Lögberg - 28.07.1910, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGWN 28. JÚLI 1910.
LÖGBERG
jfið út hvern fimtudag a£ Thb Lög-
' (BRG PRINTING & PUBLISHING CO.
Cor. William Ave. & Nena St.
WINNIPEG, - MaNitoba
1 S. BJÖRflSSON, Editor.____
JJ. A. BLÖNDAL, Bus. Manager
Utanáskrift:
Tbe Losliers Printiiw; & Fnlilishing l'o.
p. o. uux aos-i mtixnipbg
Utanáskrift ritstjórans:
Eilitor Logberg
P.O.BOXiWm WWNIPEB
PIIONEomun 331
íslendingar í Ameríku
hafa fundiö til þess eigi síöur en
aörir útlendingar, að það er að
mörgu leyti ilt og óþægilegt að
vera staddur ókunnugiir og i fram-
and landi og ómálgur á tunp
þeirrar þjóðar, sem’ 'þar er fyrir.
Þannig hefir verið ástatt fyrir
þorra þeSis fóiks, sem hingað til
lands hefir komið. Það hefir ekki
skilið eða getað talað svo sem neitt
enska tungu þegar hingað kom,
allur fjöldinn að minsta kosti.
Þó að fæstir íslendingar hafi
þurft að kvarta yfir því, að þeir
hafi ekki fengið eitthvað að gera
þegar vestur um haf kom, þá er
það ekki að þakka því, að þeir hafi
náð í þau störf vegna kunnáttu
sinnar í enskri tungu öðrum þjóð-
um fremur, helchir vegna þess, að
þeir fengu strax í upphafi fólks-
flutnings frá íslandi vestur um haf
orð á sig fyrir það að vera dug-
legir verkamenn og samvizikusam-
ir og trúir i þeim verkum, er þeir
voru færir um að vinna.
Hitt er kunnugra en fra þurfi að
segja hve miklir erfiðisleikar eru á
því að sækja vinnu án þess aS
kunna skil á skipunum enskra hús-
bænda, og getá heldjp'r ekki gert
sig skiljanlega fyrir þeim, svo að
verður að stýra virmumanni við
verkið eins og vél en ekki eins og
lifandi manneskju. Slíkt hafði
verið afar tilfinnanlegt fyrstu ísl.
vesturförunum, hafa sumir þeirra,
sagt oss, og þó að nokkur sé mun-
ur nú og þá á aðkomu landa að
heiman hér í landi. þar sem íslend-
ingar þeir, er hér eru fyrir, hafa
gert sér að skyldu að leiðbeina
þeim á ýmsan hátt og útvega þeim
atvinnu, þá eiga þeir nýkomnir
landar afar óvægt um vik, sem
setjast að meðal hérlendra enskra
manna og ’byggja á átvinnu hjá
þeim.
Það eru fleiri en íslendingar,
sem hafa fundið til hinna miklu ó-
þæginda sem af því stafa, að eiga
aðj vinna h'já ensíkumælandi hlús-
bænidum hér í landi, sérstaklega í
stórbæjunum og námunum, þar
sem vinna er fast sótt, er erfið og
oft hættuleg . Allur þorri útlend-
inga, sem hingað i álfu befir flutt,
hefir rekið sig á þessa sömu eriið-
leika .
Þéssir erfiðleikar hafa þegar
vakið eftirtekt hérlendra manna,
og hafa ýmsir þeirra, sem mann-
vinir eru, reynt að hitta ráð til að
minka þá eða draga úr þeim.
Einn slíkra manna heitir Peter
Roberts. Hann er Bandaríkjamað-
ur, innflutningsmála ritari alþjóð-
arfélags kristilegra ungra manna.
Hann hefir aflaið sér vitneskju um
það, að 4,000,000 verlkamarma í
Bandaríkjum skilja ekkert einasta
orð í ensku, og geta því ekki gert
sig heldur skiljanlega á' þvi máli.
Þetta hefir orðið til þess, að hann
ásamt öðrum fleiri- hefir gengist
fyrir því að koma á fót frískóla
til að kenna fátækum útlendingum
að skilja ofurlítið í enskri tungu.
Peter Roberts hóf þetta starf
einkanlega vegna þess, að honum
reis hugur við þeirri hættu, sem
það hefði í för með sér, fyrir út-
lendingana að vinna i stórborgun-
um eða námunum án þtess að skilja
nokkurt orð í tungu þeirri, sem
hér er landsmál. Sú hætta fanst
honum tilfinnanlegri heldur en
hið efnalega tjón, er leiddi af því
að ktinna ekki landsmálið. Sjálf-
ur hafði Peter Roberts verið námá
maður í æsku og hann hafði verið
presþyteéa .’prestur við harðkola-
námur í Bandarikjum í 18 ár. Þar
komst hann á þá skoðun, að
meiðsl og líftjón það er yrði i kola
náimum, væri að mestu leyti því
að kenna, að verkamennirnir mis-
skildu skipanir verkstjóranna, Og
þá vitanlega allra helzt útlending-
arnir sem1 þar ynnu og eðcki skildu
nokkurt orð í enskri tungu. Það
er t. d. mælt, að dr. Roberts hafi
orðið þess vísari, að í einni námu
í Michigan hafi að eins 16 menn
af 225 sem þar unnu skilið ensku
að nokkru ráði.
Margoft bar dr. Roberts fyrir
augu sú hætta, sem vofði yfir út-
lendum og mállausum verkamönn-
um. Einu sinni var það t. d. í bæn-
um Pittsburg að ver.kstjóri skipaði
útlendingi einum, er vann þar við
mylnu, að taka upp járnkarl og
bera hann að byggingu nokkurri,
sem verkstjórinn tíltók og benti á.
Verkamaðurinn var ekki kominn
nema svo sem tvö hundruð skref
þegar verkstjórinn kallaði til hans
og bað hann að vara sig á raf-
magnssíma sem losnað hafði og
straumur var á. Mannauminginn
skildi ekkert af þessum ensku við-
vörunarorðum verkstjórans, sá
ekki áímann, en ra'kst á hann og
féll dauður ríiður samstundis.,
Peter Roberts komst svo við af
þessum atburði, og öðrum nokkuð
áþekkum, að hann hugsaði sér að
kosta kapps um að firra útlending-
ana slíkum vandræðum, ef verða
mætti, eða að minsta kpsti að
draga úr þeim.
Hann þóttist skjótt sjá, að það
var alt of vafningasamt og óhent-
ugt að ætla að kenna tátækum út-
lendingum, sem lítinn tima höfðu
aflögu, enska tungu eftir málfræð-
isreglum. Hitt þótti honum miklu
álitlegra að kerana þeim enska
tungu með eftirlíkingu, eins og
móðir kennir barni sínu að tala.
Ensku kensla sú sem dr. Roberts
gengst fyrir, fer fram á þann hátt,
að kennarinn leikur þýðing orð-
anna fyrir nemendunum og marg-
hefir yfir sömu setninguna, þang-
að til þeir hafa lært hana. 'Þá er
gert ráð fyrir að kennarinn skilji
ekkert mál nema ensku.
Tæp tvö ár hefir dr. Roberts
gengist fyrir kenslu þessari og
hafa þann tíma urra 7,000 nemenda
fært sér kensluna í nyt og befir
þeim verið skipað í eitthvað 225
bekki.
Kennararnir eru flestir ungir
menn, er kenna ókcypis eitt og tvö
kveld' i viku. Kenslukaup er ekki
heimtað af neinum nerraanda, en
sumir leggja fram táein cent á
kveldi. Kenslan fer f-ram hvar sem
iiægt er að fá húsrýmr: í kirkjum,
í skrifstofum, í samkomuhúsum, í
útihúsurn. verkstæðum, á matsölu-
húsum og verkjsmiðjutn, þvi að
margir verksmiðjueigendur hafa
orðið hlyntir þessu fyrirtæki.
Þeir erfiðleikarnir, sem hrundið
bafa á stað enskukenslu þeirri, er
dr. Roberts og hans líkar gangast
fyrir, er lífshættan sem stafar af
kunnáttusfcorti útlendmga á enskri
tungu
Að því er til íslendinga kemur,
sérstaklega þeirra er til Canada
koma, hyggjum vér að þeir erfið-
leilkar séu ekki svo mjög að óttast
hér; hér í Canada munu fáir ís-
lendingar hafa gefið sig að námu-
vinnu. Byggingarvinnu hafa marg-
ir stundað, en hún er ekki með
jafnaði afar hættuleg, ef verka-
menn fara varlega, og útbúnaður
er sæmilega góður, svo að £á slyS
munu hafa orðið meðal Islendinga,
er stafað hafi af kunnáttuskorti á
enskri tungu.
Oss virðist aftur á móti sem ís-
lendingar líði mestan hallarm af
því í efnalegu tilliti, að vera ekki
bjargfærir í enskri tungu, langtum
fleiri en þeir eru. Þeir verða oft
á tíðum að fara á mis við ýmislega
atvinnu, einkanlega hæga og hent-
uga, vegna þess, að málkunnáttuM,
vantar tiltakanlega, þó að þeir séu
starfinu vaxnir að öðru leyti; þeir
standa því miklu ver að vígi um
að komast áfram i lífsbaráttunni
hér en enskumælandi menn, og
verða að gera sér að góðu erfið-
ustu verkin, margir hverjir, og þau
verkin eru jafnaðarleg'ast verst
borguð. Þeir verða að byggja því
nær eingöngu á líkamlegt þor og
þrótt, því hinnar andfegu atgervi
sinnar fá þeir ekki neytt að því að
það svið sem henni verður beitþ á,
er þeim mállitlum Iokað að mestu
eða öllu leyti. En af því að erfið-
asta atvinnan, sem íslenzku verka-
mennirnir verða að gera sér að
góðu, er venjulegast verst borguð,
þá er sýnn óhagurinn, sem af því
leiðir að vera svo vankiunnandi í
landsmálinu hér, að geta ekki kept
við hérlenda menn um atvinnu og
embætti þar sem fyllilega geti kom
ið til greina allir andlegir og
líkamlegir hæfileifcar keppinaut-
anna.
Enginn kostur er á að bæta úr
þessu annar en sá, að reyna að
komast niður í málinu. Og vér
hyggjum þess eigi auðið nema með
töluverðri fyrirthöfn og fé,
Vér höfum haft spurnir af þvi,
að sumir hinna fyrstu vesturfara
íslenzkra, er hingað komu til Win-
nipeg, hafi farið þannig að, að
þeir tófcu sig saman hópur ungra
og framgjarnra landa, útveguð'u
sér góðan kennara, kennara sem’
kunni vel að mæla á enska tungu
og rita hana, greiddu honum kaup
fyrir að kenna þeim eina klukfcu-
stund á kveldi eftir vinnu.
Þetta gafst vel, og nú eru sumir
þessara áhugasömu1 manna, sem þá
voru með öllu vankunnandi í enskri
tung'u, er þeir útvoguðu sér kensl-
una, og fátækir — orðnir ein-
hverjir allra atkvæðamestu starfs-
málamenn meðal íslendinga í þess,-
ari borg.
Vér getum ekki betur séð, en að
enn þá gæti mörgutn nýkomnum
vesturfara orðið hagur að £ara að
dræmum frumherjanna ísl., sem
fyr vortt nefndir. Slá sér saman í
sntá hópa t.d. .hér i Winnipeg og
víðar þa.r sem J»yí yrði við komið,
útvega sér kennara og húsnæði og
notfæra sér kensluna sem þezt.
Ef einhver þess konar viðleitni —
það mætti ef til vill igera á annan
og heppilegri hátt—um nám enskr-
ar tungu, gæti lánast. þá væri sá
erfiðleifci smækkaður semi að voru
áliti háir nýkomnum Islendingum
mest í Jæssu landi, kunnáttuskort-
urinn á enskri tungu.
Kollvarpað réttindum
Finnlands.
Það var í Marzmánuði Jætta ár
að lagt var fyrir rússnesku djúm-
una frumvarp til breytinga á sam-
'bandinu milli Finnlands og Rúss-
lands. Frumvarp þetta fór aðal-
lega í þá átt að afnema þau stjórn
arréttindi er Alexander I. Rússa-
keisari hafði veitt Finnlandíi, með
því að frumvarpið kvað1 svo á, að
í öllum þeim málum er nokkru
skiftu, skyldi löggjafarvaldið vera
hjá Rússum. Dúman setti frum-
varpið í nefnd, og á meðan um
varpiS var verið að fjalla, bárust
dúmunni margar áskoranir frá
ýmsum þjóðfélögum í Evrópu og
verzlunarfélögum, um að fella
|>etta rangláta frumvarp og svifta
ekki Finnlendinga þeim réttindum
sem þeim höfðu verið eiðfest af
æðsta manni Rússlands.
í lok Maímánaðar samdi finslca
þiragið áskorun til Rússakeisara,
þar sem þess var óskað, að -hann
léti stjórnarskrána haldast óbreytta
og léti nerna alt það brott úr fyr-
nefndu frumvarpi, er kæmi í bága
við hana.
30. Maí hætti fínska þingið að
koma saman. Finski þingforset-
inn, sem heitir nú Swinhufved,
lýsti yfir því fyrir landstjóra að
þingið finska bteri virðing og vel-
vild til keisara og óskaði honum
allra heilla og afhenti landstjóran-
um þvínæst áskorun þRngsins rit-
aða bæði á finsku og sænsku, en
ekki þýdda á rússnesku, því að það
var bannað í tilskipun gefinni út í
Maímánuði 1909 cg hert á því
boði með annari tils'kipun umi sama
leyti á þessu ári.
Sama daginn, sem forseti finska
þingsins fann landstjórann að máli
var símað frá Rússlandi, að nokkr
um finskum mikilsmetnum embætt-
ismönnum hefði verið sagt upp
embættum sínum af því að þeir
væru óvinveittir rússnesku stjóm-
inni að því er samiband landanna
snerti. Á leynifundi hafði dúman
nú veitt 10 miljónir rúfela til ber-
kostnaðar á Finnlandi. Henuála-
nefnd rúlssnesk fer svo til Finn-
Iands til að gera allan þann und-
irbúning, sem rússneska stjórnin
þóttist við þurfa. Enn fremur var
þess látið við getið, að keisarinn
hefði gefið út tilskipun nm það, að
finska og rússneska herliðiíð ætti
að sameinast, en til þess ætti finska
þingið að greiða hálfa miljón rúbla
í ríkissjóð.
3. dag Júnimánaðar hélt Stolypin
hina miklu ræðu sína í dúmunni
um Finnland. Forsætisráðherrann
spilaði slæglega á þjóðernisstrengi
Rússa, er hann talaði um Jætta
mál. Han nsagði að ástan'dið á
Finnlandi væri nú orðið þannig,
að það væri tjónsamlegt Rússum
í mesta máta, og kvað eina ráðið
til að bæta úr því sem orðið væri,
það, að láta rúfisneskt löggjafar-
vald ná til allra J>eirra mála er hag
ríkisins snerti á nokkurn hátt, því
að öðrutn kosti yrði Finnland sam-
bandsríki Rússlands.
Hægrimenn tóku, Jxissu tali Stoly
pins með mestu fagnaðarlátum, og
andstæðingar þeirra fengu engu
um þokað, J>ó þeir bentu á hve
hróplegt ranglæti hér væri verið
að fremja. Frumvarpið var sam-
þykt með 186 atkvæðum gegn 120..
Önnur og þriðja umræða um-
frumvarpið fór fram 10. Júní og
lauk þingfundi með þvi að sam-
þykkja frumvarpið og hrópuðu þá
forkólfar hægri manna sigrihrós-
andi að lokinni atkvæðagreiðslu:
“Finis Finnlandiæ!” Það þýðir:
“Endalok Finnlands!”
Það er forna harmsagan, sem
hér hefir endurtekist enti einu
sinni, að réttvísin verður að lúta
í lægra haldi fyrir hnefaréttinum.
Nauðsyn auglýsinga.
Til eru J>eir starfsmálamenn, er
halda því fram, að það sé óþarfi
að auglýsa varning sinn í blöðun-
um. Þeir hugsa að viðskiftamenn
komi eins eftir sem aður, og ef,
l>cir kioma ekki furða þeir sig á
því, og vita ekki hvað veldur.
íslenzkir starfsmðlamenn munu
lita svo á flestir, aði landar Jæirra
ættu að unna þeim viðskifta öðr-
um fremur, ef þeir bjóði jafngóð
kjör og annars staðar eru í boði,
og er slíkt ekki nema eðlilegt.
En hvernig á fólk að vita um
varningsverð svona alment, ef efcki
er víðar frá því sagt en rétt á þeim
stað, þar seiri varningurinn er
seldur, og alt til þessa tíma hefir
ekki nein önnur auglýsinga aðferð
reynst betri. en að auglýsa í víð-
lesnum blöðum’.
Mörgum blöskrar hið gífurlega
viSskiftamagn verzlunarfélaganna
miklu i stórborgunum, og geta
ekki í fljótu bragði gert sér grein
fyrir, hvað því veldur. En aðal-
orsökin er vrtanlega aujglýísinga-
aðferð }>eirra.
Afarmikið fé er það, sem verzl-
unarfélögin miklu greiða fyrir aug
lýsingar, en þau verja efcki því fé
af handa hófi upp á von og óvon.
Þau vita, hvar bezt er að auglýsa,
og hvernig það skuli gera, og þau
mund’u ekki eyða jafnmiklu fé1
eins og þau ’gera í auglýsingar, ef
þau vissu það ekki fyrir víst að
það margborgaði sig. 'Þleim er
}>að fulljóst, að ef þau hætta að
auglýsa, þá mundu þau ekfci geta
haildi'ð í 'viilk.ifta.vini sina, (þeifr
færu annað, né aflað sér nýrra, og
gætu því ekki aukið viðskifti sín.
En ef þessi miklu verzlunarfélög
þurfa á auglýsingum að halda, til
að geta þrifist, J>á þurfa smáfélög-
in það engu s'íður, heldur miklu
frekar til J>ess aði geta staðist í
samkepnisbaráttu. Smærri kaup-
mennirnir þurfa ekfci síður á aug-
lýsingxtm að halda en stórkajúp-
mennimir vegna J>ess„ að þeir
hafa mesta samkepni að óttast.
Það er ekki nema alvanalegt að
]>eir, sem byrja á einhverju fyrir-
tæki, sérstaklega verzlun í ein-
hverri mynd, auglýsa itarlega fyrst
í stað, en hætta svo. En það er
Ckki rétt, ef þeir ætla sér að láta
verzlun sina þróast og dafna, Því
fleiri auglýsingar vel samdar, sem
eru birtar í sem MÍðlesnustum
blöðum, því fleiri verða viðskifa^
vinirnir, og því fleiri sem v'ið'-
•skiftavinirnir verða þvíi meiri
verða viðskiftin og hinn árlegi
hagnaður af verzluninni.
Vitaskuld er mikið komið undir
verði og vörugæðum, viðmóti selj-
anda og viðskiftalægni. Fyrsta
skilyrðir er samt að augýlsa varn-
ingínn. Ef fáir eða engir vita
hvar kjörkaup eru að fá, góðan
varning og lipra afgreiðslu, er þess
eigi að vænta að menn geti hagnýtt
sér slíkt. iþegar það er orðið
kunnugt og viðskiftavinir koma á
sölustaðinn, þá geta varningsgæði,
vöruVcrð og víðskiftalægni fyrst
komið til greina.
Stefnuskrá repúblíkana
í S. Dakota.
Á flokfcsþingi republicana i
Suður Dakota 8. þ, m. var svo-
hljóðandi stefViskná; samjj>ykt:
“Vér, republicanar i Suður-
Dakota, lýsum ihér með yfir þVí,
að vér lítum svo á, að republicana-
flokkurinn standi örugt og óbif-
anlega við gnundvallar astriði
stefnu þeirrar, er hann er bygður
á og myndaður á í upphafi; vér
lítum enn fremur svo á, að sá
flokkur muni halda áfram að vera
flokkur, sem haldi fast við atriðið
um jafnrétti; vér trúum því, að
hamn verði framfara flokkur, sem
því verði vaxinn að taka við og
leysa þau vandamál er leiða af
nýrri tíma hagfræði og iðnaðar-
fyrirkomulagi; vér trúum því, að
hann verði flokkur, sem viðurkenn
ir þþð að mánnréttindin sé æðri
en eignarrétturinn, og að hann
berjist fyrir jafnrétti öllum til
handa, en móti sérréttindum handa
nokkruim manni.
Vér ‘lýsum yfir otlugu fylgi
voru i J>eim stórmálum, sem urðu
til og uxu undir stfðrn Roosevelts
forseta, og vér krefjumst þess, að
stefnu hans í þeim verði fylgt
bæði í löggjafarntólum og em-
bættisstjórn. Vér Iýsum yfir á-
nægju vorri með margteknar yfir-
lýsingar hans um einlægt fjylgi við
stefnu republicana i þessum stór-
málum. Vér tjáum samþykki vort
á stjórn 'Tafts forseta að því er
sraertir margar hinar sömu um-
Uætur, sem staðfestar hafa Jverið
með lögum, og vér tjáum honum
hjartanlega aðstoð vora i öllum
tilraunum hans að koma á áhrifa-
miklum umbótum bæði að því er
löggjöfna ,snertir og rikisstjórn-
ina.
Þegar tollákvæði eru gerð, þá
ætti að hafa það hugfast, að þessi
ákvæði séu ekki gerð hærri en svo
að þau fallist í faðma við! þann
mismun, er gæti orðið á kostnaði
varnings framkiðslunnar heima
og erlendis, eins og tekið er fram
í stefnuskránni sem samin var á
síðasta alríkjaflokksþinginui Um-
svifalaust ætti að útvega vitneskju
um það hvað miklu sá mismunur
nemur, og breyta síðan tolllögun-
ttm í samræmi við þær upplýsing-
ar. Verndartolla ákvæðunum ætti
allra helzt að beita í því skyni að
Þyggja verkamönnum í Bandaríkj
tinum góð og rífleg verkalaun, og
sömíuleiðis til að tryggja það að*
Bandaríkjamenn sem leggja fé sitt
í iðnaðarfyrirtæki hafi sæmilegar
tekjur og arð af því — en ekki til
þess að hlaða upp ókleifan hátolla-
múrvegg, þar sem samlög auðfé-
laga og einokunar sambönd geti
orðið til og dafnað inni fyrir og
rænt borgara Bandaríkjanna. Vér
erum á þeirri skoðun, að Payne-
Aldric tolllögin séu spor i fram-
faraátt. en finnum J>að að að Jæssi
tolllækkun sé gerð á of fáum vör-
ttm. Vér erum þeirrar skoðunar,
að járnmálmur, trjáviður og kol
ættu að minsta kosti að vera ó-
tollað, og ennfretnur að tollur
hefði átt að vera lækkaður á
mörgum fleiri vörum en gert hefir
veriö.
Vér höllumst að þvi að stöðugt
sé til tollmálanefnd, og skuli út-
nefna hana eftir verðleikum, án
tillits til þess, hvaða stjórnarstefnu
menn fylgj'a; skyldtir peirra og á-
byrgð skal ákveðin með lögutm.
Frumvarpið til breytingar á milli-
ríkja verzlunarlögunum, járn-
brautalögin, eins og þau liggj>
fyrir undirskrifuð af forseta, telj-
um vér mikilvæg mjög, því aö
þar er rýmfcað um vald milliríkja-
verzlunarnefndarinnar að töluverð
um mun, og hagur almennings
betur trygður en áður og álitlegar.
En þó skortir enn mikið á, að
réttur íalmenningjs sé /tryjgðttr ,‘tr.l
fulls. Það er felátt áfram nauð-
synlegt að séð sé um að semja
nákvæma skýrslu um járrabrautir
og eignir járnbrautafélaganna,
svo að eftir skynsamlegum ástæð-
um megi kveða upp farskrá far-
þega og flutningsgjald á varningi,
Og vér erum áfiram um að þet'a
sé gert og viljum styðja að því að
það komist í framfcvæmd.
Thc DÖMINION BANH
SELKIKK b’TlBL'lB.
AUs konar bankastörf af hendi leyst.
Sparisjóðsdeildin.
Tekiö viö inalögum, frá $1.00 aö upphaeO'
og þar yfir Hæstu vextir borgaðir tvisvar
sinnum á ári. Viðskiftum bænda og ann
arra sveitamanna sérstakur gaumur gefinu
Bréfleg innlegg og úttektir afgreiddar. Ósk
að eftir bréfaviðskiftum.
Greiddur höfuðstóll .. $ 4,000,000
Vot-oQjógr og óskiftur gróði $ 5,400,000
Innlög almennings ..........$44,000,000
Allar eignir...............$59,000,000
Innieignar skírteini (letter of credits) selé
sem eru greiðanleg um allan heim.
J. GRISDALE,
bankastjóri.
Þjóð vorri hefi rstaðið geigur
af forræði einokunarfélaga á lifs-
nauðsynjum, og vofir hætta sú
enn þá yfir oss. Vér erum þeirr-
ar skoðunar að félög, bæði stór
og smá séu nauðsynleg sakir af-
st "ðu iðnaðar og verzlunarmála
vorra. En hinsvegar er það bæði
óþarft og ólöglegt að þessi félög
gangi í samlög um að skapa verð
á varningi. Það er samlag auð-
félaga, sem á voru máli er nefnt
trtists .
Vér erum því meðmæltir, að
sambandsþingi Bandaríkja sé veitt
Ireimild til að að samiþykkja lögtil
aukningar á tekjuskatti.
Vér erum því fylgjandi að ,ítar-
legt eftirlit sé sett og- sjórn á þeim
félögum sem að tilhlutn sambands-
stjórnarinnar annast milliríkja-
verzlun til að hnekkja ólöglegum
einokunarféllögum. Þessi triálsa
verzlunar sanfkepni er hið eina
verndarráð til að tryggja almenn-
ing fyrir ágangi auðfélaga samlag-
anna. Þetta er aðalefni sher-
mönsku laganna. Eg þó að ný lög
væru samin um Jnetta efni þá ættu
þau ekki að neinu leyti að draga
úr shermönsku lögunum heldur að
herða á þeim.
Vér höldum því fram, að landis-
nytjar allar skuli skuli verndaðar,
svo sem auðið er til almennings-
nytja, og sömuleiðis að allir em-
bættismenn, hvort heldur að kosn-
ir eru eða skipaðir til að starfa
eitthvað að málum þeim, er að
landsnytjum lúta, skuli kosnir sak-
ir þekkingar 'á þeim efnum, eða
sakir langar þjónustu í þeirri
grein.
Helzta áhugamál flokksins er
að hnekkja þeim sérstöku voldugu
áhrifum er 'hald hafa á löggjöfinni
og þeim breytingum, sem gerðar
hafa verið á þingsköpunum. erum
vér fyllileg-a samþykkir. Þær
breytingar hafa miðað að því að
efla .sjáífræð|i (þinigmianna, og
gera þeim hægra fyrir um að tala
og greiða atkvæði í samræmi við
oskir kjósetnda. Vér leggjum það
til, að sambandsþingmenn þessa
ríkis styðji öll þau frumvörp, sem
lúta að því að takmarka það ónær-
gætnislega vald og áhrif sem for-'
seti þingsins hefir.
Vér erum því mótmæltir að
skipaðir séu til samlbandsríkjadóm
ara menn sem eru lögmenn auðfé-
laga, menn sem svo stendur á fyr-
ir, ,að þeir ,|ha£a ekki; traust al»
mennings í þeim efnum, þar sem
hagur auðfélaganna sem þeir eru
lögmenn fyrir, getur verið í veði.
Republicanar i Suður Dakota
ætti ekki á neinn veg að stíga aft-
urfararspor að því er snertir um-
bætur þær, með ýmsu móti, sem
lögteknar voru á tveimur síðustu
þingum. Kosningarlögunum upp-
haflegu ætti að breyta þar semi
þeim þykir ábótavant vera, og vér
erum þeirrar skoðunar, að lög um
“Party Recall” ættu að verða sam-
in ,. og ætti þar að vera tekin fram
öll nauðsynleg ákvæði gegn mis-
beiting laganna. Enn fremur ætti
að heröa á ríkislögunum gegn auðí-
félaga samböndium til að hnekkja
einokunar áleitni.
Vér lýsurn yfir einlægu sam.
]>ykki voru á ákvæðum þingsins
að því er snertir fjárgeymslulög-
in, er það leiðir af, að ríkissjóður
auðgast árlega um fimtán til tutt-
Ugu þúsund dollara, sem eru rent-
ur af eignum ríkisins.
Vér erum fylgjandi flokks út-
nefningu póstmeistara til “Presi-
dential Postoffices”. í þessari út-
nefJnir.gu ættu aS taka þátt allír
kjósendur í stjólrnarflokknum, sem
heima eiga í bænum þar sem póst-
húsið er.
Núgildaridi lög um að gera heyr-
infcunna vátryggingarreikninga,