Lögberg - 26.01.1911, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. JANÚAR 1911.
Kaupmannahafnar - Tóbaksduft
Hiö bezta munntóbak sem
búiö er til.
Hvert sem þér takið
það í nefið eða upp í
yður mun yður falla vel
sterki, þægilegi keimurinn.
NATIONAL SNUFF COMPANY L"D.
900 St. Antoinc St.. Montreal.
Menningar f élag st unckur
var haldmn þriSjudagskv. 10. Jan.
í únítara kirkjunni.
Á þeim funái flutti séra Friörik
J. Bergmann erindi um ‘‘Hreyf-
ingar i hugsan manna um trúar-
brögöin nú á dögum.”
Ræðumaöur bað afsökunar á
því, aö hann kæmi ekki með nokk-
ur plögg—engan ritaöan fyrirlest-
ur. Erindiö yröi þess vegna ekki
eins skipulegt og áheyrilegt og
æskilegt væri, en nokkuð kvaöst
hann um efniö hafa hugsaö
Þetta væri í fyrsta sinni, er
hann kæmi fram á Menningarfé-
lagsfundi—og líklega heföi ýms-
ir furðað sig á því, aö sjá hann
auglýstan meö erindi á þessum
staö, því aö á liðinni tíö heföi
hann verið misskilinn af ýmsum
góöum meðlimum þessa félags.
Eins og marga ræki minni til
hefði menningarfélag fæðst í
Noröur Dakota á þeim stöðum,
sem hann var þjónandi prestur.
íslenzkur kirkjufélagskapur þá
aðbyrja. Flestum væri það kunn-
ugt, að sér heföi ekki komið sam-
an við Menningarfélagið þá.
Sér hefði fundist,, að trúræknin
væri aðal atriðið, sem hinn kirkju-
l«gi félagsskapur þyrfti að efla og
leggja rækt við; án hennar — ekk-
ert æltunarverk fyrir söfnuð.
Menningarfél. heföi stefnt í
gagnstæöa átt.
í byrjuninni hefði' verið tals-
verður ærslablær á þvi, sem hefði
spilt fyrir því.
Ekki kvaðst hann samt vilja
fella þungan dóm á fél. með þessu.
Anda þann, sem rikti þá í
Menningarfélaginu mætti tákna
með einu orði —r- Ingersoll.
Það hefði verið talsverður Ing-
ersol blær á þvi á þeim dögum.—
Sá maður var þá á lífi — síðan
dáinn. Urn þann mann vildi hann
ekkert nema gott segja — en
hann var vafinn misskiíningi og
beitti sínum miklu hæfileikum til
að gera biblíuna hlægilega, _ og
Mennin°rarfél. leið vegna þess, að
það fetaði í fótspor hans.
Misskilningurinn lá í þessu:
að það er engin ástæða til að gera
gys að gömlu riti, heldur hefði
átt að hella glensi og draga dár
að misskilningi manna á ritunum.
í því ljósi skil eg Ingersoll nú og
fyrirgef og met það, sem hann
sagði.
Biblíurannsóknir vorra daga, og
alt það hugsanastarf þessum
gömlu ritum viðvíkjandi, sem
unnið hefir verið, gerir árásir af
Pessu tagi á þessi gömlu rit alveg
ónauðsvnlegar.
Eibhan er skuggsjá af husgun-
l’m ma>jna um trúarbrögðin fyr ái
aogum.
E'Ttlr vora daga verða vafalaust
menn uppj^ sem verga okkur miklu
tremri.
Mundi okkur ekki þykja það ó-
sanngjamt ef þeir gergu
gys að
? vUr’ Það kannske án þess að
innTb ^ 38 skilía og setía Sig
vorum háðt!n§rUmStæKUr’ SCm ^
Nú er alt þetta horfið. Og nú
skdjum vér hver annan betur, og
Mennmgarfél. búið að gera sér
grem fynr þessu -Það sem ræðu-
manm hefð, f„ndist verða frjáls-
lyndum kristmdómi að fótakefli,
væn aðallega lotningarleysið.
Tftningarleysi fyrir því eldra;
—þo vér nú værum upplýstari en
kynslóðir liðinna alda, væri ó-
sæmilegt að hafa þær að skopi
Til
vera vor og lif eiga rætur í
því gamla. Ein sterkasta taugin í
trúarbrögðunum og hið fegursta
væri—Iotningin.
í kveld kvaðst ræðum. ætla að
tala nokkur orö um tvö kirkju-
þing, sem haldin voru árið sem
leið, og sem hoitum virtust sýna
mjög greinilega trúmálastefnu nú-
tíðarinnar.
Annað þingið kom saman í Ed-
inborg á Skotlandi, og var trúboðs-
þing.
Eins og kunnugt væri, stæðu
þeir, sem aö trúboði störfuðu,
framarlega í rétttrúnaðarfylking-
unni. Á þessu þingi sátu fulltrú-
ar frá flestöllum kirkjudeildum í
hinum enska heimi.
Þar voru biskupar frá ensku
kirkjunni, sem telja mætti forkólfa
rétttrúnaðarins, og aðrir úr sömu
kirkju, alt til þeirra, er fjarst
standa rétttrúnaðinum; því að í
ensku biskupakirkjunni kennir
margra grasa.
Fundarefnið var málefni trú-
boðsins.
Undirbúningur hafði veriö fram
úrskarandi góður, — málinu skift
i 8 deildir.
Mánuði áður en þingið kom
saman voru nefndarskýrslur lagð-
ar fram. Gerðir þingsins komu
út 1 8 bindum.
Þingið vann að samkomulagi
hinna ýmsu kirkjudeilda i trúboðs
málinu. Það var orðið mönnum
ljóst að það var trúboðinu mikill
hnekkir, að kristin kirkja var í
molum — í andstæðum flokkum
með ósamrýmanlegum guðfræðis-
kerfum. Mikið til þess vinnandi,
aö geta sagt heiðingjum, að einn
rauður þrúður gengi í gegn um
kristnina — trúin á frelsarann.
Og þingið reyndi að komast
fyrir, hvað væri það minsta, sem
krefjast mætti til samkomulags.
Og þingið kom, sér saman um,
að það væri—trúin á frelsarann.
Þar var ekkert :hik, enginn efi,
engin rödd á móti.—Sumum þótti
of lítið heimtað, — einkanlega
fulltrúum rétt-trúnaðarins, en
þeirra gætti ekki svo mjög.
Þetta þing var mjög merkilégt;
það' var sláandi vottur um það,
að stefnan er i einingaráttina.—
Mynd reis í huga þeirra að mann-
kynið ætti að verða eitt, trúará-
greiningur að hverfa og barnsleg
trúarjátning allra á frelsarann að
koma í staðinn.
Hitt þingið, sem hann vildi
minnast á, var miklu stærra og
víðar að sótt.
Það yar alþjóðaþing frjálslyndr
ar kristni, sem haldið var í Berlín
í sumar sem leið, og er fimta i
röðinni af þeim þingum.
Unítarar gengust fyrir því að
koma á þessu þingi. Fyrsta
alþjóða trúmálsþing var haldið 1
Chicago 1893—árið, sem Colum-
bian heimssýningin var haldin í
þeirri borg.
Mættu á því þingi fulltrúar frá
öllum aðal trúflokkum heimsins.
Saga þessa fundar var gefin út
í stórri bók.
Yfirleitt voru rétttrúnaðarmenn
ekki ánægðir með gerðir þessa
þings.
Þegar Únítarar stofnuðu til al-
þjóðaþings frjálslvndrar kristni nú
í sumar, drógu þeir úr nafninu
alt er benti á únítariskan uppruna,
til samkomulags. Aðalatriðið var,
að fá sem flesta til að taka þátt í
þeim.
Þingið í Berlín var það fimta.
og var langmerkilegast af þeim.
öll trúarbrögð heimsins höfðu
þar fulltrúa. Flest var af rétt-
trúnaðarmönnum, en nokkrir þó,
t.d. Lasson, strang rétt-trúaður
prestur.
Margir voru þar Unítarar, þó
hverfandi í samanburði við aðra.
Einnig voru þar saman komnir
al.ir helztu forkólfar nýju guð-
fræðinnar á Þýzkalandi.
Þingið hafði fjarska mikil áhrif
á hugi manna. Fyrirlestrar voru
haldnir af mönnum með ólíkum
skoðunum. Samt virtust hugir
manna mætast á einum punkti, nfl.
þessum:
Að i trúarsögu manna væri enn
ekki unt að benda á fullkomnari
opinberun en þá, er Jesús Kristur
hefði Jflutt heiminum, eða sem
íullnægði betur trúarþörf og frels-
isþrá mannsins.
Hinn frægi guðfræðingur og
kennari 1 kirkjusögu á Þýzkalandi
Dr. Harnack, gaf út bók fyrir 10
árum, er hann nefndi: “Megin-
mál kristindómsins.”
Höf. væri einn hinn sannfrjáls-
asti og óháðasti guðfr. sem nú
væri uppi. Og ritið gekk vitanlega
ekki i rétttrúnaðaráttina; enda
fékk það afar harðan dóm á Norð-
urlöndum, og raunar víðar.
Var sagt, að höf. væri að kippa
fótunum undan því bezta í krist-
indóminum.
Nú er Dr. Hamack að halda
fyrirlestra á Norðurlöndum. Byrj-
aði í Khöfn i húsi Gruntvigs.
Fjöldi áheyrenda sækja að honum,
og gera hinn bezta róm að máli
hans. Helztu guðfr. Norðurlanda
virðast fagna komu hans.
Þessi breyting hefir orðið á
þeim 10 árum, síðan bókin kom
út.
Aðal atriðið, sem hann leggur
áherzlu á er, að menn geri sér
grein fyrir persónu frelsarans.
Maður nokkur að nafni Arthur
Drews hefir leitast við að sýna og
sanna, að Jesús Kristur hafi aldr-
ei lifað — sé ekki söguleg per-
sóna.
Þessa staðhæfingu telur Dr.
Harnack fsem er sérfræðingur í
kirkjusögu og stendur þar framar
öllumj hina mestu fjarstæðu, —
og sem ekki gæti komið fráöðnim
en “dilittant” (byrjandaj, er ekki
væri hinum sögulegu gögnum nógu
kunnugur.
Men nhljóta fsegir Dr. H. j að
viðurkenna Kristsmynd guðspjall-
anna, — því þrátt fyrir gagnrýni
og skynsemi og þrátt fyrir ósam-
ræmi og mótsagnir frásagnanna i
sutnum atriðum, er samt eftir
sönn skuggsjá 1 guðspjöllunum af
því sem gerðist á Gyðingalandi á
dögum Krists; og skuggsjármynd-
in sýnir oss, að Jesús hafi gert til-
kall til þess að vera Messías.
Unitarar og lúterskir menn eiga
sammerkt með margt. Báðir til-
heyra liðinni tið. Unítaratrúin er
líka að nokkru leyti grundvölluð á
gamalli guðfræði og heimspeki —
og báðir hafa “dogmur” að arfi
frá liðinni tíð.
En það eru einmitt dögmurnar,
sem men neru nú að losa sig við—
og dogma er það, að einhverju er
slegið föstu um aldur og æfi—því
megi aldrei hagga.
Rétttrúnaðurinn er stórt dogmu-
kerfi, og mennirnir eru farnir að
losa sig við það. Þeim er farið
að skiljast, að þeir geta ekki sagt
fyrir: 'þetta skal vera sannleikur
um aldur og æfi.’
Unitarar hafa minna dögmukerfi
en aðrir, og eigi skilið hrós fyrir
það. Þeir eru frjálslyndir menn
og hafa lagt mikið til frjálslyndis-
lireyfingarinnar í heiminum.
En þeir mega heldur eikki binda
sig við hið liðna, — og sá sem
segir, að einhver hlutur geti ekki
átt sér staðj er eins dogmatískur
eins og hinn sem staöhæfir ját-
andi setningu.
Þess vegna ibezt, að vér losum
oss sem mest við dogmurnar—og
vér erum að þroskast að sameigin-
legu markmiði í ókominni tíð, þar
sem vér mætumst allir.
Bezt væri að vor litla þjóð væri
eitt — alilr eitt, sem vildu leggja
rækt við trúna. Þá næðum vér
betri tökum á þvi ætlunarverki,
sem vér ættum að vinna.
Eangt er síðan eg var staddur í
enskri Unítarakirkju, stóru og
veglegu musteri. Á stafninum var
letruð hin unítariska trúarjátning:
“Fatherhood of God.
Brotherhood of Man.
Leadership of Jesus.
Salvation by Character”.
Og mér finst þegar eg hugsa um
það, að ef lifað væri eftir þessari
trúarjátningu, þá væri skamt á
milli Unítara og annara. Ef
Leadership of Jesus” er viður-
kent, þá er lítið sem 4 milli ber.
Stefna nutiðarinnar er að leggja
áherzlu á það sameiginlega —
minsta ágreiningsefnin, sem
stundum eru hégóminn einber og
ekki nema til ills að deila um.
Svona horfir málið við frá mínu
sjónarmiði.
Og eg vona, að eg hafi ekkt
meitt tilfinningar nokkurs. Að
minsta kosti var það ekki ætlun
mín.
Stundum hafa mér fundist dóm
arnir í minn garð óbilgjarnir.
Sumir hafa fullyrt. að steina mín
væri fyrirlitleg, ekki samboðin
mönnurn, verri en rétttrúnaður-
inn. En aldrei hefir mér fundist
skynsemi á bak við þá dóma.
“Þarna,’ ’hefir verið sagt af
hálfu Unitara, “er maður, sam-
dóma okkur að ýmsu leyti, en vih
ekki viðurkenna að hann sé Unít-
ari.”
Ef það er fyrirlitlegt, að vera
frjálslyndur kristinn maður, án
þess að vera Unítari, þá eru býsna
margir fyrirlitlegir, og ekki fæ eg
séð nein eiginleg merki þess, að
heinnirinn sé að verða Unítara-
trúar.
En vér erum öll að þroskast, og
Unítarar með.
Þó trúarbaráttan snúist á ýmsa
vegu, þá lætur mannsandinn óðul
sín aldrei dvína í höndum sér.
Það sem er fram undan, er
betra, göfugra — verum því von-
glaðir.
Sú stefna innan kristninnar, sem
lætur sér takast a ðsamþýða krist-
indóm bezt {æssarar tíðar þekk-
ingu, leggur stærstan skerf til
sameiginlegs þroska — sú stefna
á framtíðina.
Trúarbrögðin eru eitt hið allra
inerkilegasta 1 fari mannsins,— og
sterkasta aflið að knýja anda
mannsins áfram.
Þau mega ekki vera einhliða,
ekki eingöngu vera mannvitsgrufl
■kalt og dautt.
Bkki tómt tilfinningamál; það
lendir lika i ógöngur.
En það verður að sameina mann
vit heitri trú, helgaðri af hlýjustu
tilíinningum mannsins.
Trúarbrögð framtíðarinnar verða
túarbrögð skynseminnar og hjart- J
ans i sameiningu.
Alt tilfinningalíf mannsins fær
að njóta sín.
Þar er mannkyniö að tala sitt
helgasta mál. — Eg vildi óska, að
eg yrði ekki misskilinn, — að eg
hafi meint nokkuð annað en aði
skýra skilning sjálfs mín á þessum
efnum.
Fundurinn gerði góðan róm að
erindinu, og var flytjanda greitt
þakklætis atkvæði.
ANARKISTAR 1 LUNDÚNUM.
TIL SÖLU
Vélar, gufukatlar,
dælur, verkfæri
alskonar.
Byrjið nýja áriö strax meB því
aB hœtta viö <5nýt áhold og ótvega
önnur ný, sem verða yður að þvi
gagni sem æskilegt er,
Vér kaupum og endursmíðnm
gamlar vélar, og munum sýna yð-
ur sanngirni r viðskiftum.
THE BUILDING ON FIRE.
Caused, elther by the assasslns themselves, or by combustion as result
of use of firearms. Xt was not sot on fire by police, or soldiers, or by
Instructions of Churchill.
Uppréttur gufuketill.
SkrifiB eftir
v e r ð 1 i s t a.
THE STUART
MACHINERY
CO. LIMITED
764 Main Streei. Winnipeg,
THE GENERALISSIMO.
Mr. Winston Churohill, Home Secretary, head of the department controlllngr
the police, was an interested spectator. There ls no evidence that he inter-
fered wtth the conöuct of the affalr.

Næstur tók til máls séra Guðm.
Árnason.
Hann kvaðst vilja þakka ræðu-
manni fyrir erindið, og þau hlýju
orð sem hann hefði talað í garð
Unítara og stefnu þeirra.
Kvaðst samt ékki geta verið
honum samdóma í sumum atriðum
—enda kæmu menn ekki á fundi
þessa til að verða endilega sam-
dóma um alt.
Nokkuð unnið samt, ef menn
gætu komist að greinilegum skiln-
ingi á, hvað þeim bæri á milli.
Viðvikjandi alþjóða þingum
frjálslyndrar kristni, sem Unítarar
gengust fyrir, þá hefði andi og
skoðanir Unítara verið ráðandi á
þeim — en sízt á því síðasta, er
haldið var í Berlín; enda væri á
Þýzkalandi enginn Unítara félags-
skapur, þó þar væru vitanlega
margir Unítarar.
Af útdráttum úr gerðabók þings
þessa —en hann haföi lesið það
sem ritari þess, Wendt, Unítara-
prestur, birti 1 Christian Register,
— liti svo út, sem þingið sem lieild
hefði eiginlega elcki komið sér
saman um nokkuð sérstakt atriði,
enda hefðu þar átt hlut að máli
svo sundurleitir flokkar og óskyld-
ar stefnur, að um samkomulag
liefði naumast verið að ræða.
Viðvíkjandi því, að Unítarar
hefðu “dogmur”, vildi hann mót-
mæla því afdráttarlaust.
Hafi Unítara kirkjan verið laus
við nokkurn galla kristnu kirkn-
anna, þá væri það þann galla; hún
hefði enga “dogmatík”.
Einmitt af því að hún er laus
við dogmur, hefir henni verið unt
að taka breytingum og framför-
um. Unitarar vilja ekki nú skrifa
undir alt. sem þeir Channing og
Parker kendu, þó ekki sé lengra
farið. Þó til sé flokkur, sem kalli
sig ‘Channing Unítara.’
Þar sem ræðumaður hefði talað
um únitariska trúarjátningu, þá
væri sú staðhæfing fyrirgEfanlegri
—en í raun og veru hefðu Unítar-
ar alls enga trúarjátning.
Þetta, sem svo hefði verið nefnt,
væri að eins cinkunnarorð, sem
hver einstök kirkja getur notað
sem einkunn ef henni sýndist; —
sumar kirkjur er þetta nota sleptu
úr: ‘Leadership of Jesus’.
Nokkrum sinnum hefði verið
reynt að gera þessi einkunnarorð
að trúarjátningu á únítariskum
kirkjuþingum, en aldrei tekist.
Á fyrirlestra Próf. Harnacks
kvaðst hann hafa hlustaö daglega í
fimm mánuði, og ekki kvaðst hann
geta verið ræðum. samdóma um
frjálslyndi þess manns.
Sér hefði ætið virst hann ósann-
gjarn í garð binna smærri flokka
innan kristninnar, sem Unítarar
eiga rót sína að rekja til.
í Unitara og þrenningardeil-
unni, hefði hann ætiðdregið taum
þrennningarmanna
Sér hefði ekki fundist hann
virkilega frjálslyndur í anda.
HvaS framtíðar trúarbrögð
snerti, og það í hvaða átt trúar-
brögðin væru nú að hneigjast, þá
virtist margt 'benda til þess, að
þau væru að nálgast þá afstöðu,
sem Unítarar hafa.
Unítarar stefndu að því, að:
gefa einstaklingnum sem frjáls-
astar hendur í trúmálum.
Sameining hinna ýmsu trúflokka
myndi eiga nokkuð langt 1 land.
Og næsta ólíklegt, að kenningin
um guðdóm Krists mundi verða
til þess að sameina alla.
Ilitt lægi nær, að menn samein-
uðu sig um mannfélags umbóta-
mál.
Að endingu kvaðst liann ekki
hafa viljað ineiða tilfinningar
málshefjanda á nokkurn hátt, og
eins vera sannfærður um, að hann
hafi ekki viljað meiða sínar til-
finningar eða flokksbræðra sinna,
eða gera lítið úr skoðunum þeirra.
Næstur talaði hr. Sigfús B.
Benedictson.
Kvaðst vera þakklátur fyrir er-
indi það, er flutt hefði verið hér í
kveld. Æskilegt að^ brotin úr
voru litla þjóðfélagi væru að
minsta kosti málkunnug.
Það hefði orðið ljóst hér i kveld
að Unitarar ihefðu fimm ‘dogmur’,
en nýja guðfræðin enga. I>ess
vegna virtist sér nýja guðfræðin
fremri.
Þá talaði séra Fr.J. Bergmann
aftur-
Kvaðst ekki sjá betur, en Unít-
arar hefðu ‘dogmur’, t. d. neitun
guðdóms Krists, — neitun dogma,
alveg eins og játning.
Gamla skoðunin, að guðseðlið
og manneðlið væru andstæður, er
óbrúanlegt væri á milli, rikti enn
hjá Unítörum eins og öðrum.
Þessi skoðun er ekki viturleg.
Ef heimurinn væri að veriSa
unitariskur, hefði það farið fram
hjá sér. En nöfnin Unitari og
lúterskur ,er að hverfa.
Næstsíðasta ræðum. hefði fund
ist lítill sameiningar vottur hafn
lconiið fram á þinginu í Berlín —
og efaðist um að nokkur hugmyn 1
eða kenning gæti sameinað. — en
hér kvaðst hann á öðru máli.
Guðshugmvndin vær> homsteinn
allra trúarbragða,— um þá hug-
mynd myndu menn sameina sig.
Stífla er orsök margra kvilla
og óþæginda, sem gerir æfina
dauflega. Takiö inn Chamfcer-
lain’s magaveiki og lifrar töflur
töf lur (Ghamberlain’s Stomach
and Liver TabletaJ. Þser styrkja
líffærin og losa menn við öll þessi
óþægindi. Seldar hjá öllum lyf-
sölum.
Gott land til sölu
lyrir «4,000, 4^ milu frá Cand*-
h&r, Sask. Skóiahús er á landinu
(auðvitað ekki til sölu), gott
vatn, dálitil virgirðing, en Iclegar
byggingar. 90 ekrur brotnar, ojj
hægt að brjóta 70 ekrur $ viðbót.
Menn snúi sér munnlega eða
skriílega til
S. S- Anderson.
Glenboro, Man.
Þingið í Berlín samþykti, að
enn sem komið væri, væri engin
opinberun fullkomnari en frelsar-
ans — guðshugmynd hans.
Það er punkturinn, sem Unít-
arar og allir aðrir ættu að koma
saman á.
Viðvíkjandi Prólf. Hamack, sem
hann hefði lesið flest eftir er út
hefði komið, vildi 'hann endurtaka
það, að hann væri einn hinn allra
frjálsasti og óháðasti andi, sem
nú væri uppi. Um það væru
naumast skiftir dómar.
Og þar sem honum (ræðum.J
hefði stundum ekki í fyrstu geðj-
ast að eða geta fallist á sum atr-
iði hjá Próf. Harnack, þá hefði
hann þó að lokum orðið að kann-,
ast við, að Harnack væri sér óháð- sá lögregluþjónn, að brotist hafði
ari og sanngjarnari, — og hefði verið inn í litla gimsteinabúð, og
það stundum orðið sér andleg raun höfðu ræningjarnir komið úr
að láta undan i þeimi efnum- næsta húsi. Hann kallaði á nokkra
c,, „ v s lögregluþjóna sér til hjálpar, og
Sera Guðm. Arnason gaf þá * ? . . , . , ,
skýringu, að með dogmatík hefði f°ra þeir mn 1 huSl8‘ En lo^lu-
hann átt við kirkjulegt kenninga- menn 1 Lundúnum hafa ekki skam
kerfi, sem svo er kallað; við þess- ! byssur, heldur að eins barefli, svo
kyns dogmur væm Unítarar laus- ! að innbrotsþjqfunum veittist auð-
ir; en í þeim skilningi sem ræðu- ' gert að ráða niðurlögum þeirra
maður fséra F. J. B ) notaði orð- ' meg skammbyssuskotum: drápu
ið, hefðu Unitarar vitanleea* 1 * * * • * .
. s einn, særðu tvo til ohfis og tvo
dogmur. ,,
^ ........ .. nokkru mmna. En þeim vudi það
Frjalslyndi vær, all tilfænlegt sl tjl> a# þcir ^ einn sinna
°rS: eða k Viss j manna> en gátu þó haft bann á
ma ur gæ 1 yen rja s Yn?ur úa : brott með sér, en hann dó um nótt-
sjonarmið, ems flokks, og ofrjáls-: ina> og kom ; ljós aS hann var
flokks" ri slonanTU 1 annars | póiverskur Gyðingur. Hinir látnu
, S', .. , „ , . . lögregluþjónar voru jarðaðir á
^mgt myndi þess aö bi«a. a8 rjkjsins kostnaS meS mikilli við-
”7"”“ gufishug-: böfn. HúsiS, sem innbrotsþjóf-
myndina jafn mismunandi og ó-
s armr voru 1, var rannsakað, og
fanst þar mikið af skotfærum og
sprengiefnum, ásamt bókum og
Aðsíðustu talaði hr. Páíl M í anarkjStau.. ‘Þá voru
Clemens, er stýrði fundinum í ^’°?° fl! „hofuSs !veim
fjarveru forseta, hr. Skapta B anarkistum’ sem kallaöir eru
samrýmanleg og hún væri hjá hin-
um ýmsu trúflokkum.
Brynjólfssonar.
Þakkaði hann flytjanda erindið
með nokkrum velvöldum orðum.
Friðrikí Sveinsson.
ritari.
Anarkistar í Lundúnnm
Myndiniar tvær, sem birtar eru
á þessari blaðsíðu, eru af áhlaupi
bví, sem lögreglulið og hermenn
^erðu á nokkra anarkista i Lund-
inum 3. þ.m. Á annari myndinni
u’ást hermenn sem eru að skjóta á
íús anarkistanna, en á hinni mynd
inni sézt Winston Churchill ráð-
gjafi, sem kcm þar að meðan á
atlögunni stóð.
Lögreglunni í Lundúnum varð
fvrst ktinnugt um þessa anarkista
aðfaranótt 16. Des. f. árs. Þá nótt
ur málari'’ og “Dutch Fritz”, því
að þeir voru grunaðir um mann-
drápin- Sunnudaginn 1. Janúar
fanst frakkneskur maður myrtur
i Lundúnum. Hann hafði leigft
nokkrum anarkistum herbergi, en
gerði lögreglunni aðvart, og var
bersýnilegt, að hann hafði verið
drepinn í hefndarskyni því að staf-
urinn S var markaður á báðar
kinnar líkinu. Að kvöldi annars
Janúar umkringdi lögreglan hús
það, í Sidney stræti, í austurhluta
Lundúnaborgar, sem sést hér 4
myndinni, og í dögun næsta dags
hófst áhlaupið á húsið, og stóð
hvíldarlaust fram til klukkan tvö
um daginn. Þá var húsið brunnið
og anarkistamir fallnir. Þegar
grafið var í rústirnar, fanst líkið af
“Dutch Fritz”, rússneskum lása-
smið ,en það er ætlun manna, aö
“Pétur málari” sé enn á lifi.