Lögberg - 24.11.1910, Page 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 24. NÓVEMBER 1910.
LÖGBERG
.ÆBúthvern flmtudag af The Lög-
twtcs PRINTING & PUBLfSHING Co.
Cor. William Ave. & Nena íit.
WlNNlPEG, - MaNITOba
S. BJÖRHSSON, Etfitor.
J. A. BLÖNDAL, Bus. Manager
Utanáskrift:
Tb« togbírs Printiiií & Publisbing C«.
p. o. Box :t(»l WIN.NIPEÍi
Utanáskrift ritatjórans :
Bttíter L«gb«rg
p. O. DO\ WlNNIPB<".
PIIOXE main 3^1
Prófessor Woodrow
Wilson.
Aumur er höfuölaus her, segir
máltækiö, og má það til sarrns
vegar færast í mörgum efnum.
Stjórnmálaflokkum er ekki síður
þörf á því en lærskörum, að eiga
öruggan foringja. Það hefir
mjög staðið Demokrötum fyrir
þrifum í Bandaríkjttinum undan-
farin ár, að þeir lvafa ekki átt
verulega atkvæðamikinn foringja
síðan Grover Cleveland lét af for-
mensku flokksins, Að vístt var
Bryan hverjum inanni fremri að
mælsku og gat hrifið þúsundir
manna með eldmóði sinum, en
hins vegar gaf hann stundum
höggstað á sér, og auðnaðist aldr-
ei að ná hylli mótstöðumanna
sinna. Og seinustu tvö árin hefir
liann komist í nokkra ósátt við
flokksbræður sína, einkttm út af
vínsölumálinu, því að hann fylgir
vínsölubanninu fast fram, en það
mál hafa stjómmálaflokkarnir eigi
tekið á stefnuskrá sina enn; bind-
indismenn eriv þar einir síns liðs.
Eins og kunnugt er, var J. A.
Johnson rikisstjóri augasteinn
flokskbræðra sinna og hinn ást-
sælasti maður ihvervetna 'um
Bandaríkin, og töldu Demokratar
hann hið líklegasta forsetaefni sitt
um eitt skeið, en er hann lézt þótti
sem flokkurinn hefði mist hinxi
atkvæðamesta mann sinn.
í seinustu kosningum, sem fram
fóru í Bandaríkjum, lögðu Demo-
kratar kapp á að hafa í kjöri sína
beztu menn, og urðu þeir næsta
sigursælir. Miklu lofsorði er lok-
ið á marga þeirra, sem kosnir
voru rikisstjórar úr þeirra flokki,
svo sem S. E. Baklwin dómara i
Connecticut, J. A. Dix í New
York„ E. N. Foss í Massachusetts
og siðast en ekki sizt prófessor
Woodrow Wilson, sem kosinn var
ríkisstjóri í New Jersey. Hann
þykir bera höfuð og herðar yfir
alla sína flokksmenn, og verður
Bandarikjablöðum tiðræddara um
hann; en flesta aðra stjóromála-
menn sina.
Woodrow Wilson var áður for-
maður Princeton háskólans, en
sagði þvi veglega em'bætti af sér
þegar hann bauð sig fram til rík-
isstjóra, og mun það einsdæmi í
sögu Bandaríkjanna. Hann er
ágætlega máli farinn, skýr og sann
færandi, alúðlegur í viðmóti og
laðar menn mjög að sér. Því er
við 'brugðið, hve kosningaræður
hans hafi verið drengilegar og ó-
Hkar ræðum annara stjórnmála-
manna. Hann forðaðist persónu-
lcga áleitni og talaði eingöngu um
mál þau, sem um var að ræða.
Hann er ættaður úr Suðurríkj-
unum, en hefir lengi verið í Aust-
urríkj<unum. Hann er hámentað-
ur maður og mjög kunnugur
stjórnmálum Bandaríkjanna, sögu
jæirra og öllum högum. Ef hon-
titn tekst rikisstjórnin eins vel e:ns
og við er búist, þá má fullyrða, að
hann verði i forsetakjöri árið
1912 af hálfu Demokrata. Hann
var mikill vin Clevelands forseta,
og vona flokksmenn hans að hann
verði sigursæll sem hann.
Hásætisræðan í Ottawa
Sambandsþingið i Ottawa kom
saman fimtudaginn 17. þ. m. og
var sett með venjulegum hátiða-
brigðum. Hásætisræðuna flutti
Grey landstjóri og drap þar á
helztu málin, sem þetta þing hef-
ir um að fjalla.
Hásætisræður slikar sem þessi
eru að ýmsu leyti fróðlegar og í-
hivgunarverðar. Þær eru í fám
orðum stutt yfirlit yfir sögu lands
og þjóðar milli þinga, og í annan
stað eru þar tekin fram mikilvæg-
ustu löggjafar atriðin; er i vænd-
um eru og allan landlslýð varða.
Yerða því hér á eftir birt megin-
atriði hásætisræðunnarí
í upphafi máls síns mintist land-
stjórinn hins sviplega sorgarat-
burðar, er brezku þjóðinni bar að
liöndum á öndverðu síðasta sumri,
í andláti vors ágæta konungs, Ed-
wards VII, er syrgður var eigi að
eins af þegnum sinum, heldur og
af öllum menningarþjóðum heims,
]>ví að þær áttu honum allar meira
og minna gott upp að unna.
í annan stað mintist landstjóri
á atvinnuvegi og verzlun Canada.
Verzlunarviðskifti sagði hann sí-
felt fara vaxandi. Aldrei hefði
verið flutt út úr landinu jafnmik-
ið af vörum eins og jætta ár, og
heldur aldrei jafnmikið aðflutt af
erlendum vamingi. Iðnaður héld-
ist fast í hendur við verzlunarvið-
skifti og væri ekki annað hægt að
segja, en að hann væri mjög á-
litlegur eftir öllum ástæðum að
dæma.
Uppskeran í sumar hefði ekki
orðið eins mikil í vestari fylkjun-
trm eins og menn hefðui vonast
eftir í vor, en þó yfir höftið að
tala sæmileg, og óvenjulega mikil
í eystri fylkjunum.
Samkvæmt ákvæðum piðasta
þings kvað landstjóri nú liafa ver-
ið myndaðan lítinn vísi til her-
flota hér við strendur Canada
tvö herskip væru jiegar fengin og
komin til Canada og hétu Niol>e
og Rainbovv.
Þá gat lianu þess, að ágreinings-
málum Breta og Bandarikjamanna
viðvíkjandi fiskvveiðum hér við
land, hefði verið skotið til gerðar-
dómsins í Haag; dónuir hefði ver-
ið kveðinn ttpp í þeim máhwn og
báðar hlutaðieigandi jijóðir liefðu
fallist á að lilíta jæitn dómi, og
mætti jivi líta svo á, að jiað mál
væri loks til lykta leitt. Verður
ekki annað sagt, en að árangurinn
af því sé góður, og líklegur til
þess bæði að auka vináttu milli
Canadabúa og Batidaríkjamanna,
og til þess að fleiri ágreáningsmíi!
þjóða i milli verði lögð fyrir gerð-
ardóminn í Haag.
Landstjóri kvað þjóðeigna meg-
inlandsbrautinni hafa miðað vel á
veg, og miklar birgðir af kornteg-
uncfum liefðu verið fluttar eftir
henni j>etta haust frá sléttufylkj-
untim til stórvatnanna.
Hudsonsflóa brautin hefði lengi
verið eitt af aðal áhugamtálum í-
búanna í Vestur-Canada. Nú loks
væru farin að sjást inerki jæss, að
brautin yrði lögð. Nú væri þeg-
ar búið að bjóða út vcrkið á bygg-
ingu brúar yfir Saskatcbewanfljót
við Pas Mission, en sjálfsagt liefði
verið að byrja brautarlagninguna
með jrvi að byggja þá brú. “Á
þessu þingi verður lagt fyrir yður
frumvarp,” mælti landstjóri eun-
f,remur, “til að> gera ráðstafanir
um að halda áfram jæssu verki
og ljúka j)ví af svo fljótt sem unt
er.” — Þessi uinniæli sýna, að
sambandsstjórnin er áfrant utn að
flýta fyrir brautarlagningunni og ^
sennilegast að stjómin sjálf láti j
gera verkið og brautin verði eign
lands seniin lands-fíbt æk xxní?
landsins eins og eiginlega er alveg
sjálfsagt. l-m árangurinn, sem
blýtur að verða af jæssmim sam-
göngubótum, er óþarfi að fjölyrða
hér. Grand Trunk Pacific jám-
brautin verður nýr sambandsliður
milli auistur og vesturfylkjanna,
og Iludsonsflóa brautin verður
bæði til þess að nýlendur verða
stofnaðar 1 óbygðunum nyrðra og
greiðir fyrir nýjum og hagkvæm-
ari viðskiftum við önnur löncL en
á því græða bæði bændur og bæja-
menn.
Quebecbrúin sagði landstjóri að
væri mesta stórvirki Jæirrar teg-
imdar, sem í heíði verið ráðipt.
Allrar mögulegrar varkámi væri
nú gætt og stjórnin hefði lagt sig
mjög fram til að fá starfið leyst
semi allra bezt af hendi. Undir-
stöðu bygginguna væri þegar búið
að fela verkstjórum til fram-
kvæmda, en í yfirbygginguna
hefðu þegar boðið fjögtur mikils-
metin félög, og væri stjómin nú
að athuga tilhoð jæirra. Búist væri
við, að einhverju félagi yrði falið
verkið mjög bráðlega.og brúar-
byggingumni hraðað sem mest
mætti verða.
Um- verzlunarhagi Canada var
landstjórinn langorður. Hann
sagði, að stjóminni væri ant um'
að komast i hagkvæm verzlunar-
sambönd við önnur lönd, sérstak-
lega Bretland og nýlendur þess,
og þá Bandaríkin og ýms lönd i
Norðurálfu. í því skyni hefðu ver-
ð gerðar ráðstafanir til að lækka
tolla á vörum sem fara milli Can-
ada og ítaliu og sömuleiðis milli
Niðurlanda og Canada.
Um verzlunar samninga milli
Canada og Bandarikja pagðist
lcndstjóranum svo:
“Langt er síðan vér hérna meg-
in landamæranna fundum til þess
að mikil þörf væri á því að sann-
giamari tollmála löggjöf væri
milli Canada og Bandaríkja held-
ur en að j>essu hefir verið. Verzl-
unarmálastefnu lýðveldisins fyrir
sunnan okkur hefir verið svo
l.áttað, að hingað til hafa vörur
vorar átt þar óhæga aökomu. Vér
höfum keypt mikið af Bandarikja
mönn/um, en }>eir liafa lítið keypt
af oss i staðinn. Það er mjqg á-
nægjulegt til þess að vita, að rtá-
grannaþjóð vor virðist hafa hug
á að beita frjálsari verzlunar-
stefnu við oss en hún hefir gert,
og að stjómin i Wasliington vilji
stuðla að því, að meiri og betri
verzlunarviðskifti veröi hér eftir
nvilli Canada og Bandaríkja. Fyrir
nokkrum mánuðum fór fram
samninga viðleitni þessu máli við-
víkjtindi inilli forseta Bandaríkja
og fulltrúa af hálfu stjórnar vorr-
ar. Árangurinn af samninga til-
raun j>eirri var lagður fyrir þing-
ið, en siðan hafa nýjar samninga-
tilraunir farið fram í Ottavva. Þó
að engu hafi enti veriö fullráðið
t'.m samninga þessa, engin formleg
tilboð verið gerð, jxi vonar stjórn-
in, sakir þess að samninga við-
leitnin er komin á þenna rekspöl,
að þess verði ekki mjög langt að
bíöa, að á marga varniingsteguud
frá Canada verði lagður sanngjarn
tollur í Bandaríkjum, án nokkurr-
ar sérstakrar tilslökunar af vorri
háífu, oss i mein.”
Þessi eru helztu lagafnimvörp-
in, sem landstjóri nefncli og nú
koma til j>ingsins kasta:
1. Lög um prentunar heimild.
Samskonar lög er ætlast til að
samþykt verði og í hinnm öðrum
nýlendum brezka ríkisins.
2. lyög um banka og banka-
starfrækslu.
3. Lög um stofnun kornforða-
búra mikilla við Superiorvatn.
4. Lög til umbóta á iðnaði.
5. I^ög' til umbóta á kjörum
! verkamanna, o. fl.
Lögin um stofnun kornforðía-
búra eru stór nauðsynlegt fyrir-
tæki og nmn alment verða vel
tekið. Það er ætlast til að sam-
bandsstjórnin sjái um að koma
þeim upp og láta starfrækja þau.
Því hefir j>egar verið spáð, að
þing j>etta mundi verða nokkuð
róstusamt. Andstæðingar stjórn-
arinnar kváðu hafa rmkinu undir-
búning og ætlast til að hefja mt
| j>egar forleik væntanlegrar kosn-
I ingabaráttu, en einingin er Jx> ekki
ftin bezta í herbúð'unum j>eim
rnegin, og bregður J>ar ekki hönd
á venju. Borden heldur þó leið-
toga embættinrr, enda mun hann
j>rátt fyrir alt, sá maðurinn, sem
bezt er hent að hafa forstöðir
conservatíva.
Ekki verður annað séð, en að
tlokksmenn liberala verði vel sam-
lentir á j>essu þingi. Enginn á-
gTeiningur Iiklegur að verða um
hervarnamálið, og ekki eru neinar
horfur á að nein hinna nýju og
mikilvægari frunwarpaw, sem fyrir
Jæssu þingi liggja, sæti megnri
mótstöðu eða verði til langra þing
deilna. Fjárlögin eru tilbúin og
verða lögð fyrir þingið þegar um-
ræðtmum um hásætisræðuna verð-
ur lokið.
Baeir og sveitir.
Almenn er sú umkvörtun, bæði
í P.andaríkjum og Canada, og eig-
inlega um allan hinn mentaða
heim, að fólkið þyrpist úr sveit-
i:m til bæjanna.
Þetta hefir komið greinilega
fram við síðustu manntöl, en í
Randaríkjum höfðu menn vonast
til, að hið gagnstæða yrði ofan á
við manntalið í ár; en ekki virðist
sú raunin ætla á að verða. Fólksr
fjöldinn heldur áfram að vaxa
meir í bæjunum yfirleitt en til
sveita. Verður ekki betur séð,
an unga fólkið vilji heldur vinna
í verksmiðjum eða aðra bæjar-
vinnu heldur en svejtarvinnu yfir
höfuð að tala.
Þessi strauruur fólks til bæja úr
sve/tum er ekki nýr. Hans hefir
kent meira og minna síðastliðna
öld. En nú á síðustu tíu árum
hefir búskapur í Bandaríkjum t.a.
m. staðið með mjög svo miklum
blóma, svo að ætla hefði mátt, að
rénað hefði fólksstraumurinn úr
sveitum til bæja; en af honum
stafar að nokkru leyti hið Iiáa
verð, sem nú er orðið á ýmsum
lífsnauðsynjum. En ekki hyggja
menn af því, sem þegar er vitað,
að svo ætli að reynast við j>etta
manntal.
Það er ekki ófróðlegt, að at-
huga fólkstal til sveita og í bæj-
itm Bandaríkjanna siðustu hundr-
að árin. Árið 1709 voru 3 2-5.
menn af hverjtim hundrað í bæj-
um; árið i<S8o voru 8V af hundr-
aði bæjamienn; árið 1890 20 1.5.
af hundraði bæjamenn og tvu ár-
ttm síðar. um aldamótin síðustu,
voru bæjamenn orðnir 33 af hundr
aði hverju allra landsbúa. Menn
búast og við, nú orðið, að hundr-
aðsbrotin liafi enn hækkað í bæj-
unum.
Margskonar hugleiðingar liafa
blöðin flutt út af þessu. Blaði'ð
“New Orlenas Picagftmlp’* heldur
t. a. m., að af þessu leiði stór-
fengileg sameignafélög bænda.
Þar er komist svo að orði:
“Þessi fólksstraumur til bæj-
amia er ein aðalorsök j>ess, að all-
ar bændavömr hafa stigið svo
geysimikiö í verði á seinni ámm,
sem þegar cr kunnugt. Bændar
varningur j>essi er lífsnattðsynjar,
og e'na lutgsanlega ráðið til að
konia í veg fyrir að ástandið, sem
nú er, versni, er j>að að stofnuð
verði stórfengileg sameignafélög
til eflingar akuryrkju. Verkamenn
yröi að tryggja sér næga
nieð ]>ví að fá flutta til landsins
miljónir nianna. líklegast Austur-
landabúa. Það virðist ekki um
| neitt annað að gera, ef hvíta fólk-
! ið í Ameríku flykkist frá bújörð-
tmuin eins og j>að hefir gert, svert
ingjar eins og sötmileiðis innflytj-
endur frá Evrópu. Helzt yrði j>á
líklega að nota Kínverja til vittnr
menskunnar. Þeir eru iðnir, og
áreiðanlegastir þeirra Austurlanda
búa, sem hér liafa unnið, og þeir
eru fúsir til að vinna, }>ó kaup sé
Iágt.”
Önnur blöð líta svo á, jx> að
fólki í bæjunum liafi tim allmörg
ár fjölgað meir en til sveitaj. þá
verði umskifti á þvi, og þess verði
ekki langt að bíða, að fólk hverfi
óðtini aftur frá bæjiunum og setj-
ist að til sveita.
í Missouri ríkinu er sagt að
fólki til sveita hafi fækkað á síðari
áruin. Sama er að segja unt De-
laware, Vermont, og Kansas. í
mörgum blómlegum bygðum , Illi-
nois, hefir íbúatala alveg staðið í
stað tim hríð. I Texas aftur á
móti sagt að íbúuim til sveita hafi
fjölgað upp á síðkastrð helmingi
meira en í bæjunum, og >bændúm
sé enn sífelt að fjölga þar.
En bæimir í Suðurríkjunum
hafa þó vaxið allört. í tuttugiu.
helztu bæjunumi í Suðurríkjuniujn
hefir íbúum fjölgað á síðustu tíu
árum um 61 prct., en j>að er
hálfu meiri fól'ksfjölgun en í öðr-
um bæjum i Bandaríkjum, sem
skýrslur hafa fengist um.
Blaðið “New York World” seg-
ir: “Því hefir verið haldið fram,
að stórbæimir í Norðurríkjunum
væru of margir. Það er jafnvið-
eigandi að segja,, að bæirnir í
Suðurríkjuntim séu of fáir. Þrátt
fyrir alt og alt eru bæimir þó
vagga nýrra hugmynda og nýrrar
framtakssemi, og þaðan streymjr
ný lífsalda út tim sveitirnar.
Þessi fjölgnn íbúa í bæjum í Suðr
urríkjunum, er augsýnilegur vott-
ur um það, að iðnaður er þar óð-
um að blómgast.
Rœntu valdsmenn-
irnir komnir aftur.
Feir Guðm. Bjömsson, sýslu-
maðtir Barðstrendingá< og Snæ-
bjöm hreppstjóri Kristjánsson í
Hergilsey ,sem enski botnvörp-
ungurinn rænti um daginn, komu
aftur frá Englandi í fyrradag með
íslenzka botnvörpu'sikipinu Snorri
Sturluson.
Það var missögn í síðasta blaði,
að þeir hefðu farið á báti frá Var-
anger yfir í botnvörpunginn. Sýshí
maður lét leggja Varanger að
honum.
Um atlögu þeirra og vörn botn-
vörpungsins segir þeim svo frá:
Undir eins og Varanger kom
að hlið botnvörpungsins, stökk
sýslumaður upp á þilfarið og bauð
Snæbirni að koma með sér. En í
sama bili kom skipstjóri botn-
vörpungsins með heljarmikla öxi
reidda, og bjóst að leggja henni i
höfuð sýslumanni, en þegar Snæ-
björn sá það, brá hann skjótt við
og stökk upp á þilfarið og skip-
aði um leið skipverjum á Varang-
er að ljá sér eitthvað 1 höndina.
Skipstjórinn á Varanger þreif þá
afarmikinn járnkarl og barði hon-
um með svo miklu afli í öldustokk
'botnvörpiinigsins, aí> járick(arlinn
hrökk sundur í mi5ju. Greip þá
Snæbjörn j>ann hlutann, sem hann
náði í, og vatt sér að enska skip-
stjóraminn, og imm 'lionum }>á ekki
hafa j>ótt Snæbjörn fýsilegur við-
ureignar, eða að minsta kosti lét
hann öxina siga. Alt j>etta gerð-
ist á miklu skemri tíma, heldur
en þarf til að lýsa J>ví.
Um fyrirskipanir sýslumanns og
óhlýðni og þrjózku skipstjóra
nægir að vísa til þess, sem sagt
var í síðasta blaði.
Á leiðinni til Englands lei'ð þeim
allvel, að öðru leyti en í því, að
hvílurúm þeirra voru afarslæm.
Urðu þeir að liggja á trébekkjum,
að minsta kosti fyrst í stað.
Skipstjóri liafði si'g lítt frammi
á leiðinni, og var sem hann forð-
aðist að láta þlá sýshimann sjá
sig. Hann mataðist í eldhúsinu
og hafðist þar við oftast, e'n
gægðist j>ó niöur til þeirra þegar
J>eir vont lagstir í hvílu.
Skipverjar gerðu margar til-
raunir til þess að ná jámkarlinum
af Snæbirni, en árangurslausar
urðu þær allar, hverjutn brögðum
sem þeir beittu. Hann hélt járn-
karlinum alla leið til Englands.
Ferðin til Englands gekk vel og
var alt af haldið áfram með full-
uin hraða.
Til Hull komu þeir 12. þ. m.
nál. kl. 8 um kvöldið. Stóð þá svo
á, að þeir gátu ekki lagzt við haf-
skipaklöppina, og fór skipstjóri
því i land i báti, en n.eitaði að
taka þá sýslumann með sér.
Múgur og margmenni beið í
landi, því að fregnin um bro-t-
nátn valdsmannanna var kunn
orðin af síinskeyti því, sem héð-
an hafði verið sent, og hafði fólk
því safnast saman þegar það
frétti, að botnvörpungurinn væri
að koma.
Skipstjórinn notaöi nú tímann
til j>ess að raupa af hreystiverki
SÍ1H1 og ljúga ýmsum sögum, bæði
í blaðamenn og aðra, og hentu
blöð þau er út komu um kvöldið,
gaman aö “happadrætti” j>eim, er
botnvörpungur þessi hefði fengið
við strendur Islands.
En á tíunda. tímanum kom
dariski konsúllinn í IIull um borð
í botnvörpunginn til þess að
sækja j>á sýslumann og hrepp-
stjóra, og fór hann með þá að
landi annarstaðar,, til þess að þeir
skyldu ekki lenda í mestu maun-
þyrpingunni.
Þeir losnuðu samt ekki alveg
við liana, þvi að óðara en þeir
stigu á land þyrptust fréttasnatar
blaðanna að úr öllutni áttum og
létu þá engau frið hafa. Og á-
leitni þessari héldu blaðamenn á-
fram hvenær sem færi gafst á, þá
tvo daga, sem þeir sýslumaður
stóðti við í Hull.
Blöðin í Hull fluttu samtal við
sýslumanninn og myndir af þeim
félögum, og tvö blöð 1 Lundúnum
sendu menn til Hull, til að leita
frétta hjá þeim og taka af þeim
myndir. Og tónninn í blöðunum
varð alhtr annar, eftir að þau
höfðu haft tal af sýslumanui og
vissu hið rétta.
Danski konsúllinn kom þeim
fyrir á gistihöll einni og bauð
þem með sér á skemtun þegar
fyrsta kvöldið.
Skipstjórinn var mjög hróðug-
ur fyrst í stað, sagðist hafa tekið
Ihe DOniNION BANM
SELKIKK (3T1BUÍO.
Alls konar bankastörf af hendi leyst.
Sparisjóðsdeildin.
TekiP viQ ÍDalógtnn, trá $ i. oo að upphasO
og þar yfir Hæstu vextir borgaOir tvisvar
smnmn á ári. ViOskiftuKi bænda og aDD-
arra sveitamaDaa sérstakur gaaraur gettnL
Bréfleg inokigg og öttektir aígreiddar. Ósk-
aO eítir bréfaviOBkiftura.
Greiddur höfoOstóll...... $ 4,000,000
VajntQjóOr eg <jskihur gróSi « 5,400.000
Ianlög almexmihgs ........«44,000,000
AUaroigDÍr................«59,000,000
iBBÍeignar skfrteiai (letter of credits) seli.
sera eru grsiQaaleg um allaa h»im.
J. GRISDALE,
bankastjóri.
þá með sér til Englands til þess
að ”ná rétti sínum” o. s. frv., en
eftir að hann hafði haft tal af út-
gerðarmönnum skipsins, fór tölu-
vert að dófna yfir honum. / Út-
gerðarmennimir sögðu honum
þegar upp skipstjórastöðunni og
sömuleiðis stýrimanninum. Og
ekki fær botnvörpungur þessi að
fara til íslands aftur, meðan mál-
ið stendur yfir. Verður hann lát-
inn veiða í Hvítahafinu á meðan.
ísafold gat j>ess síðast, að á
tvennu léki um j>a&, hvort sýslu-.
maður hefði verið í eínkennisbún-
ingi eða ekki, og væri því vanséð,
hvort hendur yrðu hafðar í hári
sökudólgsins.
Sýslumaður kvaðst hafa verið i
öllum einkennisbúningi, svo enga
afsökun hefði sldpstjóri þar. Og
viðvíkjand'i landhólgistakmÖrkuin)-
um gat ssýlumaður j>ess, að tveir
eða fleiri siglingafræðingar hefðu
þegar mælt afstöðuna, og komizt
að þeirri niðurstöðu, að botnvörp-
ungurinu hefði verið langt fyrir
innan landhelgislínuna. Alt væri
því eins og það ætti að vera frá
íslendinga hálfu.
Enginn veit enn þá hverja hegn
ingu skipstjóri og útgerðarmenn
verða dæmdir í. En sjálfsagt fá
j>eir háa sekt, og væntanlega fær
skipstjóri all-þunga hegningu fyr-
ir þrjózkuna, ránið og tilræðið við
sýslumann, hvort sem það hefir
alvara eða ógnum ein.
Danski konsúllinn í Hull sér
um rekstur málsins. Þeir sýslu-
maður láta mikið yfir þvi, hve
hann sé lipur maður og elskuverð-
ur í alla staði, og lét hann sér
mjög ant um að þeim liði vel með-
an þeir stóðu við á Englandi.
Hinn 14. þ.m. hittu j>eir skip-
stjórann á Snorra Sturlusyni” er
þá var í Englandi a& selja afla
sinn, og bauS hann þeim far me&
sér til íslands, og sama kvöldiS
kom símskeyti sama efnis frá
útger&armönnum Snorra hér í
Rvík, Miljónafélaginu.
Fer&in heim gekk ágætlega, og
skila&i Snorri þeim liéjr á land í
fyrradag, heilum á húfi.
Yfir höfuð láta j>eir sýslumaður
og hreppstjóri hið bezta yfir för-
þcssari, segja hana hafa verið
t'eglulega ókeypis skemtiferð. Til
dæmis sagðist Snæbjöm liafa ver-
ið með eina 25 aura í vasa sínum,
þegar hann fór, og þeir væru þar
enn þá, og kvaðst hann mundi
geyma þá til minja um för J>essa.
En járnkarlinum gleymdi hann í
Englandi. — Reykjavík.
Öánægjan á Indlandi
Minto lávarður hefir nýskeð lýst
óánægjunni á Indlandi,, þar sem
hann hefir verið landstjóri, og
talið ýmsar ástæður, er henni valdi
og benti á hvemig Bretum beri aö
koma fram i því málj. Landstjórn
á Indlandi segir hann að sé afar-
erfitt og vandasamt verk;, og
Bretar heima fyrir eigi mjög erfr
itt með að geta því nærri til hlitar.
Minto lávarður sagði, að sér væri
manna kunnngast um þa&, að( á
Indlandi væri megn og víötæk ó-
ánægja me&al landsmanna, sem
þó ætti ekki skylt viS samtök til
stjómarbyltingar. C>rsökin' væri
metnaðartilfinning, sem ekki væri
hægtj að neita réttindum á. Sá
metnaður væri aftur eðlileg af-
leiðing þess menningarsæðis, sem
borist hefði til Indlands með
brezkum yfirráðum, og orðið fljót
þroskaðra, sakir þeirra áhrifa,
sem hernaðarhamiingja Japana
hefði haft á Asíubúa.
Landstjórinn sagBS því næst:—
‘Þetta sæði hlaut einhverntíma að
þroskast og bera ávöxt svo sem
vér höfðum búið undir, og mér
virðist svo sem ávöxtttrinn haffi