Lögberg - 21.12.1911, Qupperneq 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. DESEMBER 1911.
MÆLT TIL
Sveinbjarnar söngskálds.
Um haustiS fyrir fyrsta söngsins vor
Var ferff þín, Sveinbjörn, gerð til okkar vestur.
Svo ant var þcr um heiman-hljóðin vor
Og hljóminn gleymda, er erlertdis var seztur—
Hér verður sérhver sumarmála-gestur
Við sönginn þinn, og nii ber lcegm skjöld
þaðháljrar-aldar hreimlaust vetrar-kvöld
Sem á oss lá, og var oss greiði verstur.
99
Og heill sé yður, íþrótt sem var mist
Og inni grafin hjá oss, best sem dugtð.
Ognil er gleði-efni, að íslenzk list
Er út um heim að lengja vœngja-flugið.
Og þökk séykkur, setn aff hœst því httgið
Sem heima-landið vœnst og jrjálsast á!
Meff íslenzkt gull þið sigliðyfir sjá,
Við út fcerð merkin mókiðyfirbugtö.
‘8”®'
Við heillumst lista-leiknum í þeirn hljóm
Með lotnum höfðtun, beygðir söngsins flóði.
Sem órnar tign og rausnar-vald frá Róm,
þar reykelsið ber ilm að ltverju hljóði
þó himnar kliðt og hel vtð fcetur sjóðt —
Ett lyftum þeim eins hátt og hœst þau ná
Og hjörtun okkar glcðt-letka slá
Ef sttildin finnur lag á okkar Ijóðt.
«8
Víst Ijómar sama sólin, fjcer og nær,
Með sinu skini víffar heimsins álfur.
En sér-tiltekna fegurð á sig fœr
Af fjöllum íslattds morgunroðinn sjálfur.
Með sveita-lög fer lind og voga-gjáljur.
Og högust eru heimatökm manns
Á hörþustreng, í lagi söngvarans,
Settt kveður vtð i htigum fólkstns hálfur.
99
Viff könnumst fljótt við hver þann róminn á
—t hvellum sollþað íslenzk vitund heyrir—
Sem sýnir óþlaust, ef meitn vtlja sja,
Hvar undir brjósti nakin kvikatt dreyrir.
Með kvein í brosi kjörum sínum eirir,
Sem vorblœr kveði visu sína í hlíð
Um viku-sól en stutta sumartíð
Og frjálsa yndið, áður en frostið reynr.
99
_ Við rönkutn við, ef asa-hláka hlœr
í hnjúka-ám, í fjalla-ómum þínum.
í sköruglyttdi lík og kottur þœr
Á liffnum ölduttt, setn úr httg et týnum,
Með frægð rnanns eða feigð í ástum sínum.
I foss hún hefir bláatt jökul beygt,
Er bani þess sem hvorki er sterkt né fleygtA
Og manna-tjón á tœþra vaða línum.
99
Vor íslands dráþa er ort um brœður tvo
Sem örlög skilja—en söttg þeim bezt og lengur
Sem elskar hlíðar heimalandsins svo
Hann hœttir lífi og frekt á sœttir gengur,
En varð af hrösun hugljúfari drengur—
Úr framgirninni og frelsisþránum manns
Og fegurðinni á bernskustöðum hans
Býr undir kufli klökkur hjarta-strengur.
99
Við eigum dreifðan mátt, en mikla von
Um menning heimsins okkar skatt að gjalda.
Og kom þú snjall og ungur, Sveinbjörnsson,
Og syngdu okkar listadís til valda
Og grafðu vþþ söngva-gullið okkar falda.
í lögum þínutn liggi þjóðlegt fé
Sem lattd vort á, og virt aff dýrtt sé
í baugatali ókominna alda.
STEPHAN C. STEPHANSSON

íslenzkir læknar í Vesturheimi
Hann tók skólakennarapróf
kennaraskólann í Winnipeg, og
kencli á alþýðuskólum, þar til hann
j liyrjaSi nám á læknaskóla Manitoba
j fylkis haustiö 1904. Ári siðar réðst
j hann í þaS, aS taka sér heimilisrétt-
í arland í Saskatchewan og hafði þá
I þrent í takinu, kendi í barnaskóla
á sumrum og vann aö skyldum á
landi sínu og stundaði skólanám á
vetrum. Á þeim árum varð hann
að ganga tvisvar undir uppskurð, hið
síðara sinn af slysi, er hann mun
aldrei bætur bíða. Fyrir því varð
hann seinasta árið, sem hann var
^0<=>00«=>00<3>00<=>00<=>00<=x:z?

í IÐRUM
JARÐAR
z70<=xo<=>oo<=>oo<=>oo<=>oo<=>o^
*Í52*,
[Victor Hugo, frakkneski rithöfundrinn, sem
andaðist á nírceðis-aldri árið 1885, er án efa eitt
á læknaskólanum, og þó að hanníhjnna aiira.merkilegustu skálda heimsins. Og
; fengi góðan vitnisburð við fullnaö-; einna frægast og stórfe]ldast hinna mörgu skáld
j arprof, þa er þe.m það vel kunn- j skaparverka hans er 5agan Lcs Miscrablcs
hádegisbirtunni kominn inní niðdimmt Annað veifið greip hann einhver
náttmyrkr, útúr skarkala og œðisgangi skelfing. Myrkrið, sem grúfði sig yfir
tnannlífsins inní dauðaþögn einsog þá, er riinn’ rU(Lli sér braut inní sál hans.
ríkir í gröfum framliðiima.------- lHann Sekk ems()g í dimmum draumi.
Hann var agndofa og einsog utan við;Ja„rðgö^Ín UndÍr11ParíSarbo^1efu hræðl-
sig nokkrar sekúndur.-----
Það bærði ekki á hinum særða manni, ]
leg. Þau eru allega samflœkt, svo að
mann getr sundlað af því að hugsa um
þær krókaleiðir. Að lenda í því myrkra-
sem J. V. hélt á, og hann vissi ekki, hvortHki er voðalegt. J. V. varð að þreifa sig
hann var að bera hann lífs eða liðinn inn-aHam> .J þeirri óþekktu veröld gat liann
í þetta grafarhúm. bmzt yið þvi, að hvert sport, sem hann
r ö _ [aræddi að stiga, kynni að verða sitt sið-
Hann var allt í einu orðinn einsogasta. Hvernig átti liann að komast út?
blindr. Hann sá ekkert. Og honum fannst Myndi hann finna nokkurn útgang?
líka á sömu stund, að hann væri orðinn'Myndi liann finna hann svo fljótt sem
hevrnarlaus. Hann hevrði ekkert. Há-j^- rHi ^ 77“ Myndi Maríus ekki
L. „ , , devia at bloðrennsh og hann sialfr af
vaomn, sem samtara var manndrapunum, . * u >,• ■
, , . „ x . 1 ------- —........ v-s-* ’ 1 ihungri? — — Hann spurði sjalfan sig
! ug , sem þe a n ar> a ona”11 é,.Aumingjarnir ‘J, sem fyrst kbm út árið i862,|uPP'fir þ°num a borgarstrætmu, do ut. margra slíkra spurninga, er gat engri
hiotnaðist ekki sa heiður sem gat-j auk frumritsins ; þýgingum a niu tungumáium. Ilann fann, að eitthvað fast var undir svarað. Hann var þarna í undirdjúpun-
ar i.ms og astunc un 'er s u u u. giðar hefir sögu þeirri verið snúið á fleiri oglfótunum. En það var ekki nóg. Hann uin—innvflum Parísarborgar. Eða eins-
rX ll„‘d, ‘T,iraSlflrirltuTn,il i,nn“r- rétti « aðra hörnHna og aíían hina. ÞaSjog spámaSrinn í kviSi hvalfÍBkjarina.
iækningar i Árborg. “ I , S“?.a Þfs> h™ ™'kl» «• > <»»'» megin-þátn,,,, j>ar 4 vfiri)01.sinu ell le5jn þar AJ)t í eimi vnrS hann forviSa. Hann
. - f ... eöa „bokum . Aðal-personan þar er Jean Valjean.L . Tr , . ... tok eftir þvi, að hann 1 stað þess að vera
Dr. Palsson er hugfullur og rosk- j sem upphaflega vay blásnauðr og ómenntaðr al-!f-vrir. neðan‘ Hann snart v?^llla hl að fœrast uppávið var að fœrast niðrávið.
, ur og a ugasamur um a sem íann þýöuma.ör. Þótt hann ynni hart, hrökk það ekki|k2ggj& lianda Og komst ílð því, að hannVatnið í rennunni fór vaxandi Og dýpk-
I til. Útúr vandrÆÍSnm léf hann fr^ícfacf fil oþ ctolo \751T 1
heimfæra til hans bað, sem Rafn
ickur 'tr fyrir hendur. Ma vel j tií. Otúr vandræðum lét hann freistast til aö stelajvar í þröngum göngum. Hann rann til Og andi; — liann varð nú að vaða. Hvað þá?
pao, sem Kutm. . .......... ------ r
, . brauði ur bakarabuð til saðnmgar bornum systur
logmaður Oddsson sagði um annan'. v , . , ,
, & . . , , , 6 , , . hans, sem voru að deyja ur hungri. Fyrir bá yf
hofðingja islenzkan, er ba var upp: ° / ..
1 „ , 1 rr , , | irsjon er hann dœmdr til að verða galetðubræll
og flestum mun kunnugt. Hann hef . , *
6 & ftmm ar. Fyrtr ítrekaðar tilraunir hans
ir jafnan tekið niikinn þátt í öllum
góðum félagsskap, sem hann hefir
verið við riðinn, og fyrir Stúdenta
félagið samdi hann leikrit í fyrra,
ásamt embættisbróður sínum Dr. Jóni
Stefánssyni, er leikið var opinber-
lega, félaginu til’ styrktar. Hann
fékk og tíma til, meðan hann var
önnum kafinn á námsárunum, að
semja skáldsögur, og hafa sumar
komið á prent; vonandi fær hann nú |
til að
strjúka er þrældómr hans síðan framlengdur til
nítján ára. Þá er honum loks er sleppt lausum úr
ánauð þeirri, er hjarta hans af hinum langvinnu
grimmdarkjörum orðið hart einsog steinn, og hann
hefir með öllu misst trú á það, að til sé nokkuð
gott hjá guði eða. mönnum. Brátt rekr hann sig
og á það, er hann ætlar að fara að bjarga sér sem
frjáls maðr, að allsstaðar er hann látinn gjalda
fortiðar sinnar. Þó verðr fyrir honum undan-
tekning. I eymd og örvænting leitar hann gisting
. ~ , • . i- x < .iar hjá biskupi einum, sem reynist alveg frábær
v , , , , , . guðsmaðr, hedagr kærleiksmaðr. Hann tekr aum-
n A Imn or hrmiitn vel I imn
að hún er honum vel lagin.
Dr. Pálsson kvæntist í fyrra sum-
ar Miss Sigríði Pétursson úr Ár-
dalsbygð í Nýja íslandi, og eiga þau
eina dóttur barna.
Dr. M. B. HALLDÓRSSON
er fæddur að Úlfsstöðum í Loð-
mundarfirði þann 28. Nóvember
1869. Hann er af prestum kominn
í báðar ættir. Afi Bjarnar föður
hans var séra Sigurður á Hálsi í
Fnjóskadal, sá er Björn í Lundi
kvað visurnar um, en faðir Einars
föður Hólmfríðar móður Magnúsar
læknÍ8, var séra Stefán á Presthólum.
Hann fluttist með foreldrum sín-
um að Hauksstöðum í Vopnafirði 11
vetra að aldri, þaðan til Seyðis
fjarðar 1883 og árið eftir til Ame
| ríku. Settist hann að með foreldr-
um sínum í N.Dakota og vann hjá
föður sinum algenga sveitavinnu un
! nokkur ár, þar til hann byrjaði nán
á alþýðuskóla að Mountain. Þá var
ingjanum sem bróður, veitir honum húsaskjól og
hressing og allt gott. En svo mögnuð er vonzkan
hjá galeiðuþrælnum, sem verið hafði, að hann
launar hinum kristna öldungi gistinguna með því
að ræna hann — stelr kertastikum úr silfri þar úr
húsinu og flýr með það herfang sitt burt á nóttu.
Þetta fréttist. Lögregluþjónar eru sendir út og
ná honum brátt. En biskup frelsar hann með því
að segja, að munirnir stolnu hafi verið gjöf frá
sér til mannsins.
Nú fer J. V. að að trúa á kærleikann — hjá
guði og mönnum, og tekr um leið þann fasta á-
setning að lifa þaðan-af með guð fyrir augum sen
sannr kærleiksmaðr. En úr því verðr þó æfisaga
hans aðallega píslarsaga, þó ekki sömu tegunda
sem hörmungar-æfi hans áðr, heldr saga hinna á-
takanlegustu kærleiksfórna, sem hann með óþreyt-
andi og sívaxandi sálarstyrk innir af hendi alll
fram-í dauðann.
Engu að síðr verðr hann á kærleiks-brau
skildi, að gólfið var sleipt. Hann fetaðijSkyldi liann þá bráðum verða kominn að
sig áfram mjög liœgt með mestu gætni, því fljótinu Signu? Þar beið lians mikil
hann var hræddr um, að hann kynni að|hætta’ en. að fnúa °S halda aftr var
, „ , . , • , , v „. v , enn meiri hætta. Hann helt afram.
lenda 1 emhverja liolu eða gryfju eða í __ ___ ___
hyldýpi.^ Hann sannfœrðist um, að stein- Hérumbil hálfa klukkustund var hann nú
gólfið hélt áfram. Fúll gustr kom á mótijbáinn að ganga, eða svo fannst honum að
honum. Þá þóttist liann vita, hvar hannminnsta kosti, og hafði ekki enn látið sér
var detta í hug að hvíla sig. Nema aðeins
. „ ... „ það, að liann hafði skift um hendr til að
Að fam minutum liðnum Jeið blindan { Maríus_________
aí lionum. Ofr litla ljósskímu lagði úri Allt í einu sá hann skuggann sinn
loftsmugunni, sem liann hafði rennt sér fram-undan sér. Skugginn kom út á
um niðrí þessi myrkragöng, og augu hans daufum roða, sem litaði gólfið undir fót-
tóku brátt að venjast umheiminum þar um hans og hvelfinguna uppyfir höfði
aiðri. Hann fór að sjá, hvernig þar var
umhorfs.---------
Hann þóttist vita, að hann yrði að
flýta sér áfram, eitthvað lengra inní jarð-
göngin. Hann gat ímyndað sér, að her-
hans, og smáfœrðist áfram til beggja
handa á slímugum veggjunum. 1 ofboði
sneri hann sér við.
Fyrir aftan hann, í göngunum, sem
hann var búinn að fara um,—ákaflega
langt burtu eftir því, sem honum sýndist
mennirnir uppá strætinu kœmi líka auga á1 hirtist eiuskonar stjarna feikna stór og
• 1 i 1 •* jr ■ i œgileg, og lagði þaðan geisla mni bik-
grindarlokið yfir smugunm, sem hann 0 ,,f .L 0 ,.
® f y ’ . svart nattmyrknð og var emsog stjarna
halði fluið niðri. Leir kynm að homaþegsj þorfgj einmitt á hann.
’ömu leið í leit eftir honum. Enga mín- Þetta var ljósberi lögregluþjónannar
útu mátti missa. Allra snöggvast hafði
sem sendir höfðu verið í mannleit þarna
liann lagt Maríus niðr, meðan hann varinihrí jarðgöngin
að átta sig. Nú tók hann aftr byrði þá áj Bakvið stjörnuna, eða það, sem svo^
herðar sér og hélt áfram, og fór svo hug
rakkr lengra inní dimmuna.
En er hann var kominn áfram svo
sem fimmtíu fótmál, varð hann að nema
sýndist, birtust átta eða tíu manns-myndir,
óskýrar, en dökkleitar og hræðilegar.
þessarri stööugt aö fara huldu höföi, því án aflats staðar. Hann var kominn þangað sem ‘ . ". ’ „ . 1 , , .
sitr lögreglan um hann. Hvergi áræöir hann a6 tvenn jarðgöng mœttust. Önnur til hœgri'fynrllöinn DÍtl Pa J.l0Skerl
bera hiö upphaflega nafn sitt. í bœ einum vinnri, , , . . TT , .5,. -i.j.diaSar hans toku að rannsakí
pphaflega
hann sig upp, og aflar
þekkingar; hann setr þar arðsama verksmiðju
sér jafnframt víðtœkrat,
áhann að halda?
handar, hin til vinstri. Hvora leiðina átti
Lögregluþjónarnir voru komnir á allt
cðrum stað niðrí jarðgöngin en J. V.
|Þeim hafði hevrzt fótahljóð þar burtu, er
Ihann var, enda var það engin misheyrn.
sínu, og fé-
a göngin í
Göngin til hœgri handar
—, iþeirri átt.
í hann einn vetur í ríkis háskólanum j stofn, grœðir stór-fé, veitir fjölda fátœklinga at-j*ugu uppavið; llin göngin niðravið.
Enginn fær lýst tilfinningum J. V.’s.
| í Grand Forks, N. D., annan á Col-
legiate í Winnipeg og tók inngöngu-
próf í Manitoba Medical College ár-
ið 1894. Þaðan útskrifaðist hann
1898. Hann settist fyrst að í Hens-
el í North Dakota og stundaði þar
lækningar í ár. Eftir það flutt-
vinnu, og verðr jafnvel um hríð borgarstjóri, vin-J Jean Valjean áttaði sig mjög fljótt.
þá.
sæll og vel metinn. Á þeim tíma nefnist hann
Madeleine. Stúlka ein, Fantine að nafni, sem m di hann _ eftir því sem hann jmynd r
svikin var af unnusta sinum, og komst siðan 1 og- , o '-i. «
Vagi sér
urlegt volæði, naut hjúkrunar hans, og að hennt^
látinni tókst honum að bjarga ungri dóttur hennaruuíl’ með Öðrum Olðum á því svæði PariS-
úr klóm illmenna nokkurra—hjóna samvalinna—, ar, þarsem fjölmennið var mest Og folks-
ist hann til Souris, N. D., og hefirjer Thenardier hétu. Síðan ól hann meyna litlu umferðin. Fólk myndi verða forviða, er
[ óvalið þar upp frá því. [ upp og annaðist hana einsog augastein sinn. Nafn tvejr þlóðugir menn sæist rísa þar Uppúr
tt,„ , , ,,,. , ,, Til allrar hamingju sau leitarmenn
Et hann heldi tu vmstn handar, þa v. .v „ , , ,
, „,. , , , , , með ljosið íast liia ser illa, þott hann sæi
rnrli hnrvn o+riv* Htti o atvi hnmr 1 vm xm /I I ’ " t í
Hann var í skugganum, en
, „ , . , . . . Jþá all-skýrt.
koma íram 1 emhveriu opi við. TT , , , , „ ,
beir 1 birtunm. Hann var langt burt fra
Magnús læknir er vel metinn mað- Iiennar var Cosette ('KosettaJ. — Maðr einn var
3
-ts
ur i sínum verkahring. Hann var
heilbrigðismálastjóri í sínum bygð
um um mörg ár og borgarstjóri
j Souris árið 1909. Má af því marka
hvert álit hann hefir hjá samborg-
urum sinum.
Þó að Magnús gengi ekki á skóla
á íslandi, þá mun hann hafa verið
óvenjulega vel að sér, þegar hani
J kom til þessa lands. Hann var ti
kenslu í tvo vetur hjá greindarmönn-
um, sem voru vel að sér, og nefnir
I hann sérstaklega meðal þeirra kenn-
ara sinna Ágúst hómópata Jón^son
á Ljótsstöðum.
Dr. Magnús kvæntist árið 1900
ungfrú Ólöfu, dóttur séra Magnús-
ar Jósefssonar Skaptasonar frá
Hnausum og frú Valgerðar Sigur-
geirsdóttur Jónssonar, Þorsteinsson-
I ar, frá Reykjahlíð, og eiga þau eina
| dóttur barna.
Framhald FrA AnnAri og Þriðju Blaðsíðu.
Dr. JÓHANN s. JAKOBSSON
.................. , . T * jörðinni. Það myndi óðar verða kallað á
handtekinn 1 misgripum fyrir J. V. og atti svo að ‘
verða sendr í galeiðu-þrældóminn. Til þess að eoluþjona. Hann myndi veiða liand-
varna þvi að manninum yrði þannig hegnt sak- tekinn áðr en hann kœmist upp. Betra að
lausum í sinn stað gaf hann sig upp, og komst svo steypa sér lengra inní þetta völundarhús,
aftr i gömlu þrældóms-vistina. Mjög bráðlega trtla invrkrinu fyrir sér og láta SVO for
tokst honum þo að flýja þaðan; en ur þvi er hfisj5njna raga fyrir afleiðingunum.
hans stöðugr flótti, því svarinn óvinr hans, jarn-
maðr einn úr leyniliði lögreglunnar frakknesku Iíann fór leiðina til hœgri handar —
—Javert að nafni, snuðrar hann upp og er sí og æ uppávið.
í hælunum á honum. J „ „ , * cj. ij- ít-i
Síðari hluti sögunnar gjörist i höfuðborgj Hn l)a ral11 aftr °ldimmt. EngU að
Frakklands — París. Þar bjó J. V. á ýmsum síðr hraðaði hann sér af öllum mætti.
stöðum útaf fyrir sig, undir nýju nafni, með fóstr-Iíann hafði búið svo um Maríus, að arm
dóttur sinni, sem vex upp og verðr indæl stúlka.;jeggjr þjjng voru vafðir honum um háls,
Ungr maðr tiginnar ættar, Marius Pontmercy, feh- fœtrnir héngu niðr að baki honum.
ir ástarhue til hennar, og hún ann honum einnig. T„, * .. , , T Tr „
; e > s . Baðum ormum hans helt J. V. með ann-
Og áðr en fóstrfaðir hennar veit af hafa þau v . “
sakleysi hjartna sinna bundizt tryggðum. Vitn-jarrr hendi, en þreifaði fyrir sér með hinm,
eskja um það varð J. V. skelfilegr sársauki, þvíjKinnar þeirra snertu hvor aðra og hálf-
honum skildist, að nú yrði hann að missa hana fráíímdust saman af storknuðu blóði úr Mar-
Dr. John A. Johnson
Surgeons eitt ár, útskrifaðist frá
Chicago College of Medicine and
hefir haft sama siðinn og sumir aðr-
var fæddur á Kvígstöðum í Andakíl Surgery yar hann þar sv0 um
f T"I f " V „ 1.. JL f .. 1 d 1 M 1“ _
ir stéttarbræður hans hér í álfu,
í Borgarfjarðarsýslu á Islandi. For-( ^ ^ a5sto«ar læknir á Coök UnnÍS ,á dagjnn °g lesið námsbæk-
eldrar hans voru hjónin Árm J°ns- County Hospital, sem er eitt með urnar a kveldin- Hann kom 111 Vest'
son og Steinunn Jónsdóttir. Uaðir stærstu sjúkrahúsum í Bandaríkj
Árna var Jón bóndi á Kirkjubóli í unum Um haustið 1910 settist Dr.
Hvítársíðu, bróðir Þórðar föður johnson ag ; Hensel, N. Dak, en
Dr. Thordarsons í Minnesota, Minn. fjuttist j jáli igu til Edinburg, N. |.
urheims 21 árs gamall eftir tveggja
ára ná m á latínuskólanum í Reykja-
vík, og staðnæmdist í Chicago, gekk
þar á kveldskóla í tvö ár og lau.
og þeirra systkina. Steinunn kona D þar sem hann er ° þar Pr°b me® Ef’- Stundaði síðan
Arna var dóttir Jóns Kristjánssonar j Dr. j. Johnson er einn af okkar rafmagnsfræði um önnur tvö ár og
hreppstjóra á Kjalvararstöðum og ágætu ungu teknum> Hann Hejfir ’ag?51 loks 1 læknlnSa nam anö x9°6
konu hans Kristínar Einarsdóttur óöa þekkingu og hefir t vel lauk því á skömmum tíma.
Þorleifssonar frá Kalmanstungu. vjC aIlar sinar lækningar> Dr- Jóhann er fæddur á Eskifirði
Árið 1883 fluttist Jón með foreldr- ' i 3- Ágúst 1875. Hann var fárra vikna
um sinum, sem þá bjuggu á Hvít-j Dr. J. P. Pálsson er faðir hans dó, Jóhannes að nafni
árvallakoti, vestur um haf. Settust er ættaður úr Skagafirði og fluttist < Jakobsson, er veitingamaður var á
þau fyrst að í Ontario og dvöldu þar
til þess árið 1895, að þau fluttust
til Manitoba. Jón gekk á alþýðu-
skóla í Ontario. 1 Júlí 1896 gekk
hann í Royal Canadian Dragoons
og var í því herliði þar til 1899, og
hætti með heiðarlegum vitnisburði..
Árið 1901 fór hann á Normal skól-
ann í Valley City, North Dakota, og
útskrifaðist þaðan árið 1905. Árin
11303—1906 var hann yfirkennari
við alþýðuskólann í Veloa, N. Dak.
Þar næst gekk hann á læknaskólann
við North Dakota University í
Grand Forks, N. D. Síðan fór hann
til Chicago og lauk þar námi í
Chicago College of Physicians and
hingað til lands rrá Reykjum á
Reykjaströnd 12 ára gamall, með
foreldrum sínum, Páli Halldórssyni,
sem nú er póstmeistari að Geysi í
Eskifirði. Móðir hans heitir Guð-
ný Jónsdóttir og á heima í Grenfell,
Sask., hjá dóttur sinni.
Dr. Jóhann er maður skemtilegur
sér að fullu og öllu — þetta bjartasta ljós augna
sinna. Til þess að hún fái að njóta sælu sinnar
samþykkir hann þó ráðahag þennan. Þau eru
saman vígð. En er brúðkaups-fagnaðrinn stendr
sem hæst, flýr J. V. burt í afkima einn í borginni
fastráðinn í því að hverfa hjónunum ungu algjör
lega — til þess að enginn óvirðingarblettr falli
þau, hana þó einkum, útaf tengdunum við hinn
fyrirlitlega galeiðuþræl, er það vitnist, hver
liann sé.
Sagan endar á því, að þau Maríus og Kosetta
finna „föður“ sinn og eru hjá honum deyjanda
Sá niðrlagsþáttr birtist i jólablaði Lögbergs 1900-
1901 í íslenzkri þýðing eftir þann, sem þetta ritar
A einum stað í sögunni er lýst bardaganum
við Waterloo, og er lýsing sú sjálfstœtt meistara-
verk, sem talið er óviðjafnanlegt. Þá er og þáttr-
inn um strætisbardagann í Paris ógleymanlegr
þeim öllum, sem lesið hafa; og eigi síðr sá um lok
Nýja íslandi, og eru þeir bræðurj °g viðfeldinn i viðkynningu og
margir hér í landi. Kona Páls 0g mesta Hpurmenni, áhugasamur og
móðir Jóhannesar læknis heitir Jó-jotu11 V1® verk sin» vinsæll og vel
hanna Jónsdóttir, og er systir Mrs. j þokkaður. Hann mun ekki stunda
G. Thomas í Winnipeg, og með at-
beina þeirra hjóna mun hann hafa
sótt nám sitt.
Dr. Pálsson gekk í barnaskóla
sveitar sinnar, og var þá kennari
hans um hríð skáldið J. Magnús
Bjarnason. Fékk sveinninn þá þeg-
ar góðan þokka til kennarans, og
hefir vinátta þeirra haldist síðan.
lækningar enn þá að miklum mun,
heldur sína fyrri fræði, rafurmagns-
fræðina. Þó mun hann ekki hafa
lagt lækniríga vísindin algerlega á
hilluna, heldur halda þeim við, og
ef vér þekkjum manninn rétt, þá er
hann líklegri til að bæta við þekk-
ingu sína í þeim fræðum, heldur en
að fella hana niður.
ræsin undir borginni; en gegnum það cegilega vol-
undarhús flúði Jean Valjean með Maríus á herð
um sér, særðan til ólífis og meðvitundarlausan út-
úr orrustunni á strætinu.
Megin-mál þess þáttar, sem nú síðast var
nefndr, er hér í þýðing lagt fram fyrir lesendr
Lögbergs. Bji\
Það var lokræsa-völundarhúsið undir
París, sem Jean Valjean var kominn 1.
Umskiftin voru stórkostleg. Hann
var rétt áðan í bœnum miðjum, en var nú
allt í einu horfinn útúr bcenum, °g á einu
augnabliki, þeim afar stutta tíma, sem
það tók hann að lyfta lokinu yfir strætis-
rennunni og læsa því aftr, var hann úr
þeim, myrkri hjúpaðr. En liann þrýsti
sér fast uppað veggnum og nam staðar.
Hljóðið, sem þeim fannst þeir hefði
lieyrt, dó út.
Þeir hlustuðu, en gátu ekkert heyrt.
Þeir horfðu, en sáu ekkert. Þeir fóru að:
bera ráð sín saman.
Niðrstaðan af samtali þeirra var það,.
að hljóðið, sem þeim liafði heyrzt berast
til sín, hefði verið ímyndan ein, að enginn
væri þarna í göngunum, og að það væri
ekki til annars en að eyða tíma að vera
að leita á þessum stað.----
Formaðrinn gaf félögum sínum bend-
inn til burtfarar úr þessari átt. Og brátt
hvarf ljósbirtan úr augsýn J. V.’s.
En til þess að gjöra samvizku lög-
reglu-skyldunnar vel rólega hleypti for-
maðrinn af byssu sinni inní myrkrið í átt-
ina til J. V.’s áðr en þeir sneru burt.
Þegar skotið reið af, dundi draugslega í
jarðgöngunum. Eitthvað af múrsteins-
flísum féll niðrí vatnið og skvetti því tií
fáein fótmál frá þeim bletti, þarsem J. V.
íusi. J. V. fann eitthvað heitt renna yfir stóð. Af því réð hann, að byssukúlan
sig og föt sín úr Maríusi. Honum blœddi hefði lent í hvelfingunni uppyfír honum.
enn. En volga rekju lagði inní eyra J h ótahljóð lögregluþjónanna dó innan-
V.’s, sem snart munn liins særða manns.skannns ut> °S aHr varð dauðaþögn.
Þa» var vottr þess, aS hann drœgi anda, V stóS J- V. höggdofa, gj-af-
og væri þá líka meS lífi. Göngin vorn nú’k?rr S0.mu .sp0.rum' Wu8‘audl °S horfaudl
ekki eins þröng og áðr. Þó varð J. V. þar
torgengt. Rignt hafði daginn áðr. Og
það vatn var ekki enn runnið fram, en úr
því varð lœkr í göngunum miðjum. Hann
varð því að smeygja sér fast útvið vegg-
inn öðrum-megin til þess að halda sér
íarsem þurrt var undir fœti. Þannig hélt
íann áfram í þreifandi nætrdimmunni.
En smásaman fór hann að grilla ofr
ítið í það, sem umhverfis hann var. Ann
íðhvort var eitthvert loftop langt burtu
sem lét inn þangað ofr litla ljósskímu, ell-
egar augu hans voru þegar farin að venj-
ast myrkrinu. Hann sá, enda þótt mjög
óskýrt væri, móta fyrir ýmist veggnum,
sem hann snart með hendinni, eða boga-
ívelfingunni uppyfir honum. Augasteinn-
inn þenst út í nætrdimmunni og finnr
aftr fyrir sig í áttina til hinna burtfar-
andi leitarmanna.
a* sluu h8'“ ?>«»<•, ýldu-fýla, dtoma, sorti. J* V.
mannssálin í mótlætinu þangað til hún
oks finnr þar guð
En að finna daginn þarna var þó í
mesta máta örðugt. [Og í rauninni var
hann á allt öðrum stað þar niðrí jörðinni
en hann ímyndaði sér.]
Loks lagði J. V. aftr á stað.
En nú fór óðum að verða örðugra
fyrir hann að komast áfram. Hvelfingin
í göngunum er mishá. Meðalhæðin er
fimm fet og sex þumlungar, og átti þar að>
vera manngengt. En J. V. varð að ganga
álútr til þess að höfuðið á Maríusi raikist
ekki í hvelfinguna. Alltaf til skiftis að
beygja sig og rétta sig upp til þess að
þreifa fyrir sér á veggnum, En sökum
rakans á veggsteinunum og slímsins á
gólfinu í göngunum var mjög ervitt að ná
handistuðning og fóta sig. Hann óð nú
í borgarsaurnum. Ljósskímu frá loftop-
unum í hvelfingunni var aðeins að sjá
endr og eins, með löngum millibilum. Óg
svo var skíma sú draugsleg, að dagsbirt
an var þar sem dauf tunglsskins-glæta.
Annars var ekkert nema dauðaleg rökkr-
'T -l /»rl T T° TT
hungraðr og þyrstr, umfram allt þó-
þyrstr. Og staðr þessi, sem líktist hafi,
var fullr af vatni, er með engu móti varð'
drukkið. Rammr var hann að afli, og
ekki höfðu aldrs-árin neitt sem hét úr
því dregið enn, þótt hann væri nú orðinn
talsvert roskinn maðr. Það var því a&