Lögberg - 21.12.1911, Blaðsíða 6

Lögberg - 21.12.1911, Blaðsíða 6
6 LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. DESEMBER 1911. MÆLT TIL Sveinbjarnar söngskálds. Um haustiS fyrir fyrsta söngsins vor Var ferff þín, Sveinbjörn, gerð til okkar vestur. Svo ant var þcr um heiman-hljóðin vor Og hljóminn gleymda, er erlertdis var seztur— Hér verður sérhver sumarmála-gestur Við sönginn þinn, og nii ber lcegm skjöld þaðháljrar-aldar hreimlaust vetrar-kvöld Sem á oss lá, og var oss greiði verstur. 99 Og heill sé yður, íþrótt sem var mist Og inni grafin hjá oss, best sem dugtð. Ognil er gleði-efni, að íslenzk list Er út um heim að lengja vœngja-flugið. Og þökk séykkur, setn aff hœst því httgið Sem heima-landið vœnst og jrjálsast á! Meff íslenzkt gull þið sigliðyfir sjá, Við út fcerð merkin mókiðyfirbugtö. ‘8”®' Við heillumst lista-leiknum í þeirn hljóm Með lotnum höfðtun, beygðir söngsins flóði. Sem órnar tign og rausnar-vald frá Róm, þar reykelsið ber ilm að ltverju hljóði þó himnar kliðt og hel vtð fcetur sjóðt — Ett lyftum þeim eins hátt og hœst þau ná Og hjörtun okkar glcðt-letka slá Ef sttildin finnur lag á okkar Ijóðt. «8 Víst Ijómar sama sólin, fjcer og nær, Með sinu skini víffar heimsins álfur. En sér-tiltekna fegurð á sig fœr Af fjöllum íslattds morgunroðinn sjálfur. Með sveita-lög fer lind og voga-gjáljur. Og högust eru heimatökm manns Á hörþustreng, í lagi söngvarans, Settt kveður vtð i htigum fólkstns hálfur. 99 Viff könnumst fljótt við hver þann róminn á —t hvellum sollþað íslenzk vitund heyrir— Sem sýnir óþlaust, ef meitn vtlja sja, Hvar undir brjósti nakin kvikatt dreyrir. Með kvein í brosi kjörum sínum eirir, Sem vorblœr kveði visu sína í hlíð Um viku-sól en stutta sumartíð Og frjálsa yndið, áður en frostið reynr. 99 _ Við rönkutn við, ef asa-hláka hlœr í hnjúka-ám, í fjalla-ómum þínum. í sköruglyttdi lík og kottur þœr Á liffnum ölduttt, setn úr httg et týnum, Með frægð rnanns eða feigð í ástum sínum. I foss hún hefir bláatt jökul beygt, Er bani þess sem hvorki er sterkt né fleygtA Og manna-tjón á tœþra vaða línum. 99 Vor íslands dráþa er ort um brœður tvo Sem örlög skilja—en söttg þeim bezt og lengur Sem elskar hlíðar heimalandsins svo Hann hœttir lífi og frekt á sœttir gengur, En varð af hrösun hugljúfari drengur— Úr framgirninni og frelsisþránum manns Og fegurðinni á bernskustöðum hans Býr undir kufli klökkur hjarta-strengur. 99 Við eigum dreifðan mátt, en mikla von Um menning heimsins okkar skatt að gjalda. Og kom þú snjall og ungur, Sveinbjörnsson, Og syngdu okkar listadís til valda Og grafðu vþþ söngva-gullið okkar falda. í lögum þínutn liggi þjóðlegt fé Sem lattd vort á, og virt aff dýrtt sé í baugatali ókominna alda. STEPHAN C. STEPHANSSON íslenzkir læknar í Vesturheimi Hann tók skólakennarapróf kennaraskólann í Winnipeg, og kencli á alþýðuskólum, þar til hann j liyrjaSi nám á læknaskóla Manitoba j fylkis haustiö 1904. Ári siðar réðst j hann í þaS, aS taka sér heimilisrétt- í arland í Saskatchewan og hafði þá I þrent í takinu, kendi í barnaskóla á sumrum og vann aö skyldum á landi sínu og stundaði skólanám á vetrum. Á þeim árum varð hann að ganga tvisvar undir uppskurð, hið síðara sinn af slysi, er hann mun aldrei bætur bíða. Fyrir því varð hann seinasta árið, sem hann var ^0<=>00«=>00<3>00<=>00<=>00<=x:z? í IÐRUM JARÐAR z70<=xo<=>oo<=>oo<=>oo<=>oo<=>o^ *Í52*, [Victor Hugo, frakkneski rithöfundrinn, sem andaðist á nírceðis-aldri árið 1885, er án efa eitt á læknaskólanum, og þó að hanníhjnna aiira.merkilegustu skálda heimsins. Og ; fengi góðan vitnisburð við fullnaö-; einna frægast og stórfe]ldast hinna mörgu skáld j arprof, þa er þe.m það vel kunn- j skaparverka hans er 5agan Lcs Miscrablcs hádegisbirtunni kominn inní niðdimmt Annað veifið greip hann einhver náttmyrkr, útúr skarkala og œðisgangi skelfing. Myrkrið, sem grúfði sig yfir tnannlífsins inní dauðaþögn einsog þá, er riinn’ rU(Lli sér braut inní sál hans. ríkir í gröfum framliðiima.------- lHann Sekk ems()g í dimmum draumi. Hann var agndofa og einsog utan við;Ja„rðgö^Ín UndÍr11ParíSarbo^1efu hræðl- sig nokkrar sekúndur.----- Það bærði ekki á hinum særða manni, ] leg. Þau eru allega samflœkt, svo að mann getr sundlað af því að hugsa um þær krókaleiðir. Að lenda í því myrkra- sem J. V. hélt á, og hann vissi ekki, hvortHki er voðalegt. J. V. varð að þreifa sig hann var að bera hann lífs eða liðinn inn-aHam> .J þeirri óþekktu veröld gat liann í þetta grafarhúm. bmzt yið þvi, að hvert sport, sem hann r ö _ [aræddi að stiga, kynni að verða sitt sið- Hann var allt í einu orðinn einsogasta. Hvernig átti liann að komast út? blindr. Hann sá ekkert. Og honum fannst Myndi hann finna nokkurn útgang? líka á sömu stund, að hann væri orðinn'Myndi liann finna hann svo fljótt sem hevrnarlaus. Hann hevrði ekkert. Há-j^- rHi ^ 77“ Myndi Maríus ekki L. „ , , devia at bloðrennsh og hann sialfr af vaomn, sem samtara var manndrapunum, . * u >,• ■ , , . „ x . 1 ------- —........ v-s-* ’ 1 ihungri? — — Hann spurði sjalfan sig ! ug , sem þe a n ar> a ona”11 é,.Aumingjarnir ‘J, sem fyrst kbm út árið i862,|uPP'fir þ°num a borgarstrætmu, do ut. margra slíkra spurninga, er gat engri hiotnaðist ekki sa heiður sem gat-j auk frumritsins ; þýgingum a niu tungumáium. Ilann fann, að eitthvað fast var undir svarað. Hann var þarna í undirdjúpun- ar i.ms og astunc un 'er s u u u. giðar hefir sögu þeirri verið snúið á fleiri oglfótunum. En það var ekki nóg. Hann uin—innvflum Parísarborgar. Eða eins- rX ll„‘d, ‘T,iraSlflrirltuTn,il i,nn“r- rétti « aðra hörnHna og aíían hina. ÞaSjog spámaSrinn í kviSi hvalfÍBkjarina. iækningar i Árborg. “ I , S“?.a Þfs> h™ ™'kl» «• > <»»'» megin-þátn,,,, j>ar 4 vfiri)01.sinu ell le5jn þar AJ)t í eimi vnrS hann forviSa. Hann . - f ... eöa „bokum . Aðal-personan þar er Jean Valjean.L . Tr , . ... tok eftir þvi, að hann 1 stað þess að vera Dr. Palsson er hugfullur og rosk- j sem upphaflega vay blásnauðr og ómenntaðr al-!f-vrir. neðan‘ Hann snart v?^llla hl að fœrast uppávið var að fœrast niðrávið. , ur og a ugasamur um a sem íann þýöuma.ör. Þótt hann ynni hart, hrökk það ekki|k2ggj& lianda Og komst ílð því, að hannVatnið í rennunni fór vaxandi Og dýpk- I til. Útúr vandrÆÍSnm léf hann fr^ícfacf fil oþ ctolo \751T 1 heimfæra til hans bað, sem Rafn ickur 'tr fyrir hendur. Ma vel j tií. Otúr vandræðum lét hann freistast til aö stelajvar í þröngum göngum. Hann rann til Og andi; — liann varð nú að vaða. Hvað þá? pao, sem Kutm. . .......... ------ r , . brauði ur bakarabuð til saðnmgar bornum systur logmaður Oddsson sagði um annan'. v , . , , , & . . , , , 6 , , . hans, sem voru að deyja ur hungri. Fyrir bá yf hofðingja islenzkan, er ba var upp: ° / .. 1 „ , 1 rr , , | irsjon er hann dœmdr til að verða galetðubræll og flestum mun kunnugt. Hann hef . , * 6 & ftmm ar. Fyrtr ítrekaðar tilraunir hans ir jafnan tekið niikinn þátt í öllum góðum félagsskap, sem hann hefir verið við riðinn, og fyrir Stúdenta félagið samdi hann leikrit í fyrra, ásamt embættisbróður sínum Dr. Jóni Stefánssyni, er leikið var opinber- lega, félaginu til’ styrktar. Hann fékk og tíma til, meðan hann var önnum kafinn á námsárunum, að semja skáldsögur, og hafa sumar komið á prent; vonandi fær hann nú | til að strjúka er þrældómr hans síðan framlengdur til nítján ára. Þá er honum loks er sleppt lausum úr ánauð þeirri, er hjarta hans af hinum langvinnu grimmdarkjörum orðið hart einsog steinn, og hann hefir með öllu misst trú á það, að til sé nokkuð gott hjá guði eða. mönnum. Brátt rekr hann sig og á það, er hann ætlar að fara að bjarga sér sem frjáls maðr, að allsstaðar er hann látinn gjalda fortiðar sinnar. Þó verðr fyrir honum undan- tekning. I eymd og örvænting leitar hann gisting . ~ , • . i- x < .iar hjá biskupi einum, sem reynist alveg frábær v , , , , , . guðsmaðr, hedagr kærleiksmaðr. Hann tekr aum- n A Imn or hrmiitn vel I imn að hún er honum vel lagin. Dr. Pálsson kvæntist í fyrra sum- ar Miss Sigríði Pétursson úr Ár- dalsbygð í Nýja íslandi, og eiga þau eina dóttur barna. Dr. M. B. HALLDÓRSSON er fæddur að Úlfsstöðum í Loð- mundarfirði þann 28. Nóvember 1869. Hann er af prestum kominn í báðar ættir. Afi Bjarnar föður hans var séra Sigurður á Hálsi í Fnjóskadal, sá er Björn í Lundi kvað visurnar um, en faðir Einars föður Hólmfríðar móður Magnúsar læknÍ8, var séra Stefán á Presthólum. Hann fluttist með foreldrum sín- um að Hauksstöðum í Vopnafirði 11 vetra að aldri, þaðan til Seyðis fjarðar 1883 og árið eftir til Ame | ríku. Settist hann að með foreldr- um sínum í N.Dakota og vann hjá föður sinum algenga sveitavinnu un ! nokkur ár, þar til hann byrjaði nán á alþýðuskóla að Mountain. Þá var ingjanum sem bróður, veitir honum húsaskjól og hressing og allt gott. En svo mögnuð er vonzkan hjá galeiðuþrælnum, sem verið hafði, að hann launar hinum kristna öldungi gistinguna með því að ræna hann — stelr kertastikum úr silfri þar úr húsinu og flýr með það herfang sitt burt á nóttu. Þetta fréttist. Lögregluþjónar eru sendir út og ná honum brátt. En biskup frelsar hann með því að segja, að munirnir stolnu hafi verið gjöf frá sér til mannsins. Nú fer J. V. að að trúa á kærleikann — hjá guði og mönnum, og tekr um leið þann fasta á- setning að lifa þaðan-af með guð fyrir augum sen sannr kærleiksmaðr. En úr því verðr þó æfisaga hans aðallega píslarsaga, þó ekki sömu tegunda sem hörmungar-æfi hans áðr, heldr saga hinna á- takanlegustu kærleiksfórna, sem hann með óþreyt- andi og sívaxandi sálarstyrk innir af hendi alll fram-í dauðann. Engu að síðr verðr hann á kærleiks-brau skildi, að gólfið var sleipt. Hann fetaðijSkyldi liann þá bráðum verða kominn að sig áfram mjög liœgt með mestu gætni, því fljótinu Signu? Þar beið lians mikil hann var hræddr um, að hann kynni að|hætta’ en. að fnúa °S halda aftr var , „ , . , • , , v „. v , enn meiri hætta. Hann helt afram. lenda 1 emhverja liolu eða gryfju eða í __ ___ ___ hyldýpi.^ Hann sannfœrðist um, að stein- Hérumbil hálfa klukkustund var hann nú gólfið hélt áfram. Fúll gustr kom á mótijbáinn að ganga, eða svo fannst honum að honum. Þá þóttist liann vita, hvar hannminnsta kosti, og hafði ekki enn látið sér var detta í hug að hvíla sig. Nema aðeins . „ ... „ það, að liann hafði skift um hendr til að Að fam minutum liðnum Jeið blindan { Maríus_________ aí lionum. Ofr litla ljósskímu lagði úri Allt í einu sá hann skuggann sinn loftsmugunni, sem liann hafði rennt sér fram-undan sér. Skugginn kom út á um niðrí þessi myrkragöng, og augu hans daufum roða, sem litaði gólfið undir fót- tóku brátt að venjast umheiminum þar um hans og hvelfinguna uppyfir höfði aiðri. Hann fór að sjá, hvernig þar var umhorfs.--------- Hann þóttist vita, að hann yrði að flýta sér áfram, eitthvað lengra inní jarð- göngin. Hann gat ímyndað sér, að her- hans, og smáfœrðist áfram til beggja handa á slímugum veggjunum. 1 ofboði sneri hann sér við. Fyrir aftan hann, í göngunum, sem hann var búinn að fara um,—ákaflega langt burtu eftir því, sem honum sýndist mennirnir uppá strætinu kœmi líka auga á1 hirtist eiuskonar stjarna feikna stór og • 1 i 1 •* jr ■ i œgileg, og lagði þaðan geisla mni bik- grindarlokið yfir smugunm, sem hann 0 ,,f .L 0 ,. ® f y ’ . svart nattmyrknð og var emsog stjarna halði fluið niðri. Leir kynm að homaþegsj þorfgj einmitt á hann. ’ömu leið í leit eftir honum. Enga mín- Þetta var ljósberi lögregluþjónannar útu mátti missa. Allra snöggvast hafði sem sendir höfðu verið í mannleit þarna liann lagt Maríus niðr, meðan hann varinihrí jarðgöngin að átta sig. Nú tók hann aftr byrði þá áj Bakvið stjörnuna, eða það, sem svo^ herðar sér og hélt áfram, og fór svo hug rakkr lengra inní dimmuna. En er hann var kominn áfram svo sem fimmtíu fótmál, varð hann að nema sýndist, birtust átta eða tíu manns-myndir, óskýrar, en dökkleitar og hræðilegar. þessarri stööugt aö fara huldu höföi, því án aflats staðar. Hann var kominn þangað sem ‘ . ". ’ „ . 1 , , . sitr lögreglan um hann. Hvergi áræöir hann a6 tvenn jarðgöng mœttust. Önnur til hœgri'fynrllöinn DÍtl Pa J.l0Skerl bera hiö upphaflega nafn sitt. í bœ einum vinnri, , , . . TT , .5,. -i.j.diaSar hans toku að rannsakí pphaflega hann sig upp, og aflar þekkingar; hann setr þar arðsama verksmiðju sér jafnframt víðtœkrat, áhann að halda? handar, hin til vinstri. Hvora leiðina átti Lögregluþjónarnir voru komnir á allt cðrum stað niðrí jarðgöngin en J. V. |Þeim hafði hevrzt fótahljóð þar burtu, er Ihann var, enda var það engin misheyrn. sínu, og fé- a göngin í Göngin til hœgri handar —, iþeirri átt. í hann einn vetur í ríkis háskólanum j stofn, grœðir stór-fé, veitir fjölda fátœklinga at-j*ugu uppavið; llin göngin niðravið. Enginn fær lýst tilfinningum J. V.’s. | í Grand Forks, N. D., annan á Col- legiate í Winnipeg og tók inngöngu- próf í Manitoba Medical College ár- ið 1894. Þaðan útskrifaðist hann 1898. Hann settist fyrst að í Hens- el í North Dakota og stundaði þar lækningar í ár. Eftir það flutt- vinnu, og verðr jafnvel um hríð borgarstjóri, vin-J Jean Valjean áttaði sig mjög fljótt. þá. sæll og vel metinn. Á þeim tíma nefnist hann Madeleine. Stúlka ein, Fantine að nafni, sem m di hann _ eftir því sem hann jmynd r svikin var af unnusta sinum, og komst siðan 1 og- , o '-i. « Vagi sér urlegt volæði, naut hjúkrunar hans, og að hennt^ látinni tókst honum að bjarga ungri dóttur hennaruuíl’ með Öðrum Olðum á því svæði PariS- úr klóm illmenna nokkurra—hjóna samvalinna—, ar, þarsem fjölmennið var mest Og folks- ist hann til Souris, N. D., og hefirjer Thenardier hétu. Síðan ól hann meyna litlu umferðin. Fólk myndi verða forviða, er [ óvalið þar upp frá því. [ upp og annaðist hana einsog augastein sinn. Nafn tvejr þlóðugir menn sæist rísa þar Uppúr tt,„ , , ,,,. , ,, Til allrar hamingju sau leitarmenn Et hann heldi tu vmstn handar, þa v. .v „ , , , , „,. , , , , , með ljosið íast liia ser illa, þott hann sæi rnrli hnrvn o+riv* Htti o atvi hnmr 1 vm xm /I I ’ " t í Hann var í skugganum, en , „ , . , . . . Jþá all-skýrt. koma íram 1 emhveriu opi við. TT , , , , „ , beir 1 birtunm. Hann var langt burt fra Magnús læknir er vel metinn mað- Iiennar var Cosette ('KosettaJ. — Maðr einn var 3 -ts ur i sínum verkahring. Hann var heilbrigðismálastjóri í sínum bygð um um mörg ár og borgarstjóri j Souris árið 1909. Má af því marka hvert álit hann hefir hjá samborg- urum sinum. Þó að Magnús gengi ekki á skóla á íslandi, þá mun hann hafa verið óvenjulega vel að sér, þegar hani J kom til þessa lands. Hann var ti kenslu í tvo vetur hjá greindarmönn- um, sem voru vel að sér, og nefnir I hann sérstaklega meðal þeirra kenn- ara sinna Ágúst hómópata Jón^son á Ljótsstöðum. Dr. Magnús kvæntist árið 1900 ungfrú Ólöfu, dóttur séra Magnús- ar Jósefssonar Skaptasonar frá Hnausum og frú Valgerðar Sigur- geirsdóttur Jónssonar, Þorsteinsson- I ar, frá Reykjahlíð, og eiga þau eina | dóttur barna. Framhald FrA AnnAri og Þriðju Blaðsíðu. Dr. JÓHANN s. JAKOBSSON .................. , . T * jörðinni. Það myndi óðar verða kallað á handtekinn 1 misgripum fyrir J. V. og atti svo að ‘ verða sendr í galeiðu-þrældóminn. Til þess að eoluþjona. Hann myndi veiða liand- varna þvi að manninum yrði þannig hegnt sak- tekinn áðr en hann kœmist upp. Betra að lausum í sinn stað gaf hann sig upp, og komst svo steypa sér lengra inní þetta völundarhús, aftr i gömlu þrældóms-vistina. Mjög bráðlega trtla invrkrinu fyrir sér og láta SVO for tokst honum þo að flýja þaðan; en ur þvi er hfisj5njna raga fyrir afleiðingunum. hans stöðugr flótti, því svarinn óvinr hans, jarn- maðr einn úr leyniliði lögreglunnar frakknesku Iíann fór leiðina til hœgri handar — —Javert að nafni, snuðrar hann upp og er sí og æ uppávið. í hælunum á honum. J „ „ , * cj. ij- ít-i Síðari hluti sögunnar gjörist i höfuðborgj Hn l)a ral11 aftr °ldimmt. EngU að Frakklands — París. Þar bjó J. V. á ýmsum síðr hraðaði hann sér af öllum mætti. stöðum útaf fyrir sig, undir nýju nafni, með fóstr-Iíann hafði búið svo um Maríus, að arm dóttur sinni, sem vex upp og verðr indæl stúlka.;jeggjr þjjng voru vafðir honum um háls, Ungr maðr tiginnar ættar, Marius Pontmercy, feh- fœtrnir héngu niðr að baki honum. ir ástarhue til hennar, og hún ann honum einnig. T„, * .. , , T Tr „ ; e > s . Baðum ormum hans helt J. V. með ann- Og áðr en fóstrfaðir hennar veit af hafa þau v . “ sakleysi hjartna sinna bundizt tryggðum. Vitn-jarrr hendi, en þreifaði fyrir sér með hinm, eskja um það varð J. V. skelfilegr sársauki, þvíjKinnar þeirra snertu hvor aðra og hálf- honum skildist, að nú yrði hann að missa hana fráíímdust saman af storknuðu blóði úr Mar- Dr. John A. Johnson Surgeons eitt ár, útskrifaðist frá Chicago College of Medicine and hefir haft sama siðinn og sumir aðr- var fæddur á Kvígstöðum í Andakíl Surgery yar hann þar sv0 um f T"I f " V „ 1.. JL f .. 1 d 1 M 1“ _ ir stéttarbræður hans hér í álfu, í Borgarfjarðarsýslu á Islandi. For-( ^ ^ a5sto«ar læknir á Coök UnnÍS ,á dagjnn °g lesið námsbæk- eldrar hans voru hjónin Árm J°ns- County Hospital, sem er eitt með urnar a kveldin- Hann kom 111 Vest' son og Steinunn Jónsdóttir. Uaðir stærstu sjúkrahúsum í Bandaríkj Árna var Jón bóndi á Kirkjubóli í unum Um haustið 1910 settist Dr. Hvítársíðu, bróðir Þórðar föður johnson ag ; Hensel, N. Dak, en Dr. Thordarsons í Minnesota, Minn. fjuttist j jáli igu til Edinburg, N. |. urheims 21 árs gamall eftir tveggja ára ná m á latínuskólanum í Reykja- vík, og staðnæmdist í Chicago, gekk þar á kveldskóla í tvö ár og lau. og þeirra systkina. Steinunn kona D þar sem hann er ° þar Pr°b me® Ef’- Stundaði síðan Arna var dóttir Jóns Kristjánssonar j Dr. j. Johnson er einn af okkar rafmagnsfræði um önnur tvö ár og hreppstjóra á Kjalvararstöðum og ágætu ungu teknum> Hann Hejfir ’ag?51 loks 1 læknlnSa nam anö x9°6 konu hans Kristínar Einarsdóttur óöa þekkingu og hefir t vel lauk því á skömmum tíma. Þorleifssonar frá Kalmanstungu. vjC aIlar sinar lækningar> Dr- Jóhann er fæddur á Eskifirði Árið 1883 fluttist Jón með foreldr- ' i 3- Ágúst 1875. Hann var fárra vikna um sinum, sem þá bjuggu á Hvít-j Dr. J. P. Pálsson er faðir hans dó, Jóhannes að nafni árvallakoti, vestur um haf. Settust er ættaður úr Skagafirði og fluttist < Jakobsson, er veitingamaður var á þau fyrst að í Ontario og dvöldu þar til þess árið 1895, að þau fluttust til Manitoba. Jón gekk á alþýðu- skóla í Ontario. 1 Júlí 1896 gekk hann í Royal Canadian Dragoons og var í því herliði þar til 1899, og hætti með heiðarlegum vitnisburði.. Árið 1901 fór hann á Normal skól- ann í Valley City, North Dakota, og útskrifaðist þaðan árið 1905. Árin 11303—1906 var hann yfirkennari við alþýðuskólann í Veloa, N. Dak. Þar næst gekk hann á læknaskólann við North Dakota University í Grand Forks, N. D. Síðan fór hann til Chicago og lauk þar námi í Chicago College of Physicians and hingað til lands rrá Reykjum á Reykjaströnd 12 ára gamall, með foreldrum sínum, Páli Halldórssyni, sem nú er póstmeistari að Geysi í Eskifirði. Móðir hans heitir Guð- ný Jónsdóttir og á heima í Grenfell, Sask., hjá dóttur sinni. Dr. Jóhann er maður skemtilegur sér að fullu og öllu — þetta bjartasta ljós augna sinna. Til þess að hún fái að njóta sælu sinnar samþykkir hann þó ráðahag þennan. Þau eru saman vígð. En er brúðkaups-fagnaðrinn stendr sem hæst, flýr J. V. burt í afkima einn í borginni fastráðinn í því að hverfa hjónunum ungu algjör lega — til þess að enginn óvirðingarblettr falli þau, hana þó einkum, útaf tengdunum við hinn fyrirlitlega galeiðuþræl, er það vitnist, hver liann sé. Sagan endar á því, að þau Maríus og Kosetta finna „föður“ sinn og eru hjá honum deyjanda Sá niðrlagsþáttr birtist i jólablaði Lögbergs 1900- 1901 í íslenzkri þýðing eftir þann, sem þetta ritar A einum stað í sögunni er lýst bardaganum við Waterloo, og er lýsing sú sjálfstœtt meistara- verk, sem talið er óviðjafnanlegt. Þá er og þáttr- inn um strætisbardagann í Paris ógleymanlegr þeim öllum, sem lesið hafa; og eigi síðr sá um lok Nýja íslandi, og eru þeir bræðurj °g viðfeldinn i viðkynningu og margir hér í landi. Kona Páls 0g mesta Hpurmenni, áhugasamur og móðir Jóhannesar læknis heitir Jó-jotu11 V1® verk sin» vinsæll og vel hanna Jónsdóttir, og er systir Mrs. j þokkaður. Hann mun ekki stunda G. Thomas í Winnipeg, og með at- beina þeirra hjóna mun hann hafa sótt nám sitt. Dr. Pálsson gekk í barnaskóla sveitar sinnar, og var þá kennari hans um hríð skáldið J. Magnús Bjarnason. Fékk sveinninn þá þeg- ar góðan þokka til kennarans, og hefir vinátta þeirra haldist síðan. lækningar enn þá að miklum mun, heldur sína fyrri fræði, rafurmagns- fræðina. Þó mun hann ekki hafa lagt lækniríga vísindin algerlega á hilluna, heldur halda þeim við, og ef vér þekkjum manninn rétt, þá er hann líklegri til að bæta við þekk- ingu sína í þeim fræðum, heldur en að fella hana niður. ræsin undir borginni; en gegnum það cegilega vol- undarhús flúði Jean Valjean með Maríus á herð um sér, særðan til ólífis og meðvitundarlausan út- úr orrustunni á strætinu. Megin-mál þess þáttar, sem nú síðast var nefndr, er hér í þýðing lagt fram fyrir lesendr Lögbergs. Bji\ Það var lokræsa-völundarhúsið undir París, sem Jean Valjean var kominn 1. Umskiftin voru stórkostleg. Hann var rétt áðan í bœnum miðjum, en var nú allt í einu horfinn útúr bcenum, °g á einu augnabliki, þeim afar stutta tíma, sem það tók hann að lyfta lokinu yfir strætis- rennunni og læsa því aftr, var hann úr þeim, myrkri hjúpaðr. En liann þrýsti sér fast uppað veggnum og nam staðar. Hljóðið, sem þeim fannst þeir hefði lieyrt, dó út. Þeir hlustuðu, en gátu ekkert heyrt. Þeir horfðu, en sáu ekkert. Þeir fóru að: bera ráð sín saman. Niðrstaðan af samtali þeirra var það,. að hljóðið, sem þeim liafði heyrzt berast til sín, hefði verið ímyndan ein, að enginn væri þarna í göngunum, og að það væri ekki til annars en að eyða tíma að vera að leita á þessum stað.---- Formaðrinn gaf félögum sínum bend- inn til burtfarar úr þessari átt. Og brátt hvarf ljósbirtan úr augsýn J. V.’s. En til þess að gjöra samvizku lög- reglu-skyldunnar vel rólega hleypti for- maðrinn af byssu sinni inní myrkrið í átt- ina til J. V.’s áðr en þeir sneru burt. Þegar skotið reið af, dundi draugslega í jarðgöngunum. Eitthvað af múrsteins- flísum féll niðrí vatnið og skvetti því tií fáein fótmál frá þeim bletti, þarsem J. V. íusi. J. V. fann eitthvað heitt renna yfir stóð. Af því réð hann, að byssukúlan sig og föt sín úr Maríusi. Honum blœddi hefði lent í hvelfingunni uppyfír honum. enn. En volga rekju lagði inní eyra J h ótahljóð lögregluþjónanna dó innan- V.’s, sem snart munn liins særða manns.skannns ut> °S aHr varð dauðaþögn. Þa» var vottr þess, aS hann drœgi anda, V stóS J- V. höggdofa, gj-af- og væri þá líka meS lífi. Göngin vorn nú’k?rr S0.mu .sp0.rum' Wu8‘audl °S horfaudl ekki eins þröng og áðr. Þó varð J. V. þar torgengt. Rignt hafði daginn áðr. Og það vatn var ekki enn runnið fram, en úr því varð lœkr í göngunum miðjum. Hann varð því að smeygja sér fast útvið vegg- inn öðrum-megin til þess að halda sér íarsem þurrt var undir fœti. Þannig hélt íann áfram í þreifandi nætrdimmunni. En smásaman fór hann að grilla ofr ítið í það, sem umhverfis hann var. Ann íðhvort var eitthvert loftop langt burtu sem lét inn þangað ofr litla ljósskímu, ell- egar augu hans voru þegar farin að venj- ast myrkrinu. Hann sá, enda þótt mjög óskýrt væri, móta fyrir ýmist veggnum, sem hann snart með hendinni, eða boga- ívelfingunni uppyfir honum. Augasteinn- inn þenst út í nætrdimmunni og finnr aftr fyrir sig í áttina til hinna burtfar- andi leitarmanna. a* sluu h8'“ ?>«»<•, ýldu-fýla, dtoma, sorti. J* V. mannssálin í mótlætinu þangað til hún oks finnr þar guð En að finna daginn þarna var þó í mesta máta örðugt. [Og í rauninni var hann á allt öðrum stað þar niðrí jörðinni en hann ímyndaði sér.] Loks lagði J. V. aftr á stað. En nú fór óðum að verða örðugra fyrir hann að komast áfram. Hvelfingin í göngunum er mishá. Meðalhæðin er fimm fet og sex þumlungar, og átti þar að> vera manngengt. En J. V. varð að ganga álútr til þess að höfuðið á Maríusi raikist ekki í hvelfinguna. Alltaf til skiftis að beygja sig og rétta sig upp til þess að þreifa fyrir sér á veggnum, En sökum rakans á veggsteinunum og slímsins á gólfinu í göngunum var mjög ervitt að ná handistuðning og fóta sig. Hann óð nú í borgarsaurnum. Ljósskímu frá loftop- unum í hvelfingunni var aðeins að sjá endr og eins, með löngum millibilum. Óg svo var skíma sú draugsleg, að dagsbirt an var þar sem dauf tunglsskins-glæta. Annars var ekkert nema dauðaleg rökkr- 'T -l /»rl T T° TT hungraðr og þyrstr, umfram allt þó- þyrstr. Og staðr þessi, sem líktist hafi, var fullr af vatni, er með engu móti varð' drukkið. Rammr var hann að afli, og ekki höfðu aldrs-árin neitt sem hét úr því dregið enn, þótt hann væri nú orðinn talsvert roskinn maðr. Það var því a&

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.