Lögberg - 11.01.1906, Side 4

4
t I
«r cefi6 fit hvern flmtudag af Xbe
Lö(berg Prioting & Publlshlng Co.t
(lögrftlt), aö Cor. WllUam Ave o*
Nena St., Wlnnlpeg, Man.—Kostar
(2.00 um firiö (fi. Islandi 6 kr.) —
Borglst fyrirfram. Binstök nr. S cts.
Published every Thursday by The
X,ögberg Prlnting and PubUshing Co.
(Incorporated), at Cor.WllUam Ave.
A. Nena St., Winnipeg, Man. — Sub-
•crlption price »2.00 per year, pay-
«.ble in advance. Single copies 5 cts.
S. BJÖRNSSON, Editor.
M. PAUliSON, Bus. Manager.
Auglýsingar. — Sm&auglýslngar i
eltt skifti 25 cent fyrir 1 t>ml.. A
stærri auglýsingum um lengri tima,
afslfittur eftir samningi.
Hústaöaskifti kaupenda veröur aö
tilkynna skriflega og geta um fyr-
verandi bústaö Jafnframt.
Utanáskrift til afgreiöslust. blaös-
ins er:
The LÖGBERG PRTG. & PUBI.. Co.
P. O. Box. 136, Winnipeg, Man.
Telephone 221.
Utanáskriít til ritstjórans er:
Etditor Bögberg,
P. O. Box 136. Winnipeg, Man.
Samkvæmt landslögum er uppsögn
kaupanda á blaöi ógild nema hann
sé skuldlaus þegar hann segir upp.—
Ef kaupandi, sem er 1 skuld við
blaðið, flytur vistferlum án þess að
tilkynna heimilisskiftin, Þá er það
fyrir dömstölunum filitin sýnileg
sðnnun fyrir prettvíslegum tilgangi.
Útlcndáhrif á íslenzkt
þjóðerni.
Þaö er rétt nýlega, aö blöðin
hafa hreyft þessu niálefn'i heiina á |
íslandi, og hiefir ritgerð um þetta,
eftir Guðmund Hannesson á Ak-
ureyri, gefið fyrsta tilefnið.
Þar sem vér erum fyrir skemstu
komnir heiman af Fróni, og tölu-
vert kunnir flestum stéttum fólks
þar, leyfum vér oss að fara um
þetta mál nokkrum orðum.
rr Eftir því sem oss er framast
kunnugt, er málið upp til sveita á
Islandi mjög lítið blandið af út-
lendum áhrifum, og væntum vér
að á síðari tímum hafi íslenzkunni
«igi hnignað þar til muna á neinn
veg. Sveitamenn, að undanskild-
um þeim, sem allra næst kauptún-
unum búa, liafa svo tiltölulega
Jítil skifti við útlendinga, eða þá
er fyrir erlendum málsáhrifum
hafa orðið, að þeir geyma tungu
sína enn þá að mestu hreina og ó-
flekkaða af útlendum málleysis ný-
smíðum. Enn fremur er það
styrkur málinu upp til sveita, að
lestur fornsagna er þar miklu tíð-
ari, svo og blaðanna, sem því nær
öll færa alþýðunni hreinni ís-
lenzkan málforða, heldur en i j
kauptúnum og stærri bæjum ís- j
lands gerist. Sveitabúar hafa alla
jafna verið fróðleiksfúsustu og
námgjörnustu menn landsins, og
þeir ásamt með mentamönnunum,
sem margir rita snildarfallegt mál,
reyna að halda jafnvæginu við út-
lendu áhrifin, hvað lengi sem það
verður.
Víðast hvar aftur á móti j
strandlengis á íslandi, einkum í j
málið mikið tekið að spillajst, af j
útlendum áhrifum einkum dönsku, j
norsku, og komið höfum vér og
þar sem íslenzkie sjómenn hafa j
viðhaft frönsku og ensku blandið
mál, einkum á Austfjörðum, þó
lítið kveði að því enn þá. — Það
«er norskan og danskan, sem mest
ispell gera í málinu og fundum vér
þar á mikinn mun á síðustu fimm
til tiu árum, enda hafa útlending-
ar bæði flutt til landsins fjöl-
mennir á þeim tíma og grætt þar
fé, einkum á fiskiveiðum, en snúið
svo heim aftur þegar nógu þung-
ur var orðinn sjóðurinn, en skilið
landanum eftir til minja fjölskrúð
ugt safn af erlendtim málleysum
og laUnælum.
LOGBERG FíMTUDAGINN tr. JANÚAR 1906
Því miður er það í fleiru en
máJseftirSkrngunni, sem íktend-'
iogar með sjó fram eru farnir að
laga sig eftir dönskum og norsk-
um fiskimönnum.—Þeir eru skoð-
aðir þar af miklum hluta alþýðu-
fólks, "sem nokkurs konar hálf-
guðir í hlutfalh við laadana, sjálf-
sagt að apa eftiö þeim nærri því
hvað sem er, jafnvel limaburð og
látbragð, klæðaburð, matarget-ð,
misjafnlega kurteisa framkomtl
og annað því um líkt; enda ræður
það að likum’, að þar sem þessir
útlendu menn í smáþorpum og
kauptúnum á Islandi eru fléstallir
sjómcnn, sem eins og allir vita er
oftast nær lítt mentaðasti , raupn-
asti og lélegasti hJuti þjóðar hverr
ar, þá muni engri þjóð vera slíkir
menn heppileg fyrirmynd til að
breyta eftir. — Mest kveður að
þessu á Vestfjörðum og Aust-
fjörðum, enda eru siglingar þang-
að tíðastar frá útlöndum, og mest
tnök þar höfð við erlendar þjóðir.
—Þó að íslendingar hafi t. d.
lært að teggja net fvrir síld á ann-
an heppilegri veg en áður, kunnu
þeir, af þessum útiendingum, þá
virðist nær því sem alt of mikið
sé fyrir þann lærdóm gefið, ekki
meira gagn en liann hefir fært
landsmönnum aö því er oss er enn
írekast kunnugt, þar sem þeir í
þessum skiftum iiafa bæSi spilt
þjóðtungu sinni, og enn fremur
numið marga erlenda ósiði, rudda-
skap og spjátrungshátt, sem alls
eígi hefir áður átt heima í islenzku
þjóðerni, og verður því hjáróma
og óviðfeldið aö heyra og sjá hjá
nokkrum íslendingi.
Það mætti líklegt þykja, að
málið væri enn verra í stærstu
bæjum íslands, t. d. Reykjavík og
Akureyri, en svo er þó eigi. í
Reykjavík er t. a. m. miklu betra
mál talað, af alþýðu fólks, nú, en
fyrir 20—30 árum síðan; veldur
því óefað hallkvæm kensla nng-
linganna á barnaskólunum; svo
er og málinu hinn mesti stuðning-
ur i ritsmíði allri þar heima, sem
alt af er viö hendina, og er tölu-
vert lesin og gerir mikið gagn. —
En merkilegt er það, að vel rit-
færir menn t. d. i Reykjavík við-
hafa í daglegu tali margfalt Verra
og útlenzkara mál, en almúginn,
og eru það óefað fonrar leifar frá
latínuskólanum. Þar hefir sem sé
um langan tíma, þrátt fyrir góöa
islenzku kbnslu þar sem skyldu-
grein, ríkt sá ósiður meðal læri-
sveina, að þeir hafa tamið sér út-
lenzk orðtæki og blandað málið
nær því öllum þeim tungum, er
þeir hafa numið, í viðræðum sín á
milli, svo og við lærða kunningja
sína, til að „slá um sig með“, al-
veg á sama hátt og maður heyrir
Islendinga hér, jafnvel af betra
taginu, halla sér svo undur mjúkt
og laglega, yfir í enskuna í ís-
lenzkri viðræöu, bara rétt til að
sýna manni hvað mikið þe.ir
kunna. ,
Það sem til skamms tíma hefir
niest og bezt viðhaldiö íslenzk-
unni heima á Fróni eru samt hirí-
ar erfiðu samgöngur við útlönd.
Nú eru töluverðar breytingar
ráðnar á samgöngunum, og eru
þær attðvitað nauðsynlegar og
þarflegar landinu til fjárliag Ggs
uppgangs, en að þær verði hættti-
legar islenzku þjóðerni þegar
fram i sækir, á þvi er enginn efi,
einkum þar sem þær eru að öllu
lcyti í höndum útlendinga, og satt
er það og vel til fundið, sem sagt
hefir verið í Ingólfi um farþega-
skipin heima, að þau séu sann-
kallaðir danskir skóJar á floti.
Alt bendir til þess, að íslenzkt
þjóðerni og þjóSmenaing eigi
harSa tíma fyrir höndum, og aldr-
ei hefir þjóðin staSiS ver að vígi
í baráttunni viS útlend áhrif en
einmitt rrii, þar sem helzt lítur út
fyrir, aS þau ætli a6 verSa NíS-
liöggur sá, er rót nagar undan
öllu íslenzku.
FyrirLestur
um ísland flutti landi okkar, liá-
skólakennari Vilhj. Stefánsson,
á nýársdagskvöld.
Hann gat þess þegar snemma
í fyrirlestri sínum, aS sér væri
mjög vel viS landiS, svo vel aS
hann hefSi variS sínum síSasta
pening, til aS ferSast um þaS,
tvö næstl. sumur.og að bann hefði
keypt allar íslenzkar bækur, sem
fáanlegar væru í bókaverzlunum.
En þrátt fvrir kærleika sinn til
landsins, liti hann svo á, að ís-
lendingum væri hollara að fá
hlífðarlausar útásetningar, fyrir
alt það, er þeim væri ábótavant,
lieldur en hóflausa gT.illliamra fyr-
ir hið skárra í fari þeirra.
Eg býst við að tilheyrendunum
bafi litist vel á þessa byrjun, og
var eg einn af þeim, en þó með
því skilyrði að fyrirlestur hans
hefði verið fluttur heima á Fróni,
þar sem réttir aðilar gátu notið
góðs af vandlætingasemi liáskóla-
kennarans, og hagað framtíðar
breytni sinni samkvæmt aðfinzl-
um hans.
En í þessu landi fyrir þeim lýð,
sem hættur er að starfa á íslandi
gamla, og fyrir íslendingum, sem
hér eru fæddir og lítið þekkja til
heirna, og yfir höfuð fyrir ís-
lendingum vestai> hafs, sem nauð-
synlega þurfa að eiga og geyma,
eins og helgan hlut, ást og virð-
ingu til gamla sögulandsins. Fyr-
ir þessuni hluta íslendinga, nær
fyrirlestur sem þessi alls ekki til-
ganginum, sem ætti að vera sá
3ð vinna íslandi gagn, afla þvi á-
lits, heldur þvert á móti særir til-
finningar einlægra Islandsvina,
skapar ranga skoöun á landinu.
og eyðir áliti þess hjá þeim sem
lítið til þekkja. Því er það að eg
get ekki leitt hjá mér að minn-
ast opinberlega á fyrirlestur
þenna.
Háskólakennarinn sagöist hafa
þá skoðun, sem Jón Jónsson sagn-
fræðingur héldi fram, að íslend-
ingar væru komnir af Irum, hin-
um keltneska þjóðflokki, þeir
sýndu það í inörgu, væru þrætu-
gjarnir, vildu sífeldar umbætur
og brfvtingar, kynnu þó ekki
með að fara.
Getur verið að íslendingar
heima lærðu margt gott af þessari
kurteisu hótfyndni , en óskilj^n-
legt er, að hér hafi þetta álitsauka
til íslenzku þjóðarinnar í för með
sér. Ef þrætugirni og breytinga-
girni á að skiljast sem meðfætt
arfgengt margra alda eðlisfar ís-
lenzku þjóðarinnar, þá ' langar
sjálfsagt alla íslands-vini . til að
heyra rétt eina ástæðu.
Eg álít tilgangslaust, að hreyfa
sjálfstjórnarbaráttu þjóðarinnar
sem ástæðu fyrir slíku, jafnvel þó
fyrirlesarinn hrevfði því. Eða-
hefir nokkur þjóð hafist til meiri
sjálfstjórnar, án stórvægilegra
breytinga, þrætu og stríðs? Hitt
er skiljanlegt, að höfundur sem
ferðaðist á tveimur seinustu sumr-
um á íslandi, hafi þá fyrst á æfi
sinni orðið eins og hluttakandi í
slíkri baráttu. En ætla mátti að
jafn skýr og lærður maður, mundi
bregða ljósi sögunnar, yfir slíka
viðburði, og eitthvað fleira en
tóma Ira sjá til samanburðar við
íslendinga.
Höfundur sagði, að einurðar-
leysi og ósjálfstseði einkendu ís-
lenzku þjóðina. Þegar íslenzkir
bændur kxmu með ull sína eða
vörur i kaupstaði, stæðu þeir má-
ske fleiri klukkut. þegjand fram-
an viö búðarborð, og voguðu ekk-
ert að segja, en biðu eftir því, að
kaupmaður biði þeim inn. Þeir
sæktust mjög eftir höfðingjahylli,
enda spöruðu yfirvöldin ekki að
gylla sig í augum alþýöunnar.
Sýslumenn allir gengju alla daga
í gullborðalögðum fötum f'Uni-
formj, eftir því sem- sér hefði
verið sagt. Þessa síðustu þjóð-
sögu staðhæfði herra B. Bald-
vinsson. Sagðist hafa þetta séð í
öllum sýslum landsins á ferðum
sínum, eins fyrir því þó sýslu-
menn hefðu engin embættisverk
með höndum haft. ,Eg þekki ekki
einn einasta íslenzkan bónda, sem
brestur einurð til að biðja strax
að afgreiða sig í kaupstað, og það
sízt þegar þeir koma með innlegg
sitt. Þvert á móti hefi eg oft heyrt
kvartað yfir eftirrekstri þeirra og
átroðningi við slík störf.
Getur verið, að íslendingar
gangist nokkuð fyrir vinfengi
þjóðarhöfðingjanna. En hvar er
slíkt ekki hið algenga? Til dæmis
um einurð og sjálfstæði íslend-
inga mætti margt til færa, bæði
vestan hafs og austan, og það
jafnvel meðal ómentaöra alþýðu-
manna, á eldri og yngri tímurn.
Iivað segir sagan um hina fornu
hetjuþjóð? Hvað sannar endur-
reisn alþingis? ’ Hvað baráttan
fyrir verzlunarfrelsi þjóðarinnar
og stjórnfrelsi ? Eða hvort eru Is-
lendingar nær aö vera niðjar mið-
aldanna eða þeirra miklu ágætis-
manna, sem endurreistu hag þjóð-
arinnar, eftir margra alda áþján?
Eða hvort er kvartað um einurð-
arleysi og ósjálfstæði Islendinga
í Ameríku fremur en annarra
þjóða? Nei. Að einurðarleysi og
ósjálfstæði einkenni íslenzku þjóð
ina er ósannanlegt staðleysi.
Að allir íslenzkir sýslum. gangi
daglega í „uniformi“, gullborða-
lögðum fötum, því neita eg fyrir
núna þekkingu. Slíkt á sér stað
í aðal kaupstöðum landsins, þar
sem embættisverk sýslum. geta
daglega að borið. Hitt er al-
gengara, aö sýslum. gangi eins og
bændur til fara. Munu fleiri en
eg minnast B. lieitins Sveinssonar
sýsíum., þar sem hann rennandi
sveittur á skyrtunni lilóð stíflu-
garða á engi sínu.
Höfundur sagðist ekki skyldi
dæina neitt um íslenzka gest-
i'isni, en t. d. um hana hefði hann
orðið að borga fyrir sig með tvo
hesta fyrir eina nótt n kr.. A
tveimur bæjum hefði bann fengið
gefins greiða. Má vera, að þetta
sé satt, en vafalaust er það ein-
stakt dæmi, o<y getur þá hver ó-
hlutdrægur maður ályktað, hvort
það muni vera dregið fram af
tómum kærleika til landsins. Ann-
ars er það algengt, þar sem greiði
er seldur upp i sveitum, að liann
kostar 1—2 kr. fyrir manninn yfir
nóttina, livort sem hann hefir einn
eða tvo hesta. Þess utan heyrir
fleira til gestrisni, en sanngjörn
greiðasala, sem íslendingum hefir
lúngað til verið lirósað fyrir, svo
sem alúðlegar viðtökur og ræðið
viðmót.
Húsakynnum lýsti höf., að eins
því óalgenga og lak'ara. Að
gluggar yrðu hvergi opnaðir upp
í sveitum, nema á Hvítárvöllum
og Borg, hjá séra Einari Frið-
geirssyni. Að eins væru göt á
gluggunum þar sem bezt gerðist.
Á Norðurlandi munu nú orðið
víðast hvar einn eða fleiri gluggar
á hjörum í baðstofum, og þess ut-
an aðrir gluggar með götum. og
sömuleiðis t stofum þcim, er gest-
um eru ætlaðar. Enda cr heil-
brigði íslendinga upp í sveitum
almennari og ánægjulegri en höf.
á jafn stuttum tíma hefir lært að
skilja.
Mikiö hafbi höf. út á íslenzka
málið að setja, sérstaklega 1 kaup-
stöðum. Við þessu er nú raunar
að búast, þar sem færeyskir og
norskir sjómenn hafa heimili sín
mikinn hluta af árinu, og lands-
menn skifta mikið við bæði enska
og franska sjómenn.
I Liver pool á Englandi.þar sem
eg kom í nokkrar búðir, er skifta
við sjómenn og ferðafólk, heyrði
eg ýmsum málum hringlað saman,
norsku,sænsku,dönsku og frönsku
inn í enskuna. I hafnarstöðum
mun slíkt vera algengt.
Hitt er aðal-atriðið, að skólarn-
ir varðveiti málið óblandaö, og al-
þýðan út á landinu tali það rétt.
Það vita allir, að bókmálið heima
á Fróni er nijög lítið blandað útl.
orðum, þó það ekki láti öllum
jafnvel að stila sem fegurst mál.
Höf. sýndi margar myndir, um
140 af Islandi, og skýrði tilheyr-
endum nokkuð viðkomandi hverri
þeirra. Voru sumar þeirra það
versta, sem hægt var að sýna af
landinu. Svo sem torfkirkja á
Saurbæ í Eyjafirði ;bærinn á Rifi á
Sléttu sýndur að bæjarbaki;
voðalega Ijótur útlendur hundur
á leið til Islands til kynbóta;
haugur SkaJlagríms þár sem
landar voru að eyðileggja hann,
en útlendur maður kom að, og bað
haugnum vægðar, og borgaði
landsmönnum til að láta hann í
friði, og keypti sóknarprestinn til
að gera að því, sem búið var að
skemma. Varð aðgerðin þó bara
að nafninu til.
Fátt var það um ísland, er liöf.
útskýrði, sem ákjósanlegt væri að
ungir landar hér fæddir, vildu
setja á sig, til að efla trygð til
landsins, eða sem líklegt væri til
að festa þann ásetning meðal
Vestur-Isl., að halda við sig tungu
og þjóðerni, og varðveita það sem
dýran arf til eftirkomendanna.
Til að sýna átakanlegustu aftur
för í landbúnaðinum, sagði höf.,
að ekki sæjust nú fullorðnir sauð-
ir, þeir væru nú drepnir 14 mán-
aða gamlir. En það er um það
leyti,sem fé er nýrúnu slept á fjall
á vorin!! Svo er fyrir að þakka.
að i öllum hreppum Norðanlands
eru enn þá til fullorðnir sattðir
þrévetrir og eldri.
Daglaun vinnufólks sagði hann
nú orðið vera 5 til 6 krónur, karl-
mannsins, og 3 kr. kvenmannsins.
En það algenga er 3 kr. daglaun
manns og 1 kr. daglaun konu á
hezta tima árs, þó eitthvert dæmi
kunni að vera til hins. Þó þfetta
sé ekkért last, þá er það villandi
og rangt.
Ekki gat höfundur þess.aö hann
liefði nokkurs staðar, á nokkrum
tima sólarhringsins, orðið var við
töfrandi fegurð landsins.
Minnist hann að vísu á miðnæt-
ursólina, en ráðlagði ekki að hafa
andvöku fyrir liana, hún leiddi
engar nýjar myndir í ljós!!
Mér sýnist það niuni vera stein-
gjörðar tilfinningar, sem ekki
geyma til æfiloka skýra mynd af
miðnætursól, á rennsléttum fjörð-
um, og fjallatindum, þegar gott er
veður, og dalirnir undir eru fullir
af fínni fjarsýnis blámóðu.
Flöfundur sýndi myndir af
mörgum íslenzkum hestum, en
ekki mintist hann neinna skemt-
andi áhrifa af þeirra tilþrifum.
Nóg er tekið fram af fyrirlestri
þessum til að sanna það, að hann
har enga velvild til landsins eða
þjóðarinnar, og var mjög víða
rangt og villandi frá sagt, sem
verður að teljast sök fyrirlesar-
ans, þó liann hafi margt af öðrum
haft.
F. Guðtnundsson.
-------0-------
Fréttir frá Islandi.
Reykjavík, 10. Nóv. 190.
Sýslumaður Barðstrendinga, G.
Björnsson, sektaði nýlega botn-
vörpung enskan vestra. Tók svsl.
sér far á hvalabát frá Vatncyri til
Suðureyrar i Tálknafirði. Verður
þá botnvörpungur á leið hans t
landhelgi út af Tálknanum og
hefir aðra vörpuna í sjó. Lætur
sýslumaður stýra þangað hvaia-
bátnum og renna honum sibyrt
með skipinu. Skorar á skipstjóra
að gefast upp og eigist þeir lög
við. Skipstjóri greip til öxar og
vildi höggva á vörpustrenginn og
hugði á flótta, en öxin hraut a£
skaftinu út á sjó og kom að engu
haldi. Snarast sýslumaður upp á
þilfarið í því svifum einn s'ins
liðs, býður skipverjum að leggja
til Vatneyrar og brast þá traust
til að þrjóskast við þvi. Gerði
hann skipstjóra útlagan 1,000 kr.
og npptækan afla og aðra vörp-
una. Hin slitnaði frá í svifting-
unum og sökk.
Reykjavík, 26. Nóv. 1905.
Landskjálfta hefir nýskeð orðið
vart í Rangárvallasýslu í nánd við
Heklu, og er sagt, að fólkið hafi
flúið burtu frá Næfurholti, sem er
uæsti bær við Heklu. Fréttin er
eftir manni að austan. —Ingólfur.
Reykjavík, 1. Des. 1905.
í sumar var þeirri fyrirspurn
lireyft á þingi', af 1. þingm. Árn.,
í sambandi við hæklkaðan styrk til
I.andbúnaðarfélagsins, hvort fé-
lagið ekki mundi vilja kosta dansk
an vatnsveitufræðing til að rann-
saka áveizlu Þjórsárs yfir Flóa og
Skeiö. Formaður fél., Þórhallur
Bjarnarson, skýrði þá frá því, að
félagið liefði í hyggju að gera
þetta. Og nú hefir hann skýrt oss
frá, að góðar horfur séu á, að
verkfæðingurinn fáist, og kemur
hann þá hingað að sumri og byrj-
ará niælinguin og rannsóknum, en
líklega verður þeim undirbúningi
ekki lokið á einu sumri, og kemur
þá verkfræðingurinn aftur supi-
ariö 1907. — Það er gleöilegt, að
mál þetta, sem Árnesingar gera
sér svo núklar vonir um, er þó
loks komið þetta langt á veg. Nú
þarf ekki að efa, að undirhúning-
urinn verði svo rækilegur, sem
nnt er. En þá er um slíkt stórvirki
er að ræða má búast við, að en*
líði nokkur tími, þangað til hyrj-
að verður á sjálfu verkinu — á-
veitunni—, því að vonandi er, aö
sú verði niðurstaðan við rannsókn
þessa, að fyrirtækið sé ekki að
eins framkvæmanlegt fyrir kostn-
aðar sakir, heldur bæði stórnauð-
synlegt og ábatavænlegt.
Sigurður Magnússon dhrm. á
Skúmsstöðum andaðist 19. f. m.
rúmlega 95 ára gamall.
Reykjavik, 8. Des. 1905.
Hinn 4. þ. mán. andaðist hér í
hænum Theodor Matthiesen kaup-
maður, 52 ára gamall.
Barnahælið „Karitas" nefnistl
félag eitt, nýlega stofnað hér af
ýmsum heldri konum bæjarins, og
er ráðherrafrú R. Hafstein for-
stöðukona þess. Tilgangur þess
er meðal annars að annast börn
fyrir fátækar mæður, svo að þær
geti verið að heiman skemmri eða
lcngri tíma, til að vinna fyrir sér
t. d. um sumartímann. Félagið
hefir nú gefið út laglegt merki með
íslenzka fánanum á bláum grunni,
á stærð við stórt frímerki, og er
það selt hér á pósthúsinu og víðar
til ágóSa fyrir „Barnahælið“.
Kostar hvert stykki 5 aura. Slík
merki gefin út í velgerðaskiyni eru
nú mjög farin að tíðkast erlendis
og seljast mjög vel. Þau eru
venjulega sett á bréf til skjrauts.
Þetta barnaheimilismerki ættu sem
flestir að kaupa, helzt nokkur
stykki hver nú fyrir jólin. Það
inunar engan um það, en fyrir-
tækið getur munað það miklu, ef
margir kaupa, því að safnast þeg-
ar saman kemur. Fyrirtækið er
gott og merkið er fallegt. Hvort-
tveggja næg ástæða til kaupanna.
„Kong Trygve“ kom hingað frá
útlöndum í gærinorgun. — Með
skápinu fréttist lát Guðmundar
Guðmundssonar, fyrrum fulltrúa
hæjarfógetans hér. Hann hafði
orðið bráðkvaddur á leiðinni til
I.eith. — Þjóðólfun