Lögberg - 10.11.1910, Blaðsíða 6

LÖGBERG. FIMÍTUDAGINN io. NÓVEMBER 1910.
♦
4
♦
+
+
+
+
+
+
t
+
+
+
+
t
Hulda
EFTIR
hugh conjvay.
til River House,” sagSi eg vii5 hana, “en læknamir
segja mór, aS þaö geti riðiC á lífi þessa fólks, ef
þatS só ekki flutt þangatS tafarlaust.”
“Alt þatS húsrými, sem eg á yfir að rátSa, vil eg
fúslega láta í té. Eg vil fegin hjálpa þessum aum-
ingjum eftir megni,” mælti Hulda.
Litlu seinna var þessum tveimur farþegum ekiö
ofur hægt til River House í vagni frá Daintree.
VIII. KAPITULI.
“Eg vidi óska, aö eg gæti sagt þaö sama, sem
þér,” sagöi eg.
En þessi brú átti að verSa fyrirboði rrxikilla stór-
títSinda.
JþatS gekk í mikla og langvinna-kulda' en þar á
eftir fylgdu mikil hlýindi og hiákur, svo a& áin óx
og flóði langt upp á bakka.
Ekki er auSgert aö skýra frá, hver orsök var
slyss þess, er siöar skal frá segja; annaö hvort var
það vatnavextinum aö kenna, eða þeir höfðu veikt
undirstöðuna undir brúnni, eða þá, að hún hefir
verið illa bygð í fyrstu.
Einn) dag seint í Maímánuði fór eg til River
House og baö Huldu að róa með mér út á ána. Hún
var til í það. Aldrei hefi eg séð ána jafnfagra 'og
þá. Himininn var heiður og blár og loftið þrungið
af blómailmi. Við lentum bemt á móti River House,
og setumst niður til að dást að hinu fagra útsýni.
-'Þéir verðið að játa það,” sagði eg, “að ánægju-
legt er að tífa annan eins dag og þenna.”
Eg leit framan í hana og mér ,'virtist hún enn
fegri heldur en vanalega. Hún haföi rétt aðra hönd-
ina ofan í vatnið og sá þar á hana eins og 'hvíta tílju.
Hún hafði roönað af hressandi vindsvalanum og f jör
komið í augun. Raunasvipurinn hafði að mestu horf-
ið af andliti hennar, en í stað þess komið alvöruþungi,
sem eg óskaði að hyrfi fyrir þvi að hún yrði hug-
fangin af einhverju. En ekki 'bjóst eg við að sú ósk
mín rættist bráðlega.
Við höfðum sezt t bátinn, sem lá við blómprúðan
bakkann á spegilsléttri ánni. Við sáum brúna í fjar-
lægð. Brúin var ekkert óásjáleg og eg sagði Huldu
að eg sæd til hraðlestarinnar all langt í burtu.
“Sjáið þér til,” sagði eg, “gæti ,maður ekki ímyndað
sér að þetta væri stór, svartur höggormur með eld-
leg augu ? Óueitanlega er þetta tilkomumikil sjón.
"Eg á fcágt með að trúa því, að svona þungar og
hraðskreiðar eimlestir geti hættuláust komist yfir
slíka ibrú,” sagði Miss Vane.
Við sáum gufumökkinn þyrlast upp milli trjánna
og þegar lestin nálgaðist brúna hægði hún á sér.
Við horfðum báðar með miklu athygli á lestina, sem
var mjög löng. En hvernig á eg að lýsa ógnum
þeim semn æst uröu. Þegar gufuvagninn var kom:
inn á miðja brúna, fór lestin hægt, en þá tóku steiu-
iStöplarifjir að riða og láta undan, og svo hrundu þeir
eg nokkur hluti brúarinnar með alla vagnatrossuna
ofan í ána, nema fáeina, sem eftir urðu á þeim brú-
arhlutanum, sem óhruninn stóð.
Eg greip þá höndum fyrir augu, því að eg
þoldi ekki að horfa lengur á þessa hryllilegu sjón.
Hulda rak upp skelfingaróp. Eg náði mér samt
skjótt og reri hratt þangað sem slysið hafði orðið.
Fólkið á ökrununm hafði séð þegar slysiö varð. Það
lét fúslega í té alla þá hjálp, sem það gat. Eftir
hálfa klukkustund var það orðið kunnugt í Daintree
hvað górst hafði, og leið ekki á löngu áður næg
mannhjálp kom þaðan.
Þ'rekvaxin karlmenni veittu þar alla þá hjálp,
sem þeir máttu; margir farþegarnir höfðu druknað
og liSu nokkrir dagar þangað til lík þeirra fundust,
en þeir sem voru í vögnunum, er eftir stóðu á
brúnni, voru ómeiddir. Margir voru hryllilega
lemstraðir, og eg man að eg tók að mér að hjúkra
barni einu, er hékk um háls móður sinnar dauðrar.
Eg hafði ímyndað mér, að það kynni að geta lifað,
en það andaðist samt, í höndunum á mér, og svo
var það lagt á grænan fljótsbakkann við hlið hinna,
sem látist höföu. Alt i einu heyrðist hróp úr vagni,
sem hékk út af brúarendanum, en hafði ekki lent á
kaf í ána. Það var allmikil hætta, að fá þeim
bjargað, sem í þessum vagni voru, svo að ekki var
annað sýnna, en að björgunarmennirnir létu lif sitt
við það. Loks tókst að ná út úr vagninum karl-
manni, og kvenmanni, og hafði ekki fleíra fólk verið
í honum.' Eg spurði einn lækninn um meiðsl þeirra,
og sagði hann mér að karlmaðurinn hefði meiðst
mjög mikið. Konan hafði og fengið höfuðhögg, svo
að hún hafði fallið í ómegin. Ef hægt væri að flytja
þau eitthvað þangað sem gott húsrúm væri, þá yröi
líklega hægt að bjarga þeim,” mælti hann.
“Vilduð þér helzt láta flytja þau inn í næsta
hús?” spurði eg. “Það er River House; látið aka
þeim þangað undir eins. Miss Vane mun ekki hafa
á móti því.” En svo mundi eg eftir einþykni henn-
an og hugsaði, að bezt mundi að spyrja hana um
það. “Það er mót venju yðar, að ókunnugir komi
Dr. Fletcher hafði farið með þessum tveimur
særðu farþegum til River Ifouse, en eg var stundu
lengur með Huldu þarna við brúna þar sem slysið
hafði orðið. Við sáum þá sem særst höfðu flutta til
ýmsra gistihúsa og sjúkrahúsa, við ááum hina dauðu
borna bu;rtu í sorglegri hópför, og við sáum þá fáu
farþega, sem ómeiddir komust af, föla og titrandi á
beinunum og varla trú^ndi því, að þeir hefðu sloppið
ómeiddir. Nú gátum við Hulda ekkert frekara gert.
Við rerum því hryggar í bragði ofan ,eftir ánni til
River House. Hulda var óvenjulega föl í andliti.
“Eg held, að mér geti aldrei framar þótt vænt
um ána,” sagði hún kviðafull. “Mér hefir annars
þótt svo einstaklega vænt um hana; hún var mér
lind hugfangandi skáldlegra hugsaan. Eftir ]>etta
mun hún aldrei verða inér til fagnaðar; héðan af finst
mér hún líkjast því að hún væri dauðra manna gröf.”
Það var svo mikill óstyrkur á henni og hún var
svo veikluleg þegar við 'komum til River House, að
eg lét hana dreypa á víni og fara síðan Inn 1 herbergi
sitt.
“Eg hefði átt að reyna að hjálpa þessum aum-
ingjum eitthvað,” sagði hún. Mér þótti innilega vænt
um að heyra hana tala svona, því að eg hafði ald,rei
heyrt slíkt til henhar áður. Nú var hún þó farin að
taka þátt í kjörum annara. Mér þótti svo vænt um
þetta, að eg gleymdi mér svo að eg tók um bálsinn
á henni og kysti hana. Hún roðnaði, og veik sér
ekki undan, eins og hún hafði verið vön að. gera áð-
ur.
“Þér ættuð að hvíla yður,” mælti eg; “þessi
hryllilegi atburður hefir haft of mikil áhrif á yður.
Eg skal 'liugsa um gesti yðar.”
Eg dró niður gluggatjöldin svo að sólarbirtan
óná&aði hana ekki, og fór út svo að hún gæti verið
ein. Enginn minsti hávaði var nokkurs staðar í
húsinu. X innufólkið var orðið svo vant við að hafa
hljótt um sig.
Eg fór fyrst inn í þaö herbergið, sem konan var
í, þessi sem meiðst haf&i í jámbrautarslysinu. Hún
virtist ekki þungt haldin; hafði fallið í ómegin etfir
því sem þjónustustúlkan sagði, er hjúkraði henni, en
læknirinn hafði gefið henni inn sefandi lyf, og hún
lá nú í fasta svefni, Það var auðheyrt. Eg gekk að
rúminu, sem hún hvíldi í, og leit á 'hana. Flestum
mundi hafa komið saman um, að hún væri fríð sýn-
um. Því varð heldur ekki neitað, að hún var frið-
sköpuð, og hafði mikið ljóst hár. En á svip hennar
leizt mér ekki. Mér fanst hann frernur ískyggilegur
en aðlaðandi. Hann var hvorki djarflegur eða göf-
ugmannlegur, en þó duldist mér ekki, að andlitið var
þannig að vakið mundi hafa aðdáun ýmsra, og hrifið
hugi manna í bili. Önnur höndin lá ofan á sængur-
fötunum; hún var skreytt fögrum demantshringum
og á græðifingri vinstri handar var einbaugur úr
gulli. “Hún er þá gift,” sagði eg við stúlkuna. “Er
það maður hennar, sem er þarna yfir í næsta her-
bergi ?”
“Það hugsa eg,” svaraði stúlkan. “Þau voru
bæ&i í sama vagninum þegar slysið varð.”
Hún visfei ekki, hvað konan hét, en hafði þó
heyrt læknirinn nefna nafn hennar. Þétta virtist ekki
vera mikilvægt atriði, en varð þó síðar býsna mikils-
vert.
Eg fór því næst inn i bláa herbergið, þar sem
karlmaðurinn hvíldi. Hann var langtum ver hald-
inn. Læknirinn stóð áhyggjufullur við rúmstokkinn
og taldi æðaslögin. Eg gekk að rekkjunni. Maður-
inn, sem i henni hvíldi, var einhver sá fríðasti, sem
eg hafði nokkurn tíma séð. Hann hvíldi þarna fölur
og hafði aftur augun en opinn munninn.
“Er hann hættulega meiddur?” sagði eg við
lækninn.
Hann svaraði að svo væri. Eg stóð stundar-
korn þegjandi og horfði á særða manninn. Aldrei
hafði eg séð mannsandlit eða höfuð líkt og á honum.
Það’ var sönn ímynd karlmannlegrar fegurðar og
prúðmensku. Maðurinn var dökkhærður og hárið
fór vel. _______
“Hvað gengur að honum ?” spurði eg.
"Heílalhristingtir; og ef ekki bregðulr* til báta
bráðlega, þá er úti um hann,” svaraði Dr. Fletdher.
En á þvi voru litlar horfur. Sjúklingurinn opnaði
ekki augun og lá alveg meðvitundarlaus, og læknir-
inn varS enn áhuggjufyllri. Hann hélt að sjúkling-
urinn mundi ekki hafa það af, en þó er svo sagt, að
meðan lif sé, vari von.
“íEað er liklega réttast að grenslast eftir, hver
maðurinn er, því að ef hætta er á ferðum, þá þyrfti
aö gera aðstandendum hans aðvart nú,” sagði eg.
“Kvenmaðurinn, sem með honum var, er eigin-
kona hans,” svaraði læknirinn. “Hún er sofandi sem
stendur, en það er líklega réttast að fojrvitnast um
hver hann er.”
Læknirinn tók að skoða fatnað hans, sem lá þar
á stól. Þar fann hann gullúr og festi, peninga-
buddu með miklu af gulli, vasabók með bréfum og
bankaseðlum, og ýmislegt fleira var enn í vösum
mannsins. Dr. Fletcher skoðaði alt þetta vandlega
og kom því næst til mín. “Sjúklingur okkar er
mjög mikilsverður maður, Mrs. Neville. Það er
Clive Wynton lávarður frá Lyndmere Park. Hér
er líka farbréf með járnbraut til Parísar. Hann
hefir því verið á leið þangað með konu sína. Eg vil
láta senda eftir lækni mér til aðstoðar, Mrs. Neville.”
“Eg er viss um, að þér getið haft það öldungis
eins og yður sýnist, Dr. Fletcher,” svaraði eg. “Þér
getið sent einhverja stúlkuna með bréfið, ef yður
sýnist, núna strax.”
Eg fór síðan inn til Miss Vane. Hún var nú
mni í hliðarherbergi einu, og stóð þar hjá henni bolli
af tei og var hann ætlaður mér. “Eg gat ekki lágt
mig fyrir,” mælti hún. “Þessi hræðilegi atburður
hefir gengið mjög nærri mér. Eg gat ekki sofnað;
mér var^ómögulegt að leggja aftur augun. Hvernig
líður sjúklingunum ?”
Cg sagði henni, að konan hefði meiðst mjög
lítið,, en karlmaðurinn miklu meira.
Eg vona, að þau fái alla þá aðhlynningu, sem
íægt er að lata þeim í té. Lewis getur séð um það,
Mrs Nevdle. Sögðuð þer ekki, að þctta væru
hjon ?
“Jú, þjónninn beið bana, en eg hefi ekki lieyrt
getið um neina þjónustustúlku.”
“Mér finst svo óttalegt, að hugsa til þess, að
þetta oskapa slys skuli hafa viljað til á jafn yndis-
legum degi eins og nú er. Eg vildi fegin geta slitið
mynd þessa hörmulega atburðar úr huga mér.
Hverjir eru þessir tveir sjúklingar, sem lent hafa til
okkar ”
‘Við höfum verið að forvitnast um það. Lækn-
irinn hefir s'koðað skjöl þau og blöð, sem hjá karl-
manninum fundust, og hefir sézt á þeim, að hann er
Clive Wynton lávarður, en það er kona hans, sem
með honum er.”
Meðan eg lifi, gleymi eg aldrei þeirri einkenni-
legu og miklu breytingu, sem varð á svip Huldu,
þegar hún heyrði þetta. Það var óskaplegt að sjá
hana. Hún varð nábleik 1 framan, og æðis og skelf-
ingarglampi kom í augun. Einum tvisvar sinnum
reyndi hún að taka til máls, en orðiu nrðu að óskilj-
anlegri stunu. Síðan kom hún til mín, og þreif fast
í handlegginn á mér.
‘‘Segið mér það aftur,” gat hún loksins stunið
upp.
“Clive Wynton lávarður!” endurtók eg undrandi
og hálf kvíðafull. Hún lyfti upp höfði sinu og eg
heyrði hana segja lágt: “Drottinn minr. góður!’^
Hún sneri sér að glugganum og frá mér, og rak þvi
næst upp svo átakanlegan og óeðlilegan hlátur, að
mér reis hugur við. “Eg er orðin brjáluð!” hróp-
aði hún með rámri röddu. “Lewis sagði að þangað
til mundi eg harma forlög mín, að eg m'isti vitið.
Og nú er eg líka orðin brjáluð.”
Svo miikill óstyrkur var á henni að mig furðaði
á því, að hún skyldi geta staðið á fótunum.
“Kæra ITuIda mín,” sagði eg. “Verið þér ekki
með slíkar ímyndanir. Þér hafið að eins komist í
mikla geðshræringu, út af þessttm hryllilega at-
burði, sem fyrir kom.”
Hún sneri fallega andlitinu aftur út að glugg-
anum. — “Drevmir mig, eða hvað? Hefir Wynton
lávarður vcrið fluttur liingað til að deyja? Eg get
ekki trúað því,” sagði hún og stundi við. “Undar-
lega er háttað lifskjörum manna, það veit eg. Og
furðuleg eru forlögin. Margt kemur fyrir oss rnjög
á óvænt. En þetta getur naumast verið satt — að
komið hafi verið með Wynton lávarð hingað til að
láta hann deyja hjá mér.”
Eg sagði henni, að hér væri ekki um neina
drauma að ræða, heldur virkileik.
"Getið þér nú sagt mér, hvort þetta á að vera
blessun eða bölvun? Þessi maður er mesti óvinur
minn, rammasti fjandmaður. Það er engin sú ó-
blessun til, að eg hafi ekki beðið að hún kæmi yfir
hann. Honum er það að kenna, að eg hata alt
kvenfólk og alla menn yfir höfuð að tala. Hefir
verið komið með hann hingað, til þess að eg geti séð
óblessunaróskir mínar rætast á honum, eða til þess
að eg feti 'i fótspor englanna og aurnki og fyrir-
gefi?”
Hún fól andtítið í höndum sér og nú heyr&i eg
hana i fyrsta sinni gráta eins og bam. Það var
enginn efi á, að henni létti við grátinn. Eg gerði
enga minstu tilraun til að fá hana til að hætta að
gráta. Fallegi líkaminn skalf allur af þungum ekka.
Eg beið þangað til eg hélt að hún væri búin' að
gráta út. Þá beygði eg mig ofan að henni og kysti
hana.
“Mrs. Neville/'’ hvíslaði hún. “Haldið þjér að
hann deyi?”
“Eg er hrædd um það. Læknirinn gerir sér
litlar vonir um hann.
Hún horfði á mig blíðlega o gmælti: “Setjum
nú svo, að einhver hefði gert yður mikið á móti, svo
mikið, að þér byðuð þess aldrei bætur á æfinni. Setj-
um svo, að hann hefði banað öllu því helgasta og
bezta, sem til var í yður, þó að þér dræguð frafrn
lífið . Setjum svo, að þér hefðuð lýst bölvun yðar
* Viðar Gip
Fullgerðar Gip
Einungis búiö til hjá
Manitoba Gypsum Co.Ltd
Wmnipeg, Manitobu
SKJtlFlÐ EFTIR BÆKLINGI VORUM YÐ
—UR MÚN ÞYKJA HANN ÞESS VERÐUR —
Af/lWJAfC’A^ Al/: ;ví/. . •
VECCJA CIPS.
Vér leggjiini alt kapp á
aðbúatil hiötrausta^ta
ojí fíngúröasta GIPS.
yfir þeim manni, sem þetta hefði gert yður á móti..
Setjum nú svo, að hann kæmist í dauðans hættu.
Munduð þér þá líta svo á, að það væri óbnæir yðar
að hrína á honum og hann væri að fá makleg mála
gjöld ?”
“Ósegjanlega mikill harmur bar mér að hönd-
um,” sagði hún eins og í leiðslu; “svo mikill, að fáum
hefir annar eins að höndum bornð. Eg vissi, að
honum varð ekki tekið nema með tvennu móti. Ann-
að hvort varð eg að beygja höfuð mitt með auðmýkt
°S fyrirgefa, eða að lýsa æfinlegri óblessun minni
yfir manninum, sem hreif brott frá mér alla lífsgleði
og slökti sætasta ljós augna minna; að herða hjarta
mitt gegn öllum öðrum konum, og hefna sjálf þess
ódrengilega óréttar, sem mér var gerður. Cte eu
kaus hið síðara.”
Og einmitt það, sem óréttara var,” svaraði eg
vingjarnlega. “En það er aldrei of seint að bætl
fyrir það, sem maður hefir gert rangt.
“Versti óvinur minn kominn undir rnitt þak!”
mælti hún. Er það oblessun eða blessun ?’ ’
Eg haföi l'ágt yfir fyrir henni nokkrar greinir
úr ritningunni, yndisleg orð, meðaumkvuracorð full
einlægrar fyrirgefningar og innilegust i samúðar.
Þá var sú breyting orðin á andliti hennar, að eg gat
naumast þekt það; svipurinn var orðinn svo bliöleg-
ur og ástúðlegur.. /
“Eg held að mig langi til að fyrirgefa honum,”
sagði hún. “Það er mjög harðneskjulegt, sérplægn-
islegt og ljótt, hvemig honum hefir farist við mig ,en
ef hann er kominn að því að deyja, þá langaði mig
til að fyrirgefa honum. Og þegar hann er dáinn, þá
get eg hugsað um hann eins og eg var vön þegar alt
lék í lyndi. iÞá get eg gleymt misgerð hans, og
gleymt þjáningum mínum. Eg vildi, að eg gæti fyr-
irgefið honum.”
“Reynið þér að gera það! Komið þér og sjáið
hann; engum getur komið í hug hatur eða hefndar-
girni, sem sér hann nú.”
Hún hrökk strax frá mér. “Eg get ekki séð
hann. Hann má ekki sjá mig. Æ, eg gleymdi! Þcr
getið ekki skilið þetta.” Eg heyrði það á raddUæu-
um, hve þungt henni var í skapii og hve hún
átti bágt. Hún var dálitla stund að reyna að sefa
geðshræringarnar, sem hún hafði komnst í, og sagði
þvi næst:
“Eg verð að sjá hann, Mrs. Neville, en hann má
ekki sjá mig. Hugpið um', hvernig hægast er að
koma því við. Það stendur svo á, að hann má alls
ekki sjá mig. Eg hafði reyndar fastráðið það við
mig, að sjá hann aldrei aftur, en ef hann er að deyja,
þá er ekki rétt að binda sig við það heiti. Eg verð
að sjá hann þannig, að hann þekki mig ekki. Engan-
vegin öðruvisi er mér það mögulegt.”
“En ef hann kæmist nú að því, að hann hefir verið
fluttur inn í heimili Miss Vane og verið hjúkrað
þar,’ Angurblítt bros færðist yfir andlit hennar. .—
"Hann mun ekki kannast við það nafn,” greip hún
fram í fyrir mér. ‘Eg hét ekki Miss Vane þegar við
þektumgt.” Þá fyrst fékk eg að vita, að hún nefnd-
ist ekki sínu rétta nafni. í sama bili kom Mrs. Lewis
inn stúrin og angurmædd á svipinn. “Mrs. Neville,”
mælti hún, “læknirinn langar til að hafa tal af yður.”
Eg lofaði að koma strax og veik mér um leið að
Huldu og sagði lágt: “Mér var einmitt að detta í
hug, hvernig hægt væri að Táta yður sjá Wynton lá-
varð án þess að hann þekti yður. Þár skuluð fara í
föt stúlkunnar,, sem stundar sjúklingana. Hún hefir
mikið af hrokknu fölsku hári. Það mun hún lána
yöur, og þér skuluð brúka það, og mun þá enginn
þekkja yður. Líka getið þér lánað gleraugun hennar
og kíút, og þá munu allir halda að þér séuð hún.”
“Það er ágætt,” svaraði hún ánægð. “Þetta skal
eg gera , þvi að mig langar til að sjá hann.”