Lögberg - 07.12.1911, Blaðsíða 6

6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. DESEMBER 1911.
Lávarðarnir í norðrinu.
eftir
A. C. LAUT.
ekki þaö flón, að ætlast til þess.”
“Jæja, ætliist þá til hvers sem yður sýnist ”
j svaraði hún og röddin varð kuldaleg', og eg heyrði
| glögt á henni. að henni fanst þetta móðgun við sig.
I vEtlist ti-I hvers sem yður sýnist, en gerið það fyr-
| ir mig, að hætta að segja það, sem særir mig.”
“Jæja. setjum nú svo. a» pílagnmur hafi farið
___________________ ! vegai í nattmyrkri, hafi vilst þar sem sálir
4’^^mmm^mmm^^mmmmmmmmm^mmmmmm^mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm j mannanna eru vanar aö hrasa, og hrapa alt niður
Og svo htó hann sneri sér frá okkur og sagði: jtl' kvalastaða-rins, en að hann hafi svo alt í einu séð
“Hó, ho! klárinn minn! Við megum ekki ónáða en^i,,)-jarta veru' er lænti honum á rétta leið út úr
þau! Hó! ho!” Síðan hleypti hann kippkorn á! myrkrinu." <agði <g með ákefðar hita.
undan ok,kur. 'Born ! börn !' 'hrópaði presturinn. “Börn. Það
“Guð blessi gamla manninn!” sagði eg við sjálf-1 er kc>mi® ®ólsetu«. Nú er mál .komið fyrir ykkur að
an mig og gat ekki annað en furðað mig á því. að1 lc2KÍast til hvíldar.
nokkur maður skykli «-;i 1« «rí.t-x-j }a
kaþólskur prestur.
En hann hafði rétt fyrir sér að þvi leyti, að * |un 1,nikk v iS' rett eln-s °S heiini yrði hálf-
okkur langaði ekki til að verða trufluð. Það sem h'11 'n'> °r<'’ nnn- Mikill kviðasvipur kom á andlit
mélefn, en 1 hennar e,ns (,g eg liefi seð a 'l)einb sern í fyrsta sinni
geta fengi'ð sig til að verða; j«i- ja. svaraði ég. Bíðið þér bara meöan
eg lýk við söguna.’ ’
við vorum að tala um. var lika okkar
ekki neinna annara. Ekki get eg auðveldlega skýrt
eru staddir á svinrhárri hamrabrún uppi yfir ginandi
-hyidýpi. Oft hefi eg farið um snarbrött fjöll. en
að tala um, var eiginlega mjög hversdagslegt: samtl til(lrei tra,n 'llla gijnfragjám. svo, að ekki hafi ,eg
I fundið íil ónotahrolls yfir því. að fjörtjón
frá bvernrg á þvi stóð, því að það setn við vorunr
að tala um, var eiginlega mjög hversdag
sem áður var eins og orðin æfctu greiðan gang að
, , kynni
hjörtum okkar; það var því likast, sem einhverskon-1 ^.a.r. a<'1 hlSa min; 'sa setn er óvanur, horfir
ar töfravald fengi hversdagslegum orðunum ein-|L' ' 5'° °,an ginancl' hamragjá, að hann finni ekki
hverja hulda og heillandi þýðingu. Og milli þess’í' ',Cs>a ,lSt.ójanhga ónota kvíða, og urn kið finnur
sem við vo.nm að tala. skemtum við olckur við að 'a"" cil ösegjanlegrar löngunar til að komast yfir i
honfa á ilmandi. liraprúðar aspirnar, sem stóðu eins j ! cina"tsl<'-v"cln hæð.irnar hinum megin. Eittihvað
og eyjar á sléttunni; eða vi'ð að horfa á úlfana. sem ■ , .' ' 1 ,a,"sf mer slílna nr anRnrn I' ranzisku um
þutu undan okkur upp á hæðir og spangóluðu þar’ 'e'<>g hun le'f f,anian 1 ,nig eftir að eg hafði svar-
ámátíega; eða þá grákitu greifingjana. sem hentust aS prestinum' Þetta svar hans varS mér æriS nn*ngsnnar-
með klunnakgti hoppi í holur sínar, eða skuggaróf- . ‘ESa gen,m. raS fyrir- að ferðamaður hafi | efni l)a8 sem eíftir var da?sins5 og eg mer'
Hvaða flón sem er veit það, jafnvel erki-.lón eins BÆ
°g eg veit það.”
"Hættu öllu þvaöri. Vertu ekki að ergja
sjálf;fi þig1 l>:nguii! S>láðu> í broncþóinn þinn og
náðu henni sem fyrst.”
"Eftir aö hafa móðgað gyðjuna, langar mig
ekkji t l að snúa reiði hennar á mig svo að mér dragi
til dauða.”
"Sussu, sijssu! Engan stórbokkaskap. Beygðu
dnambsaman svira þinn, ef þú vilt ekki hafa það á
samvizkuuni, aö gera liana ógæfusama. Ríddu á
fram. þverhausinn þinn, segi eg!” um leið sló hann
i bronchóinn minn.
“Séra Holland!” sagði eg þótitalega, “eg ætla
að láta vður vita,. aö mér gezt illa að svona af-
sk'iftasemi; hver er sinum hnútum kunnugastur.”
“Sussu nei! Þú kemst ekki upp hér með
neinn ofsa.” sagði liann og rak burtu flugu af eyr-
anu á hestinum s'inum. “Veiztu það ekki, álfurinn
þinn, að munurinn á því að karlmaður og kven-
maður láti up]>i ást sína skiftir mörgum tárum.
Karlmaður læitur hana í té og fær hana endurborg-
aða með rentum og rentu-rentum i gjaldeyri, sem
er gullsvjirði í san'ianburði við kopar sem hann læt-
ur að mörkum. Konan lætur ást sína i té, og fær
í staðinn—” prestur þagnaði.
“Hvað ?’G'spurði eg og var nú forvitnin orðin
þóttanum yfirsterkari.’”
"Heldur lítið hjá öðrum eins heimskingja eins
og þú ert.’ ’svaraði presitur með uppgerðarlausri
uoa gerum rað
urnar, hangandi á skottunum og otandi klónum gegn í glataÖ Ieiöarsteini sinnm- <* þó að hann hefði á|aSl 1lver sem hu?saS hefSi ÍafnntíkiS um Þessi um‘
manni. Sólin var að síga niður við sjóndeildar- j hatí atf ÞaS skiIiS- I)a 1,efði guð sent honum! n)æli hans eins °- e^ mundi hafa kom,st aS somu
hringinn og var á að lfoa í kveldmóðunni e:.ns og stór' elðarstjnrnn- J mðurstöðunni.
Er jætta falleg saga, Rúfus,?” spurði prestur.; “Eigmn við ekki að nða ofur lítið greiðara?”
VECCJA CIPS.
Patent Hardwall veggjagips
(með nafninu ,,Empire“) búið
til úr gypsum, er heppilegra
og traustara á veggi, heldur en
nokkurt annað efm, sem gefið
nafnio veggjagips.
, Plaster Board“ er eldtraust
gipsaö lath, er ekkert hljóð
kemst í gegnum.
*WV^/VW^^^^^^^WVWVWWW^«/WWWVNyV\rwi
Einungis búið til hjá
Manitoba Gypsum Co.Ltd.
Wmnipeg, Mamtoba
SKR.IFIÐ RFTIR BÆKLINGI VORUM YÐ-
—UR MÚN ÞYKJA HANN ÞESb VERÐUR. I

f THOS. H. JOHNSON og
| HJÁLMAR A. BERGMAN, |
jjj íslenzkir lógfræöingar, íj
Skrifstofa:— Room 811 McArthur g
fiuilding, Portage Avenue
ákitun. P. o. Box 1650. *
Telefónar: 4503 og 4504. Winuipeg jl
Dr. B. J BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Tra.KI»Ilt)KK garkyBVíO
Officb-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Hbimili: 620 McDermot Aveí í
TELEPBONE GARRY 821 J
Winnipeg, Man. $
| Dr. O. BJ0RN80N |
5 Office: Cor, Sherbrooke & WiUíam '•
ei:i.KPHONK. GARRV 32« ®
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: 806 Victor Strket
TRhBPHONKi GARRY 1(13
Winnipeg, Man. %
®®®«o
c«
blóðskjöldur. Æðiveg firain undfem okkur vorti
fvlgdarmenn mínir að reisa tjöld, spöBkorn frá ánni,
til þess að firrast mýbitið, sem sveif yfir vatninu.
Það var komrnn tími til að .setjast að.
Eangar Túnínæturnar fjærsí norður i óbygðum,
hafa einkennilega unaðsdýrð við sig, ]ægar kyrðin
og kveldroðinn legst yfir eftir sólarlagið. Kvöld-
skuggamóða hjúpar láð og lög milli sólseturs og
sólaruppkomu. Klukkan níu á kveldin er séilin ó-
sezt; klukkan tiu er vel Ijósjfc til aö lesa á bók, en
fulla klukkustund þar á eft;r gleymir maður því að
nótt er en ekki dagur af bjart er uppi vfir. Eftir
kveldverð settist séra Holland skamt frá okkur utan
við tjaldið og gætiti þess, að' líta aldrei af okkur.
Franziska Sutherland sat upp á tveimur kössum. sem
við höfðum sett hvorn oían á annan. en eg hafði
hallað mér út af á hestaábreiðu við fætur hennar
“En hvað unaðslegt væri að niega sitja bér alla
tíð ” sagði hún og liorfði á gullinn kveldroðann við
heiðHáan himininn. “En hvað það væri unaðslegt
að hafa alt af skínandi h'rttina uppi yfir sér, ekkert
i milli manns og hennar, drotnandi frið alt umhverf-
"Eg (hefjt aklrei veriö góðuir latínumaðuir, og
"Já. fjarska falleg.” svarlaði eg . óþoíimnóð-1 9PurSi eftir lan^a ’^11' j hefi ekki orðbok vjð^hendina.
íeffa- "og þér ættuð ekki að vera að grím fnm í "Jú. eg er fús til þess!’ ’svaraði prestur. Síð-[ . LatlS fer nu ekkl svona 1 ES veit a» þer segj-
' an hleyptum við á sprett og náðum brátt Fran- j,S ^etta af kurtetsi vlS sem ekki veit hvað þetta
zisku Sutherland, og þá |x>rði eg t fyrsta sinn þannj^Sir‘
daginn aö lita framan í hana. Vcra má að hægjt hafi I Þý^ir einmitt þaö sem hann sagöi: ílugs-
veri'ð að sjá á henni. að hún hafði grátið enmerki; um ofckur-. aS hver daSur væri blóm °g langiaði til að
þess voru líkust merikjum eftir gróðurskúr seim sólin ^’1 lc>a si£' ef maSur ieiddí það hjá sér, þá
hefir rétt að kalla þer.-að, — merkjum líifsgleðinnar i auSnaSist aldrei a’S' tina Þa« blóm framar.”
í gullnu Ijósi, eða nnað:silegri stormfró eftir að oveð-
ur er ný riðið af. Hvernig stóð á þvi, að hún virt-
ist foriðast mig, og sneri sér altaf að prestínum, sem
j hana.
I'.ða hugsum okkur að einhver veslingur, sem
ekkert hefir til síns ágætis nenia að-hann ann hrein-
lerk. heiðvirði og sannldk, viltist af réttum veg.i, og
að guð sendi honmn engil til að segja honum’ til
vegar.”
jjEr l,etta löng saga. Rúfus?” kallaði prestur.
Það verðtir framhald á henni sáðar,” svaraði
eg og færði mig nær henni.
()g hugsum okkur að pílagrímurinn, ferða-
maðurinn og unglingurinn æsktu einskis annars', en
að fá að auðsýna henni, sem leiddH þá út úr myrkr-
réttan stig ást sína og lotningu og—”
Dr. W. J. MacTAVISH
Ofpice 724J Aargent Ave.
Telephone Aherbr. 940.
I 10-12 f. m.
Office tfmar I 3-B e. m.
( 7-9 e. m.
— Heimili 467 Toronto Street —
WINNIPEG
telephone Sherbr. 432
Rlóm ! ójá! Nú skil eg! Hann hefir, átt við
blómin sem þiH lásuð handa mér á lenöinn.i hingað
vestur. Og þér vitið Rúfus að eg gat aldrei þakkað
reið liægra inegin við hana? Eg hefði getað hugs-j >kkur f>lir l,aS' k oru alt saman Carpe Diem-
að um það rólega. mundi eg hafa sannfærst um að hlonl •
],etta olli mér afbrýði, en eg hafði ekkj stUHngu til “Nei- Þaö var ekki beinlínis sú tegund, sem séra
að gera mér þá gren fyrir því. Var henni samtj Ho,land átti við að tína sfcyldi.”
ánægja at’ návist minni? Eg skildi þá ekki eins vel
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
"Ritfus!” öskraði prestur, "Eg se^ að eg verð ánægja af návist minni? Eg skildi þá ekki eins ve! Nu’ v'iS hvaS hann Þa?’ °g um leis leit
að koma með prik og herja þig. Komchi! Heyr- mann.le.gt eðli éins og eg sfcil ]iað nú, þvi að þá hefði j hnn 'is °S rak siS rett aö segja á andlitið á mér.
irðti ekki! Hún er orðin dauðþreytt!” j eg komist að raun um, að hún varaðisí aö lita á mig| Hann átti við svona blóm, . svaraði eg og laut
"Góða nótlt!" svaraði hún mjög lágt, en kulda-' td bess aS fögrti augun liennar kæmu ekki upp þdm íagTtandi yfir öxlina á henni og las fyrsta ástarblóm
Iega svo að mér fanst það gatiga í gegnum mig, og I hugsunum sem henni voru rikastar í httga. Eg
AkjMLJttutkjt&jM jbAikaljMlj* |,
Dr* Raymond Brown, I
um
kurteisi. færi til að leiðrétta öll m'istök sem mér hö(fðu orðið
".Etlið þér að láta sitja við það, að bjóða mér|a kvöldið fyrir.
svona góöa nótt?” spurði eg og hélt fa.^t í hönd I Kvöklverði var lokið, séra Holiand hafðn
hennar, rétt eins og eg hefði gripið á ra.funnagns- i inn ' tjald sitt. Franziska Sutherland var að hagræöa
]iræði. og brá mér hvergi þfi að presturinn kæmi j hlómunum t kjöltu sinn.i og eg sottfet við vinstri hlið
heint til okkar. 1 hennar, og ætlaðist eg tíl að hún gæti séð á mér 'hvað
"Já.” svaraði hún. “En. Rúfus, erum við að ] mér bjó í brjósti }ki ég talaði þvert um lmga minn.
leika gamaníeik í alvöm, eða alvöru i gamanleik?” "Eruð ]>ér að dázt að stjörnunum, ungfrú Sutih-i
um leið veik hún sér hvratlega undan og gekk yfir crland?" spurði eg með gletni.
leið rétti hún út hönd sína með hefðarmeyja j hugsaði tnér að nú skyldi eg samt grípa fyrsta tæki-
is, engar áhvggjur finna aldrei til þreytu, en lifa
fegurð og ró alla tíma.”
•“Eins og hér—alla tið! Eg æski einsfcis ibetra!”
sagði ,eg í hrifningu, en hún virtist alls ekki talka
neitt tillit til mín. Hún horfði stöðugt á sólskjöld-
inn, sem var að ganga tindir. Mér gramdfet þetta
kæruleysi hennar, og gerði mig liklegan til að staiula
á fætur.
“Eg held,” sagði hún lágt og hikandi, en svo
hljómþýtt og innilega að niér hitnaði um hjartaræt- aS ^íalc 11 s,nlt-
ur. “Eg held að himnaríki hljqtí að vera nijög mjögJ hrS veit ebb' hvað leng,1 eg stoð þar eftir að
nálægt á öðntm erns kvöldum eins og ]>etta er. 1 buKsa nm hana. Eg hrökk upp úr þeim hugleiðing-
Haldið þér það ekki — Rúfus?” ! um vis l,aS aS Presturinn lagði þykka, hreiða hönd
Eg var a!ls ‘ckki um himnaríki að hugsa — sízt j ,ma a öxlina á mér.
það himnaríki. sem hún átti við—. en qf nokkuð er! “Hvað hefir þú liaft fyrir stafni. ruddabjálfinn aöi eg í fáti. Og rnér vatfðist tunga um tönn.
Kklegt til að koma karimanni til að síaShæfa að l,n,n • spurði hann. T.itla-líkneskjan var að gráta .Etluðuð ]iéi að segja eitthvað. spurði
hvitt sé svart eðla játa eiginlega hverju sem vera l3e§Iar ,lun fbl inn * tjaldiö sitt. hikandi.
skal, þá er ]>að þegar hann heyrir sktrnarnafn s:tt: Grata? ‘Já —þér—vitið hranziska! Icg ætlaði
fyrsta sinni aif vörum ungrar stúlku, setn honuin; "Já, kálfurinn þinn. Eg ætla að vera með að að reyna að finna ainhverja hedlega hugsun til aö
reyna að segja, en ]iað mistókst. Blóðið steig mér
svo ört til höfuðsins.
"Nei, Rúfus Eg veit ekki hvað
ið af vörum hennar, og síðan annað og þriðja, eg
hélt svo áfram þangað til aI5 skyndiilegur glampi kom
i gráu augun ihennar, sem gerði mig unglinginn að
konungi — af því aö eg hafði nú eignast drotn-
farið in?n
XIII. KAPÍTUEI.
Vísunda veidarnar.
"Eg ætla að biðja yður að kalla mig ekki u.ng-
frú Suther'and, Rúfus ” og ]>etta sagði hún svo vin-
gjarnlega að mér var öllum lokið með að stríðlaj nrn tima lent 'hugnæmar ,i
henni.
“Fvrirg-eifið
Sérfraettingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
826 Sonierset Bldg.
TaJsími 7282
Cor. Donald & PortageAve.
Heima kl. io—i og 3—6.
J, H, CARSON,
Manufacturer of
ARTIFICIAL LIMBS, OKTHO-
PEDIC APPLIANCES, Trusses.
Phone 842>S
54 Kine St. WINNIPEg
mer.
Franziska. .
stam-
hún
__________ . in- Eg ætla að
lízt ve! á. Eg settist upp eins og knúinn af rafafls-, llen,li alfen morgundaginn.
straumi og mér sýndist ekki 'betur en hún verða1 * hatin sveikst ekki um það. \ arla hefði
niðurlút og nokkuð eftir sig. I,lann KetaS hitt a harðari refsmgu mér til handa. Eg
“Mjög nærri. Já. vissulega! Eg hefi verið í! sa a^ eg yrði að vera varkár framvegis og hét þvi.
himnaríki i alian dag finst mér. Alla leið frá Fort Eii hvað eru ]>eir ekki margir, sem liafa rofið ]æss
William hefi eg af og ti! séð Paradis álengdar—” j kyns heit gegn stúlfcunni, sem þeir hafa unnað
"HaSttið þér nm” _____ sagði hún meö einbeitni | hugástum ? En mér gafst ekki færi á að rjúfa það,:Iief;r alt dottíð úr mér sem
sem eg þekti svo vel. “Gerið það fyrir mig, herra, l,ví aft presturinn reið víð hliðina á Franzfeku: Hundar eru gleymnir."
ig veit ekki livað þer ætluðuð
að segja. Mér skildist eins og ]>ér ætluðuð að segja
mér eitthvað.” 1
“Eg verð að' hiðja yður að afsaka það, aö nú
eg ætlaði að segja.—
Eg er óviss um að norsku víkingarnir hafi nokk-
svaðilförum heldur en
j vísundaveióar sléttubú mna til forna voru hér í
Amerikú. (im sex hundruð manna ctigu á bak fjör-
t'gt m hestum og hleyptu að vísundahjörðunum.»
Þau áhlaup voru engu síður stórfengileg en skærur
\ikinganna. Indíána konur, börn og ókrjálegir
j flakkarar ráku lestina eða koniu i humáíttina á öftír
1 veiðimönnunum. Sá lýður var stundum hátt ttpp í
tvö þúsund manns. Eins og venja er um herdeddirj
var í okkar flokfc.i fyrirli’ði, merkisberi og hcrprest-
ur. Sem hetur fór, voru þeir mér allir orðnir kuntl- j
ir áður en eg lagði af sta'ð frá Pembina. Vegna
friðarsamninganna, sem gerst höfðu í bili milli Hudl-
A. S. Bardat
843 SHFRBROOKE ST,
selnr líkkistur og annasi
Jm úiíarir. Allur útbún-
aöur sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarna og legsteina
Tal® G arr jr 215
Gillespie." M
"En gerið það fyrir ntig að hætta a» kalla nrg
Sutherland allan næsta dag. otr aldrei datt honum1
“Sleppum því!"
í hug að sýna. sporðdreka-fyndni sína. Hún snæcldi þér hafið sjálfur verið að dázt að stjörnunum,” Eetti [
herra Gillespie ’sagði eg og mislíkaði heldur naína- j morgunverð’ í tjaldi sinu og presjturinn færði henni h 1111 við, í samrænti við ]>að sem eg hafði vakið máls
^kiftin. "'Ef þér hafiö í ógáti kallað mig Rúfus, ar
því að presttirinn gerir það, þá finst mér þér ættuð
að halda þvi áfram.”
"Rúfus,’ ’svaraði hún blíðlega, “gerið það fyrir
mig að hætta að tala um það sem þér vikuð að áðan,
heyrið þér Rúfus, eg ætla að biðja yður
steikt brauð og ?e; og þegar hún kom út. var lnin
svo fljót að snarast á hestbak, að eg misti af þeriri
ánægju. sent eg hafði þó htigsað mér að njóta, að
koma fæti ]>essarar ríkilátu nteyjar í ístaðið. Við
lögðum af stað og urðuin öll
ekki í fullu tré að forvitnasift
sonsflóamanna og Xorð-Vestmanna, hafði Cuth-
agði hún ltlæjandi', “kannske! bert Grant nú friar hendur að fara í veiðlför þessa.
onttm var það eðlilegra að fara i slífcar veiðiferðir
út um sléttur. en að fylkja kynblendingunum í bar-
daga. Hann hafði komið á eftir okkur séra Holland
a fyrst.
“Já, >rétt, um stjörnurnar ætlaði eg að tala. Þér
vissuð víst um það, að íjöldamargjr þeiirra sent voru °S 'ar l)CSar kosinn foringi fararinnar. Prest
i .ferðinni ltingað vestur frá Eort William. urðu svo| samléið með okkur og var hinn allra kátasti..
samstða. Eg hafði hepnir að eigtiast leiðarstjörnu, og hún staðnæmd-1 Grant <hafði komið Péttir, sem slkinnakaupmenn köll-
nm lesa úr mar-| jst yfir bátnum sern fyrst fór.” I uðu skálda; liann hnoðaði saman vísum, sem öllum
biðja yður vel, að gera þaö aldrei'. því að þaö geturl mara andlitinu. hvaða íorlög mér væru búin. \'eg- % þóttist góður af þvi. aö hafa komist svona að' kynblendingum þótti hin mesta skemtun að. Ber-
eklki annað en orðið til þess að valda sársattka. Þéri urinn varð ósléttari; við neyddumst til að nða hvert 0rði . Eg vildi láta hana skilja að hún væri stjarna, ' , „ „ ,
1 1 , fi._ ........„xc___ _____ bufWSóttum ___ T.hofðaðu- var hann með rauðan vasaklut htindtnn iun
særið nt/g rneð’ því!”
eftir öðru meðfram löngum,
“Ef maður særir einhvern að ósekju. þá er sjálf- | I*éttir pílviðarrunnar hvildu angað
sagt að reyna að hæta úr því. ungfrú Sutherland.” I sléttunum endalattsu. Spegilgljái. lækii liðu.ust
‘Það er óþarfi fyrir yöur að kalla mig ungfrú, eins og silfurþræðir um grængresið', en vegurinn
fenjtim.1 aHra manna; efcki nn.n sérstaklega. Þetta var satt,
stöku stað á <en ekki þó nema hálfur sannleikur, rétt eins og Eou-
is Eaplante herði sagt það.
sítt og svart hárið og klæddur í kögurprýdd hjartar-
skinnsföt; var hann |>Ví all villimannslegur ásýndum.
ía l
“Nei! ekki vissi eg 11111 það, og varð ekki vör! En hann var eini hagmælti maðurjnn, seim sléttu-
Sutherland,’ ’svaraði hún brosandi. “Eg segi saina fram undan okkur, eins og mjótt band i mörgtim, um neina stjörnu, sem staðnæmd|ist yf.ir bátnum sem! veiðiinennirnir áttu; hann kvað fyrir þá um fugla-
eg vildi reyna að hæta fyrir það, ef eg vrði tíl }>ess; hlykíkjum alt út að sjondeildarhring.
rtla mér engan systurvinskap að þýðast, E’tla-líkn-j ann hálf vandræðalegur ]>egar miðdegi'sverðurinn, stjörnurnar,” spurði hún blíðlega.
esfcja. Eg gæýi ekki vitað hvern.ig eg ætti að hegða) var tilbúinn. “Eg vona hún komi aftur til að | ^f^.r Varð' aftur orðfall. I
borða.’
að valda einhverjum sársauka. Og það
kgt. Systttr eru alt af svo notalegar
sina.” og svo skelti hún upp úr yfir þ
alvarlegur. í>u ræ^nr I1V
"iVíér er illa við alt þetta systtirlega skraf. Eg| veita henni eftirfö
ætla
esfcj
mér gagnvart slíkri systur. Nei, burt með alt systur
legt, Franziska!”
“Hafið þér kannsfce reynt það áður til þrauta?”
spurði hmn og le't til mín gletnislega.
“Nei” flýtti eg mér að segja, — “neil, eg er ó-
fróður um þess kyns — “haltu mér sleptu mér”-
leik; hins vegar hefir mér verið sagt, að hann end-
aði alt af eins, — með reglulegri mishepnan. Til
systur-vináttu er að eins stofnað tíl þess að —”
“Æ! hættið þér!’ ’sagði hún og þokaði sér frá
mér lengra yfir á kassann. “Eg held við ættum að
reyna að halda áfram að vera kunningjar það, sem
eftlr er af ferðinni.”
“Nei, þakka yður fyrir, ungfrú Sutherland
Franziska, ætlaði eg að segja,’ ’svaraðn eg. “Eg er
fyr.st fór i ílotanum,” svaraði hún. “Hitt er satt, kliðinn. iim fossnið fljótanna. sem veltust með mikl-
að væri svstur- Þegar við aðmn til miðdegisveröar. hatði að eg sá margar stjörnur á kvöldin og nóttunni og eg um gný gegnum þröng gljúfrin; hann kvað' fyrir þá
ir við bræður, Pranziiska hvarf’að 1 hurtu að tina sléttnrósir áöur] skemti mér oft við að horfa á þær.” j um æðisgang ólntra vísundahjarða og þyt náttvlnd-
vi. hvað eg var| en við prestur tirðum \arii við. [ Þetta svar veik talinu í aðra átt en eg hafði ætl- arins upt sléttuna; en stirðkveðin voru kvæðin otr
þorparinn þinn. ef þú ferð aö j aS syp að nú yarð eg aftur j vandræðum.
’ sagði presttir og strauk skall-
voru kvæðin og
tull viltum ákafa þessa vilta náttúrubarns. Það voru
SUM
VEGGJA-ALMANOK
eru mjög falleR. En fallegri eru þau í
UMGJÖRÐ
Výr höfvm ádýrostu og beztu myndaran>m«
1 bænuni.
Winnipeg Picture Frame Factory
Vér sækjuni og skilum myndunum.
PhoneGarry 3260 - 843 sherbr. Str
S. A. SIGURDSON MYER
Tals. Sherbr, 2786 Tals.Garry
Sbiird'öii & JMym
BYCCIflCAIVlEfiN og F/\STEICNI\SAtAB
Skrifstofa: 510 Mclntyre Block Talsími M 446 Winnipeg
MISS EMILY LONG
Hjúkrunarkona
675 Agnes Street
Tals. Garry t.79.
“Jæja, hvað ætluðuð þér að segja nteira um j vifcingarnir til foma. sem áttu upptök að hersöngv-
* a , , \ , 1 1 «4 1 d , \ I n /vr\ 1 1 tl 11 111 I k n X/, ,. — . * /. - 1_ . r t ■ 1 " - - - - . .
^ unum. Þaðan er oss sú iþrótt komin. En 'kynflokk-
lún þeytti frá sérjarnir í Norður-Ameríku hafa ékki fenglð-orð fyrir
ilómunum eins og hún ætlaði að standa upp, og ilað vera mjög smekkvísir hagyrðingar. Einn sfnni
líg hafði Kka þá ánægju að heyra hana spauga j því kom séra Holland út úr tjaldl sinu og tók að spurði eg PcTur hvernig hann hefði lært að yrkja.
yfir miðdegisverðinum. En svo var hún komin a
bak vekringnum sínum og riðin langt á undan með
fylgdarsveinum mínunt. þegar vf'ð 'séra Holland
voruni komnir á hestbak .
“Rúftisl’ ’tók prestur til máls gletnislega.
“Rúfus, eg held að þú sért flón.”
“Mér hefir margsinns dottið það í hug i morg-
vala sér með hatti sinuni.
“Og blessuð börnin !” hrápaði liann. “Að lnigsa
sér að þið sfculuð fleygja frá ykkur tækifærunum
rétt eins og blómunum núna,” og hann leit um leið á
blóma'hrúguna. sem hún hafði fleygt frá sér. “Börn!
börn ! Carpe Diem! Carpe Dient! Eesið hlómin, því
að dagarnir líða örhratt,” og síðan hvarfla'ðt hann i
burtu og tautaðii latneska orðskviðinn fyrin munni
un,” svaraði eg .
“Hefirðu nokkuð við hana (talað í allan morg-;sér: Carpe Diem! Carpe Diem!
un?” “Hvað þýðir Carpe Diern?” spurði Franxiska
“Nei. Það er ekki við því að búast að maður j Sutherland og horfði undrandi á eftir prestinum.
geti kept við fcirkjuna í því að þóknast kvenfólkli.
Iíann hló að mér og spurði mig hvort eg héldi að
hægt væri að kenna að yrkja. En hvað selm urn
sfcáldskap hans mátti segja, þá var hesturinn sem
hann reið t þessa veiðiför allra mesti gæðingnr; ihann
var þreklegtir, bar sig vel og eldfjörugur, svo að Pét-
ur varð skáldlegur þegar hann þeyttist áfram á honi-
tim. í hægri hendi sinni hélt hann á veiðr'manna-
fánanum, svo að hann hafði bara aðra hönd lausa
til að stýna hesti sinum og halda sér, en þó var hann
jafnfastur í sö'ðli e.ins og hve rhinna, sem höfðu
báðar bendúr lausar.
Success Business
Colleqe
Horni PortaRC og: Edmonton Strooto
WINNIPEG, MAN.
Haustkensla, mánudag 28. Ág. ’ll.
Bókhald, stærðfrar5i, enska, rétt-
ritun, skrift, bréfaskriftir, hrað-
ritun, vélritun
DAGSKÓLI.
KVÖLDSKÓLI.
Komiö, skrifið eöa símiö, Main
1664 eftir nánari upplýsingum.
G. E. WIGGINS, Principal