Lögberg - 05.08.1909, Síða 6

6
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 5. ÁGÚST 1909.
Vitið þér
AÐ
1
skilviodan, meö einföldum fleyti, skilur mjólkina ágaetlega
vel. í fyrstu var miðflótta aflið aotað til aO skilja mjólk-
ina, í holri kúlu. Hyggnir menn sáu, aO meira þurfti en
þessa holu kúlu, til þess aO tnjólkurbændur gætu unaO viO
skilvinduna. Þá fóru menn og skeyttu saman mörg smá-
stykki, sem úr varð samsettur fleytir. En þaO var vanda-
samt aO fella stykkin saman og naer ómögulegt að hreinsa
þau. MAGNET skilvindan hefir bætt úr öllum ókostum
holu kúlunnar og samsetta fleytisins á þenna hátt :
I. MeO því að hafa kúluna
miklu lengri en á öðrum
skilvindum, en minni um-
máls og studda á báöum
endum (MAGNET einka-
leyfi).
II. Þeir létu festa ..square
gear" fjöðrina við kúluna
sjálfa, af því að það var
þungt, og með þvf móti
varO snúningshraði kúl-
unnar jafnari og mjólkin
skildist betur.
III. Þegar þessi stóra
kúla og ,, square gear " var
komið í sUrka umgjörð,
þá var ekki unt að búa til 3
einfaldan fleyti, sem gæti 9
skilið allan rjóma frá B
mjólkinni, en það var gert S
meira, hann skildi rjóma 9
úr mjólkinni og öll óhrein- a
mdi og gerlar hreinsuðust «
úr hvoru tveggja, svo að K
rjóminn varð algerlega g
Ihreinn.
IV. Ellefu ára reynsla sýnir að MAGNET er ekki ending-
arlaus, og hún skilureins vel nú eins og daginn sem hún
■ var seld.
B V. Það er auðvelt að hreinsa einfalda fleytinn, til þess
I þarf f jórðung af þeim tíma, sem gengur til að hreinsa aðrar
I skilvindur.
Ti VI. MAGNET HAMLAN (Brake) nær utan um kúluna
B og stöðva. hana á 8 sekúndum, án þessað skemma hana hið
| minsta. (MAGNET einkal.).
E Moosomin, Sask. H. A. Shaw Dairy Instructor, farast svo
■ orð: ,,Eg hefi nákvæmlega reynt MAGNET og get sagt,
að hún er bezta skilvinda, sem eg hefi þekt". MAGNET _
|| skilur ágætlega, hvort sem hún er látin standa á jafnsléttu ||
g eða á gólfi.
| The Petrie Mfg. Co. Ltd.
WINNIPEG
|| llamllton, Ont„ St. Jhon. B„ Kealna.Sask , Calgary.Altc.
—-----------jBMagsegÆ ii i 111 ■ i ii 'IIHH
“En ertu samt ekki aö hugsa um að gera hana
þess vísári hver hún er?”
“Eg laet hana vita um það undir eins og sann-
anir eru komnar mér í hendur, sannanirnar, sem um
leið koma i veg fyrir að hún verði sjálf í njpkkurri
hættu frá hans hendi.”
“Hvernig ætlarðu að fara að því?”
“Eg ætla að sanna, að hann sé glæpamaður og
réttnefnt afhrak allra manna.”
“Hvenær ætlarðai að byrja á þesstt starfi?”
“Undir eins.”
“Þú ætlar ekki að vefja það lengi við þig."
“Nei, eg er amerískur starfsmálamaður og veit
að skjótur starfsámlarekstur verður happadrýgstur.”
Og þessa sömtt nótt sendi hann langt símskeyti
til lögmanns síns í Lundúnum, svo að hann raik í
rogastans þegar hanu sá það og sagði við sjálfan sig:
“Loksins hefir mér hlotnast að fá að fjalla um stór-
ntál, sem er frægðarvænlegt.”
K JÖRDOTTIRIN
Skáldsaga í þrem þáttum
eftir
ARCHIBALD CLAVERING GUNTER
XIX. KAPITULI.
. Meðan þessu fór fram, áttu þær tal saman Miss
Tillie og Miss Flossie og voru báðar æstar og ákaf-
ar eins og unglingum er títt, þegar eitthvað ber á
milli.
Á leiðinni h'eim virtust tmgtt stúlkurnar nokkurn
veginn sáttar og sammáia, þó að Mrs. Marvin og
Avonmere yrðu að halda uppi samtalinu. En það
litl.a sem Miss Flossie hafði sagt við Avonmere var
þess eðlis, að systur hennar var hin mesta skapraun
áð, og kvað svo ramt að því, að Mrs. Marvis þóttist
sjá fulla ástæðu til að endurtaka ráðleggingu sína,
og lagði að Mathilde, að kæfa allar vonir systur sinn-
ar með því aö setja tignarkórónuna á höfuð sitt sjálf.
Hún hvíslaði þessu að Miss Tille þegar ]>ær voru
komnar inn i forsalinn, meðan Avonmere var að
kveðja Flossie.
Miss Tillie bauð Flossie samt góðar nætur með
kossi, en þegar hún var orðin ein í lTerbergi sínu
og var að afklæða sig rifjaðist upp í lutga hennar
hvaðF lossie hafði sýnt Avonmere mikla vinsemd, og
þessi hugsun varð svo átakanlega skýr, að hún hugs-
aöi að réttast væri aö segja systur sinni strax hversu
I komið væri. “Eg má til að koma í veg fyriir, að
I Flossie geri sig að fifli,” sagði hún við sjálfa sig.
| Hún varpaði yfir sig fagurri náttskikkju og gekk
I fram í ganginn, þar sem dauft ljós logaði, 0(g inn í
j herbergi systur sinnar, og hitti svo á, að Flossie var
að senda burtu hérbergisþernu sína.
“Mér datt í bug að skreppa hérna inn til þín
sem snöggvast, til að heyra hvernig þú hefir skemt
þér á fyrsta dansleikmum, sem þú hefir verið á, systir
mín góð!” • - --
“Þakka þér fyrir. E
sestu nú hérna við eldinn, elslcu I íllie, og s
eg segja þér álit mitt ufn dansleikinn,” sagði Flossie
og rétti annan litla fótinn beran að eldinum. Svo
sagði hún alt í einu: “Hvernig lizt þér á Mr. Ev-
erett ?”
Eg get ekki svarað því, hvorki til eða frá, en
hvítum, mjúkum klæðum, sem hrundu niður um hana
líkt og gríska gyðju.
“Ætlar þú að giftast honum?” spurði Flossip
tneð veikri rödd, og æstist hin upp við það á ný.
“Já!” hrópaði Mathilde. Og er hún þóttist sjá
afbrýði og örvæntimgu í svip systur sinnar, bætti hún
við: “Já, svo sannarlega sem eg ber hring frá hon-
um á hendinni.” Og um leið brá hún upp hendinni,
með hringmum á, sem Avonmere hafði gefið henni
og hélt honum upp fyrir augum Flossie og hló háðs-
lega.
“Skelfilegt ólán!” stundi itnga stúlkan upp með
undnun og kvíða. Hana ttndraði á þessu vegna þess,
að hún hafði ekki orðið vör við að systir henrnar hefði
borið neinn trygðapant á fingri sér, og það hafði hún
ekki gert, að' ráði Avonmeres, er einhverra orsaka
vegna hafði beðið hana að láta fólk hennar ekki vita
um trúlofttnina fyrstu dagana sem lávarðstign van
Beekmans stóð sem hæst. En kviðafull var Flossie
af einhverri ókunnri ástæðu, sem Tillie lagði rangam
skiltiing í.
“Ólán!” endurtók lutn. “Já, það er ólán fyrir
þig, og það er þér maklegt. Hvernig gastu dirfst ”
“Dirfst—'hvað ?”
“Dirfst að elska þann mann, sem eg elska?”
“Elska hannV’ tautaði Flossie, og hrollttr fór ttm
hana.
“Já, elska hann,” svaraði Mathilde, er hún sá að
systur hennar brá og hélt að það væri af örvæntingu.
Og það var rétt, en Flossie var að örvænta um hana.
“Nú geturðu ekki barið þvi við, að þú gerir þetta
Bobs vegna, eins ,og þú g^rðir þegar þú varst að út-
luiða mér fyrir að trúlofast Gussie litla.” Og þegar
hún, þessi kviklynda stúlka. mintist þess, að hún var
fleirttm reið en. Flossie, sagði hún háðslega: “Ef
Bob elskaði ntig — ]tá mttndi hann — þá mttndi hann
koma hingað og standa fyrir máli míriu.” Og annað
livort gremja eða æstar tilfinningar olltt því, að
Tillie vöknaði um attgtt.
Systir hennar svaraði: “Hafðu þig hæga.
Dirfstu ekki að ámæla honum nokkra vitundar ögtt!”
“Hvers vegna ekki?"
“Vegna þess” — Flossie varð náföl, lækkaði 1
röddina og hvíslaöi: “vegna þess að hann er að
6IPS A VEC61.
Þetta á aö minna yður á að gipsið
sem vér búum til er betra en alt annað.
Gipstcgundir vorar eru þessar:
„Empire“ viðar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgeröar gips
„Gold_Dust“ tullgerðar gips
»»Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready“ gips’
Skrifið eftir bók sem
segii hvaö fólk, sem
fylgist nieð tímanum,
er að gera.
Manitoba Gypsum Go„ Ltd.
SKRIFSTOFA Ofi JIIL.VA
WINNIPCO, n\N.
“Hvað fleira?"
iö Avonmere áTúr fgt þér‘ En hættu
mun koma á daÚinn að hú T'ÚT °f .Se'nt Það
berjast fyrir eigmum þínum”’ | le^i»gn. Lofaðu níér aö taka þénnnT
“Berjast fyrir eignum mínum? Er þaö nokkurt °S ^asta honum beint framan í liann ^ ^er
þrekvirki ? Gerði Gussie litli það ekki líka.” sagði ^htast þér vegna peninganna þinna Hann^?^
---------------- Og þfgar Flossie „aft,^
S1
Mathilde og hló kuldahlátur.
“Hann berst við að bjarga eignttm þínum.” * æsmgarkéndu og frenntr óhæversku orð
“Hvernig þá?” . | að reF« að draga trútofunarhringinn fram af finT
“Berst við að bjarga þeim undan 'eldi í námunni.” > lnum a systur sinni. . s
“Drottinn minn!” j Miss Tiliie var oröin bæði lirv
“Baby-náman hefir staðið í ljósum loga í heila 1 snenst alls ekki vel við því
Jgg og reið og
viku. Pabbi veit ekkert ttm það, og eg heföi ekki j ‘'Reyndu að snáfa trúlofunarhrinenum
komist að því, ef eg heföi ekki skrifab Bob og beðið | kymim! * æpti him. ‘ * ö
liann að koma hingað,* ef honum væri ant um ham- , eignast liann.
“Þig langar víst sjálfa til að
-- - , , 1>u befötr líklega ekki sérlega mikið
Eg skemti mér mjög vel; ihgju s'na. en hann svaraöi því, að eldttr vært í nám- j a moti þvi, að verða ensk barúnsfrú ótugtin þín!” oú
, elsku Tillie, og síðan skal , unni og næði yfir átta hundruð feta svæði og hann ; llun hélt demantshingnum storkandi frammi fvr'
yrði að gera skyldu sitia. Hann símritaði mér i dag, augmn Flossie. ^ lr
sagðist vera búinn að vinna bug á eldinum. Þá Þe£ar Fiossie heyrði þetta komu tveir dökkranð-
og augun fóru að
n demantarnir, er
reyndi að stilla sig og
hefir hann getað bjargað eigum þínum. En hefir lr blettir sinn á hvora kinn hennar
ltann mist þig, systir mín góð, af því að hann geröi lnuira með eins miklum glampa sém&denrnnt-nrr,,v1
M?” ' I hHe hétt á lofti, eu FJossie reyndi að stilla ricr’
ltann minti mig sarnt á eintbvern, sem eg hefi séð, þó Mathilde svaraði þessium spurningum ekki, varir
“Því er ekki mjög vandsvarað,” sagði lávarður- eg mttni ekki hvar eða hve nær ]>að var.” | hennar titruðu, hún varð fagttrrjóð í kinnum og
aloainnri; “TTor cÁ Kíor aU/J rlonco o ..I* « “ Ea tl ð ?** lirÓíApðÍ EIoQQÍP.
inn hlæjandi. ‘‘Eg sá þig- ekki dansa nema við eina, “Fanst þér það? hrópaði Flossie. “Og" mér . augnatillit hennar varð blíðlegra, og liklega hefði Bob
hana Miss Flossie Follis, og hún er einsUklega falleg fanst öldungis þetta sama,” og Flossie virtist mæna ( nú gengið sigri hrósandt af hóhni, ef talsmaaini hans
stúlka.” | spttrnaraugum aftur í tímann eins og hún gerði hefði ekki orðið skyssa á.
“Það var ekki Miss Flossie Follis!” sagði Phil. stumdum. j Óreyndir unglingar kunna sér sjaldan hóf, og
“Það var Florence Reatrice Stella Willoughby, Avon- ! Miss Tillie var orðin alvarleg á svip og sagði: j átján ára stúlkati sagði af miklum hita: “Finst þér
mere-barúnsfrú, sem að réttu lagi á eignir þeirrar ( “Eg ]>óttist sjá að þér leist vel á þenna mann, og . ]>ú þurfa að hika — er Avonmere þér samboðinn?”
ættar og hefðartitla.” j þess vegna dró eg mig í blé.” En svo bœtti hún við ( “Já, hvers vegna ekki?” spurði MathiMe hikandi.
Þessi kynlega yfirlýsing hafði ekki þær verkan- rétt eftir og var gremjukeimu.r i málrómnum: "En , “Ganga ekki þær sögur um liann, að liann sé á
ir, sem Phil Itafði búist við. Groosemoor svaraði að sýndir þú jafnmikla bæverskn i' veiðum eftir ríkri stúlku, að eins til að ná í auiðinn?”
eins: “Farðu að hátta, Phil, þú ert drukkinn.” I “Við hvað áttu?” spurði Flossie og roðnaði við. “Svei!” Mathilde stóð á fætur. Iiún var orðin
“Já, eg er drukkinn af iu:ndru» — gJeði — ást, _“Æ. vertti ekki með þessi ólíkindalæti,” sagði ! dreyrrattð af gremju yfir þessari móðgun, er fegurð
en ekki af víni !” svaraði Bandaríkjamaðurinn.! Tillie. “Þú ættir ekki að bæta yfirdrepskap við aðr-
“Þú veizt að eg hélt að Avonmere hefði myrt barn- j ar niótgerðir þínar mér til handa i kvetd.”
ið. Hann reyndi það Iíka, en hún slapp úr greipum “Mótgerðir minar þér til handa?”
heljar og eg get sannað það!” Síðan settisí hann “Reymdi eg að ásælast það, sem þitt var, og
niður hjá vini símim og sagði honum alt, sem Abe j koma méri í mjúkinn Ihjá starfsmálamanninum þínum
Follis hafði sagt honum um það þegar hann fann frá Boston. þeim nieð stóra örið á kinninni? Hann
kjördóttur sína. Hann lauk máli sínu með þessum kvað liafa fengið ]>að í lcnattleik: honum hafði verið . stola af hégómagirnd, og vilcli livorki heyra þig né
orðum: “Stúlkan fanst 7. Júlt 1881. Arthur Witl- mjög sýnt ttm að sparka knetti og ávann sér frægð ^ sjá, ríku stúlktma að vestan. En þetta átti að gera
ougbby og bróðurdóittir hans stigiu út úr járnbrautar- með fótiiraim, sagði Mathiilcle stórmenskttlega og til þess, að Avontnere næði að klófesta þig, meðatt
lestinni í Pueblo á leiðinni frá New Mexico 14. Júní j leit um leið á litlu skóna sína, er hún rétti fram fæt- gremjan væri í þér, yfir þvi að hafa verið srnáð, og
sagði:
Eg er
hann líka.
hennar og yndisleíkur varð fyrir.
“Og hefir ekki kerlingarskömmin hún Mrs. Mar-
vin verið að búa alt í haginn fy^rir hahn? Hver var
það öfftnttr en hún, sem kom til mín og bað um pen-
ingalán t því skyni að koma Gussie ilitla til að trúa
])ví, að hann væri greifi, svo að hann yrði Ihálf vit-
•s. a. Á þrem vikum var auðgert fyrir hann að koma ttrna að eldimum.
tstúlkunni þangað sem bún var þegar hún fanst. Eg “Reyndirðtt ekki til að ásælast það, sem mitt
hefi þekt örið á handleggTmm á henni, eftir sárið, var ” hrópaði Flossie. “\ ið hvað áttu? Starfs-
sem Apacharnif veittu henni. Eg er eins viss um málamannmn minn frá Boston? Hlægilegt!—eg—’’
það, að unga stúlkan, sem eg dansaði við í kveld, er og yndislegur roði kom í kinnarnar á henni og vitn-
Florence Avonmere barúnsfrú, eins og það að eg er aði á nióti hentti.
Pete hjarðmaðurinn, sá er bjargaði lífi hennar.” í “Það getur verið, að eg sé að gera þér getsakir
“Ef svo er," sagði Groosemoor með hægð, “í- j tun þetta.” sagði Tillie háðslega. “því að þú sendir
myndarðu þér ]>á ekki, að Arthur Willoughby, sem ' Arthur niittsta kosti lielminginn af öllum þínum
kallaður er Avonmere lávaröur, viti það?” | bltðubrosum.”
“H.vers vegna spyrðu að því?” | “Arthur?”
“Eg spyr að því,” sagði Skotir.n alvarlegur á [ “Já. Artur, manninum, sem eg ætla að giftast,”
svip, “vegna þesss, að eg liélt að þú kytnnir þá að j hrópaði hin, sem nú var orðin æst í meira lagi, því
vcra hræddttr ttm. að hann kynni að gera álíka til- ; ab hún var komin að aðalefni máls síns — “Arthur
rattnir til að stoína frænku sinni i háska eins og Avonmere lávarði!”
Iianri gerði við fciðttr hennar.” i / “Getur ekki verið !” stundi Flossie og varð mjög
“Hún er í engri hættu sem stendur,” svarabi ; kvíðafttll á svip.
Pbil. “Heldirrðii að eg hafi ekki bttgsað fyrir því?" j “Getur það ekki verið? Hvers vegna ekki?
“Hvers vegr.a helrlttrðit að hún sé ekki i hættu?” j Ert þú kannske búin að tæla liann frá mér með feg’-
“Af því Avonmere er of kænn náungi til þess j urð þinni?" sagði Mafihilde óg stundi við. Hún
að reyna að vinna Miss Follis nokkttnn geig. meðan ltafði fölnað mjög við þessa tilbngsuri,- og hugsttnin
henni er óknnnugt um að hann hafi dregið undir sig var ekki óeðlilee. því að sérhver keppinautur hlaut
cignir hennar og hefðartitil.” að óttast töframátt fegurðar Flossie, er á hana var
“Og ertu viss ttm, að hana gruni ]>etta alls ekki?” | Htið þar sem hún stóð nú, og fallegu augttin tindruð’u
“Já, öldungis fullvís.”
af refci, og íturvaxni líkami hennar var hjúpaðttr eg veit líka fleira
þú kviðir því að verða að athlægi í samkvæmislífinu í
New York?”
“Þegiðu! Þú ert áreiðanlega ekki með öllum
mjalla,” sagði Tillie, er hlustað hafði á þegjanli og
forviða af ttndrun, nteðan hin lét dælttna ganga, enda
mtintli flesta ókttnnuga hafa furðað á þesstt. En
hvort sem það var satt eða ekki, þá fanst Tíllie hvert
orð vera eins og svipuhögg á hégómagirnd, sjálfsálit
og metnað sinn, en allir þeir eiginleikar höfðu náð
miklum ])roska hjá þessu eftirlætisbarni.
“Eg ætla ekki að þegja, og eg er ekki gengin
af vitinu,” svaraði Miss Flossie mjög alvarlega.
“Mér nægir það, sem eg hefi heyrt Mrs. Marvin
segja, þegar þar við bætist það, sent Avonmere sagði
i* gær kveld, til þess að ganga úr skugga um að eg
hefi getið mér rétt til. Við dönsuðum saman—”
“Já, alt of oft!” V
“Bassington eða van Beekntan, eða hvað sem þér
sýnist að kalla hann, rakst á akkpr,” mæhi umga
stúlkan enn fremur án þess að hirða ttm innskotsorð
sýstur sinnar. “Þá heyrði eg Avonmere tauta: ‘Og
húsgangsgarmurinn!’ Hann ímyndaði sér, að eg
nmttli ekki heyra það, en «g heyrSi, það samt, og veit
að það merkir það, sem eg hefi þegar sagt þér. Og
“Iíann er engri kontt samboðinn!”
“Nema þér!” Jirópaði Mathilde. “Þér sem bak-
bttur hann — í áheyrn iriinni, unnustu Itans.
etna stulkan, sem liann elskar. og elsl
Heyrirðu það?”
Æ—net!" stttndi Flossie í angist og ef ti! vill í
orvæntingu, en Mathilde reiddist svo af þvi, að hún
misti alla stjórn á sér.
Httn hropaði: “Skammasttt þín, gttngan þín
sent baknagar 1 leyni! Þú—!” 5 1 ’
Dtrfistu að hafa ]>enna munnsöfnuð við mig!”
sagðt F osste og brýndi röddina. “Láttu mig 5ki
b tVl að eg Cr systir Þín!” °g báðar fallegu
ivttklæddu stulkurnar störðu hvor á aðra með heift-
itðttgu augnaráði.
En þetm til mestu ömunar heyrðist kallað inn í
herbergtð með rómmikilli kvenmannsrödd:
Entð þið ekki báðar búnar að gleyma því, stelp-
Og t satna mund kom þriðja hvítklædda veran
mn í herbergið til þeirra. Hún var miklu fyrirferð-
armeirt og ekki eins iturvaxin sem Itinar tvær, en
nnkliu: þróttmeiri þegar á það r&yndi.
Þetta var Rachel, og hafði legið vakandi í rúnti
stnu.
Hurðin, sem var á milli svefnherbergis hennar
og Flossie hafði verið í hálfa gátt, og gamla nýlendu-
konan hafði verið að bilta sér í rúminu og ekki getað
sofið, meðan hún beið eftir Abe, en Iieyrt þá liáreyst-
ina í dætrum sínum.
“Hafðu þig hæga, Flossie! Þegiðu, Tillie! Haf-
ið þið gleymt hverjar þið erttð? Sæmir það sér fyrir
hefðarstúlkur að láta svona?” kallaði gamla konan og
var svo höst í rómnum, að báðar ungu stúlkmrnar
þögnuðtt: og störðu á hana með óttablan .i lotningu,
meðan hún helti ur skálutn réttmætrhr reiði sinnar
yfir höfuð þeim.
Ganila konan hafði verið Lvíðafull sakir fjarveru
Abe,og hefði líklega verið enn hræddari ef bún hefði
vitað, að hann sat t býsna glaðværum félagsskap í
Hoffmanns hóteli, þar sen- atnn var að fastráða það
asamt nokkrum öðrum nátnaeigendum, að kaupa eina
stúku á væntanlegum dansleik, “Harmony” —þar sem
halda átti glaummikla og svaðalega glamursama
veizlu, sem átti vel við skap svakafengmu, námaeig-
endanna að vestan; þar gátu þeir druklkið eins og þá
tysti og dansað jeríwöHiulaust.
INNANHÚSSTÖRF verba. '
F0X BRAND
♦ ♦ * ♦ ♦ ♦ I. X. L.
Bezta þvottadult sem til er. — Engin Iro5a á vatninu.
Sparar : VI^NU, FÖT, SÁPU. - - í heildsölu og smásölu.
auöveld, ef notaö er
FOX BRflND
Water Sottner ♦ ♦ ♦ ♦ ♦
Garir þvottinn hvítan. — Fæst í 150 og 25C pökkum.
FOX & CO. 527 Main St. WINNIPEG.