Lögberg - 13.04.1911, Page 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. APRÍL 1911.
I1EFND MARIONISl
EFTIR
E. PHILUPS OPPENHEIM.
4
4
4
4
4
4
4
4
. 4.mHH»44*44444»44l44*44H4t4l-44-4^4i4
Og um leið og honum Iauk, laiuk einnig þeirri
•eiðsvörnu fyrirætlan minni, sem þvi haíöi ráöiö, aö
eg fór þangað. Eg, Margaretha di Maríoní, eg sem j
haföi einu sinni vonast til að geta neint mig, er er!
komitr á fremsta hlunn með a'ö kollvarpa stefnuhefðj
og heiðri ættar miiTnar. Eg er í þann veginn aö
svíkja lasburða öldunginti. Eg ætla að fara að ^cgja
honum að mér sé ómögulegt að rétta frara hend'ur
minar til að vinna neinum í þessari fjölskyldu tjón.
Tíér fyrir framan mig liggur svarið frá honum
við bréfi minir— jafnvel nú hefir hann engan minsta
grun um að eg muni bregðast sér.
“Margaretha f
“Eg hefi meðtekið bréf þitt og athugað það itar-
lega. Þú ert helzt til ung tíl að rmeta þessu mótlæti, j
en samt dettur mér ekki í hug að eiast um að þú
munir breyta öðru vísi en ætt þinni er samboðið.
Þú getur aldrei látið þér koma til hugar að giftastj
þessnm manni. Þú ert Maríonl, hann er af St.
Maurice ættinni! Samt hryggir það mig, að þú skul-
ir hafa léð slíkum hugrenningum griðland í hjarta
þínu. Rífðu þær upp með rótum, Margaretha, eg
skora á þig. Hugsaðu ekki um ranglætið, sem mérj
hefir verið sýnt, eða ef þú gerir það, þá skaltu ekki j
Að langa til að'devja er að lifa og að langa til hu’&sa 11111 nllg seni móðurbróöur þinn, heldur eins < g
um vorum minum. og hevra rödd hans siðast hljóma; ag u£a er <jeyja. Svo særingarlega er mannlegu Maríoní greifa, höfuð ættar minnar og höfuð
mér i eyrtim. Hvað gat lífið orðið mér, mánneskju j jTáttaði að allra raun. Eg hafði þráð það að ættar þinnar. Við böfum orðiö að þola miklar þraut-|
"Það er ómögulegt!’’ hrópaði liann. “Eg horfði
á þegar báðar árarnar voru Iátnar í bátinn.”
Hann fleygði sér á hnén og fór að leita eftir
jieitn. Svo kveykti hann á eldspýtu, og alt fór á
sömu leið. Arin sást hvergi.
Þá vissi hann að eg hafði sagt satt. og hann kom
yíir til min, settist hjá mér og mikil orvænting skein'
úr dökkum augum hans.
“Margaretha l” hrópaði hann og tók mág í fang
sér. “Við erum í dauðans hættu, og það er mér áð
Þá fyrst held eg, að óstjórnin hati komið yí'r kenna. .E! elskan mín, — elskan mín!”
mig. Eg grcip höndum um höfuðið og reyndi aö fann kossa hans brenna á vörum rnínum og
stríða á móti þessu. Það var eins og loftiö værij höfuö mitt hné niður á öxl hans. Þá leið feginleiks-
fult af röddum, sem hvísluðu að mér að ljúka a svip-| sp1na npp frá brjósti m'ínu, og eg fann að eg hafði
stundu vandræðum Jieim, sem eg af fúsum yilja hafði. crerj ve]
steypt mér i. .Það virtst svo auðvelt, svo fyrirhafn-
arlitið að Ijúka öllu á einu vetfangi. Og þá mundi
um íeið koma fram hefnd við hana; að vissu leyt,i
mundi og eiði mínum ])á verða fullnægt. Hvaða
hefnd mundi verða gamla manninum kærkomnari
en dauði sonar hennar — einkasonar hennar? Og
þaö var svo auðveit að koma honum i verk, og eng-
inn þurfti um það að vita. - Og um mig var það að
segja að eg mundi fá aö deyja í faðmi hans, þrýstandi
andliti mínu að andliti hans, með kossa hans á köld-
"Við skulurn ekki minnast á það,” hvíslaði eg
VECGJA CIPS
bliðlega. “Vtð
svo vel núna.”
skulum vera kyr svona. Mér líður
VIII. KAPITULI.
MorgunroSi nýs lífs
sem hlaut að ganga með morðsekt á samvizkunni? (jeyja a j>essari stundu, á þessu sama vetfangi um-
Mundi ekki dikur dauði vera þusund sinnum ákjós- yrJ5a.1aust og umhugsunarlaust, en dauðinn virtist að
anlegri ? \indurinn, sem þaut yfir\háfflötínn virt-1 ]iafa snúið við mér^bakinu.
ist hvisla að mér fyrirlitlegum háðungarorðum. Okkur rak til hafs og hossúðumst upp og soguð-
Sama fanst mér eg geta lesið í þögtdum stjörnunum, lnnst niður á háum öldunum, sem rístt alt umhverfis
og sama fanst mer raddir næturinnar segja. Dauði, okkur eins og svartir skuggar, blúnar til að tortíma
þjáningalaus dauöi. Dauöi í faðmi astvinar tnins. i okkttr á hverju vetfangi. Oft er við höf ðum séð
Eg fann oslöíkkvandi þrá i brjósti mínu eftir honum. karabháa öldu korna æðandi gegn okkur, höfðum við
Eg þreifaði fyrir mér í mvrkrinu með hendinni ]1UgSa5; ag siðasta stund okkar væri komin, og eg
; fann ]>á að liandleggur elskhuga míns vafðist þéttara
að mer
og fann aðra árina. Unnustin minn sneri
inu, þvi að hann var á hnjánum frammi í skut og
starði út i dimmuna til að vita hvort hann sæi ekkert.
Eg greip upp aðra árina og brá henni út á borðstökk-
inn. Eg ýtti á hana og hún féll i sjóinn með ofur-
litlum skell. sein öldugangurinn og veðurhæðin yfir-j
gnæfði. Eg horfði á hana berast frá okkur á öld-
um. Hún var farin og mundi aldrei verða náð aftur.
.Nú var ekkert eftir nema seglið. Eg hafði ekki!
ætlað mér að snerta við því; ég hafði ætlað að láta j
r og munnar okkar mættust í hieitum kossi<
En í hvert skifti fór svo, að tortíming okkar frestað-
ist. Þó að brakaði i hverju tré í hátnum f<>r hann
saint ekki af réttum kili og okkur hrakti unz við
komum í lvgnari sjó.
ir, en nú fer hefndartimi ókkar í hönd. Það er ekk-
e!rt lif til án 'sorgar, burn niitt. Þégaij 'frant líðá
stundir þá mun hamingja þin kenna þér að gleyma
])essu mótlæti.
“Vertu sæí, harnið mitt. Eg ætla ekki að skrifa'
þér oftar. Skrifaðu mér, eða komdu til irmn, ])egar
verkinu er lokið. Komdu til mín ef þér er mögu-
legt. F.g vikli feginn heyra tíðindin ai þínum eigin
vörum. F.n haföu það sarnt eins og þér sýnist.
Þinn í blíðu og stríðu,
L. di M.”
“Eg ætla að láta ])ig vita það, að mér ’ dettur
ekki í hug að ásaka þig minstu vitund fyrir það sem
fyrir hefir komið. Þó að eg sé gamall maður, þá er
Vér leggjum alt kapp á
aðbúatil hiötraustasta
og fíngerðasta GIPS.
“ E7 * ”
h.mpire
Cements-veggja
Gips.
Viðar Gips.
Fullgerðar Gips o.fl.
Einungis búið til hját
Manitoba Gypsum Co.Ltd.
Wmnipog, Manitoba
SKRIFIÐ F.FTIR BÆKLINGI VORUM YÐ-
—UR MÚN ÞYKjA HANN ÞESS VERÐUR—
f THOS. H. JOHNSON og $
$ HJÁLMAR A. BERGMAN, |
S íslenzkir lógfræBiníar.
® Skrifstofa :— Room 811 McArthur
W Building, Portage Avenue
| Xritun: P. O. Box 1656.
f Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg

j rtiér einnig kunnugt um leyndardöma ástarinnar.
Litlu fyrir miðnætti slotaði storminum, en samt! Viljinn ræður litlu um það. hvaða stefnu hún tEkiu.
var hann st<k í sjóinn. * j Eg, sem hefi liðið svo mikið, Margaretha, eg get
Við fórum að sjá votta fyrir daufurri ljósbjarmal innilega komist við og kent i brjósti um þig. .
stjarnánna þar sem rauf í farmikinn skýjabakkann. Þetta er bréfið. Eg ætla að innsigla það*með
ráðast hvort ]iað héld1 eða ekki, en löngunin til að j En til tung’sins sást livergi. 'Hvergi var neina leið- j hinum, og þetta litla ágrip æfisögu minnar, sem eg
deyja var nú orðin miklu ríkari. Eg gat ekki lengur beining aö fá uni }>að livert okkur væri að hrekja. rita nú síðustu blaðsiðuna af. Eg tek þetta meö mér
haft stjórn á sjálfri niér. Ofurlítill vasahnífur láj bctta tnyrkur var einhvern \egiun <>\ cnjulega dulai - þegar Eg fer héðan.
niðri í bátnum; eg laut niður og tók hann upp meðí ^>að v<u ítV'’' LlLíJlLL ■ -la> l)etta er morgunroSi nýs dags. Skyldi eg fá
Dr. B. J BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William »
TELEruONB GARRY iIZI) V
Office-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h. «
Heimili: 620 McDermot Ave. 4
Telepuone garry :t!»t X
*
Winnipeg, Man. $
Dr. O. BJORNSON |
Office: Cor. Sherbrooke & William 4Í
<\n.EIWONE: G»RRY 32» ')g
Office-tímar: 2—3 og 7—8 e. h, £
t) HeImili: 620 McDermot Ave. 2
» Telbphonei GARHY aiíl
£ Winnipeg, Man. •>
*«*««« *«*«««*«*« ««««>.
Þetta niyrkur var
fidt. Þaö var ekki auðnarmyrkur, heldur virtist það
, . , miklu fremur myrkur jxikukendra vera, — einskonari’ ' ,, ** . ■.% « / .1
mestu gætm. Rett 1 þvi að eg naði utan um hann leit! lifaw[i nivrkur< 'sefl1 ,bo5af)i (]auða. Gg a](]rei m-m ab sJa b,rtu af nokikrum oðrum degi? Eg hugsa ekki
Lumley við. Eg varð að líta undan augnaráði' hans.
og óstyrkur kom á mig, sem eg varð fegin að myrkr-
ið huldi.
* “F.rtu hrædd, elskan mín?” spurði hann blíð-
lega.
Eg lvló. I hjarta mínu fann -eg til einskis ótta.
Ef hann hefði vitað hvernig ástatt var fyrir mér.
“Xei! Eg er ékki hrædd! Eg er ánægð.”
Hann leit á mig undrandi. Það var heldur eng-
in furða.
"En hvað mikill glani])i er i augunum á þér,
elskan rríín! Eg held jafnvel að við þurfum ekki á
neinu Ijóskeri aö halda.” í
"Ljóskeri! Til hvers ætti að brúka það?"
"Til þess að vara skip við að sigla á okkur. Ef;
seglfð heldur til morguns, sem ég vona að það geri,
þá erum við. ekki i neinni hættu nema þeirri, að siglt
verði á okknr.”
mér ]>að úr minni liða.
"Þykir þér fyrir að devja, LumTey ” spurði eg
Iiann einu sinni.
“Já,” svaraði hann alvarlega. “Mér þykir fyrir
því. ,\fér var rétt að lærast það, hversu^ yndislegt
vort jarðneska líf getur verið.”
Eg hélt mér faátara i hann, þvi aö nú reið að
okkur feiknamikil alda. Eg hræddist ekkert annað
en ]>að, ef við skildumst lívort frá Öðrít.
“Setjunr nú svo ef við liíðum, að eitthvað það,
kæmi fvrir, sem hlyti að skilja okkur að,” hvísta'ði eg.
“Sctjuni svo, að eitthvað það kæmi fyrir, sem óhjá-
kvæmilega hlyti að skilja okkur að? Hvernig færij
þá ?”
“Eg get ekki hugsað <mér neitt slíkt,” svaraðii
hann. “Ekkert gæti skilið okkur hér i lífi, sem eg
fengi ekki vfirstigið.”
En ef svo yrði nú samt?" sagði eg þrákelknis-
um neitt. Aklrei mun sólin skina mér frarnar, eða
andvarinn þjóta, éða jörðin verða fögur og unaðsleg.
Alt þetta hefði getað orðið mér svo mikils virði, því
að eg hefi lialdið í hendi minni á lykli hinnar ævar-
andi hantingju — þeirrar ódauðlegu ástar, sent opnar ;
manni hljð himinsins; sem helgar líf og helgar dauða.
JE, fyrirgefðu mér. elskan mín!, að eg yfirgef þig!
Eg á eínskis annars úrkosti. E11 þess bið eg að eins,
að við fáum að mætast aftur í öðrum heimi. og að
unaðshreintur ástar okkar megi þar á ný, streyma inn
í l)rj<ist okkar og inn i sálir okkar. ú'ertu sæll!
Verttt sæll!
IX. KPITULI.
Hatur öldungsins.
“Margaretha! Ixiksins kemurðu þá.
Xú véit
"F.r það ásigling, sem þú óttast mest " spurði j le„a
eg. "Þá vildi eg heldur tleyja, eins og nú lítur út e& að verkinu er aflokið. Segðu að svo sé!"
“Já. eg ímynda mér. að við séum á þeirri leið, I fyrir< cf vjð eigum að deyja. Við cfunt í guðsj IIun nam staðar á rauðleitu steingólfinu í setu-
sent kolaskipin t'ara vanalega. Eg vildi óska, að ]len(]j >> . J stofunni. og rnikil meðaumlkvtmarsemi skein úr
tunglið vildi koraa upp! Mesta hættan er að þessu pað f/)r hrollur um mig, þegar hann sagði síð- öökkum augum hennar. sem voru emírennilega skær.
myrkri. Jafnvel þó að skipin hefðu aðgætinn mann ustu orðjn_ Rf svo væri, að við værum fyrir dauð-; fíami var orðinn eins og skuggi af manni. og hann
ans dvrttm, hvers hafði eg þá að vænta
í stafni, þá efast eg unt að hann mundi sj'á okkur.”
ílann sneri sér frá mér aftur og fór að stara út .mtnuni og dómara ?
í ntyrkrið. Þá liélt cg niðri í mér andanum, með
hnífinn i hendinni og tók að skera með mestu gætni I
sundur skautbamlið sem hélt seghnn við siglutréð,
og eftii-aö eg hafði skorið það sundur, skar eg lan.g-j
an skurð í sjálft seglið.
Hnífurinn var beittur og eg var ekki að, þessu
nema andartak. Því næst fleygði eg frá mér hnífn-
um út i sjó og hallaði inér aftur á hak i bátnum nteð að við lá að bátnum hvolfdi.
öndina í hálsinunt. Xý vindkviða var aði skella á bát-
inn.
“Ltimley!" hrópaði eg, "viltu koma ti! rnin? Eg
er hrædd.”
Hann vatt sér skyndilega við og talaði til min
blíðlega. í sömu svipan varð slysið. Snörp vind-
af drotni shalf a beinunum þegar hann gekk í móti henni til
En. sanmleikurinn var, að þá' aS heilsa henni. Augun ein voru skær og tindmðu af
stundina var rnin jat'ðneska ást svo rík, að óttinn við óhuga. Að þeim undanteknum hefði mátt ætla að
dauðann var fjarri og iítt finnanlegur. | 1,ann væn
\ ið státutn, um hrið þegjandi og undarlegar * 'eðaumkvun f"-vrr' öaga tendráðist á ný í brjósti
hugsanir vöktu í hrjóstum okkar. því að við bjugg- /ennar, erJ1un sa liann þarna, en ákefðarhitinn var
unist við því á hvefri stundu, að hönd dauðans legð- ,or ’11n'
ist yfir okkur,
upp yfir ok-kur op unnusti minn soratt upp svo ftart ,‘1”1 vc,,<> ung snuKa og oriyncf, s:m
segja, að eg sat kvr og starði st Vrum
i.
ið
» „„____ „„ _____________, . Þessi skæru augu hrifu hana ekkj á eíntt
En alt í einu hrópuSunn við bæði <,ctlaní?ý flt a<V) fallast a boð ltans eins og áður fyrr-
r, og unnusti minn spratt upp svo hart uni; . Þa ball')1 hun venð ung stúlka og örlynd, s:m
En af mér er það að. hafðl tfl að hera öll einkenni hins ofsafengna og ó-
augum oghálf- ,iuíla<'a cðlisfars nioðurrettannnar; en nú var hún
opntim rnunni a pa einkennilegustu sjón, sem eg| orðui hona- seni bar raunasvipinn uten á sér. Hann
hafði nokkru sinni séð. | var len?> f sJa !)a hreytingu.
Stór rák af skinandi björtti ljósi sást skjótast Margaredta, barmð mitt. hefirðu verið veik?’J
vfir svartmvrkvað hafið. Hún sntaug Iárétt með sæv- . .,’!1 svara< 1 c ’ Þegjandi kraup hún á kné
arfletimmt og færðist nær okkur. Sérhvað það, sem V’„ b,l5,nd J Il;eg111(,astolnum ltans. og tók utan um
varð á ve^heínar sáunt viö undarlega skýrt. sJ^ hondina á honum. Stór skál með
v'r birtan^mikil að við <rátum séð hvíta brimlöðnð hv,tn,n b-vb,ollluni h sto» a horðinu vtð gluggann, og
\ar l)irtan miKii. ao vto aum. ^ and'rumsloftið var þrune ð af i m þeirra
á toppum grænleitra bylgjanna. En beggja vegna ^ 1 s Pe,rra-
og var augljóstj við þessa ljósrák. setn var hverju sólskjni bjartari,j „„ „ 1 , , t . , . - ■
hversu fara nittndi. Siglutréð hrökk í snndur og virtist myrkrið enn þá dimntra og svartara en áður. f> , ” n,ni. ,,nga °g \arð að ilaupa.
seglhrúgaldið kastaðist sumt útbvrðis og sumt ofan ]»essi sjón var svo furðuleg, a'ð eg hélt niðri i mér; . 1 } nt> 1 S'e' ya raliælinn í Fntton,
í mrn. ' ..J, « mm* á Iwn forv** En ,U í einuj PP “ dm>
Báturinn llientist á hlisina, og var etki annat lirópaSi unnusti 'niinii upp og saRiii: |Jejr vl|(Ii, 'fj, ._ (i| ™’ ílf' El,a h
sýnna, en hvolfa mundi updir okkttr þegar í stað.l ‘Margaretha. elskan min, elskan ntín. okkur e]ck)-‘ e ‘ur’ en ehr V1 f 1 M
En unnusti minn var snarráður og hafði ríka löngun verður hjargað !" ; 0, . . .„ , . .
til að lifa. Hann fleygði sér út í hitt borðið. þreif " Hvað er ]>etta?” hvíslaði eg. j ^ kr,]Xm törut’um.' °g *** * 1-Ur'|
sjóhníf rnikinn upp úr vasa siuutn, og skar með "Það er leitarljós, sem eg útbjó Sturmy, Petrelj ... . ' . • • ]
nokkrum snöggttm hnífsibrögðum ^stögin, sent héldu með fyrir fáeinum mánuðum. Þarna kentur l ún. að !)U munfhr ekki láta standa lerígi á
hviða kom á seglið. Það brast og btakaöi i um
og það slóst frri siglutrénu og hasgdi niður eins < g
rennblaut saman snúin dula á siglutrésstaginu að of-
an. Þar á hvíldi allur þunginn og var
Xei, eg er ekki veik.” svaraði hún blíðlega.
segliriu og fleygði því útbyrðist ásanit brotna siglu- Skygðu ltönd fyrir aulgn góða; æ, guð gefi áð þeir
toppnum. \ ið fengunt ntikinn sjó inn i bátinn, en komi auga á okkur!”
hann rétti sig samt aftur. Meðan báturinn valt sem Ljósrákin sveif óðfluga yfir hafauðnina og barst
þér,” sagði
lega ?”
"Já.”
Iiann. Þú hefir fengið bréf min skilvís-
mest eítir þetta hallaði Lumley sér að mér. Hann yfir okkur. Það var því ííkast sem við værum að: „tvrkldkin'i'i '* Ln " a"a >fí’ar ,lun be-vrðl vaxandi|
var mjög fölur, en engan ótta var að sjá á drengilega' íaugast í ofhirtu þessa hvíta ljóss, og var nauðugurj , Seni Va' aö boma 1 röd<* hans, oj
andlitinti ó honum, og hann kallaði með óskelf<lri einn kostur að skyggja höndunt fyrir attgti. Stundar- ' / ,lln,)ann’ sem lar aís koma i augu hans
röddu:
“Vertu hughraust, Margaretha! Árarnar, góða,
fijótt r
Þá fvrst sá eg eftir því, sem eg hafði gert, því
að lífslöngimin skein svo skýrt úr augunt hans.
Hvaða heinúld hafði eg til að láta hann hljóta sömu
kjör eins og mig? Fögnuður rrúnn. breyttist ah í einu.
Eg var morðingi!
Eg rétti ltonum þá árina, sem eftir var, og lézt
fara að leita að hinni niðri í bátnum, og á meðan
náði eg mér aftur.
“Það er að eins önnur þeirra hér,” sagði eg ró-
lega.
þögn varð, og því næst kvað við dynjandi fallbyssu- i^jg
skot, og flugeldur sendist hátt í loft upp.
“Otiði sé lof, guði sé lof!” hrópaði unnusti minn,
"])eir eru húnir að koma auga á okíkur. Sjáðu til,
Margaretha! Þeir eru ekki nema eina milu héðan,
og verða komnir hingað eftir fjórðung stundar.
Við erum úr allri hættu!”
Honum skjátlaðist ekki. Eftir tæplega lilálfa
klukkustund hafði báturinn frá Stormy Petrel tekið
við okkur, og innan skamms vomm við komin á
hraða ferð til lands, skjótandi flugeldum i sífellu til
að tilkynna lávarðsihjónunum tíðindin. Þannig lauk
honum, ]>essum mesta æfintýradegi æfi minnar.
“Er ]>að nú búið. barnið rnitt! Segðu að það sé
Eitthvað það var i rödd hennar, lágri og rauna-
legri. sem virtist koma honum ónotalega. Hann
hallaöi sér afram, greip báðum höntfum um stól'hrúð-
irnar með skjálfandi höndum o gleit skyndilega fram-
an í hana.
“Nei; þú hefir þá ekkí fengið færi á því? En
þú ætlar að gera það bráðum? > Er ekki svo? Rráð-
itm, mjög fljótt?”
Hún vafði handleggjunum utan um hálsinn ói
honum. Hann þagði, en ýtti henni ekki frá sér.
Hann hreifði sig ekkert stundarkorn.
"Nei, móðurhróðir minn! Hlustaðu nú á rrtig.
Hryntu mtér ekki friá þér. Mér er ómögulegt að gera
þetta.”
ITann sat grafkyr eins og marmaralíkneski.
Engin breyting eða svipbrigði sáust á andliti hans.
“Æ, hlustaðu á ntig," mælti hún i innilegum
bænarrómi. “Þú þekkir liana ekki eins og hún er
nú. Hún er orðin góð og blíðlynd kona. Xú er svo
langt unt liðið, og hún gerði þetta ekki af heiftrækni
til þin. heldrír til þess að bjarga elskhuga sínum.
Hlustarðu ekki á það, sem eg er að segja? Jú, þú
gerir það. Hún hefir ekki gleymt þér. Oft hrygg-
ist hún þín vegna. Það var grimmilega gert — eg
játa að það hafi verið grimntilega gert, — en hún
var kona, og hún elskaði ltann. Komd'tu nú burt héð-
an með ntér, og við skulum grafa þessa dimmu
drauma fortíðarinnar. ' Eg rnun aldre.i yfirgefa þig,
/Vvalt skal eg vera hjá þér og aðstoða þig. Eg skal
verða arríbátt þín. Fyrirgefningin er svo miklu meiri
hugfró heldur en hefndin. Æ. segðu mér að svo
sktili verða. Hvers vegna svararðu mér ekki?”
Hann sat grafkvr, eins og maöur, sem mist
hefir meðvitund af snöggu og óvæntu höggi. Hann
var eins og i einhverju móki. Hún var jafnvel í
efa um, að hann hefði heyrt til sín. 1
"Heyrðu, móðurbróðir! Eigum við ekki að
hafa það svo?” hvislaði hún. “Við skultun fara burt
fra henni og Tata hana vera kyrra þar sem hún er.
Um hann skal eg ekk,i hugsa fraiAar. Eg ætla aldrei
framar að hitta Itann. Aldrei skal eg láta mér koma
til litlgar að giftast honunt. Við skuluan fara strax
í dag. strax á ]>essari stundu!”
Þá sneri hann sér liægt að henni, <lró handlegg-
ina á henni af hálsi sér og stöð upp.
Þú ltefir svikið mig, Margaretha." sagði hann
lágt og rólega. “Þegar á alt er litið, er það ekkert
undarlegt. Þegar þú kcwnst til mín fyrsta sinni, ]>á
virtist mér eg sjá eðlisfar móður þinnar skína úr
dökkuni augum þínum, og eg fékk traust á þér. Um
]>að ma eg sjólfum ntér kenna. Eg gleymdi mang-
arablóðinu, sem rennur i æðutn þínutn. Eg ætla
eikki að formæla ]>ér. Þú skilur þetta ekki; það er
alt og sumt. Én nú skaltu fá að sjá, að eiður Marí-
ona er ódauðlegur og óbreytnnlcgur eins og klettóttu
lxæðimar í fÖðurlandi hans. Farðu strax burtu héð-
an. Mig langar ekki til að sjá þig framar.”
ITann talaði rólega og með fullkomnu valdi yfir
tilfinningum sinum. og brá henni enn meira við orö
ltans vegna þess. Enginn minsti ántælis- eöa kala-
vottur var í orðum hans. Hún rétti höndina -aði
honum, en hrollur fór um hana.
"Móðurbróðir tninn, þú—”
"Faröu burtu héðan,” sagði harín rólega.
Hún gekk til dyranna grátandi. Hún hafði ekki
ætlað sér að fara langt, lteldur rétt út í garðinn úti
fyrir. og setjast þar niöur og lnigsa. En hann þótt-
ist sjá aðra fyrirætlun i huga hennar, og varð alt i
einu æstur af því.
1 íún heyrði að hann spratt skyndilega á fætur
og fann kalda fingurna á honurn leggjast utan um
úlfliðinn á sér.
"Þú ætlar að fara að vara hana við," sagði
hann með röddrí skjálfandi af rciði. '*Eg sé þaði á
svip þínum. Þú ert búin til svika, en eg ætla ekki
að láta þig ræna mig kórónu lífs míns! Það leyfi
eg engum manni að gera. Hefndin er mín. og sakir
]>essa tákns eiðs mins. ætla eg að öðlast hana!”
Ilann greip handfylli sína af hvítu ltýblómumtm
úr skálinni og marði þau sundur milli ltandanna.
Síðan íleygði hann þeint á gólfið og tróð' á þeirn.
‘'[>annig brást hún himtm helgu skuldbindinigu.m
reghi vorrar, jtegar hún sakir elsklniga síns lagði
saman svik og brögð til ]>ess alð eyðileggja líf mitt,
og 'koma mér, Leonardó di Marioní greifa, í æfilangt
faiiigelsi, og gerði ntig að afhraki allra manna. Með
]>vi verki reit hún örlög sín á söguspjöld siðari tíma.
Minstu ekki á meðaumkvun eða hlífð við mig stúlka!
Hatrið lifir í brjósti míntt meðan eg dreg lífsandánn,
og það deyr ekki fyr en líkami minn deyr!”
Veiklulegi likantinn á honuni virtíst hafa fengið
í sig nýjan þrótf, og á rö<l<l hans og látihragði var
undarlegur sorgleika kendur ákafi. ])egar hann horfði
fyrirlitlega niður á stúlkuna, sem frammi fyrir hón-
urn stóð. Brjólst hennar fyltist sárurn kvi'ða, er hún
hlýddi á hann. Þetta var alls ekki hégtúnleg rud<1a-
leg ástríða eða óseðjandi löngun til illverka, er hafði
náð slíktt haltíi á honum. Það var áfornt, sem orð-
ið var honum eins og lielgur dómur, er hann leit á
eins og knýjandi nauðsyn. Þá sk,ildi hún hve þungt
honum fiefði hlotið að falla það, ]>egar h'ún brást
hommt. Nú, nieðan hún þagði, fanst henni hún geta
lesið glögt í huga hans, hve veikar, autnkvunarléga
veikar honum hefðu hlotið að f,innast þær ástæður,
sem hún hafði borið fyrir sig, og haft sér til rétt-
lætingar.
Dr. W. J. MacTAVISH
Offick 724J Aargent Ave.
Telephone Aherbr. 940.
( 10-12 f. m.
Office tfmar -; 3-5 e. m
( 7-9 e. m!
— Heimili 467 Toronto Street —
WINNIPEG
telephone Sherbr. 432.
itTmttfM'tm+mttt+t
| Dr. J, A. Johnsoi
Physician and Surgeon
Hensel, - N. D
'tmmmmm'
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR. *
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St
Suite 313. Tals. main 5302.

I Dr. Daymond Brown,
4
*
Serfræ&iagur í a«gna-eyra-nef- ®g
háls-sjúkdómum.
326 Somerset Bldg.
Talsínai 7(62
Cor. Donald & Portag.Ave.
Heima kl. io—T og 3—6,
fr
n
*
*
4
tt
J. H, CARSON,
Manufactnrer of
ARTIFICIAL LIMBS, ORTHO-
PEDIC APPLIANCES, Tt usses,
Phone 3425
54 King St. WINNIPEs
A. S. Bardal
121 NENA STREET.
selnr líkkistur og annast
ain úi.'arir. Allur ótbún-
a8ur sá bezti. Ennfrem-
ur selnr hann allskonar
minnisvarBa og legsteina
Telepbozie 3oO
A. L HOUKES & Co.
selja og búa til legsteina úr
Granit og íBarmara
Tals. 6268 • 44 Albert Sí.
WIN IPEG
W. E. GRAY & CO.
Gera viö og fóðra Stóla og Sofa
Sauma og leggja gólfdúka
Shirtwaist Boxesog legubekkir .
589 Portage Ave., TaU.Sher.2572
SDM
VEGGJA-ALMANOK
eru mjög falleg. En fallegri eru þau í
UMGJÖRÐ
Vár höfum ódýrustu og beztu myndaramua
í bænum.
Winnipeg Picture Frame Factor
Vér 8«kjum og skilum myndunum.
^Photr^aingTSQ - 117 Ncna Stre<
5o menn
óskast tafarlaust
til aö nema rakara iðn; námsskeiö
aöeins tveir mánuöir. Stööur
útvegaöar; sérstök kjör meö vor-
inu. Biöjiö um um eöa skrifiö
eftir ÓKEYPIS skýrslu.
Moler Barber College
220 Pacific Ave., Winnipeg