Lögberg - 11.07.1912, Blaðsíða 6

LOGBERG, FIMTUDAGINN n. JCLI 1912.
María
EfTlR
H. RIDER HAGGARD
Nú geröist ekkert um stund fyrst á eftir, en
gterla heyrðnm viö* þó aö! óvinirnir voru að taka fáö
sín saman niðri viö gripakvíarnar, svo sem fimtíu
skref burtu. Eg man það, að Maria notaði þetta hlé
til aö ná í mat og skifta honum í rnilli okkar, og eg
segi fyrir mig, aö eg varð feginn að fá hann.
Nú var sólin komin upp og var eg guöi þakklát-
ur fyrir það, því að nú var ekki lengur auðið aö koma
okikur á óvart. Nú eftir aö' bjart var orðið, hvarf
nokkuð af þeim ótta, sem í mér hafði verið, þvi að
myrkur gerir hættu ávalt enn þá ægilegri í huga
manns, heldur en hún er í raun og veru. Meðan við
vorum að borða og ganga frá gluggunum, svo aö
erfiðara yrði að komast inn um þá, sáum við enn
Kaffa koma gangandi heim að húsinu, veifandi priki
yfir höfði sér, með hvitum nautshala á. Þetta átti
að vera friðarmerki. Eg bannaöi öllum að skjóta, og nema
þegar maðurinn, sem var auðsjáanlega hugdjarfur,
var kominn þangaö, sem dauði foringinn lá .kallaði
eg til hans og spuröi hann hvaða erindi hann ættí,
þvi aö eg kunni vel að mæla á tungu Kaffanna.
Hann svaraði því, að hann kæmi með skilaboð
frá foringja sinum Quibie. Skilmælin voru þessi:
Elzti sonur Quabie’s hefði verið myrtur grimmilega
af hvita manninum feita, sem kallaður var “Gamm-
urinn’’, og heima ætti 'hjá herra Marais. Quabie
vildi koma fram blóðhefnd fyrir þetta morð'. Samt
sem áöur ’kæröi hann sig ekki um aö drepa ungu
hvitu foringjastúlkuna (’það var MaríaJ, eða hina,
serq í húsinu voru, og ekkert hefðu unnið til saka.
Ef við vildum þvi framselja þenna feita hvita mann,
svo að Quabie gæti látiö hann “deyja hægt’’, mundi I uiargir þeirra
hann láta sér nægja lif hans, ásamt nautgripunum,
“Eg biö forláts, monsjöf,” sagði hann. “Eg
varð alt of æstur. Eg vissi ekki hvað eg var að
segja. Þó aðí þú sért ungur, þá ertu samt hugaður
og snarráður, og eg ætla að hlýða þér.” Síðan gekk
hann á þann stað, sem honum haföi verið skipað að
standa á, og fór að hlaða byssuna sína.
Meöan hann var að því, heyrðist háreysti og
gremjuorg frá gripaskúrunum. Særði sendiboðinn
var kominn til Quabíanna og farinn aö segja þeim
frá svikræði hvítu mannanna.
III. KAPITHLI.
Hjálpin. ....
Næsta áhlaup Quabíanna hófst ekki fyr en hér
um bil kl. hálíátta. Jafnvel villimenn elska lífiö, og
bera gott skyn á það, að sár svíða mikið, og það al-
veg undantekrfingarlaust. Þeir höfðu fengið harða
viðtöku 1 fyrsta áhlaupinu, og mátti sjá þess glögg-
ust merkin á mannabúkunum, sem lágu i köstum
dauðir, eða engdust til með lífsmarki, í steikjandi
sólarhitanum svo sem fáein skref frá íveruhúsinu.
Með því að autt og skýlislaust svæði var umhverfis
húsið, var auðséð', að áhlaup yrði ekki gert á það
svo, að nýtt tjón hlytist af. Siðmentir her-
menn mundu nú ekki hafa gert áhlaup nema í skjóli
hlífðartækja og vígisgrafa, en til slíks kunnu Quabi-
ar ekkert; enn fremur höfðu þeir graftól fá eða
engin. »
Þeim kom því í hug annað ráð, sem eftir at-
vikum var ekki svo óheppilegt. Gfipakviarnar voru
hlaðnar úr ólímdu grjóti. Þessa steina tóku þeir að
-rífa úr veggjum kvíanna. Tók hver maður tvo eöa
þrjá og ruddu upp i skotvarnar hatvga.á strjálingi,
hér um bil átján þumlunga til tveggja feta háa. Á
bak við þessa grjóthauga lögðust eins margir bar-
lögum dauðans, og horfði upp á mig augurn sínum
blíðlegum og ástúðlegum.
“Það kemur ekki til mála, að deyða ástmey sina
og halda áfram að lifa sjálfur,” sagði eg hastur.
“Við verðum að verða samferða,” og eg spenti upp
báða bógana á skammbyssunni.
Hans, Hottentottinn, sem hjá okkur var inni í
herberginu, sá og skildi hvaö eg ætlaði mér.
“Já, það er réttast, það er bezt,” sagði hann;
siðan sneri hann sér undan og birgði með höndum
fyrir andlitið.
. “Bíddu oíurlítið viö, Allan,” kallaði María. .
“Það er nógur timinn þegar þeir eru búnir að brjóta
hurðina, og hver veit nema guð eigi enn þá eftir að,
hjálpa okkur.”
“Skeö gæti það,” svaraði eg; “en þó vildi eg
ekki byggja á það. Ekkert getur kjálpaö okkur nú,
nema okkar menn komi að hjálpa okkur, og við því
er ekki að búast.” J
Mér flaug nú nokkuð í hug, rak upp hörkulegan
hlátur og sagði: “Eg hefði gaman að vita, hvar við
verðlum eftir svo-sem fimm nunútur.”
“Ó, við verðum saman, elskan mín; við verðum
alt af saman i eirthverri nýrri og fagurri veröldu,
því að þú elskar mig, eins og eg elska þig; gerumi
við það ekki ? Mundi það ekki ef til vill veröa betra
heldur en að halda áfram að lifa hér, þar sem ýmsir
erfiðleikar verða áreiðanlega á vegi okkar, og við
verðum kannske skilin að! áður lýkur?”
Eg kinkaði kolli, því þó að eg elskaði lífiö, þá
elskaði eg Maríu samt enn meira, og mér fanst sem
við niundum fá góðan dauðdaga, eftir rösklega vörn.
Þeir voru að lemja hurðina í ákafa, en sem betur fór
hafði Alarais gert traustar hurðir, og þessi stóðst
enn höggin.
Loks ‘ fór tréð i hurðinni að láta undan, og
spjóti var lagt inn um rifuna, en Hans lagði jafn-
snart út um sömu gluftma spjótinu, sem eg hafði
VECCJA CIPS.
Hið bezta kostar yður ekki
meir en það lélega eða
svikna.
Biðjiö kaupmann yöar um
.,Empire“ merkið viðar,
Cement veggja og finish
plaster — sem er bezta
veggja gips sem til er.
Eigum vér að segja yð-
ur nokkuð um ,,Empire“
PlasterBoard—sem eldur
vinnur ekki á.
Einungis búið til hjá
Manitoba Gypsum Co.Ltd.
Wmnipeg, Manitoba
SKRIFIV) F.FTIR BÆKLINGI vorum yð-
—UR MÚN ÞYKjA HANN ÞESS VERÐUR.
sem um var feldum fyrstu mennina, sem steinana báru, að aðrir
tók að bölva þystu að, og hækkuðu svo steinhraukana, meðan viö UPP skamrtibyssunni.
dlagamenn eins og komist gátu fyrir þar, og lá hver
ofan á öðrum. Vitanlega gátum viðl skotið á þá ! ki& úr nára hestsins> °g sa- sem inn iagt sPJÓti
villimennina, sem fyrstu steinana báru, enda féllu' slePli þvi og rak UPP hátt org‘ Nú komu svartar
Eh alt af komu nýir i staðinn. Með hendur inn 1 rifuna’ Hottentottinn hjó og sakaði
því að varnarhaugar þessir voru hlaðnir á eitthvað þær meS spjótinu. En fleiri hendur voru réttar inn,
sem þegar hefðtéverið teknir eins og upp í'sekt, og Itólí stöðum, en við höfðum að eins sjö byssur, þá heldur en hann gat hoggvið a. og fanð að draga
fara brott án þess að vinna nokkurt frekara tjón. i gatum viö ekki komis » veg fyrir Það, Þ* að við' allan dyraUmbuningmn Ut‘
En þegar Leblanc komst að því, setr. ,im i feldufn fyrstu mennina, sem steinana báru, að aðrir "Svona, Maria, vertu nu viðbuin," stundi eg og
beðið, varð hann alveg öskuröiðfur og
og ragna hástöfum á frönsku.
“Hafðu hljótt um þig,” sagði eg; “oklcur kemur ; enSan 7*“ -....... “Þú verður engrar tilkenningar vör,” hvíslaði
ekki til hugar að framselja þig, þó að þessi vandræðt skotfæraforði okkar farinn, að rnrnka, og af þessari þv, næst setti eg byssuhlaupið svo sem þumlung
stöðugu skothríð, vorum við loks orð'nir svo skot- frá ennínu á henni og tók að þrýsta á gikkinn. Já,
færalitlir, að ekki voru eítir nema sex skot á ,mann. 1 drottinn minn, en satt er það. eg tók að þrista á
Loks neyddist eg til að skipa að hætta skyldi að gikkinn, hægt og hægt, þvi að eg vikii ekki láta mér
skjóta, svo að við hefðum þó þau skotföng, sem e-ftir 1 nnsllePnast.
voru, þegar aðal áhlaupið yrði gert, en þess gat ekki!. . Rétt 1 þessum sömu svifum var þah' aS UPP yfir
orðið langt að bíðá.
Þegar Quabíarnir fundu það, að hætt var að
voruni að hlaða, að skot okkár gerðu þeim að lokum fvristur! meðtaktu anda minn,’ sagði hún
sem lágu á bak við þá. Enn frernur var lágt’ “HeldurSu að þaS se mJög sárt, Allan?”
hafi öll hlotist af þér. Þú átt þess jafnan kosfi að
sleppa héðan hfs, eins og hvert okkar hinna. Skamm-
astu þin ekki, að láta svörtu villimennina sjá þetta
atferli þitt?”
Þegar hann fór að verða ofnurlítið rólegri, kall-
aði eg til sendimannsiss og sagði honum, að við hvítu
mennirnir værum ekki vanir því, að framselja hverir
havaðann og brakið i eldinum, hróp villimannanna
| og stunur og angistaróp deyjandi mannanna, heyrði
eg þann hávaða berast mér að eyrum, sem mér hefir
aðra. Við ætluðum heldur að cleyja hér saman, en \ skjóta, gengu þeir að djarflegar en áður, og beindu . þótt allra unaðslegastur, en það voru hvellir skota,
okkar yrði hefnt svo grimmilega, að kynflokkur hans
yrði máður af jörðinni, svo að ekkert mannsbarn
yrði eftir skilið, og þess vegna væri hyggilegast fyrir
flokksbræður hans, að hætta við að úthella blóði okk-
ar. Eg bætti því enn fremur við, að við hefðum
þrjátíu menn inni í húsinu fsem vitanlega voru hel-
ber ósannindij, og nóg af skotfærum og matvælum
svo að ef Kaffarnir vildu halda áfram aðsókninni,
áhlaupinu að suðtirhlið hússins; þar var að eins einn
luggi og með þessu lagi komust þeir hj;'y skothn.ö
sem hleypt var af á næstu grösum.
fullur á hana, og þá strax fékk eg óbeit á ihonum.
Eg sá einnig fleira; meðal annars kom eg auga á
föður minn, álútan, og horfandi á mig kvíðafullan,
og út í garðinúm sá eg nokkra menn, því aþ engar
dyr voru fyrir vagnaskýlinu, og þeir héldu á byssum.
Eg þekti suma þeirra, en nokkrir voru mér alveg ó-
kunnugir. I skugganum upp við vegginn, sá eg-
líka standa hryssuna mína ,góðu; hún hengdi niður
höfuðið og skalf eins og hrísla. Skamt frá henni lá
sá vindótti, og nárinn á honum allur blóðlugur.
Eg reyndi að rísa á fætur, en gat það ekki; eg
fann til verkjar i vinstri mjöðminni, og þegar eg fór
að gæta að fann eg, að þar var líka alt rautt af blóði.
Sannleikurinn var sá, að eg hafði verið lagð 1. spjóti
í mjöðmina, svo að stóð' í beini. Þó að eg yrði þess
ekki var, hafði hatin veitt mér þetta sár stóri Quabi-
inn, sem við Hans tókum á móti með spjótum okkar.
llans var þarna líka, og var heldur en ekki skopleg
sion að sjá hann, því að Quabiinn hafði henzt niður
oían á hann og er hægt að giska á, hverjar afleið-
ingór hafa orðið af þvi. Nú sat Hans þarna flötum
beinum, og horfði til himins og stundi með galopinn,
fisklíkan munninn. Eg man vel eftir, að sérhver
stuna endaði með orðsnu Allamachte! Þ.áð þýðir
"almáttugur”, sem er algeng upphrópun meðal Hol-
“Hamingjunni sé lof!” hrópaði eg, “Búarnir eru l lendinga.
komnir hingað til að bjarga okkur. Maria, eg ætla
t- , r x . aö vería dyrnar meðan eg get. Ef eg fell, þá-skalt
yrs ur a eg mig a þ\i, hvers vegna þeir þý hlaupa út um gluggann — þú kemst hæglega upp
hann
úr hinum gluggunum, þeim, sem vissit út að svölun-
um.
legðu að þarna megin, þangað til Maria benti mér á,
að sá hluti hússins var þakinn reyr, en hinn partur-
inn, sem nýrri var, súðaður steini.
Þeir ætluðu sér að kveikja í þakinu. Undir
mundu þeir hafa mestan skaða af þvi.
Þegar sendiboðinn heyrði þetta, hrópaði hann
aftur á móti, að hvert einasta okkar s'kyldi hafa látið
lif fyrir hádegi, ef hann fengi nokkru að ráða, en
hann kvaðst samt skyldi flytja Quabie samvizkusam- j
lega cvar okkar, og okkur siðan hans.
Siðan sneri hann við og lagði af stað burtu. En
i íöinu svipan reiði skot frá húsisu, og maðurinn
steyptist til jarðar; hann komst samt á fætur aftur
og staulaðist til sinna manna, haltur i göngu og með
dinglandi, máttlausan annan hasdlegginn
eins og siðasta steingirðingin þeirra var komin nógu
nærri til þess (en það var hér um bil kl. hálftíuj, þá
tóku þeir að skjóta yfir í þakið spjótum, sem bundn-
ar voru við viskar af logandi grasi. Lengi vel slokn-
aði á þeim, en loksins kviknaði i reyrnum af einni
| þeirra. Eftir örskamma stund stóð þessi hluti húss-
ins i björtu báli. )
Nú fórum við að verða afarilla stödd. Við
hórfuðum yfir ganginn, til þess að logandi sjærr-
! urnar skyldu ekki' lenda ofan á hina innfæddu, sent
nú voru að missa móöinn, og þorðu ekki að standa
"Hver gerði þetta?” spurði eg, er púðurreykinn RngUr Undir þeim’ Nú &erSust Quahiarnir enn
jJjrt£ . djarfari og tóku að klifrast inn um gluggann á suð-
“Eg parbleur hrópaði Leblanc. “Sapristi, þessi ; Ur- hli8inni; og frSu áhlau'P á okkur inn um dyrnar
svarti fjandi vildi láta pína mig, Leblanc, vin Napó-
, 'ii , , c- u ■ v . . Þar stóð úrslita-orustan. Við skutum á bá be^-
\eons nukla. Jæja, eg hefi þo að minsta kosti sært 1 F 0
hann, svo að honum svíður, en reyndar ætlaði eg að
drepa hann alveg.”
“Já, þú varst fífl,” svaraði eg, “og við hin eigum j
í vændum að verða pínd vegna ilsku þinnar. Þú !
hefir skotið sendiboðá, sem fór með friðarboð, og j
samninga umleitanir, og }ýað geta Quabíarnir aldrei
fyrirgefið. Já, eg segi þér satt, að þú hefir með j
þessu eigi síður sært okkur en hann, en ef þú hefðir
látið^þetta ógert gat skeð, að þú
af.” , j ueDianc og præu, sem nærri nonuni var, voru
Eg sagði þetta næsta rólega á hollenzku, svo að 6riPnir höndum,. læst í þá eins og klóm, og þeir j
Kaffarnir gætu skilið það, þó að eg væri reyndar' clregnir út. Ilvað um franska manninn varð, veit
fokreiður. 1 eg ekki> Þvi aö hinir innfæddu drógu hann burtu, en
En Leblanc svaraði og alls ekki rólega: eg er hræddur um, að hann hafi verið pindur ótta-
"Hver ert þú?" hrópaði hann, “litla enska hund-í ieSum pyndingum, af því a$ hann náðist lifandi. Eg
spottið þitt, sem dirfist að setja ofan í við mig, Le- sa aftur a móti, að þrællinn var lagður spjóti í gegn-
blanc, vin Napóleons mikla ?” um- °g dó þegar. Eg skaut síðasta skotinu Á stóran
Nú spenti eg bóginn á skammbyssunni minni og hardagamann, sem sveiflaði mikilli öxi, rak því næst
gekk rakleitt til mannsins. byssuskeftið á nasir manninum
- “Hafðu þig hægan, drykkjurúturinn þinn,” sagði var> svo að hann féll til jarðar, og að því búnu greip
eg, því að eg þóttist vita, að hann hefði staupað sig eS utan um Maríu, dró hana inn i litla herbergið í
drjúgum fyrir döguniná, meðan skuggsýnt var. “Ef uorbþusturenda hússins, þar sem eg hafði verið van-
þarna af kistunni — stökkva niöur til jarðar
og flýta þér þangað, sem skothríðin er. Það eru
góðar horfur á, að þú getir komist undan enn.”
“En þú, þú,” stundi hún. “Eg vildi heldur
deyja hér hjá þér.”
“Gerðu eins og eg hefi sagt þér,” svaraði eg
hranalega og snaraðist fram að dyrunum; hurðin og
dyraumbúningurinn Iék þá' alt á reiði skjálfi. Loks
lét undan það sem síðast hélt,. og hurðin skeltist nið-
ur; inná hana ruddust tveir storvaxnir villimenn veif-
andi falbreiðum spjótum. Eg lyfti upp skammbyss-
unni og kúlan, sem eg hafði ætlað að skjóta Maríu
með, smaug inn í heilann á þeim, sem á undan var,
en kúlan, sem eg hafði ætlað sjálfum mér, lenti í
hjartanu á hinum. Báðir féllu þeir dauðír niður
þarna í dyrunum.
Eg þreif upp spjót annars þeirra og leit aftur
fyrir mig. Maria var að klifra upj> á kistuna; eg
gat að eins grilt hana gegn um púðurreykinn. Þriðji
Quabíinn ruddist fram móti mér. Við Hans tókum
á móti honum með spjótsoddum okkar, en svo var
ferðin mikil á honum, að bæði spjótin rákust í gegn
um hann eins og við hefðum lagt í loftið. en af þviað
við vorum báðir léttir fyrir, féllum við aftur á bak |
til jaröar.
eg vopnlaus, þvi að spjótið mitt hafði
María varð fyrst til aö taka eftir ,því, að eg
haíci raknað við. Hún sleit sig af unga manninum
vg dró sig með veikum burðum til mín; hún kraup
á kné við hliðina á mér, og hvíslaði eitthvað, sem eg
gat ekki heyrt, því að hún átti erfitt með að koma
upp orð-unum. Hans varð næstur til að sjá lifsmark
með' mér, og þokaði óásjálegum skrokknum á sér að
hægri hliðinni á mér, lyfti upp hægri hendi minni og
kvsti á hana. Næst tók faðir minn til orða og
sagði:
“Guði sé lof, að hann lifir! Allan, sonur minn,
eg er upp með mér af þér; þú hefir gert skyldu þína
eins og enskurn manni sæmdi.”
“Eg varð að reyna að bjarga sjálfum mér, með-
an eg gat, en mér þykir vænt um að< þér finst svo.
pabbi,” sagði eg lágt.
“Eru Englendingar nokkuð meiri menn en aðr-
ir, herra prédikari?” spurði hávaxni niaðurinn, o-
kunni; hann sagði þetta á hollenzku, þó að hann aug-
sýnilega skildi tungumál okkar.
“Eg ætla mér ekki að fara að þrefa um slíkt nú,”
svaraði faðir minn og rétti úr sér. “En' ef það er
báðir léttir fyrir, féllum við aftur á bak j satt- sem eg hefi heyrt, þá átti hér heima franskur
Eg komst samt á fætur aftur, en nú var j maðUr, sem ekki gerði skyldu sína, og ef þér eruð
!’ þvi aS sPj°tis mitt hafsi brotnað 1 j af sama bergi brotinn, þá bið eg yður afsökunar.”
Kaffanum, og beið nú dauða míns. Þeear ee- leit
r. r ■ ■ x 8 s Þakka yður fynr; þaðí vill svo vel til, að ee er
aftur fyrir nug, sa eg að Mariu hafði annað hvort I . , ... , . °
Þykkur mishepnast að komast út um gluggann, eða hún hafði j þa° aÖ haliu feytK f hlna ættma er eg Portúgals-
byrgðust hætt við það, þvi að hún stóð; enn hjá kistunni, og maður> en Suði se lof ekki Englendingur.
a stærri setustofunni.
Þar stóð úrslita-orustan.. Við skutum
ar þeir ruddust að okkur, og feldum þá í hrönnum.
Um það leyti, seai við vorum komnir að því að skjóta
seinustu skotunum, hörfuðu þeir undan óg i sama
bili féll þakið ofan á þá.
En sú ógnarsjón, sern þar var að sjá!
reykjarmökkurinn , vein mannanna, sem
þ.'.’na inni 1 bálinu, hávaðinn og kvalaorgin. studdi sig með hægri hendi. I örvænting minni "Guöi er nú þakkað fyrir margt, og honum kem-
Flokkurinn, sem réði.# á framhlið hússins, fékk gre’P eg 1 hlaöendann af hr°tna spjótinu og dró hann ur vist á óvart sumt af því,” svaraði faðir minn ró-
< , , , . „ , X- t • • ’ út úr líkama Kafíans, því að mér datt 1 hue. að hæet le£a'
• , • . vc nu I°ks brotið upp hurðina þeim mesu*. . , , ‘Q ., ,. . s’ * , x,., ......
hetðir konnst hfs 1 væn aðl bana henm með spjotsblaðinu, og ætlaði að Þar með lauk þessan oviðfeldnu viðræðu, sem
, Leblanc og þræll, sem nærri honum var, voru fara að vinna það verk. mér hafði gramist og eg hafði gaman af, jafnvel þá,
En rétt í því, að eg sneri mér við, heyrði ! eg • Þvi að nú kom Henry Mapais sjálfur inn. '
rödd, sem eg þekti vel, hrópa: l’Ertu lifandi ! Eins og auðskilið var um slíkan mann, var hann
María?’og nú var það ekki villimaðíur, sem kom inn mjög æstur i skapi. Þakklátsemin tyrir það, að
í dyrnar, heldur Henry Marais sjálfur. einkadóttur hans, ástkærri, hafði verið bjargað, reiðin
‘ Eg hörfaði hægt aftur á bak undan honum, því j vis Eaffana sem höfðti leitast við að deyða hana, og
að> eg mátti ekki mæla, og síðasta þrekraun vilja ákof eftirsjá oignanna sem hann hafði mist — ,at!ar
míns eins og hratt mér nær Maríu. Eg náði til ÍÞessar gagnóliku hugarhræringar ólguðu í sálu hans
hennar og lagði um háls henni þá höndina, sem eg I eins °S ósameinanleg í smíðadeiglu.
hélt á spjótsblaðinu í. Um leið dimdi mer iynr aug-! Eimurinn sem upp kom, ýar þýunginn .sérgæM
sem næstur honumiuni’ en hún hroPaði: “Skjóttu ekki, þabbi. Það er «'g bar manninn ofurliði. Hann kom þjótandi ,iii
Allan, Allan, sem bjargað hefir lifi mínu.” min> blessaði mig og þakkaði mér (]því að hann hatði
Meira man eg ekki, og hún ekki heldur, því að|^ ^ *itthvfat' af a^u”am um vöPina>’ ifcallaS!
féllum bæði meðvitundarlaus til jarðar ! if hetjn °’ S’ frv” °g kva8st vonast tl1 a»'g“* 'aun-
1 I íi^liýmer þet-ta. Eg verð að Itaka það fram þér, j að
Dr.R. L. HURST,
Member of the Royal College of Surgeont
Eng., útskrifaður af Royal College of Phys-
icians, London. SérfræSingur í brjóst-
tauga- og kven-sjúkómum. Skrifstofa.
305 Kennedy Bldg., Portagd Ave. (á móti
Eatons). Tals, M. 814. Tími til viðials,
10-12, 3-5, 7-9.
*
THOS. H. JOHNSON og *
HJÁLMAR A. BERGMAN, |
íslenzkir lógfræöingar, A
S*rifstofa:— Room 811 McArthur {
Ruilding, Portage Avenue ✓ •
Áritun: P. O. Box 1656.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg X
Dr. B. J BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
TKLKPHONK GAKKY ttðo
Officb-Tímar: 2 — 3 og 7—8 J. h.
Hsimili: 620 McDermot Ave.
Telrphonk GARRY B21
Winnipeg, Man.
■***•■- .. — 4,

Dr. O. BJORN&ON
Óffice: Cor, Sherbrooke & William
l'RI.EPHONEl GARRV
Office tímar: 2—3 og 7-^8 e. h.
Heimili: 806 VlCTOR STREET
TeiiEphonf.1 garry Tti3
Winnipeg, Man.
•j
'é
%
(•
•)
t
I
«««««
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J ó'argent Ave.
Telephone ó'herbr. 940.
I 10-12 f. m.
Office tfmar I 3-6 e. m.
( 7-9 e. m.
— Heimili 467 Toronto Street —
WINNIPEG
Btelefhone Sherbr. 432,
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKN/R.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
aa. jeh.jii>.jiiLaajÉt aaah.aajn.jik.Ak «
- Dr, Raymond Rrown, I
Sérfræöingur í augna-eyra-nef-
hals-sjúkdómum.

326 Somerset Bldg.
'i'alsími 72ft2
Cor. Donald & Portage Ave.
Heima kl. io—t og 3—6.

■ww
J. H, CARSON,
Manufacturer of
ARTIFICIAL LIMBS, ORTHO-
PEUIC APPLIANCES, Trusses
Phone 342fí
857 NotreDanie WINNIPEh
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST,
selnr lfkkistur og annast
Jm úx.'arir. Allur útbún
a8ur sá bezti. ^Ennfretn-
ur selur hann allskonar
minnisvarða og legsteina
<3- 2152
*• *• >l0u*D»O" Tals. Sherbr, 2786
S. A. SIGURÐSS0N & C0.
BYCCI^CAIHEJIN og F^STEICN/^SALAR
Skrifstofa:
510 Mclntyre Block
Taisími M 4463
Winnipeg
við
^þú hefir þig ekki hægan og hlýðir því, sem eg segi ; ur a® sofa. °g rak slagbrand fyrir hurðína. Legar eg raknaði við man eg áð e'>- lá á gólfi sþa*fur &erðl hann þaS aldrei, aumingja .miaðurinn.
þér, þvi að eg segi hér fyrir, þá geri eg annaijhvort,. “Allan,” stundi hún. “Allan, elskan mín, það | vagnaskýlisins í garðinum að húsábaki. Þegaá ég hann aS uthuöa Lehlane, sem öllu .þeslsu
skýt þig eða sel þig í hendur þessum mönnum,” og. er uti um okkur. Eg get ekki afborið það, að lenda 1 tók að litast um, hálfopnum augum, því að enn gat K omið a stað, og sagði ao þetta mundi eiga
benti honum á Hans Kaffana, sem safnast höfðu j1 hendur þessara manna- »evddu mtg heldur, I eg tmgu orBi upp komiö, sá eg Maríu, náföla og með . ^£0^^ ^fainfara
, . , . , , | | Allan! 1 flaksandi hárið, sem huldi föt hennar er öll höfðn g ‘ og clrykkJumanni 1 tilbot, að eins
zr* rrr- *os r? f í *• -** *»■ m. i «*«.«, * ^ S i *• *» ,am *•
Veiztu hvað þeir mundu gera við þig. Þeir mundu , skammbyssuna mína. Annað*jkoðið handa þér, hitt! vanir að hafa í framanverðum vömunum til afi Pg vel menta!Sur- Daðir minn, sem þrátt fyrir al!a
fkygja þér út úr húsinu, og bfa þér einum að gera handa mér.
upp reikningana við Quabie.” I “Nei, nei! Þú kynnir kannske að geta sloppið;
Leblanc leit fyrst á skammbyssuhlaupið, og síð- j en sjáðu til; eg er kvenmaður og þori ekki að eiga
an á andlit hinna innfæ<ldu, og sá eitthvað í þeirn, j jþað á hættu. Svona, nú er eg tilbúin,” og svo kraup
sem kom honum til að taka stakkaskiftum.
I hún á kné, breiddi út faðminn til að taka móti arm-
sitja á þegar við þkum eitthvað; kassa þessa kölluðu
Búarnir voorkisies; en af því aö hún horfði hvast á
mig, þóttist eg vita, að hún væri lifandi. Hjá henni
stóð hár, dökkhærður maður, sem eg hafði aldrei séð
fyrri. Hann hélt i hönd hennar og horfði áhyggju-
hleypidóma var gæddur rikri réttlætistilfinmngu, tók
þá að minna hann á, að aumingja franski maðurinn
væri nú dauður, og væri nú líklegast að afplána alla
þá glæpi og afbrot, sem hann hefðá framið í lifanda
lífi.
Njótið heimilis þæginda
Eignist rafmagns vél sem
þvær og vindur þvott. KosU
aðeins eitt cent um tímann,
meðan hún starfar og gerir
þvottadaginn að frídegi. Sjá-
iB hvernig húu vinnur.
GAS ST0VE DEPARTMENT
Winmipeg Electric Raílway Co,
322 Main St. - Fhone Maln 25aa
A. S. BABDAL,
selui
Granitc
Lcgstcina
alls kcnar stæröir.
Þeir sem ætla sér aC katp-
LEGSTEINA geta því fengiB þá
með mjög rýipilegu veröi og ættu
aö senda pantanir sem fyhsi til
A. S. BARDAL
843 Sherbrooke St.
Bardal Block