Lögberg - 21.11.1907, Blaðsíða 2

i.OGKf.KG, FIMTUDAGINN 21. NÓVEMBER 1907
Gamla pianóiö.
“Þú skulir heldur vilja láta.okk-
ur svelta.en aö selja hennan gamla
pianó-garm,” tautaöi Mabel í illu
skapi. “Pianoskömmin er svo fyr-
irferöarmikiö, aö ekki getum viö
sparaö fá á Því aö flytja í minna
húsrúm, og Þú veizt sjálf fullvel
að okkur er ómögulegt aö greiöa
aö neinu. Gat Það kann ske verið
að Grace heföi sagt honum upp
eitthvað út af Þvi? Hún heföi nátt
úrlega búið hjá Þeim. En hvaöa
eiginmaður sem var, hlaut að vera
upp meö sér af Því að jafn skemti-
leg ung ógift stúlka væri á heimil-
inu konunni hans og gestum til
skemtunar.
En kafteinninn var nú horfinn.
húsaleiguna hérna. Ómögulegt er Hún hafði Þo sjalf, Þratt fyrir Það
aö tídca á móti mörgum lærlingum, að Grace hefði bannað henni Það,
Þar sem húsakynnin eru svo aö
ekki er nema eitt herbergi til
kenslunnar. Ef viö gætum losað
okkur viö pianóið, gætum við leigt
okkur tvö herbergi fyrir sama
verö, sem viö greiðum í leigu fyr-
ir Þetta eina; Þá gætum viö lika
leigt okkur minna hljóíifæri, sem
væri með nýtízku sniði, og rétt við
efnahag okkar. Það væri líklega
hægt að fá ein fimm eða tíu
pund sterling fyrir gamla piano
garganið, ef viö seldum Það ein-
hverjum fomgripasala.”
Pianóið var mjög stórt, og fornt
aö gerð. Það var samt menja-
gripur. Föðuramma Grace, 'frú
Chorton, sem nú var dáin, hafði
átt Þaö.
Frú Chorton haföi eitt sinn átt
góða daga og lifað eins og blóm í
eggi. Það var meðan Ashworth
Chorton var bankastjóri, áður en
óhappið bar að höndum, og hann
dó. Þá varö að selja allar eign-
irnar.
Þegar Grace var lítil stúlka og
hún og systir hennar höföu mist
skrifað honum bréf, og sent mála-
færslumanni hans Það, en ekkert
svar fengið.
I Þessu kom kona húsráðandans
inn.
“Húsaleigan fyrir vikuna féll í
gjalddaga í gær, ungfrú min,”
sagði hún. "Eg ætlast ætíð til að
Jeigjendur mínir borgi á tilteknum
tíma.”
“Systir mín er úti, fór að heim-
sækja kunningjana,” svaraöi Ma-
bel. “Þér skuluð fá peningana,
Þegar hún kemur aftur.”
Það voru allar líkur á Því að
Grace yröi burtu töluvert lengi
fram eftir kveldinu. Það var næg-
ur tími til að koma pianóinu burt
úr húsinu.
Eitthvað varð að gera. Það var
hart að geta ekki greitt húsaleig-
una. Sér til mikiliar undrunar sá
hún, aö Grace hafði skilið arm-
bandiö sitt eftir á hyllunni. Eitt-
hvað ætti að vera hægt aö fá fyrir
Það.
Að fimm minútum liðnum var
Mabel komin á staö og farin að
foreldra sína, gekk amma þeirra, ve*setja armbandið. Hún fékk fyr
gamla frú Chorton, þeim í for-
eldra stað. En ellistyrkinn, sem
hún liföi á, mistu Þær auövitað
þegar hún lézt.
Grace var einstáklega rólynd
stúlka, og leit bjartsýnum augum
á lífið. En yngri systir hennar,
ir Það tvo shillings og þóttist hafa
gert bæði sér og systur sinni
Þægt verk.
Þaðan fór hún til forngripasala
við Hampdon Road. Hún sagöi
honum að hún hefði gamalt en
einkar sjaldséð Stodart-pianó til
Mabel, Þyrsti Þar á móti alt af eft- |SÖ,U’ ^rst \ staö vildi forngripa-
ir auölegö og nautnum Þeim, ertsalinn el<lci hÍn®a neitt 1 hað, en að
féð veitir í aðra hönd. Þess vegna
hann gæti ekki slept Því fyrir
minna en fimtíu pund út i hönd.
James kafteinn bauð fjörutíu. En
þegar enginn kostur var að fá pi-
onóið selt fyrir Þaö, neyddist hann
til aö bjó.öa fimtíu, heldur en að
missa af því, en fékk þó frest á að
greiða nokkurn hluta verösins.
En er hann hafði lofað því, var
snúið með pianóið heim til hans,
°g fylgdist hann sjálfur með
vagninum. Vegna Þess aö fult
var af húsgögnum heima hjá hon-
um og hvergi rúm fyrir pianóið
var það sett í mitt herbergið.
Hann fékk forngripasalann til að
segja sér heimilsfáng þess, sem
seldi honum pianóiö, en varð að
borga honum eitt pund aukreitis
til þess.
Þegar flutningsmennirnir voru
farnir, fór kafteinninn að skoða
hljóðfærið, og athuga hvort það
heföi skemst nokkuö við flutning-
inn. Tók hann þá eftir því, aö í
bakinu á því voru margir tíglar.
I þeim voru dálitlir naddar úr tré,
til að koma í veg fyrir að hljóð-
færið gæti rekist í vegginn. Þjrír
af nöddum Þessum voru fastir.
Fjórði naddurinn var ekki skrúf-
aður í eins og hinir. Hann var
laflaus. Þetta þótti honum undai-
legt, því að hann mintist þess að
oft höföu leynihólf fundist í göml-
um húsgögnum.
Hann stakk fingri inn
sem naddurinn hafði setiö í, og
snerti þar fjöður. Laukst þá upp
einn tigullinn á bakhliöinni. Þ!ar
inni fyrir lá böggull vafinn innan
í dúk sjáanlega til þess að eigi
skyldi glamra í bögglinum. Hann
rakti dúkinn utan af honum og
fann innan í honum skrín nokk-
urt og var einkennilegur lás fyrir
því. Hann vildi eigi opna skríniö
fyr en hann hefði hitt að máli
eigandann, og hljóp Því á stað í
snatri til að finna hann, aö tilvísan
“Já, Þú hefir ná ði þá stöðu, að
verða Þjónustustúlká á sjúkra-
húsi,” sagði hann hlæjandi. “Slepp
um nú öllum vífilengjum, kæra
Grace. Eg krefst Þess að þú
sjáir um aö þessi sjúklingur verði
fluttur undir eins úl heimilis síns
við Russel Square.”
James kafteinn sagði þetta svo
alvarlega, að eigi varð móti því
mælt, og innan skamms var ekið
á stað með hann þangað. Grace
var látin fylgja honum og brá
henni heldur en ekki i brún er hún
sá, að þangað var komið pianóið
frá frú Chorton. Þóttist hún þá
sjá hvernig í öllu lá. Henni
vöknaði um augu yfir þvi aö jyst-
ir hennar skyldi hafa dirfst að
gera annað eins og þetta. En
hún ætlaði aö skella skuldinni á
sjálfa sig.
“Var það ekki illa gert af mér
að farga þessum arfi, sem eg tók
eftir ömmu mína?” sagði hún.
“Eg mátti til að sjá Mabel borgið.
Þú sér það sjálfur.”
“Var það hennar vegna, að þú
jórst að forðast mig? Mér var
auðvitað ekki hægt að ganga að
eiga ykkur báðar. En var ekki
hugsanlegt að við hefðum getaö
stuölaö að hamingjusömu lífi
hennar líka?*Sjáðu nú til hvað eg
hefi fundið í píanóinu. Hefir þú
lykilinn?” spurði hann um leið
gatið, °g hann sýndi henni skrínið.
“Vera má að Það sé lykillinn að
Því sem hangir við armbandið
mitt,” sagði hún í flýti. “Það er
bezt eg fari og sæki hann. Mér
hefir aldrei getað hugkvæmst að
hverju litli lykillinn sá gengi.
Þegar amma mín dó lét eg hljóð-
íærameistara skoða pianóið,og gat
íann ekki fundið neitt hólf í því,
;em lykillinn gengi að.”
James kafteinn sýndi henni
leynihólfið á bakinu á píanóinu,
þar sem skrínið hafði verið faliö.
voru bendingar þær, sem gainla
konan hafði gefið Grace um það,
að hún skyldi ekki gleyma henni
og erfingjum sínum,sár vonbrigði,
því að Grace erföi ekkert eftir
hana, nema gamla pianóið og
fomt armband.
“Mér er ómögulegt að láta pian-
óið í burtu,” sagði Grace til svars
því, sem systir hennar hafði sagt.
“Eg lofaði ömmu minni því. Getur
síöustu réð hann af að fara h<im
með henni og skoða hljóöfærið.
Þegar hann haföi skoðað það,
kvaöst hann ekki heita því, að þaö
væri búíð til af hinum fræga Stod-
art, en samt sem áður gæti hann
ekki boðið í það meira en tíu shill-
ings.
Eftir að þau höfðu ýzt stundar-
korn á um verðið, urðu þau úrslit-
inð að hún fengi fimtán shillings
fyrir pianóið, og að einum klukku-
þeirri, er honum hafði veríð gefin.
Hann gekk i þungum hugsun-
'Þegar þau voru komin heim til
Grace sagöi hún systur sinni í
um þvert yfir götu eina og sinti hljóði hvað fyrir hefði komið og
þér dottið í hug aö eg fari að tíma IiCnum var hetta mikla _hús'
brjóta þaö helga heit?”
“Ef eg sel pianóiö, þá þarft þú
ekkert að svíkja,” sagði Mabel.
“En þú átt ekkert í Því, og get-
ur því ekki selt Það,” svaraði W hann vi« Russel S(luare- Ma'
Grace. “Vertu nú góð Mabel mín. bel hlaut aC hafa s^rifaö ran&a ut'
Eg verð nú að fara til að gegna
gagnsbákn horfið úr herberginu.
Nú vildi svo til, að James kaf-
teinn fór um Hampton Road. Þ'eg-
ar hann naut hvíldar við störf sín
starfi minu á sjúkrahúsinu.”
Mabel sat eftir og var þungt
hugsandi um sinn hag . Áöur en
frú Chortons andaðist, hafði syst-
ir hennar verið trúlofuð James
kafteini. En þegar gamla frúin
hafði brugöist Þeim, svo að Þær
fengu engan arflnn, þá hafði
Grace Þotiö til af undarlegri
legri skylduræktarsemi, skrifað
kafteininum og sagt honum upp,
og séö svo um að hann gæti ekki
haft upp á heimili hennar.
En þó að Grace hefði ef til vill
langað til að verða píslarvottur og
þannig spornað við hamingju
sinni, þá ætlaði hún að láta systur
sína um Það; sjálfri henni datt
það alfs ekki i hug, að skifta sér
af því; hún taldi sig hafa engan
rétt til þess. Lítillækkaði maður
sig meira á Því, að giftast embætt-
ismanni í góðri stöðu, en að fara
að vinna á sjúkrahúsi, vera þjón-
ustustúlka þar? James kafteinn
anáskrift utan á bréfið til mála-
færslumannsins hans, því að hann
hafði ekki fengið það. En nú bar
einmitt svo við, að hann gekk fram
hjá búð forngripasalans þegar
vagninum með gamla pianóiö var
ekið þangað.
Þetta var pianóið hennar frú
Chortons. Á Því var enginn efi.
Þá rann alt í einu upp fyrir sjón
sálar hans herbergíð ríkmannlega,
þar sem hann hafði sagt Grace frá
ást sinni. Hann mintist þess hve
hún hefði verið yndisleg, þegar
hún sat við gamla pianóið og mjall
hvítu fingurnir á henni liðu um
gulnaðar fílabeinsnótumar.
James kafteinn fór inn í búðina
og vakti máls á þvi, að sér litist vel
á pianóið. Hann kvað sig langa til
að kaupa það, ef hann gæti fengið
það sett á vagninn aftur og því
væri ekið strax til heimilis hans við
Russel Square. Þegar forngripa-
salinn sá að Þessum unga manni
var umhugað um að kaupa piano-
ið, hristi hann höfuðið. Hann sagði
ekkert um umferðina. Varðhonum
þá alt í einu hvert við að heyra
blístur tveggja bifreiða sinnar á
hvora hönd við sig, en nálægt
mjög. Að einu andartaki liðnu
hentist hann ofan í götuna og leið
Þegar í öngvit.
Þegar hann vissi næst af sér, sá
hann að hann var kominn inn á
sjúkrahús og lá Þar i legubekk.
Flibbi, skyrta hans og vesti, var
hnept frá honum. Ung stúlka í
svörtum búningi, með hvíta hettu
á höfðinu og hvíta svuntu, var að
baða höfuðið á honum úr ísköldu
vatni. Honum fanst ein$ og hann
kannast "við ljósbjarta hárið
henni.
spurði hana hvar armbandið væri;
Því það væri nú horfið af hyll-
unni, Þar sem hún hefði skilið
við það fyrir skemstu.
“Guð hjálpi mér,” hrópaði
Mabel og fölnaði. “Biddu samt
dálítið við.”
Að svo mæltu rauk hún á dyr
og hljóp rakleiðis til veðmangar-
ans.
Þegar hún kom aftur meö arm-
bandið komust Þau skjótt að raun
um að lykillinn gekk að lásnum
fyrir skríninu.
í því voru perlur 0g ýmsir
verðmætir gimsteinar, sem frú
Chorton hafði átt sjálf. Auk
á'þess var þar seðlahruga, er nam
! tvö hundruö pundum sterling.
ag IKafteinninn bjóst við að gim-
, . „ . , steinarnir mundu vera tólf Þús-
stunda Þig, sagði hún Þegar hun ufld punda virt5; aC minsta kosti
‘Eg gat ekki neitaö því,
sá að hann opnaði augun. Eg varð
að gera það með því að allar hjúkr
unarkonurnar eru önnum kafnar.”
Nú kannaðist hann líka við rödd
"Hvaða fé heldurðu að þetta
sé, Haraldur,” spurði Grace.
“Það er arfurinn, sem hún
amma þín ætlaði Þér,” svaraði
ina. Það var Grace. Meiöslin hann-
,,. , .. , tt u tx- ‘Arfurinn, sem þú hefir fundið
voru ekki hættuleg. Hann hafði „ ■ , ,, ,
afhent mér,” sagöi hún.
hofði og þvi “Hvernig á eg að Þakka þér eins
meiðst nokkuð á
“Þakklæti fyrir góðverk gjalt,
guði og mönnum líka.”
Eg er svo gagntekinn af þakk-
Iætistilfinningum til margra góðra
manna fyrir framúrskarandi hjálp
og kærleika, sem þeir auðsýndu
mér og fjölskyldu minni í veikind-
um mínum í vetur sem leið, að eg
tek þetta tækifæri til að láta þess-
ar tilfinningar mínar í ljós.
Fyrst og fremst Þakka eg með
hræröu hjarta íslenzku læknunum
í Winnipeg, B. J. Brandson og O.
Björnson.
Eg hafði þjáðst af innvortis
sjúkdómi um tuttugu ár og leitað
allra beztu lækna, sem eg náði til,
og töldu þeir mig ólæknandi. Eng-
inn ætlaði mér heldur líf þegar eg
var dauðvona fluttur til Winnipeg
í fyrravetur, og þessir íslenzku
læknar tóku við mér. Þeir lögðu
mig á sjúkrahúsiö og gerðu þar á
mér holdskurð, svo stórkostlegan.
að minna hefir oft meistaraverk
kallað verið. Eftir Þriggja mán-
aða legu þar gat eg farið heim til
min og héfí nokkuð getað urinið i
sumar og finn heilsu mína styrkj-
ast dag frá degi.
Sérstaklega Þakka eg innilega
dr. Brandson, fyrir hans einstöku
alúð og nærgætni, sem meðal ann-
ars kom fram i því, að hann varði
daglega nokkurri stund af sínum
dýrmæta tima til að gleðja mig,
sem lá þar hryggur og einmana,
með kærleiksrikum og uppörfandi
orðum.
Hjartanlega þakka eg lika son-
um Jóns bróður rriins, sem á þess-
um mótlætistímum sýndu mér
margskonar hjálp og velvild. Sér-
staklega minnist eg í því sambandi
Kristjáns bróðursonar míns, sem
vitjaöi mín nálega daglega og létti
mér sjúkdómsbyrðina á margan
Jiátt.
Enn fremur þakka eg sveitung-
um minum fyrir alla Þeirra miklu
hjálp og velvild. Umsjá er þeir
veittu heimili mínu meðan eg var
veikur og þær hlýju og innilegu
viðtökur, er þeir veittu mér þegar
eg kom heim, svo sem hefðu þeir
þar heimt bróður ú,r helju.
Síðast en ekki sízt Þakka eg
heilumf hug herra Th. Thorkels-
syni og konu hans á Oak Point
fyrir yfir 40 dala peningagjöf, sem
þau höfðu safnað og gefið til sjálf.
öllum þeim gefendum þakka eg af
hjarta.
Það er stundum sagt til afsökun
ar þeim aldurhnignu, að “tvisvar
verði gamall maður barn.”
Víst er eg hniginn að aldii, og
sannarlega var eg eins og barn, ó-
sjálfbjarga með öllu, og algerlega
upp á annarra hjálp og kærleika
k^minn.
Nú vil eg þá í barnslegri ein-
íæpti þakka Þeim öllum, sem réttu
mér líknandi hjálparhönd, þegar
n’ér lá svona mikið á.
r uð blessi þá alla með
mikla kærleika.
Mary Hill, P.O., Man.
i. Nóvember X907.
Jón Westmann.
Thos. H. Johnson,
talenzkur lögrfrsstSInyur og nnaii
færalumaCur.
SkrlfHtofa:— Room $3 Canada LAít
Block, auCauatur horni Portag.
avenue og Maln at
Ctanáskrtft:—P. o. Box 1864.
Telefón: 428. Winnlpeg, Man.
: Dr. O. Bjornson,
f Ornc*: 060 WILLIAM AVE. TEL. 8, e
> Office-tímar: 1.30 til 3 og 7 til 8 e, h. /
^JHousa: 0ao McDermot Ave. Tel. 43” j
Office: 630 Wllllan ave. Tel, 89
1 Hours: 3 to 4 & 7 to 8 p.m.
Residkncb : 620 McDermot aye. Tel.4300
WINNIPEG. MAN.
i. M. Clegíiorn, M &
keknlr og yflrsotnmaður.
Heflr keypt lyfJaböClna & Baldur, og
heflr þvl aj&lfur umajðn & öllum meö-
ulum, aem hann lwtur tr& sér.
Elizabeth St.,
BAIiDBB, . MAN.
P.S.—lslenzkur túlkur vlC hendlna
hveneer sem þörf gerlst.
A. S. Bardal
121 NENA StREET,
selur líkkistur og annast
um útfarir. Allur útbún-
aflur sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minaisvarOa og legsteina
Teleplione 3oO
KerrBawlfManieeLtd.l
UNDERTAKERS & EMBALMERS
229 Maiii Street, Winnipeg
Rá8a yfir fyrirtak siúkravagni. Flját og
góS afgreiBsU. Hvítur barnalíkvaen »3
FERDIN.
iimtm
Píanó og Qrgel
enn úviSjafnaaleg. Bezta tegnnd-
tn sem fæst í Canada. Seld me6’
afborgunum.
Einkaótsala:
THE WINNIPEG PIANO &. ORGAN CO.
29S Portage ave.
PETKE & KROMBEIN
hafa nú flutt í hina nýju fallegu búð sína
Nena Block. Þar^selja þeir eins og áöur
bezta tegundiraf nýju söltuöu og reyktu
kjöti.smjörgaröávöxtum og eggjum. Sanu-
gjarut verö.
Nena Block I5O Nena str.
PRENTUN
alls konar af hendi ieyst á
prentsiniðju Lögbergs.
Auglýsing.
Ef þér þurfiö að senda peninga til ís-
lands, Bándaríkjanna eöa til einhverra
staöa innan Canada þá notiö Dominion Ex-
press Company's Money Orders, útlendar
ávísanir eöa póstsendingar.
LÁG IÐGJÖLD.
AOal skrifsofa
482 Main St,, Winnipeg.
Skrifstofur viösvegar um borgina, og
öllum borgum og þorpum víðsvegar um
landiö meöfram Can. Pac. Járnbrautinni.
og verðugt væri?
‘Það þakklæti er mér kær-
mist meðvitundina.
“Ert þú komin hingqð?” hróp-
aði hann. “Eg var á leiðinni til komnast aö þú flytjir með systur
þín. Eg var búinn að komast eft- binni til einhvers gistihúss hér í
ir Því hvar þú áttir heima, elskan hænum» °S dveljir þar meðan
, _- „ , * ... , venð er að undirbúa brúðkaup
mm. Það var harðneskjulega gert qJjJ^j.** y
af Þér að fela þig. Þér var þó j «Ertu ekki rei8 vi8 mig fyrir
sjálfri fullkunnugt um hve hug- það, hve óbdgjörn eg var að
Jiafðj aldrei metið hana ('MabelJ að piano þetta væri það metfé, að
haldiö mér var um að kvongast
þér.”
Hún roðnaði.
“Var Þér þaö hughaldið? Er
Það alveg satt?“ sagði hún stam-
andi. “En þetta er nú ekkert
nema löngu liðnar endurminning-
ar. Nú hefi eg loksins náð í
stöðu."
gera þetta að þér óaðvitandi?”
sagði Mabel þegar þær voru
orðnar einar systurnar.
Grace kysti hana og sagði:
"Ef þú hefðir ekki selt gamla
píanóið, þá hcfði eg sjálfsagt
aldrei séð Harald aftur, elsícu
systir mín.”
—Canada.
Heldur úti kulda
Heldur inni hita
IMPERVIOUS SHEATHING
Er aftur komið á markaöinu og heildsölumenn yöar geta nú birgt yður af
þeim pappa, sem viðurkendur er aö vera hinn B E Z T I byggingapappír.
TEES & PERSSE, LTD. Agents,
CALGARY ----- WINNIPEG ----- EDMONTON
,, Brúkiö ætíö Eddy’ s eldspitur.1 *
Engin lykt
j Dregur raka