Lögberg - 02.05.1912, Page 6

Lögberg - 02.05.1912, Page 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2. MAÍ 1912. HERTEKINN. Bftir SIR ARTHUR CONAN DOYLE. Fyrst og fremst þá haföi eg svo mikiS traust á sjálfum mér. aS eg var handviss um aS mér mundi takast aS strjúka. I öSru lagi, þá var fólkiS mitt ekki ríkt, þó þaS væri vel metiS, og eg gat ekki fengiS þaS af mér aS taka nokkuS af^inntektum móSur minnar, sem ekki voru miklar. Hins vegar hæfSi þaS engan veginn öSrum eins manni og mér, aS geta ekki haldiö mig eins vel og borgarafólk 1 ensku sveitarþorpi, ell- egar þaö, aS geta ekki sýnt þeim stúlkum, sem kynnu aS hænast aS mér, vináttuvott meS hugulsemi og smávegis gjöfum. Af þessum ástæSum var þaS, aS eg kaus heldur aS vera settur í hiS dimma íangelsi í Dartmoor. heldur en aS ganga laus. Og nú ætla eg aS segja vkkur litiS eitt af því, sem dreif á daga mína í Englandi. og skuluS þiS fá aS sjá, hvort lávarStirinn Wellington varS sannspár, þegar hann kvaS hinn ’enska konung mundu halda mér. En nú er þess aS geta, aS ef eg hefSi ekki byrjaö á og ætlaö mér aS segja ykkur frá þvt sem fynr mig kom, þá gæti eg í alt kveld sagt ykkur sögur af því, sem gerSist í Dartmoor, því aS margir sögulegir at- . . burSir urSu þar á þeim skuggalega staS. Aldrei hef- skal eS' seSJa ykkl’r; . . ir nokkur staöur fundist honum líkur,'því aö fang- vmnutol. Eg þurfti ahald til aö losa um stem oörum Þar voru saman komn- ! me?,n vindaugans, og eg atti von á, aö eg mundt Vindauga eöa gluggagat var á klefa okkar, svo lítiS, aö ungbarn heföi ekki komist fyrir í þvi; þar á ofan var digur járnslá í því. Þaö var ekki árenni- legt, eins og þiS skiljiö, en sú sannfæring festist í mér, aS viS yröum aö leggja þar aö, eöa gefast upp. En ekki tók betra viS, þegar út var komiö, því aö þar var fangelsisgaröurinn og tvennir veggir utan um hann. Hvaö um þaö, eg sagöi viS hinn fúla félaga minn, aö þaS væri timi til kominn aö tala um Vislu, þegar komiö væri yfir Rín, og tók til starfa. Eg fékk mér járntein úr rúrrabotninum og byrjaöi aö losa kalkiö um endann á járnslánni. Eg var vanur aS vinna i þrjár klukkustundir og stökkva upp í rúm, er eg heyröi höfuövörSinn koma. Þegar hann var far- inn hjá, hélt eg áfram í aörar þrjár og oft aörar þrjár til, því aS Beaumont reyndist svo seinn og klaufvirk- ur, aS eg varö aS taka aö mér verk okkar beggja. Eg gerSi mér stundum í hug, aS sveitin min biöi mín úti fyrir meö bumbum og hermerkjum og slagálum af lébaröa skinni og allri herneskjti. Þá tók eg spretti og hamaöist þangaS til járnteinninn var roöinn blóöstorku eins og ryösleginn væri. Og þannig hélt eg áfram nótt eftir nótt aS losa kalkiö og fakli þaö i dý-nunni í rúmi minu, þangaS til aö járn- sláin losnaöi; þá tók eg um hana báöum höndum og kipti henni burt, og var þá fyrsta skrefiS stigiö til lausnar minnar. Ykkur mun forvitni á aö vita hverju eg var nær, úr þvi vindaugaö var svo lítiS, eins og eg sagöi, aS ungbarn heföi ekki getaS komist í gegnum þaö. ÞaS Eg haföi unniö tvent: vopn og þurfa á vopni aö halda þegar út kæmi. Eg tók þegar til viö steininn og pikkaöi og boraöi alt í kring um hann meö járnslánni. Eg þárf ekki aS geta þess, aö eg hreinsaSi vandlq»a gólfiS á hverjum morgni; og sömuleiöis gekk eg vel frá rifunni kringum steininn og feldi í hana feiti cg' sléttaöi yfir meB sóti. Eg var i þrjár vikur aS losa um steininn, en þar kom eina nótt, aS eg gat mjakaS honum burt og sá tíu stjörnur út um gatiS, en áSur haföi eg aöeins séö fjórar. elsiö var bygt á stórri auön. ar 8 eöa xo þúsundir manns — hermenn. gáiö aS, reyndir menn aö karlmensku. I kringum húsin var tvöfaldur garöur og siki og varSmenn og herliö til gæzlu, en þaS veit trúa min, aö slika menn var ekki unt aö byrgja inni sem sauöi i rétt. Þeir struku tveir og tveir eSa jafnvel tugum saman i einu; þá dundi viö kanónu-skot og herliS var gert út i allar áttir aS leita, en viö, sem eftir vorum. geröum þá óp mikiö og hlógum og dönsuöum og “Vive l’Empereur!” , ,, , , kvaö viö um alt hiö mikla fangelsis-gimald. þar til Wtir þaö kom eg stemmum , samt lag og gekk fra gæzlumenn urBu ÓSir og uppvægir og sneru aö okkur ^ nieö aSursögöum hætt,, þv, eg ætlaöi svo a, aö bvssunum ViS bar þaö. aö viö tókum okkur saman tunglsljoss laust mund, veröa eftir þrjar nætur, og þa og reyndum aö sleppa allir í ei u, og var þá send ^tlaSi eg okkur aö leita á brott. HSshjálp frá Plymouth meö storskotaliSi og mörgum Xu var svo komiö, aö viS atturn vlsan gang út , byssum, og tókum viS í móti þeim meö herópinu fangagaröinn, en eg var hvergi nærri eins öruggur “Vive l'Empereur!”. Margir atburöir gerSust þar um aö komast á brott þaSan. Mér þótti ekki gott, aö frásögulegir. þvi aö víö vorom engin börn í leiknum hugsa til þess aö fara fýluferS. leita fyrir mér hér " e„ held eg megi segja. aö þeir, sem áttu aö gæta og þar til ónýtis og snúa síöan aftur til holu minnar okkar hafi haft nóg aö gera. 1 örvænting, eSa veröa tekinn af varSmönnum og ÞiS skuluö vi' ', aö hinir herteknu menn í Dart-1 fluttur í klefa neSanjarSar, dimman og votan, eins og moor höföu lar ’gæzlu sín á milli og dómstól og gert var viö þá, sem strokiö höfSu og náSu-st á flótt- sóttu þar sakir of dæmdu refsingar þjófum og óróa- anum. Eg tók þvi’til aö gera ráö fyrir þvi, hvaö seg^jum — en allra he’zt þei n. sem fundnir voru aö gera skyldi þegar út kæmi. Eg hefi aldrei íengiö svikuin Um þaö levti sem eg kom þangaö, þá haföi færi á þvi eins og þiö vitiö, aö reyna mig sem hers- einn, Meunier nokkur frá Rlieims, lostiö upp ráSa- höföingja. Þaö hefir stundum hent mig.helzt ef eg o-erö npkkurri ,rm brotthlaup. Um kveldiö var hann-jhefi haft eitt eöa tvö staup af víni í kollinum, aö skilinn eftir hja félogum sinum meö því aS heimildar finna upp hin snjöllustu hernaöar-brögö og gera ráS þurfti aS leita til þes* aö færa hann; hann baS þá j um herferöir, bæSi löng og kænleg, og þaö hefir þá gráitandi gæzlumennina aö skilja sig ekki eftir. féll á kné veinandi og sárbændi þá aS taka jsig burt, en þeir skíídu hann eftir. meöal félaganra, sem hann haföi svikiS. Þá nótt va dómur settur, sökin sótt og var- hálfunt hljóöur,, fanginn keflaöur og dómarinn ín 1 svifiö aS mér, aö öSru vísi mundi hafa fariS fyrir keisaranum, ef hann heföi trúaS mér fyrir aö stýra heilli herdeild. En hvaS sem því liöur, þó þarf sá, sem ræöur fyrir léttu riddaraliSi, aöi hafa snarræöi og hvatleik til aS bera, flestum öörum fremur, og þar dularbúinn. Um , rguróin komu fangaveröirnir aö igat eg inætt hverjtmt sem vera skyldi. Hér þurfti eg vitja hans. en þá var okki nokkm- tætla eftir af hon- hvorutveggja aö halda, og eg treysti því vel, aö þaö um. Þeir voru ráSugir þeir piltar. og höföu sitt lag mundi ekki bregöast mér, þegar í raun ræki. Innri veggurinn var tólf feta hár og bygöur úr tígulsteini; upp úr honum stóöu járngaddar meö 3 þuml. millibili. Ytri vegginn hafSi eg séö í svip einu sinni eöa tvisvar, þegar innra portiS stóö opiö; hann sýndist vera álika hár; járngaddar stóöu upp úr hon- um lika. Tíu álna bil var i milli veggjanna, en engir varSmenn voru þar, hélt eg, nema viö hliöin. Hitt visSi eg, aö hermönnum var skipaö umhverfis ytri múrinn, meö litlu millibili í milli hvers. Þetta var hnútan, góöir bræöur, sem eg átti aö brjóta meS tveim höndum tómum. » Til þess aS komast yfir veggina, reiddi eg mig á ! Beaumont; hann var manna hæstur vexti, og eg geröi á því sem þeir geröu. ViS fyrirliðamir vorum hafðir i sérstöku húsi og var skringilegt aö líta yfir þann hóp. ViS fengum aS halda herklæ'unum og fundust þar foringjar úr oHum þeim sveitum, sem Victor og Massena og Ney höfSu aö stýra. og sumir höfSu veriö þarna alla tiS síöan Junot b?iö ósigurinn við Vimiera. Þar voro sjassörar í gr cnum kyrtlum, húsarar og blá-móttlaöir dragnúnar og kesjumenn meS hvitar bringur. Há- vaöinn var þó sjóliSsforingjar, því aö Englendingar höföu haft vfirhöndina á sjó. Eg skildi aldrei hvern- ig á því stóS, fyr en eg var fluttur sjóleiS frá Oporto til Plymouth; þá lá eg sjö daga í rúminu og hefSi ekki getaS hreyft leg eöa liö, þé> hermerki svdtar r£g fyrir, aö klifrast upp á axlimar á honum og vega minnar heföi venö tek.5 fyrir augunum á mer. a mjg. þannig upp. Mundi mér takast aS draga hann var einmitt i slíktt ótugtarveSri. að Xelson nabi ser ^ eftfr mér? ÞaS var mergurinn málsins, því aö niöri á okkur. þegar eg tek mig saman viS félaga minn, þá mundi Undir eins og eg var kaminn i fangelsiö i Dart- enginn hlutur í jörS né á geta komiS mér til þess aS moor, þá tók eg til að hugsa um aS strjúka, og þið j skilja viS hann, jafnvel þótt mér væri elckert vel til megiö vel trúa þvi, að eg. meö tólf herferöa reynslu, hans. Ef svo færi, aS hann kæmist ekki upp á eftir .. , muni hafa fundiö einhvern útveg áður en lagt um'mér, þá var þaö sjálfsögS skylda mín, aö snúa ofan j m®nnum 1 uthverfum Parísarborgar — en alls ekki leiö. ViS vorum tveir h'erforingjar um klefa; mér til hans aftur. Hahn sýndist'ekki bera mikinn kvíS- i 1enyannl °S ærlegum dreng eins og mér. gazt lítt að þvi, þvi laxmaður minn var ekki aö mínu boga fyrir því sjálfur, svo eg bjóst viS, aS hann ■ HvaS um þaö. Honum var ervitt um andar- skapi; hann hét Beaumont, úr þeim hluta stórskota- treysti hvatleik sinum. dráttinn; þaö sogaði í honum og snörlaöi viS hvert liðs, sem ætlaSur var til skyndiferSa, maður mik- Enn fremur var mikiö undir því komiö, hver iH vexti. þegjandalegur og ómannblendinn; hann varS V'örS héldi fram undan klefa mínum þann hluta næt- handtekinn af ensku riddaraliSi 1 orustunni hjá As- uri þegar viö réSum til brotthlaups. VarSmönnum torga. t.veim árum á undan mér. var skjft hverjar tvær stundir, til þess aS eiga þaS ; Það kemur ekki oft fyrir, að eg hitti á sem ekki^yerði vel til mín, ef viö erum nokkuö aö raði, þvi aS dagfar mitt og íramkoma er eins þejrra var rnikill munur. Sumir voro svo árva'krir. ur,” mælti eg. “Það eru ekki aSrir en þeir kjark- iausu, sem æfinlega gera ráð fyrir þvi versta.” Þá' brá' roða í hans þunnu vanga; mér þótti ekk- ert aö því, vegna þess að þá sá eg þó, aS þaö var til skap í honum. Hann rétti hendina til vatnskrukk- unnar, eins og hann ætlaði sér aS kasta henni í mig, en hætti viS, ypti öxlum og sat þegjandi á rúmi sinu og einblíndi niöur í gólfið, þaS sem eftir var kvelds- ins. Eg gat ekki varist því, aö hugsa meS sjálfum mér, aö eg mundi gera stórskotaliöinu lítinn greiSa n eS því aö færa þvi hann aftur. Aldrei hefi eg lifað kveld, er lengur var aö höa en þetta. Undir dagsetriö fór aö hvessa og um þaö ieyti þegar aldimt var oröiS, var komiS hvínandi rok. Út um VindatigaS sá enga stjörnu, heldur svarta bólstra, meS miklu skýjafari. Skömmu siðar fór aö rigna og '• ar mér þá ómögulegt aö heyra fótatak vaiðmanna fyrir veðrinu. “Ef eg heyri ekki til þeirra”, hugsaöi eg meö mér, “þá er þaö ekki líklegt. að þeir hey/i til mín.” Eg beið nú þangaS til höfuö- vóröur kom og leit inn í gegnunt járngrindurnar á hurSinni; síSan skimaöi eg og hleraði viö vindaugað góöa stund; eg heyrSi ekkert til varðmanns og þóttist öruggur, að hann heföi leitaö inn i skotiS sitt, og nú var stundin komin aö hefjast handa. Eg kipti járn- slánni úr vindauganu, mjakaSi burtu steininum og benti félaga minum aS smokka sér út á undan mér. “Þii á tindan, ofursti!” mælti hann. “Vilt þú ekki fara á undan?” spuröi eg. “Eg vildi heldur, aS þú sýndir mér aðferðina.” “Komdu þá á eftir mér; en farSu hægt, þvi aS líf þitt liggur við.” Eg heyröi í myrkrinu, aS tennumar nötruöu í honurn; hann skalf og hristist og mér flaug i hug, hvort nokkur maðitr heföl áSur haft slíkan félaga í háskaferð. HvaS um það, eg greip járnslána, steig upp á stólinn minn og staikk höfðinu og herSunum' í gatiS. En þegar eg var kominn hálfur ú)t, iþá tók laxmaður minn um hnén á mér og kallaði stundar hátt: “Hjálp! Hjálp! Fangi að strj;ka! Fangi aö strjúka!” £g ætla ekki að lýsa þvi fyrir ykkur, góöir vinir! ftvernig mér varS viö. Eg skildi vitaskuld undir eins hvaö mannfýlunni gekk til. Hví skyldi hann hætta Iifi sínu í stroku-ferð, úr þvi aö hann átti vísa lausn- ina hjá Englendingum, fyrir aö hindra fanga frá aö strjúka, og það mann, sem var honum miklu fremri ? Eg fann þaö fljótt aö hann var huglaus og ólhrein- lyndur, en aöra eins varmensku og þetta hafði eg aldrei ætlaö honum. Sá sem hefir alist upp meö góðu fólki og umgengist ærlega drengi alla sína æfi, g%rir ekki ráS fyrir annari eins þrælslund og þessari og því kom þessi atburður aS mér óvörum. Hann hugsaði ekki út í þaö, þessi fáráöur, aö honum var meiri háski búinn .heldur en mér. Eg mjakaSi mér inn úr gatinu aftur, tók til hans í kol- niöamyrkrinu, náöi að taka fyrir kverkarnar á hon- um meö vinstri hendinni og sló hann tvisvar 1 höfuö- iö meS jámslánni. ViS fyrra höggiö rak hann upp væl eins og rakki, sem stigiö er ofan á, en viö síðara höggið umlaði í honum og meö þaö féll hann endi- langur á gólfið. Þvínæst settist eg á rúmið mitt og beið rólega þeirrar hegningar, sem dýflizuverSirnir mundu á mig leggja. Stund leiö, en ekki heyröist neitt nema snörlið i ókindinni. sem lá meövitundarlaus á gólfinu. Gat þaö verið, aS köllin heföu ekki heyrst gegnum óveör- iö? Eg gat varla búist viö því, en svo liSu nokkrar mmútur, að eg varö einskis var, hvorki í göngunum né í fangekisgarðinum, og þá hlaut eg að trúa þvi. Eg strauk svitann af enninu á mér og hugsaSi fyrir mér, hvaö nú skyldi til bragðs taka. Eitt sýndist vist: maöurinn, sem á gólfinu lá, blaut aö deyja. Ef eg skildi viö hann eins og hann var, þá var ekki aö vita, hve skjótt hann mundi rakna viö og gefa hljóS af sér. Eg þreifaöi fyrir mér í myrkrinu, því að ekki þoröi eg aS kveikja, og fann nokkuð vott fyrir mér; það var höfuðiS á honum. Eg reiddi slána til höggs, en eg reiddi hana aldrei fram, vinir! eg gat ekki fengiö það af mér. Eg hefi vegiö margan mann í orustum og hólmgöngum og það göfuga menn og góöa drengi, sem eg hefi ekkert ilt haft til aö segja. En þetta kvikindi ætlaöi aö vinna mér mikið mein og var svo illur þegn, að hann hefði ekki átt að fá að skriða á jöröinni — og samt gat eg ekki fengiS af mér aö rota hann. önnur eins verk kunna vel aS hæfa spönskum illvirkjum og úti- legumönnum, eöa ef i þaö fer, frönskum upphlaups- rmmi w r&rsrwrmsrs VEGGJA GIPS Hið bezta kostar yður ekki meir en það lélega eða svikna. BiöjiS kaupmann yðar um ,,Empire“ merkiö viöar, Cement veggja og finish plaster — sem er bezta ve&gJa gips sem til er. Eigum vér að segja yö- ur nokkuö um ,,Empire“ Plaster Board—sem eldur vir.nur ekki á. Einungis búiö til hjá Manitoba Gypsum Co.Ltd. Wmnippg, Manitoba SKRJFIS) F.FTIR BÆKLINGI VORUM YÐ —UR MÚN ÞYKJA HANN ÞESS VERÐUR. Dr. R. L. HURST, Member of the Royal College of Surgeons, Eng., útskrifaður af Royal College of Phys- icians, London. SérfræBingur í brjóst- tauga-og kven-sjúkómum. Skrifstofa: 305 Kennedy Bldg., Portage Ave. (á móti Eatons). Tals, M. 814. Tími til viöials, ro-12, 3-5, 7-9. ^ -»-<é $ THOS. H. JOHNSOM og | HJÁLMAR A. BERGMAN, | fslenzkir lógfræCins'ar, í * S-kri'Fstofa:— Rooid 811 McArtkur J ^ Building, Portage Avenue áritun: P. o. Box 1056. | Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg J —ééé—é—ééé— Dr. B. J.BRANDSON Office: Cor. Sherbrooke & William TEIEPHONK GARRySSO OifFicE-TfMAR: 2—3 og 7—8 e. h. Hkimili: 620 McDkrmot Avb. Tkieprone GARRY 321 Wlnnipeg, Man. «»®®«««««\s«««« «««.«, »jC* andartak og þaraf vonaði eg, aö góöur tími mundi líða þangaö til hann raknaði viö. Eg tróö upp í hann þétt og vel, skar brekániö 1 lengjur og batt hann viö rúmstuöulinn og gekk svo frá honum, aö eg var ó- á mann, vlst_ as þeir væru árvakrir, en eg haföi séð til þeirra kræddur um aö hann gæti losað sig áöur en næsti iö saman gluggagati okkar á hverri nóttu, og það sá eg, aö höfuövöröur gengi um, meö því aö hann mundi líka — eins Kejrra var mikill munur. Sumir voro svo árva'krir, vera máttfarinn af sárum og blóörás. En nú var nýr ■P til fótanna og hljóp eins hratt og eg gat út á heið- ^ arnar. Drottinn minn. þvilík hlaup! Eg haföi veðrið á nióti. svo aö rigningin skall framan í mig en storm- urinn hvein og hamaðist og keyröi vætuna inn aö skinni á mér á lítilii stund. Oft datt eg um þúfur eöa viöarrætur, ofan 1 skuröi < öa holur eöa þyrna. Fötin rifnuöu utan af mér, eg var viða blóðrisa og á- kaflega móöur. Tungan í mér var eins og leður, fæturnir ein-s og blý og hjartað í mér barðist eins og bumbu-sprotar. Samt hélt eg áfram, linaði aldrei á. heldur hljóp eins og fætur toguðu. En eg hljóp ekki út i bláinn, heldur haföi eg hugsað fyrirfram, hvert halda skyldi. Allir, sep strokiö höföu úr fangelsinu til þessa, höfðu haildiö til sjávar. En eg haföi ráðið meö mér, að halda inn í landiö, frá sjónum, ogjxaö því fremur, sem eg haföi sagt Beaumont hitt. Eg ætlaöi mér að flýja noröur á bóginn, en þeir mundu leita mín til suðurs. Hann var á norðan, þegar eg lagöi af staö, og eg tók áttina eftir veðurstöðunni. Eg hljóp nú sem af tók langa lengi. þar til eg kom ^uga á tvö ljós fram undan mér. Eg nam staö- ar og ihugaði hvaö gera skyldi; eg var enn þá í hús- ara-klæðunum, og mér fanst þaö liggja næst, aö fá mér föt svo aö herklæðin kæmu elcki upp um mig. Ef þessi ljós voru fná mannabygö, þá þótti mér lik- legt, aö eg gæti komist þar yfir þau. Eg færöi mig nær, og tók nú aö sjá eftir því, aö eg skildi eftir járn- síána, því aö eg var ráöinn í því aö berjast til þraut- ar og láta lieldur lífiö en aö vera tekinn höndum á ný. Eg sá fljótt, aö þarna var engin bygð, heldur lagöi birtuna frá tveim ljóskerum, er héngu 'Sitt hvoru megin á vagni, og sá eg viö glætuna frá þeim viöa braut fyrir framan mig. Eg hnipraði mig saman í runnunum meöfram henni og aögætti vel þaö sem fyrir mig bar, og enn þann dag í dag sé eg þaö fyrir mér eins skýrtt og þá. Tveir hestar stóöu fyrir vagn- inum og rauk upp af þeim af svita; drengur eöa mann- væs'kill stóö fyrir þeim og hélt í stengurnar, en vagninn stóð á þnemur hjólum, hiö fjórða var brotið frá og lá þar á veginum. Meöan eg horföi á þetta þá var glugganum á vagninum hleypt niður og sá eg þá í lítið og laglegt konu-andlit undan snoturlega prý'ddum hatti. “Hvaö á eg til bragös aö ta'ka?” kallaöi kven- maðurinn í kvíðatón til ökusveinsins. “Herra Char- les hefir sjálfsagt vilst, svo aö eg verö liklega aö hýr- ast hérna á heiðinni í nótt.” “Hver veit nema eg geti orðið iþér aö liði, mad- ama góð,” sagöi eg og stökk fram úr runnunum í birtuna frá ljó’skeronum. Eg skoöa þaö sérílagi skyldu mína aö liðsinna kvenmanni, sem i nauöum er stödd ,og þessi kona var lagleg. Þiö megið ekki gleymá því, aö eg var ekki nema 28 ára gamall, þó eg ofursti væri. Henni brá svo viö, þegar hún sá mig, aö hjún hljóöaði hástöfum. Eins og þiö skiljið, þá var eg ekki vel til reika eftir hlaupin og byltumar í nátt- myrkrinu, höfuöfatiö böglaö og brotiö, herklæöin uppslett og rifin, óhreinn í framan og allur votur eins og dreginn af sundi, vitanlega, og því mátti þaö virö- Dr. O. BJORN&ON Office: Cor, Sherbrooke & William r*tL.EPHONK, GARRY 32» Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h. Heimili: 806 Victor Strkbt TEEEPBONE: GARRY T03 Winnipeg, Man. <9 « «««« # |WWW>IWMfWWWHWHVHWWHHV>WHMHVJWa Dr. W. J. MacTAVISH | Office 724J Aargent Ave. Telephone Aherbr. 940. t 19-12 f. m. 1 Qffice tfmar -í 3-6 e. m. ' t-8 e. m. g — Heimili 467 Toronto Street ® WINNIPEG Si ^tblbfhonk Sherbr. 432. wmbh m w, hm w MHiiitÍ J. G. SNŒDAL TANNLŒKNIfí. ENDERTON BUILDNG, Portage Ave., Cor. Hargrave 8L Suite 313. Tals. main 5302. J Dr. Raymond Brown, * * SlrfrorOiogur í augna-eyra-nef- og kála-sjúkdótnum. í526 Sovnerset Bldg. Talaími 7292 Cor. Donald 4 Portage Ave. Heima kl. 10—1 og 3—6. jj —* og 3—o, J, H, CARSON, Mannfacturer of ARTIFICIAL LIMBS, ORTHO- PEDIC APPLIANCES,Trusaea. Phone 842« 857 Notre Danie WINRIPB« A. S. Bardal 843 SHERBROOKE ST. eelnr lfkkistnr og annast om ðiiarir. Allur útbún aBur sá bezti. Gnnfrem- ur selur bann allskonar minnisvarBa og legsteina Tb1* Oaari-jr 2162 og ykkttr er kunnugt. En þessi náungi brosti aldrei a5 ekki hijóp rwtta um garöinn, svo aö þeir tækju j þröskuldur í vegi, því aö þiö muniö, aö eg haföi reitt að spaugsyrðum mínum, vildi ekki hlusta á mig. ef ekk; eft;r þv;gn margir voru þó þeir, sem ekki | a hans löngtt leggi til þess að komast yfir ntúr- ... - illa lá á mér, heldur sat þegjandi og glápti á mig með hugsuöu um ánnaö en aö hafa sem minst fyrir, og-!ana. Eg var svo gramur og sár. að mér lá viö aö jast ktt fýsilegt aö hitta mig úti á miöri heiði um lág fýlttsvip. svo aö mér datt stundum í hug, að hanrí blunduöu fram á byssur sínar eins vært og heima hjá ' ka'sta mer nigur > örvænting; en þá hugsaöi eg til C 4 f~~“ væri sturlaöur oröinn af sinni löngu fangelsis-vist. j^r f;gurSæng. Einn tók öörum frarfl í þessu. maö-!ilennar m<?)ður minnar og til keisarans. “Ekki aö Eg segi þaö satt, aö eg þráöi stundum, aö hann Böu- ur diRUr og feitlaginn; þaö var hans vani, aö skoröa | missa móðinn!” sagöi eg viö sjálfan mig. “Ilver vet minn væri kominn, eöa einhver félagt minn pr sjg ; skot; nokkrU; halla sér fram á byssttna og dúra annar en Etienne Gerard mttndi vera nauðitglega húsara-liöinu, í staðinn fyrir þetta dauðýfli. En eg 'vært þær tvær stundirnar, sem honum yar vöröur I staddur nú, en sá ungi maöur lætur ekki smámunina öur, og ætlaöur; eg lék það oftsinnis, aö fleygja kalkmola i | standa fyrir sér. varð aö taka manninn eins og hann var geröur, og ;ætlagur. eg jék þaö oftsinnis. að fleygj þaö lá í augum ttppi. aö eg gat enga tilraun gert til gegnum’ vindaugað fyrir fætur hans, en tókst aldrei að strjúka. nema hann geng i þaö meö mér. því aö vekja banrl. Svo vildi vel til, aö þessum svefnuga hvaö gat eg gert. svo aö hann tæki ekki eftir þvi ? naunga var ætlaður vöröurinn tvær stundimar næstu Eg braut ttpp ár því viö bann. á huldu fyrst, síöan eft;r miSnaettiS þá nótt. sem eg haföi ráöið að strjúka. slána mína. Því næst skreið eg út um gatið og út í I mi^y °£ ?eUö gert ykktir í htig, hvernig henni hafi berara, þar til eg þóttist sannfærður um, aö hann Þegar á daginn leiö, næstan fyrir, gerðist mér fangagaríinn; þar var svo rnikiö myrkriö, aö eg sá ! getlst at5 Þvl' væri öntggur i þessari fyriræthin. órótt ;nnanbrjósts, og mikinn hluta þess dags gekk eg ekki handa minna sikil, og eftir þvi var rokiö og I ‘<!Eg þakka þér mikiö vel fyrir,” mælti hún. “Vig Eg tók nú aö rannsaka klefann, veggi, gólf og um gólf í klefa mínum, eins og mús í gildru, og haföi rigningin, og af varðmönnunum haföi eg ekkert a« ! höfurn fengiö siæmt veöur og erviða ferö alla leiö loft: en þar var ramlega um búið. svo aö frágangs- ærnar áhyggjur; stundum kveiö eg því. aö vörðurinn óttast neiha eg ræki mig á þá. Þegar eg kom aö tra Tavistock. Loksirís brotnaöi eitt hjóliö frá vagn- var aö leita þar á. Hurðin var úr járni og járnslá mtmdi «|á nýVirki á múrnum, þar sem kalkið var múrgarðinum, þá kastaöi eg slánni yfir 'hann, dró að inum- °gf vie erum strönduð hér á miöri heiöinni aaaI. j._1 1______ X Z, L j ' 1 1 • L T1 * ATnXiirtnn mírm íi/irro 1 íi'lrloc' íAr oX f nættiö. Samt fann hún þaö fljótt, eftir fyrsta viö- 'bragðið, aö eg var henni vel sinnandi, og eg gat jafn ve! séö þaö út úr hennar fögru augum, aö henni fanst nokkuð til um látbragð mitt og limaburö. “Eg ætl^öi mér ekki aö gera þér ilt við, mad- ama," mælti eg. “Eg heyrði hvaö þú sagöir og fanst Þessu næst tók eg lökin úr rúmunum okkar, reif ; ^a® sjálfsögö skylda nun, aö bjóða þér liöveizlu þau 1 lengjur, hnýtti þær sáman og hafði nú langa !mina' ^ iineifí?ii miK fyrir henni um leið iog eg taug og fullsterka; endann batt eg um miöja járn- >a^‘"'i ^etta' i>i‘<’ þ^kkiö, hvernig eg fer aö hneigja fyrir að utan veröu, læst með hengilás. Gat var á • laust, eöa aö gluggasláin var taus, og mörgu ööru. henni meö járnum í, og leit varömaöur inn um það j En frá félaga mínum er þaö aö segja, aö Ihann sat tvisvar á hverri nóttu. Tnni fyrir voru tvö rúm, tveir eða lá í rúmi sinu, nagaöi á sér neglurnar í djúpum tréstólar og borð — og ekkert meira. Það var nóg|þpnkum og gaf mér hornauga viö> og viö. handa mér. þvi aö eg hafði sjaldan átt oevrr búö um “Hughraustur, félagi,” kvaö eg og tók í herð- undanfarin tólf herferðar-ár. En hvernig átti eg aö arnar á honum. “Aöur en þessi mánuður er úti, komast út? Xótt eftir nótt lá eg vakandi og hugsaöi skaltu sjá byssurnar þínar aftur.” til húsara-sveitar minnar, og ef eg blundaði, þá dreymdi mig aö allir hest^arnir væru járnalausir eöa veikir af of miklu grænfóöri, eöa hefðp reynst í kaf- “Það er svo,” mælti hann. “En Mvert hefiröu hugsaö þér aö flýja, þegar þú ert laus oröinn?” Ti! strandar,” svaraöi eg. “Huguöunm manni mér taugina, þangað til jórniö tók heima á fleinun- Maönrinn minn. herra Charles, fór að fá hjálp, en eg um, sem stóöu upp úr múrnum. Þá las eg mig upp er hálfhrædd um aö hann hafi vilst í þessu myrkri.” á festinni og niður aftur hinnmegin, og kipti tauginni % var 1 liann veginn aö segja nokkur hughreyst- meö járninu 4 eftir mér. Með sama hætti komst eg 'ngarorö til frúarinnar; pá sá eg hvar lá í vagninum upp á ytri vegginn, en í þvi eg var aö fóta mig uppi á svurt karlmanns yfirhöfn, fóöruö með astrakan. hlaupi, ellegar að helmingur sveitarinnar heföi sætt j eru allir vegir færir, og eg ætla mér aö halda bein ákúrum i nærveru sjálfs keisarans fytir trassaskap og ustu leið tif sveitar minnar.” kunnáttuleysi. Þá hrökk eg upp í einu svitakófi og j “Þaö er eins liklegt, aö þú farir beinustu leiö i stökk á fætur og tók aö berja á veggina, því aÖ eg gaJeiðurnar í Portsmouth eöa i neöanjaröar-klefana trúöi þVí staöfastlega, aö ekki fyndist sú raun, er ekki mætti sigrast á meö elju og hatöfengi. hérna,” sagöi hann* “Þaö er hermanna háttur, aö tefla á tvær hætt- honum milli járngaddanna, þá sá eg nokkúö blika fyrir neðan mig. Þaö var kesja á byssuhlaupi; her- maður stóö beint fyrir neöan mig meö byssu sína á öxlinni; hann raulaði stöku .sér til afþrevingar og hímdi undir veggnum í skjólinu og grunaði ekki þaö, líklega vel getað losaö kesjuna af hlaupinu og höggv- iö hann banahögg, en áöúr en til þess kom, þá reis hann frá veggnum, stappaöi sér til hita og hristi sig og þrammaöi burt svo aö bleytan gutlaöi um fætuma á honum. Eg beið þá ekki bcöanna, heldur fór niö- ur á festinni, skildi hana eftir þar sem hún var, tók Þaö var einmitt þaö sem eg þurfti meö, til aö fela herklæði min. Aö visu fanst mér það stigamanna- legt, aö taka hana, en hvaö var um aö tala? Nauösyn brýtur lög og eg var þar aö auki í fjandmanna landi. “Bóndi þinn á vísit þessa yfirhöfn, madama,” mælti eg. “Eg er viss um. aö þú tékur þaö ekki illa upp fyrir mér” — og með það seildist eg til kápunnar og kipti henni út til mín. Eg þoldi ekki að horfa upp á hvernig henni varð við; þann hræðslu-svip og viðbjóðs, sem yfir hana kom. Hún tók til orða og mælti: 8. A. 8IQURD8ON J. j. MYKR8 Tals. Sherbr, 2786 Tals. Ft.R, 958 SICURDSON & MVERS BYCCIftCAtyEftN og FJ\STEICN^SA2.M Skrifstofa: Talsfmi M 446 510 Mclntyre Block Winnipeg Hvergi fáiÖ þér svo vandaÖai LJÓSMY NDIR fyrir svo lágt vctfö, af hverri tegund sem er, eins og hjá B. THORSTEINSSON, West Selkirk, Man. Skáhalt móti strœtisvagnastöOinni. A. S. BABDAL. selui Granitc Legsteina alls konar stæröir. Þeir sem ætla sér aö ka. p- LEGSTEINA geta þvf fengiö þk meö mjög rýmilegu veröi og ættu aö sen«la pantanir áem til A. S. BARDAL 843 Sherbrooke St. Bardal Block

x

Lögberg

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.