Lögberg - 24.11.1910, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 24. NÓVEMBER 1910.
I ' i
>
i
+
♦
i
*
>
*
+
>
*
♦
*
4
Muilciei
eftir
HUGH CONWAY.
>
f
♦
>
•f
♦
4
♦
t
t
-r
>
■>
>
■*
>
♦44.>4.>4.44.>4.>4.>4.>4.>4.>4.>4.>4.44rM.++++f4.>4.f+t
Hann hafði naumast slept oröinu þegar fótatak
heyrðist utan viö dyrnar. og frú Wynton kom rak-
leitt inn án þess a® klappa upp á. 'Hún gekk fast
aö rúminu, glottandi, kuldaleg og harSneskjuleg, og
enginn minsti samúSarvottur sjáanlegur á andliti
hennar. “Þetta var voðalegt slys,” sagöi hún;
“það lá viS sjálft að við færumst hka bæSi.”
Hún mintist ekkert á útlit hans, og ekki datt
henni í hug aS óska honum til hamingju meS að
hafa komist lífs af. Mér datt í hug, að þau gætu
ekki notið sín af því að eg var innii, svo aS eg bjóst
til að fara, en lávarSurinn rétti út liön'd sína og bað
mig meö mestu ákefð að fara hvergi. Frú Wynton
leit t;l mín hlæjandi og sagöi: “ViS þurfum engin
launungarmál að ræöa, Mrs. Neville. Eg kom rétt
til aS kveöja.” Hvorugt þeirra tók eftir manneskj-
unni, sem laut hljóS ofan yfir kommóöuskúffuna.
“Eg ætla aS ráBa yöur til þess, sjálf,s yöar vegna,”
mælti hún við lávaröinn, “aS reyna að komast sem
allra fyrst burt héSan úr þessu óttalega húsi; hér
er svo hljótt, aS þaö er ekki annað sýnna, en aö
maður fái ólæknandi þunglyndi af aö vera hér fár
eina daga.”
“Eg kann vel viö mig hér,” svaraöi hann.
“Gerir hver þaö hann giriv’st,” svaraSi hún;
“mér finst vistin hér afar óskemtileg. VeriS þér
sælir, Wynton lávaröur. Eg vona að þér komist
bráölega til heilsu aftur”! Og svo vatt hún sér frá
honum og fór. “VeriS þér sælar,” svaraði hann.
Þegar hún var komin út úr dyrunum sneri hann
sér til veggjar og sagöi lágt: “Drottinn minn!
Hvers vegna varS mér bjargaö?” Hann lá nokkra
stund kyr og stundi þungan. SíSan bar hann um
sítrónuvatn aö drekka. Hulda brá viö og rétti hon-
um það. Eg tók eftir því, aö hann- horföi brosandi
framan i hana; en þaö var auðséö aS hann þekti
hana alls ekki. Þvi næst leit hann á hvitu hend-
urnar, sem héldu á glasinu — og horfSi á þær fast
og lengi.
Klukkan 5, er frú Wynton ætlaði aö leggja af
staS, var hún heldur umfangsmikil. “Verið þér sæl-
ar, Mrs. Neville,” mælti hún; “þér hafiö alt af veriö
mér góSar, og eg er yður þakklát. Eg fæ liklega
ekki aS sjá Miss Vane?”
“Nef, hún er ekki svo frisk, aS hún geti tekið á
móti heimsóknum ”
“Eg býst viS, að hún sé gömul og geðill pipar-
mey,” svaraöi hún og hló viS. “Þér skuluð heilsa
henni frá mér og skrla þakklæti til hennar. Verið
þér sælar?”
Þegar hún var farin, fór eg inn í herbergi Miss
Vane. “Þetta er óttaleg kona,” sagSi hún strax.
“’Hún er svo haröbrjósta, að leitun er á annari e:ns.
Henni þykir ekkert vænt um hann.”
Eg hélt, aö þar mundi vera líkt á komiö, en mér
datt ekki í huig að bera á móti því, aS frú Wynton
væni harðbrjósta. Wynton lávaröur leit út fyrir að
vera tilfmningamaSur, en engar líkur voru til þess
að hann hefði nokkurn tima haft ást á frú Wynton.
“Það er mjög undarlegt,” mælti hún; “hann hlýtur
þó einhvern tima að hafa elskað hana.” Svo þagn-
aSi hún alt í einu og leit á mig. “HaldiS þér, aö
hana hafi nokkuS grunað, hver eg væri?”
“Nei, en eg tók eftir því, að hann hugSi mjög
vandlega að hvitu fallegu höndunum ySar.”
“Á-á-á? Eg skal ekki koma inn trl hans aftur.
ÞaS gerir ekkert til. Hendur minar hafa þá rétt
honum eitthvaS í siðasta srnni.”
Eftir það kom hún aldreie inn til hans, en eigi
aB siður hugsaði hún um hann eins vel og mögulegt
var. Hún sá um áS hann fengi beztu vin, sem hægt
var að ná í, lostætustu ávexti og gómsætustu rétti.
Hún sendi honum hverja þá bók, og hvert blað, sem
hún bjóst við að hann mundi hafa gaman af aS lesa;
hún tíndi allrá fallegustu blómin, og oftast nær þau
sem honum geSjaSist bezt aS og sendi honum.
Einu sinni sagöi hann viö mig: “Húsfreyjan
héma hlýtur aS vera óvanalega góö manneskja;
það er raunalegt, aö hún skuli vera svona heilsulitij.”
Eg játti hvorutveggju/. “HvaS gengur aS henni?”
sagði hann þá. “Er hún ung eöa gömul? Getur
hún ekki frískast aftur, eða hefir hún lengi legið
veik ?”
“Nei, hún á enga batavon, og um aldur hennar
er það að segja, aS hún er stundum langtum elli-
legri en stundum.”
“Mfg langar mikiS til aö sjá hana. Góðsemi
hennar hefir hrifiS mig mjög. En meöan eg man.
Hver var gamla hjúkrunarkonan, semi var hérna inni
í gær? MikiS ejinstaklega var hún handfríS.”
Eg sagSi honum aS þaS fyndist öllumt sem sæu
hendurnar á henni.
“Þær minna mig á hendur, sem eg sá oft fyrir
nokkrum ánim, og mér þótfii svo óumræöilega vænt
um,” sagði hann og stundi viS..
XI. KAPITULI.
I
Aö nokkrum vikum liðnum var Wynton lávarS-
ur orðinn svo hress, aö hann var ferðafær, og einu-
sinni var eg svo opHnská við hann, aS eg kvaðst ætla
að viS mundum einhvem tíma hittast siöar. Eg
sagöist aö minsta kosti vona það .
“I>aS er ekkert gleðilíf, sem eg lifi,” sagSi hann.
“Eg sæki sjaldan mannfundi; lengst af dvel eg í
Lyndmere Park og leitast við að gleyma miklu
mótlæti, sem hefir á daga mína drif.iö. Barnaskapur
æskuáranna og léttúS hlýtur ávalt aö koma oss í koll
síðar meir. Eg gerði stórkostlegt glappaskot á yngri
árum mínum og bíS þess aldrei bætur.”
“Eg get trúaS því, að þér hafiS gert eitthvert
glappaskot þegar þér voruS ungur. En aS þér hafiS
gert nokkurt óhæfuverk, því trúi eg ekki/’
“Þér beriS þá töluvert traust til mín,” sagöi
hann vingjamlega.
“Já, mikið.”
“Þakka yöur fyrir; mér þykir vænt um að heyra.
þessi orS úr konumunni. ViS skulum vera vinir.”
Eg svaraði honum, aö eg væri fús til þess.
“ÞaS er mér mfkils virði, aö ná vináttu góörar
konu.. Dr. Fletcher réði mér til að fara burt af
Englandi; og eg ætla aö fara aS hans ráöum. Eg
ætla aS vera burtu nokkra mánuöi, og ef til vill í
heilt ár. En má eg koma til Neville Cross og heim-
sækja ySur, þegar eg kem aftur?”
“Mér mundi þykja mjög vænt um þaö,” svaraði
eg-.
“Enn langar mig til aS leggja fyrir yður eina
spurningu,” mælti lávarðurinn. “Þér'jækkiS Miss
Vane, og vitiö skaplyndi hennar. HaldiS ]>ér að
þess sé enginn kostur, aS hún vilji lofa mér að ,sjá
sig? Eg er svo þakklátur henni fyrir alla jiá góð-
serni, sem hún hefir sýnt mér, að mig langar til að
tjá henni þaö.”
“Eg held, aS réttara væri fyrir ySur, aö skrifa
henni. Hún lætur aldrei neinn ókunnugan sjá sig
og eg lield heldur ekki að hún liefði gott af þvi.”
“Ekki vildi eg gera henni mein fyrir nokkum
mun; eg skal skrifa henni og votta henni þakklæti
mitt.”
Hann ætlaöi nú burtu frá River House eftir
þrjá daga, og eg gat vel skiliS hvers vegna Hulda
lokaSi sig nú inni, ]>ví læksirinn haftöi leyft honum
að ganga sér til skemtunar umhverfis húsiö nokkr-
um s,innum á dag.
“ÞaS hlýtur aö vera sárt,” mælti hann einu
sinni viS mig, “aö þurfa aö sitja inni alla daga og
geta ekki skoöað j>á yndislegu náttúru, sem hér er
alt um kring. Eg sárvorkenni Miss Vane, og eg er
henni svo einstaklega þakklátur. Eg ætla að reyna
að senda henni eitthvað sem hún kynni að hafa gam-
an af. Mér finst að eg eigi henni lif mitt að
launa.”
Loks kom brottfarardagurinn. Eg furöaSi m.ig
ekkert á }>ví aS Hulda þvertók fyrir að sjá nokkurn
þann dag. SömuleiSis var eg í heldur slæmu skapi.
Hann baS mig aö jággja af sér mjög fallegan hring
meS ópal-steini í, og vinnufólkinu gaf hann líka góS-
ar gjafir. Bréf til Miss Vane skildi hann eftir, og
eg lofaSi að afhenda henni þaö þegar hann væri
farinn. Eg horfði á eftir vagninum meðpn eg gat
séS til hans, og eg blygöaðist mín ekkert fyrir að
tárfella þaö sinni. Eg færði Huldu ekki bréfið þann
daginn.
Morguninn eftir var hún komin á fætur á und-
an mér. Hún var einstaklega blíðleg og ástúöleg á
svipinn, og rétti mér hönd sína.
“Hann er farinn,” sagöi eg. “Hann fór í gær,”
og eg rétti henni um leiö bréfið frá honum.
“FariS þér ekki burtu:,” mælti hún í fbænarrómi,
“eg ætla aS lesa þaS, meöan þér eruö viöstödd.”
ÞaS var langt og hún las það mjög vandlega;
og henni vöknaSi um augu og það kom á hana ó-
styrkur þegar hún braut þaS saman.
“Hann! hafði ekki nokkurn grun um, hver eg
er. Aumingja Clive! Eg vil helzt, að þér lesið
þetta bréf líka, Mrs. Neville.” Hún rétti mér þaS
og eg las þaS gaumgæfilega. Það var auðséS, aS
þetta bréf var eftir sannarlegt prúðmenni; hann
þakkaöi húsfreyjunni bæði meS alvarlegum orðum
og einlægni, hrósaði góðsemi hennar og ljúfmann-
legu atlæti, og lét á sér heyra mikla þakklátssemi.
“Þ.etta er ástúðlegt bréf,” sagSi eg, “og eg dáist
aS Wynton lávarSi umfiram alla menn, sem eg hefi
séö á seinni árum.”
Fagtir roSi færSist um andlitiS á henni Jægar
eg hrósaöi honum, og yndislegur glampi kom í fa.ll-
egu augun.
“Hann sagði mér frá því, aö hann hefði gert
stórkostlegt glappaskot á æskuárum sinunV’ mælti
eg’> “°g að hann væri nú aö liöa hegningu fyrir þaö
siðari hluta æfi sinnar.”
“Glappaskot! Glappaskot, er of vægt orS. Eg
kalla þaö glæp,” svaraöi hún.
“Eg get ekki ímyndaS mér, aS Wynton lávarð-
ur hafi gert sig sekan um nokkum glæp.”
“En samt var það glæpur,” mælti hún' alvarleg.
“Mér þykir vænt um aö þér skuluð draga hans taum,
en glæpur var þaS eigj aö síöur.”
“Kannske fæ eg aldrei aö sjá hann aftur, og
eg játa þaö, að eg þekki liann ekki mikiS. Samt
sem áSur trúi eg þvi aldrei, aö hann hafi gert sig
sekan um glæp. Eg get hins vegar trúað því, að
hann kunni að ha'fa hlaupið á sig, eða gert sig sekan
i einhverjum misgáningi.”
Hún starði á mig undrandi og endurtók eins og
í leiðslu: “Misgáningi! Hvemig hefði þaS átt að
geta veriö? Aldrei hefir mér dottiSi neitt slíkt í
hug.”
“Eg veit ekkert hvernig i þessu k’ggur, en eg
þykist viss um, aS }>aö senr þér nefnið glæp, er ekk-
ert annað en misgáningur, og eg vona aS sú stund
komi, er þér sannfærist um þaS.”
“Þér hljótiö að 'bera óbilandi traust til hans,”
mælti hún. Að nokkrum dögum liðnum fór eg til
Neville Cross .
Eftir jætta varð meir en litil breyting á Huldu.
Eftir aö hún hafSÁ fyrírgefiö Wynton lávaröi varð
lundarfar hennar alt annað; samt sem áður vildi hún
ekki taka ne'nn j>átt í félagslifi manna.
Emu sinni, j>egar viö vorum á gangi út; sleit
hún upp fallega lilju, og reif af henni eitt blaðiS.
“Gefiur nokkur sett þetta blaö aftur á liljuna og
gert hana öldungis eins og hún var áður?” spurði
hún.
Eg kvaS nei við.
“Öldungis eins er æfi minni fariö. BlaSi hefir
veriö svift úr lifsbók minni — blaði, sem fegurstu
vonir minar voru letraSar á — og þar hefir ekkert
komiS í staðinn. Mér væri nú ómögulegt aS taka á
mig þær skyldur, sem hvíldti mér á herðum áSur, né
njóta aftur jieirra skemtana, sem eg átti fýnueir aö
venjast, né hafa daglega umgengni viö sama fólk og
þá, karla og konur, tala viS j>aö, hlæja með því Ó
nei, mér væri þaö ómögulegt. Nei, eg get að eins
HfaS, eins og eg lifi nú, öllum ókunn, öllum gleymd
— bíðandi þess, aö endalyktimar komi um síöir.
Eg vona, aS þér farið þess ekki á leit viö mig aftur,
aS breyta til um æfikjör mín.”
Eg lofaði henni því.
Eg er hamingjusainari og ánægöari en eg bjóst
nokkurn tíma viö aS verða,” mælti hún, “eftir að eg
fyrirgaf Wynton lávaröi, og raunarökkrið huggun-
arlausa, sem grúfði yfir æfi minni, er nú óðum að
þynnast.”
Tvö leyndarmál geymdi eg með sjálfri mér. Bg
mintist aldrei á ]>að, aS lávarðurinn liefði lofað mér
að koma og heimsækja mig, eöa aö hann ætlaði að
heimsækja hana, þegar hann kæmi aftur til Eng-
lands. ÁriS leiS, vorið kom og í Maí las eg í blaði
nokkru: “Látin er i Nizza, Isabella frú Wynton;
hún var grafin 5. Maí.”
Eitt af meiri háttar blööunum lýsti henni stutt-
lega og sagði aS hún hefSi látizt í Nizza. Eg tók
með mér þessar blaSagreinír og sýndi Huldu jaær.
Hún náfölnaSi jægar hún las ]>etta, og augun fyltust
tárum. SíSan sneri hún sér aö mér og sagði:
“Eg er mjög hrygg, hans vegna. Aumingja
Clive!”
ÞaS ,sem eftir er af sögunni segi eg, eins og
mér var sögð hún síöar, þegar leyndármáliS var
oröiS kunnugt og öll miskliSin tilríýkta leidd.
ANNAR þATTUR.
Brúðurin.
XII. KAPITULI.
Georg Asheton var yngsti íonur göfugs aðals
manns í Lundúnum. Hann haföi farið 1 herþjónustti
til Indlands og veriS ]>ar um ]>rjátíu ár. Þegar liann
kom aftur var hann oröinn vellríkur — miijónaeig-
andi, og var honum því’tekið með kostum og kynj-
um af öllu heldra fólki í höftiðborg Englands þegar
hann kom aftur. MaSurínn var orSinn miljónaeig-
andi! Því var sjálfsagt að taka honum meö dálæti
og fagnaðarlátum. Og heldra fólkið sveikst heldur
ekki um þaS. Sjálfur gleymdi hann ekkn að halda
virðingu sinn.i á lofti. Hann keypti eitthvert falleg-
asta húsiS í Belgravía og bjó þaS aS húsgögnum án
þess að hirða um hvaö þau kostuöu. Litlu síðar var
selt höfö:ngjasetur Bathens Iávaröar Silverwell, og
hann keypti þaS, og lét flytja þangaS engui óásjálegri
húsbúnaö en í binn aSseturstaöinn. Siðan heyrði
hann sagt frá skemtibústaö nokkrum mjög vistleg-
um á eynni Wight, og keypti hann einnig. En er
hann hafSi eignast þessa þrjá aSsetursstaðri1, hvern
öðrum álitlegri, j>á fór hann aö hugsa um hver ætti
aö búa j>ar.
VECGJA CIPS.
Vcr lem>jum «lt kapp á
aðhúatil hiötiausia^ta
<>H ííiiueiðasta GIPS.
ií n • »»
iimpire
Cements-veggja
Gips.
Viöar Gips.
Fullgerðar Gips o.fl.
Einungis búiö til hjá
Manitcba Gypsum Co.Ltd.
Wmnippg. Manitoba
SKRIFIÐ EFTIR BæKLINGI VORUM Yfc-
— UR MÚN ÞYKJA HANN ÞESS VERÐUK —

Vinir hans ráölögSu honum að kvongast, en
hann var ekki á þvi. Bróðir hans hafði gert þaS,
en þaS hafSi ekki orðiö honum hamingjuauki heldur
en annað. Hann hafsi gengiö að eiga unga og efni-
lega stúlku, fagra og vel innrætta en bláfátæka. Elún
lifði i sex ár eftir andlát manns síns og þann tima
lagSi Georg Asheton henni t:l allan þann fjárstyrk,
sem hún þurfti á að halda, og lét hana aldrei skorta
neitt. eÞégar hún lézt hafði hann faliS urraboðs-
mönnum sínum aö koma einkadóttur hennar, Huldú,
í þá skóla sem mest áliit var á þar i landi.
Þegar hann kom aftur til Lundúna haföi hann
í svo mörg horn að líta„ að hann gleymdi öldungis
bróSurdóttur sinni.
ÞaS var ekki fyr en hann fór aö hugsa um
'hvernig hann ætti aS verja sínum mikla auði, aS hon-
um datt hún í hug, og tók hann sér þá ferö á hendiur
til Brighton að sjá liana.
Brá honum þá heldur en ekki í brún að sjá há-
vaxna, unga og yndislega stúlku, og gladdist hann
yfir að eiga svo efiv'lega frændkonu. Hulda Ashe-
ton var tekin úr skóla og látin fara til Silverwell og
varð þar húsfreyja, eða allsráSandi sem hún vildli, og
fékk aö njóta allra þeirra unaðsemda, sem auSurinn
má veita. Georg Asheton sá ekki sólina fyrir henni,
jæssari frænku sinni; hanm þreyttist aldrei á að
horfa á liana eða hlusta á hana tala. Hann tók hana
sér í dóttur staö, svo að hún varð erfingi hans sam-
kvæmt lögum, og hann var ekki í rónni fyr en hann
hafði samið erfðaskrá þar sem hann arfleiddi hana
að öllum eigum sínum.
Hrósvert var það óneitanlega að hún skyldi ekki
hafa ofimetnast viö þá skjótu breytingiu, sem varS á
kjörum hennar og þá miklu auðlegð, sem henni barst
alt í einu í hendur. Hún hafSi -kunnaS vel viS sig í
skólanum, og þóttist viss um, að þekkrng sú, sem hún
yrSi þar aSnjótandi mundi nægja henni til aS standa
vel í þeirri lífsstöðu, sem hún hafSi ætlað sér; þeirr-
ar sem sé, aö verða kenslukona. Það hafði og kom-
ist inn hjá henni einhverskonar sjálfstæSis stærilæti,
líkast til einkanlega vegna þess, aS hún hafði ásett
sér aS vinna fyrir sér sjálf alla æfi.
Þegar hún var seytján ára heyrSi hún menn
segja, að hún væri fegursta, ríkasta og aSdáanlegasta
stúlka, ,sem til væri í Lundúnum. Hún hefði getað
gifst hverj-um, sem henni sýndist, en þó að> hún væri
ung, einsetti hún sér aö giftast engum manmi nema
j>ein\ 'sem: hún elskaði af öllu hjarta.
Aður en hún var búin að vera mánaSartíma í
Sivler ell, var ]>að auösætt, að hún var því hlutverki
vaxin, sem hún átti aS leysa af hendi.
Húlda Asheton var þá 17 ára gömul. Hún var
tíguleg og glæsileg stúlka og fögur eins og kySja.
Hún var vel vi-ti borin og flugrik. AiuSurinn hafSi
hlotnast hensi óvænt nærri því eins og hend ng.
Ilún var hreinhjörtuð og hafði opið auga fyrir ölhi
því, sem fagurt var; hún var einkadóttir móStir
sinnar, og stóð nú í blóma lifsins gædd göfugri sál,
en í eðli sínu þó miknllát. Eigi var þaS svo að
skilja, aS lnin væri upp meS sér af fegurð sinnii og
auSlegð, heldur var hún mikillát í æðstu, víStækustu
og göfugustu merkingu þess orðs.
Gerald Asheton þótti m-jög vænt um hana Hon-
um þótit vænt um aö heyra, aö bróöurdóttir lians
var talin bera af öörum ungum meyjum þar um
slóðir, og allir keptust um aS sýna honum vináttu-
merki hennar vegna.
Henni fanst hún vera m-jög hamingjusöm. Hún
fékk aS njóta alls þess unaöar og skrauts, sem auS-
urinn getur veitt. Henni fanist það ánægjulegt. aS
menn fögnuSu henni hvervetna þar sem lnin kom,
og hún fyltist innilegri gleöi yfir því a’i sjá, hve
mjög menn dáöust að fegurS hernar. En þaö sem
henni þótti mest um vert og var kærast, var sú un-
aöart/lfinning, sem hún fann bærast í 'brjósti sínu,
þaS var saklaus lífsfagnaSarþrá ungmeyjarinnar„
sem finnur að hún er aö verð fulltíSa kona.