Lögberg - 26.01.1911, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 26. JANÚAR 1911.
»»«•♦♦♦♦♦»♦♦»♦♦♦♦♦♦♦»♦♦♦»♦♦»♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦ ^
HCFND MARIONISl
1
4 ►
7
; j EFTIR 5
< > í
«! E. PHILLIPS OPPENHEIM. J
ii I
] ■»» ♦»♦»♦»♦» ♦ !■ ♦'»■♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦'*' ♦♦♦♦♦♦♦<> ♦
Fáein skref .frá stó« Martin Briscoe hjá hólm-
gönguvotti sínum. Þeim Briscoe og St. Maurice
haföi oröiö sundurorða einmitt á þessari raunastund
lífs þeirra. Briscoe haföi haldiö því fast fram, að
sér bæri aS berjast viS Sikileyinginn á undan. St.
Maurice lávarSi. En Sikileyingurinn hafSi skorist í
deiluna og krafSist sjálfur aS eiga heimting _ á aS
kveöa á um þaS, viö hvern þeirra hann berSist fyr.
Hólmgöngutiminn hefSi veriS fastakveSinn, þannig,
aö hann ætti vopnaviSskifti viö St. Maurice lávarS
kl. 6, en kl. hálf sjö viS Mr- Briscoe. Hann kva&st
hafa' fastráSiS aS haga hólmgöngunum svo, i vissu
augnainiSi, og hann kvaSst ekki vilja falla frá þeirri
ætlan sinni fyrir neinn mun. Honum varS ekki neit-
aS um heimild til þessa, og Martin Briscoe hafSi orS-
iS aS þoka til, blóSrauSur i framan af gremju, og
verSa nú þögull sjónarvottur aS bardaga, sem hann
kveiS fyrir aö yröi líkari slátrarastar fi en heiöarlegri
hólmgöngu.
Signor Pruccíó hafSi dregiS hólmgönguna eins
lengi á langinn, og honum var mögulegt, og bar því
viS, aS hann væri aS biSa læknis, sem skipaS hefSi
veriS aS fara þangaS, en var ókominn. Tvisvar sinn-
um hafSi Sikileyingurinn krafist þess, aö þeir byrj-
uBu, en signor Pruccíó hafSi í bæSi skiftin beSiS um
fárra minútna frest. Hann kvaS þaB öldungis ó-
gerning, og óheyrt gerræSi aS lata fara fram hólm-
göngu, án þess aö læknir væri viS. En loks varS
þetta eigi lengur notaS til undandráttar, þvi hólm-
gönguvottur Sikilcyingsins sagöi brosandi, aS hann
væri æfSur sáralæknir og væri fús til a’S veita aSstoS
sína, ef á þyrfti aS halda. Nú var ekkert undanfæri
lengur. St. Maurice lávaröur fór sjálfur fram á,
aS merkiS væri gefiS. Signor Pruccíó bjóst því til
aS gefa þaö hryggur í bragBi. BáSir bardagamenn-
irnir stóöu hvor andspænis öSrum og hólmgöngu-
votturinn var meB orSiS á vörunum.
í þvi flaug upp hópur sjófugla og sveif yfir höf-
uS þeim. Signor Pruccíó beiS viS meöan þeir voru
aS fljúga fram hjá. Siöan lyfti hann upp hendinni.
“BíSiS viS!’’
ÞaS var kvenmaSur, sem kallaSi þetta. Allir
litu viö. Fáein skref frá þeim stóö Adríenna, meS
fagra háriö flaksandi i morgungolunni og allan kjól-
inn sinn rifinn og ataöan í leir- Hún var nýkomin
gegn um aloetrjágöngin og titraSi öll á beinunum,
þvi aS hún haföi hlaupiö mjög hart.
Skuggalega andlitiö á Sikileyingnum varS bik-
svart af gremju.
“Þú hefir ekkert gott af aS sjá þaö, sem hér fer
fram,’’ hreytti hann út úr sér í bræöi. “’Þú þarft
ekki aS hugsa aS’ þú getir bjargaö unnusta þinum.
ÞaS er bezt fyrir þig aö fara, annars drep eg hann
fyrir augunum á þér.”
Hún gekk rólega fram og staönæmdist á milli
þeirra og horfSi á þá á víxl.
“Eg þarf ekki aS spyrja yöur aö því St. Maurice
lávaröur, því aö eg veit aö þér eruö ekki hvatamaöur
aS þessari hókngöngu.”
“ÞaS er rétt til getiö,” svaraöi hann og stakk
niSur sveröi sínu. “Þessi náungi móSgaöi mig og
eg refsaöi honum á almannafæri i veitingahúsinu
Hotel de l’Europe í gærkveld. Eg leit svo á, aB
meö því iheföum viö gert út um misklíSina okkar í
milli, en hann kraföist réttarbótar og eg er aö halda,
aö hann hafi haft rétt fyrir sér, frá hans sjónarmiöi
skoSaS. Eg er aö minsta kosti fús til aö veita hon-
um þá réttarbót, sem hann beiöist.”
Hólmgönguvottarnir höfSu hopaö frá. Þáu
stóöu þarna þrjú ein sér. Hún gekk aö Sikileyingn-
um, og lagöi höndina á öxl honum.
“Leonardó, viS 'höfum veriö vinir. Er ekki svo?
Hversvegna viltu þá ráöast í þaö, sem gerir okkur
aö óvinum alla æfi?? Eg hefi aldrei rofiö nokkurt
loforö viS þig; aldrei nokkurn tíma gaf eg þér von
um aS eg yröi konan þín. Aldrei hefi eg elskaS þig;
og mundi aldrei geta elskaS þig heldur- Hversvegna
viltu þá reyna aS myröa manninn, sem eg elska, og
gera mig ófarsæla alla æfi?”
Svipurinn á honum var ískyggilegur, en ekki var
svo aö sjá, sem orö hennar heföu haft nokkur áhrif
á hann.
“O-o-o! Þ,ú talar eins og augnábliks ahrifin
blása þér í brjóst,” svaraöi hann hranalega. “Eg
trúi engu oröi af því, sem þú segir. Ef hann hefSi
ekki komist upp á milli okkar, þá heföir þú orSiö
konan mín. önnur eins ást, og eg ber til þín heföi
boriö sigur úr býtum á endanum. Frá! FarSu frá!”
hrópaöi hann, og ýtti henni burt, og stappaöi niöur
fótunum af óþolinmæöi. “Eg fyllist heift viö aö
sjá þig og handleggur minn stælist til víga! Þó aö
þú bæSir mig á hnjánum aS gefa honum líf, þá mundi
eg samt drepa hann!”
“Eg æt!a ekki aö biöja þig þess á hnjánum,” svar-
aöi hún drembilega. “En samt ætla eg aS biSja þig,
sjálfs þín vegna, vegna þinnar eigin farsældar, aö
taka sönsum. Nú ætlaröu aS flekka ihendur þínar í
blóöi þess manns, setn eg ann miklu heitara en eg
hefSi nokkurn tíma getaS unnaö þér. Er þaS þetta,
sem þú kallar ást? Gættu nú aö þér, Leonardó! Eg
er ekki kona, sem tek því meS hógværö, aö eg sé
rænd þvi, sem mér þykir vænt um. Slíöra þú nú
sverö þitt. Ef þú gerir þaö ekki, muntu iörast þess
alt til þíns dauSadægurs.”
Rödd hennar heyröist skýr og ógnandi í morg-
unkyröinni, og augu hennar tindruöu af reiöi. ÞaS
var einkennilegur hópur ,sem þarna stóS á sand-
öldunni.
Ekkert lát var á Sikileyingnum. Hann virtist
jafnvel stælast viS þaö aS konan, sem hann elskaöi,
skyldi tala máli meSbiSils hans.
“FarSu frá mér!” hrópaöi hann og herti takiö
aö meöalkafla sverös síns. “EruS þér ekki famir
aS þreytast á því, St. Maurice lávaröur, aö skýla
yöur á bak viö kvenpils? VerjiS yöur! segi eg!
Verjiö yöur!”
Alt í einu rétti hún hendumar upp yfir höfuö á
sér og samstundis stækkaSi litli manna hópurinn
þarna á sandöldunni undarlega fljótt. Þrír menn í
dökkum klæöum spruttu upp undan háum kletti,
kornu aö baki Sikileyingsins og gripu hann höndum.
Hann leit til mótstööumanna sinna hryggur og
reiöur. Þeir voru honum ókunnugir og í svip gat
hann ekki áttaö sig á því, sem var aö gerast.
“Hvaö á þetta aS þýöa ’ ’spuröi hann reiðulega.
“Hver dirfist aö leggja hendur á mig? ViS emm
hér staddir á alþjóöareign.”
Hún hristi höfuðiö.
“Þú mátt sjálfum þér um þetta kenna, Leon-
ardó!” sagöi hún alvarleg og meö áherzlu. “Þú
geröir gildringar til aö myröa manninn, sem eg elsk-
aöi. Eg var búin aö vara þig viö því, að eg mundi
ekki skirrast viö neinu, til þess aö verja hann, ef á
þyrfti aö halda. Rétt áöan gaf eg þér aftur færi á
aö hætta viö ódáöaverkið. Þú heföir ekki þurft aö
segja nema eitt orö, til þess aö eg hefði fleygt þess-
um skjölutn í sjóinn,” og um leið dró hún skjala-
böggul úr barmi sínum, “í staö þess aS fá hann í
hendur óvinum þínum.”
Fjóröi maðurinn kom nú gangandi 1 hægðum
sinum út úr aloerunninum, reykjandi langan vindil.
Þessum manni afhenti Adrienna skjalaböggulinn, en
hann tók við honum og hneigði sig mjög kurteislega.
Sikileyingurinn gat ekki fyllilega áttaö sig á
þessu; en þegar hann kom auga á þenna f jóröa mann,
hrökk hann viS og mikill óstyrkur kom á hann, og
tók hann aö einblína á þenna nýkomna mann eins
og þrumulostinn.
“Eg skil ekki hvernig á þessu stendur,” stamaSi
hann út úr sér.
Fjóröi maðurinn tók út úr sér vindlinginn, og
dró upp hjá sér skjal nokkurt.
“Leyfiö mér aö skýra þetta fyrir yöur,” sagði
hann kurteislega. “Eg hefi hér meðferðis skipun um
að taka yður fastan di MarLoni greifi, öðru nafni
Leonardó di Cortegi, og er yöur gefiö tvent aö sök;
í fyrsta lagi þaö, aö þér eruð útlagi, en hafiö þó snú-
iö aftur hingaö til ítalíu, og í ööru lagi eruö þér sak-
aöur um samsæri gegn ítölsku stjórninni ,og sagöur
vera í leynifélagi, sem kallar sig: “Hvítu hýblóma
regluna”. Sannanir fyrir síðarnefndri ákæru voru
ekki viö hendina, er þér voruö tekinn höndum siö-
ast, en nú eru þær fengnar.”
Hann benti á skjalaböggulinn, sem hann var ný-
búinn aö taka viö ,og hopaöi ofurlitið aftur á bak
um leið og hann hneigði sig kurteislega. Svo varö
löng þögn.
Þegar Sikileyingurinn heyröi nefnt hiS fyrra
nafn sitt varö hann náfölur. En nú varö hann alt í
einu rólegur og mjög stillilegur, en tillit dökku augn-
anna hans varö enn þá ískyggilegra heldur en veriö
haföi meðan reiöin tindraöi í þeim.
“Mikla göfugmensku hefir þú sýnt, Adríenna!”
sagöi hann meö hægö. “Þú hefir bjargaö elskhuga
þínum, en þú hefir líka svikið í trygöum þann mann,
sem fús hefði verið til aö leggja lifiö í sölurnar vegna
þín. Illustaðu nú á mig! Eg befi elskað þig inni-
lega, hingaö til, en héðan af hata eg þig jafnmikiö
eins og eg hefi elskaöi þig. Eins og ást mín á þér
hefir hingaö til ráðið öllu Iifi mínu, og hvatt mig til
aö fylgja þér ávalt eftir, þannig skal þaö óslökkvandi
hatur, sem eg hefi fengið á þér og manninum þarna,
greiöa mér veg yfir láö og lög, jafnvel til yztu endi-
marka heimsins, til aö koma fram hefnd minni viö
ykkur. Hvort sem míér verður haldiö i fangelsinu
tíu, tuttugu eða þrjátiu ár, mun þó þar aö koma aS
lyktum, aö eg verö látinn laus. Og þá skuluð þiB
vara ykkur! Rifjiö upp fyrir ykkur sögu ættar minn-
ar! Þá munuö þiö sjá og sannfærast um, aö þar
hefir aldrei hatur, hefzt eöa eiður veriö rofinn. Og
hlýöiö nú til eiösins, sem eg ætla aö vinna,” hrópaöi
hann, spenti greipar og rétti skyndilega báöar hendur
upp fyrir höfuö. “Eg sver þaö viö sólina, viö him-
ininn, viö jörðina og viö hafið, aö eins og þau halda
áfram aö vera óbreytt, þannig skal hatur mitt á ykkur
vera óbreytanlegt, og ævarandi! Þú, svikanorn, mátt
nú grípa hönd elskhuga þíns, í þeirri von, aö hann
veiti þér örugga vernd. En eg sé gerla skelfinguna
læsa sig um hjarta þitt. Sá dagur mun koma, aö
þú munt biöja mig miskunnar á hnjánum, en hjá
mér verður þá enga miskunn aö finna. Hér er sverö
mitt, herrar minir. Nú er eg reiöubúinn aö fara
meö ykkur-”
II. ÞATTUR.
I. KAPÍTULI.
Fundur reglubrœðranna.
Grannleitur, þreytulegur maöur, hrukkóttur
mjög í framan, stóð á steintröðinni í mjóu stræti í
Camiberwell. Hann var i skinnfóðruöum frakka og
litaöist um mjög angurmæddur á svip. Fram undan
sér sá hann langa röð af húsum meö sex herbergjum
í, öll sótflekkótt, ömurlega hk og ömurlega leiðinleg.
Ekkert sást á strætinu nema fjórhjólaöi vagninn, sem
hann haföi komiö í og var nú aö hverfa í þokuna, og
tveir menn, mjólkurmaöur og matsalasveinn, sem
voru aS talast viö í mesta bróðerni, en nokkru fjær
var hópur af börnum, tötralega til fara og óhreinum,
sem voru aö leika sér í forinni. Varla var mögulegt
aö útlendingur frá suörænum löndum er kom til stór-
borgar, gæti komist þar á ömurlegra sjónarsviö.
Þarna var ósvikið sýnishorn af óþrifalegu útjaöra-
hverfi stórborganna, heimkynni snauöra oddborgara,
heimkynni hinna hiröulausu og munaðarleysingjanna.
Þarna gafst manni færi á, samikvæmt oröum Swin-
burne’s, — sem áttu reyndar viö annað — aö sjá
“land ömurlegra en eyöimörk”, án þess aö færa sig
Iangt úr staö.
Smávaxni, aldraöi maöurinn, sem var nýstiginn
út úr vagninum, stóö þarna vandræöalegur, hálf for-
viöa og hálft í hvoru ráðþrota. Annan eins ljótleik
hafSi hann aldrei óraö fyrir aö hann mundi eiga
eftir aö sjá, og aldrei haföi hann fyr séö neitt svipaö
þessu. Gat þaö átt sér staö, að hann heföi farið
stræta vilt? Hann dró bréfmiöa upp úr vasa sínum
og leit á hann. Nei, heimilisfangiS var skýrt skráö
þarna — Nr. 85 Edenstræti í Camberwell- Hann var
tvímælalaust staddur í Edenstræti í Camberwell og
talan, sem letruð var á dyrastafinn beint á móti hon-
um var 85, þó aö hún væri bæöi máö og ellileg.
Hann ýtti opnu grindhliSinu hálfhikandi og gekk yfir
mjóa garörönd, illa hirta, og aö útidyrum hússins.
Ðyrabjallan var oröin ónýt, svo aö hann baröi aö
dyrum fyrst mjög hægt, en svo fastara svo aö loks
brakaöi í fornfálegum k'æðningarfjölunum.
Góö stund leið, áöur en gengiö var til dyra.
Nokkrir næstu nábúarnir komu fram í dyr hjá sér
og gláptu forvitnum augum og töluvert áfergislega
á komumann. Ungur piltur 1 húsinu nr 81 er talinn
var fynduastur maður þar í hverfinu, geröi hálf hátt
ýmsar ruddalegar athugasemdir um búning og út-
lendingshátt komumanns, og tóku nágrannar hans
undir þaö meö háu flissi og fögnuöi. En gamli maö-
urinn stóö þarna eins og hann væri heyrnarlaus, meö
hendur troðnar langt ofan í frakkavasana, og haföi
augun ekki af huröinni, sem hann stóö viB. Hann
stóö þarna steinþegjandi og dapur í bragöi.
Loksins eftir að hann hafði bariö þrisvar sinn-
um aö dyrum, var hurðin opnuö hægt og gætilega,
og komumaður sá í fyrsta sinn á æfinni lundúnska
einka-vinnukonu. Hún varð ekki síöur hissa á að
sjá komumann, en hann hana. Henni var það ekki
síöur nýtt en honum, aö sjá öldung eins og hann var,
gulan cg skorpinn í and.iti, l vitan á hár cg skegg,
dökkeygðan, píreygðan cg snareygðan, því aö e lin
haföi enn ekki deyft augu hans til neinna muna.
Og nú stóö hann þarna viö húsdyrnar með loðkraga
brettan upp fyrir eyru, cg bar bæöi búnjngur hans og
látbragö þess órækan vott, að hann var útlendingur.
Honum varö aftur á móti litið á bi’csvörtu hen lurnar
á henni, grútskítugt andlitiö, og hárið ógreitt, s m
dinglaði í óþrifalegum lögöum niöur um vanga henn-
ar; og þá bætti ekki um götótti og óhreini sirzkjóll-
inn, sem hún var í, rifinn upp á miöjan fald annars-
vegar, en tengslaöan saman hinum megin meö nokkr-
um varúðarnælum, en fótafragöiö var svo aö skein
i gegnum saumsprottna skóna 1 s’itur af bómullar-
sokkum, sem einu sinni höfðu veriö hvítir. En sú
aökoma! Þaö var sannarlega hepni fyrir hann, aö
rökriS skýldi þó æö nokkru leyti óhuginum, sem
skein úr svip hans.
“Er—Mr. Bartlezzi heima?’ spurði hann þegar
'hann loksins gat komið upp oröi.
“Ó ,é veit ekke”, svaraði hún í fáti- “Hann ir
ekke vanör að hafa heimsókner. Þú irt líkliga ekke
taxarenn ?”
“Nei!” svaraði hann svona í ráSaleysi, því aö
hann skildi ekki viö hvaö hún átti.
“O ekke heldör vassrei'kningörenn ? Nei, þú
ert ekki vassreikningörenn,” sagöi hún viö sjálfa sig;
é þekke hann. Hann ir altaf í dukkum frakka, miö
gliraugö og spássírar miö Unnö Stöb á sunnudög-
um.”
Ilann félst hikandi á þaö sem hún sagöi. Vitan-
lega var hann samt ekki vatnsreikningurinn.
Henni fór nú aö skiljast, aö óhætt mundi aö
hleypa honum inn í húsiö.
"Viltö ekke koma ennfyrir. É veit ekke hver
þú irt, en é högsa aö þú sért óskaölegör. Kondö
enn.”
Hún opnaði huröina og fylgdi honum inn í mjó-
an og þröngan gang. Hann varð aö renna sér á
rönd til að komast þar fram hjá henni. Hún leit á
hann á ný, studdi höndum á mjaömirnar, hallaði
undir flatt og sagöi:
“É þori aö segja aö þú heiter eitthvað. Hvaö
heitirðö?”
“Þér getið sagt Mr. Bratlezzi aö hér sé maöUr,
sem langi til aö tala viö hann,” svaraði hann. “Nafn
mitt er óþarfi um aö ræSa. Viljiö þér þetta ” bætti
hann viö og rétti hikandi fram hálfrar krónu pening.
Hún hrifsaöi af honum skildii.^rrm og velti
honum rannsakandi í lófanum í hálfrökrinu- Þetta
var vafalaust sjaldgæfur peningur. Þaö var tví-
mælalaust hálf króna — fyrsta hálfa krónan, sem
henni hafði gefist á æfi sinni.
Hún þakkaöi honum ruddalega fyrir sig, opnaði
buröina og hálfhratt honum inn. Síöan hljóp hún
inn aö stiganum, meö fingurna fast kreftar utan um
peninginn og hrópaði, —
Húsbónde! Þaö er ókönnögör hirramaöör
niöre, sim vill finna þeg. Nafn sett seger hann, sé
óþarfe. Han ner 1 stáss-stofönne!”
Til svars heyröist eitthvert nöldur og svo varö
þögn. Stúlkan hvarf niöur i kjallara þegar hún var
búin aö kalla á húsbóndann og gesturinn var einn
eftir.
Hann IitaSist um í herberginu, og óhugur hans
minkaöi ekki. Veggirnir á litla herberginu, sem
honum hafði veriS fylgt inn í, voru alveg auöir að
undanteknum lélegum prentuöum olíumyndum og
glossalegum veggalmanökum, áþekkum þeim, sem
matsalar og farandsalar gefa í kaupbæti um jóla-
leytiö. Brotinn spegill í gyltri umgjörð lá á arinhill-
unni. Húsgögnin voru fá og þess kyns, er menn
kaupa á uppboðum þar sem brúkaðir munir eru seld-
ir, og þarna inni var viöbjóöslegur þefur af slæmu
reyktóbaki og súru öli. Ofurlítiö píanó stóö í einu
horninu, eitt þeirra allra ódýrustu, sem fást keypt, og
varö haldiö uppi meö því að bókum, bæði með spjöld-
um og spjaldalausum var skotiö undir tvo fæturna,
sem brotnir voru af því; annar hinna haföi veriö’
límdur, en þriöji var á lofti, og náöi ekki niöur á
gólf. Gólfábreiðan var gatslitin og engin tilraun
hafði veriö gerö til þess aö bæta hana, þar sem hún
haföi látiö undan tímans tönn. LoftiS var sprungiö
og svart af reyk, og upplitaöur veggjapappírinn
hangdi 1 tætlum niöur eftir veggjunum. Enginn
blettur var til þar inni, sem hægt var aö festa augun
a með ánægju. Húsið samsvaraöi sér utan og innan.
Gesturinn varö alls þessa var- Hann strauk
hendinm um enniS og lét aftur augun. En hvaö
manni gat létt viS aS loka augunum fyrir þessu þó
ekki væri nema rétt sem snöggvast! Hann haföi séö
fatækt og óþrifnaö í ýmsum myndum, en annað eins
húsrými hafði hann aldrei á æfi sinni séö. Einkenni-
legur veiklandi kviöi færöist fyrir brjóst honum, fyr-
irboði vonbrigöa fanst honum. Hann lét hendúrnar
síga niður og fór aö ganga um gólf, reynandi til aö
eyöa kvíSanum. Gat ekki skeð aö alt þetta væri
nauösynlegt -• nauðsynlegt til aö dyljast — nauð-
synlegt ti! aö blekkja mönnum sýn? ÞaS gat varla
att ser staö, aö þetta væri tómri fátækt aS kenna. Fá-
tækt! A hans dögum haföi ekki verið fátækt. Samt
haföi vaknað hjá honum slæmur ‘ grunur. Hann
mintist nú hversu undrandi, óákveöiö og nærri því
meðaumkvunarlega menn höföu svarað fyrstu spurn-
íngum hans og eflirgrenslan í Rómaborg. Hann gat
varla búist viö, aö alt væri nú eins og þaö haföi verið.
Tuttugu ár var langur timi, og breytingarnar hlutu
að vera miklar. Þaö hefði liklega veriö réttara fyrir
hann aö clvelja lengur í Rómaborg og afla sér meiri
'■pplýsinga. Þar beföi hann auöveldlega átt aö geta
fengið þær upplýsingar sem hann fýsti að fá! Það
heföi vitaniega verið hyggilegra—miklu hyggilegra.
Meöan hann var sem mest um þetta aö hugsa
var huröin opnuS og þá leit hann upp í mikilli eftir-
\æntingu. Aftur fanst honum eins og hann vera
lagöur hnifi í hjartaö. Hann haföi ekki búist viö
aö sjé annan eins mann eins og þann, sem nú kom
tram fyrir hann. Þetta var mikill vonbrigöa dagur!
Maöurinn kom inn í dymar og nam þar staðar í
sýni egum vandræSum- Hann var rúmlega miöaldra
sja, 1 Iiærra meöallagi, en feitlaginn og rjóöur og
húlduleitur í andliti.
Hann var oröinn gráhæröur, og þykka, þver-
stifða yfirskeggið. sem einu sinni hafði verið dökt,
var nú farið aö skifta lit Dökki, snjáöi frakkinn!
sem hann var í, var broslega stuttur á honum. og
mikil hné komin i buxurnar. Ekkert hálsbindi haföi
hann, og flibbinn hans var allur rifinn og blettóttur.
&BKASanEV?ailöKP*3ðSi
VECGJA CIPS.
Vcr leu jnm f*lt Uapp á
aö Þú.t 111 lnðu t<usia?-tH
o*t ti»n\:rQi>frta (»1 PS.
<< C • »»
iLmpire
Cements-veggja
Gips.
Yiðar Gips.
Fullgerðar Gips o.fl.
Einungis búiö til hjá
Manitcba Gypsum Co.Ltd.
Wmnippg Manitoba
SKRIFTÐ EFTIR BÆKLINGI VOKUM YÐ-
- UR MÚN ÞYK.JA HANN ÞESS VERÐUR—
a'

í stuttu máli, maöurinn var ótútlegur og óþrifalegur
hvar sem á hann var litiö. Göngulagið var enn frem-
ur vaggandi og ótigulegt. ______
“Vilduö þér fá að lala viö mig?” spuröi hann og
var mikill útlendingsblær á málrómnum, sem var
dimur og hás. “Eg heiti Bartlezzi — signor Alfonsó
Bartlezzi.”
“Já, mig langar til aö tala við yður.”
Signor Bartlezzi fór að líða mjög illa, þvi aö
gesturinn horföi mjög fast á hann. Hvernig skyldi
standa á því, aö hann einblíndi svona á hann. Aldrei
haföi hann séö þenna mann fyr; en hvað hann var
einkennilegur, lítill og skinhoraöur! Hann hóstaði
og þokaði sér ofurlítið til.
“Ó, já. Eg er reiðubúinn að 'hlusta á yður. Er
þaö nokkuö viövíkjandi starfi mínu, sem þér vilduð
finna mig?”
“Eg veit ekki hvaö starf yðar er.”
Signor Bartlezzi reigði sig aftur á bak svipað
því sem hann haföi séö hermenn gera og sagði:
“Eg er skylmingameistari — enn fremur pró-
fessor 1 ítölsku — prófessor Alfonsó Bartlezzi. Eg
er allvel kyntur hér í nágrenninu. Ef þér skylduð
vita um einhverja lærlinga, herra minn, eða vera
sjálfur að hugsa um aö fá kenslu hjá mér, þá þætti
mér vænt um það. Eg hefi stundum orðið þarfur
túlkur bæði fyrir rétti og í einkamálum manna. Mér
þætti mjög vænt um, ef eg gæti liðsint yður eitthvað ”
Þegar signor Bartlezzi var búinn aö segja þetta
krosslagði hann handleggina og beið svars. Hann
sá aö gestur sinn mundi nú verða neyddur til aö segja
til nafns síns og hvað honum væri á höndum. En
hann virtist þó ekki hirða um aö hraða sér.
“Þér eruö ítali, er ekki svo?” spurði hann.
“Já, þaö er eg.”
“Mætti eg spyrja, hvort þér hafiö enn bréfaviö-
skifti við þjóöbræöur yðar þar eystra, eða eigið vini
þar enn þá?”
Frófessorinn fór nú að ókyrrast. Hann horfði
fast á gest sinn um hríð, og virtist svo ná sér aftur.
“Nei, því miöur,” svaraði hann raunalega.
“Kunningjarnir, sem eg átti þar fyr meir, eru nú
orðnir hljóðir; þeir hafa gleymt mér.”
“Hafiö þér þá verið lengi á Englandi?”
“Síöan eg var drengur.”
“Og eruö þér ánægður ”
Prófessorinn ypti öxlum og leit kringum sig-
Látbragö hans var auðsætt svar.
“Og ekki get eg nú sagt það,’ ’svaraði hann. “En
hvaö viljið þér mér? Má eg nú bera upp fyrir yður
eina spumingu?” bætti hann viö.
“Já.”
“Hvaö heitiö þér?”
Gesturinn leit angurmæctdum augum í kringum
♦igf-
“Nú eru þeir dagar liðnir, er eg þurfti aö dylj-
ast og fara huldu höföi,” sagöi hann. “Eg er Leon-
ardló di Maríoní greifi.”
“Hvaö þá!” hrópaöi prófessorinn.
“Eg heiti Leonardó di Maríoní greifi. En eg
var kunnugri mörgum meS nafninu di Cortegi, ef til
vill kunnugri meö því nafni í sögu reglu vorrar.”
“Drottinn minn!’’
Þó að eldingu heföi lostið niöur í litla herberg-
iö, þar sem þeir sátu inni, mundi prófessornum ekki
hafa orðið ver viö. Hann hafSi hnigið niður á stól
náfölur og skjálfandi af undrun og ótta.
“Hann var ungur maður, var ekki svo ” stundi
hann upp.
Gesturinn blés við.
“Já, hann var þaS fyrir tuttugu og fimm árum,”
svaraði hann meö hægö. “Eg hefi veriB aS vezlast
upp i römversku fangelsi i tuttugu og fimm ár. Þaö
uröu örlög mín. Eg var ungur maður, þegar eg
var fluttur þangað, og sjáið mig nú.”
Hann lyfti upp handleggjunum og Iét þá siðan
falla aftur niSur meö hliöunum- TilburBir hans voru
líkastir tilburðum frægasta sorgarleikara, en þarna
inni í Htla herberginu var enginn til að meta það, eng-
inn til aö aumkvast yfir liærur hans og raunir. En
það stóö á minstu. Hann var ekki kominn þangað
til aö láta kenna í brjósti um sig.
j ----------------------------- «s
THOS. H. JOHNSON og f
HJÁLMAR A. BERGMAN, |
fglentkir l'IgfraeCipgar. ^
Skripstopa:— Rooro 8n McArthur »
Building, Portage Avenue J
Xrituh: P. O. Box 1656.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
——————
I! Dr. B. J BRANDSON ií
1)
Office: Cor. Sherbrooke & William
Telephoxe garrv 020
Oppicb-Tímar: 2—3 og 7-6 e. h. ' )
1
] [ Hbimili: 620 McDermot Avb.
Tbuephone garry 321
Winnipejí, Man.

•>
I
Dr. O. BJ0RN80N £
Office: Cor. Sherbrooke & William »
ntLKPHONKi GARRY 3!í)* $
• Office thnar: 2—3 og 7—8 e. h.
s
é Hkimiii: 620 McDkrmot Avb.
■) IkLEPHOKEi OARRY Uti 1
Winnipea, Man. %
»»»««««««««««««««««« ««««$
^WHViWWW'l>WIIWWjtf,«IViV>71Wy,’riVilWMMil>«
I Dr. W. J. MacTAVISH I
Offick 724J ó'argent Ave.
Telephone -Vherbr. 940.
( 10-12 f. m. 1
E Office timar -j 3-6 e m
( 7-8 e, m: |
| — Hkimili 467 Toronto Street — Í8
WlNNlPEo jg
E telephone Sherbr. 432.
BMKMBWHWhW)
»«« «»«««»«»»»«*««««, «***«
2 Dr. I. M. CLEGHORN, M. D.
^ oi yffrsfttumaOur.
% Hefir sjálfur umsjón á öllum
« meðulum.
# BLIZABKTH STRHET,
BAl.Dl M — — MANITOBA.
% P. S. fsiencknr tðlkur viö hend-
5 ina hvenjrr gem þoWgensL
«*«*«*«««««*«»«* ««4 *«««4e
mi'H'HI lllltllll l»-||»l'»X
:: Dr. J. A. Johnson ;;
: Phyaicúm and Surgeon ;;
:;Hensel, - N. D. [
«»»n 11 tnm Htmi 11 !»♦»
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKMR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave 8t.
Suite 313. Tals. main 5302.
4
I Dr. Raymond Brown,
S4rfrcfiingiir i auRua-eyra-nef-
háls-sjúkdómum.

326 Somen-et Bldjf.
Talsfmi 7282
Cor. Donald & Portage Ave.
Heiina kl. io—i og 3 6.
J. H. CAR.sON,
Manufaclurer of
ARTIFICIAL LIMBS, ORTHO-
FEIJIC APPLIANCES.Ti tiMNes.
Phone 8425
54 Kina St. WINNIPEa
A. S. Bardal
121 NENA 8TREET,
selnr lfkkistur og annast
Jm út.'arir. Allur útbún-
aöur sá bezti. Rnnfrem*
ur selur hann allskonar
minnisvarBn og legsteina
Tol om «f- 3oO
Evans Gold Cure
226 Yaughan 8t Tals. M. 797
Varanleg lækning viC drykkjuakap á 28
drigum -n nokkurrar tafar frá vinnu eftir
fyratu vikuna Algerlega prívat. 16 ár f
Winnipeg-borg. Upplýsingar í lokuCum
umalögum.
Dr. D. R. Williams,
Examining Physician
W. L Williams,
ráCsmaOur
A. L HOUKES & Co.
selj* og búa til legsteiaa úr
Granit og marmara
Tal.s. 6268 • 44 Albert St.
WIN IPEG
W. E. GRAY & CO.
Germ viB °g fóBra StóU og Sofa
Smuma og laggjm gólfdúkm
Shirtwaist boaes og legubekkir .
S89 Portzge Ati., Tal8.Sber.2572