Lögberg - 29.06.1911, Blaðsíða 2

t
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. JÚNÍ 1911.
r1! 1 • 1 gregnum greftrunar-formiS kulda-
Lkkjan ogsonur heniiar. lega og tilfinningarleysislega. Hinn
---- _ I vel aldi prestur hreyföi sig aöeins
MeSan eg dvaldi úti í Sveit, fór ^ kirkjudyrunum, svo aS
eg oft i litlu Ikirkjuna í þorpinu. hans heyröist naumast út ah
Dimmu gangarnir, gömlu og af ffröfinni. Og aldrei hefi eg heyrt
sér gengnu minnisvarSarnir og þessari 'háleitu óg hjartaskerandi
dökkleitu eikarveggimir, sem alt atj1öfn Snúi« upp í annaS eins
var helgað móðu liöinna ára, geröu j ilræ5jlegt orða-gjálfur.
hana aS hæfilegum staS dýrmætra £g- færíSi mig nær gröfinni um
endurminninga. Sunnudagur í [eið og Wsian var sett a jörSina.
sveit er einnig svo dýrSlegur í ^ io]fið á henni var grafið nafn og
kyrS sinni; þvilík undraþöng ríkir aidur hins látna: “George gom-
yfir öllu í náttúrunni, aö séidiver ers> 2g ^ra gamall. Veslings móWr
æsandi tilfinning hjartans heillast j urinni haffii verig hjálpaS til aS
og fellur niSur, og vér finnum alla j niöur viS höfSagafl kist-
hina náttúrlegu guSræknistilfinn-> unnar Hún hélt höndum fléttuS-
ing sálar vorrar smátt og smá.tt > um eins og hun væri a8 biöjast
lifna í brj,óstum vorurn. j fvrir. En eg gat merkt af hinum
Eg get ekki hrósaS mér af því veiku hreyfingum Hkamans, og
aS vera mjög guöhræddur nraSur. krampakendum titringi sem var á
En þaö vakna hjá rnér þessar til- vörum hermar, aS hún starSi á
finningar þá eg er staddur í einni síðUstu leifar sonar síns meö hinni
af þessum litlu sveitakirkjum. sem djúpu þrá móSiirfhjartans.
umkringdar eru af lvinni þögulu i>á var fariS aö gera undirbún-
náttúrufegurð. sem maöur fær ing þess ag llata kistuna ofan t
hvergi annars staöar aö sjá. Og jörðina. Ysinn sem af því kemur
]>ó eg ef til vil! sé ekkert guö- fellur svo harðneskjulega á tilfinn
hræddari, finst mér þó aS eg á jngar elskandi syrgjandans, skip-
sunnudögum vera miklu betri mað- aúir grafarans, skrjáfiö í rekunum
ur en á öðrum degt viliunnar. vjð harða mölina og sandinn er á-
En í þessari 'kirkju fann eg mig takanlegri en alt annaS. Hávaö-
svo þráfaldlega mintan á heiminn inn 'virtist að vekja móSurina af
af stærilæti og hégómagimi hinna angistar hugsunum hennar. Hún
vesælu mannbjálfa, sem voru alt í leit tárvotum augunum kringum
kringum míg. Hin eina mann- sig með vandræðalegu augnaráöi.
eskja, sem sýndist fullkomlega öegar .ltkmennirnir færöu sig
finna til hins fullkomtia lítillætis nær ineð bönd til þess að láta
og hinnar fullkomnu undir- kistuna síga í niöur í gröfina,
gefni urtdir guös vilja, sem ríkja á braust sorg hennar fram og hún
í brjósti hvers sannkristins jnanns.1 neri saman höndum af angist.
var fátæk og vesæl kona, sem orS- Konan, sem meS henni var, tók
in var bogin og hrunt af elli. And!- um handleggi henni og reyndi aö
litsdrættir hennar báru vott um reisa hana á fætur og sagði eins og
eitthvað, sem virtist benda á göf- til að hugga hana: “Nei, nei, nei,
ttga og sjálfstæSa sál. Og þó taktu þér þaS ekki svona nærri.”
hún væri mjög fátæk, var hún þó En hún hristi höfuSiö og neri
ávalt hreinlega til fara. Henni saman höndttm eins og þeir, sem
sína til kirkju,— og henni þótti sig. En ]>egar hann sá aö hún . urSssyni, og þannig ætti ekki illa
æfinlega vænna um að mega styöja beygði sig yfir hann, tók hann viö aö minning lians væri haldiö
sigi viS handlegginn á Georg, held- hönd hennar, lagöi liana á brjóst á lofti þetta ár.
ur en við handlegg fööur hans. sér og sofnaði svo aftur meö barns j RæSur héldu einnig Walter
Enda var hann efnilegasti piltur- legri værö. Og þannig dó hann. Lindal B. A., séra Runólfur Fjeld-
inn hér í nágrenninu,’* Næsta sunjiudag var >eg við hted og W. H. Paulson, og mæltist
Til allrar óhamingju freistaöist þorpskirkjuna, og sá eg þá mér til j öfum vel. Nokkur orö töluöu og
hann til aS fá sér atvinnu á báfti, undrttnar gömlu konuna koma ! Jón Jónsson (Mýr\), setn kominn
sem fór upp og ofan eftir á i nár haltrandi inn eftir kirkjugólfintt var frá Candahar til aS vera á al-
grenninu, eitt sinn þegar hart var og setjast á sinn stað við altariö. íslenzkri samkomu; Jónas T’h.
í ári. Hann hafSi aS eins verið í fátækt sinni hafði hún gert Jónasson feinnig frá CandaharJ,
þar skamma stund þegar hartn tilraun til að klæöast í sorgarbún- JVÍn Ámason frá Wynyard. Bjarni
komst í hendumar á flokki þeim, mg eftir sonar missinn, — og þaö DavíSsson og Hallgrímur Jóns-
sem hefir þann starfa að safna var átakanlegt að' sjá baráttuna son.
mönnitm til að gerast sjóménn ájmillí hirinar guSdómlegú rrióSur-
herskipum (press-gangj, og fóru ástar og fátæktarinnar: svört
þeir nieö hann nauðugan viljugan silki'bönd hér og þar. uppIitaSur
í sjómensku. Foreldrar Ihans fengu vasaklútur og eitt eða tvö önnur
að frétta, aS hann heföi veriö tek- ; þvi Hk sorgarmerki var alt, sem
inn. en meira vissu þau ekki. Og hún hafSi til aö láta í ljós þann
mistu þatt þar einu stoö sína. j innilega söknttS. sem er svo óum
W. H. Paulson stýrSi samkom-
unni og þarf ekki aS geta þess, aö
honum fórst þaS hiö bezta. Á
milli ræSnanna söng flokkur karl-
manna undir forustu Páls Magn-
ússonar, og sungtt þeir aö eins
gönutl og góð íslenzk lög.
HéSan úr ibygð er annars fátt
aö frétta, nema útlit meö allan
jaröargróSur er hiö ákjosanleg-
asta, afbragSs sprettutíö i alt vor
og þaS sem af er sumrinu; og er
öll ástæSa til að búast viS riku-
legri uppskertt ef ekkert sérstakt
kemur fyrir.
Frá íslendiagadagsnefndinni.
haföi einnig veriö veittur sá heið
ttr, að mega sitja viö altariö, en
ekki meðal fátæklinganna úr þorp
ekki vilja huggast láta.
Þegar kistan var látin siga niö-
ur í gröfina, virti t brakiö í bönd-
Og
tnu. ÞaS virtist sem hún heföi um.m auka á angist hennar.
nú reynt alla mannlega ást, allan ]>egar kistan hryktist til fyrir eitt
mannlegan vinskap og félagsskap, hvert ófyrirsjáanlegt 'atvik, þá
og þaö eina s&m hún átti eftir, var brutust hinar viSkvæmustu til finn
vonin um himnartki. . Þegar eg ingar móSurhjartans fram’ í sál
sá hana meö veikutn burðum hennar, alveg eins pg hann, sem
standa upp og beygja silfurhærur nú var langt fvrir ofan triannlegar
sinar frammi fyrir guöi í bæninni, þjáningar, gæti oröiS fyrir nokkrtt
haldandi á bænabólcinni. sem bún slysi.
nú ekki lengur gat séö á til aö Eg gat ekki horft á þetta leng-
lesa. en hún kunni auösjáanlega ur. Hjarta mitt þrútnaöi og augu
utan aö orSi til orös, ]m var eg min fyltust tárum. Mér fanst eg
sannfærður um aS hin veiki rómur vera að taka þátt í einhverju ó-
þessarar fátæku konu steig til dáðaverki meö því aS standa og
hirnins löngu á undan bænarlestri horfa aðgerSalaus á þessa miklu
meðhjálparans eöa organtóntmum hugarangist. Eg reikaSi því á ann-
og sönghljómi söngvaranna. an staS í kirkjugarðinum og beið
Eg hefi yndi af aö eyöa tóms þat fxingað til líkfylgdin hafði
stundum mínum kringum
kirkjur; og þessi kirkja
yndislega sett. aö eg dróst ósjálf- aumkvun
sveita- sunorast.
var svo Hjarta mitt barðist ,af meö-
þegar eg sá hina sorg-
rátt og iöulega aS benni. Kirkjan bitnu móöur með veiikum mætti
stóð á hóli, og rann lækur neöan halda burtu frá grofinni til stns
und'ir kringum hana og liöaöist ]>ögula og bjargarlausa heimilis,
svo i óíal .hlykkjum gegnum stórt skiljandi eftir í kaldri gröfinni alt
og fagurt akurlendi. Kirkjan var þa'. sem var henni kærast á jöröu.
umkringd af sí-grænum trjám. sem Og þá varð mér aö hugsa: Hvaö
virtust vera jafngömul og hún. eru sorgir hinna auöugu? Þe r
Hótum turni meö gotnesku lagi hafa vini til aö mýkja. skemtanir
skaut upp á milli trjánna og sveirn- til aö eyöa og heilan heim til aö
itSu vanalega ótal smáfuglar í hindra og sundra sorgum sinutn.
kringum hann. Einn fagran sóí- Hvað ertt sorgir hinna ttngti ? —
skinsmorgun sat eg þarna og þeirra vaxandi skilningur lokar
borfði á tvo verkamenn. sem voru bráölega raununum. þeirra Iétti og
að búa til nýja gröf. Þeir höfðu líflegi andi rís bráölega upp undan
valið eitt afskektasta og mmst hirta byröinni; |>eirra ungu og sveigjan-
hornið í garðinum. Og var auð- legu tilfinningar vefja sig bráö-
séð af hinutn mörgu nafnlausu lega utan um ejtthvaö nýtt. — En
leiöum, aö á þeim staö var hinum sorgir hinna fátæku, sem liafa
fátæku og vinalausu holaö ofan í engin ytri þægindi til að mýkja. —
jörSina. Mér var sagt. að gröfin sorgir hinna öldruöu, fyrir hverj-
væri handa einkasyni fátækrar um HfiS þegar ibezt lætur, er sem
ekkju. MeSan eg var að hugsa um vetrardagar. og sem ei letigur geta
ltinn tnikla mismun á stöðu og vonast eftir neinutn nýjum gleði-
stétt manna. sem þannig fylgdi plör.uun í hjarta sér, — og sorgi,r
]>eiin ofan í gröfina, var farið aö ekkjunnar, gamallar, einmana og
hringja kirkjuldnkkunni, sem fyr- all-Íautsrar, syrgjandj eánkason,
irboða þess, að likfylgdin væri í hennar einu buggun og styttu i ell-
nanc* > 1 li ó’ ■ ; iimi. — þaö eru þær raunaJegu
Ltkfylgdin var tnjög einföld og st'gir. sem vekja hjá oss tilfinning
fátækleg og lét lítið á sér bera. fyrir' ófullkomleik mannlegrar
Kistan var úr bintt einfaldasta h.'ggunár.
efni, og borin líkblæjulaus af ÞaS leiS æði tími þangað til eg
nokkrtim hinna fátækari þorps- lagðt af stað úr kirkjtigaröinum.
búa. Meöhjálparinn gekk á und- A IeiS minni mætti eg gömlu kon-
an meö hluttekningarleysis svip. unni, sem reynt hafði að Itugga
Engir uppgerðar syrgjendur, með mcðurina. Hún kom frá því að
hræsnis-sorgarsvip á andlitunum fylgja benni heirn til einmana hí-
voru þar. En einn sannur syrgj- býla hennar. Og eg lét hana segja
andi skjögraði ineS vei'kum mætti mér tildrögin aS þessayi hryggi-
fast á eftír kistúnni. Þ'aö ,var legtt athöfn, serri eg hafði 'tekið
hin ellihruma móðir þess fram- j þátt í.
liðna — sama fátæka gamalmenn- Foreldrar hins látna höfðu búiö
iö, sem eg hafði séS í kirkjunni í þorpinu frá barnæsku. Þau> áttu
sitjandi á þrepinu viö altarið. heima í laglegasta og þrifalegasta
Hún studdi sig ttpp við fátæklega smáhýsinu. og höfSu ofan af fyrir
vinkonu sína. sem var aö reyna sér meö ýmiskonar sveitar vinnu.
aö hugga hana. Nokkrir fátækling- Ofurlítinn garð áttu þau, sem var|
ar úr nágrenninu höföu slegist t j þeim mikill styrkur; og þau lifðu j
för með líkfylgdinni, og nokkur heiðarlegu, þægilegu og ánægju-
1>örn úr þorpinu hlupu jafnhliöa. j legu Jíf j. Einn son áttu þau, —
ýmist syngjandi í ihugsttnarlausri sem oröinn var fulloröinn og var;
glaðværS eða þau stöldruöu við þeim til ánægju í ellinni. “O,
og gláptu meS barnslegri undrun á herra minn,”. sagöi gamla konan,
hina sorgbitnu konu. “hann var svo laglegur drengur,
Þegar líkfjdgdin nálgaðist gröf- góölyndur og ástríkur \ið alla. ærj
ina, kom presturinn fram úr for- voru í kringum hann. Og svo
dyri kirkjunnar búin rikkilíni og skyldurækinn var hann vrö for-
með bænabók í hendinni; viö hliö eldra sina sem bezt mátti vera.
hans stóð meðhjálparinn. Athöfn- ÞaS var ánægjulegt aö sjá þennan
in var auðvitaö aðeins gerÖ í guös- háa og beinvaxna pilt. sem ávalt
þakka skyni. Hinn látni haföi ver- var svo glaðlyndur, klæddan í
iö allslaus, og móðirin syrgjandi sparifötin sin leiöa móöur sína
blásnauö. Það var því flýtt sér hverjum sunnudegi leiða
FaSirinn, sem allareiöu var orðinn ræðilega langt fyrir ofan það að , Stuttu eftir klukkan tólí var
veiklaSur, misti alveg móöinn, ogjsýnast. I>egar eg leit í kringum j samkomunnt slitiS og fórtt allir
áhyggjur lögSu hann í gröfina mig og skoSaði hina þéttíetruöu heim ánægðir.
skömtnu stðar. Ekkjan, sem þann- legsteina og •tígulegu minnisvaröa
ig var ein eftir skilin i elli sinni og! i martnaradýrð þeirra, sem meö
vesæld, gat ekki lenguy séS fyrir tígttleik sínum skýrðu frá sorgar-
sér og varS því að fara á sveitina. sögum löngtt liðinna höfðingja, og
TöluverS meðaumkvun var henni eg sneri mér svo aftur að þessart
þó sýnd af þorpsbúum, og henni fátæku konu. setn niðurbrotin af
var sýnd einskonar viröing, sem elli og sorg krattp frammi fyrir
hinutn elzta tfoúa þorpsins. Þar eðjaltari guðs stns. ttppoffrandi bæn-
eugintt hafði beðið urn húskofa um guðbrædds og sundurflalkandi
hennar, sem húri haföi eytt svo j hjarta. þá fann eg a‘ð þetta lif-
mörgum ánægjustundutn i. þá varlandi minnismark sorgarinnar. var
henni leyft að Ima í honum og meira virði en öll hm. _ j Kefndin hefir unniS kappsatn-
var hún þar einmana og alt aS þvi Eg haföi ttpp þessa sögtt fy™-; ] siðan hún var ,kosin t. Júní.
biargarlaus. I>að litla. sem hún nokkrum hinna <efnaöri af safnan- . « i t •
|>urfti með af ávöxtum, fékk hún arlimunum, og fékk hún mjög á Mnnl un xr a a ri
upp úr garðinum sínitm ; nlábúarn- þá. Og ]>eir geröu ráöstafanir tiljsíöan og lieftr alhntklu vertS kiom-
ir rætktuðu hann fyrir foana við og að gera gömlu konunni lífið þægi-iiS í verk og ráöstafaS nú þegar.
við ÞaS var aS eins fáum dögum legra. og til að létta undir með Nefndin er búin aS fá River
áður en þessi atburSur. setn hér henni t þessum miklu , hórmum park fyrir (laginn og er það vafa-
hefir verið frá sagt, gekk fyrir sig. hennar. En hún átti nú aö etns ]angbezti staður< ^nr hægt
aö hún var að taka upp nokkra á- eftir fá íótmal aS grofinnt. I veirn- t,ar
vexti sér til matar. er hún heyrSi ur eSa þremttr sunnudögum síðar er að fa til hatiða .
aS dyrnar á húsinu. sem ut a« var hennar saknaö úr sæti sínu í er ain til að þreyta kappsund yftr,
garöinum sneru, voru opnaðar. kirkjunni: og áður en eg fór úr )>angað er goður car servis . og
Kom út utu þær ókunnur maöur, nágrenninu. hevrði eg mér til hug- J)að sem er aöal skilyföi ,þar er af-
sem horföi mjög einkennilega cg arléttis. að hún foeföi með ró dreg- girt |-væði titþt«5 .fyrir fivaöa
meö áfergi í kringum sig. Hann ið síöasta andartak sitt, og var ntS
var í sjótnannafötum. fooraður og farin til að sameinast þeim, sem
náfölur í andliti, og bar merki þess hún unni, þar sem sorgin er óþekt
aS vera sárþjáSur af veilkindum og og vinirnir eru aldrei aðskildir.
('Eftir Wasfoington Irving.
lausl. þýtt af S.)
.. agg .ari og skemtilegri en nokkru sinni
Jóns Sigurðssonar dagur. *^Bfyr;, nefndin er einráöin í aS gera
, alt sém í hennar valdi stendur til
Bændafélagtð vtð Islendinga- •
konan fijót gekst fyrir að halda hátíSleg- »>eSf’ a?i SVO Hun hef'
staröi á hann undrandi og eins og an 100 ára afitiælisdag Tóns for- n akveöið að gefa rnjóg goöa og
út i bláinn. “O .elsku mamma seta Sigurössonar hinn 17. þ. nt. niarga ’ prísa” og auk þess sem
ntin, þekkir ]>ú mig ekki, son Forseti var kosisn Jóhann Briem; vanalega hefir veríö verölaunað.
þinn. auntingja-drenginn þinn, 4 skemtiskránni voru þessm: Þor- Þá gefttr hún verölaun tyrir ýmjs-
hann Georg?" hrópaði hann. valdttr Þórarinsson með minni legt, er áður hefir ekki veriö v#rö-
Þetta voru þá virkilega leifarnar j()ns Sigurössonar; attk ]>ess aö. launaö. en sleppir ef til vill 1 til 2
af drengnum hfennar, sem haföi þó liann talaði tutkkur velvalin orö verSlaunutn. sem áöur hafa veriö
veriö svo fjörugur. sern, niður- fra sjá|fum sér. Ias hann upp á verðraunaíísta, en sem enga
fortinn af sárum. veíkindum og helztu æfiatriði J. S.: Guttormur hikku hafa gert. Af nýjurn verð-
útlegð, hafði utn síðir dregið heim j, Guttorinsson ílutti kvæöis- laununi ska! eg t.d. nefna, aö
horuð bein sin, til að hvilast á miuní það, er Jrann hafði ort fyrir nefndin hefir ákveðið aö gefa
æskustöðvtim sinttm. “Helga magra" og sem mun hafa verðlattn vel iholdttgum konttm og
niðurbrotitin af illri meðferS.
Er hann kont auga á hana flýtti
hann sér til hennar, en fótatak
hans var dauflegt og bar vott ttm
mikinn óstyrk. Tfann féll nú á kné
fyrir framan foana og grét eins og
I>arn. Aumingja gamla
“races” eða kapphlaup sem er.
Þar er ræSupallur og sæti fyrir
]>úsundir manna.
Alt bendir til, að Íslendingadag-
uirinn í ár verði enn þá fullikomn-
GÓLF OG IIÚSGÖGN
þegar
WAX-EZE
Hatd drying
LIQUID WAX
er notaö. Wax-Eze hreinsar og vaxber í senn. Þá er
ekki erfitt aö þvo, og peningunum ekki eytt til ónýtis.
Sendið eftir ókeypis sýnishornum og dæmið sjálfir, Til
sölu hjá öllum kaupmönnum eða
The .
Winnípeg Paínt&GlassCo.
Llroited
Alt sem tilheyrir byggingum.
Työ kvæði.
KvæSi þau, sem Ihér fara á eftir,
vortt ort til Steingríms slkálds
Thorsteinssonar, þegar hann varö
áttræöur. Hið fyrra er eftir Rögn-
vald Guðmundsson, skólapilt, foiö
síöara eftir Gttðmund Skáld Magn-
ússon:
Á vori’ ertu fæddur, með voriö í
sál
og vorhýra náttúruóSinn.
Fjallkonan söng þér viö sólgeisla-
bál
hin sætustu, fiegurstu ljóðin.
Þau kvaðst þú um sumarsins
yndi og yl,
unr afl þess og fégurð og sóltöfra
spil.
Og vorblíöan íslenzka’ í arma sér
tók
þig ungan og kaus sér aö vini;
og þér stóö foún opin sem auðlesin
bók.
en ólæs svo fjölmörgum sjmi,
og hörpuna þreifstu og lélcst þá
slík ljóð,
aö lifa þau jafnan hjá tslenzkri
þjóö.
Og nú ertu aldinn, en ungur i sál,
og andinn svo Iéttur t spori,
og enn ertu næmur á náttúrumál.
En nú líöur áttugsta voriö
og hnýtir þér blómsveig um höf-
uöiö þitt,
nú hvllir og mærir þaö ljóöskáldið
sitt.
)
á’ér færum þér þúshundruö þakkir
í dag,
Eg reyni ekki að Iý.sa með orð- veriS flutt á santa degi við sanra körlunr (er ná vissri þyngcf. er síð- j þusundir oska og vona,
utri þvíliktim samfundi—þar sem tækifæri í Wínnipeg. Jón Sig- ar verður auglýstj fyrír aö f?ra
sorgin og gleðin voru svo óaö- valdason talaði fyrir minni gömlti eins foart nolckur yards eíns og
skiljanlega sameinaðarí— enn var fclsturjarSarinnar, IsJands. Sveinn nefndíirm Hkar. ÞiS hatdið kamt
Vér syngjum þér æskunnar sam-
hygöar brag
og segjum þér, maður sem kona:
hann þó lifandi; hann var knminn Þorvaldsson tafaði fyrir minni ^e að við. allir þessír ungit menn að lengi þú miegir enn lifa oss hjá,
heim. ef til vildi gat hann lífað nýju fósturjarSannnar, Canada. sem í nefndinni eru, foöfum gleymt og Ijoðin. þtn bergmala um fold og
enn til að annast hana í ellínni. Hál fdán Signmmlsson talaði fyrir stúlkitnum r — ekki alveg. A iö
Náttúru kraftar hans voru nú al- minni Nýja Islands. og Stefán ætlnm áö minnast þeirra með
gerlega horfnir, og ef nokkttð Benediktsson sagði frii viöburði I hjartnæmri ræðuog ástríku kvæði.
ttpp á vantað til þess að rás for- Kaupmannahöfn er snerti Jón for- ^ *tlum að verðlauna hve fTjótt
laganna hefði á enda ntnníö. þá seta Sigurösson. í l>ær PTta HJattpiS. vtó ætlum aö
hefði niðumíSsIan á æskufoeimili AS ræöúnum afstöðmnn Var verSlauna danskunnáttu J*'™; j,ig vor^jan íslenzka kaus
Itans verið meira en nc>c til aö1 sungið þrisvar “Eldgantla ísafold” (yS meira til: \tS ætlum að gefa ha ___
ttm sja.
Þér gaf vorið sín Ijóö.
þú söngst vor yfir þjóð,
víkingsins afl.
Átti þrastanna lag,
átti lindanna brag —
átti líka foinn fallþttnga brimróts-
ins skafl.
•
ÞigSu hjarta vors ljóö
fyrir líf þitt og óö,
fyrir lærdóm og snild, fyrir holl-
ræðin þín;
fyrir hvatir og þrótt,
fyrir hugmynda-gnótt
og þann himinn, sem hvarvetna
yfir þeim skín.
Þótt nú halli’ undir kvöld,
skína Jilýtt þessi tjöld
sem aö hylja um stund þinnar
framtíöar spor.
Því aö harpan þín htieim
er frá heimkynnum þeim
þar sem heilsar þér guðdómsins
ódauðlegt vor.
—Lögréttd.
Fréttir frá Islandi.
meira en nóg til
gera út af við foann. ITann Iagöist þvi búmii var öllum gestut®
á beddann, þar sem foin aldraða samkomttnnar veitt kaffi ókeypis,
móðir hafði eytt margrí svefn- er nokkrir menn foöfðu lagt til.
lausi nótt, og foann reis þaSan Eoks skemti ttnga fólkið sér tneð'
aldrei upp aftur. dansi. en hið roskna með samræS-
Þegár þorpsbúar heyrðu aö Ge- l,,n Það sem eftir var cjagsins.
>rg Sotners væri kominn heitn aft- Samsætiö fór fratn í foúsi, sem
verSlaun þeirri stixlku, er faTIegust
finst í River Park 2. Ágúst.
RæSumenn munum viö gera
okkur far um aö velja vel, og
einkum nreð tilliti til þess aö þaö
sétt menn, er Winnipeg íslendjng-
ar eiga ekki kost á aö heyra til á
Reykjavík, 24. Maí 1911.
Ýmsir gripir, er veröa eiga á
sýningunni hér 17. Júnt, eru þegar
famir aö vinna sér orðsttr. Skal
þar fyrst til nefna Jrelti eitt mikiö,
dýrindisgrip úr gulli 6000 kr. viröi,
er Magnús gullsmiSur Erlendsson
foefir snríSaö. Þá er fröken Thora
FriSriksson, er láta ætlar þangaö
rnynd, litsaumaöa í silki, af bú-
staö Jóns Sigurössonar forseta i
Kaupmannahöfn. Og loks er
Stefán tréskuröarmeistari Eirtks-
son, er foafa mun með höndum
ýmsa fagra gripi handa sýning-
unni.
Frá Homafirði er skrifaö 10.
Maí: “Franska spítalaskipið og
Perwie eru hér innilukt i ís. — í
SuSursveit strandaði nýl. franskt
fiskiskip “Madeirine” frái Dun-
kerque. 19 menn voru á skipinu
og af þeim druknuöu tveir hélsetar
í lendingu. Orsakir til strandsins
eru þær, aö skipiö rakst á ís-
jaka á sjó úti og varö svo lekt aö
sigla varö þvi á Iand', á Vindáss-
fjöru í Suðursveit. Þéir tveir,
sem druknuðu, voru fimtugir menn
irttg og von.
Og vér sjáum þar æ
þennan sólríka folæ
ur. flyktust þeir þaitgað til að sjá '^ndafélagið á hér i ibæjarstæð- liverjttm degl
; itut: það byrjaði kl. 3 e. fo.; veður En muntö olt, aö alt er undtr eins °s sv“inn Ia mi,as um m
var hiS bezta. ]>ó riokkuð heitt. Þv» komiö. aö allir sem vetlingi j
Gestir vorn nær 200. er allir voru ?eta valdiö, komi út í garðinn og
nrjög ánægðir vfir því hvað alt fór komi snemma. Ekkert minna en
ánægjulega fram. 500 “tickets” ætTar nefndin aö gefa
Icelmlic River, 20. Júní 1911. bömunum á “merry-go-around”. j
hann, bjóðandi alla þá hjálp og
aðstoð. sem þeirra litlu efni gátu í
té látiö. Hann var nú orðinn of
örmagna til að tala — og gat þvi
að eins Iátið þakklæti sitt í ljós
með augnaráðinu. Móðir hans sat
stöðugt við hlið honutn. og hann
vildi helzt aS enginn annar en hún
hjúkraði hontim.
Eitthvað er það í sjúfcdómum,
sem niðurbrýtur sjálfstæöi foins
fttllorðna og hratista manns. setn
mýkir hjartaö og framleiSir >» því
Frá Leslie, Sask.
Mörg og góð verölaun veröá gefin
fyrir allskonar íþróttir. Mttniö,
piltar, aö æfa yfckur vel.
Meira frá rtefndinni:
fyrir son.
Þú söngst æskunnar óö
fyltan æskunnar glóö
fvltan ást, fyltan þrá, fyltan djörf- 0g letu eftir sig konur og böm.
Sonur annars þeirra sá fööúr sinn
velkjast innan ttm tsjakana í brim-
garðinum og d’rukna þar. Sumir
sögSu aö faöirinn foeföi fariö meö
son sinn bundinn í land, en veriö
óbundinn sjálfur og mist taks á
vaönum, en sonurinn var gripinn
af handföstum Suöursveitung. ‘
Mjótt var þarna á rnilli, því einn
[ Suöursveitunga var nær druknað-
I ur viö björgun þessara manna.
l Fjórir af skipverjum voru sjúkir
1 eftir volkið og var læknis vitjaö
Ioftsins rein.
Og hver mynd varö svo hýr
og svo fojartnæm og skýr
því að hátign þíns föðurlands
hvervetna skein.
O, hve mjúlkt var þitt mál,
en þó stilt eins og stál
og svo sterklegt og djarflegt meö
;til þeirra.” — Lögrétta.
íslendingar i Leslie buSiu til
samkocnu í mitmingu um hundraö S
ára afmæli Jóns SigurSssonar, 17. S
- . , . TT ,Júní. Stóðu ]>eir fyrir samkorrt-
aftur barnslegar ttlf.nn.ngar. Hver|unni w R. Pauison si JÚL
er sa, sem. jafnvel a elharum hef- [ohannesson læknir, ^ hafa
ír vezlast upp at veiktndum oe or- , r. . c ■• f - •
„í 1, t- tT-'t haft mest fyrtr undirbunmgi sam-
kvæmisins. Margt fólk var þar
saman komið, Leði úr þorpinu
Leslie og bygSum og þorpum í ná-
vænting, eöa sá, sem hefir, hjálp
arlaus og einmana í framandi
landi, legið á seigpínanrii sjúktk>ms
beði, að hann ekki hafi fougsað til
hennar móöur sinnar, sem annað-
ist hann í æsktt, slétti úr koddanum
hans og stundaði hann sem ómálga
barn? Æ! það er óafmáanleg við-
kvæmni, sem foýr í ást móSurinnar
til sonar hennar, og sem er sterk-
ari en allar aðrar kærleikstilfitin-
ingar hjartans.
George Somers. vesalingurinn,
hafði þekt fovaS það var aS vera'
gtenninu; vorit tnenn þar frá
Elfros, Mozart, Wynyard, Canda-
har, sem alt ent staðir vestur frá
Leslie.
Samkotnan fór nrjög vel fram;j
var þar sterk-íslenzkur blær á öllu
og sögöu sumir, að aldrei hefðu
]>eir verið á jafna íslenzkri sam-
komu í þessu landi.
Aðalræðuna hélt Sig. Júl. Jó-
véikur og munaSarlaus, einmana ; hannesson læknir; talaði hann af
a
méiöur
og í fangelsi, og engan til aö vitja
sín. Hann gat nú ekki af móöur
sinni séð : ef hún hreyföi sig hiö
minsta itm húsiS, fylgdii 'hann
henni meö augunum. Hún sat tim-
unttm saman við rúmstokkinn,
meöan hann svaf. Stundum kom
æSi aö honum í svefninum. og leit
hann þá með foræSsIu í kring um
skörungsskap miklum og var auð-
heyrt, aS alt sem hann mælti kom
frá hjartanu, sérstaklega þóttu mér
vel viðeigandi inngangsorð ræöu-
manns, þar senr hann minti á starf
Skúla lanrlfógeta Magnússonar
og dró athygli .manna aö því, aö
hann heföi verið fæddur réttum
hundraö árum á undan Jóni Sig-
Það er enginn
svo fátækur,
aö hann geti ekki staðiö ’sig við aB
kaupa eitt vikublaö fyrir $2 um áriö.
Auövitaö kaupa sumir fleiri. En svo
eru margir sem ekkert íslenzkt blaö
kaupa, en geta það vel, — og ættu aö
gjöra þaö.—Lögberg er blaö, sem ætti
aö vera lesiö á hverju íslenzku heimili
í Ameríku,—Er vandaö sem frekast er
mögulegt, bæöi aö innra og ytra frá-
gangi.— Ef þér kaupiö ekki Lögberg,
þá dragiö þaö ekki lengur; sendiö
oss nafn yöar strax!— 2 sögur fær hver
nýr kaupandi aö LÖgbergi.—•