Lögberg - 25.04.1907, Síða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 25. APRÍL 1907
3

Mestan hag hafið þér af mjólkurkúnum yðar
ef þér sendið skilvindurjómann
til
National Creamery and
Produce Company Limíted,
Winnipeg, Maoitoba.
ICAN AD A NORÐYESTURLANDIÐ
MuniB eftir því a8 merkja rjómakönnurnar yðar: nNational Creamery & Produce Co., Ltd. “ Þá er öllu borgiö.
Vér höfum stærsta smjörgerðarhúsið í Vestur-Canada Og getum strokkað 25,000 pd. af smjöri á dag. Af því vér kaupum
í stórum stíl og strokkum svo mikið á hverjum degi getum vér framleitt smjörpundið með minsta hugsanlegum kostnaði.
Þess vegna getum vér borgað eins mikið og vér gerum fyrir smjörefnið.
í fyrra borguðum vér að meðaltali 22c. fyrir pundið í smjörefni. í ár búumst vér við að borga viðskiftavinum vorum
jafnmikið, ef ekki meira.
Hjá oss vinna færustu smjörgerðarmenn í Vestur-Canada. Yfirsmjörgerðarmaðurinn í Winnipeg hefir fengið svolátandi
viðurkenningar fyrir smjörgerð: ,,Diploma“ frá smjörgerðarskóla stjórnarinnar 1897. Heiðurzpening úr gulli, er Hon.
Thos. Greenway gaf, fyrir bezta smjör á sýningunni í Winnipeg 1896. Heiðurspening úr silfri á sýningunni í Winnipeg
1900. Heiðurspening úr gulli og ,,Diploma“ á sýningunni í Winnipeg 1901, auk margra annarra viðurkenninga.
Vér borgum yður með Express-ávísunum og fríum yður þannig við óþægindin, er því fylgja að koma almennu bankaá-
vísunum í peninga.
Sendið oss fáeina rjómadúnka til reynslu, og erum vér þá vissir um að ,,business“-aðferð okkar geðjast yður svo vel að
vér fáum stöðug viðskifti yöar.
The National Greamery & Produce Company, Limited
-WINNIPEG, MANITOBA
REGLUK VIÐ LAlíDTöKU.
xí öjlum aectlonum meC Jafnrl tölu, sem tllheyra samhandeatjörninnl.
1 Manltoba, Saskatchewan og Alberta, nema 8 og 28, geta fjölskylduhöfut
og karlmenn 18 &ra eöa eldrl, tekið sér 160 ekrur fyrlr helmiUaréttarland,
þaö er aö segja, sé landlö ekkl áöur tekiö, eöa sett tll síðu af stjörnlnni
tll vlðartekju eða elnhvers annars.
UfNRITUN.
Menn naega skrlfa slg fyrlr landinu & þeirri landskrifstofu, sem nast
llgkur landlnu, sem tekið er. Með leyfl innanriklsr&ðherrans, eða innflutn-
lnga umboðsmannslos I Wlnnipeg, eða nœsta Domlnion landsumboðsmanna,
geta menn geflð öðrum umboð tll þess að skrtfa sig tyrlr landi. Innritunar-
gjaldið er 210.00.
HEIMT" ISRÉTITAR-SKYLDUR.
Samkvæmt núglldandl lögum, verða landnemar að uppfylla helmlHs-
réttar-skyldur slnar & einhvern af þetm vegum, sem fram eru teknlr 1 eft-
lrfylgjandi töluliðum, nefnilega:
—AÖ bfla & landinu og yrkja það að mlnsta kostl I sex m&nuðl &
hverju &ri I þrjú &r.
8.—Ef f&ðlr (eða möðir, ef faðlrinn er l&tlnn) elnhverrar persönu, sem
heflr rétt tli að skrlf& slg fyrir heimillsréttarlandi, hfr t bfljörð t n&grenni
við landlð, sem þviifk persöna heflr skrlfað slg fyrir sem helmllisréttar-
landl, t>& getur persönan fullnægt fyrtrmselum lag&nna, að þvt er &bflð &
landinu snertlr &öur en afsalsbréf er veltt fyrir þvl, & þann h&tt að hafa
heimlH hjá föður stnum eða möður.
8'—Ef landneml heflr fengið afsalsbréí fyrir fyrrl helmlllsréttar-bújörð
slnnl eða sklrtelni fyrir að afsalshréflð verðl geflð flt, er sé undirritað i
saairæml vlð fyrlrmsell Domlnion laganna, og heflr skrifað slg fyrtr stðari
helmillsréttar-bfljörð, þ& getur hann fullnsegt fyrirmælum taganna, að þvf
er snertlr &búð & landlnu (stðari helmlllsréttar-bújörðinnl) &ður en afsals-
bréf sé geflð flt, & þann h&tt að bfla & fyrrl helmlllsréttar-Jörðlnni, ef stðari
helmilisréttar-Jörðln er 1 n&nd vlð fyrri helmilisréttar-Jörðlna.
4.—Ef iandnemlnn býr að staðaldri & böjörð, sem hann heflr keypt,
teklð 1 erfðir o. s. frv.) I n&nd vlð helmlltsréttarland það, er hann he&r
skrlfað slg fyrlr, þ& getur hann fullnægt fyrlrmælum laganna, að þvt er
ábflð & helmlllsréttar-Jörðlnnl snertir, & þann h&tt að bfla & téðrl eign&r-
Jðrð slnni (keyptu landl o. s. frv.).
BEIÐNI UM EIGN'ARBRÉF.
ætti að vera gerfi strax eftlr að þrjfl &rin eru liðin, annað hvort hj& næsta
umboðsmannl eða hj& Inspector, sem sendur er tit þess að skofia hvað &
landlnu heflr vertð unnið. Sex m&nuðum &6ur verður maður þö að hafa
kunngert Dominlon lands umboðsmanninum 1 Otttawa það, að hann æti!
sér að btðja um elgnarrétttnn.
LEIÐBEININGAR.
Nýkomnir innflytjendur f& & lnnflytjenda-skrifstofunnl t Wlnntpeg, og &
ðllum Dominion landskrlfstefum lnnan Manltoba, Saskatchewan og Alberta.
lelðbelntngar um það hvar lönd eru ötektn, og alllr, sem & þessum skrif-
stofum vtnna vetta lnnflytjendum, kostnaðarlaust, letðbelningaT og hj&lp tli
þess að n& t lðnd sem þelm eru geðfeld; enn fremur allar upplýstngar vlð-
víkjandt tlmbur, kola og n&ma lögum. AVlar sllkar regiugerðir geta þelr
fenglð þar geflns; elnnig geta nrenn fengið reglugerðlna um stjörnartðnd
lnnan Jimbrautarbeltislns t Brttlsh Cotumbia, með þvt að snða sér bréflegs
ttl ritara innanrtkisdeildarinnar t Ottawa, tnnflytjenda-umboðsmannsins t
Winnlpeg, eða til elnhverra af Ðomlnton lands umboðsmðnnunum I Mant-
toba, Saskatchewan og Alberta.
Þ W. W. CORY,
Deputy Mintster of the Intertor.
Dýr ókurteisi.
i.
Á meöan búskapur Björns á
Bunulæk stó« í blóma, var hann
talinn efnaöasti bóndinn í sýsl-
unni. En eftir að hann varö ekkju-
maður, og eftir að hann misti
einkason sinn uppkominn, fór
heldur að ganga af honum. Björn
var lika orðinn bniginn á efri
aldur, þegar þessi saga gerðist,
og fjör og kraftar hans farriir að
bila, þvi allir verða ellinni að lúta.
Hann hafði líka erjað svo mikið
um æfina, að hann var nú orðinn
ásáttur með að fara art hvíla sig,
og eiga rólegt það sem eftir var
æfinnar. Hann var búinn að segja
jörðinni lausri og búinn að koma
miklu af eignum sinum í peninga.
Allar eignir lians voru virtar á
35 þúsundir króna.
Johnsen, sem lengi hafði verið
kaupmaður í Víkinni, var vel
kunnugt um ástæður Björns á
Bunulæk, því bæði hafði Björn
verzlað við Johnsen síðan hann
varð kaupmaður, og svo voru þeir
kunnugir áður. Johnsen hafði
lagt mikið kapp á það síðustu ár-
in, að fá Björn fyrir prófentu-
mann, en Björn var lengi vel
tregur til þess, enda þótt hann
bæri gott traust til Johnsens.
Samt var nú svo langt komið, að
Björn garnli var nú kominn til
bæjarins í þeim erindum að gjöra
prófentu-samninga við Johnsen.
Johnsen var ekki i búðinni þeg-
ar Björn kom, og var honum
sagt að hann mundi vera heima
újá sér, og var honum vísað á
húsið, sem var skamt frá. Vinnu-
konan var að sópa úti-dyrnar,
þegar Björn kom.
“Er Johnsen heima, stúlka mín?”
spurði Björn.
‘‘Eg veit þ'að ekki,” svaraði
stúlkan.
“Viltu þá gera svo vel og vita
um það?”
“Við erum ekki dús,” sagði
stúlkan um leið og hún fór inn.
“Heyrið þér, frú! Það er
kominn ‘einhver Isveitakarl, sem
vill finna Iiann Johnsen. Hann
þúar mig og kallar mig stúlkuna
sína í hverju orði Ó, hvað hann
er •ækell’.”
“Segðu bara, að hann sé ekki
heima.”
“Johnsen er ekki heima, mað-
ur,” sagði stúlkan.
“Jæj’a þá. Er konan lians
helclur ekki heima?” spurði
Björn.
“Jú, frúin er heima.” Stúlkan
fer inn.
“Nú vill hann finna yður, frú.
Þetta er einhver þrákálfur.
Frúin kemur fram, og Björn
réttir henni hönd sína,en hún rétt-
ir honum vinstri höndina aftur
fyrir sig.
“Hvað var það sent þér vilduð
finna mig, maður?” spurði frúin
nokkuð þóttaleg.
“Eg ætlaði að finna manninn
yðar, en—”
“Þá hefir það ekki verið eg,
sem þér ætluðuð að finna,” greip
frúin fram í óþolinmóðlega.
“Nei, ekki beinlínis; en þér
gætuð ef til vill sagt mér, hvar
maðurinn yðar er, eða hvar eg
gæti fundið hann.”
“Það gat hún Sjana sagt yður
eins vel og eg. Þér getið alt af
fundið hann niðri í búð, og svo er
hann alt af vanur að koma heim
klukkan fjögur á daginn.”
“Þá held eg að það væri rétt
hjá mér að bíða eftir honum
þangað til hann kemur heim, því
eg er hér öllum óktvnnugur og á
ekki erindi við aðra en Johnsen.”
“Það getur þó varla verið mein-
ing yðar að fara að bíða hér þang-
að til hann kemur, því það er
ekkert víst að hann komi heim fyr
en í nótt, því hann borðar ekki alt
af heima, og rúm höfum við ekk-
ert handa yður. Við .höfum að
eins eitt rúm handa fínum gest-
um.”
1 “Það var leiðinlegt, að þið
höfðuð ekki rúm handa mér,”
sagði Björn, “því eg var af og til
að hugsa ttm að dvelja hjá yður
í nokkrar nætur.”
1 “Hvað eruð þér að segja, mað-
ur—þér að hugsa um að dvelja
hér í nokkrar nætur; nei, slikt get-
ur ekki gengið. Eg skal gefa yður
, hérna 25 aura fyrir rúm í hótel-
inu, það eru til ódýr rúm þar
' fyrir sveitafólk.”
“Ekki er eg hingað kominn til
að þiggja hjá yður peninga, kona
'góð—þér megið ekki láta yður
mislíka það, þó eg kalli yður
, konu, en ekki frú, — já, eg skal
nú fara í burtu og ekki gera yður
(ónæði aftur. Eg vil að eins biðja
yður að skila kveðju minni til
mannsins yðar, frá Birni gamla á
Bunulæk, og það með, að eg muni
ekki ónáða hann framvegis, fyrst
eg var svo heppinn að finna kon-
una hans á undan honum.”
j Björn hafði tekið eftir því, að
einhver stóð á ihurðarbaki fyrir
innan frú Johnsen, en nú kom
hann fram. Þetta var Johnsen
sjálfur, hann hafði fært sig fram
I þegar hann heyrði að kona hans
var komin í móð, og þannig heyrt
mestalt, sem fram fór. En þá sá
Johnsen að alt var komið í óefni,
allar þúsundirnar tapaðar fyrir
eintóman klaufaskap. Björn var
í þann veginn að fara frá húsinu,
en áður en hann vissi af var John-
sen farinn að faðma hann að sér
og sagði:
“Elsku bezti Björn minn! fyrir-
gefðu, fyrirgefðu, við áttum alls
ekki von á þér núna,og konan nrin
hefir aldrei séð þig áður; hún
hefði víst sýnt þér meiri virðingu
hefði hún vitað hver þú varst. En
nú skulum við gera gott úr þessu
öllu; kondu nú inn og viö skulum
fá okkur góða hressingu—lofaðu
mér að leiða þig.”
“Þakka þér fyrir, Johnsen
minn,” sagði Björn; “eg ætla ekki
að koma inn til þín, þ_ví ekki get-
ur orðið meira úr þessum samn-
ingum okkar í milli. Eg er svo
heppinn að vera búinn að kynnast
konunni þinni, og eftir iþeirri
kynningu að dænia sé eg að við
munum ekki eiga lund saman. En
jeitt heilræði vildi eg gefa ykkur,
' sem er, að sýna aldrei að ástæðu-
lausu ókunnugum mönnum ókurt-
(eisi, og það jafnvel þó sveita-
menn séu.”
I
II.
Sjana fer í kaupavinnu.
Frú Johnsen: “Jpeja, Sjana
mín, nú er hann kominn þessi
sveitakarl að sækja þig, sem ætl-
ar að taka þig í kaupavinnu x
sumar; hann kernur með ögn fall-
egan mórauðan hest, sem þú átt
að ríða.”
Sjana: “Er hann ekki ógn
dónalegur, þessi karl? Eg kviði
fyrir því ef hesturinn, sem eg á
að ríða, skyldi nú vera einhver
dóni líka.”
Frú Jóhnsen: “Nei, Sjana mín,
þú skalt ekki kvíða því, hesturinn
lítur ógn meinleysislega út, og
maðurinn er ekkert donalegri en
sveitamenn gerast. Þú verður nú
að fara að búa þig á stað og flýta
þér. Það er afarhátt fjall, sem
þú átt að fara yfir, það er eins
liátt og ‘Glóafeykir’. Maðurinn
þessi er með marga hesta, sem
hann bindur hvern aftan í atinan.
Þú skalt þvi, þegar þú kernur að
þessu fjalli hnýta hestinum þínum
aftan í hans hesta. Svo skaltu
láta binda þig við söðulinn og
hestinn, svo þú rennir ekki aftur
af og hrapir niður at fjallinu. Eg
skal biðja manninn að láta þig
hafa nóg af snærum eða kaðli að
binda þig með. Þegar þú kemur
upp á fjallið er alt hvítt af snjó,
og skaltu þá binda svörtum klút
fyrir augun, svo þú verðir ekki
hlind af snjóbirtu. Eg skal lána
þér svarta silkiklútinn minn. Eg
man eftir því, hvað hann Tómas
bóki kvartaði undan snjóbirtunni i
vor, þegar hann fór yfir fjallið
um sumarmálin; þá var snjórinn
í mitt læri, svo hann hlýtur að
vera orðinn mikill núna í Júlímán-
byrjun, en þeir eru vist búnir að
moka braut í snjóinn.”
Sjana: “Mikið skelfing kvíði (
eg fyrir þessari sveita ferð, frú
mín; fólkið þar er líka svo ein-
staklega bjálfalegt; allir karlmenn
eru með sjö trefla um hálsinn og
í skinnsokkum, en kvenfólkið vef-
ur mörgum sjöluum um höfuð sér '
svo ekki sést nema í blá-nefið. Þó
hefi eg heyrt að menn héðan gætu
orðið skotnir í sveitastúlkum. Eg
skil ekkert í því. Líklega kann '
þar enginn að dansa. Ætli mér,
þýði nokkuð að hafa með mér
“ball”-hanzkana mína?.”
Frú Johnsen: “Eg býst v'ð'
þvt, Sjana mín, að þú verðir lát-1
in gera annað en að dansa, þvi þú
átt að vinna fyrir kaupi og koma
með marga fjórðunga af sméri
handa okkur til vetrarins. Það
var annars nokkuð, sem mig liefir
lengi langað til að minnast á við
þig, Sjana mín. Þú ert lengi bú-
in að vera hjá mér og sumir halda
að eg hafi alið þig upp, og þess-
vegna vildi eg að ekki væri neitt
liægt út á framkomu þína að setja.
Eins og þú veizt sjálf, áttu svo
bágt með að halda höfðinu á þér
í stilli. Það er þessi sífeldi kipr-
ingur og verpingur, og svo þessi
höfuð-sláttur, ýmist aftur á milli
herða, eða út á axlir og svo þetta
fyrirlitningar-tillit, sem þér er svo
tamt að brúka. Eins er það, þeg-
ar þú ert ávörpuð, að þá ertu svo
óþýð og hryssingsleg og heggur
orðin í sundur. Auðvitað sýnirðu
mér þetta aldrei; en eg liefi tekið
eftir því þegar þú talar við aðra.
Þetta þarftu ekki að leggja niður
meðan þú ert í sveitinni, því
sveitakarlarnir halda að þú hafir
þetta við þig, af því þú sért svo
mentuð, og af því a« þú átt heima
hjá mér, og álíta þetta fyrirmanna
kæki. En hér hagar öðru vísi til.
Hér kann fólk betur að meta ‘fína
framkomu’. Þú skalt því leggja
þetta niður um leið og þú kemur í
haust.”
Sjana: “Nei, góða frú, það
get eg ekki, |>ví þá halda allir, að
eg hafi smittast af þessum sveita-
rottum, sem ekki kunna að bera
sig.”
Sveitakarl.
Sjúk börn.
Mæðurnar geta átt vissa von á
að Baby’s Own Tablets geti lækn-
að börnin þeirra. Þessar Tablets
eru hægverkandi hreinsunarlyf,
sem veikja ekki börnin, og lækna
alla hina smærribarnasjúkdóma.,
Þær eru bragðgóðar, verka fljótt
og eru ólíkar “deyfan(li” lyfjum
að því leyti, að þær skaða aldrei,
og móðirin hefir, samkvæmt rann-
sókn efnafræðings stjórnarinnar,
vissu fyrir því að í þeim eru engin
skaðvæn efni, jafnvel fyrir ný-
fædd börn. Þ.úsundir mæðra
gefa börnum sínum ekkert annað
meðal en Baby’s Own Tablets viö
vindþembu, magaveiki, meltingar-
leysi, kvefi ormaveiki 'sem þjáir
börnin, og eins við hinum skað-
legu tanntökuveikindum. I Mrs.
Jos. Mercier, Plessisville, Que.,
segir: “Barnið mitt þjáðist mjög
af meltingarleysi og það er ein-
göngu Baby’s Own Tablets að
þakka, að það nú er orðið heil-
brigd:.” — Þessar tablets eru seld-
ar hjá öllum lyfsölum, eða sendar
með pósti á 250. askjan, ef skrifað
er til “The Dr.Williams’ Medicine
Co., Brockville, Ont.”
Isleizkor Plonker,
G. L. Stephenson
118 Nena St.. - WINNIPEG
Rétt noröan viö Fyrstu
lút. kirkju.
Tel. 5780,