Lögberg - 05.03.1908, Qupperneq 6

6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5- MARZ. 1908.

FANGINN 1 ZENDA.
Þriggja mánaOa Þáttur ár afisögu tiginbor-
ins Englendings.
ÍÍTXR
ANTHONY HOPE.
■M-H-H-I"l"l"I"H"M-t-I-H-f-M-l- •M-I"I"1"I"1-H-H
%
“KomiC! VeriC Þér fljótur! Inn í svefnhér-
bergiB. FleygiC af y«ur höfuCfatinu og drífiö yöur
úr stígvélunum. Leggist upp í rúm og breiCiC upp
yfir höfuC yöar.”
Eg hlýddi Því, sem mér var sagt. Rétt á eftir
gægCist 9apt inn brosandi og bugtandi og fylgdi
til mín einstaklega snotrum og virCulegum ungum
herra. Hann kom fast inn aC rúmi mínu, hneigCi
sig hvaC eftir annaC og sagíSi mér, aC hann væri einn
Þjóna Flavíu prinzessu, og hennar konunglega tign
hefCi sent sig ÞangaS í Þeim erindum eingöngu, atS
spyrjast fyrir um hvernig konunginum heilsatSist, eft-
ir alt, sem hann heföi orCiB aC leggja á sig daginn
fyrir.
“SkiliC innilegu Þakklæti frá mé" til frænku
minnar,” sag«i eg, “og segitS hennar konunglegu tign,
aC eg hafi aldrei veriC frískari á æfi mmni.”
“Konungurinn hefir sofiC í einum dúr í alla
nótt,” bætti Sapt gamli viC. ("Eg var nú farinn aC
sjá, aC honum var ekki erfitt aC bregCa fyrir sig ó-
sannindum, ef á Þurfti aC haldaj.
Ungi maCurinn fhann minti mig á Osric í Ham-
letj hneigCi sig á ný og fór út. UppgerCarleiknum
var lokiC í Þetta sinn, og föla andlitiC á Fritz von Tar-
lenheim minti okkur aftur á veruleikann; en nú átti
Þessi uppgerCarleikur samt aC fara aC verCa veruleg-
ur fyrir okkur.
“Er konungurinn dauCur?” spurCi hann.
“GuC gefi aC svo sé ekki,” svaraCi eg. “En hann
er í höndum Michaels svarta!”
VIII. KAPITULI.
ÞaC er ef til vil lerfitt aC vera konungur í raun
og veru; en eg Þori aC ábyrgjast, aC miklu erfiCara er
aC Þurfa aC látast vera ÞaC. Daginn cftir fræddi
Sapt gamli mig um skyldur minar — hvaC eg ætti aC
gera og hvaC eg ætti aC vita — og sat eg fullar Þrjár
klukkustundir undir Þeirri ræCu; aC Þvi búnu snæddi
eg morgunverC, og sat Sapt andspænis mér viC mat-
borCiC og lét mig vita, aC konungurinn drykki ætíC
hvítt vín aC morgni dags, og væri Þektur aC Því aC
snerta aldrei viC beztu réttunum. Síðan kom kanzl-
arinri til mín og dvaldi hjá mér næstu Þrjár klukku-
stundirnar. Eg'lét hann vita, aC eg hefCi meitt mig
svo í fingrinum fsáriC eftir kúluna töldum viC okkur
happý, aC mér væri ómögulegt aC skrifa neitt; Þá var
nú heldur en ekki fariC aC spyrja eftir orsökunum,
og lauk svo, aC eg “gerCi merki mitt” og kanzlarinn
staCfesti ÞaC meC hátíClegri viChöfn. Því næst var
franski sendiherrann leiddur inn til mín, til aC flytja
viC mig áhugamál sín. AC Því er hann snerti gerCi
vanÞekking mín hvorki til né frá, vegna Þess aC kon-
ungurinn mundi hafa veriC mér jafn ófróCur.
Loksins varC eg látinn í friCi. Eg kallaCi á nýja
Þjóninn minn fviC höfCum valiC mann, sem aldrei
hafCi séC konunginn, til aC taka viC vtrkum Jósefs
litlaj, og baC hann aC færa mér kognak og sódavatn,
og lét Sapt vita, aC eg.vildi nú fá aC hvíla mig stund-
arkorn.
Fritz von Tarlenheim var nærstaddur, Þegar eg!
sagCi Þetta.
“Hamingjan hjálpi okkur!” hrópaCi hann, “við
eyCum tímanum til ónýtis. Væri okkur ekki nær aC
jafna um Michael svarta, óÞokkann?”
“Hægan, kunningi, hægan,” sagCi Sapt og hleypti
brúnum. “ÞaC væri reyndar einstaklega ánægjulegt,
en ÞaC gæti orCiC okkur býsna dýrt spaug. HeldurCu
að Michael léti okkur ná lífi sínu, án Þess aC hann
dræpi konunginn áCur?”
“Og meCan konungurinn er hér í Streslau og sit-
ur í hásæti, get eg ekki séC , hvaCa ilisakir hann ætti
aC troCa viC Michael bróCur sinn elskulegan,” sagCi
eg-
“Eigum viC Þá ekkert aC gera?”
“Þetta minnir mig, Fritz, á einn enska Ieikinn
okkar —“The Critic”—, hefir Þú séC hann? ECa tvo
menn, miCandi marghleypum hvor á annan, ef Þú skil-
ur ÞaC betur. Því aC eg get ekki gengiC skrokk á
Michael án Þess aC lenda sjálfur í skömminni.”
“En hvaC er aC segja um konungmn?”
“Og eg segi Þér ÞaC satt, aC ef Michael reynir
aC Ijósta unp um mig, hlýtur hann aC koma upp um
•iálfan sig!”
“Alveg rétt!” sagCi Sapt gamli.
“Ef kemst upp um mig,” sagCi eg, “þá ætla eg aC
játa sannleikann, og heyja baráttuna til enda viC her-
togann; en nú ætla eg aC bíCa viC og sjá hvaC hann
gerir.”
“Hann drepur konunginn,” sagCi Fritz.
“Hann gerir ÞaC ekki,” sagCi Sapt.
“Helmingur sexmenninganna er i Streslau,” sagCi
Fritz.
“Ekki nema helmingurinn af Þeim? Ertu viss
um Það.” spuröi Sapt meC ákefC.
“Já—bara helmingurinn.”
“Þá er konungurinn lifandi, Þvi a6 hinir Þrír eru
aC gæta hans!” hrópaCi Sapt.
“Já—Þetta er líklega rétt!” sagCi Fritz og glaCn-
aCi nú yfir honum. “Ef konungurinn væri dauCur,
mundu Þeir allir vera hér meC hertoganum. VitiC Þér
ofursti, aC Michael er kominn aftur?”
“Já, eg veit ÞaC. Fjandinn hafi hann.”
“Herrar mínir, herrar mínir,” sagöi eg, “hverjir
eru sexmenningarnir ?”
“Eg býst viC, aC Þér fáiC aC kynnast Þeim innan
skamms,” sagCi Sapt. “ÞaC eru sex menn, sem
Michael hefir í Þjónustu sinni. Þeir íylgja honum
meC lífi og sál. Þrír Þeirra eru rúritanskir, einn
hinna er Frakki, annaj, Belgi og ÞriCji sömiu ÞjóCar
sem Þér.”
“Enginn Þeirra myndi skirrast v.ö aC drepa
mann, ef Michael skipaCi svo fyrir.” sagCi Fritz.
“Kannske Þeir drepi mig?” sagCi eg.
“Ekkert er líklegra,” svaraCi Sapt. “Hverjir
Þeirra eru hér, Fritz?”
“De Gautet, Bersonin og Detchard.”
“Dtlendingarnir! Já, tilgáta okkar er vafalaust
rétt. Hann tók Þá meC sér, en skildi Rúritanana eft-
ir hjá konunginum. Þetta gerir hann til Þess aC kóma
Rúritönunum í sökina.”
“Enginn Þeirra hefir Þá veriC meCal kunningja
okkar hjá skothúsinu,” sagCi eg.
“Eg vildi aC Þeir hefCu veriC Þar.” sagCi Sapt.
“Þá hefCu Þeir ekki framar getaC heitiC sexmenn-
ingar. Þá hefCi nú ekki verið nema um fjórmenninga
aC ræCa.
Eg var nú búinn að ráCa viC mig, hvernig eg
skyldi haga mér sem ríkishöfCingi — eg ætla reyndar
ekki aC skýra frá hverju einu í Þvi efm, cg vil jafnvel
ekki kunngera vildustu vinum minum ÞaC. En eg var
nú einráður í Því, hversu eg skyldi haga mér. Eg ætl-
aCi aC ná eins mikilli hylli hjá Þegnum ntínum eins og
mér væri mögulegt, og samtímis ekki sýna Michael
neina ónáð. Með Þessu bjóst eg viC aC geta dregið úr
fjandskap áhangenda Michaels á mér, svc aC helzt liti
út fyrir, ef í hart slægi meC okkur opinberlega, aC
ÞaC væri vanÞakklæti hans aC kenna, en ekki yfir-
gangi mínum.
En eg bjóst ekki viC Því, að slíkt kæmi fyrir fyrst
um sinn.
ÞaC var líka konunginum sjálfum íyrir beztu, aC
eigi kæmi til slíks. En meCan ÞaC drógst og alt var á
huldu um mál hans, hafCi eg nóg að starfa í Streslau
honum í hag. Eg ætlaði Michael ekki aC græða á Þeim
drætti!
Eg heimtaCi hest minn og reiC meö Fritz von
Tarlenheim um aðaígötuna í skemtigaiöi konungsins,
og tók öllum fagnaCarkveðjum, sem mér voru sendar,
með méstu kurteisi. Því næst reiC eg um nokkur
stræti i borginni, keypti blóm af fallegri stúlku og gaf
henni gullpening fyrir. Og eftir aC eg hafCi vakiC Þá
athygli, er mér líkaCi fÞ ví að á eftir mér fylgdu Þús-
undir man-na) reið eg til bústaðar Flavíu prinzessu, og
spurði hvort hún vildi taka á móti mér. Múgnum féll
ÞaC einkar vel í geC, og árnaCarop kvaðu við hvaðan-
æfa. Priuzessan var mjög vingjarnleg, og kanzlarinn
hafði ekki getað stilt sig um aC stinga Því aC mér, aC
Því fastara sem eg sækti bónorðiC, og Þvi fyr sem trú-
lofun okkar yrCi heyrinkunn, Því meir myndi hyl!i
Þegna minna vaxa. Kanzlarinn haföi enga hugmynd
um, hve torvelt var fyrir mig að fylgja Þessu holla og
ágæta ráði hans. En eigi að síður hugði eg, að Það
gæti ekki orCið að neinu meini Þó að eg liti inn til
prinzessunnar, og á Þetta félzt Fritz. Honum virtist
ÞaC svo mikilsvaröandi að eg furðaði mig á Því, Þang-
að til hann sagði mér, að honum þætti sjálfum gaman
að korna til híbýla prinzessunnar, og astæðan til Þess
var engin önnur en sú, hve mikiC hann langaði til að
sjá móttöku-konu og aldavinkonu prenzessunnar,
Helgu von Strofzin, greifafrú.
Hirðsiðirnir voru Fritz í vil. Mér var fylgt inn
til prinzessunnar, en hann varC eftir í biðherberginu
með greifadótturinni. Þó að Þjónar og annað fólk
væri Þhr öðru hvoru, Þori eg að segja, að Þau hafa
getað skrafað eitthvað saman í einrúmi En eg gaf
mér ekkert tóm til að hugsa um Þau, Því að nú varC
eg aC leika vandasamasta Þáttinn í öllum leiknum. Eg
varð að glæða velvild prmzessunnar til mín — og
samt gera þaC án þess hugur fylgdi máii. Eg varð að
láta sem mér Þætti vænt um hana — ár. þess aC Þykja
Það. Eg varC að biðla til hennar fyrir annan mann—
biðla til konu, sem var fegurri en nokkur önnur, er eg
hafði séð, að Því viðbættu, aC hún var prinzessa.
Eg herti upp hugann til aC byrja á þcssu verki, og
varö mér ÞaC alls ekki léttara viC það, hve vinsamlega
var tekið á móti mér. En hversu mér tókst að leysa
Þetta af hendi sést á Því, sem hér fer á eftir.
“Þér eru stöðugt aC bætast gullin lárber,” sagði
hún. “Þú ert eins og prinzinn hans Shakespeare, sem
komst úr álögum við aC verða konungur. En eg var
rétt búin að gleyma Því að Þú ert oröinn ríkishöfC-
ingi, herra konungur.”
“Eg ætla aC biðja þig aC segja ekkert annað við
mig en þaC, sem Þér býr í brjósti, og nefna mig ein-
göngu nafni mínu.”
Hún starði á mig stundarkorn.
“Þá er eg kát og upp með mér, Rúdolf,” sagði
hún. “En Þú ert skelfing breyttur í andliti, eins og eg
mintist á við Þig áður.”
Mér Þótti vænt um, hvað hún gaf mér nákvæmar
gætur, en mér féll ekki vel þetta umræðuefni, svo eg
sagði:
“Eg heyri sagt, aC bróðir minn sé kominn aftur.
Veistu þaC, að hann brá sér burtu?”
“Já, hann er kominn,” sagði hún og bleypti brún-
um.
“ÞaC sýnist svo vera, sem hann eigi bágt meC aC
skilja við Streslau,” sagði eg brosandi. “En okkur
þykir lika ekki nema vænt um aC sjá hann. Því nær
sem hann er, því betra.”
Prinzessan leit til mín og glotti gletnislega.
“Hvers vegna, frændi? Er það vegna þess, aC þú
getur Þá—” ' '* f1
“Betur vitað, hvaC hann hefir fyrir stafni? Getur
verið,” sagði eg. “En hvers vegna ertu kát?”
“Eg sagði ekki aC eg væri kát,” svaraði hún.
“Sumt fólk segir þáð þó.”
“En sumt fólk er líka ósvífiC,” sagði hún með
þykkju.
“Áttu kannske viC, aC eg sé einn í Þiirra tölu.” "
“ÝCar Hátign gæti ekki variC ÞaC,” mælti hún í-
smeygilega til aC bæta úr, en sagði svo aftur gletnis-
lega eftir litla Þögn: “Nema ef—”
“Nú, nema ef hvað?”
“Nema ef Þér segðuð, að eg metti þrið meira en
fingrasprettu hvar hertoginn af Stresbu er.”
Eg óskaði þess heitt og innilega, aC eg hefði ver-
ið konungurinn í raun og veru.
“Þú lætur þér þá á sama standa um Michael
frænda—”
“Michael frænda! Eg kalla hann hertogann af
Streslau.”
“Kallarðu hann ekki Michael, Þegar þú átt tal viC
hann ?”
“Jú,—af því aC faðir þinn skiþaði mér ÞáC.”
“Einmitt það? Og ef eg skipa það nú?”
“Skipar Þú ÞaC?”
“Já, vitanlega! ViC verðum öll að vera einstak-
lega vingjarnleg við okkar kæra Michaei ”
“Skipar þú mér ekki líka, aC taka á móti virium
hans ?”
“Sexmenningunum ?”
“Og nefnir þú þá því nafni?”
“Já, til aC fylgja tízkunni. En eg skipa Þér ekki
að taka á móti neinum nema iþeim, sem þér sýnist.’”
“Nema þér?”
“Eg bið þig að taka á móti mér. Eg gæti ekki
skipaC ÞaC.”
í Því að eg sagði þetta, kvað viC fagnaðaróp úti
á strætinu. Prinzessan hljóp út aC glugganum.
“Þaö er hann!“ hrópaði hún. “ÞaC er herfoginn
af Streslau.”
Eg brosti, en svaraði engu. Hún gekk aftur til
sætis síns. ViC sátum bæði Iþegjandi stundarkorn.
Fagnaöarópin úti hættu, en eg heyrði fótatak í biðher-
berginu. Eg fór svo aC tala um hitt og þetta góða
stund. Eg furðaði mig á Því, hvað orCiC hefði af
Michael, en það virtist ekki koma mér við aC grensl-
ast eftir því. En svo sló Flavía prinzessa alt í einu
saman höndunum og^spurði mér til mestu furðu, með
skjálfandi röddu:
“Er þaC hyggilega gert af-Þér, að styggja hann.”
“HvaC? Hvern? Hvernig skyldi eg hafa stygt
hann?”
“AuCvitaC meC því að láta hann bíða.”
“GóCa frænka mín, eg kæri mig ekkert um aC láta
hann—”
“Jæja, má hann þá koma inn?”
“Já, auðvitaC, ef Þiú vilt það.”
Hún leit einkennilega til mín.
“En hvað Þú ert skrítinn,” sagði hún. “Vitan-
lega gat eg ekki tekiC á móti neinum, meðan eg var
að tala viC Þig.”
Mikil voru hlunnindin, sem konungurinn átti að
fagna! (
“Þetta er afbragCs hirðsiCur!” hrópaCi eg. “En
eg var alveg búinn aC gleyma honum. Og ef eg væri
nú t. d. að tala við einhvern annan, gætir þú þá ekki
fengið aC koma inn til mín?”
“Þú veizt Þetta eins vel og eg. Mér væri leyft
ÞaC, af Því að eg er konungborin,” svaiaði hún og var
enn hissa.
“Eg get aldrei munað þessar ólukkans leiðinda
reglur,” svaraði eg með hægC, og bölvaði Fritz heitt i
hljóði fyrir að hafa ekki sagt mér þetta áður. En eg
skal bæta úr þessum klaufaskap mínum.”
Eg spratt svo á fætur, opnaði dyrnar snarlega og
fór fram í biðherbergið. Michael sat við borðið og var
heldur en ekki þungbúinn á brúnina. Allir aðrir, sem
viðstaddir voru, stóðu, nema óskammfeilni þrjóturinn
hann Fritz. Hanft sat makráður í hægindastól og var
að daðra viC Helgu greifadóttur. Þcgar eg kom
stökk hann svo auCmjúklega á fætur, að alveg stakk i
stúf viC ókurteisi hans áður. Eg var ekki í neinum
vafa um, að hertoganum geðjaðist alls ekki aC Fritz.
Eg rétti fram hönd mína, og Michae! tók í hana,
og eg faðmaCi hann aC mér, ogþví næst leiddi eg hann
inn í innra herbergiC.
“Bróðir minn góður,” sagði eg, “ef eg hefði vit-
aC, að þú varst kominn hefði eg ekki látið þig biöa
eina mínútu, heldur strax beðið prinzessuna aC leyfa
mér að leiða þig inn til hennar.”
Hann þakkaði, mjög kuldalega samt. MaCurinn
var vel gefinn aC mörgu leyti, en honum var ómögu-
legt að dylja tilfinningar sínar. Blá-ókunnugur mað-
ur hefði strax séð, að hanrf hataði mig, og hataði mig
Þó enn meira fyrir það, að sjá mig inni hjá Flaviu
prinzessu; samt sem áður er eg viss um, aC hann reyndi
að dylja hvorutveggja, og leitaðist ennfremur viC aC
láta mig halda, aC hann tryði Því, aC eg væri konung-
urinn. Eg var reyndar ekki fullviss nm það. En
Michael gat ekki trúað því, nema aö konungurinn
sjálfur væri svikari, enn slungnari og ofdirfskufyllri
en eg. Og ef hann hefir vitaC meC víssu, að eg væri
ekki konungurinn, þá er hægt að geta ;ér nærri, hve
erfitt honum hefir hlotið aC falla ÞaC, aC sýna mér
virðarmerki og hlusta á mig kalla hann ‘“Michael” og
hana “Flavíu”.
“Eg sé, að Þér hafið meitt yður í hendinni, kon-
ungur,” mælti hann.
“Ójá, eg var aC leika mér viC kynblendingshund”
(eg ætlaði að reyna að hleypa upp í honumj, “og eins
og ÞÍú veizt, bróðir, eru þeir stundum undarlega skap-
styggir.”
Tleiskjubros lék um varir hans og svörtu augun
hans hvíldu á mér stundarkorn.
“En er bitið ekki hættulegt?” hrópaði Flavía ótta-
slegin.
“Ónei, þetta bit er óskaðlegt,” svaraöi eg, “en ef
eg hefði lejft honum að bíta mig dýpra, Þá gat veriC
öðru máli aC gegna.”
“Var hann ekki stnax drepinn?’ ’spurCi hún.
“Nei ,ÞaC er ekki búiC enn. ViC erum að draga
ÞaC, til að sjá hvort bitið er nokkuð hættule|(t.”
“Og ef ÞaC skyldi reynast svo?” spurði Michael,
með beiskjubrosi sínu.
“Þá verður hann rotaður, bróðir,” sagöi eg.
“Eg vona, aC þú leikir þér aldrei viC 'hann fram-
ar!” sagði Flavía í bænarrómi.
“Getur bæði veriC og ekki.”
“Hanft gæti bitið aftur.”
“Vafalaust reynir hann það,” sagði eg brosandi.
En vegna þess aC eg var hræddur um, aC Michael
kynni að segja eitthvað, sem eg hlyti aC reiðast af
CÞví aC þó aC eg kynni að láta hann skilja ÞaC, að mér
væri illa við hann, þá varð eg aC sýnast binn vingjarn-
legasti) fór eg aC hrósa honum fyrir það ,hve á-
litleg herdeild hans hefði veriC, og hve mikill konung-
hollustubragur hefði verið á henni kiýningardaginn.
SíCan lýsti eg ánægju minni, með mörgum fögrum
orðum yfir skothúsinu og veiðunum, sem hann hefði
boðið mér til. En hann reis skyndilega á fætur. Hann
gat sjáanlega ekki þolað þetta lengur, og afsakaði það
að hann yrði að fara strax. Þegar hann var kominn
fram að dyrunum sneri hann samt við og sagði:
“Þrjá vini mína langar mjög mikíf til að verða
gerðir kunnugir, herra konungur. Þeir tru hér í biC-
herberginu.”
Eg kom undir eins til hans og tók um handlegg-
inn á honum. Mér var heldur en ekki skemt að sjá
svipinn á honum þá. ViC gengum svo einstaklega
bræðralega fram í biðherbergiC. Micliael gaf merki,
og mennirnir Þrír gerjgu fram.
“Þessir herrar,” tók Michael til máls meC tígu-
legri hæversku, sem eg verð aC játa, að hann átti hægt
ineC að sýna, Þegar hann vildi, “eru þeii konungholl-
ustu og tryggustu þjóijar YCar Hátignar, sem til eru,
og þeir eru einlægir vinir mínir og kærir mér.”
, /
“Mér þykir einkar vænt um að sjá þá, jafnt sakir
þes ser Þú taldir þeim til gildis þín og mín vegna,”
svaraði eg.