Lögberg - 07.03.1912, Blaðsíða 6

i.or,!;r.i<o. fimtv'o\r,i \ \
Lávarðarnir í norðrinu.
eftir
A. C. LAUT.
4
------------------------—
IJtlu eftir aS hann skildi viö mig lá vegurinn,
sem eg fór um, inn í skóga. Þegar út úr þeirn kom
varð fyrir mér nakin sléttan. Gat eg þá gerla séð
til bátanna, og hafði eg ekki aö ófyrirsynju veitt þeim
eftirfór. Nú heyrði eg há hróp frá bátnum, sem
Sutherland var á, og sá eg að Ivouis Laplante var
: Hann hélt í hana stundarkom og horföi fast framan
| i mig.
“Eg skal fara og finna hana,” sagði hann meö
; lágri röddu. “Eg ætla aö leita þau uppi — eg skal
koma þeim aftur — aftur hingaö í skóginn við þessa
á — og eg skal koma með hana aftur, eða láta lífið
aö öörum kosti.”
"Gamli kunmingi, þú ert alt af göfuglyndur,”
i sagöi eg; en eg átti l>ágt með aö koma upp oröunum.
“Eg veit ekki hvar þau eru nú, en eg skal finna
er gerðust við Fort William. Fyrstu fregnimar
um það færðu ókkur Indiánavatnaferðamenn, er sí
og æ vom á sveimi um þetta töfraland, sern alt var
gegnskorið ám og sikjum. Síöan bárust okkur
áreiðanlegri fréttir meö frjálsum mönnum, sem rekn-
ir höföu verið út úr Fort William; eftir það þótt-
umst viö geta gengið úr skugga um, að þetta höfuð-
ból Norð-Vestmanna hafði með öllum þess gögnum
og gæðum lent i höndttm Hudsonsflóamanna. Nokkru
VECCJA CIPS.
pau! Eg get ekki urn það sagt, hvað lengi eg verð i , . .
að hafa upp á þeim. Það kann að geta dregist i slSar komu or»sendmgar fra forkolfum felags okkar,
heilt ár, en eg skal koma þeim hingað. Svo haltt* | scm 5ek«>r höfðu ver.ð brott fra Fort Wtil.am, um
nú áfram á eftir bátunum,” sagði hann og veifaði ! aS vlS "k>'ldunl vera vlS öllu bunlr 1 Dmtglas-virki
hendinni I Oikkur var gefið í skyn, að Selkirk lávarður mundi
“Eg get ekki skiliö við þig hérna,” sagði eg and- ! (Ive,Ía aS ems, l>ann tíma 1 Fort William, er hann þyrfti
staðinn upp, baðaði út höndununt og rausaði ósköp-1 mælandi.
in öll yfir ræðurunum. I “Ef þú kemttr aftur þessa leið, þá er ekki ólík-
“Hvað gengur á?” kallaði eg, reið niður aö ánni • legt að þú finnir tnig,” mælti hann-
og miðaði fram skammbyssu mirtni. “Hættu þessum j Aumingja Louis! Hann tók nú að blaðra eins
heimskulegu látum! Hvað er að?” og i gantla daga, mitt í sínttm iðrunarhtigleiðingum,
“Hér er franskur páfatrúarmaður, sem krefst og sannaðist á honunt orðskviðurinn alkunni, að
þess að fá að tala við yður,” kallaði Mr. Sutherland. j “Svo lengi er sinnið sem skinnið.” Eg bjóst ekki við
“Flytjið hann í land,” svaraði eg. : að finna hann í bakaleiðinni, enda varð það heldur |
Báturinn lagði að landi. Ræðaramir hættu að ekki. Hann hafði horfið inn í skógana eins og villi- |
róa þegar þeir voru konmir svo nærri landi, að við dýr, en það var hann og í rattn og veru; en eg lagði lausum Hrrauðu blóðhundunum í annað sinn, og|
gátum kallast á hæglega. j samt mikinn og óbifanlegan trúnað á loforð hans um í kusu heldur að bera sjálftr skarðan hlut frá borði, en:
lit þess að ná þar undir sig öllu fémætu í nafni lag-
anna—hann þóttist svo sem vera refsivöndur lag-
anna—og- þegar þaö var búið, (þá mundi hann í
nafni laganna halda mót Douglas-virki og láta það
sæta sömu kjörum eins og Fort William hafði yerið
látið sæta. En ttm það má láta jarlinn njóta sann-
mælis, að sigra sina vann hann Móðsúthellingalaust;!
en þeir unnust blóðsúthelHngalaust af því, að Norð- j
Vestmennimir höfðu ekki brjóst því, að sleppa |
“Já, Louis, hvað á þetta að þýða?” spurði eg. j að finna Miríam.
Franski maðurinn svaraði mér. engu, en stökk j Þegar eg komst á hlið viö bátana. breikkaði áin,
út úr bátnum og óð í land- : svo, að ekki þurfti að óttast árásir ál þá af landi. og
“Lofum þeim að fara,” sagði hann svo og drógst sá eg þvi, að óþarfi var að ríða lengra. Eg sneri
með veikum burðtim upp á bakkamt. j því við hesti mínum og hleypti af stað heim á leið
“Hvemig stendur á þvi, að þér tókst ekki að aftur. til Douglas-virkis. Þegar eg fór frarn hjá
ráða það við þig fyr, ef þú ætlaðir að verða eftir i Seven Oaks, sá eg nokkra Hudsonsflóamenn; ]>eir
virkinu?” spurði eg hranalega.
að grípa til ofbeldis. Eigi að síður stefndum við
öllum þeim mönnum okkar til Douglas-virkis, sem
við gátum þangað mist. Svo leið sumarið fram á
hatist og haustið fram á vetur, og ekki kom Selkirk
lávarður. Loks fórum við að imynda okkur, að
nú værttm við örttggir, því að fjögra fe(ta þykkur ís
var komin á öll vötn og stálheldur. Selkirk lávarð-
“Eg ætla mér það ekki,
niðurlútur.
svaraði hann og varð
höfðu orðið eftir til að jarða hi.na látnu, þvi að ekki I ur mun<1' 1)V' valla Ull<a Þa^ dra® UPP a® ffjdja menn
gat komið til mála, að færa þá Intrt þaðan, eftir að 1 sína vestur a hundasleðum um miðjan vetur þegar
' En Selkirk
þrjá! huldar voru mestir. En Selkirk 1‘áívarður gekk j
; þarna algerlega á vitsmuni við okkur, þvt að hann
úlfar höfðu slitið líkin og þau höfðu legið
“Jæja, þá gerirðu svo vel og fer út í bátinn ogjdaga í.steikjandi sólarhitanum,
verður hinum samferða niður eftir ánni, og það Eg sagði Eiriki hvorki frá dauða Stóra-Djöfuls- sencl* lllnn harðsnúna þorpara sinn, D’Orsonnens,
strax,” sagði eg. ins né loforði Louis Uplante. Hann hafði orðtð j forin^a.De -Heurons hermannanna með sveit sina
“Heyrðu, Gillespie,” svaraði hann, “þú ert gædd- j fyrir nógu miklum vonibrigðum og gat tæpast ’þolað : l)vert -vfil fandiíS- Og mátti svo heita, að við hefð-
ur nautspefki en hefir þó ekki gripsvit. Lofaðu þetm j þau fleiri. Eg hitti hann þar sem hann var að um ekki frett td l)eirra nema mjög lauslega, þangað
að fara! Eg ætlaði að segja þér frá Miríam, asninn reika ttm gangana uppi í virkinu, en hann var orðinn tfl einn mofgtm, að við vöknuðum við það, eftir harða
þinn.” hér um bil afskiftalaus og kærulatts um alt, sem ! tllviðris nótt, að þeir hafa valið sér Ix»l við St. James,
Patent Hardwall veggjagips
(nieð nafninu ..Empire1*) búið
til úr gypsum, er heppilegra
og traustara á veggi, heldur en
nokkurt annað efm. sern gefið
nafnið veggjagips.
*A*iWWuv
. Piaster Board'* er eldtraust
gipsað lath, er ekkert hljóð
kemst í gegnum.
f THOS, H. JOHNSOM og ^
% HJÁLMAR A. BERGMAN, |
jjj Islenzkir lógfræÖin^ar, 4
* Skri»«tofa:— Room 811 AícArthur ^
Building, Portage Avenue Z
^ ÁRitun: P. O. Box 1656. I
4) Tclefónar: 4503 og 4504. Winnipeg jg

Einungis búið til hjá
Manitoba Gypsum Co.Ltd.
Wmnipeg, Manitoba
SKRJFIP KFTIR BæKLINGI VORUM YÐ-
—UR MÚN ÞYKJA HANN ÞESS VERÐUR. I
hann.
Þessi orð hans vöktu mig á ný til meðvitundar fram fór, sigur Norðvestræna félagsins eins og! vestanvert V1® Assiniboine-ána. Dag eftir dag sátu
um það, hvert hlutverk mitt i raun og veru var þarna hvað annað. þessir óaldarseggir þar athafnalausir og sýndu sig
norður í óbygðtmum ; en hinir hryllilegu viðburðir “Heyrðu, piltur minn! Þú verður að segja mér ekki 1 neniu- Eigi varð það um okkur sagt; að við
síðustu vikumar höfðu eins og skygt á það. Eg gaf eins og er,” sagði séra Hplland og fór með mér út ;! hefðum ekki trausta vörðtt. Verðir sátu í turnum
ræðurunum því merki um að leggja af stað aftur. virkisgarðinn. ctag °g nott' , ,
veifaði Franzisku Sutherland í kveðjuskyni, og sneri Dauði Stóra-Djöfulsins og loforð Louís La-, ai,ga a ollum tiltekjum óvinanna, og um það var all- j )att eg
spurði eg uppvægur.
Hann ýtti gleraugunum aftur fram á nefið og
opnaði postilluna sína á ný.
“Ja það get eg ómögulega sagt um?” svaraði
Að eins einu sinni leit hann upp úr bók sinni.
................... . ________I£S var Þá staSinn upp til að fara- Franziska hafði
Njósnarar Norð-Vestmanna höfðu j f-','£’t mer fram 111 útidyra eins og hún var vön; þar
mér síðan að Louis. Hann hafði varpað sér flötum plante virtist að hafa stórmikil áhrif á séra Holland. j mikis rætt’ llv'ort við ættum ekki að gera menn út til
til jarðar og grét eins og barn. Eg steig af baki og “Eg segi þér það satt, að drottinn mun selja ill- D’Orsonnens og f irvitnast ttm, hvað það væri, sem
kraup niður hjá honufn. gerðamanninn í hendur refsandanum, en hann held-: llann vilíli okkur; en það var þó að vísu mála sann-
“Blessaður harkaðu af þér, kunningi,” sagði eg ur verndarhendi sinni yfir hinum saklausu! Bíðum I ast, a® vi® vissum glógt, hvaö liann vildi, og höfðum
tómlátlega og hugsunarleysislega eins og manni verð- vongóðir tilhlutunar hans. Bíðum þangað til hans !lent 1 svo miklum blóðsúthellingtim, að okkur langaði
ur oft þegar líkt stendur á. “Hertu upp hugann! tími er kominn!” j ekki til aö stofna til nýrra óeirða.
Seven Oaks bardaginn hefir bitið úr þér bakfiskinn. «Þaö vir8{st ætia a8 ver«a æðilangur tími,” I Um Fjrik Hamilton var það að segja að æfi hans
Eg sá það strax, að það var óráð fyrir þig að fara SVaraði eg með óþoli æskunnar .
þessa ferð fyr en þú varst farinn að hressast betur
aftur. Þú flakir allur í sárum, maður.”
Lottis virtist ekki taka vitund eftir mér. Hann
var að tauta eitthvað við sjálfan sig í sífellu og datt j
mér því i hug, að hann hefði hitaveiki.
“írski presturinn sagði við mig, meðan við vor-j Tv0ksins kom bátafioti Norð-Vestmanna
“Verum vongóðir!
henni verður bjargað.”
um 1 virkinu: Vtmdi maður, þu verður kvahnn um c ... . .
...... • ,, . , . 1 Fort Wilham. Sextiu manns talsins voru a batunum,
alla eihfð 1 oslokkvandi eldi. ef þu bœtir ekki fyrir , , , v . v „ ,
,, ....... , n , TT „ ,}... sem voru vd hlaðnir með allskonar varmng; en sa
a 1 rot þin og svi 1 gi mu or nm- va s ^ 1; vamingur hafði svo sem kunnugt er orðið þrætuepli
Louis hirða um eld.nn? Ekkt v.tund- Hvað skyld. Hudsonsflóamanna og Norð-Vestmanna við Seven
hann h.rða um sar og benjar? Lkk. y.tund, Ann-: 0afa. Þ flotinn kom til Douglas-virkis, brá
eldur er ekki neitt til hka heitur a við eldinn, sem * , ., , e , ,
; . , . ’ .. ræðurunum mjoc: 1 brun, að sia okkur nafa nað þar
mnvortis brennur! Sar og benjar sviða ekkert til -||u forrægi
Hka við þær andans undir, sem svella dag og nótt, ár 0 11 frétt þag síðast hve Sd,kirk lávarfi_
og sið, alla tið! Rödd mnra hja mer segir: Louis, |
þú, aðalsmannssonurinn, ert hundur! Þú ert heig-
tíll! Skriðkvikindi!” Eg revni að hressa upp hug- f , v f .
. , , ^ ,.J , f. latið fara . varnarskym, en til að hraða ferðinnt.
ann og segia þetta osannmdi, en roddin þaginar ökki i „ J , , ,........
... ' T . T , , ,r , En ollum þessum aðkomumonnum hnvkti miög vi
að heldur, en seg.r: 'Lou.s Laplante, .rsk. prestur- j ^ ^
tími,” j
j var svo háttað í virkinu, að ekki gerði tbetur en að
Eg segi þér það satt, að j hfsmaflk sæist meö honum. Djúp sár þurfa mi'kla
j græðslu, og síendurteknar mishepnanir, lama von og
vilja þrek manna, svo því verður l.kast eins og ill-
_ _ ! kvikindi sé að sjúga úr manni merg og blóð, unz sá
j er fyrir verður, og kvoðnar algerlega upp og lífsljós-
frá { iö sloknar. Þyngsta mótlætið, se.m fyrir Eirík hafði
ur væri ótt að færast í aukana, og eg ímynda mér, að
auka-íólkið sem sent var norður hafi eigi s»*ur verið
komið, var þegar Miriam hvarf; því næst fylgdú
hin margvíslegu vonbrigði, er leitast var við að finna
hana aftur. Nú var það auðsætt að af þessum sök-
um veslaðist hann upp, þessi sterki maður, eins og
þjáður af einhverjum dularfullum, lamandi sjúkdómi.
Allar starfshugsanir virtust honurn til ama. Hann
var vanur að sitja einn sér einhverstaðar út i homi
í Douglas-virki þegjandi eða þá að reika um virkis-
garðinn einsamall, tautandi eitthvað fyrir munni sér.
Hann þreyttist af hvað litlu erfiði sem var, og þó að
hann festi blund, þá var eins og hann hrestist ekki
hnykti mjög við neitt að ráði við það.
inn hefir sagt við þig: “Iðrastu” Hvað skyldi !?ou)f1f-vir1í?; ,en Þeirlh®f.*" • Hann hratt frá sér matnum eins og kenjóttur
6 a8 !grast £kki j °g bysna nystarleg t.ðindi að færa okkur. Selkirk krakki, 0g gegn ollum uppástungum mínum snerist
sták lávarður var sjálfur kominn á norðurleið með skot-1 hann með vangaveltum og látlausum roluháttar-
færi og málaliðsmenn, er fyrrum höfðu verið . her- nxytbróa. sem var ákaflega þreytandi. ITil allrar
Louis Laplante vera að hugsa um
grá nedn skínand’rbiört0enn stjömuf Standum’ er! færl °? malal,»smenn. er tvrrum höfðu venð i her- nxytþróa> sem var ákaflega þreytandi.
filhrið blíðlegt <jg eg fyllist þá bLarþrá. Stundum j feild MeUrons: það mun hafa verið of mikið 1 j hamingju var mér það til hugarhressingar að um-
er það hvasTeins o| það ætli að stinga maun, og þá ila^' Hversvegna kom hann vestur . Rauðardal; gnngart séra Holland, sem altaf var glaðt.r og katur
fer hrollur um mig- en alt af stendur skin af þeim ! meS allan Þennan uflmnaS? ?ann hlaUt skl°tf aS 1 °g héh kyrru fyr.r . v.rk.nu; hann var að uppfræða
eins og sfjörnum himins, og presturinn segir: «Þér | gera M augipst. Ef hann skyld, nu koma . ov.n-, Indiánaflokkana vlS Rauða og Assm.bomea. En
verður ekki hleypt inn í himnaríki!” En víst Væri ! ™ tum .tdf1^1’ mundl Jf ekkl °rufan vlS Sevet^ heugrtum var hugunnn hja henm, sem hafð. ver.ð
freistandi að komast , himnaríki, ef allir englar hafa ^ks Sefa honum et,r*sktUek>fa)n t.l að réa Norð- ieiSarstjarna mín, og vakn.ngar-eng.il vona m,nna._
stjörnur í augnastað, stjörnur sem stendur af ij6mi j Vestmenn brott ur landmu ? Ræðararmr hofðu orð- þegar harbur og ka dur vetunnn var fynr alvoru
eins oe af stáli Presturinn hefir sagt • “Þú fer í lS vanr vlS brottf,æmda nylendumenn. sem voru nu ! genginn i garð, mátt. eg naumast t.l þess hugsa, að
kvalastaðinn ! Kvalastaðinn! Eins og þar geti verið áleiS ausf,r vötnin' °f } ^eim f|okki hinn be^arna! ]>essir nýlendubúar, sem hún fylgdist með, yrðu send-
..... , , , . x 1 , Miles McDonnell, kafte.n, sem an aður hafði verið ir tij vatnanna o”-vrðu
mein kvalir en her! Þar verða englar sem hafa , ’ . ’ , , .f 11 111 vainannd m.
... , , v , „ * u i sendur fri-flutningi til Montreal, en var nu a giftu
stjornur 1 augnastaö; það verður alt og surnt, en
að
Miles McDonnell, kaftein, sem ári áður hafð. verið j ir tij vatnanna 0g yrðu að þola vetrarkuldann skýlis-
sendur frí-flutningi til Montreal, en var nú á giftu- iausir ag kaliai F.g leigði mér því hlaupara, og sendi
c,„ C1„ j samlegri bakaleið, eins og hann hafði spáð sjálfum j hann á fund beirra og skoraði á þá að hverfa aftur
•Hættu nú að hugsa um stjörnumar,”'sagði eg. ser aSur' til Rauðárdalsins. Kvaðst eg skyHh setja sjalfan
“en segðu mér heldur eitthvað um Miriam.” Mér 1>egar kafteinmnn heyrði fregnma af nýbyggj- mig að veði fyrir þvi, að þe.m yrði ekkert tjon gert.
leiddist þetta iðrunarstagl í honum. urunum um úrslit orustunnar við Seven Oaks, hafði j Sutherlandfeðginin voru í hópi þeirra, sem: aftur
Þetta þvaður í honum um engla, sem hefðu llann Þegar 1 staS braðað sér suður á bóginn, til að j sneru. Og þó að eg hefði við ýmsa erfiðleika átt
skap, og liggja til þess ástæöur, sern fíestir karlmenn tilkynna Selkirk lávarði um manndrápin. . að stríða. þá gleymdust þeir við þær ánægjustundir,
munt’. geta^fallist á, en fæstar konur skilið. Við höfðum unnið sigur, en hversu langgæður sem eg átti hér eftir í nýlendubygð Selkirks lávarðar, ^
“Þorskttrinn þinn!” Hann hvæsti orðunum út nuindi liann verða? Augsýnilega var bliku að draga því að þangað fór eg i hvert skifti, er mér slapp verk
úr sér með ósegjanlegri óstillingu. “Segja þ'ér eitt- upp, og fæstir okkar sáu vonglaðir mót hinu væntan- t*r hendi- Um sólsetursskeið hafði eg lokið störfum
hvað t.m Miriam? Eins og presturinn&og eitthvað j lega ofviðri er að fór. mínum dag hvern í vikunni. Þá var eg vanur því aö
inpra hjá mér hafi ekki alt af verið að hvetja mig j stíga á þrúgur eins °g hinir innfæddu og þjóta af
til þess! Þetta klingir alt af; “Farðu og findu ------ stað út á snæþakta sléttuna. Á daginn hafði snjórinn
Miriam! Hvar er hvíta konan? Þú sagðir ósatt? . viknað lítið eitt fyrir sólu, en þegar kólnaði hafði
Þú lézt hana fara. Findu hana! Findu hana! Findu XXV KAPÍTULI komið k hann ofurlítil skel. Helt mer þvi agætlega
hana! Hvar er Miriam? O, já, já!” J nPP5 a þfúgunum; og jafnan fór það svo, að mig bar
Honuin virtist létta við }>enna orðstraum og Liðsinni lávarðarins. ' i þessum ferðum mínum að heimili Sutherlands.
gamla kæruleysið aftur að færast yfir hann. I Eftir að De Meurona-liðið var komið veitti Franziska
“Hvar er Miriam?” spurði eg. Jafnvel þegar sigurfögnuður Norð-Vestmanna i mér oft átölur fyrir þessar kveldgöngur mínar, sem
stóð sem hæst, var þeim það þó glögt, að þeir og; hún nefndi svo, en eg hirti ekkert um það og hræddist
Selkirk lávarður voru ekki skildir að skiftum; og { óvinina ekki hót.
‘Eg get ekki imyndað mér, að þessi dauðýfli
hatfi neitt ilt í huga,” sagði eg eitt kveld við herra
a m.g þrúgurnar og kvaddi hana í kynþey;
en þegar eg opnaði hurðina gaus í móti mér svó
snörp skafrennings-hviða, að eg sá þann kost vænst-
an ;,s lata aftur hurðina meðan eg byggi mig betur
við þessu illviðri.
“Æ, Rúfus, góði! Þú getur ekki farið út í þetta
veður," sagði Franziska. Þá fyrst tókum við eftir
því, að hvassviðrið var orðið svo míkið, að húsið
skalf og nötraði.
Æth hann hafi alt í einu skollíð á með þetta
veður,” sagöi eg, “eg ,tók ekkert eftir því, að hann
vær. að ganga í illviðri.”
Eg er hrædd um, að við höfum ekki tekið eftir
því Rúfus.”
•Nei, við höfum haft annað um að hugsa,”
svaraði eg sakleysislega, en hún fór að hlægja.
“Þú ferð hvergi,” sagði hún.
“Bg hefi vindinn á eftir,” svaraði eg. Það er
eny.n hætta,” og eg hélt áfram að reima að mér
þrúgurnar.
Nu var postrllunni alt í einu smelt aftur og faðir
1' ranzisku kom fram.
Eg ætla ekki að láta neinn mann fara út úr mín-
um liusum í öðru eins veðri og þessu. Taktu af þér
þessa Skó undir eins.”
h.n eg þarf að hugsa um stigana,” svaraði eg
þrákelknislega. “Eg vil ekki að neinn geti sagt það,
að Rufus Gillespie hafi ekki verið heima þegar óvin-
ina bar.að garði.”
Vindur.nn hvein á hússtafninum og herra Suth-
erland hvesti á mig augun hálf-hissa.
Þu ert obilgjarn og þrálátur unglingur, Rúfus
sagði hann þurlega- “Eg býst við, að þú
sert staðráðinn i að fara?”
Já’ bað er e?,” svaraði eg hlæjandi.
fara.”
Dr. B. J. BRANDSON |
Office: Cor. Sherbrooke & William &
TBLErilOKK GARRY V
OFFica-TfMAR: 2-3 og 7 - 8 e. h. *
ÍHeimili: 620 McDermot Avr* I
Telepiione garry :ii* 1
Winnipeg, Man. |
| Dr. O. BJORNSON «
2
Office: Cor. Sherbrooke & William
•SOI.HFUOXKl GARRY
Olfice tímar: 2—3 og 7—8 e. h
Heimili: 806 VlCTOR STREET
TEbEPHONEi GARRy T«3
Winnipeg, Man.

■*®««®'9*®®«««®« «®«® &
§ Dr. W. J. MacTAVISH 1
g Office 724J Vargent Ave. £
Telephone Vherbr. 940.
_ l 19-12 f. m. I
Office tfmar < 3-6 e m S
I I 7-9 e! m! §
K — Heimili 487 Toronto Street _ S
£ WINNIPEG J
jjj telephonb Sherbr. 432,
mm. mm bmm m w w h m i,- m fr. »
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave 8t.
Suite 313. Tals. main 5302.
Dr. Raymond Brown,
SírfrseRingnr í augna-eyra-nef- og
háls-ejókdómum.
<¥2Q Somerset Bldg.
Talsími 7262
Cor. Ponald & PortageAve.
Heima kl. 10—i og 3—6.
J. H, CARSON,
Manufacturer of
ARTIFÍCIAL LIMBS, ORTHO-
FEDIC APPLIANCES,Trusses.
Phone 8426
857 Notre Danic WINNIPE®
Gillespie,’
Eg ætla
Jæja, taktu þá hundana og farðu á sleða,” sagði
hann og vingjarnlegum glampa brá tfyrir
1 graum)
úr, að eg fór af stað á
að loðklæðum, svo
Hann svaraði spurningu minni engu, en hélt á
fram að tala við sjálfan sig.
“Enginn friður — engin ró — enginn söngur j þessi þrekmikli aðalsmaður lét ekki lengi á því standa,
og skemtun fyrri en Miriam finst!” að hann kæmi til skjalanna á ný. Manndrápin við
Var maðurinn orðinn geggjaður? Bátarnir j Seven Ooks voru fréttir, sem honum komu einkar vel Sutherland, og átti eg við hermennina.
voru nú að hverfa siónum. Eg gat ekki beðið í °g hann hafði lengi beðið eftir. Nú hraðaði hanrl „ . . , f„. . .„ , , ,
J & & ° . . . „ . . , „ Að undirlagi Franzisku hafði eg tekið upp a þvi
lennur- f°r sinm vestur, hertýgjaður alvæpm laganna; mað-; „ , & . ^
fe ... . f , , , - ._. „ ...... ’ . , r . ,, • , , að koma eins snemma eins og eg gat, og sem oftast
Heyrðu, Louis ” sagði eg, ef þu.hefir eitthvað ur, jatnmikils verður eins og hann var. gat ekki lagt . 8 fe s ’ s
.» segjamér! Þá *** þ!» flfó.,! Eg ge. ekki be«- af s.a* ú. í óbygóir, á„ þes, a» hafa allmikinn úiann- jÆú W
ið leneur'” : afla ser td styrktar og aðstoðar. Það ihafði að aS Sfal/ a aS r 5 P° aSe£ nenfdlst Par
“Veizta Þá. aö eg skrök,a»i' aö þér i gilinu! minnsta kos.i aö yfirvarpi, er hann tók me» sér þau írlm kveldmu Hann var nu fannn aö taka
forSum ?” Ju i h,„n horföi fas. á mig. | «0 eöa þrjú hundrnö máiaiiös, er nú fyjgöu h„„- - -
“Já, það veit eg vel, og eg hefí refsað þér tvisvar i um- auk allra annara nbbalda er . for.na hofðu sheg- f
fvrir það ” svaraði eg jist- það mun mála sannast, að Ieitun hafi verið | ' Eg held helzt, að þeir hafi ekki í huga að gera
■ 1 ’ , . f . . , f. f , • . á meiri óþjóðalýð, en Selkirk lávarður hafði sér til j neitt af sér,” endurtók eg.
fe ^11 veif. .va f.° 1S, <e.lr f í16.,. . vamar í þessari vesturför sinni. Málaliðsmennirnir j Hann ýtti gleraugunum upp á ennið, lokaði
ínt.um ^ va 01S e ir a í^101 yrir lian>. j vorn hratið úr hersveitum Evrópumanna, sem átt | postillunni, sem hann hafði verið að lesa í og hnyklaði
spurði ^ ann 1 anri. . ^ höfðu í höggi við Napoleon og komu rakleitt úr! brýrnar ákaflega, eins og hann ætti i miklu stríði við
‘ Já, Louis, það veit eg. , j hersveitum De Meurons. Fregnin, sem bátaflotinn ! sjálfan sig um það, sem hann ætlaði að segja og
“Og ertu fús til að fyrirgefa það a’t? Ertu fús j frá Fort illiam bar um. komu Selkirk lávarðar, hlaut komst eg síðar að því, að svo hafði verið.
til að kalla jafntefli með okkur ?” j og ag skýra til fullnustu hvernig á því stóð, að þessi
“Já, Louis, að því er mig snertir. En guð al- j bátafloti hraðaði nú ferð sinni aftur til að verja
máttugur getur einn fyrirgefið alt það, sem hún hef- I Norð-Vestmenn við Superior-vatn; og á þvi var
ir orðið að þola fyrir þínar sakir.” heldur ekki vanþörf- Smátt og smátt tóku okkur í
Nú spratt hann upp og greip um hönd mína. j Rauðárdalnum að berast fréttir af atburðum þeim,
“Þú ert ungur og óreyndur,” svaraði hann. “En
eg get ímyndað mér, að þú gætir gert félagí þínu
góðan greiða með því að hafa auga á þeim óróaseggj-
um, sem eru að smíða stiga.”
“Hvað þá? Hafa þeir verið að smíða stiga,’/
augunum. Það varð svo
hundasleða Sutherlands, vel búinn
að eg var öruggur fyrir kulda.
Og það var engin vanþörf á því að vera vel Ibú-
T, Það er vanale^’ aS ÞV1 sé haldið fram, að
gomlum nýlendumönnum hafi hætt við að ýkja vetr-
arkuldann. En það get eg sagt, að varla er hægt að
m,kla um of biturleik frostgrimdanna á afdrepslausri
eyðislettunni. Skafrenningurinn var eins og æðandi
særo . Þeir sem eiga heima í þröngum fjalldölum,
>dr SCna Veður ekkl na ti!’ Þeir eiga bágt meö að geta
Iiærn hVf ktl,dinn á eyðisléttunni er næmur og
sar. í ofvjðrinu varð hróp mitt til hundanna eins
°g mattlaust hviskur, sem vindurinn sleit af vörnrn
mmum og feykti burt með sér. Snæ-örvarnar smugu
nn um oll OP a fotum marnis og stungu eins og
hvassir hmfsoddar. Ef ekki hefði verið skógarbehið
V dna td að retta siff eftir> Þá hefði það verið fá-
smna að leggja út í þetta veður um dagtima, en enn
þa mem hask, að næturlagi. Eg stefndi hundunum
em bemast að skógarbeltinu. Skógurinn dróg úr
vassv.ðrmn um stund, og varð mér þess vegna ofur-
o ' þTrða aS átta mig 1 kófinu’ sem var biksvart eins
°g hrlað upp af hv.rfilbyl. Nýi snjórinn var ekki
orð.nn svo mikill, að hundarnir ættu erfítt með að
komast áfram. Vindurinn var á eftir og bar þá því
hratt , gegnum skóginn og út á auða sléttuna. Ekk-
ert ljós gat eg séð neinsstaðar, en þó þóttist eg vita
að eg gat ekki verið langt frá virkinu, og sneri því
hundunum t.l vinstri handar að ánni. Það var því
hkast, að hundarnir fyndu það á sér, að þeir væru
komnir nærr, mannabygðum. Þeir tóku undir sig
harðan sprett, og er þeir höfðu hlaupið láppkorn vissi
eg ekki fyrn til en þeir stönzuðu við það, að sleðinn
rakst . vegg svo snart, að eg valt út úr honum
A. S. Bardal
843 SHEREROOKE ST.
sebir líkkistur og annasi
jm uUarir. Allur útbán-
aBur sá bezti. Knnfretn-
ur selur hann allskonar
minnisvarBa og iegsteina
Tals G 2152
8. A. 8IGURD8ON
Tals. Sherbr, 2786
J. J. MYER8
Tals. Ft.R. 958
SICURDSQN & MYEBS
BYCCIfiCAftEfiN og F/\STEICN/\SALAR
Skrifstofa: Ta’.sími M 446
510 Mclntyre Block. Winnipeg
MISS EMILY LONG
Hjúkrunarkona
675 Agnes Street
Tals. Garry 579.
S. K. Hall,
Phone Garry 3969
701 Victor St. Winnipeg
A. S. BAflDAL,
selui
Granitc
Lcéstcina
alls kcnar stærðir.
Þesr sem ætla sér aB ka p-
LEGSTEINA geta því fengið þj,
meö mjög rýmilegu veröi og ættu
að senda pantanir sem fyt.i. til
A. S. BARDAL
843 Sherbrooke St.
Bardal Block