Lögberg - 25.07.1912, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
25. JÚLÍ 1912.
María
EPTIR
H. RIDER HAGGARD
En samt sem áöur flaug mér svar í hug, þarna
þar sem eg lá beygöur og hæddur, og mér fanst eg
finna þaS á mér, aS' hvaS sem ytra útliti minu leiS,
}>á. væri eg aS andlegu atgerfi jafningi Pereira og
meir en þaS, bæSi aS hugrekki, staSfestu og hæfileik-
um, í stuttu máli jafningi hans i öllu því, sem gerir
manninn, aS sönnum manni. Já, mér finst meir aS
segja, aS vegna þessara yfirburSa, mundi mér hepn-
ast, þó aS eg væri fátækur, aS vinna sigur á honum
aS lyktum og halda því hnossi sem eg hafSi þegar
hrept ást Maríu.
Þetta flaug mér alt i hug, og eg er aS halda aS
eitthvaS af þessum hugsunum hafi borist yfir í hug
Maríu, því aS hún gat oft lesiS hug minn áSúr en eg
skýrSi frá því meS orSum sem mér bjó í brjósti.
Mikil breyting varS á svip hennar. Hún rétti sig
upp. Xasaopin þöndust ofurlítiS út og metnaSar-
bjarmi kom í dö»kk augun um leiS og þún laut
áfram og sagSi svo lágt, aS eg imynda mér aS eng-
inn hafi heyrt nerna eg:
. “Já, já, vertu óhræddur!’’
Pereira tók nú aftur til máls, hann hafSi snúiS
sémindan til aS kveikja í tundurbauk sinum, og blés
fast i neistann áSur en hann kveikti í stóru pípunni
einn þeirra síSustu þriggja, sem hann lagSi spjóti
gegnum. Og eg segi ykkur þaS satt, aS aldrei á æfi
minni hefi eg séS hyggilegar setta vörn gegn ofur-
efli liSs, né betur og rösklegar viSnám veitt. Eftir-
tektaverSastur er ef til vill s>á þátturinn hversu þetta
unga ljón brá viS, er hann fékk fregnina, og eftir-
minnilegust verStur reiS hans frá trúboSsstöSinni til
Maraisfontein. Eg endurtek þaS aftur, aö faSir
hans ætti aS vera upp meS sér af honum.”
"Ef eg á aS segja fyrir mig”, svaraSi faSir minn,
sem nú kom aS i þessu úr morgungöngU sinni, “þá er
eg þaS, en eg vildi nú helzt aS hér væru ekki fleiri
orS um höfS, því aS eg veit annars ekki nema dreng-
urinn fyllist ofmetnaSi.”
“Þvættingur!” hrópaSi Retief, “piltar eins og
hann eru ekki ofmetnaSargjarnir; þaS eru gortar-
arnir hjá okkur, sem ofmetnaSarfullir eru,” og hann
gaut hornauga til Pereira. “Þessir kalkúna hanar,
sem eru aS' breiSa út stélin. Eg gæti hugsaS mér þaS,
aS þessi litli piltur verSi annaS eiris mikilmenni eins
og sjóhetjan ykkar fræga — hvaS kalliS þiS hann
nú aftur — Nelson þessi sem aS lamdi Frakkana
svo aS þeir urSu aS þeyttri froSu og dó til þess aS
lifa æfinlega. Hann var líka smár vexti, aS mér er
sagt og magaveikur.”
Eg verS; aS fullyrSa, aS engin lofsorS hafa látiS
mér jafnvel í eyrum eins og þessi orS Retiefs her-
foringja, sem sögS voru þegar mér fanst aS búiS vera
aS troSa mig í skarniS. Og er eg leit til Mariu og
föSur mins sá eg aS þau komu fleirum vel en mér.
SömuleiSis Búunum, sem voru hugdjarfir rnenn
og hei'SVirSir, geðjast vel að þessum ummælum þvi
aS þeir sögðu:
“Ja! ja! das ist recht.” fjá, Já, þetta er sattj.
sinni. j Pereira einn sneri viS okkur breiðá bakinu og
“En eftir á aS hyggja, herra Allan,” sagSi hann í lézt vera önnum kafinn viS aS kveikja í pípunrn sinni,
“þessi hryssa þín er ágætis-skepna. Hún hefir fariS
vegalengdina á milli trúboðsstöSvarinnar og Marais-
fontein á' ótrúlega stuttum tíma, þó aS sá vindótti
komist aS vísu sömu vegalengdina. Eg hefi fengiS
mesta álit á henni, eftir sprett sem eg hleypti henni í
gær, rétt til aö lií^ka hana, og þó aS eg sé ef til vill
heldur þungur, fyrir hana aS bera þá ætla eg aS
kaupa hana.
“Hryssan er ekki föl, herra Pereira,” sagðj eg og
tók nú fyrst til máls, “og eg man ekki til aS eg hafi
leyft neinum að koma henni á bak, eöa liöka hana.
“Nei, faöir þinn geröi þaö, eöa kannske Hotten-
tota skripið hafi gert það. Eg man ekki hvort held-
ur var. En hvaö því viövíkur aö hún sé ekki föl —
þá er þaS aö segja, aS hér f heitpi eru alir hlutir falir
fyrir peninga. Eg skal borga þér — látum okkur
sjá, 0-0-0 — hvaS skyldi jafnrikum manni .eina og
mér muna um nokkra skildinga? Eg skal gefa
þér hundraö ensk pund fyrir hryssima: og þú þarft
ekki aS halda þetta neina flóusku. Eg skal segja þér,
aö' eg á von á aö hafa þaS upp úr henni og meira til
í VeSreiöum syöra. Nú, nú, hverju svararðli?”
“Eg segi, aS hryssan sé ekki föl. herra Pereira.
En í sumu andrárini flaug mér nokkuðf i hug, og af
þvi aS eg hef veriö vanur aö láta framkvæmd fylgja
hugsun, þá gerSi eg þaS þegar í staö. “En” bætti eg
viS, “þegar eg er oröinn hressari þá skal eg keppa viS
þig um skotfimi, ef þú vilt, og leggja hryssuna undir,
en þú leggur undir hundraS' pundin, sem þú bauSst
í hana.
Pereira rak upp hlátur.
“Heyrið þiö piltar,” hrópaöi hann til nokkurra
Búanna, sem komu upp aö húsinu til aö drekka morg-
unkaffiö sitt. “Þessi litli Englendingur vill þreyta
skotfimi viS mig, og leggur undir iallegu hryssuna
sína á móti hundraö brezkum pundum frá mér; hann
ætlar aö þreyta skotfimi viö mig, Hernando Pereira,
mann sem unniö hefir hver einustu verölaun fyrir
skotfimi, sem eg hefi kept um. Nei, nei, Allan vin-
ur, eg er ekki þjófur, eg ætla ekki aö ræna þig hryss-
unni þinni.”
Nú vildi svo til, aS meöal þessara Búa var nafn-
kunnur maöur, herra Pieter Retief; hanru var mesti
ágætismaSur, göfuglyndur mjög og þá í blóma. Hann
var af Hugenotta ættum eins og herra Marais
Stjórnin haföi skipaS hann landvarnarmann ásamt
öðírum fleirí, en vegna einhvers missættis viö land-
stjórann, Sir Andries Stockenstrom, haföi hann sagt
þvi embætti lausu, og var nú ráSinn til að stýra land-
könnunar leiðangri Búanna’ Þarna sá eg Retief
sem dáið haföi i.
Retief tók aftur til máls.
"Hvaö var þaS, 'sem þú varst að'biöja okkur aö
hlusta á herra Pereira ? Var það þaS, að þessi herra
Ailan) Quatermain hafi boðiö þér aö þreyta viö sig
skotfimi? Nú, eg sé ekkert á móti því. Meö því aS
honum varð1 auðiS aö hitta hlaupandi Kaffa sem sóttu
að honum meS spjótum, og vildu hafa líf hans, þá
ætti hann og aS geta hæft aðra hluti. Þú segir, aö
þú viljir ekki ræna fé hans — nei, þaS var þessi fall-
ega hryssa haris - af því að þú hafir unniö svo ur eitthvaf? gerst sem kemur j veg þessari samkepni;
mörg verölaun viö að skjóta í merktan skjöld. En
hefir tyi nokkurn tíma hæft Kaffa, herra minn, sem
kom hlauþandi á móti þér meö spjót í hendi; hefir
þú nökkurn tima gert þaö, maður sem Iifir hér öld-
ungis óhultur ? Ef þú hefir gert þaö, þá hefi eg
aldrei um það heyrt.”
Pereira svaraöi því, aS hann heföi ekki skilið
mig svo aS vjþ ætturn aS reyna skotfimi okkar á því
aS skjóta í lifandi Kaffa, sem gerSu áhlaup á okkur
með' spjótum, heldur á einhverju öðru — hánn vissi
ekki hverju.
“Rétt er þaö“, sagSi Retief. “En hvað leggur
þú þá til Allan minn?”
"Það aö: viö stöndum í stóra gilinu milli klett
anna tveggja hér fyrir neðan — herra Marais þekkir
staöinn — og skjótum á , villigæsirnar þegar þær
fljúga þar fram hjá einni klukkustund fyrir sólsetur,
og sá okkar sem fellir sex gæsir í fæstum skotum,
hann skal heria sigurvegari í þessari skotfimi-sam-
kepni.
"Ef byssur okkar verða hlaðnar höglum þáverö
ur þetta ekki erfitt,” svaraði Pereira.
‘Það1 mundi vera erfitt aö drepa nokkurn þess-
ara fugla með höglum herra minn,” svaraði eg, “þvi
að gæsirnar fljúga sjötíu til hundrað yards frá jörðú.
Nei, eg ætlaðist til að við skjótum meö rifflum."
“Allemachte!” greip einn Búinn fram í; “þið
megiö vist skjóta æöi mörgum skotum til að drepa
nokkurn fugl á því færi meö kúlum.”
/“Þetta er boð mitt,” sagöi eg, “aö þvi viö bættu,
aS þegar hvor um sig hefir skotið’ tuttugu skotum,
þá skal sá vera sigurvegarinn, sem fleiri fuglana hefir
felt, jafnvel þó aö þei^ hafi ekki veriö sex. Gengur
herra Pereira aö þessu? Ef hann gerir það, þá ætla
eg aö dirfast aö keppa viö hann, þó að hann hafi uhn-
iði mörg verðlaun fyrir skotfimi sína”
Herra Pereira virtist lengi vel á báðum áttum,
svo lengi var hann að hugsa sig um. aö Búarnir fóru
að hlægja að honum. I,oks reiddist hann og lýsti því
þá vfir, að hann væri aS reyna skotfimi við mig,
hvort heldur eg vildi skjóta á stökkhafra, svölur eöa
eldflugur, eöa hvaS annaö, sem mér sýndist.
"Við skulum þá hafa þaö gæsirnar,” svaraSi eg,
því að þaö verSur liklega langt þangað til eg verö
fær um að ríða aö stökkhöfrum eöa öörum
viltum
fyrsta sinni, en þá kom mér sízt í hug, hvar eg I dýrum.”
mundi sjá hann síðast. En frá því öllu verður síSar j , Þvi riæst voru skilmálar aö skotfimi-samkepn-
sagt, þó aS eg lægi fyrir dauðanum, þvi að eg sá, aö |
hann langað'i til að: losna viö mig.
“Svo er mál með vexti, Allan”, sagði hann hálf
vandræöalega, “aö eg mælist ekki til þess arna sakir
ógestrisni, eins og eg vona aö þú vitir, af því að þú
ert mikils góðs maklegur af mér. En það er svo að
sjá, sem þú og Hemand frændi minn getiö ekki kom-
ið' ykkur saman, og eing og þú getur getið nærri,
þar sem eg er oröinn bláfátækur, þá langar mig ekki
til ‘aö vonzkast viö einhvern ríkasta manninn í
minni ætt.”
Eg svaraSi þvi aö eg vlldi alls ekki veröa til aS
koma slíku missætti af staS. Mér sýndist samt ekki
betur en að herra Pereira langaöi til aS draga dár
aS mér og færa mér heim sanninn um þaö, hvað lítil-
mótlegur eg væri í samanduröi viS hann sjálfan —
aö eg væri veikur drengur sem ek^cert væri út í
variö.
“Eg veit vel”, sagöi Marais órólega, “aS) frændi
minn hefir orSSS svo hamingjusamur unx dagana, aB
ekki er laust viö, aö hann hafi gerst nokkuð hroka-
fullur. Hann gleymir þvi aS þaö er ekki altaf vist
aö hinir sterku vinni afreksverkin, né heldur hinir
fljótustu veShlaupin, hann er ungur ríkur og álit-
legur, og hefir veriö spilt með eftirlæti. Mér þykir
leitt aö þetta hefir komiö fyrir, en úr þvi að eg get
ekki bætt úr þvi, þá veröur þar viö> aö sitja. Ef eg
get ekki fengiö soöinn matinn minn, þá verö' eg aö
eta hann hráann. Eg býst lika viö Allan, aö þú hafir
heyrt þess getiö: aö afbrýSisemi geri menn rudda-
lega og grimma í skapi,” og hann leit til mín íbyggi-
lega.
Eg svaraði engu, því aö þegar maSur veit ekki
hvað segja skal þá er oftast bezt aö þegja, og hann
héltáfram:
“’Mér fellur illa aö heyra um þessa skotfimi-
samkepni, sem efnt hefir verið til móti minni vitund
og samþvkki. Ef hann vinnur þá mun hann gera þig
enn hlægilegri, og ef hann bíöur ósigur þá verðtir
hann reiður.” t
“ÞaS er ekki mér aö kenna, herra minn,” svar-
aði eg. “Harin ætlaöi aö neyða mig til að selja sér
hryssuna, sem hann hafSi riöiö í leyfisleysi, ög var
aö gorta af því, hvaö góði skytta hann væri. Loks
fauk í mig svo aö' eg skoraði á hann aS reynaj viS
m'g-” . L . .
“Eg get ekki láð þér þaS Allan; eg áfelli þig
ekki hót. En, samt var þetta bamaskapur af þér,
því að hvaS munar hann ym, þó aö hann tapi dálitlu
af peningum ; en þessi fallega hryssa, er metfé, og
eg mundi sjá mjög eftir þvi, ef þu mistir hana, því
aö þt< hefir keflaö hana upp, en ert góös maklegur
af rhínu fódki. En svona er nú komið; kannske get-
svaraði eg þrá-
sagt í sögu þessari.
En meðan Pereira var aö gorta af ágæti sínu leit
Pieter Retief til mín, og við horfSumst í aiugu sem
snöggvast.
“Allemachte!“ hrópaði hann, “er þetta ungi maö-
urinn, sem með sex vesulum Hottentotum varði þetta
heiinili fyrir Ouabía-flokknum í fimm klukku-
stundir?”
Einhver fræddi hann um aö svo væri, og aö eg
heföi veriö kominn á fremsta hlunn með að skjóta
Mariu og sjálfan mig }>egar hjálpin ,kom.
“Þá ætla eg aS biðja þig, aö lofa mér aö taka í
hönd þína, herra Allan Quatermain”, sagði Retief og
tók utan um magra og granna fingur mina meS sin-
um stóra handarhrammi, og bætti síðan viSÍ, “faöir
þinn hlýtur aö vera upp með sér af þér i dag, eða
þaö nmndi eg vera, ef þú værir sonur minn. He»ra
minn trúr! HvaS skyldir þú eiga eftir ógert, úr því
aö þér hefir auönast að vinna slíkt hreysti verk jafn
ungttr aö ald’ri ? Eg skal segja ykkur vinir mínir, aö
eg hefi heyrt aila söguna frá þvi aö eg komi í gær.
Kaffarnir hafa sagt mér hana og enntremur þessi
mooi meisje” (fallega unga stúlkaj, og hann kinkaði
•kolli til Maríu. “Ennfremur hefi eg reikaö hér í
kring og sett á mig hvar hver mað(ur hefir falliS —
það er au^séð af blóðblettunum — og flestalla þeirra
hefir þessi Englendingur sikotS, sem hér hvílir, nema
inni skráöir vandlega. ÞaS geröi Maria, því að fað-
ir minn vildi ekkert viS þetta eiga, sem hann nefndi
fjárglæfrabrall,” þó aS honum þætti miLiS komiS
undir úrslitunum og enginn annar, þeirra sem viö-
staddir voru, gat skrifaö1 jafnlangt skjal að mér
undanskildum. SíSan skrifuðum viö báöir undir,
Pereira þó engan veginn viljugur, aS þvi er mér
sýndist, og var ákveöiS aS skotþrautin skyldi standa
aö viku liSinni, ef eg yröi þá oröinn svo aS{ eg gæti
tekiö þátt í henni. .Ef ágreiningur yrSi var herra
Retief falið aS skera úr, og átti hann' að hafa meö
ííöndum þaS sem hvor okkar um sig lagöi undir.
Fáö var ennfremur tilskilið að hvorugur okkar skyldi
koma ái hinn tiltekna stað, né æfa sig á aS skjóta á
gæsir áður en samkepnin færi fram. En okkur var
samt leyft að æfa okknr svo mikið sem okkur sýnd-
ist viö að skjóta á eitthvað annað, og eins aö brúka
hvaöa riffla sem okkur þóknaSist.
Eftir að' samningum þes^um var lokið, var eg
borinn aftur inn í herbergi mitt, og var orðinn
þreyttur mjög eftir alt það sem gerst hafði um morg-
uninn. ÞangaS var mér færður miðdegisverSurinn,
sem María hafði eldað handa mér. Þegar eg var
•búinn að< borSa kom faöír minn inn og með! honum
herra Marais. Þegar við höfSum talast viS litla
stund spurði hinn síðarnefndi alt i einu, en vingjarn-
lega aö vísu, hvort eg héldi, að eg þyldi að láta flytja
mig þá um kveldiö á uxa-vagni til trúþoðfsstöðvar-
innar; hann sagöi að fjaörir væru í vagninum og eg
gæti legiö endilangur á hálmdýnu.
Eg svaraði “já sjálfsagt”, og það mundi eg hafa
eg vona þaS.”
“ÞaS vona eg aS ekki verSii,
kelknislega.
“Eg hugsa nú samt aö þér þætti vænt um þaö,
því aS þaö er þegar að heyra megna gremju á þér.
En hlustiö þiö nú á Allan, og þú líka, herra Quater-
main prestur; þaö eru aörar og viSurhlutameiri or-
sakir, sem liggja til þess, aö mér er ant um að þiS
dveljið sem styst hjá mér hér eftir. Eg eri í ráöa-
gerðum viö samlanda mína um mjög leynileg fyrir-
tæki, sem varöa okkur og velgengi okkar miklu, og
eg veit að þeim mundi falla þaS1 illa, ef hér væru
tveir Englendingar stööugt viðurk>öa á meSan
menn sem þeir hlytu aö ímynda sér aö væru njósnar-
ar.”
“Haföu engin frekari orö herra Marais,” greip
fað/ir minn fram í í hita, “það er síður en svo aS
okkur langi til aö vera þar, sem við erum óvelkomn-
ir, eöa litiS á okkur grunsamlega fyrir þá sök aö eins,
að viS erum brezkir. Meö guðs hjálp hefir syni
minum auðnast aö1 gera þér sannarlegt góðverk, en
nú er þaS alt gleymt. GerSu svo vel og láttu beita
fyrir vagninn, sem þú ætlar aö vera svo vænn, aö
lána okkur. Viö ætlum aö leggja af staö strax.
Þá tók Henry Marais til aö friSfnælast mjög
auömjúklega, því hann var kurteis maðúr þó að hann
jaínvel í þá daga væri fullur af hleypidómum og
æstist auðveldlega upp af þeim til ýmsrar heimsku.
Hann reyndi aS fullvissa fööur minn um ^aö, aö hon-
um dytti alls ekki í hug aS1 móöga okkur minstu: vit-
und. JöfnuSu þeir svo máliS milli sín og eftir eina
klukkustund lögöum viö af staS.
Allir Búamir komu saman til aö vera viöstaddir
brottför öíckar, báðu þeir okkur vel fara og sögöust
hlakka til fimtudagsins þegar við' áttum aS reyna
okkur. Pereira var einn á/ meöal þeirra; hann var
nú hinn vingjarnlegasti, og baS mig aS láta mér
batna vel, áöúr en viö reyndum með okkur; hann
kvaö sig ekki langa til aö sigrast á manni sem ekki
væri fullfær, jafnvel þó aö skjóta skyldi gæsir. Eg
svaraði honurh því, að eg skyldi taka ummæli hans til
greina; en að því er sjál£*in mig snerti langaöi mig
ekki til að biSh ósigur i neinum leik, sem eg hefSi
einsett mér að vinna, hvort sem hann væri rnikils
eða litils virði í sjálfu sér. Þvi næst leit eg viö,
>ví aS eg lá á bakinu, til að kveðja Mariu, sem> laum-
ast hafði út úr húsinu og kom nú út að' vagninum.
‘Vertu sæll, Allan,” sagði hún, og rétti mér
hönd sína um leið og hún leit til mín þannig, aö eg
vona aS! ekki hafi verið eftir tekið því. SíSán lét
hún sem hún ætlaði aS laga aftan á mér ábreiöuna,
laut niöur að mér og hvíslaði:
“Sigraöu í samkepni þessari, ef þú elskar mig.
Eg skal biðja guð á hverju kveldi um'þaS. Eg skoöa
úrslitin eins og fyrirboða.”
Eg ímynda mér að hvíslið hafi heyrst, þó orðin
sjálf heyrði enginn nema eg, því Pereira beit á vörina
og færði sig nær okkur, en Pieter Retief færði gilda
búkinn á sér frarrf fyrir hann og sagðS háðslega og
hló hátt:
“Allemachte! kunningi, lofaðu missje áð óska
góörar feröar piltinum, sem bjargaði lífi hennar.”
Rétt á eftir æpti Hans Hottentottinn aS uxun-
um, til að leggja af stað, og við runnum ofan úr
hlíðinu.
En ef mér hefir verið vel við herra Retief, þá
varð mér nú hálfu betur við hann eftir en áðrir.
VEGGJA GIPS.
Hið bezta kostar yður ekki
meir en það lélega eða
svikna.
Biöjiö kaupmann yöar um
,,Empire“ merkiö viöar,
Cement veggja Og finish
plaster — sem er bezta
veggja gips sem til er.
Eigum vér aö segja yö-
ur nokkuö um ,,Empire“
Plaster Board—sem eldur
vinnur ekki á.
Einungis búiö til hjá
Manitoba Gypsum Co.Ltd.
Wmnippg, Manitoba
SKRlFlo KFTIR BÆKLINGI VORUM YÐ-
— UR MÚN ÞYKJA HANN ÞESS VERÐUR.
V. KAPITULI.
Skotkepnin.
FerSalag mitt heim aftur til trúboösstöðvarinnar
var einkennilega ólíkt ferðinni þaöan fáum dögum
áðtir. I>á sat eg ái baki fóthvösu hryssunnar minnar,
sem þaut með mig eins og fugl flygi, og brjóst mitt
sleit ógurlegur kvíði um það, að eg yrðá of seinn, en
æöisgengin augun festi eg á blikandi stjömurnar og
fyrstu skímu aftureldingarinnar. Nú ók eg í marr-
J
andi uxa-kerru, eftir veginum, sem eg var svo þatfi-
kunnugur; sólin stafaði á mig hlýjum geislum sínum,
og brjóst mitt var fult af mikilli þakklátsemi, en jafn-
framt nýjum ótta þess, aö helgri og hreinni ástinni,
sem mér hafði auönast aS eignast , yröi rænt frá mér
meö cfbeldi eöa svikum. \
Eri svo sem fyrnefndur atburölur haföi veriö í
guSs hendi, þannig var og hinn síðarnefndi það!, og
við þá fullvissu varð eg að vera ánægður. Hin fyrri
raunin haföi fengið sigurvænlegar endalyktir.
Hvernig mundi hin síöari takast? OrS runnu þá alt
í einu saman í huga minum og mynduöu setningu,
sem eg gat ekki skilið. En hún var þannig: “Sig-
urvænlegar endalyktir sem er dauöi;” mér fanst vit-
anlega samt ekkert, vit í þessu svari. Mér gat ekki
skilist það, á hvern hátt dauöi gæti orðiö sigurvæn-
legar endalyktir — eg var þá að minsta kosti of lítt-
reyndur unglingur, til að geta gert mér nokkra skyn
samlega grein fyrir sliku.
Vegurinn var góöur og kerran rann liðugt og
skrykkjalaust, svq aö eg meiddist ekkert í fætimim
Þegar viö vorum komnir nokkuS áleiSis spurð'i eg
fööur minn hvað hann héldi aö herra Maraisí heföi
átt við þegaij hann sagði okkur, aö Búafnir væmi
komnir í vissum erindagerðum til Maraisfontein, og
að þeim mundi ekki finnast til um dvöl Ókkar þar,
af því að við' vorumi Englendingar.
“Hvaö hann ætti við Allan? Hann átti viS þaö,
að þessir Hollepsku svikarar eru í leynibruggi
móti konungi sínum, og óttast að viö munurn koma
upp svikurn þeirra. Annaöhvort munu þeir hafa
^yg’&jri að gera uppreisn gegn þeirri réttlátu löggjöf
sem býöur aö gefa þrælum frelsi og því, aS vi'ö: vilj-
um ekki strádrepa alía Kaffa í nýlendunni, sem þeim
dettur í hug aö troða illsakir viS, eða þeir ætla aö'
flytjast burtu héöan. Eg held aS þeir muni heldur
taka hinn síöari kojtinn, því margir eru þegar farnir
ein* og þú munt hafa heyrt, og ef mér skjátlast ekki
munu margir fleiri renna í spor þeirra, svo sem
Marais, Retief og svikarinn Pereira. Lofum þeim
aS1 fara; mér þætti því betra sem þeir færu fyr, því
að eg efast ekki um aS brezki fáninn kemur á eftir
þeim þegar stundir líöa.”
“Eg vona aö þeir fari ekki”, svaraSi eg og hló
kuldahlátur, “aö minsta kosti ekki fyr en eg hefi unn-
iöl aftur hryssuna mína.” fEg haföi'skiilS hana eft-
ir í vörzlum Retiefs eins og veðfé þangað til skot-
samkepninni væri lokiöj.
Þær tæpar þrjár klukkustundir sem eftir voru
af keyrsluferöinni var faöir minn mjög alvarlegur
og vandlætingarsamur og barmaSf sér mjög út af
framferöi Búanna; hann sagði að þeir hötuöu og
tældu trúboða, fjandsköpuöust gegn brezku stjórnar-
forræði og varanlegri valdstjórn, heföu mætur á
þrælahaldi og dræpu Kaffa hvenær sem þeir kæm-
ust höndunum undir. Eg hlustaðii þegjandi á hann,
því að það var ekki hyggilegt, aS andmæla fööur
minum þegar hann var í slíku skapi. En meö því aö!
mér var ekki ókunnugt um háttu Búanna, vissi eg og
að, önnur hliö var til á þessu máli, sú, aö trúboSarnir
tældu þá stundum, Cþvi aS þaö geröu þeir sannar-
legaj, “og að brezka stjórnarforræö.iö, eða flokk-
stjórnin, greip stundum til kynlegra bragöa i þágu
ajlrjkiástjórnarinnar i 'annari heimsálfu. Mér var
einnig kunnugt um, að varanleg og bráö'abyrgða-
stjórnarvöld, svo sem landstjórar sem um stundar-
sakiir fengu að ráöa ÍÖgum og lofum, misbeittu oft
valdi sinu og kúguSu hina hollensku. >Eg fissi enn
fremur aS Kaffarnir, hvattir af hverflyndi og staö-
festuleysi stjórnanna og þjóna hennar, stálui oftsinnis
hjörðum Búanna; og þegar fa-ri bariöst leituöust
þeir viö aö myrða konur þeirra og böm eins
og }æir höföu nýskeð' sýnt sig á Maraisfontein; aö
vísu höföu þeir þar nokkurt tilefni. Brezka stjórn-
in hafði enn frennir gefiS þræltinum frelsi án þess
aö eigendur fengju sanngjarnt verð fyrir þá o. s. frv.
En aö vísu var eg alls ekki aö hugsa um slík
alvörumál. eins og várla var við að búast af jafnung-
nm manni. ÞaS sem mig tók sárast og eg » kveið
fyrir, var þaö, aS ef Henry Marais fluttist burtu, þá
mundi1 María verSa aö fara með honum. Eg gat
ekki fengiS aö vera i þeirri ferð, af því aS eg var
Englendingur, en þaS gat Hernando Pereira aftur á
móti, og hann mundi sjálfsagt verða fús til þess.
Daginn eftir var eg þeim mun hressari aö eg gat
skjökt um á tveimur hækjum, sem Hans hafði búiö
til handa mér úr Kaffastöfum. Eg þakka þaS’ bæöi
útiloftinu, aö eg hrestist svona fljótt, og góöri matat-
lyst, sem eg var nú búinn aö fá, og hæfilegum skamti
af pontac, sem er eins konar vín ,hér um bil mitt a
milli pörtvíns. og burgund-vins. Daginnl þar á eftir
var eg enn friskari, og tók þá aS gefa mig viö skot-
æfingum, )>ví aS viö áttum þá að reyna okkur innan
fimm daga.
Dr. R. L. HURGT,
Member of the Royal College of SurgeoDí.
Eng., útskrifaöur af Royal College of Phys-
icians, London. SérfræÖingur í brjóst-
tauga- og kven-sjúkómum. Skrifstofa:
305 Kennedy Bldg., Portage Ave. (á móti
Eatons). Tals, M. 814. Tími til við a)s,
io-i2, 3-5, 7-9.
le - • • • ~■ o.
| THOS. H. JOHNSOH og s
| HJÁLMAR A. BERGMAN, |
j íslenzkir lógfræCingar, í
« Sxrifstofa:— Room 811 McArthur J
# Building, Portage Avenue jli
i . i
Aritun: P. o. Box 1656. jjj
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg I
i Dr. B. J BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
^ TBLEPBONK GARRY020
A Officr-Tímar: 2 — 3 og 7—8 e. h.
$ Heimili: 620 McDermot Ave. I
ð? S
§ Telkphonk garry :þíí l «
Winnipeg, Man. $

Dr. O. BJ0RN80N
Office: Cor. Sherbrooke & William
■'KI.UI'HONKi GARBr ase
•>
t»
•>
|
:• Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
•>
(•
•)
«
•>
Heimili: 806 Victor Street
TKI-.EPHONK! garry T03
«
Winnipeg, Man.
(•*«,«'S'Æ'íx*,*
Æ1111 ..............
•iJrírrrt VtiBSB rfHrt §r5ríx¥¥iiW»ff
1 Dr. W. J. MacTAVISH
IOffice 724J Yargent Ave.
Telephone óherbr. 940,
( 1«*12 f. m. |
Gffice tfmar < 3-S e. m. B
( 1-9 e. m. [J;
— Heimili 467 Toronto Street _ S
WINNIPEG J
^telephone Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Aue., Cor. Hargrave 8t.
Suite 313. TaU. main 5302.
Dr. Raymond Brown,
4
4
SérfræCúngur í augna-eyra-oef- og
hálo-€ j úkdótn um.
# 326 Somerset Bldg.
4 TaUfaii 72*2
jé Cor. Dooald & Pohðft Are.
Hoima kl. io—i og 3—6.
J, H, CARSON,
Manufacturer of
ARTIFICIAL LIMBS, ORTHO-
PEDIC APPLIANCES, Trusses-
Phone 8426
857 NotreDame WINNIPÐs
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST,
selnr líkkistur og annast
um úuarir. Allur útbún-
aOur sá bezti. Ennfretn-
ur selur hann allsltonar
minnisvarBa og legsteina
Tal« öarrjr 2152
*• *- aiQUWPúow Tals. Sherbr 2?S6
S. A. SiGURÐSSON & CO,
BYCCIflCAMIEffN og F/\STEICN/\SAIAB
Skrifstofa: Taisími M 4463
510 Mclntyre Block. Winnipeg
Njótið heimilis þæginda
Eignist rafmagns vél sem
þvær og vindur þvott. Kost- 1
aSeins eitt cent um tímann,
meöan hún starfar • og gerir
þvottadaginn aö frídegi. Sjá-
iö hvernig húu vinnur.
GAS STOVE DEPARTMENT
Winnipeg Electric Raílway Co,
322 Main St, - Fhone Alaln 25ia
A. S. BABDAL,
selui
Granite
Legsteina
alls kcnar stæröir.
Þeir sem ætla sér aB kaip-
LE(,S1EINA geta þvf fengiB þí,
meB mjög rýmilegu veröi og ættu
aB senda pantanir sem fyrs. til
A. S. BARDAL,
8^3 Sherbrooke St.
Bardal Block