Lögberg - 25.05.1911, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 25. MAÍ 1911.
t.
i I herbúðum Napóleons. j
'fM-
A. CONAN DOYLE.

aö hrinda af sé konungsveldinu urðu ekki til annars
ea að breyta því i keisaraforræöi. Þaö var vissu-
lega særingarlegt fvrir þá, aS æstustu tilraunir þeirra
i þessif efni skyldu ekki hafa annan árangur, en aS
breyta sjö-Iilja-kórónunni i hina mikilfeng'legu keis-
ara-kórónu. Hins vegar voru fylgis'menn Bourbóna,
en meöal þeirra hafSi eg alist upp, æfir út af þvi,
hversu aJþv'fian því nær öll fagnaöi þessari nýju
myndbreytingu stjórnar óskapnafiarins á Frakklandi.
I*ó afi hvatirnar. sem réSu hjá þessum flokkum væru
mjög ólíkar áttu þeir sammerkt um þaS, afi báSir
höföu hifi megnasta hatur á Xapoleon, og vildu alt
til vinna, áfi steypa honum af stóli. Fyrir þá skuld
voru margskotiar samsæri stofnufi, og voru hvata-
menn þeirra flestir yfir á Englandi. Fyrir þá skuld
höffiu þeir Fouché og Savary tekifi í þjónustu sína
fjöldann allan af leynilögreglumönnum, því afi þess-
titn tveim mönnum var þaö sérstaklega ætlaS, afi
bera ábyrgfi á því, aS keisaranum yrSi ekkert mein
gert.
Hávaxinr dökkhærfiur ungur mafiur kom nú
fram í Ijósbirtuna. Þafi var aufiséS á fallega and-
litinu á honum, afi þessi tífiindi voru honum ekki
kærkomin.
“Hvar er hann þá?”
“Þafi er fjórfiungur stundar sifian hann komst
burtu.’’
“Hann er þó eini mafittrinn í öllum samsæris-
hópnum, sem nokkur ástæfia er til afi óttast. Keis- Af undarlegri tilviljun hafSi ég lent á strönd
arinn verfiur þessu afarreiöur. í hvafia átt flúfii Frakklands á sama stafi og.i sama mimd eins og einn
hann?” : þeirra morSfúsu samsærismanna. er sátu um lif keis-
“Hann heíir hlotifi aö flýja upp í land.” I arans, og énníremur haffii tekist svo til, afi ég haföi
“En hver er þetta?” spuröi generalinn og benti fengiö færi á aö kynna mér hvafia afiferö lö^reglan
á mig. “Mér skildist á yfiur, afi hér mtindi afi eins jbcitti, til aö yfirstiga samsærismenn og kollvarpa
vera tveir ntenn fyrir utan yfiur, herra—” ölhrm ráSagerfium þeirra. Þegar ég rifjafii upp í
“Eg vildi heldtir afi þér létuS vera aS nefna nuganum hina ýmsu atbnrfii sem ég haffii séfi og
nokkur nöfn,” svaraöi hinn alt í einu. í heyrt síSasta sólarhringinn—ferfi mína urn saltfenin
“Það get eg vel skilið,” svaraSi Savary general komuna til lághýsisins. ftmd skjalanna, handtökuna
snúfiugt. píslirnar, sem ég þoldi þegar Toussac var afi snúa
“Eg mundi hafa sagt yfittr, afi mótstafiurinn 11PP á háls mér, og loks siSustu kvikmvudakendu
væri þetta lághýsi, ef eg heffii vitaö þaS, en þaS var atburðina, — dráp hundsins, handtök Lesage og
ekki fastráöið fyr en á siöustu stundu. Eg lagfii komu hermannanna,—þá gat ég ekki furðaö mjo- á
ykkur þafi upp í 'hendurnar afi ná í Toussac, en þið þy'. þau afi taugar mínar hefSu koniist úr lagi o°-
hafiö látifi hann komast ttndan. Eg efast ekki ttm eg yrfii var hjá sjálfum mér taugateygju-tilburfia 'eins
afi þifi verfiifi fyrir reifii keisarans fyrir þa'fit hvernig | og oft má sjá til barna, sem orfiifi hafa dauödtrædd
þiö hafið farið afi ráði ykkar.” En þafi, sem allra rikast var fiú i huga mínum
“Þaö skiftir yður engu.” svaraði Savary gen- 1 ''ar þaö, hversu skifti mín og þessa vofialega manns'
eral alvarlega. “En þér hafiö ekki enn sagt okkttr mundti fara. sem nú gekk viö hliðina á mér \t-
hver þessi maöur er
Þaö virtist vera öldungis tilgangsTaust fyrir mig
að vera að leyna nafni minu lengur. meö því lika,
aö eg haffii bréf í vasa núnum, sem sjá mátti af
hver eg væri.
“Eg heiti Louis de Laval,” svaraöi eg djarflega.
&
sem nu
ferli hans og látbragö alt haföi vakið hjá mér megn-
an vifibjófi á honum. F.g hafði séð hve afarkæru-
leysislega hann hafði leikið á íélaga sina. og mér
haffii ekki getað dulist afi grimd og maunvonzka
honum mefifædd, þegar eg sá hann standa
spenta skammbyssu og háfiglott á andlitinu yfir
En
var
mefi
a.
Eg verö aö játa það, afi vifi yftr a Englandi i mannleysunni, sem hann haföi leikið mest
munum hafa gert helzt til mikiö úr þvi, hvafi til okk- I eig' siöur varð eg afi viSurkenna, að eg hafði
ar munli þvkja koma yfir á Frakklandi. Vifi höffi- j vegna forvitni minnar lent i slæmar kröggur, og þafi
um imyndaö okkur, aö yfir á Frakklandi mundu j yar þcssi mafiur, sent haföi lagt sig í hættu viö tröllið
menn bíöa komu okkar nærrí því meö öndina í háls- j Toussac, til afi bjarga mér. í annan staö heföi það
inum, en sakir hinnar skjótu rásar vifibttrðanna Iá j ver*® meira i mt:nni fyrir hann að afbenda hermönn-
viö aö þaö heföi alveg gleymst, aö vifi vorttm til
Þessi ungi mafiur, Savary general ,virtist alls ekki
hafa þaö aö neinu, þó afi eg bæri aöalsmanns nafn,
en skrifafii þó eítthvaö í vasabók sina. -*’•
“Herra de Laval er alls ekkert bendlafiur vifi
þetta samsærismál,” sagfii njósnarinn. “Hann rakst
hittgafi af tilviljun einni og skal eg ábyrgjast hann,
ef eftir honum verður spurt sífiar.”
“Já, þafi er enginn vafi á því, aö spurt verður
eftir honum seinna,” svaraði Savary general. “En
nú þarf eg á öllum hermönnum mínum aö halda i
leitina, svo að ef þér viljið ábyrgjast manninn, þá
sé eg enga ástæðu til að amast við því, að hann sé
í gæzlu yöar. Eg skal senda eftir honum þegar mefi
þarf.”
“Hann skal koma strax þegar keisarinn gerir
boð eftir honum."
' “Eru nokkttr skjöl í lághýsinu?”
“Þau voru brend."
“I*aö var óheppilegt.”
“En eg hefi afskrift af þeirn.”
“Agætt! KomiS, Lasalle! \'ifi megum engan
tima rnissa, og hér er ekkert að gera. Vifi skulum
láta mennina dreifa sér í leitina. Þafi er ekki ó-
hugsandi, að við höfum upp á honum enn þá.”
“Báöir hávöxnu mennirnir þutu síöan út úr lág-
hýsinu án þess að skeyta nokkuö frekara um mig
eöa félaga minn, og eg heyrði hranalegar fyrirskip-
anir og dynjandi vopnabrak þegar hermennirnir voru
aö stökkva á bak hestum sinurn. Innan stundar vorti
þeir komnir af stafi, og eg hlýddi á jódyninn urn hriö,
sem heyrðist æ daufara og daufara, unz alt í einu afi
eg heyrfii hann ekki lengur. Þá stóö félagi minn
upp og gekk til dvranna og gægðist út í náttmyrkrið.
Sífián sneri hann sér vifi og leit frantan i mig með
kuldalegu háfiglotti. sem honum var mjög eiginlegt.
“Jæja, ungi rnaður. nú höfu mvifi skemt yður
um. stund meö f jörugum kvikmyncfasýningum, og
þér getiö verið mér þakklátur fvrir að hafa fengið
sæti í fremstu röð áhorfendanna.”
“Eg er yðttr mjög þakklátur,”- svaraði eg hik-
andi, þvi að í huga mínum vissi eg varla hvort sterk-
ari. var óbeitin, sem eg hafði á þessum manni. efia
þakklátsemin.
Hann leit til mín einkennilega háðslegum augttm
og sagfii:
“Þér fáið tækifæri til að þakka ntér seinna.
urupn tvo fanga (Xesage og migj í staö eins, Afi
visu var þafi satt. a8 eg var éngihn sámsærismafiur,
— en éigí að sífiur heffii þafi getafi orfiið ntér býsna
erfitt að sanna hifi gagnstæða. Mér fanst alt atferli
jiessa grannvaxna, gulleita, hörkulega ntanns, svo
tvískinnungslegt, aö eftir að vifi höffium gengið svo
sem tvær milur saman þegjandi, spurði eg hann, hvafi
hann ætlaði að gera viö mig.
Hann rak upp hlátur, þurlegan og kuldalegan,
eins og honum kæmi spurningin óvænt.
“Þér eruð einstaklega skemtilegur maður herra
— herra — já. hvafi sögöust þér nú aftur heita’”
“De Laval.”
“Já, einmitt þafi, herra de Laval. Þér hafið
enn til að bera akaflyndi og ráfisnild æskumannsins.
Þegar vfittr Iangar til afi koniast að því, hvafi fólgið
er upp í reykháfi nokkrum þá hoppið þér jtangafi
upp. Þegar yfiur langar til að vita hvaöa ástæöa'' sé
til þessa eöa hins, þá spyrjið þér hiklaust að þvi.
Eg hefj vanist á að hafa mest saman vifi þaö fólk að
sælda. sem dylttr hugsanir sínar, og þvi er það sönn
hressing fvrir mig aö kvnnast yfiur.”
“Já, hvafi svo sem yfiur kann að hafa gengið til.
jxt er þafi fullvíst, að þér hafifi bjargaö lifi minu.”
svarafii eg. “Eg er yfiur mjög þakklátur fyrir af-
skifti vfiar mér til handa.”
Þafi er varla til neitt, sem er erfifiara, en að
láta í ljós þakklátsemi vifi mann. sem mafiur hefir
étbeit á, og eg var hræddur ttm að hann fengi aftur
ástæfiu til afi heimfæra það undir ráösnild mina, hre
hikandi eg var þegar eg sagði þetta.
“Eg kemst af án þakklætis frá yfiur,” svarafii ‘
hann kuldalega. ,“Það er fyllitega rétt til getiö hjá
yfiur, afi eg mtindi hafa lofað yöur að deyja, ef þafi
hefði komið heim viö ráfiagerðir mínar, og eg þori
afi segja, að ef þér værufi ekki þakkskyldur mér ,þá
niundufi þér ekki látast sjá mig jaó afi eg rétti yður
liægri höndina sífiar nteir eins og þessi ofþroskafii
hvolpur, hann Lasalle. Ilann heklttr að það sé
fjarskalega heiöarlegt afi þjóna keisaranum á or-
ustuvellmtim, og stofna Jífi sintt þar í hættu, en að
bvi gefa þessir herrar ekki gaum, hvað það er að
blóösúthellingar mundi Frakkland verfia himnaríki á
jörðu, höfuðból friöarins, fagnaöarins og bræðra
bands mefial manna. Þeir voru ekki svo fáir sem
fengu samskonar flugu í höfuðiö, en höfuð flestra
þeirra hafa nú lent í sagkörfunni viö afhöffiunar-
vélina. En Toussac hélt fast viö skofianir sínar þó aS
ltann yrði fyrir vonbrigfium, þó afi hann í staö friðar
yrði aö ganga i mót ófriði, þó fagnaöurinn snerist
upp í fátækt. og þó afi bræðrabandifi og jafnafiarhug-
myndin snerist upp í einveldi; en honum sámaöi
þetta. Hann varfi aö þeim grimdarsegg, sem þér
hafiö sjálfir fengifi aö kenna á ofurlítifi, og hann
heíir nú aö eins eitt markmiö fyrir augum, og þaö
er aö verja tröllslegu áræfii sínu og jötunburfium til
Jtess eins að tortíma sem flestum þeirra ,er unnifi
hafa afi eyðilegging hinna fögru hugsjóna hans.

fást daglega við menn, sem einskis svifast, vitandi
npp á \íst, afi hvaö lítil mistök, sem manni kttnna aö
verða á. þá er dauðinn vis. Já,” mælti hann enn-
fremur með mikilli beiskju, “jriví verfiur ekki neitað
rökum að eg hefi lagt mig í meiri hættu og
með
En mú er á það að líta, að þér ertið ókunnugur hér orðið aö þola margfalt meira
á ströndinni, og eg er skyldur að
því sé eg ekki annaS ráð vænna
yfiur fvlgjast með mér heim til
getið sofið í n'tfium i néitt.”
ábvrgjast yður,
heldur en aö
mín þar sem
o g
áta
tér
Toussac og
ttm síntim
VI. KAPITL’LI.
Leynigöngin.
Eldurinn var slokknafiur og félagi minn slökti
á lampanum. og þvi höffittm við mist sjónar á þessu
ömurlega lághýsi þegar við vorum komnir svo sem
tíu skref í burtu frá þvi, en aldrei gleymi eg þeim
einkennilegu viðtökum, sem eg fékk þar þegar eg
kom fyrst heim til Frakklands úr útlegðinni. Vind-
inn haffii lægt, en þétt úSarigning hrollköld og
drungaleg stófi i móti manni utan af hafi. Ef eg
heföi átt aö halda ferðinni áfram einn míns lifis, þá
heföi eg fljótlega vilst eins og þegar eg kom á land
fyrst, en förunautur minn fór undan og gekk svo hratt
og kunnuglega, svo að auðséð var, aö hann fór eftir
einhverjum kennileitum, sem eg sá ekki. Eg þramm-
aði áfram við hlifi hans holdvotur og illa til reika
meö farangursböggulinn minn undir hendinni, æstur
mjög af því sem fyrir mig haffii komifi, og var nú
afi rifja það alt upp í huga mínum á ný.
A bernskuárum mínum haföi eg heyrt margt
talafi um stjómarhagi 3 Frakklandi, svo afi eg var
þeim allvel kunnugur. Mér var vel kunnugt um
þaö, afi nokkur hluti hinna grimmúöugustu Jakobína
og hinna frjálslyndari lýfiveldissinna voru þvi afar-
reiðir að Bonaparte haföi hreykt sér i hásæti; þeim
gramdist þafi er þeir sáu afi allar tilraunir þeirra til
viðureign minni viö
hans líka, en þessi Iyasalle í öll-
barnalegu riddarasveitar-áhlaupum.
j TTvorki hann né allir marskálkar hans hafa veitt keis-
j aradæminu líkt því jafn þýðingarmikla þjónustu eins
og eg hefi gert, herra — herra—”
“De Laval.”
Já. lierra de Laval -— þafi er skrítiö hvað mér
gengur illa aö muna nafn yðar. Eg þori aö segja,
afi þér litið á þetta sömu augum eins og de La-
salle?”
svo
“Þetta er málefni, sem eg er ófær til afi leggja
nokkurn dóm á,” svaraði eg. “Eg veit þafi eitt, aö
eg á yður líf mitt aö launa.”
Fg veit ekki hverju hann heffii kunnað afi svara
þessu, en rétt í þessum svifum heyrðum vifi nokkur
skammbyssuskot og kallað hátt í myrkrinu langt
burtu. Við námum staöar um stund, en
alt hljótt og viö heyrfium ekkert meira.
“Þeir hafa líklega séö Toussac,” sagfii félagi
minn. “Eg er hræddur um afi hann verfii þeim bæði
of sterkur og slægur. Eg veit ekki hvaö yöur kann
að hafa sýnzt um hann, en það get eg sagt yður, að
lengi má leita til að finna mann, sem er jafníllur
vififangs.”
Eg svaraði því, aö eg mundi skamt fara til að
leita slíkra manna, nema eg hefði einhver tök á a»
verja mig, og leizt félaga minum vel á þann ásetning
því afi hláturinn ískraði í honum.
“En Toussac er samt mjög heiöaríegur maður,
svo aö torvelt er afi finna hans líka í þeirri grein nú
á tímum,” sagfii hann. “Hann er einn þeirra manna,
sem tók stjórnarbyltingunni mefi opnum örmum og
einlægni, sem honum er mefisköpufi. Hann trúfii því
sem stjórnmálaskúmarnir og blaöaskrumarar* sögfiu
honun>. Hann trúfii því afi eftir nokkrar skærur o°-
Hann kann ekki aö hræðast, er þrautseigur og lang-
rækinn. Eg er öllungis viss um þaö, aö hann drep-
ur mig fyr eöa síðar í hefndarskyni fyrir þaö, sem
eg hefi gert í kveld.”
Förunautur minn sagöi þetta mefi mestu ró, og þá
skildist mér þafi, afi hann hafði ekki sagt það af
neinnj sjálfhælni afi meira hugrekki þyrfti til að reka
hið ófýsilega starf, sem hann hafði mefi höndum,
heldur en offra vopnum í glæsilegum bardaga eins
og Lasalle og hans líkar gerðu. Hann þagnaöi of-
urlitið og sagði því næst eins og vifi sjálfan sig:
“Já,” sagöi hánn. “Eg slepti tækifæri sem mér
bauðst. Eg heffii náttúrlega átt að skjóta hann þeg-
ar hann var afi berjast viö hundinn. En ef eg heföi
aö feins sært hann, þá hefði hann rifið mig í sundur
eins og grautsoðna hænu. svo að ef til vill hefir það
verifi hyggilegra að eiga ekkert viö hann'.”
Við vorum komnir út úr saltfenjunum og fórum
um hrífi upp undirlendi, sem var heldur í fangið og
þvi næst upp og ofan lágar hæfiir, sem lágu æöiveg
frá ströndinni. . Þó afi dimt væri hélt förunautur
rninn áfram göngunni mjög kunnuglega. Aldrei
narn hann stafiar til afi átta sig, en gekk altaf jafn-
hart og þótti mér vænt um þaö, jafnholdvotur eins
og eg var.
Eg haföi verifi svo ungur, þegar eg hvarf brott
af ættjörö minni, að þó bjart hefði verið mundi hafa
verið öllu til skila haldið, afi eg hefði þekt mig
þarna, en i myrkrinu sem var, og eg hálfringlaöur af
þeim æfintýrum, sem eg hafði lent í, hafði eg enga
hugmynd um, hvað við vortim að fara. Yfir mig
haffii komið einhverskonar undarlegt kæringarleysi,
og eg hirti lítið um hvert eg fór, ef eg aö lokum
Jcæmist þangað, sem eg gæti fengið að hvílast yfir
nóttina. -i * - •*
Ekki veit eg hvað lengi við vorum á ferðinni, en
þaö man eg, að eg haföi hvað eftir annað ætlað afi
fara aö dotta á ganginum og hrokkið upp aftur jafn-
harðan, til þess afi geta haldifi í viö förunaut minn.
Alt í einu nam hann staðar og varð mér nrerri hverft
við það. Þaö var hætt að rigna. og þó afi tunglið
væri enn falið skýjum, var þó bjartara uppi yfir en
verifi haffii, og eg gat séfi ofurlitið frá mér í allar
áttir,
Fram undan okkur sást glitta í hvita, djúpa skál.
og eg |)é>ttist geta séð, að þáð mundi vera kalknáma,
sem hætt var afi vinna, og var ihá girðing burkna og
brómberja runna alt umhverfis. Förunautur minn
litafiist varkárlega uni til að fullvissa sig um. að eng-
inn tæki eftir okkur. Síðan fór hann mjög hljófilega
ínn í brómberja runnana og nam staðar niðri i skál-
inni sjálfri. Tfann gekk enn meðfram kalkveggnum
stundarkorn milli lágra kletta og berjarunnanna unz
hatm kom þangafi er ókleift sýnlist lengra að fara.
“Getiö þér séð Ijó^iö aö baki okkar?” spuröi
förunautur minn.
F.g sneri vifi og horfði vandlega í allar áttir, en
gat ekkert séö.
“Það gerir ekkert til,” sagði hann svo. “Farið
þér á undan. eg kem á eftir.”
Meðan eg var að litast um hafði hann ýtt frá
eða kipt upp rttnnum. sem verið höfðu fyrir okkur,
svo afi við komumst ekki lengra, og nú sá eg svart
ferhyrnt op í hvítan kalkvegginn beint fram undan
okkur.
“Hér er hlifiifi þó afi þrÖngt sé, en það víkkar
þegar innar kemur.” sagði hann.
Ofurlítið hik kjotn á mig. Hvert var hann að
fara með mig. þessi undarlegi mafiur? Bjó hann í
helli eins og villidýr, eða var hann aö ginna mig í
gildru ? Rétt í þessu kom tunglið fram undan skýja-
bólstri og í silfurlitum geislum þess sýndist þetta
svarta op ósegjanlega ömurlegt og ískvggilegt.
“Þér eruð kominn helzt til langt, góöur minn til
að snúa aftur,” sagði förunautur minn. “Þér verðiö
annaö hvort að treysta mér eöa treysta mér ekki.
“Eg er fús afi hlýfinast yfiur.” «
“Jæja. farið þér þá inn; eg kem á eftir.”
Eg smauig inn í þessi þröngu göng, sem voru svo
lág, að eg varð aö skrifia inn i þau á fjórum fótum.
Þegar eg leit um öxl sá eg glögt skuggann af föru-
naut mínum. sem bjóst til að koma á eftir mér. En
áfiur en hann lagði af stafi heyrði eg skrjáfa i grein-
um og berjalyngi og alt í einu hvarf öll birta og vifi
vorum eftir í kolsvörtu myrkri. Eg heyrfii að hann
kom skriðandi á hnjánum á eftir mér.
“Haldið þér áfram þangað til þér komið afi
þrepi, sem liggur niður,’ ’mælti hann. “Þar veröur
rýmra um okkur og þar getum viö kveikt ljós.”
Göngin, sem við fórum um, voru svo lág, að
þegar eg setti kryppu upp úr bakinu rak eg mig upp
í þau, og til beggja hliöa gat eg snert veggina með
ölnbogunum. En i þá daga var eg grannvaxinn og
lifiugur, svo að mér veitti ekki erfitt að konjast inn
eftir göngunum. Þannig hélt eg áfram hundrafi
VEGGJA GIPS.
ERUÐ ÞÉR AÐ HUGSA
UM GÓÐAN ÁRANGUR ?
,,EMPIRE“ TEGUNDIRNAR AF
VIÐAR-GIPSI, VEGG - STEINLÍMI
QG VEGGHÚÐAR-KALKI ERU SÉR-
STAKLEGA CETLAÐAR í ALLAR
GÓÐAR BYGGINGAR.
----------------
•Einungis búiC til hjá
Manitoba Gypsum Co.Ltd.
Winnippg, Manitoba
SKRIFIí) kftir bæklingi vorum yc-
—UR MÚN ÞYKJA HANN ÞESS VERÐUR—-
I THOS. H. JOHNSON og \
| HJALMAR A. BERGMAN, |
j| íslenzkir lógfraeðinear, £
f Skripstofa:—Eoom 811 McArthur j
® Building, Portage Avenue S
| Áritun: P. O. Box 1656. I
® Telefónar: 4503 og 4504. YVinnipeg ®
°g
minn
gömul göngin voru. Þar sem við stóöum nú, haföi
hrumð grjót úr loftinu og afialgöngin fylst, en frá
þessum stað hafði gat veriö höggviö gegnum kalk-
veggmn, og þaö voru mjóu göngin, sem viö höffium
komifi mn um. Þessi síðastnefnlu göng virtust ný-
lega höggvin, því aö ofurlitifi af kalkmylsnu
nokkur verkfæri lágu þar enn. Förunatuur
lagði af stað niður göngin með kertiö í hendinni og
eg þegar á hælum honum, og klifruöum vifi yfir stóru
björgin, sem hrunifi' höfðu nifiur úr loftinu og byrgt
höfðu göngin afi utan.
‘Jæja, ’ sagði hann og leit brosandi um öxl til
min, “hafiö þér séfi nokkufi þessu likt yfir á Eng-
landi ?”
‘Nei, aldnei.”
“Þessi og þvi um lík leynigöng létu menn grafa
á styrjaldartimunum hér fvrrum. En nú, þegar ó-
frifiartímar eru kommr á ny, þá mega þau afi miklu
gagni koma þeim sem þekkja þau.”
“Hvert liggja þessi göng þá?” spurði eg.
“Hingað,- svarafii hann og nam staðar framan
við gamla hurð úr þykkum plönkum, alla járnslegna.
Hann rjalaði eitthvaö við messingarbúnaöinum á
henni mefian eg stófi á bak vifi hann, svo afi eg gat
ekki séö hvaö hann hafðist afi. Síðan heyrfiist&snögt
nístandi marr og Hurfiin laukst upp. Innan viö hana
var brattur stigi og rimamar í honum slitnar mjög af
^angi og elli.
Förunaufur minn benti mér aö fara upp stigann
og lokaði dyrunum á eftir okkur. Þegar komið var
upp stigann varfi fyrir okkur önnur tréhurð. sem
hann opnaði á líkan hátt eins og hjna.
Lg hafði verið eins og i hálfgerðri leifislu eftir
að eg kom ofan i kalknámuna. en nú tók eg afi
nudda augun 0g spyrja sjálfan mig, hvort eg væri
í raun og veru ungmennifi Louis de Laval, er sífiast
hafði att heima í Ashforl í Kent, eða, hvort eg væri
ein af sóguhetjunum í “Þúsurtd og einni nótt.”
Rammbyggilegiu, risayöxnu steinbogarnir o-
sterku járnslegnu tréhurðrnar, voru ekki óáþekkar
skuggalegu syningar baksviði. En kertið, blauti far-
angursböggullinn minn og klæðnaður minn allur var
nær næg sönnun þess, aö þaö sem fyrir mig bar var
ekk, draumur, heldur veruleiki. En þó sannfærðist
hiö hvat ega latbragð förunautar míns og hin snöggu
greindarlegu avorp hans og svör mig enn betur um
afi her var ekkj um neinn imyndaðan atburö að ræða
Hann opnaöi fyrir mér hurðina og eg fór
dyrnar.
Dr* B. J.BRANDSON
Office
C°r. Sherbrooke & William
TELEPHONE GARRVSao
Office-Tímar : 2-3 og 7_g e. h
Heimili: 620 McDermot Ave.
Telhphone garrv 381
Winnipeg, Man. $

Dr. O. BJORNSON
% Office: Cor, Sherbrooke & William
(• Orh.kmiojvk, garrv 3Si«
| Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
| Hejmili: 620 McDermot Ave.
•) l'BREPHONEi GARRY 32l
Winnipeg, Man.
»(•
•)
<•
'é1
*

Dr. W. J. MacTAVISH
Officb 724J Yargent Ave.
Telephone fiherbr. 940.
I 10-12 f. m
Office tfmar -! 3-5 e. m!
( 7-9 e. m.
Heimil: 467 Toronto Street -
WINNIPEG
telephone Sherbr. 432
:: Dr. J, A. Johnson
. > Physician and Surgeon
::Hensel, - N. D.
J. G. SNŒDAL
tannlœknir.
ENDERTON BUILDNG
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
4 Dr. Raymond brown, jt
Sérfraröing
ur í augna-eyra-nef- og
nals-sjúkdómum.
326 Somersct Bldg.
Talsítni 7262
C°r- Donald & PortageAve.
4Heinaa kl. 10—t og 3.—6,
W wwiwr w ,
I
*
t
►
*
fc
J, H, CARSON,
Manufacturer of
PFn/r tLIMBS’ °KTHO-
Rtmc appliances. TiuSscs.
Phone 342-5
54 Kina St. WINNIPEg
inn um
A. S. Barda!
843 SHERBROOKE ST
selnr líkkistur og annast
Jm úuarir. Allur útbún-
aöur sá bezti. Knnfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvaröa og legsteina
Talíi C9 2152
Þegar
inn kom varð fyrir okkur langur gangur
með hvolfþaki og steinlögðu gólfi, og logaöi dauft
þeim enda gangsins. sem fjær ókkur
vcir glnggar voru á honum meö jámgrindum
fvrir og matti af því marka. aö við vorum aítur
kornmr upp úr jörðinni. Eftir þessum gangi fórum
v.fi SVO um nokkra hliöarganga og loks upp snúinn
stiga. Þegar upp um hann var komiö
okkur opnar dyr, sem
á olíulampa
var.
A. L HOUKES & Co.
selja og búa til legsteina úr
Granit og marmara
TðLs. 6268 * 44 A&htí St.
WINMPEd
varð skref eða meir, þangaö til eg fann lágt þrep fyrir
framan mig. Eg fór niður af þvi og fann þá af 'því
hvað loftið varö léttara, að þar mýndi veröa rýmra
um mig. Nú heyröi eg aö förunautur minn sló eld
meö tinnu og rétt á eftir haföi hann kveikt á vax-
kerti. Fyrst í staö fanst mér eg ekkert sjá nema
síkinhoraða alvarlega andlitiö á honum, sem var engu
líkara en mynd, sem skorin heföi veriö íþróttarlítið
ut i valhnetutré, aö undanskildri þeirri þorsklíkm
bæring, sem í sifellu var á kjálkunum á honum.
Ljósiö skein glatt á andlit hans og þaö bar einkenni-
lega mikiö á því i eyöilegu náttmyrkrinu, sEm yfir
grúfði alt umhverfis. Síöan hóf hann upp kertiö' og
sveiflaði þvi hægt til svo sem eins og til afi lýsa upp
göngin, sem viö- vorum staddir í.
Eg sá þá, aö viö vorum staddir í göngum, semi
sýndust liggja niður í iöur jaröarinnar. Þarna voru
þau orðin svo há. aö eg gat staöiö uppréttur. og
mosavaxnir steinarnir í veggjunum vitnuöu um hve
uröu fyrir
voru ,ag1egu svefniherbergi.
“Eg býst viö, að hér sé alt sem þér þurfiö meö
1 nott, mælti forunautur minn.
Mig langaöi ekki til neins jafnmikiö eins og afi
a að hvila mig, fleygja mér í rennvotum og leirugum
fotunum „fa„ á „nfhvíta rúmábrei5„„»; en TZ
forvitmn yfirsterkari þreytunni í svip.
Eg er yöur mjög þakklátur, herra minn,” sagöi
eg, kannske þér vilduö nú gera enn betur og segja
mer hvar eg er niöur kominn?”
Þer eruð kominn á heimili mitt, og það ætti aö
nægja yöur í nótt. Á morgun tölumst viö betur við.”
Hann hringdi lítilli klukku og magur þjónn mefi mik-
inn svartan harlubba kom inn.
“Húsmóðir þín er líklega komin
eg vifi?” spurfii förunautur minn.
_ “Já- h«rra minn. fyrir tveim klukkustundum.”
“Þafi er ágætt. Eg kem hingaðTjálfó77ð'héilsa
upp á yfiur í fyramáliö.” Svo fór hann út og lokafii
hurfiinni, en bann hefir sjálfsagt ekki verifi kominn
lengra en nifiur stigann þegar eg var steinsofnafiur,
draumlausum svefni, sem ekkert nema æska og þreyta
getur veitt manni.
W. E. GRAY & C0,
Gera vi8 og fóöra Stóla og Sofa
Sauma og leggja gólfdúka
Shirtwaist Boxes og legubekkir .
589 Portage Ave., Tals.Sher.2572
SUM
VEGGJA-ALMANÖK
eru mjög fallez. En fallegri eni þau í
UMGJÖRÐ
Vér höfum ódýmstu og bezto myndaramma
1 bænnni.
Winnipeg Pkture Frane Factory
Vér awkjam og skilam mjndimum.
mjgggGglty 3z6o - 84S sherbr. St
rekkju, býst
Gott kaup borgað
konum og körlum
Til aö nema rakaraifin þarf að
eins tvo mánuöi. Atvinna
á b y r g s t, meö tólf til átján
dollara kaupi á viku. Ákafleg
eftirspnrn eftir rökurum. Komiö
eöa skrifiö eftir ókeypis starfskrá.
Moler Barber College»
220 Pacific Ave., Winnipeg
s