Lögberg - 21.12.1911, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. DESEMBER 1911.
7
’þakka, hve sparneytinn og skírlífr hann
hafði verið alla æfi sína. Þó dvínuðu nú
kraftar lians. Hann fann til vaxandi
Jjreytu. Og eftir því, sem afl hans rénaði,
óx þungi bvrðar lians að sama skapi.
Maríus, sem ef til vill var dauðr, gjörðist
ákaflega þungr á herðum lians, einsog æf-
inlega verðr, þegar menn iiggja í dái. J,
V. liafði þannig hald á honum, að brjóst
hans varð ekki fyrir neinum samþrístingi
og ekkert eða sem minnst var því til
hindrunar, að hann gæti dregið andann.
Hann fann, að völskurnar renndu sér á
milli fóta hans. Einni þeirra varð svo
bvlt við, er hún rak sig á hann, að liún
glepsaði í hann. Stöku sinnum kom svalr
ioftgustr á móti lio’num gegnum grindar-
lokin uppyfir göngunum, og það varð hon-
nm til hressingar.
hans seig undan honum. Hann óð útí
leðjuna. Það var vatn að ofan, en lím-
kennd for niðrí. Ilann lilaut að vaða gegn
um þetta foræði. Að snúa aftr var ómögu-
legt. Maríus var deyjandi 0g J. Y. úttaug
aðr af þreytu. Neitt annað gat hann ekki
komizt. Hann hélt áfram. Kviksyndið
sýndist ekki heldr mjög djúpt allra-fyrst
í stað. En ekki leið á löngu áðr en til
muna tók að dýpka. Og liann sökk í leðj
unni. Brátt óð hann forina í miðjan legg,
og vatnið þar fvrir ofan náði honum upp-
fyrir kné. Áfram fetaði hann sig, og liélt
Maríusi með báðum liöndum svo hátt fyrir
ofan vatnið sem hann gat. Leðjan náði
honum nú uppað knjám og vatnið í mitti.
Hann átti þess þá engan kost að snúa við.
Dýpra og dýpra sökk hann. Leðjan hefði
með naumindum getað haldið einum manni
Kl. var á að gizka 3 þennan dag, þeg-uppi, — svo seig og þétt var hún, — en
ar tvenn göng mœttust á leið hans. önn- með engu móti tveim mönnum í einu. Þeir
ur göngin voru miklu víðari en hin, oghefði, hvor um sig, líklega getað sloppið
miklu víðari en þau, er hann áðr hafði ár þessarri ófœru. En fyrir þá tvo sam-
verið í. an voru þess engin tiltök. Svo J. V. hélt
J. Y. hélt eftir nokkra umhugsan inníáfram, með hinn deyjanda mann á herðum
víðu göngin. ILonum skildist, að þau sér,. Og ef til vill var hann nú þegar liðið
myndi liggja niðrávið í áttina til Signu-lík. ______
fljóts. Og þangað fannst honum nú að Vatnið náði lionum nú uppí hand
hann yrði endilega að komast, og það sem krika. Hann var að sökkva, að honum
fvrst. fannst. Með allra mestu naumindum gat
hann hrœrt sig í forar-kviksyndinu. Að
sama skapi sem það liélt honum uppi, hélt
það honum föstum. Enn hélt hann Marí
usi uppúr vatninu og með því að beita
allri orku reif hann sjálfan sig áfram.
En hann sökk dýpra. Nú stóð aðeins höf-
uðið á honum uppúr vatninu, og Maríus
lá á örmum hans. Á gömlum myndum af
Nóaflóði má sjá móður, sem heldr barn-
inu sínu uppi á sama hátt.
Enn dýpra sökk hann. Hann kastaði
höfðinu aftr á bak til þess að varðveita vit
sín fyrir vatninu og geta dregið andann.
Hefði einhver getað séð til hans í þessu
myrkri, þá myndi honum liafa sýnzt and-
litsgríma fljóta ofaná hinu dimma djúpi.
Óljóst fann liann til hins. drúpanda liöf-
uðs á Maríusi og hins náföla andlits hans
uppyfir sér. Ilann knúði sig áfram með
nærri því yfirnáttúrlegu átaki um eitt ein-
asta fótmál. Þá varð liörð undirstaða
fyrir honum. Hann liafði nú náð skap-
legri fótfestu, þarna á seinasta augna-
blikinu.
Stórt loftop sást nú í hvelfingunni,
og niðrum það kom heil-mikil birta.
Hann tók sér ofr litla hvíld , því hann
var mjög þreyttr. Með föðurlegri ná-
kvæmni lagði hann hinn særða mann,
Maríus, niðrá annan rennubarminn. Hið
hlóðuga andlit Maríusar kom nú í ljós.
Augu hans voru lokuð. Hárið. var stork-
ið fast við gagnaugun og leit út sem mál-
arapensill, er dýft liefir verið í rauðan lit
og síðan þornað. Hendrnar löfðu niðr
máttlausar. Hörundið var kalt. í munn-
vikunum var blóðkorgr storknaðr. Háls-
bindið var og hlóði atað. Skyrtan hafði
dregizt inní sárin og frakkabarmrinn
nuddazt við opna kvikuna. J. V. kom föt-
unum í lag 0g lagði hönd sína á brjóst
hins unga manns. Hjartað sló enn. Hann
reif lengjur úr skyrtunni, batt um sárin
eftir því, sem unnt var, og stöðvaði blóð-
rásina.-----
Við rannsóknina á fötum Maríusar hafði
hann fundið á honum tvennt. Annað var
in, sem líka smásaman drógust saman.
J. V. komst útað dyra-opinu.
Þar nam hann staðar.
Útgangrinn var þar, en hann vildi
ekki leyfa honum vitgöngu.
Boginn var harðlokaðr með sterkri
járngrind; en af útliti grindar þeirrar
mátti ráða, að við henni myndi mjög
sjaldan hreyft, því að hjörurnar voru kol-
ryðgaðar. Grindin var fast bundin við
stein-umgjörðina með rammgjörum lás,
sem svo mjög var ryði hulinn, að hann leit
út sem múrsteinn. J. V. gat séð skráar-
gatið og feikna-mikið lileypijárn á kafi í
dyrastafs-móttakinu, sem líka var úr
járni. Skráin var augsýnilega tvílæsfT^
Hinum-megin grindarinnar var opinn
himinn, fljótið, dagsbirtan, eyrin með-:
fram ánni, örmjó, en nógu breið til þess,
að hann gæti komizt þaðan burt. Bryggj-1
urnar álengdar, borgin sjálf, París, það
mikla mannlífs-haf, þarsem svo undr hœgt
er að týna sjálfum sér, hinn víðáttumikli
sjóndeildarhringr, — frelsið.------Þetta
var einhver liinn afskekktasti blettr, sein]
til er í París. Hvergi hœgra að flýja í
felr undir nóttina og forða sér en ein-J
mitt þar.------Flugurnar komu inn og
fóru iit gegnum grindrnar.
Það var á að gizka kl. hálf 9 um
kvöldið. Dagrinn var þegar liðinn.
J. V. lagði Maríus niðrá gólfið, þar-
sem þurrt var í göngunum, gekk síðan
að grindinni, þreif báðum höndum í járn-
teinana. Hann tók á af öllu afli, en ekkert
lát fannst á neinu. Grindin hrœrðist ekki.
Hann greip í einn eftir annan af jám-
teinunum, í þeirri von, að lionum kynni
að takast að rífa út þann, sem veikastr
væri, nota hann svo fyrir lyftistöng eða
járnkarl til að lyfta grindinni upp eða
brjóta skrána. En ekkert lét undan. J
Teinarnir allir voru enn fastari í grind-
inni en tennr tígrisdýrs í skolti þess.
Ekkert tœki. Enginn járnkarl. Hér varj
óyfirstíganlegr þröskuldr. Ómögulegt aðj
opna dyrnar.
Skyldi Iiann þá eiga að verða þarnaj
til ? Hvað átti hann til bragðs að taka ?
Hvað mvndi nú verða af þeim? — Snúa
við ? Hefja nýja för aftr í gagnstœða átt
gegnum hin hryllilegu jarðgöng? Til þess
liafði hann engan mátt. Auk þess —
livernig hefði hann átt að komast yfir
forarfenið mikla, sem hann hafði sloppið
úr lifandi eingöngu fyrir yfirnáttúrlegt
kraftaverk? Og liinum-megin við kvik-
syndið — livort mvndi ekki leitarmenn
lögreglunnar vera þar? Og úr klóm
þeirra mvndi enginn sleppa oftar en einuj
sinni.-----Og þótt liann fœri einhverja
aðra leið— um önnur göng en þau, er
hann nú liafði kannað, hvert myndi dyra,-j
op þeirra ekki vera harðlæst alveg einsog
A
>
J.A. BANFIELD
v
óskar viðskiftavinum sínum gleði-
legra jóla og þakkar þeim innilega
fyrir öll viðskifti síðastliðið ár-
Og sömuleiðis gleðilegs nýárs!
*
síðu las hann þetta, er Maríus liafði ritað:
„Nafn mitt er Maríus Pontmercy.
Flvtjið líkama minn í hús afa míns, Gille-
normand’s, í des Filles du Calvaire-
stræti, nr. 6.“
J. V. las þessi orð, og féll um hríð út-
af þeim í djúpar hugsanir. En hús-
númerið setti liann vel á sig. Síðan stakk
hann hókinni aftr í vasa Maríusar. Hann
hafði nú matazt ofr lítið, 0g við það
vannst honum aftr máttr. Hann tók Mar-
íus enn sér á herðar, bjó vandlega um höf-
uð hans á hœgri öxl sinni, og lagði að nýju
á stað niðrávið inní göngin.
Það heitir Lokræsið mikla, þarsem
hann nú var að ferðast, og er það nálega
sex enskar mílur á lengd, — steinlagt í
botninn á stóru svæði.
Birtan úr loft-opunum í hvelfingunni
varð nú æ daufari og daufari. Og mátti
af því ráða, að degi væri óðum að halla
og sólskin horfið af strætinu steinlagða
ofanjarðar. Áðr mátti merkja stöðugan
dyn af umferð hinna þungu vöruvagna á
strætinu hið efra. En nú heyrðist sá dynr
aðeins öðru hvoru og hætti síðan nálega
með öllu. Af því varð ráðið, að J. V. var
©kki lengr staddr undir París miðri, heldr
var að fœrast útundir útjaðrar bœjarins.
Því minni sem mannabyggðin er ofan-
jarðar, því strjálli verða og loftopin í
hvelfingunni uppyfir göngunum. Nú varð
því æ dimmara og dimmara umhverfis J,
V. Engu að síðr hélt hann áfram leiðar
sinnar í þreifandi nætrdimmunni
Niðmyrkr það varð allt í einu skelfi-
legt. )
Nú var hann kominn uppí hina hall-um tekizt að komast inní þennan myrkra
'únina. á sa'nrr'ennn-dreldinni. HalliVnr §eim' 11 utganga þaðan allsstaðai
Hann lyfti sér upp og svifti sér úr
ögn af brauði, sem Maríus hafði stungið.kviksyndinu með hamrömmu afli uppá
í vasa sinn daginn áðr, en síðan gleymt.lþetta þrep, sem um leið varð honum eins-. 0 . , , .... . . ^
Hitt var vasabók hans T V át brauðið °& neðsta rimin í stiganum frá dauðanum Þethl • ‘ vona voru þan vist oll lo mð.
rim var vasaooic nans. d. v. ai orauoio + & & |Fynr alveg sérstaka tilvil.ian liafði hon-
og opnaði vasabókina. Þar á fyrstu blað-
bi'únina á sa'urr'ennu-dœldinni. Hallihn
þeim-megin var all-mikill. Vatnið grvnnti
óðum. Hann hafði nú kviksyndis-ófœr
una alla að baki sér.
Flatr steinn varð fyrir honum undir-
eins og hann kom uppúr vatninu. Hann
féll þar á kné. Og það var einsog bend-
ing að ofan til hans um það, hvað hann
ætti nú að gjöra. Hann nam þar staðar
andi af öllu hjarta.
Svo reis hann á fœtr, skjálfandi og
innkulsa. Inní sig hafði hann með andar-
drættinum drukkið mikið af sóttnæmis-
efni. Nú laut hann undir byrði sinni, hin-
um deyjanda manni, sem allr var löðrandi
í forarslími. — En sál J. V.s var full af
himneskri ljósbirtu.
ar
Honum Iiafði að-
í þessa dauð-
bönnuð — ómöguleg.
eins tekizt að ná
ans dýflizu.
Allar bjargir voru hannaðar. Allt,'
sem J. V. liafði gjört, var árangrslaust.
Lífsvonin var sem barn andvana fœtt.
Þeir tveir voru flœktir í liinn skugga-
lega, óskaplega vef dauðans. Og J. V.
krjúpandi um hríð og bað til guðs þegj-virtist eiþhver ömurleg könguló vera að
hlaupa eftir hmum svortu netþraðum, sem
titruðu og skulfu í myrkrinu.
Enn að nýju hóf hann göngu sína.
Þótt ekki léti hann lífið í forardjúp-
inu, þá virtist hann þó nú hafa misst mátt
sinn til stórra muna. Síðasta heljar-
áreynslan liafði úttaugað hann. Svo mjög
var máttr hans þorrinn, að við þriðja og
fjórða hvert fótmál varð hann að staldra
við til að kasta mœðinni og studdist þá
uppvið vegginn. Einu sinni varð hann að
setjast niðr á rennisteins-stéttinni til að
húa öðruvísi um Maríus á lierðum sér, og
fannst honum þá, að hann myndi ekki
lengra Lomast. En þótt líkamskraftar
hans væri lamaðir, var þó hugrekki hans
enn með fullu fjöri. Ilann sté aftr á
fœtr.
Hundrað fótmál gekk hann áfram í
mesta ákafa, nærri því hljóp, án þess að
lyfta upp höfði, og var einsog hann drœgi
alls ekki andann á meðan. Þá rak liann
sig allt í einu á vegginn. Það var þver-
krókr þarna í göngunum. 0g með því
hann laut niðr, þá rak hann höfuðið á sér
á vegginn. Hann leit upp, og álengdar sá
hann þá birtu fram-undan sér til hliðar,
langt langt burtu. I þetta skifti var það
ekki hin Ömurlega skíma, sem kom úr loft
opi á hvelfingunni, heldr var það blessuð
dagsbirtan.
J. V. eygði útgang úr iðrum jarðar-
mnar. Ef sál glataðs manns fengi allt
einu komið auga á fœran veg útúr kvala-
stöðvum eilífðarinnar, þá myndi tilfinn-
ing liennar verða einsog J. V.’s í þetta
sinn: í ofboði dauðans myndi hún með
brunaleifum vængja sinna fljúga útað
hinu dýrlega dyra-opi. J. V. fann nú ekki
lengr til þreytu, né heldr til þunga byrðar
sinnar. Kné hans voru einsog stálsett,
Hann skundaði nú áfram, fremr hlaup-
andi en gangandi. Eftir því, sem hann
komst lengra áfram, varð dyraopið fram-
undan honum skýrara. Það var hring-
myndaðr bogi, ekki eins hár og hvelfingin
sjálfum göngunum, sem nú fór smá-
Hann fann, að gólfið undir fótum lækkandi, og ekki heldr eins víðr og göng-
J. V. fann, að vatnið í göngunum
dýpkaði óðum og að hann hafði nú ekki
lengr fast steingólf undir fótum sér, heldr
seiga forarleðju.
[Botn lokræsanna undir París sígr
stundum niðr á ýmsum stöðum, og mynd
ast þar svo söðulbökuð dceld. Gólfið
springr, og uppum sprungurnar seitlast
inn sandr og vatn; þar renna svo saman
við óhreinindin margvíslegu, sem látin
eru í ræsin ofanað, úr hœnum. Af þessu
myndast á hinum niðrsokknu svæðum
ræsahvolfunum óskaplegt forar-kvik-
syndi, sem hryllilegt er í að lenda fyrir
allt, sem lífsanda dregr.]
Leið J. V.’s lá nú, honum óafvitanda,
inní eina slíka forarefju-dœld.
Hann sneri bakinu að grindinni og
hné niðrá steingólfið á grúfu uppyfir
Maríusi, sem ekki bærði neitt á sér enn.
Og liöfuð hans seig niðr á milli knjánna.
Enginn útgangr. Þetta var síðasti dropi
angistarinnar.
Hvað var það, sem hann hugsaði um
þessu örvæntingar-ástandi ? Hvorki um
sjálfan sig né Maríus.
Hann hugsaði um Kosettu.
SJALFSTÆÐUM
-EFNAHAG^
J
ÓLA-
hugleiðing
€
NGIN GJÖF sem í
m a n n s i n s valdi
stendur að gefa er
eins vel þegin, eins og
sönn og hjartanleg góð-
vild. Vinir þínir,og jafn-
vel fjölskylda þín, gera
engan mun á, hvort þú
gefur þeim eins dollars
virði eða tíu í jólagjöf, ef
þú manst alla tíð eftir
því, að vera þeim góður
á hverjum degi á árinu.
Það er ekki altaf, að fagr-
ar gjafir eru launaðar á
sama hátt, en hver og
einn finnur hvað að hon-
um snýr og góðmenska
tekur hundraðföld laun,
— og það jafnvel í við-
skiftum. :::::::::
SŒKJAST ALLIR EFTIR
Arin eru tiltölulega fá, sem hægt er að verja til fjárafla. Því verður að leggja
upp fyrir þann tíma, sem fáum endast kraftar til að vinna fyrir sér.
A þroskaárunum verður maður að leggja fyrir til hinna síðustu
Eg skora á yöur að hugsa vel um framtíð yðar, telja hvern dollar sem þér getið án
verið og kaupa hluti í LUCKY JIMS ZINK námunni eins marga og þér treystið yður til
LUCKY JIM HLUTABRJEF
KOSTA 40c HVERT
en ekki lengi Ef þér viljiö setja peninga y?5arí áreiðanlegt, ábatasamt fyrirtæki, þá kaupiðeins marga Lucky
Jim hluti eins og þér mögulega getið.
LESID HVAD FI^EE SAGDI I. I3Etí.
Winnipeg-iuenn og stjórn Lucky Jim námanna.
n námuna áSur en Iangt um
Pjölda margir menn í Wlnnipeg eiga hlut I
“Lucky Jim” zink námunni og mun þeim þykja
gaman aS frétta, aS tveir merkismenn i Winni-
peg hafa gengiS I stjörn félagsins, — þeir Hugh
Armstrong, fjármálaráöherra, og W. B. Lanigan,
Assistant Traffic Manager C.P.R. fél., þaS er
sagt meS vissu, að félagiS ætli sér aS byrja þeg-
ar á aB flytja málminn frá námunni á sleSum til
Three Porks. pegar siSasti farmurinn var seld-
ur, rétt áSur en bruninn varS I Kootenay héraS-
lnu, þá seldlst zinkiS á 5c. pundiS, blandaS öæSrl
efnum til helminga. Nú hefir þaS veriS hækkaS
upp I 7 c. pundiS, og mun sú verShækkun meir
en borga flutningskostnaSinn.
Allirf þeir, sem komu og skoSuSu námuna ný-
lega, hafa látiS vel yfir henni, og telja hana þá
beztu eign þeirrar tegundar, sem þeir nokkurn-
tima hafi séS. Lanigan segir svo, aS þeir verk-
fræSingar og vtsindamenn, aem C. P. R. sendi til
rannsóknar áSur en brautin var lögS, hafi gefiS
þá skýrslu, aS náman væri frábærlega grðSa-
vænleg.
Meiri liluti félagssstjómar f Winnipeg.
þaS er álitiS, aS hluthafar I Winnipeg og
Vestur-Canada muni fá meira traust á hlnta-
bréfunum vio þaS, aS áSurnefndir herrar hafa
gengiS I stjðrn félagsins og láta þar til sín taka.
þegar sá maSur I stjðrninni, sem mestu ræSur
um framkvæmdir, W. O. Loper, kemur til Winni-
peg, þá má halda stjðrnarfund hvenær sem er,
og þegar þeir hafa fengiS tækifæri til aS kynn-
ast hinum nýju störfum sinum, má vænta merki-
Brúkuo zinks vsx miklu meir en framleiðsla þess. —
legra tíSinda
HSur.
ASal timarit Amerikumanna, er fjallar um
námur og málma, fiutti nýlega þessa skýrslu um
zink og pjátur:
VerSiS á þvi er stöSugt og fer jafnan hækk-
andi, en ekki meS eins stðrum stökkum og áSur.
þeir, sem kaupa, virSast hafa birgrf: slg upp tii
nokkurra vikna, og kynoka sér viS aS kaupa,
meCan verSiS er eins geysilega hátt og nú.
VerksmiSjur er búa til zinkþynnur, virSast
búast viS þvl, aS verSiS haldist, meS þvl aS
Þeir hafa á stSustu vlku hækkaS verSiS tviegis
um M. -cent I hvort sinn. peir menn fara gæti-
lega, og má af atferli þeirra ráSa, aS hér er ekki
um neitt stundar-uppþot aS ræSa, heldur varan-
lega verShækkun.”
Eftirtaldir herrar fóru nýlega og skoðuðu
“Lucky Jim” námurnar, og leizt vel á þá eign:—
Hon. R. P. Roblln, stjórnarform. í Manitoba;
Hon. Hugh Armstrong. fjármálaráðh. í Manito-
ba; Mr. Lendrum McMeans, M. P. P., Manitoba;
Capt. H. J. Cairns, Winnipeg; Marshall dómari
frá Port. ia Prairie; Hugo Ross, Winnipeg; R. L.
Richardson, ritstj. Winnipeg Tribune; W. A.
Cousins, Medicine Hat, Alta; J. C. C. Bremmer,
Clover Bar, Alta; W. J. Clubb, Winnipeg; Charies
H. Forrester, Winnipeg; Oswald Montgomery,
Winnipeg; A. P. Cameron, Winnipeg; Henry
Bryant. Winnipeg; M. J. Rodney, Winnipeg; L.
S. Vanghn, Selkirk, Man.; C. Weaver Loper,
Winnipeg; J. Acheson, Spokane, Wash.; og Jos-
eph H. Morris, Edmonton, Alta.
...... Ziak hefir hækkað i verði um helming.
Zink verður alla tið 1 mikilli eftirspurn. því að enginn andar málmur er hæfilegur tii þess sem það er brúkað
Peir forsjalu mznn, sem legg]a oeninga s.na í áreiðanleg zink hlutabréf tryggja framtið sína með miklum árleg-
um-ciroi af psim osj nflegri hækkun hlutabréfanna.
LXJCJAV JIM 2ET STK MIIWBS LXMITE d.
í Kelso, B. C. hefir svo feikna miklum námum yfir að ráða, að það er nú viðurkent að ekkert annað einstakt fé-‘
lag hér f álfu hefir ekkert annað eins.
KAUPID STRAX ÁDUR EN VERDID HÆKKAR
C, P. R. hefir viðurkent, hye þýðingar mikii þessi náma er með því að leggja þangað járnbraut til að fivtia
malminn. Su brautarkvisl kostar meir ea $100,000.
Eg ætla að seija vissa tölu hlutabréfa í Lucky Jim námunni fyrir 4oc hvert er borgist þannig að 20C fvlei oönt-
un fyr.r hvert hlutabréf, hitt ínnan tveggja mánaða. Agóðinn ætti að verða 12 prct. á dollars ákvæðis verð
AgóOinn til kaupenda verður því 30 cent á hverjum dollar, sem þeir kaupa fyrir.
Hlutabréf afhent samstundis ef fult andvirði FYLGIR PÖNTUN
Finniö mig eða talið við mig í talsíma eða símið pantanir á minn kostnað. ítarlegar upplýsingar til reiðu
KARL K. ALBERT 708 McArthur Building
“ 1 I WINNIPEG, MAN.
P.O. Box 56.
Opið á kveldin, 7.80 til 9.80
Tals. Main 7828