Lögberg - 26.07.1906, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. JÚLl 1906
Horfin skip.
Oft hefir það komið fyrir bæöi
fyr og siðar, aö stór hafskip, vel
útbúin og vönduð aS öllu leyti,
hafa gersamlega horfiö meS allri
áhöfn og ekkert hefir nokkurn
tíma framar ti.l þeirra spurst.
Skal hér nú minnast á nokkur af
slíkum skipum.
Sumarið _ 1899 sigldi skipið
„Pioneer“ á stað frá San Franc-
isco og átti að fara til Behrings-
eyjar í Behringsflóa, austan til við
Kamtchatka skagann í Asíu. í
tvö ár fréttist ekkert til skipsins.
En að þeim tíma liönum bar svo
við, að hvalaveiöamenn, er lágu
norður í íshafi heilan vetur.frosn-
ir inni á skipi sínu, komu einn dag
auga á skipsræfil, er var frosinn
fastur viö feikimikinn hafísjaka.
SkipiS var illa til reika og svo nú-
iS og nuddað, að ekki sást nafnið
á því. Nokkrir af hvalaveiða-
mönnunum tóku bát og reru yfir
að skipsskrokknum og fóru aS
rannsaka hann. ÞaS brast og
brakaöi draugalega i skipinu, en
hvergi komu þeir auga á nokkurn
mann, lifandi eSa dauöan. Þeir
gægðust niður í lestina, hrópuöu
og kölluSu, en ekkert nema berg-
málið svaraöi þeim. Loksins hertu
nokkrir þeirrra upp hugann og
gengu niöur í káetuna. Þar fengu
.þeir að sjá sjón, sem þeim seint
mun fyrnast. I kring um borö
tþar niðri sátu átta dauSSir menn.
Sumir lágu fram á boröiS meö
handleggina undir höfðinu, sumir
sátu þar með hendur í vösum og
einn þeirra hafði opna bænabók
fyrir framan sig á borðinu.
fÞarna sátu þessir átta menn og
veit enginn hvaö lengi þeir hafa
veriS búnir aS biða þess aS hafið
sylgi þá í sig.
HvaSan mennirnir voru og
hvaða skip þetta hefir verið er
gáta, sem enn er óleyst. Þegar
hvalaveiöamennirnir fóru aS hafa
umgang um skipið til þess að
rannsaka það nákvæmar, tók að
bresta svo og braka i því, aö þeir
þorðu ekki aS hafast þar við.
ÓttuSust þeir, að hristingurinn
kynni að hafa þau áhrif að skips-
skrokkurinn losnaði við ísjakann
og sykki. ForSuöu þeir sér þvi í
bát sinn, og skall hurð nærri hæl-
um, því rétt á eftir hrundi ísjak-
inn saman og skipskrokkurinn
sökk.
Er hvalaveiðamennirnir komu
heim til átthaga sinna, þóttust
menn af lýsingu þeirra vera hér
um bil vissir um, aS þetta skip
heföi veriö „Pioneer". En engin
vissa er samt fyrir aö svo hafi
verið.
Skipið „Nevrach“ sigldi á staö
norður í íshaf til aflafanga vorið
1897. Skipið festist í ís en nokkr-
ir af skipverjum yfirgáfu þaS á
bátum en nokkrir urðu eftir, sem
ekki vildu yfirgefa skipið. Þeir
sem í bátana fóru, komust eftir
nokkum hrakning á annaö skip er
flutti þá heimleiðis. Hvað orðiö
hefir um „Nevrach“ og mennina,
sem eftir urðu á því, veit enginn.
„City of Glasgow" hét ágætt
skip, sextán hundruð lestir að
stærð, er lagði út frá Glasgow á
Skotlandi hinn I. Marz 1854 meS
fjögur hundruð og áttatíu farþega
innanborðs. Frá þeim degi veit
enginn minstu vitund ujn skipið
eða einn einasta mann, sem með
því var, og engar menjar þess
hafa nokkum tíma fundist.
Hinn 20. Jan. 1870 lagði skipiS
„City of Boston“ á stað frá Hali-
fax í Nova Scotia áleiSis til Eng-
Jands. Með skipinu voru eitt
hundraS og níutíu manns. Þetta
var bezta skip og aö öllu leyti vel
útbúiö. Það hvarf meS allri áhöfn
og veit enginn neitt frekar af því
að segja.
Fyrir nokkrum árum síðan fór
skipiS „Burvie Castle“ á staö frá
London á Englandi áleiðis til Ást-
ralíu. Svo var til ætlast, aS skip-
iö kæmi við í Plymouth á leiöinni,
en aldrei kom þaö Þar og enginn
veit hvað af því hefir oröiö.
Hinn 1. Maí 1850 lagöi allstórt
enskt herskip á staö frá Madras á
Indlandi meS þrjú . hundruö og
sjötíu hermenn innanborðs, auk
skipshafnarinnar, og var ferðinni
heitiS þvert yfir Bengal-flóann, til
borgarinnar Ragoon. Veður var
ágætt allan þann tíma er skipiS
heföi átt aS þurfa til feröarinnar.
Hvergi hefir skip þetta komiö
fram og ekkert rekiö af því neins
staðar, er gefið gæti vísbendingu
um, hvaö af því og monnunum
hefði oröiö.
Skipið „President“ lagði á staö
frá New York snemma vors, eöa
seint um veturinn 1841 og ætlaöi
til London. Mjög margir hátt
standandi menn voru meS því
skipi sem farþegar, meöal annara
hertoginn af Richmond. Svo var
áætlaS, aö skipiö kæmi til Liver-
pool í MarzmánuSi. En 13. Apríl
fréttu útgerðarmenn skipsins aS
það hefði komið við á eynni Ma-
deira til þess aö láta gera þar viö
eitthvaö i gufuvélinni. Svo lagöi
það á stað þaðan aftur og hefir
hvergi komið fram siðan.
ÁriS 1904 sigldi skipiö „La-
morna“ á staö frá bænum Tacoma
í Washingtonrikinu í Bandarikj-
unum og átti aö fara til Queens-
town með hveitifarm. Rétt eftir
aö skipiö lagöi á stað gerSi ofviðri
mikið, og nokkru siðar ráku á
land, skamt fró Cape Flattery, all-
mikil flök úr skipi og héldu menn
nú aö Lamorna hefði farist þar.
Rétt á eftir kom þó fregn um aö
sést hefði til skipsins og að þaö
væri töluvert brotið en ekki þó
svo mikið, að það gæti ekki haldið
áfram ferS sinni.
Menn héldu nú aS skipinu
mundi óhætt, og að þaS hefSi
haldiö áfram leiðar sinnar. En
svo leið vika eftir viku og ekkert
spuröist til þess. Skipstjórar ann-
ara skipa voru beðnir að gefa þvi
gætur á ferðum sínum, en alt varS
þaS árangurslaust. Löngu síðar
bar þó svo við að skipverjar á
þýzku skipi er „Artemis“ hét,
uröu varir viS skip nokkurt illa
til reika er silgdi eins og vitlausir
menn væru þar innanborðs.Enginn
maöur sást þó á þilfarinu. Skip-
stjórinn á „Artemis“, sem var
steinhissa á hvernig sjdpinu var
stjórnað fór nú aö reyna aö elta
það. Gegn um sjónauka sinn sá
hanrr aS nafn skipsins var „La-
morna“. Skipstjórinn gaf nú La-
morna vísbendingu, með vanaleg-
um viðtalsfánum, um að bíða sín
en ekkert var um það skeytt og
þaut skipið nú þvert úr leiö.Voru
skipverjar viti sínu fær, eða var
skipið mannlaust? Um það veit
enginn og að líkindum verður sú
gáta aldrei ráðin. SkipiS hefir
enginn séð eða heyrt neitt um
síðan.
Samkvæmt áreiðanlegum, opin-
berum skýrslum hverfa fleiri og
færri skip algerlega á ári hverju,
sem enginn veit neitt um hvað
verður af. ÁriS 1899 hurfu þann-
ig sjötíu og níu seglskip og tutt-
ugu og fjögur gufuskip, án þess
á nokkurn hátt sé hægt að gera
grein fyrir hvað um þau hafi orð-
ið. Á síðastliðnum fimtíu árum er
álitið óhætt að áætla að alt að tíu
þúsund manns hafi horfið úr sög-
unni meö skipum er tapast hafa á
þenna hátt, létu í haf og komu
hvergi fram siöan. Ekkert virðist
þaö hafa haft aö þýöá í þessu efni
hver stærð skipanna hefir verið
eða hvernig þau hafa verið úr
garöi gerð. Stór, nýtizku gufu-
skip, meS öllum hinm bezta og
fullkomnasta útbúnaöi, sem menn
höföu þekkingu á aö ,láta í té,hafa
alveg eins horfiö eins og lítil segl-
skip. Þeim virðist engu óhættara
hvað þetta snertir stóru gufuskip-
unum heldur en litlu seg.lskipun-
um.
------o-------
Spákonan.
Eftir Una Sothem.
Vorið ef blómatiö ástarinnar.
Þaö er ekki hægt að bera á móti
þessu, því að margt er líkt með
vorinu og ástinni. Þaö virðist svo
sem ástin liggi þá í loftinu, minn-
ist við blómknappana, sem eru
að springa út, færi þeim nýjan
lífsþrótt, opni bikar- og krónu-
blööin hægt og gætilega, til þess
að blómið geti sem fyrst notiö sól-
arljóssins, sumarsælunnar og un-
aðarins af að lifa.
Loftið er þrungið af vængjahlaki
og söng fuglanna; ilmsætur and-
varinn, sem hefir .leikiS um «d-
laufguðu trén, hvislar að vegfar-
anum blíðskrafi blómanna, rós-
anna og runnanna, fjólunnar og
fífilsins. Þess vegna er þaö ekk-
ert undarlegt þó nýjar, áöur ó-
þektar tilfinningar hreyfi sér i
brjóstum æskumannsins, þó að
gamlir veröi ungir i annaö sinn
og láti hugann hvarfla til löngu
liöinna tíma, þegar vorið og ást'11
breiddi glitklæði vonarinnar á 'ífs-
brautina fram undan þeim .
ÞaS var á yndislegum Júní-
morgni, að sú sem þetta ritar, og
nú er fyrir löngu hætt aS dreymi
ástardrauma, en lögst viS friðai-
ins atkeri inn í sæluhöfn hjón i-
bandsins, — varð innilega snorti.i
af vorfeguröinni og náttúrudýrS-
inni. Hún lokaði húsi sinu og
einsetti sér að leggja alla búksotg
á hilluna þann daginn en fara út
og skemta sér í góða veðrinu.
Ekki til aS skemta sér eins cg
flest fólk gerir á frídögum sínum
heldur til að njóta unaöar vorsitis,
og jafnvel til að rifja upp vor-
drauma-minjar æskuáranna.
Iðgræn fagurlega skipuö hæöa-
þyrping liggur austan og noröan-
vert við bæinn þar sem eg á
heima, og er þar dásamlega fag
urt um aö litast þegar fyrstu sól-
argeislarnir skjótast inn á milli
trjánna, og steypast eins og gull-
örvar niður á sléttuna þar sem
borgin stendur. Eg hafði setiö
þarna upp á hæSunum tvær eða
þrjár klukkustundir og dáðst að
útsýninu, þegar æfintýrahliðið
laukst upp fvrir mér.
Eg haföi staðið á, fætur, gengið
upp á eina hæðarbrúnina og
horft niður hinu megin. Sá eg
þá dálítið sveitarbýli, og var húsiö
grámálaS að utan. Þaö var a,ll-
hrörlegt aö sjá, og þakiö vaxiö
grænum mosa. Trén, sem uxu þétt
alt í kring um það, fólu það því
nær sýn. Manni datt nærri því
fuglahreiður í hug, þegar maSur
sá glitta í þennan litla kofa þarna
inn í skóginum. En það var kvikt
í kring um þetta hrciöur. Fjöldi
fólks streymdi þar út og inn.
„Þaö er sjálfsagt verið að halda
þarna brúSkaupsveizlu eða eitt-
hvert þess háttar hátíðarhald“,
hugsaSi eg meö mér. En þegar ég
kom nær húsinu, var Seg alveg
forviða af að sjá þessi orö máluð
á dyraspjaldiö:
0000000000000000
o o
O SpáS fyrir fólki. Ábyrgst O
o aö gera alla ánægSa. o
o o
0000000000000000
Neöan við var rispaS með blý-
ant til frekari skýringar: „Spá-
konan veitir engum viötalsleyfi
fyrir minna en tuttugu og fimm
cent.“
Eg fór inn í húsiS, til aS fá aö
vita, ef mögulegt væri, hvernig
hægt væri fyrir spákonu aö „á-
byrgjast að gera alla ánægSa.“
Enginn prestur býst viö svo miklu
trúar hugrekki í söfnuöi sínum,
aS hann haldi öðru eins fram,
enda Þótt hann byggi á miklu
traustari grundvelli. Eigi að síö-
ur var móttökuherbergi spákon-
unnar og full af gestum trúuöum
eöa vantrúuðum á spádómana.
Og eg sá, aö allir biöu þeir meira
og minna óþreyjufullir.sumir titr-
andi og skjálfandi, aðrir hægir og
þungt hugsandi, en allir mjög
„spentir“‘, eftir að röSin kæmi aö
þeim, til að heyra dóm sinn frá
spákonunni meS spilum. Og all-
ir, sem komu út úr spáherberginu,
voru enn alvarlegri og hrifnari
eftir spádómsúrslitin, en fólk sem
kemur út í kirkjudyrnar og setiö
hefir undir þrumandi ræðu, út af
völdum texta.
Vafalaust höfum vér allir til-
hneigingu ti.1 aö heimta tákn og
stórmerki til að hjálpa viS trúar-
veikleikanum.
Spákonan fór sjáanlega ekki í
manngreinarálit. Þarna sátu hvít-
ir menn og svartir, hvor við 'ann-
ars hlið eins og bræður, og biöu
eftir því aS kallaö væri á þá eftir
röð; og spákonan kallaSi líka á þá
eftir röö, án tillits til ættgöfgis,
stéttamismunar eöa Jitar.
ÞaS voru ellefu manns þar fyr-
ir, þegar eg kom inn; fjórar svert
ingja kerlingar, heföarkona ein,
mjög fríö sýnum, sem eg vissi aS
mikiö kvað aS i stærsta kvenfélagi
borgarinnar, gömul kona með lát-
únshring á baugfingri vinstri
handar, stúlka utan af landsbygð-
inni, gömul piparjómfrú, tvær
ungar skartmeyjar, og ungur
karlmaöur stóð fast við vísdóms-
dyrnar, sem rétt áöur höfSu lok-
ast að baki unnustu hans.
Alt fólkiS var aö spjalla sam-
an um þá „óskiljanlegu fyrir-
burSi,“ sem spákonan hefði sagt
frá og sýnt. Mér duldist ekki að
sérhvern þeirra, sem viðstaddir
voru, JangaSi til að vita hvers
vegna hinn eða hin hefði fariö
þangað, og sumir voru fúsir aS
segja frá því. Svertingjakerling-
in ein, sem sat á milli skartmeyj-
anna tveggja, sagöi aS stjúpsonur
sinn hefði hlaupið í burtu frá sér,
og hún væri kontin til aö hiðja
sþákonuna að segja sér, hvert hún
ætti að leita hans.
„Hún segir mér upp á hár, livar
drengurinn er,“ sagði svertingja-
konan. „Eg er nú búin að ráð-
færa mig við gömlu konuna í sjö
ár, og ’aldrei hefir hún brugðist
mér. Það voru tveir menn, sem
ágirntust mig, þegar eg var gjaf-
vaxta. BáSir biöluöu til mín um
líkt leyt i,og eg tók þeirn, sem hún
ráðlagði mér aö giftast.
„En hugsanlegt er, aS samt
hefði verið réttara af þér aS taka
hinum,“ sagði eg hlæjandi.
„Ónei, frú mín góð. Sent betur
fór hlýddi eg skipuninni. Hinn
maSurinn varð óhræsis ektamaki.
Hann lúbarSi konuna sína eins og
harðan fisk.“
„En skeð gat nú að hann heföi
orðiö þér betri, hefðuð þið náð
saman,“ svaraöi eg aftur.
„Og eg veit ekki. Geti eigin-
maðurinn barið konuna sína á ann
að borö, er hann eins liklegur til
aö gera þaS, hver sem hún er.“
Samstundis opnuöust dyrnar á
spákonu herberginu,Og gaf þar aö
líta þá fjölfróðu sitjandi á stólj.
llún var öldruö kona, lág vexti,
skinin og gul í andliti, hánefjuö,
hvasseyg og vagl á öðru auganu.
ÞaS eina sem var fallegt á henni,
var hárið, hrafnsvart og mikii?,
gert tipp í þykkurn hnút í hnakk-
anum. Hún var klædd i gráleita
skikkju, sem var í styttra lagi, svo
það skein í hvíta sokkana milli
hennar og rauðu morgunskónnna,
sem hún hafði á fótunum. Þegar
unga stúlkan sneri bakinu að spá-
konunni til að fara út, sáum við að
sú forvitra deplaöi augunum til
unnusta ^túlkunnar, og hristi höf-
uSiS um leiS.
Þar næst leit hún fyrirJitlega á
okkur hin, og hrópaði:
„Sá næsti!“
í Þetta skifti hvarf sveitastúlk-
an inn í herbergið; og mikill þys
varS frammi i biöstofunni. Rétt
á eftir heyröi eg einhvern spyrja:
„Hvers vegna hristi hún höfuS-
iö framan í unga manninn ?“
„Vegna þess,“ mælti gamla kon-
an meö Játúnshringinn, „aS henni
leizt illa á stúlkuna. Hún var að
vara manninn viS henni. Ungi
maðurinn tortrygði unnustu sina
\og fór meö hana hingaö til aS fá
vissu sina um hvort hún væri sek
eða ekki.“
Þetta augnamál og vöggugang-
urinn á höföi spákonunnar, var þá
eitt meðaJ hennar til „að gera
menn ánægöa". Sjáanlega grun-
aði unnustu mannsins ekkert um
jþetta bragöabrugg, þegar hún
' þaut kát og flissandi út til elsk-
huga síns, sem stóS náfölur og
þegjandi við dj^rnar.
Þaö var sorglegt að vita tiJ þess
aö þessi æskuástardraumur ungu
stúlkunnar skyldi verða blandinn
beiskju fyrir fjárgræðgi hrekkvísr
ar spákerlingar, og þaS á, jafn-
yndislegum vormorgni og nú
brosti móti manni úti og inni. Eg
baS þess heitt, aS ungi maöurinn
félli frá grunsemd þeirri, er hon-
Framh. á 3. bls.
-----------------o----—
Chanberlain’s Colic, Cholera and
Diarrhoea Reniedy.
Þetta er algerlega áreiðanlegt
meðal við iðrasjúkdómum, meSal,
sem etiginn veit til aS nokkru
sinni hafi brugðist, hversu ákafur
sem sjúkdómurinn hefir veriS.
—Það fæst hjá öJlum lyfsölum.
Thos. H. Johnson,
Jslenzkur lögfræSlngur og mála-
færslumaöur.
Skrifstofa:— Room 33 Canada Life
Block, suöaustur horní Portage
avenue og Main st.
Utanáskrift:—P. O. Box 1364.
Telefón: 423. Winnipeg, Man.
H. M. Hannesson,
íslenzkur lögfræðingur og máJa-
færslumaöur. Skrifstofa:
ROOM 412 McINTYRE Block
Telephone 4414
Office: 650 WILLIAM AVE. TEL. 89
. Office-tímar: 1.30 til 3 og 7 til 8 e, h.
^House: OaoMcDermot Ave. Tel. 4300
[ Office: 650 William ave. Tel. 89 <
1 Hours : 3 to 4 & 7 to 8 p.m,
! Residence : 620 McDermot avc. Tel.43oo
WINNIPEG. MAN.
Dr. G. J. Gislason,
MeOala- og Uppskuröa-læknir.
Wellington Block,
GRAND FORKS, - N. Dak.
Serstakt athygli veitt augna, eyrna
nef og kverka sjúkdómum.
Dr. M. Halldorson,
PARK RIVER. N. D.
Er aS hitta & hverjum miövikudegt
I Grafton, N.D., frá kl. 6—6 e.m.
I. M. Cleghorn, M D
læknlr og yflrsetumaSur.
Heflr keypt lyfjabúöina & Baldur, og
heflr þvf sjaifur umsjón & ölium meö-
ulum, sem hann lwtur frá sér.
Elizabeth St.,
BAIDCR, - MAN.
P-S.—Islenzkur túlkur viö hendlna
hvenær sem þörf gerist.
A. S. Bardal
selur líkkistur og annast
um útfarir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarða og legsteina
Telephone 3oG.
Páll M. Clemens,
byggingameistari.
Bakbr Block, 468 Main 8t.
WINNIPEG Phone 4887
IVI, Paulson,
selur
Giftin galey fl 8 bréf
— þvi að —
heldur húsunum heitumj og varnar kulda. Skrífið eftir sýnishorn-
um og verðskrá til
TEES & PERSSE, LIP-
áGBNTS, WINNIPEG.
Stærsta Skandinavaverzlunin í Canada.
Vér óskum eftir viðskiftum yðar. Heildsala og smásala á innfluttum, lostætum
matartegundum, t. d.: horsk K K K og K K-K K spiksíld, ansjósur, sardínur, fiskboll-
ur, prímostur, Gautaborgar-bjúgu, gamalostur, rauð-sagó, kartöflumjöl og margskon-
ar grocerie-vörur
The GUSTAFSON-JONES Co. Limited,
325 Logan Ave. 325
I