Lögberg - 08.04.1909, Blaðsíða 6

KJORDOTTIRIN
SUáldsnga í þrem þdfctuin
eftir
ARCHIBALD CUVERING GUNTER
Rétt á eftir létti henni mikið, því að Mathilde
kom hlaupandi út úr húsinu með stórt pálmablaö og
•hjálpaði gömlu konunni alúðlega til að svala sér.
Mrs. Mervin var örðugt um mæli en fékk stnrn-
ið upp þessum orðum: “Sögðu-ð þér ekki, að systir
yðar væri erfingi ættarinnar? En á faðir yðar þá
ekki “Baby-námuna?”
“Jú, hann á hana að visu — eða rétUra sagt mest-
an hluta hennar.
Þegar ekkjan heyrði þetta, var eins og létt væri
af henni*þungum steini.
Þá tók Mathilde aftur til máls og sagði: “Orð
mín lutiu að því, að ef mig skortir fé — og það er
nokkuð oft — verð eg að biðja pabba um það, vegna
þess að sjálf á eg engar eignir. Þess þarf Flossio
ekki. Hún snýr sér þá til fjárhaldsmanna sinna.
Hún á sjálf fjórða hlutann í “Baby-námunum”, Bob
annan fjórða hlutann og karlinn —eg ætlaði að segja
pabbi — á hitt. Þér hafið kannske heyrt, að Flossie
er kjördóttir. Við erum ekkert skyldar, þó að mér
þyki eins vænt um hana, eins og hún væri systir mín,
og eg held helzt, að pabba þyki jafn-vænt um hana
eins og mig. En nú held eg að bezt sé fyrir okkur að
koma inn, því að hann er kominn að garðshliðinu. ’
Svo var og, því Abe Follis kom gangandi h«m til
miðdegisverðar.
Miss Mathilde hljóp á móti föður sínium. Hann
rak að henni rembings.koss og því næst fóru þau öll
inn til að snæða miðdegisverð, og tók Mrs. Marvon
það sveitalega siðmenningarleysi nærri sér, að þurfa
að eta miðdegisverðinn um hádegi eins og venja var
til þar vestra.
Meðan verið var að borða, var ekkjan að brjóta
lieilann um hvernig hún ætti að fara að því, að fá
að vita eitthvað nánar um ungu stúlkuna, sem þær
hófðu verið að tala um. Henni var vel kunnugt um
að karlmenn eru jafnaðarlegast málreifari eftir snæð-
ing en á undan honum. Hún hinkraði því við þang-
að^ til Mr. Follis var kominn út á svalirnar bak við
húsið, til að reykja vindil sinn, og ljúka þannig máls-
verði eins og hann komst að orði. Þa for hun ut á
eftir honum. Hún kunni vel að gera sig bliða í máli
og alúðlega og dró nú ekki af; og er hún hafði rætt
við hann um hríð vék hún talinu að erfiðleikunum,
sem hann hefð! átt við að stríða fyr á árum, áðavr en
honum græddist fé. og furðaði hana þá á að heyra, að
gamli maðurinn var upp með sér af því, að hafa haf-
ist af eignum ramleik úr hyldýpi fátæktarinnar.
Loks sagði hún ísmeygilega: En viljið þér nú
ekki gera svo vel og segja mér eitthvað af dóttur yð-
ar, þessari. sem eg hefi oft heyrt minst a, en aldiei
ség — henni Flossie, sem sögð er svo frábærlegu
fögur ?”
Þegar Mr, Follis heyrði þetta, kom fagnaðar-
bjarmi á rauða andlitið á honum. Hann unm kjör-
dóttur sinni heitt og livenær sem hann heyrði hennar
minst hlýlega gladdist hann innilega. En námueig-
andinn gamli var einn þeirra manna, er eigi hikaði við j
að gefa síðasta málsverð sinn ef svo bar undir. ^ En |
hann var og manna vísastur til að véla menn á námu-
verzlun og féfletta í hestakaupum, af því að kaup-
sýsla er atvinna og sá hefir alt sem kjafta kann.
“Það er einstaklega fallegt af yður, að vera að
■hugsa um Flossie mína,” sagði Abeð settist niður hjá
Mrs. Marvin og fór að þurka rauða andlitið á sér
-með enn rauðari vasaklút, sem hann tók úr svarta
barðabreiða hattinum sínum. “Eg heft ekkert a moti
því að segja yður söguua af stelpunni, hvernig það
atvikaðist að hún komst á okkar snæri og með hennt
Baby-náman, auður og allsnægtir til handa oðrum
eins fátæklingsræfli og eg var, því að aldrei hefir mer
snauðari maður grafið málm úr jörðu.” ....
“Mér þykir frásögn yðar furðuleg," sagði ^ekkj-
an “Hvernig gat bamið vísað yður a namuna?
“Ja, þetta átti nú eiginlega að vera rósamál, frú
mín góð.” svaraði Abe og brosti drýgindalega. “Mér
hættir til að tala undir rós, þegar eg kemst við. En
nú skal eg segja yður greinilegar frá þessiu'. Við
komum hingað frá New Mexico. Eg var þá búinn a5
dvelja þar í þrjú ár og gekk alt af jafnilla. Þar var
hjá okkur um hríð ungur maður ^.istan úr ríkjum,
sem Pete hét. Hann hafði ekkert vit á námavinnu.
Það mátti heita svo, að liann æli önn fyrir okkur, og
við unnum báðir saman í Tillie-námunni, er látin
var heita í höfuðið á dóttur minni. Loks urðum við
að hætta þar sakir fjárskorts. Um þær mundir var
mikið látið af Leadville-námunni. og flutti eg mig
þangað. En ekki varð mér förin þangað happadrýgri
heldur en til Silver City, að undanteknu því, að eg
kyntist Bob Jackson. Hann hafði reynt að útvega sér
þar atvinnu og koma á stof.n málm-rannsókn . Einn
sinni kom hann að máli við mig og sagði; “Hér er
ekki um auðugan garð að gresja. en ef þér eruð tli
með að flytja til Ernsted Butte, ímynda eg mér, a«
þér finnið málma. sem vert er eftir að grafa. Þér
eruð sæmdarmaður og eg er fús á að hjálpa yður.’’
Það stóð ekki lengi á því að samningar kæmust á
milli okkar. Hann átti að fá einn þriðjung teknanm,
I
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 8. APRtL 1909.
en eg tvo þriðjunga. En það var ekki hættulaust eða
árennilegt að ráðast hingað til dvalar á þeim tímutn
rétt eftir að þeir Mecker umboðsmaður og Thiu'rnt-
burg ofursti höfðu verið ráðnir af dögum.
“En eg lagði samt á stað með þær Rach og Tillie.
Rach vildi ekki gefa það eftir, að eg færi einn, og
Tillie urðum við að hafa með okkur, því að við gát-
um hvergi fengið stað handa henni.
“F,g ferðaðist hér umhverfis ríðandi í eitthvað
þrjár vikur og leitaði málma, en gekk seint ferðalag-
ið, því að vegir voru afarillir yfirfefðar á þeim tim-
um. Eg var farinn að verða hnugginn og þreyttur
af harðri vintuu' og hamingjuleysi, því að alt til þess
tíma hafði eg ekki fundið nokkurt málmkorn. Við
höfðum válið okkur skýli í helli einum og sváfum
þar um nætur. En eitt kveld, þegar við vorum ný-
sezt að, heyrðum við grát og köll, sem bergmáluðu
hátt í hömrunum. Þeir enu1 sæmilega brattir og þver-
hnýptir þarna eins og víðar i Colorado. Útsýni er
þar hið fegursta fyrir ferðamenn, en námuleit ó-
glæsileg. '
Þetta er barnsgrátur,” kallaði kona mín upp yfir
sig. J‘Það er þó nærri ómögulegt. að barn hafi getað
komisí þarna upp í björgin.” '
“Bn bamsgrátur er það samt!” sagði Rachel aft-
ur, og ef þú vilt maður heita Abe, þá farðu og gr^nsl-
astu oim hvernig á þessu stendur.”
“Eg gríip þá Winchester-byssu mína, og fór að
klifra upp eftir fjallinu. Eg var skamt kominn þega.r
eg heyrði köllin aftur. Mér var ekki hægt að átta mig
á því hve langt þær voru burbiv, því að hver klettur-
inn bergmálaði af öðrum, en þverhnýptu hamrarnir
í þessum löngu og djúpu gljúfragjám bera hljóðið
greiðlegar en talpípur í beztu gistihúsum.
“Eg klifraði upp hvem klettastallinn af öðrum
og braust gegn um eikikjarrið, en svo ógreiðfært var
upp fjallið að eftir heila klukkustund hafði eg ekki
komist nema fjórðung úr mílu. Eg mundi hafa ver-
ið snúin naftur fyrir löngu, ef eg hefði ekki öðru
hvonu' heyrt köllin og grátinn. Og hljóðið var alt af
að skýrast. Eg hélt enn áfram svo sem i fimm mín-
útur og heyrði ekkert. Þá fór eg að hugsa um aö
láta verða af því að snúa við heim aftur, þvi að þá var
komið fast að sólsetri. Bn þá bar mér sú sýn fyrir
augu, er fylti brjóst mitt miklum fögnuði, og þí
taldi eg ekki eftir mér að hafa farið þetta. Eg sá
undur fallegt stúlkubarn liggja á einni klettasnösinni.
Hún var öll blóðrisa á fótum og handleggjum eftir
þyrnana, og þarna lá hún alein og umhirðoilaus úti í
geigvænlegum óbygðunum.
Eg liljóp víst strax til hennar og ávarpaði hana.
Þegar hún heyrði malrom minn,, kallaðiTiun upp yfi.
sig og sagði: “éE, er þarna maður ? Alein ! AI-
ein!” Því næst reis hún upp við olnboga og sagði i
veiklulegum rórni: “Ekkert að borða! Aumingja
Flossie!” Siðan hné hún niður á klettasnösina, eins
og hún hefði verið skotin kúlu og steinleið yfir hana. _
“Eg hljóp strax að jökullæk skamt þaðan, sökLÍ
upp í hattimum mínum og skvetti vatninu á hana, en
síðustu geislar hnígandi kveldsólarinnar skinu á hana
gegn um mjóa klettaskoru þar sem hún lá mjallhvít
eins og marmaralíkneski. Þegar eg hafði ausið nokk.-
um sinnum yfir hana vatninu, fór það að renna utn
klettinn, sem hún hvildi á, og skoluðust þá af honum
leirinn og moldin. Eg helt afram að ausa vatninu og
enn þvagnaði betur af klettinum. Loks leið ómegn'ð
af litlu stúlkunni og eg Iyfti henni lupp og tók hana
i fang mér, en samstundis rak eg upp svo hátt undr-
ítnar- og fagnaðaróp að bæði koma mín og dóttir
heyrðu það, og ruku á stað upp eftir fjallinu að leiti
mín, því að þær héldu' að eg mundi hafa verið myrt-
ur. En mér varð svona mikið um vegna þess, aö
þarna í kveldsólargeislunum sá eg blika á skírustu
blý- og silfuræðar, sem nokkru sinni hafa fundist í
Colorado. Eg Var búinn að finna Baby-námuna.
“Eg dreypti whiskyi á litlu stúlkuna, úr flösku
minni og því næst lagði eg af stað með hana ofan eft-
ir fjallinu; og þó að eg væri æsbu'r mjög yfir mesta og
fjárvænlegasta happLnu, sem mér hafði hepnast á æt.
minni, þá lét eg ekki nndir höfuð leggjast a ðhlynna
sem bezt eg gat að barninu, því að köllunum í þvi
átti eg að þakka, að eg fann öll þessi auðæfi.
“Þegar eg var kominn miðja vegu ofan af fjallir.u
Inætti eg ko,nu minni og dóttur, sem voru á upp eftir
leið, og svo héldum við öll heim. Eg hrönglaði upp
ofurlitlum bjálkakofa og lögðum við litlu stúlkuna í
rúm og þar stundaði kona mín hana svo vikum skifti.
Hún þjáðist af lungnabólgu og hitasótt, og hafði
fengið veikina af 'að reika um f jöllin dag og nótt.
Eftir þyí sem við komumst næst hefir hún líklega
verið búin að vera ein síns liðs í þrjá eða fjóra daga
þegar eg fann hana.
“Elg sendi Bob boð undir eins og eg fékk þvi
við komið, og hann kom þegar í stað frá Leadville.
Síðan köstuðum við eign okkar áBaby-námiuna og
létúm hana heita í höfuðið á baminu, sem hafði bent
okkur á hana. Og Bob sagði að hún ætti heimting á
að fá hlut í námunni. Ef eg vildi láta eitthvað af
mínum hluta, kvaðst hann vera fús á að gefa nokkuð
líka, og svo kom okkur saman um, að Flossie skyldi
eignast einn fjórða partinn í námunni, Bob annan og
eg helminginn. Og það var eins og öll höpp stæðu af
miunaðarleysingjanum, því að náman var frá upphafi
svo sem fátæklingi hentaði bezt. Það var grunt ofan
á málmana svo að auðgert var að ná i þá, tilkostnaðar-
litið, ólikt þvi. sem er í flestum öðrum námum.
“Og þegar Flossie hafði fengið ráð og rænu voru
eitthvað þúsund manns farnir að vinna í námunni, og
síðan hefir saga Baby-námunnar, frú mín góð, verlð
nátengd silfurafurðum Bandaríkjanna, og veltufé hér
í Iandinu!”
Um leið og Mr. Follis sagði þetta, brosti hann
vingjarnlega framan í Mrs. Marvin og fór að kveikja
í vindli sínum, því að það hafði dáið í honum meðau
hann var að segja söguna.
“Hvað sagði litla stúlkan ykkur um það, hvernig
á því hefði staðið, að hún lenti þarna út í óbygðirn-
ar?” spurði ekkjan forvitnislega.
“Hún gat enga nána grein gert fyrir því,” svar-
aði Abe. “Hún hafði reikað þar um i marga daga,
eins og eg sagði yður áðan, og sótthitinn og hræðslan
höfðu gert hana ruglaða, svo að hún mundi litið eft'r
sér, og hún var upg, á að gizka níu ára, þegar eg
fann hana. Fyrst miundi hún jafnvel ekki nafn sitf,
og ef eg hefði ekki heyrt hana kalla það upp sjálfa.
þegar eg fann hana, hefði eg ekkert vitað hvað eg
átti að nefna hana. Þegar frá leið, fór hún smátt og
smátt að segja okkur ýmislegt af sér, svo sem það,
að Indíánarnir hefðu orðið foreldrum sínum að
bana, og það var ekki ósennilegt á þeim dögum á
þessum stöðvum. En það þótti okkur undarlegast,
að hún stóð fast' á því, að það hefði ekki verið þar i
nánd, að þau hefðu dáið, og að hún hefði ferðast lang
ar leiðir með frænda sinum eða einhverjum öðrum
ættingja á ýárnbraut. En þá ferð hefðihún ekki far-
ið fyr en búið var að jarða foreldra ■,hennar. Hun
sagði að maðurinn, sem hún ferðaðist með hefði far
ið í burtu til að skjóta dýr og aldrei komið aftur.
Þessi ferð hennar á járnbrautinni hefir hlotið að
vera höfuðórar og ekkert annað, því að Indíánarmr
vonu að herja rétt þar í grend, sem eg fann hana.
“Við höfum ekki getað fengið neitt nafn upp ú:
henni annað erf Flossie, en eftir látbragði hennar og
fasi að dæma, er eg hér um bil sannfærður ium, að
hún er komin af enskum aðalsmannaættum, og það
get eg sagt yður, að Tillie mín á að mestu leyti yndis-
leik sinn því að þakka, að hún hefir stælt Flossie.”
“Og hafið' þér aldrei reynt að komast fyrir um
það hverra manna Flossie er?” spurði Mrs. Marvin.
“Hvaða gagn hefði verið að því?” spurði námu-
eigandinn aftur. “Það er búið að myrða foreldra
hennar, og frændi hennar hefir líklega orðið skógar
birni að bráð, eða einhverju öðru villidýri. Og hvað
skyldi hún vera betur komin, þó að einhverjir ætt-
ingjar hennar fyndust? Imyndið þér yður, að nokkr-
ir frændur eða frænkur hennar mundu unna hent-.i
heitara heldur en Rachel og Tillie og eg? Búist þér
kannske við, að það fólk gæti aflað henni meiri auð-
æfi? Eg veit ekki annað, en að hennar hluti af námu-
afurðunum hafi verið lagður inn í hennar reikning,
sem við sjáum um, fjárhaldsmenn hennar, Bob og eg:
og að hún eigi nú tvö heil stræti, fyrir utan öll verð •
bréf, og fasteignir stíga drjúgum í verði hér í Denver
um þessar mundir. Enn fremur á hún helminginn í
málmbræðslustöð í Pueblo, og ósköpin öll af skulda-
bréfufn og hliutabréfum í vatnsfélögunum í Omaha að
ótöldu stóru hóteli í Chicago! Hvers ætti hún að
óska sér framar?”
“Hvers ætti hún að óska sér framar?” endurtók
Mrs. Marvin, a.lveg forviða yfir þeim feikna auði, sem
urtefu stúlkunni hafði hlotnast.
Daginn eftir lagði Mrs. Marvin og Follis-
mæðgurnar með henni af stað austu rí nýtízku sið-
fágunina.
Seint ium kveld komu þær á mikla járnbrautar-
stöð og mætti þeim þar ung stúlka, forkunnar fríð
og kurteisleg. Það var ekki laust við að hún væri
drembileg í fasi, en það dró úr yfirlæti hennar, að
augun voru dökk, stór og úr þeim skein mikil blíða, en
drættirnir kring um munninn báru vott um mein
staðfestu en vant er um jafn iungar stúlkur. Það
var auðséð að hún var bæði einbeitt og kjarkmikd.
Hún var vel búin, án þess mikið bæri á þvi — klædd
eins og skólastúlka, en var þó orðin fullkomlega með-
alkvenmaður á hæð. Henni fylgdi sænsk kenslu-
kona, lítil fyrir manni að sjá, og talaði bjagaða ensku.
Hún hafði verið send með ungu stúlkunni frá skóía
frú Lameres, til að líta eftir henni.
Þessi unga, fagra og tígulega stúlka var Miss
Florence Follis.
En þegar hún sá stjúpu sina og sysbur hvarf af
henni yfirlætisbragurinn, því að hún hljóp .strax i
fangið á þeim, og kysti þær inni^ega og réð sér eklci
fyrir fögnuði. /
Þær tóku henni jafnástúðlega og allir þögðu
stundarkorn þangað til Mrs. Maryin sagði: “Eg bið
yður afsökunar JMrs. Marvin, á þvi að eg gleymdi að
kynna ykkur. Þetta er Flossie.”
“Eg hefi heyrt Mrs. Marvin getið,” sagði unga
stúlkan og rétti fram hönd sína, ám þess að taka af
sér glófann, með svo kæruleysislegu yfirlæti, að ekkj-
an starði forviðislega á þessa flökkukomu' úr Vestur-
ríkjunum. Hún hafði séð þetta hæverska hirðuleysi
fyr, og vissi að það var réttrar tegundar, og er telóð
að erfðuTU en verður aldrei kent.
“Mér þykir vænt um að heyra það,” sagði Aurorí
og braut odd af oflæti sínu og tók þétt og vingjarn-
lega í höndiná fallegu ungiu' stúl'kunnar. ”Hvar haf-
ið þér heyrt min getið?”
“í skólanum! Frú Lamere heldur fyrirlestra i
efsta bekknum um helztu atkvæðakonur hér í Amer-
íku.”
“Á—á—á! Rétt er það,” tautaði Mrs. Marvm
feginsamlega.
“í gær mintisl hún á yður.”
“Það er svo. Hvað sagði frú Lamere um mig'5
Eg hefi jafnan haldið því fram, að skóli hennar væri
ágætur venustaður handa ungum stúlkum af háúm
stigum,” svaraði ekkjan ánægð af hrósinu.
GlfS A YE6GI.
Þetta á aö minna yCur á aö gipsiö
sem vér búum til er betra en alt annaö.
Gipstegundir vorar eru þessar:
„Empire“ viðar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgerðar gips
„GoId^Dust“ fullgerðar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready“ gips
SkrifiS eftir bók sem
segir hvaö fólk, sem
fylgist meö tímanum,
er aö gera.
Manitoba Gypsum Co., Ltd.
SKHIFSTOFA 0(1 IHYLSA
WINNIPEtí. MAN.
“Ja—a~á!” sagði unga stúlkan og stríddi við að
Ieyna geispa. “Hún benti okkur á yður, og sagði, að
af lifsferli >-ðar mætti hvað bezt sjá, hve viðmótslægm
og þolgæði mætti sín mikils er kept væri um að kom-
ast til vegs og virðingar. Hún sagði, að engin stúlka,
sem héfði yður til fyrirmyndar, þyrfti að örvænta bó
að hún væri efnalaus og Setti eingan að.”
“Hm!” stundi Mrs. Marvin,*þvi að hún var að
brjóta heilann um, hvort þetta væri sagt i grandleysi
eða skopi, því að um það varð ekkert ráðið af svip
ungu' stúlkunnar, hann var dularfullur og hugleyn-
andi eins og títt er um enskt heldrafólk.
Siðan tók Mrs. Marvin til máls og sagði í smjað-
urs rómi: “En hvað þetta er fallega sagt af Mrs.
Lamere. Eg ætla að biðja yður að segja henni, að
eg sé henni hjartanlega þakklát fyrir þessi ánægju-
legu ummæli.” Því næst sagði hún ísmeygilega og
með mikilli ákefð: “Þér verðið að lofa mér að koma
yður inn í samkvæmislífið í New York, ástin mín, eins
og systur yðar, þegar þér farið úr skólanum.”
Þetta sagði ]jún, því að hún mintist nú eigna
þessarar tigulegu stúlku, sem frammi fyrir henni stóð.
Hún njintist þess að hún átti fjórða partinn í Baby-
námiunni, verðbréf, hlutabréf, hótel í Chicago og fast-
eignir i Denver, og þóttist því viss um að þarna byð-
ist góð vara í giftingabralli. Hún þóttist vis$ um,
að eignalaus hertogi, markís eða greifi mundi greiða
ríflega þóknun fyrir jafnfríða stúlka og vellauðuga.
Og þegar ekkjan hafði miklað þetta alt í huga sínuni,
kom berserksgangur á hana, og hún tróð sér áfram
og ætlaði að kyssa á dúnmjúka kinnina á þessati
væntanlegu gróðabrallsbrúður. En þá teygði unga
stúlkan úr sér, setti á sig regingssvip og sagði: “Eg
kyssi engan, sem eg sé fyrsta sinni.” Síðan smeygði
hún á sig nefklípugleraugum með fyrirmensku brag,
sem frú Lamere hefði mátt vera upp með sér af og
sagði góðlátlega: “Það er svo fjarskalega auðvirði-
Iegt.”
Að svo mæltu vatt hún sér frá Mrs. Marvin, sem
starði á eftir henni höggdofa og undrandi. Gamla
konan var stundum fús á að auðmýkja sig, ef hún
mætti sér meiri manni í kurteislegri framkomu.
Flossie faðmaði Mathilde aftur að sér innilega, spurði
hana margra spurninga um stjúpa sinn og (ím “Bob"
og alla kunningjana vestur í Denver.
Síðan gengu báðar ungu stúlkurnar út úr járn-
brautarstöðinni, og munu sjaldan fegurri stúlkur
tvær saman hafa gengið út um hliðið þar. Mrs. Follis
og Mrs. Marvin komiu' á eftir, en enginn sem út
horföi gat annað en dást að fríöleik og kurteisi ungu
stallsystranna.
Þegar út fyrir járnbrautarstöðina kom furðaði
Mrs. Marvin aftur á tali Flossie. Þá var þaö skóla-
stúlkan, sem lét til sín heyra, og hún sagði að hún
yrði að vera komin til frú Lmaere áður en klukkan
yrði átta. Annars fengi hún ráðningu.
Síðan kallaði hún á systur sína afsíðis, og sagði
lágt við hana; “Hvernig ertu stödd með peninga,
Tillie? Geturðu lánað mér ein neða tvo dali?”
“Hamingjan hjálpi þér, Flossie, geturðu ekki
fengið peninga út í þinn reikning í Þ jóðbankanum ?”
spurði systir hennar.