Lögberg - 11.03.1909, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN n. MARZ 1909.
*
Fyrir smjörgerö-
armönnum og
öörum.sem kaupa
salt í stóram
mæli, er veröiö
ekki þýöingarlaus
póstur.
Windsor SALT
gerir meira — og gerir verkiö
1 betra. Veröiö er
sannarlega
minna — og svo
gerir þaö smjöriö
verömeira. Spyrj-
iö matvörusalann
I Feneyjum.
Eftir mag. GutSm. Finnbogason.
IV.
A þessu torgi fanst mér eg skilja
hin dulspöku orö um meistaraverk
húsgeröarlistarinnar, aö þau séu
“frosnir hljómar”.
Mér fanst líka alt af, aö Mark-
úsartorg væri meira en torg, það
væri salur — stærsti salur í heimi,
samkomusalur Feneyinga. Vegg-
irnir geröir af manna höndum, en
þakiö bláhvelfing himins, sem sýu-
ist hvíla á þessum mikilfenglegu
marmarabrúnum.
Og hvar getur fegri hvelfingu,
eöa hvelfinga, sem á hverri stunJ
fær nýjar myndir og nýjan blæ?
Eg sá hana ljósbláa í sólskininu.
Eg sá .hana eitt kvöldiö í þrutn.t-
veöri. Regniö féll í fossum, svo
torgiö varö eins og drifinn sjór,
skruggurnar drundu og leiftrin
riöu hvert af ööru og brugöu blá-
hvítum ljóma. yfir hvelfinguna,
þar sem Markúsarkirkja kom frarn
úr myrkinu eins og dýrleg altaris-
tafla. — Og eg sá hana um heiö-
skírt kvöld. Mér lá viö aö ljósta
upp fagnaöarópi; svo fagurtær
var bláminn. Eg hefi síöan leitaö
aö þessum bláma í öllum safírum
sem eg liefi séö, en engan fegri
fundiö.
Feneyjar vita líka vel, hvers
viröi Markúsartorg er. Þaö er
daglegur samkomustaöur þeirra;
þangað renna allir mannstraumar
og þaðan falla þeir aftur. Á öll-
um tímum dags er þar fleira eöa
færra af fólki, en flest á kvöldin
og seinni hluta dags, þegar menn
ganga í búöir, enda virðist þá, sem
þaö sé aðalstarf borgarbúa. Auö-
vitað er erfitt á aö gizka hve margt
af þessum búðargestum eru útlend
ingar, því af þeim er jafnan urm-
ull í Feneyjum. Á sumarkvöldin
kl. 8l/2—ioý^ er hljóðfærasláttur
fherliösflokks) á torginu ,eða þá
stundum í Litlatorgi eða Riva
degli Schiavoni, sem alt liggur
saman. Koma þá allir sem vetl-
ingi geta valdið til aö hlusta á og
hreyfa sig í kvöldblíðunni, eða
fá sér hressingu frammi fyrir
kaffihúsunum.
Eitt af því sem alt af mætir aug-
anu á Markúsartorgi, er dúfna-
hópurinn, sem þar hefst viö. Þess-
ar dúfur hafa átt sér þar óöul síö-
an 877. Þaö var siður, að sleppa
dúfum út úr fordyri Markúsar-
kirkju eftir guösþjónustu á pálma-
sunnudag. Þeim var gert erfitt
fyrir um flugið meö pappírsfjötr-
um og fólkinu leyft aö elta þær
uppi. Þær sem náöust voru fitað-
ar og étnar á páskunum. Hinar,
sem ttndan komust, leituöu sér hæl -
is upp um kirkjuþakiö og uku þar
kyn sitt. Fengit þær smámsaman
á sig einskonar helgi og voru fóðr-
aðar á ríkiskostnað, alt til loka lýö-
veldisins. Þegar þaö leið undir
lok, komust þær á vonarvöl og
féllu margar úr hungri. Einhver
heföarfrú varö til aö arfleiða þær
að eigraum sínum; en nú íifa þær
gdöu lífi á góögeröasemi manna,
ekki sízt útlendinga. Þár má alt
af sjá einhvem umkringdan af
þessari spöku hjörö, sem sezt á
höfuö manna og heröar og etur úr
lófa þeirra. En hræddur er eg um,
aö þeir helgu og háu herrar, sem
standa í marmara ttppi á Markú*-
arhrkjtt, þyrftu aö þvo sér eftir
bliölæti blessaöra dúfnanna, sem
gera sér sýnilega dælt viö þá—ef
þeir væru ekki úr steini.
Þaö eru viðbrigði aö koma til
Feneyja úr vagnaskrölti og skark-
ala annara borga. Manni bregöur
svo viö aö þurfa aldrei að lita i
kringum sig til aö gá aö, hvort
ekki komi sporvagn, hestavagn,
vélavagn eöa reiðhjóK þeysandt
meö þeim elskulega ásetningi, að
sletta heila grandvaralausra manna
um steinbrúna.
Hér má fara í hægöum sínum
óttalaust og áhyggj uilaust og njóta
þess, sem fyrir augun ber, og i
hverju spori ber eitthvað einkenm-
legt fyrir, eitthvað, sem manns-
höndin hefir mótað með list og
smekkvísi, eöa þá spegilmynd þess
niðri í álnum. Þaö kynni aö vera
aö maður viltist stundum, því ekki
er auðratað í fyrstu um allar þess-
ar mjóu götur, er kvíslast eins og
rangalar i allar áttir, og enda svo
stundum viö einhvern álinn, sem
ekki veröur yfir komist bátlaust,
eöa á torgi fram undan einhverri
kirkju, sem maður þá skoöar um
leið — eöa gatan endar inni í dá-
litlum lokuöum húsagarði meö
fornum brunni í miðju. En þó aö
leiðin veröi krókótt, þá má þó kom
ast fótgangandi aftur og fram um
aðalborgina aö minsta kosti. Eg
haföi gaman að reika þannig, og
lét mér vel lynda, þó aö eg lenti á
“margan villistig’’; eg vissi sem
var, að alt af mátti spyrja til veg-
ar, eöa þá fylgja straumnum, sem
alt af rennur aö eöa frá Markúsar-
torgi. Á slíku rangli sér maður
stundum eitthvaö, sem manni
hefði aö öörum kosti yfirsézt.
Þarna voru nú t. d. á einu torginu
tveir karlar aö berja harðan fisk á
steini. Hann var áreiðanlega ekki
íslenzkur, því ó'flattur var hann, en
hann beindi huganum heim. Karl-
arnir stóöu hvor meö sína tré-
sleggjn og luimbruöu á þorsk-kind-
inni — ef þaö var þorskur — sitt
höggiö hvor til skiftis. “Sinn er
siöur í landi hverju.”
Á ööru torgi rakst eg eitt kveld
á einkennilegan Kaupa-Héöin —
hann var einmitt í mórendum föt-
um, eins og nafni hans. Hann stóö
uppi á stól í miðri mannþyrpingn
viö dálítið söluborð, lýst af tveim
gasljósum; gasið kom frá dálitlum
dunk á stólnum, sem liann stóð á.
um um kollinn og svo fest meö
seglþræði. Hingað koma svo ald-
insalar og grænsalar til kaupa. Þar
er mikiö mang. Bátarnir. koma aö
kveldi og fara ekki fyr en næsta
dag.
Mér er nú minnisstæðust lítil
stúlka, sem sat hjá pabba sínum og
systur viö einn ávaxtakörfut-reit-
inn, á rauðbrúnum kjól, meö stóra
skó og rósaklútinn sinn yfir höfð-
inu. Hún staröi höggdofa meö op
inn munninn á alt þetta umhverf-
is. Datt ekki af henni né draup.
Það hefir líklega veriö fyrsta ferö |
in hennar til Feneyja. Hvernig
skyldi sú undraborg hafa speglast
í þessum blástarandi sakleysisaug-
um?
Fiskitorgiö er undir nýjum súlna-
hvelfingum og sett marmaraborð-
um. Þar voru berfættir sjómenn
aö bera upp fiskinn. Hann er sett-
ur í flatriðnum körfum á marm-
araborðin; mest var þar af smá-
fiski allskonar og svo humrum,
kröbbum og marþvara. Þar sá eg
í fyrsta sinn túnfiskinn. Þaö er
geysi-skepna.
En eg er enginn fiskmangari né
grænsali og kýs heldur aö hverfa
ofan á Markúsartorg. Á leiðinni
sé eg póstsvein á bréfburðargöngu
sinni. Hann hringir aö dyrum og
út um einn gluggann á efsta lofti
kemur körf í bandi; hann lætur
bréfiö í hana og körfin er dregin
upp. Eg sá þetta líka í Flórens,
og þessi körfudorg er ekki aö eins
höfð til bréfadráttar, heldur og til
aö kaupa ávexti, blóm eöa annaö
af þeim, sem ganga um götur og
selja. —
Margar eru konur fagrar á
Markúsartorgi, og sumar hafa þaö
til síns ágætis, aö þeim svipar til
islenzku stúlknanna. Liklega eiga
nú samt sjölin þeirra sinn þátt í
þessu. Alþýöustúlkur í Fenevjum
ganga meö svört sjöl á herðum og
bera þau líkt og íslenzku stúlkurn-
ar. En þær ganga berhöföaöar.
Húfuna vantar.
Lifi mær hin ljúfa,
lifi skúfur og 'húfa!.
Kvöldiö er óviöjafnanlega fag-
urt.
Eg sit lengi hugfanginn á súlu-
fæti liins helga Teódórs. Uppi á
Eg get ekki hugsaö mér þægi- I Þaö er enn mikiö, sem Árnes-
legri fararskjóta fyrir þá sem ekki söfn. þarf fram að leggja áöur
eiga annríkt en þessa gondóla, og kirkjubyggingunni er lokiö. Raun-
gæti eg ímyndaö mér, aö það væri ar má búast viö, aö söfnuðurinn
eins sjálfsagt aö halda gondól til leggi til töluvert af vinnu án end-
skemtunar sér i Feneyjum, eins og utgjalds, en að hinu leytinu verö-
þaö er aö eiga reiöhest heima. ur ekki hjá því komist, að greiða
Gondólarnir eru að lögun svipaðir yfirsmið hæfileg laun. Svo er og
vikingaskipunum norrænu og iófenginn allur þakspónn, ailir
liggja hátt á sjónum langir og gluggar, huröir, pappir, saumur,
rennilegir. Yfir framstafni og mál, aö maður ekki tali um sæti og
skut eru þiljur, útskornar til alt annað, sem þarf innan i kirkj-
skrauts. Á kvöldin er ljósker á una. Það er þvi þess vegna enn
framþiljunum. Á framstafninum |mikil þörf á fé i viöbót viö þaö,
er hin einkennilega tenta stálöxi, £em þegar er fengiö. Skyldi ein-
og eru skiftar skoöanir um, hver fcverjir finna köllun hjá sér til aö
tilgangur hennar var í fyrstu. í.styrkja þetta góöa fyrirtæki Ár-
miöjum bátnum eru sæti, mjúk og nessafnaöar meö nokkrum fjár- ,
þægileg, fyrir 4—6 manns. Yfir | framlögum ,yröi slíkt þakklátlega ,S61111 lllun aftur um æðarnar
þeim er skýli, sem þó mæ taka burt meötekiö. Við greiöslu, þess fjár L streyma, .
aö vild. Gondól er róiö meö einni geta gefendur hagaö sér eins og omeng'a® blóöiö hér heima
ár á stjorborða. Ræöarinn stend- þeim er bent á sem enn eiga ó-
ur á skutþiljunum, styöur árinni greidd loforö sín frá síðasta sumri.
aö þú lyftir vorri samtíö.
— Heill þér! heill þér! —
Árgæzku’ og hamingju’ á örmum
sér
hver einasta fögur hugsjón ber,
þótt sjáist þaö fyrst i framtíö.—
;Þá skal fagurt um frumherja þína
frelsisins ár-ljómi skína!
Sól yfir hvern þinn Birkibein! —
Blómsveig um hvern þinn arinstein
slöngvi vor guö, sem gefur þér
til góöverka sigurþróttinn!
— Heill þér! heill þér! —
Læknir, með kraftalyf kærleikans,
þú komst til vors þjáöa fööur-
lands!
f Þá linaðist landfarsóttin.
Hnausa P. O., 20. febr. 1909.
Jóhann Bjarnason.
við háan keip og hrindir bátnum
áfram meö henni. Það eru ára-
hrindingar, ekki áratog. Svo vel
láta gondólarnir aö stjórn, að þeir
fylgja hlýönir hverri hreyfingi
ræðarans á þiljunum.
Orö fer af því, að gondólmenn
séu refir i viöskiftum, enda er þaö
oft svo um þá, sem hafa meö hönd
um mannflutninga, hvort heldur Sól yfir fold, í borg og bæ!
Sigursöngur.
á 25 ára afmæli Goodtemplararegl-
unnar á íslandi 10. Jan. 1909.
eru ökumenn eöa aðrir.
En skarfhreifnir eru gondól-
menn og skynugri en ökuþórar ger
ast, enda hlýðir það starfi þeirra,
aö vita nokkuð um borgina sem
Blessun og frið um Iand og sæ!
Regla vor há,—þann boðskap ber
þú börnuraum hrauns og ísa!
— Heill þér! heill þér! —
Kæfleikans, guðdómsins geislabrot,
Sú kemur öld, þín fylking fríö
frjálsborin heilsar nýrri tíö,
Regla vor há!—því hrópum vér
af hjartnanna dýpsta grunni:
— H-eill þér! heill þér! —
Þá blómgast atgervi, listir, ljóö,
vír lærum aö veröa alfrjáls þjóð,
í reyndinni meiri’ en munni.
Þá munu bömin vor þökk til þin
bifa,
þá verður ganian aö lifa!
GuSm. Guðmundsson.
þeir sýna, þótt fræðsla þeirra sé sem gera að höll hvert minsta kot
I auðvitað ekki ætíö sem áreiðanleg-1 oss lætur þú Verma og lýsa.
! ust. En varla munu margir þeirra (Far þú eldi um fornhelgar slóöir,
! vera eins ráöaglöggir og einn'framtíðarvonanna móðir!
Varðveitið heilsu la nanna.
í kassa á iboröinu fyrir framan sig t torginu kveður viö hljóöfæraslátt-
liefir hann ýmsa smámuni: vasa-
| hnífa á 40 sentímur, brennigler á
150 o. s. frv. Hann tekur einn hlut
í senn og beldur langa, dynjandi
ræöu um kosti ,hans alla og eðli.
Mælskan streymir eins og foss og
hann er kófsveittur af ákafa. Aö
lokúmi ræðunni spyr hann, hverir
vilji kaupa. Einn veröur til, þá
annar, og nú kemur skriö á. Hann
seldi víst eina 20. Þá kemur næsti
hlutu.r meö svipuðum formála —
koll af kolli. Hermenn, unglingar,
kerlingar, vinnukonur standa í
kring og hlusta agndófa á ræöuna.
Sumir glotta, en sannfærast loks
og kaupa.
Eg geng um götu rétt viö Mark-
úsartorg. Úti fyrir kvikmynda-
skála réttir einhver mér auglýs-
ingu. Þaö er bréfspjald, meö mynd
Markúsar guöspjallamanns á loga-
gyltum feldi — ágæt eftirmynd af
einni greypimyndinni í Markúsar
kirkju. Hvaö auglýsir sá heilagi
guöspjallamaöur ? Auövitaö Mark-
úsarbjórinn!
Hver sem kaupir aögöngumiöa
á kvikmyndasýninguna fkostar 25
sentimurj fær ókeypis glas af
Markúsarbjór.
“Friöur sé meö þér, Markús
minn!” Nú ert þú oröinn bjór-
boöi.
Gaman þótti mér aö koma á
Fiskitorgið og Urtatorgiö. Þau
%gja Stór-álinn fyrir ofan
Rialobrúna. Þar koma bændur og
sjómenn meö afurðir sínar í flat-
botnuöum bátum. Þeim er róiö
með einni ár, eins og gondólum,
eöa þá siglt. Við Urtatorgiö ligg-
ur bátur viö bát meöfram stéttinni.
Þeir eru fullir af körfum meö alls
konar ávöxtum, fresknum, plóm-
um, perum, tómötum, vinberjum
og^allskonar. grænmeti. Bátsmenn
taka sína körfu undir hvora hönd
og þá þriöju á höfuöiö og bera
upp á torgið. Þ'ar er svo raðað
enn betur í karfirnar, geröir háir
kúfar af þeim, vafiö grænum blöö-
urinn. Himininn er fagurheiður,
nema nokkrar skýjaslæður, sem
tungliö bregöur á fölri gullslikju.
Sjórinn eins og bláskygður stál-
flötum, sem tungliö silfrar, og
ljósin frá skipum og bátum stafa
rauðum, grænurn og gullnum
geislarákum. Ljósamergöin úti í
eyjunum og meöfram stróndinni
eins og gulldjásn, en hallir og kirkj
ur fyrir handan álinn eins og ko!-
svartar skuggaborgir; og þegar
gondólarnir líöa fram hjá finst
mér eg skilja, hvers vegna þeir eru
allir svartir á lit — eins og þeir
hafa veriö síðan þaö var lögboöiö
á 15. öld—, og stafnöxin úr fægöu
stáli: það er samræmið! Báturinn
svartur eins og hallirnar sýnast á
kvöldin, stafnöxin eins og silfrað-
ur sjávarflöturinn.
Fjöldi gondóla ruggar viö stétt-
ina eins og í draumi. Nú var tími
til að fara bátsferö upp um álinn.
Eg sem viö einn gondólmann, 1
líru og 30 sentímur um tímann.
Þaö var taxtinn. Hann samsinnir.
Við leggjum frá landi, og jafn-
skjótt ætlar hann aö telja mér trú
um, aö viö höfum samið um hálf-
tíma, en eg huggaöi hann meö því,
aö eg heföi talað fullskýrt og þekti
taxtann. Þaö varö hann aö láta
sér lynda.
Úti á álnum var kvöldsöngför
(serenataý og þangaö héldum viö.
Stór bátur með hljóöfæraliði og
söngmanna, skreyttur allavega lit-
um ljóskerum, leiö hægt og rólega
upp eftir álnum, og þangaö þyrpt-
ist nú fólk á gondólum úr öllum
áttum og höföu samflot. Þegar
söngliöiö haföi sungiö um hríö,
kom maöur af skipi þeirra, og fór
bát úr bát og safnaði skildingum
fyrir sönginn.
Þegar gondóll rennur aö landi,
kemur ætíö þjónustusamur andi
meö stjaka og krækir hann aö stétt
inni, meöan maöur stígur á land,
og leggur s sentíma toll á hvem
farþega. Mörg er atvinnan!
I fjöll
för þína heftu ljón og tröll,
þeirra, sem saga er um: L ,, .
Tveir gárungar ætluöu aö leika tBraU^m var grytt, um firn og
á hann og spuröu hann, hvar væri
San Crisostomo.
Hann þekti ekki staðinn, en lét
á engu bera; hugsaöi sér aö fá aö
vita það hjá starfsbræðrum sínum
á leiöinni;
Geriö svo vel aö koma ofan i
bátinn.
Þeir gera þaö, og hann rær af
staö, og spyr í laumi alla gondól-
Ef börnum er viö og viö gefiö
nn vægt niðurhreinsanch meöal
eins og Baby’s Own Tablets, mun
■>að hreinsa magann og innýflin,
halda litlu börnunum heilum og
hraustum. Þess vegna ætti aö
hafa þessar töflur á hverju heimili.
iMæöur hafa trygging þess frá
kappþrungin samt um fold þú fer rannsóknastofu. stjónnarinnar, aö
þér
meö fánann þinn sigurdrjúga.
— Heill þér! heill þér! —
Mæðranna, feöranna, barna blíö
skal blessun þér fylgja ár cg síö
svo víöa sem valir fljúga!
Fjóröung aldar, þín framsóknar-
árin,
menn, sem hann mætir, hvar væri fæ^uöu sar vor tarm-
San Crisostoma. Saga vors Jands þín sigurljóö
En þaö vissi enginn, sem ekki syngur í dag: af vorri þjóð
var von, því sá staöur var hvergi fjötur þú brauzt!—Vér þökkum
til. Félagarnir veltust um í hlátri.
og hann grunar nú, hvernig á
þessu standi; lætur þó á engu bera
og rær sem áður. Loks leggur
hann aö einni stéttinni. — Viö er-
um komnir, mælti hann. — Hvaö
þá? Er þetta San Crisostomo?
spyrja þeir forviöa.
—Þaö er hér, anzar hann örugg-
ur. Viö erum einmitt viö Ognis-
santi ("Allir heilagirj, og úr því aö
hér eru allir heilagir menn, þá þyk
ist eg vita, aö San Crisostomo sé
hér líka. —
—Isafold.
Kirkjubyggingarmál Árnessafnaðar.
Árnessöfn. í Nýja lslandi er í
I undirbúningi meö aö reisa sér
jkirkju. Söfnuöur sá er fámennur
og á öröugt uppdráttar. Þó er
'byggingarmálið þaö á veg komið,
aö mest af viðnum, sem þarf til
kirkjunnar, er þegar fenginn og
borgaðivr. Er búist við, að tekið
iveröi til að byggja á næsta vori.
Sökum fámennis og fátæktar
safnaðarins var leitaö fjársam-
skota, kirkjubyggingunni til styrkt
ar, meöal íslendinga í Winnipeg
síðastliðiö vor. Kornu þá inn $92
i peningum og var kvittað fyrir
þeirri upphæð í Lögbergi nokkru
siðar og um leið birt nöfn gefend-
anna. Auk þessara peninga feng-
ust $87 í Ioforðum. Af þeirri upp-
hæö hafa mér nú fyrir skemstu
verið greiddir $40. Þeir sem nú
greiddu loforö sín, eru þessir:
G. Thomas $10, A. Freeman $5,
J. W. Magnússon $1, Sigtr. Jón-
asson $4, Thos. H. Johnson $10,
Albert Johnson 10, Sigurjón Sig-
urösson kaupm. $15.
Þaö eru enn nokkrir, sem ekki
hafa afhent það sem þeir lofuöu.
Geta þeir hinir sömu gert hvort
heldur sem viJl: sent mér þaö sem
þeir gefa, eöa afhent peningana
séra Jóni Bjarnasyni, 118 Emily st.
iWinnipeg. Ef ástæöur leyfa, væri
gott, aö loforðin væru greidd sem
fyrst úr þessu.
ekkert ópíum eöa skaösemdarlyf
er í þessum töflum. Mrs. Geo.
ÍLcLean, Springfield, N. S., farast
orö á þessa leið: “Eg hefi notað
tBaby’s Own Tablets og veit aö
jþær lækna alla minniháttar barna-
tjúkdóma. Eg ráðlegg öllum
j næörum aö nota þær.” — Seldar
jhjá öllum lyfsölum eöa sendar i
jpósti á 25C. askjan. frá The Dr.
jJWilliams’ Medicine Co., Rrock-
ville, Ont.
LEADER
ER HELMINGI
STE RKARI
Alt til þessa hafa lásarnir á vírgirðingum veriO endingar minsti hluti
þeirra. Á „LEADER" eru lásar, sem hafa kosti fram yfir alla venjulega
giröingarlása. Þeir eru búnir til úr sama efni ogaðrir hlutar giröiugarinnar
ATHUGIЗEndunum á þessum lásum er brugSið þannig, að þeir iykja
algerlega um sjálfan lásinn. Um leið verður takið ..tvöfalt". En , tvöfalt"
tak táknar að LÁSINN VERÐUR „HELMINGI STERK-
ARI“. EN „HELMINGI STERKARl" GIRDING ER
„HELMINGI BETRl“ EIGN.
Lásinn mun ekki rakna upp. Hann heldur vel samaa láréttu og lóðréttu
vírunum og styrkir þar með alla girðinguna, en getur gefið svo eftir að baeði
má nota hana á sléttu og ósléitu landi.
SkrifiC eftir sýuishornabók ,,I" og verðlista.
The Manitoba Anchor
Fence Co., Ltd.
Cor. Henry and Beacon Sts ,
PO BOXU82 WINNIPEG.
Allar myndir, sem teknar eru á myndastofu Willson's eru ábyrgstar eða
peningunum skilað aftur.
WILLSON’S STUDIO,
eftirmenn
NEW YORK STUDIO.

TALSIMI 1919.
576 MAIN ST., WINNIPEG
OUFFIN'CO.
LIMITED
Handmyndavélar,
MYNDAVELAR og alt, sem aö
myndagjörö lýtur hverju nafni
sem nefnist. — SkrifiC eftir verB-
jista.
DUFFIN & (,0„ LTD., 472 Main St., Winnipeg.
NefniðLögberg,
Verið ekki að geta til
D. W. F'RASER,
hvaö sé f öörum bjúgum, þegar þér vitiö meö vissu
hvaö er í Tomato bjúgunum hans Fraser. Vér er-
um ekkert hræddir viö’aö.láta^ykkur sjá tilbúning þeirra. Biöjiö matvörusalann um þau eöa
357 William Ave. Talsími 64s
WINNIPEG
J£RUÐ þér ánægöir meö þvottinn yöar,
The Standard Laundry Co
Ef svo er ekki,
þá skulum vér sækja hann til yöar og ábyrgjast að
þér veröiö ánægöir meö hann. w. NELSON, eigandi.
TALSÍMI 1440. Fullkomnar vélar. Fljót skil. 74—76 AIKINS
Þvotturinn sóktur og skilaö. Vér vonumst eftir viöskiftum yöar.
ST.