Lögberg - 01.12.1910, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN i. DESEMBER 1910.
444.44.44-44-44-44-44-44-44-44-44-44-44<44-44-44-44-44-44-
4
4
-f
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4*
Hmlclei
t
4•
EFTIR
HUGH CONWAY.
4 44-44.44.44.44-44-44-44-44-44-44-44-4*44-44-44-44-44-44- -
XIII. KAPITULI.
Evrington greifafrúin átti fagran skemtibústað
á bökkum Themsfljótsins. Hún var vön að dvelja
þar löngum stundum, og bauö þangaö til sín mörgu
heldra fólki úr Lundúnum og hélt því dýrlegar
veizlur.
Til einnar slikrar veizlu hafSi greifafrúin efnt
þegar hér var komitf sögunni og hafSá hún nú boSið
Iluldu Asheton til sín, því aS þaSkþótti sem nú gæti
engin veizla veriS fullkomin nema hún sæti hana.
Morguninn eftir aS Hulda Asheton var þangaS
komiin fór hún snemma á fætur til aS njóta hins
ágæta útsýnis, sem var frá þessu höfSingjasetri.
Marga fagra morgunsýn hafSi hún séS, en enga
þessari fegri.
/
Morgunkjóllirin, hvítur aS lit, skreyttur rauSum
böndum, fór henni prýSilega og sýndi ljóslega hiS
fagra og tigulega vaxtarlag. HáriS mikiS og fag-
urt hrundi niSur um herSar hennar, morgunsvalinn
gerSi yfirlitinn blómlegan og hraustlegan og ánægju-
glampi skeinú raugum hennar, er hún dáSist aS hinni
fögru náttúru. ( ■ „ -
Hún nam staSar viS litinn foss, drap hendinjni
ofan i vatniS og lét straum«nn leika um hvíta fing-
urna. SiSan ætlaSi hún yfir lækinn á hrörlegri brú,
en í því hún var aS fara út á hana, heyrSi hún kallaS
til sín og sagt meS karlmannlegri röddu:
“Eg ætla aS1 vara ySur viS aö fara út á þessa
brú. Hún er ekki vel traust.”
Hún litaðist uim og sá þá karlmann koma yfir
grasflötina. Hann tók ofan og hneigSi sig.
“Eg biS forláts,” mælti hann, “en brúin sú arna
er varla fær yfirferSar. Eg heitri Wynton lávarSur,
og er eg bróSlr Evrington greifafrúarinnar. Eg
veit cg aS þér heitiS Miss Asheton og eruð hér gest-
komandi.”
Hulda hneigSi síg. Hún átti engan kost á aS
koma upp nokkru orSi.
“Eg er hræddur um, aS eg hafi gert yður
skelfda, Miss Asheton,” mælti hann; ‘knér þykir
fyrir ef svo er.”
“Nei, eg er ekki vitund hrædd.”
Wynton lávarSur var í kynnisferS hjá systur
sinni. Hún hafði lagt að honum aS< koma, og sjá
Miss Asheton, sem allir dáöust aS fyrir fegurSar
sakir. Hann hafði slegiS þessu ripp í gaman og
sagt, aS fallegar stúlkur yrSu jafnaðarlegast afleitar
eiginkonur. En svo þegar hann sá HuLdtt Asheton,
og sá þann látlausa, hrífandi yndisleik, sem yfir
henni hvíldi, þá varS hann öldungis heillaSur, og
upp frá þeirri stundu feldi hann heitan ástarhug til
hennar, en þaS varS báSum þeim tril óláns.
Þetta var ást, sem tendraöist við fyrsta augna-
kast, og viS því höfSu menn líka búist. Og af
Huldu er það að segja, aS hún fékk ást á Wynton
lávarSi undir eins og hún sá hann. Aldrei fyrri hafði
hún fengiS ást á nokkrum karlmanni, enginn, sem
hún hafSi áöur séS haföi hrifiS hana mrinstu vitund.
En þarna þóttist hún hafa hitt þann, sem hún vildi
eiga, og einsetti sér aö giftast hotium, eSa þá eng-
Um öSrum.
Og aS því kom eitt sinn um unaðslegt kveld í
JúmmánuSi, aS Wynton lávarðúr baS Huldu.
“Elsku Hulda!’ ’mælti hann, “eg finn glögt aS
eg á þaö ekki skiliö aö cignast ySur. Þré eruS
ung, saklaus og ástúSleg, og sæll hlýtur hver sá aS
veröa, sem þér bindist heitum.” — Hún leit ekki á
hann en starSi upp í bláan himininn og þakkaöi for-
sjóninni fyrir þá hamingju, sem henni hlotnaöist.
Hano hélt um báðar hendur hennar og mælti enn-
fremur “Þegar .eg var ungur, ungur og óreyndur,
gerði eg stórkostlegt glappaskot, og nú ætla eg aö
segja yöur hvaö það var.”
“Nei, eg vil ekkert um þaS heyra, og ef þér
viljið minnast nokkuS á það, þá skulum viö láta það
bíða þangaS t'l viS erum gift. Clive,” mælti hún
enn fremur. Traust mitt er öbifanlegt, eins og ást
mín. Þó aö þú kunnir að hafa látiö tælast af fegnrð
einhverrar stúlku þegar þú varst ungur, þá hafa þaö
ekki getaö veriS nema augnabliks áhrif — þaS er
ást þin, sem eg þrái, og annaS ekld.”
“Og guö veit, að eg æski einskis frekara en aS
eignast þ’g; aldrei hefi eg elskaö nokkra manneskju
eins cg eg elska þig.”
Og þama bundust þau heitum í kveldkyröinni
—viS 'hugljúfan ináttgala sönginn. Gerald Asheton
varð himinglaöur aö heyra fréttirnar. Kjördóttir
hans og uppáhaldsgoö átti aS verSa greifafrú Wyn-
t>n og þar aS auki ríkasta kona á Englandi. MeS
samþykkri hans var brúökaupið fastákveöiS í Sept-
embermánuði næstkomandri, og nú var ekki sjáanleg-
ur nokkur ömurleika skýhnoöri á hamingjuhimni
þeirra Huldu og Wynton lávaröar .
XIV. KAPITULI.
Alt gekk aS óskum þangaS til í JúlímánuSri, þá
bar sorgar atburö aS höndum. Gerald Asheton
andaöist mjög snögglega úr hjartasjúkdómi, en þó
var ekki ein fcára stök.
Hulda erfði allar eigur hans, og varö flugrík.
Hún var nú 18 ára. Hún erföi Silverwell höfSingja-
setriS, skemtibústaS viS Ryde, belgraviska aöals-
setrið, allskonar skrautmuni úr silfri, húsgögn, alla
gimsteina og kjörgripi, sem frændt hennar hafði
átt, og alt sem hann hafði látiö eftir sig i reiðupen-
ingum og verömætum skjölum. Varð þetta tril aö
auka áfct hennar og vinsældir meir en áöur.
Vegna andláts frænda hennar var brúökaupinu
ffestað þangaö til í AprílmánuSi. Hulda dvaldi
haustmánuöina í skemtístaðnum við Ryde, og sat
Evrington greifafrúin þar hjá henni í bezta fagnaSi.
Wynton lávarður komi þangaö daglega að sjá systur
snia og unnustu.
Hún haföi látiS i Ijós vilja sinn um tilhögun á
bruSkaupinu. “ViS skulum láta vígja okkur ineð
sem minstum viðbúnaði eða hátíSabrigöum,” hafö-i
hún sagt. “ÞaS er drambsama og mikilláta fólkiS,
sem unun hefir aö þessumi stórfengilegu hátíSa-
höldum. Eg hirSí ekki um slíkt. Eg kæri mig satt
að segja ekki Um aö neinn sé viSstaddur , nema
svaramaSur þinn og systir þin.”
Wynton lávaröur félzt strax á þetta. Hann lét
búa alt tmdir heimkomu þeirra hjóna til Lyndmere
Park„ en þau áttu aS giftast í Silverwell, og var
giftingardagurinn ákveSinn 10. April KveldriS fyr-
ir-kom Wynton lávarður til Silverwell cg gisti þar
um nóttina, og voru þangað boönrir nokkrir gestir
en þó fáir. , |
Sólin rann upp dýrðleg og fögur vormorguninn
10. Apríl. Ifulda vaknaði er fyrstu sólargeislamir
flugu eins og skínandi silfurörvar inn í herbergið
til hennar. Hún vaknaSi glöð og ánægð eins og
fagurri brúöur sæmdi á sínum heiðursdegi. Húc
litaðist um í herberginu, virti fyrir sér húsgögnpn
og hvað eina, sem henni var orSiS svo nákunnugt og
hún átti nú aS fara að yfv.rgefa. í því kom Mrs.
Lewis inn, konan, sem hafSi fóstraS hana frá
blautu barnsbeini, og hún kallaði á hana og lagði
hendumar um hálsinn á henni og sagði: “Kystu
mig og óskaðu mér til hamingju, Lewis.”
Jana Lewis óskaði lienni allrar lbessunar og
spáði henn.i ánægjulegri og fagurri framtið, svo að
Hulda fékk hjartslátt af fögnuöi og vangar hennar
urðu fagurrjóSir.
“Komdu þá, Lewis!” mælti hún, “Viö skulum
nú fara að skoða brúöarskrautið, það er alt þarna
yfir í búningsherberginu.”
Mrs. Lewris fór yfir í búningsherbergiS með
henni. Þár var bæöi brúöarslæðan, brúðarkransinn
úr hvitgulum blómum, hvítir hanskar, hvítur atlask-
silkikjóll og hvítur blævængur og perlubúiö hvítt
fílabeins handfang á. Alt brúðarskrauitS var þar
vrið hendina —- öldungis eins og brúSarbúningurinn,
sent lá í gamla geymslusalnum í River House.
“Þú skalt klæöa mig, Lewis,” mœlti brúðurin
fagra, “þú átt aS gera þaö, af því aö þú hefir fariS
mýkstum höndumi um mig allra manna.”
Him var í léttri hvítri silkikápu, og í þiví liún
hnepti henni, mælti hún: “En hvaö sólin brosir
blítt viS mér á brúökaupsmorgni mínum.” í sömu
svifum var barið að dyrum-. Súsanna þjónustu-
stúlka frakknesk að ætt, kom inn og sagði: ,
“ÞaS er komin kona, sem bíSur frammi i for-
dyrinu og segist eiga mjög brýnt erindi vriö yður.
Miss Asheton.”
“Kona? Mér er ómögulegt að taka á móti
mokkurri heimsókn núna. SegSu aö eg sé mjög
vant viö komin. Eg ver Sof seint fyrir, ef eg fer
ekki aö búa mig strax, Lewis.”
Aftur var bankaS að dyrum,, og maSur kom
inn og sagöi :
“Frú Evrington bað mig aS segja yður, að
vagninn væri kominn aö dyrunum.”
“Ekki skal lengi standa á mér,” svaraöi brúö-
urin. "SgSu konunni, Súsanna, að eg hafi ekki
tíma tril að finna hana; ef hún á eitthvert erindi við
mig, þá er bezt að hún segi þér það.”
Stúlkan fór fram, en kom aftiir aö vörmu spori
og sagöi: “Konan stendur á því fastara en fótun-
um, að hún veröi aö íimna yður; hún baS mig að
afhenda yður þetta.”
Hún rétti Huldu bréfmiöa og var þetta skrifað
á hann: “Mig langar tril aS firra yöur miklum
harmi og bitru hugarstríSi. Em þá veröiS þér aö
f:nna mig aö mál samstund’s. Ef þér neitiS því.
mun eg fylgja yöur til kirkjunnar. Þegar þér eruö
búin aS hitta mrig, munuð þér komast aS raun um,
aö þessi væntanlega hátiS;sathöfn í dag mundi ekk-
ert verSa nema ömurlegur skrípaleikur.”
Miss- Asheton leit á stúlkuna sem kom með
meS miðann og mælti: “Manneskjan, sem fékk þer
þenna m;ða, hlýtur aS vera brjáluð.”
“Ekki hugsa eg þaö,” svaraöi stúlkan; “ekki
var þaö á henni aS sjá.”
“Hvernig litur hún út?”
“Hún er fríS sýnum og vel búin; og þegar eg
sagöri heinni, að þér væruð aö fara í brúðkaupsskartið,
þá hló hún.”
“Eg vona, aö þetta sé markleysa tóm,” mælti
brúöurm. “Eg ætla samt aS tala viS hana. Fylgdu
henni inn.”
“Inn í búningsherbergiö ?” spui-Si stúlkan.
“Já, eg hefi engan tíma til aS fara neitt héSat.”
Súsanna fór út. Hulla tók seöilinn og fór aS
tesa hann aftur. VriS hvað gat hér veriS átt? Hvað
HvaS gat manneskjan v ljað? Þessum spurningiun
var Hulda aö velta fyrir sér.
“Slæmar fréttir ” spurði Mrs. Lewris.
Hulda hikaði við aö svara, og áiur en hún sagöi
nokkuð, var' hurðin opnuS og inn kom prúðbúin
kona.
Silkibúningurinn, sem hún var í, var afburða-
fallegur, og eins andlitblæjan, sam.hún haföi sveip-
aS af sér. Hún hafði mikiö ljóst hár og blikaöi á
skínandi demantana í hárkömbunum. Hún litaSrist
um í herberginu með háSglotti á vörufn Og mælti:
“Mér þykir fyrir því, aS hafa þurft aS gera
yöur þetta ónæöi, Miss Asheton, en erindi mitt mátti
ekki dragast. Eg heyri sagt, aö þér ætliS aö stígá í
brúðarsæng í dag — giftast Wynton lávarði.”
“Eg get ekki séö, að yður skifti þaö neinu,”
svaraSi Hulda snúðugt.
“ÞaS er nú svo,” svaraSi ókunna konan. “Eg
sé aö vísu brúökaupskjólinn, brúSarkranzinn og
blómvöndinn, sem brúöguminn hefir sent yður. Eg
ve't líka, að presturinn stendur í skrúöanum fyrir
altarinu, vagnarnir bíöa við dymar oö brúðguminn
telur mmútumar. En hlustið nú á mig. Hlustið á
sigurfögnuö minn. Lengi hefi eg beöið þessarar
stundar. Eg hefi þráS hana, beSiS þess heitt og í
hljóði aö hún rynni upp og nú hefi eg fengiö þá ósk
uppfylta. — ÞaS getur ekkert orSiS af þessari
hjónavígslu, því aS Wynton lávaröur er maöurinn
minn!” f
Hulda varð náföl, og úr dökku augunum hennar
skein skelfing. Varirnar titruöu rnjög og hún fékk
meS naumindum korniS upp þessum orSum: “Eg
trúi þessu ekki!”
“En þaö er nú samt satt. Sendið eftir Wynton
lávarði, og lofiS mér aö sjá framan í hann. SpyrjiS
hann og eg hefi gaman að sjá, hvort hann þorir aö
neita því, aS eg sé konan hans, og þaö með öllum
rétti.”
“Ef þér viljiS skipa svo fyrir, þá skal eg sjá um
að vinnumenn’rnir komi þessari manneskju út,”
sagði Jana Lewis.
“LesiS þetta fyrst,” mælti óikunna konan og rétti
skjal nokkurt að brúöurinni. Það var hjúskapar-
vottorS, undirritaS aö réttum siö og staSfest með
vottum Isabella Dubois og Clive Wvnton höföu
samkvæmt þessu vottorði veriö vigð í hjóna-
band i St. Rock kirkjunni.
“Eg get ekkert mark tekið á þessu vottoröi,”
svaraði Húkla þegar í staö, “og eg trúi ekki einu
orði af því, sem þér segið, fyr en eg hefi heyrt Clive
játa þaS meS yöur.”
“SendiS þá eftir honum og vitiS hvað hann
segir.” Mrs. Lewis gat ekki aS sér gert, aS óstyrkur
kom á hana, er hún heyrði hve djörf og örugg ó-
kunna konan var. En Hulda rétti úr sér og sagöi:
“Já, eg skal senda eftir honum; eg vil lieyra
hann lýsa yfir því sjálfan, aS alt þetta sé ósannindi.”
Um leiS hringdi hún bjöllunni. “SegSu Gregoríusi
að. koma hingaS, Súsanna,” mælti Hulda róleg. Eng-
inn skyldri sjá á henni aS nokkuð hefSi komiS fyrir.
Þegar þjónninn kom inn sagöi hún honum, að hann
skyldi aka eins fljótt og hann gæti til kirkjunnar í
Silverwell og segja Wynton lávarði, að hún þyrfti
að finna hann undir eins.
“Eg ætla nú að halda áfram að klæöa yöur,”
mælti Mrs. Lewis. “ÞaS má fylgja konunni inn í
hliSarhertergið.”
“Eg ræð yður fastiega frá að fara i brúöar-
skartiS, Miss Asheton. Þér munuS aS sjálfsögðu
neySast til aS fara úr þvi strax aftur, og þaS myndi
veröa yður ný auSmýking. Eg er kona Wyntons lá-
varðar; hann þorir aldrei aö berá á móti þvi.”
Hulda Asheton svaraði engu — hún leit ekki á
ókunnu konuna, en tók bók í hönd sér og sagSi viS
Mrs. Lewis: “Eg ætla aS vera hérna þangaS til
Wynton lávaröur kemur.” Leit hún siöan aldrei
upp úr bókinni meðan beðiS var eftir lávarðinum og
aldrei til ókunnu konunnar, er virtist vera mjög
vandræSa<leg yfir ]>ví, hvað Hulda var róleg. “Eg
ætla líka að vera hér þangaö til maöurinn minn
kemur,” sagði hún.
Hálf klukkustunl lei'ð, og ókunnu konunni varð
biðin sú afarlöng. Heil klukkustund leiS. Evring-
ton greifafrúin haföi tvisvar sinnum) komið að her-
bergisdyrunum, cg i bæSi skiftin sagði Jana henni,
aö Miss Asheton hefSi sent eftir Wynton lávarði,
þvi að hún þyrfti aS sjá hann áöur en hjónavígslan
færi fram.
Loks opnaði Súsanna hurSina að búningsher-
berginu og sagöi: “Wynton lávaröur vill finna yöur
Miss Asheton.” í sömu svifum kom hann inn í
dymar: “Hulda! elsku Hulda!” kallaði hann
“Hvað er aS?”
Svo varS löng — hræöileg þögn; skelfingarfölv'
f loom á andlit hans. Ókunna konan leit á hann op
mælti: “Góðan daginn, Wynton lávarSur! Þér
hafiö víst ekki búist viö að sjá mig hér.” Hann
Hatnn opnaði varirnar bláhvítar af tindrun og of-
boöi eins og hann ætlaði aS segja eitthvaS, en engu
oröi kom hann upp fyrst í stað. Loks fékk hann
stuniö upp þessu: “Þér!” — Þér, sem eg hélt —
var viss um —”
Hún greip fram í fyrir honum. BrosiS var
horfiö af andliti hennar, og mannvonzkufögnuSurinn
skein úr þvi mjÖg greinilega.
“Það er óþarfi fyrir ySur aS vera aö fárast um
þaö nú, hvaS þér ímynduöuð yður, eða þóttust viss
um. Eg hefi komiS fram hefnd minni. Eg hefi
lengi beðið eftir henni. Eg hefi sett ráS til þess að
slökkva hefnarþorsta minn. Nú er stundin komin,.
Nú get eg loksins hefnt min á yður.”
Meðan hún var aS segja þetta haföi hún fært
sig nær og nær lávaröinum, svo að hún eins og
hvæsti seinustu orðin í eyra honum. Miss Asheton
stóS róleg og beiS. Þó að henni fyndist eins og
væri verið að sfl'íta úr sér hjartaö, gat enginn séS á
henni nein merki þess að henni liði illa.
“Svona hefni eg min! Eg var búin aS segja
yður, aö eg ætlaði aö gera þaö,” mælti óikunna kon-
an. “Eg beiö meö aö koma hefndinni fram þangaö
til á brúökaupsdagmn ykkar. LítiS nú á hana, sem
átti aS veröa konan yðar! Lítið á brúöarskartiS
hennar! Þarna er blómvöndurinn, sem þér hafiö
sent henni! Presturinn bíöur í messuskrúða brúö-
urinnar. sem aldrei verður gef’n í hjónaband.
Kirkjuklukkunum mun ekki veröa hringt t;l þessarar
hjónavígslu! Aildrei mun gift:ngarhringur veröa
dreginn á hvítu höndina á ungmeyjunni þarna. En
hvaS eg gleðst innilega yfir þvi! ÞaS er þó tölu-
verö huggun! Satt er þaS, aS sæt er hefndin, þegar
mannri gefst færi á aö koma henni fram eins og
maöur óskar!”
“Þér eruð sannkallaður kvendjöfull!” hrópaöi
hann og hrökk undan henni.
“Wynton lávarSur,” mælti Miss Asheton meS
rólegri og skýrri röddu. "Eg vil engu orSi trúa af
því, sem þessi kona segir. Eg lýsi yfir þvi hér, svo
aö öllum geti orðiS þaö kunnugt, að eg ber óbifan-
legt traust til yðar. Þér hafiS heyrt hvað kona þessi
hefir sagt. Eg ætla að leggja fyrir yður mjög ó-
flókna spurnýigu, og eg treysti yöur fyllilega til aö
s varahenni rétt. Er hún konan yðar?”
Lávaröurinn fól andlitið í höndum sér. “GuS
sé mér liknsamur!” stundi hann loks upp.
“Svarið meö einu orði a'ð eins,” sagði Hukla 1
þýöum rómi'. “Neitið þessu og eg mun trúa yöur.
Er þessi kona eigrinkona yöar?”
“Guð styrki mig! Já!”
Nú varð ný og ömurleg þögn. Hulda varð
fyrst til aS rjúfa hana. Hvorki lávaröurinn, sem
var yfirkominn af hugarstriði eða ókunna konan,
hugumglöS yfir hefnd sinni, virtust geta sagt neitt.
Hulda sneri sér að frú Wynton o gsagði: “Þér
hafriS þráð aS koma farm þessari hefnd. Þé rhafiS
beitt kænleguim brögðum til þess að framkvæma á-
setning ySar. En fariö þér nú! Farið þér út! Eg
þoli ekki að þér saurgiS lengur híbýli min með nær-
veru yðar!”
Þetta síSasta sagöi hún í skipunarrómi.
“Eg skal fara rétt strax,” svaraöi frú Wynton
og vék sér aS lávarðinum og mælt’ : “Þér verðiS
að játa þaS, að eg hefi komið hefnd minni fram.
Eg heföi getaS aðvaraS yður fyrir löngu, þvi aS
margir mánuS’r eru síðan eg heyrSi fyrst sagt frá
því, aö þér ætluöuð aö ganga aB eiga ]>essa stúlku.
En það vildi eg ekki. Eg ásetti mér aS draga það
þangaö til á brúðkaupsdaginn yklcar. Eg ber eng-
an kala til ySar, Miss Asheton,” sagði hún og leit til
Huldu, “eg var aS eins aS lntgsa um að hefna mín á
honum. Þér eruö rík og fögur. Þér munuð fljótt
gleyma honum, giftast öSrúm og verða ánægS.”
Hún hló langan hlátur. Miss Asheton benti á dyrn-
ar og sagði: "FariS þér út 1”
i