Lögberg - 19.09.1907, Blaðsíða 2

LÖGBEKG, FIMTUDAGIXN 19. SEPTEMBER 1907
Þegar eg var ríkisstjóra-
efni.
eftir
Mark Twain.
Um þetta efni ritaði Mark
Twain einu sinni á Þessa leiíS:
Fyrir fáum mánuðum síðan var
eg i kjöri um ríkisstjóraembættið í
stóra ríkinu New York.
Eg var útnefndur af óháða
flokkinum.
Keppinautar mínir voru T.
Smith og Blank J. Blank.
Sjálfum mér gat ekki annað
fundist en að eg stæði báðum þess
um mönnum framar, því að eg gat
þó með góðri samvizku hrósað
mér af því að eiga óflekkað
mannorð. Af blöðunum mátti sjá
að þó þessir menn hefðu einhvern
tíma verið heiðvirðir, þá var nú
svo komið, að Þeir gátu eigi talist
það lengur. Blöðin sýndu skýrt og
greinilega fram á, að á siðustu
árum hefðu þeir gert sig seka í
margskonar stór-glæpum. En ein-
mitt í sömu andránni sem eg gladd
ist yfir því að vera ekki eins og
þessir menn, fanst mér það samt
meiðandi fyrir mig, að verða að
heyra nafn mitt nefnt í jafn-nánu
sambandi við slíka menn qg nú
var gert um þessar mundir. Þetta
raskaði ró minni meira og meira,
svo að eg fór ekki að geta sofið á
nóttunni. En á Þessu var ómögu
legt að ráða bót, því að þó að eg
hefði verið allur af vilja gerður,
þá var mér ekki hægt að hætta við
embættis umsóknina. Eg hafði
verið útnefndur á löglegan hátt og
við það hlaut að sitja, hvað sárt
sem mér sveið að ganga á hólm
inn við jafn illræmda menn sem
keppinautar mínir voru.
En Þegar eg einn morgun tók
við dagblaðinu mínu rak eg mig á
eftir farandi grein, og Það get eg
sagt ykkur, að aldrei hefi eg orð-
ið jafnhissa á æfi minni eins og í
það skifti.
Greinin var svona:
“Meinsæri. Meður þvi að Mark
Twain sækir nú um ríkisstjóra-
embættið, vill hann kannske gera
svo vel að skýra hvernig á því
stendur, að hann árið 1863 var
dæmdur sekur um meinsæri aust-
ur i Wakawak í Kína, samkvæmt
framburði 34 vitna; en þenna glæp
kvað hann eingöngu hafa framið
til þess að ná í lítilfjörlegan jarð-
arskika undan fátækri ekkju þar i
landi, og var þessi landspilda eina
framfærsluvon ekkjunnar og ó-
myndugra barna hennar, i einstæö
ingsskap og bágindum þeirra. —
Mark Twain er skyldugur til bæði
sjálfs sin vegna, og vegna fólksins
sem hann leitar eftir atkvæðum
hjá, að skýra þetta mál. Ætlar
hann að gera svo vel og gera
það?”
Þessi þrælmannlega ákæra kom
svo flatt upp á mig, að mér lá við
að fá aðsvif. Eg hafði aldrei kom-
ið til Kína á æfi minni og ekki svo
mikið sem heyrt Wakewak
nefnda á nafn. — Mér varð ráða-
fátt, en stóð sem þrumulostinn.
Dagurinn leið svo að eg hreyfði
ekkert við þessu máli.
Morguninn eftir stóð ný grein í
sama Ivaði og áður, svo hljóðandi:
“Grunsamlegt. — Eins og menn
hafa orðið varir við, þolir Mark
Twain meinsærisáburðinn einkenni
lega vel.”
Eg ætla líka að taka það fram,
að eftir þetta nefndi þetta blað
mig aldrei annað, meðan á kosn-
ingunum stóð, en “svívirðilega
meinsærismanninn hann * Mark
Twain.”
Litlu síðar rétti blaðið “Gazette”
að mér eftir farandi greinarkorn:
j “Vill nýja ríkisstjóraefnið skýra
mál nokkurt, er samborgara hans
fýsir að vita nákvæmlega um?
Vill rikisstjóraefnið gera svo vel
og skýra hvernig á því stóð að
sambýlismönnum hans í Montana
hurfu smám saman ýmsir verð-
mætir munir, alt þangað til að
þeir neyddust til að gefa Mark
Twain það i skyn að honum væri
bezt að hafa sig eitthvað í burtu,
svo að hann lenti ekki Þangað sem
mönnum er veitt ókeypis húspláss,
með því að horfnu munirnir höfðu
leitað ýmist í vasa þessa herra eða
í hirzlur hans.
Eftir þessar ráðleggingar velta
Þeir honum upp úr tjöru og fiðri
og létu hann ótvíræðilega skilja
það á sér, áð hann ætti einkis ann-
ars úrkosti en að hypja sig burt
úr því riki og láta aldrei sjá sig
þar framar. Vill nú ríkisstjóra-
efnið gera kjósendum sinum þann
mikla greiða, að fræða þá nákvæm
ar um þetta atriði?”
Þetta var nú illkvittni og það i
meira lagi, Því að sannleikurinn
var sá, að eg hafði aldrei átt heima
i Montana. En eftir þetta mintist
Þetta blað aldrei svo á mig, að það
kallaði mig ekki “Montana þjóf-
inn hann Mark Twain.
Upp frá þessu snerti eg aldrei á
nýju blaði svo að eg findi ekki til
einkennilegs kviða, eigi óáþekkum
Þeim beig, sem búast má við að
menn finni til þegar þeir lyfta
upp þungum steini, þar sem vænta
má að eitursnákar æigi ból undir.
Einu sinni rakst eg á Þetta:
“ósannindum hnekt. — Sam-
kvæmt framburði eiðsvarinna
vitna, þeirra MichaelO’Flanagan,
Snub Rafferty og Catty Mulligan
er það nú glögglega sannað, að
hin svivirðílega aðdróttun Mark
Twains, — um að hinn æruverði
afi hins göfuga leiðtoga okkar,
Blank J. Blank, hafi verið liflátinn
fyrir ránskap — er háðulegur upp
spuni og lýgi frá upphafi til
enda. Og sannarlega er aumt til
þess að vita, hversu viðbjóðsleg
gögn menn nota í pólitiskum skær-
um, þar sem menn jafnvel svífast
þess eigi að ráðast á lártna menn,
hvílandi í gröfum sinum og sverta
minningu þeirra. Þegar vér hug-
leiðum þá sorg, er þessi viður-
styggilegu ósannindi hljóta að
'hafa bakað aðstandendum og vin-
um hins látna, liggur oss við að
ráða þeim til að hefna sín líkam-
lega og svo um muni á varmenn-
inu. Ef til vill er annars líklega
réttast að láta honum nægja sam-
vizkubitið. En færi svo að almúg-
inn gæti ekki haft taumhald á sér
sakir réttmætrar gremju og menn
réðu það af að íaka duglega í
lurginn á mannorðsþjóf þessum,
þá þarf ekki að óttast það, að lög-
reglan mundi fara að skifta sér af
þó þessi piltur fengi viðeigandi
ráðningu.og enginn dómari mundi
leggja refsingu við því.”
Þessi bending hafði þær verk-
anir, að eg mátti þjóta upp úr
rúminu um nóttina og flýja út um
bakdyrnar, því að skrillinn réðst á
heimili mitt; og í “réttmætri
gremju” sinpi braut hann þar
glugga og húsgégn, en hatii burt
með sér það af eignum mínum,
sem hann komst með. Og þó get
lagt drengskap minn við því að
eg hafði aldrei bakbitið afa Mr.
Blanks. Meira að segja alt til
þessa dags hefi eg aldrei nefnt
hann á nafn eða heyrt hann nefnd-
an.
Um leið ætla eg að geta þess,
að blaðið, sem síðastnefndu grein-
ina flutti, kaliaði mig aldrei eftir
þetta annað en “náhrafninn hann
Twain.”
Greinin, sem þessu næst vakti
athygli mína, var svona:
“Dálaglegt ríkisstjóracfni. —
Mark Twain lét ekki sjá sig á
fundi, .er hann átti að flytja ræðu
á fyrir óháðum kjósendum.
Símskeyti frá lækninum hans
skýrði frá því, að ekið hefði verið
yfir hann, og hann hefði lærbrotn-
að, og tæki nú út miklar þjáning-
ar o. s. frv. Óháðu kjósendurnir
spertust við að látast trúa þessari
tröllasögu, svo sem þeim væri ó-
kunnugt um réttu orsökina til
þess, að þessi slungni þokkapiltur
mætti ekki á fundinum. En nú
hefir það sannast, að augafullur
mannræfill slánaðist inn á veitinga
húsið sem Mark Twain venur
komur sínar til. Það er nú heilög
skylda áhangenda hans að sanna,
að þessi maður hafi ekki verið
Mark Twain. Hér duga engin
undanbrögð . Kjósendunum er
heimilt að spyrja: Hver var þessi
dauðadrukni náungi ?”
I fyrstti ætlaði eg ekki að trúa
mínum eigin augum til þess, að
eg væri sá, sem verið væri að
gera svona tortryggilegan. í full
þrjú ár þar á undan hafði sem sé
ekki pennadropi af nokkurri á-
fengistegund komið inn fyrir min-
ar varir.
En til dæmis um það, hve þess-
ar skammir voru farnar að ganga
fram af mér og sljófga mig, skal
eg geta Þess, að mér datt ekki í
hug að kippa mér upp við það, þó
að eg væri, í næsta tölublaði þessa
blaðs, kallaður “fyllisvínið hann
Mark Twain”, og þó að eg ætti j
það víst að þetta nafn mundi loða
við mig fram yfir kosningarnar.
Þegar hér var komið var mfkill
hluti póstbréfa minna orðinn nafn
lausir seðlar, er hljóðuðu vana-
lega eitthvað svipað þessu:
“Hvernig liður henni núna
gömlu förukerlingunni, s«m þú
rakst frá þér í illviðrum og út-
hýstir?”
eða:
“Mér er kunnugt um ýmislegt,
sem þú hefir gert Þig sekan í.
Enn sem komið er er það ekki á
vitund neins annars en mín. Ef
Þú sendir mér ekki nokkra dali,
skaltu fá að lesa dálítinn pistil um
þig í næstu blöðum.”
Og margt fleira var mér skrifað
þessu likt.
Aðalmálgagn republicanaflokks-
ins rökstuddi það að eg hefði gef-
iö mútur í stórum stíl; og víðlesn-
asta demókratablaðið sýndi vafa-
lítið fram á, að eg væri blygðunar-
laus okrari.
Þannig fénuðust mér tvö ný j
kenningarnöfn: Twain, mútugjaf-
inn ærulausi, og Twain, blóðsugan j
alræmda.
Þessum aðdróttunum og ill-1
nefningum fylgdu svo háværar á-1
sskoranir og ákveðnar um að svara,
að jafnvel frumherjar flokks j
rníns skýrðu mér frá því í -fullri al- j
vöru, að mér væri ekki viðreisnar '
von á pólitíska vígvellinum, ef eg 1
þegði lengur. Þeir skipuðu mér j
að taka til máls, og svo sem til að
árétta Þá kröfu stóð í einu blað-
anna svo látandi grein:
“SjátS manninn — Ríkisstjóra-
efni óháða flokksins þegir enn;
hann brestur sjiáanlega kjark til
að láta til sín heyra. Allar ákær-
urnar sem bornar hafa verið á
hann, eru studdar gildum og ó-
hrekjandi gögnum; auk þess hef-
ir hann brennimerkt sjálfan sig
enn eftirminnilegar með þögninni,
er staðfestir enn órækar sönnunar-
gögnin gegn honum. Hvernig
lízt ykkur á ríkisstjóraefnið þeirra
óháðu. Sjáið meinsærismanninn
>—hundspottið, Montana- þ;jófinn,
náhrafninn, fyllisvínið, mútugjaf-
ann ærulausa, og blóðsuguna al-
ræmdu ! Sjáið hann ! lítið á hann !
og athugið hvort menn með góðri
samvizku geta gefið þeirri per-
sónu atkvæði, sem með dæmalausu
framferði sínu hefir verðskuldað
öll þessi kenningarnöfn, manni,
sem ekki þorir að opna munn sinn
til að hrekja eina einustu þeirra á-
kæra, sem á hann hafa verið born-
ar.”
Það var þá ekki um annað að
gera fyrir mig, en að lítillækka
mig til að semja svar gegn öllum
þessum ástæðulausu og svíviröi-
legu sögum um mig. En eg lauk
aklrei við það svar, því að daginn
eftir flutti eitt blaðið nýjan af-
skaplegan áburð á mig. Það full-
yrti, að eg hefði kveikt í geðveikra
hæli og brent Það til grunna með
öllum sjúklinga aumingjunum, er
inni voru, og orsökin til þessa
glæpaverks hefði ekki verið önnur
en sú, að hæli þetta hefði byrgt út-
sýn frá heimili minu. Annað blað
stakk upp á því, að rétt væri að
grafa upp látinn frænda minn til
að fá vissu fyrir því, hvort eg
hefði ekki byrlað honum eitur,
með því að eg hefði átt að taka arf
eftir hann. Við þessar fregnir
varð eg svo örvæntingarfullur, að
mér féll allur ketill i eld. Eg hlaut
að láta undan siga. Eg var ekki
því vaxinn að geta staðið í stríðinu
ttm ríkisstjóraembættið í New
York. Eg sendi því hlutaðeigándi
nefndarmönnum afturköllun um
að eg yrði í kjöri og að eg undir-
ritaði mig skuldbundinn, fyrrver-
andi heiðvirðan samborgara
þeirra, en nú: “meinsærismanns-
hundsp., Montana-þj., náhr.,
fyllisv., mútugj_ ærul., og blóð-
suguna alr.
Mark Twain.”
fÞýtt.J
ekki nógsamlega lofað Dr. Willi-
ams’ Pink Pills.”
Blóðið—gott blóð—er lykillinn
að góðri heilsu. Ef blóðið er ekki
hreint, þá sýkist líkaminn og taug
arnar bila. Ef þér haldið blóðinu
hreinu, þá geta ekki sjúkdómar
komist að. Dr. Williams’ Pink
Pills búa til mikið og nýtt blóð, og
þess vegna lækna þær blóðleysi,
gigt, meltingarleysi, höfuðverk,
bakverk, nýrnaveiki og hina
duldu sjúkdóma stúlkna og full-
orðinna kvenna. Kosta 50 cents
askjan, sex öskjur fyrir $2.50.
Fást hjá öllum lyfsölum, eða með
pósti frá “The Dr. Williams’ Me-
dicine Co., Brockville, Ont.”
Thos. H. Johnson,
Islenzkur HjgfræSingur og mála.-
færslumaíur.
Skrifstofa:— Room 33 Canada Lifr
Block, suSaustur homl Portag.
avenue og Maln st.
Utanáskrift:—p. o. Box 1364.
Telefðn: 423. Wlnnipeg, Man.
Hausthattasala
—hjá—
BAIN
- byrjar þessa dagana. -
COMMONWEALTH BLOCK,
524 MAIN «T.
A. 8. BAHDAL,
selui
Granite
Legsteina
alls kcnar stæröir.
Þeir sem ætla sér at5 kaupa
LEGSTEINA geta því fengiö þá
meB mjög rýmilegu veröi og ættu
aö senda pantanir sem fyrst til
A. S. BARDAL
121 Nena St.,
Winnipeg, Man
Hannesson k White
lögfræöingar og málafærzlumenn.
Skrifstofa:
ROOM 12 Bankof, HamiltoD Chamb.
Teiephone 4716
t Office : 660 WILLIAM AVE. tel. 89
/ Offick-tímar: 1.30 til 3 og 7 til 8 e, h.
I^House: ðao Mcllermot Ave. Tel. 4300 ,
F"Dr• B. J. Brandson, $
Office: 6ge Wllllam ave. Tel. 89
J Hours :?3 to 4 to 8 p.m,
Residence: 620 McDermot ave. Tel.4300
WINNIPEG. MAN.
I. M. ClegboPD, M D
læknir og j-flrsetumaður.
Heflr keypt lyfJabúClna á Baldur, og
heflr þvf sjálfur umsjón & öllum me6-
ulum, sem hann lwtur tr& sér.
Eiizabeth St.,
BABDUR, - MAJí.
P.S.—lsienzkur túlkur vlC hendlna
hvenær eem þörf gerist.
A. S. Bardal
121 NENA STREET.
selur líkkistur og annast
um útfarir. Allur útbún-
aBur sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvaröa og legsteina
XelepkLoxte 3o6
KerrBawlíHcitaee Ltd.
UNDERTAKERS & EMBALMERS
229 Main Street, Winiiipcg
Sjúkt, veiklulegt fólk
fær nýja krafta með því að nota
Dr. Williams’ Pink Pills for
Pale People.
Margir ungir menn og konur
fara alt í einu að kenna til mátt-
leysis. Matarlystin hverfur og
þeir verða þreyttir við hvað litla
áreynslu, sem er, verða fölir og
leggja af. Þeir finna hvergi til
sársauka heldur eru alteknir.
Þessi veiklun er hættuleg. Hún
merkir Það, að blóðið er þunt og
vatnskent, það þarf að endurnæra
það. Dr. Williams Pink Pills rétta
aftur við heilsuna af því að þær
búa til nýtt, mikið og rautt blóð.
Þær frelsa yður. Mr. Alfred Le-
page, St. Jerome, Que., farast orð
um þær á þessa leið: “Um mörg
ár hefi eg unnið í matvörubúð og
þangað til eg var seytján ára gam-
all var eg altaf við beztu heilsu.
En alt i einu fór eg að missa afl,
eg varð fölur, megraðist ákaflega
og varð máttlaus. Læknirinn okk-
ar sagði mér að hvila mig og vera
sem mest úti undir beru lofti. Eg
fór þess vegna til föðurbróður
míns, sem býr í Lamenlides sveit-
inni, og var hjá honum í nokkrar
vikur. Eg bjóst við að fjallaloft-
ið fríska mundi lækna mig, en sú
varð þó ekki raunin á, og eg kom
aftur heim ver á mig kominn.
Eg var með svima, gekk illa að
meita og yfirfeitt altekinn. Eitt
sinn las eg um sjúkdómstilfelli
mjög áþekt mínu, sem læknað var
með Dr. Williams’ Pink Pills, svo
eg ásetti mér að reyna þær. Þeg-
ar eg hafði lokið við úr fjórum
öskjum var mér farið mikið að
skána, svo eg hélt áfram að brúka
þær um tíma, og þær gerðu mig
að lokum albeilbrigðan. Eg get
nú verið við verk mitt eins vel og
betur en nokkru sinni fyr, og get
ECTA
SÆNSKT
NEFTÓBAK.
k'jv aiþjieiosia. nviiur uarnaiiKvayn
FERDIN.
J
Pía*nó og Orgel
enn óviðjafnanleg. Bezta tegund-
in sem fæst í Canada. Seld me»
afborgunum.
Einkaútsala :
THE WINNIPEG PIANO & ORGAN CO.
295 Portage ave.
Búiö til af
Canada Snuff Co>
Þetta er bezta neftóbakið
sem nokkurn tíma hefir
veriö búiö t til hér megin
hafsins. Til sölu hjá| Q
H. S. BÁRDAL,
172 Nena Street.
Fæst til útsölu hjá
THE COMP. FACTORY
249 Fou«tainSt., Winnipeg
Auglýsing.
Ef þér þurfiO aö senda peninga til fs-
lands, Bandaríkjanna eða til einhverra
staða innan Canada þá notið Dominion Ex-
press Corapany's Money Orders, útlendar
ávísanir eöa póstsendingar.
LÁG IÐGJÖLD.
Aðal skrifsofa
482 Main St,, Winnipeg.
Skrifstofur viðsvegar um borgina, og
öllum borgu-m og þorpum víðsvegar um
landið meðfram Can, Pac. Jáwbrautmni.
JHunib tftix
þvf að —:
Eflöu’s Byggingapapplr
iteldur haásunuin heitumj og varxtar kulda. Skrífið eftir sýmishon.-
um og verðskrá ti'I
TEES & PERSSE, LTP-
&.OBNT8, WINNIPEG.