Lögberg - 12.09.1912, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. SEPTEMBER 1912'
María
EFTIR
H. RIDER HAGGARD
“Hvernig dirfist þú aö hafa þessi or§ viS mig?”
spuröi eg granntr. “Hversvegna fer þú ekki sjálf-
ur; þú veist vel aö eg muni líta eftir Mariu. fNú
brosti bæSi Vrouw Prinsloo og hinir BúarnirJ. Og
hversvegna snýr þú ekki máli þínu til hinna herranna
i staS þess aS benda j>essu aS mér? Þeir eru þó
bæöi vinir og samferSamenn frænda þins.”
Þegar hér var komiö létu Búarnir, sem þeir þyrftu
aS fara og gegna einhverjum störfum og höföu sig
burtu.
“Þá er á þaS aS líta fyrir þig, Allan, aS þaö er
óskapleg tilhugsun aö eiga aö koma fram fyrir skap-
ara sinn, meS hendur n>8nar í blóöi náungans. En
ef hvorki þú, eöa hinir aörir þeirra harSsvíruöu
manna, sem hér eru staddir, ekki vilja fara, þá ætla
eg aö fara sjálfur, þó aS sé gamall. og beygöur af
mörgum raunum.
“Gott,” sagöi Vrouw Prinsloo, “þaö er líka rétt-
ast. Þú færö vonandi nóg af þeirri ferö, og viö sjá-
um líklega aldrei þefdýriö.”
Marais stóö nú upp, því aö hann bar þaö. aldrei
viö aS deila viS Vrouw Prinsloo; honum var þaö of-
vaxiö og sagöi:
“Vertu sæl, María. Ef eg kem ekki aftur, þá
vona eg, aö þú munir þaö, sem mér hefir legiö mest
á hjarta, og getur þú fundiS gréin geröa fyrir því
milli fyrstu blaöanna í biblíunni. Kocndui Klaus og
fylgdu mér til húsbónda þíns,” og hann spymti valda-
lega í Hottentottann þar sem hann lá flatur.
* Nú snart María viö öxlinni á mér, en haföi áSur
staöiö þegjandi og sagSi:
“Er þaö rétt, Allan, aö faöir minn fari einn?
Vilt þú ekki fylgja honum?”
“Jþ sjálfsagt,” svaraöi eg glaölega, “í slíka ferö
ættu aö. minsta kosti tveir aö fara, og Kaffar líka,
til.aö bera manninn, ef hann er á lífi.”
Nú vil eg greina frá endi sögunnar. Klaus
Hottentottinn var svo af sér genginn,, aö hann var
ekki fær um aö fara neitt þá um kveldiö, svo afráö-
iö var aö fara með birtingu. Eg fór því á fætur meö
birtu og var rétt aS ljúka við aö boröa morganverö þeg-
ar Maria kom aö vagninum: sem eg hafSi sofiö í. Eg
stóö upp og heilsaSi henni, og af þvi aö engir voru
viöstaddir kystumst viö nokkrum sinnum.
“\,riS megum ekki vera aö þessu, elskan mín,
sagöi hún svo, og ýtti mér frá sér. “Eg kem frá
fööun minum; hann er veikur í maga og vill fá að
finna þ’g.
“En þaS er sama sem aS eg verði að fara einn
eftir frænda þínum,” svaraöi eg önuglega.
Hún hristi höfuöiS og leiddi mig aö ofurlitlum
skúr, þar sem hún haföi sofið. Þ’egar þangaö kom
sá eg inn um dyrnar því aS gluggi var enginn en
birtan aö aukast, aö Marais sat þar á stól og hélt báö-
um höndum um bringspalirnar og stundi hátt.
“GóSan daginn, Allan,” sagöi hann mæöulega;
“eg er fjarska veikur, sáraumur, eg hefi líklega borö-
aö eitthvað sem mér hefir oröiö ilt af, eöa kuldi
hlaupiS innan í mig, eins og oft ber viö og er undan-
fari hitasóttar eöa meltingar-óreglu.”
“Líklega skánar þér ef þú færir á fætur
hreyfðir þig,” sagöi eg, því aö satt aö segja átti eg
bágt meö að trúa því, aö hann væri veikur, og vissi
aö hann hafði ekkert látiö ofan í sig nema holla fæðu.
“Hreyfa mig! ' Nei, hvaö lítið sem eg hreyfi
mig finst mér eins og klipiö sé í innýflin á mér með
töngum. Eg vil samt reyna þaS, því að guðlaust er
að láta aumingja Hernan deyja einan sér; og ef eg
færi ekki þá vildi vist enginn hinna fara og leita
hans.”
“Mætti ekki láta einhverja af Köiffunum minum
fara með Klaus,” spuröi eg.
“Heldur þú að þér mundi þykja það rétt gert.
ef þú lægir veikur i fjarlægum helli aö ruddalegir
Kaffar væru sendir eftir þér,” svaraöi hann alvar-
lega, ef annars hefði veriö völ — Kaffar sem sjálf-
sagt hefðu látiS þig deyja og komiö heim aftur meS
einhverjar ósannar sögur
“Eg veit ekki hvaö mér mundi finnast, herra
Marais. En hitt veit eg, að ef eg lægi dauðvona í
einhverjum helli og Pereira væri hér, þá mundi hann
hvorki fara sjálfur til min né senda villimann til aö
bjarga mér."
“ÞaS getur veriö, Allan. En er þaö sjálfstgt
að þó einhver sé haröúðugur þá eigir þú aö vera það
lika? Eg ætla aö fara j>ó að það dragi mig trl dauða.”
Siöan reis hann upj> úr stólnum meö ógurlegum stun-
um og fór aS rekja utan af sér ábreiöuna, sem hann
haföi utan um sig.
“Æ, Allan, faöir minn má ekki fara; þaS fer
alveg meö hann,” hrópaöi María, því aö hún hélt aö
hér væri meira í húfi heldur en eg.
“Jæja, ef þú heldur það,” svaraöi eg. Og vertu
svo sæl, því aö mál er vist orðið á, að eg leggji af
staö.”
“Þú ert hjartagóður, Allan,” sagöi Marais, hné
aftur niöur á stól sinn og fór aS vefja um sig ábreið-
unni, en María horföi ráöaleysislega á okkur á víxl.
Eftir hálfa klukkustund var eg kominn af staö,
og var í mjög illu skapi.
“Mundu eftir hvaö þú ert aS gera.” kallaöi
Vrouw Prinsloo á eftir mér. “Það er efcki gæf-
samlegt aö bjarga óvini, og ef eg þekki þefdýrið rétt,
þá mun það þakka þér meö því aö bíta þig í fing-
urinn. Ó! ef eg væri i þínum sporum þá mundi eg
halda mig úti í skóginum í nokkra daga, koma svo
aftifr og segja, aö eg heföi ekki getaö fundið Pereira,
og getið þess td að hýenur heföu etið hann og drep-
ist af því. En farðu samt vel, Allan, hvaö sem því
liður; eg vildi eiga von á því aö hitta annan eins vin
í nauöum, eins og þú ert; mér finst helzt eins og þú
munir vera fæddur til þess að hjálpa öSrum.”
Fyrir utan Klaus Hottentottann voru samferöa-
rnenn rnínir í þessari ferS þrír Kaffar, þvi aS eg
neyddist til aö skilja Hans eftir með hinum mann-
inum til aS líta eftir nautgripunum og eignum okk-
ar. EnnfremUr hafði eg me,ö mér ábuföar-uxa,
dugnaSarskepnu, sem eg haföi tamið til áburöar og
reiðar líka, þó að hann væri ekki fulltaminn ennþá.
Allan þann dag fórum viö um land, sem var ilt
yfirferöar, unz myrkrið skall á okkur í klettagili
nokkru og sváfum þar um nóttina; viö kyntum
elda alt í kringum okkur til að halda burtu Ijónum.
Morguninn eftir í birtingu héldum viö áfram, og hér
um bil kl. 10 óöum viS yfir læk og komum að litlum
helli, af náttúrunni gerðum, þar sem Klaus sagðist
hafa skiliö við húsbonda sinn. Grafþögult virtist
vera í þessum heli, og um leiö og eg staðnæmdist
hikandi í hellismunnanum flaug mér 1 hug, aö ef
Pereira væri þarna, hlyti hann að vera dauður. Og
þó aö reyndi að stríSa á móti gat eg ekki aö þvi gert,
aö fagnaðartilfinning kom yfir mig, og fanst mér eins
og létt væri af mér fargi. Mér var þaö sem sé fylli-
lega ljost, aS ef Pereira væri a lífi, þá væri hann méf
hættulegri en allar villimenn og villidýr í Afríku til
samans. En eg reyndi aS hrinda þessari eigingjömu
hugsun fra mér, eins vel og eg gat, og fór einn inn
í hellirinn, en hinir innfæddu voru úti fyrir, því aö
þeir þorðu ekki að snerta líkið.
Skuggsýní var inni í þessum helli sem var mynd-
aöur í klettinn af vatnsaganum aö ofan; en þegar
augu min vöndust dimmunni þar inni sá eg. að inn
við botn á hellinum lá maður. Svo kyr lá hann, aö
eg þóttist fullviss um, aö þjáningum *hans væri lokiS.
Eg gekk til hans og tók á andlitinu á honum; það
var rakt og kalt; eg þóttist þá vera búinn aö vita
vissu mina og sneri mér viö til aö fara út úr hellinum;
og um leiö flaug mér í hug, aS ef nokkrum steinum
væri hlaðiö upp i munnann þá væri þetta ágætis-gröf.
En um leið og eg kom út í sólskinið og var í
þann veginn að kalla á mennina og biðja þá aö tína
saman steina, fanst mér eg heyra stunu á bak viö
mig, og hélt eg þá fyrst í stað, aö þaS hlyti aö vera
smm
Pereira á baki. Þannig komum viö til tjaldstaöar-
ins.
Þar varð Vrouw Prinsloo fyrst til aS hitta okk-
ur. ViS rákumst á hana á villidýraslöðinni, sem við
jiræddum, ©itthvaS fýóröung milu frá vögnunutn;
þar stóð hún með hendur á breiöum mjöðmunum og
steig fram á fótinn. Elún var svo þrjóskuleg og í-
byggin á svip, aS helzt leit út fyrir, aö hún væri bú-
in aö fá vitneskju um, aö viS værum á heimleið; lík-
lega hefir hún séö reykinn af síöustu varSeldunum
okkur. Hún heilsaöi okkur líka. hlýlega,
“Og þarna kemur þú Hernan Pereira,” hróp-
aöi hún, “og ríður uxa, en þér betri menn veröa að
ganga. Nú þarf eg aö segja viö þig nokkur orö. Hvern-
ig stóö á því aö þú laumaðist burtu að næturlagi, og
hafðir með þér eina hestinn, sem til var og öll skot-
færin ?”
“Eg fór til aö reyna aö útvega líálp,” svaraSi
hann ólundarlega.
“Og einmitt þaö, einmitt það. Það lítur samt
út fyrir aö þú hafjr sjálfur oröiö hjálpgjrþurfi um
það lauk. Hvernig ætlaröu þér nú aö launa herra
Allan Quatermain þaö, að hann bjargaði lífi þínu,
því að það er eg viss um, að hann hefir gert? Þú
átt nú engar eignir eftir, þó aö þú talaöir digarbark-
lega um auðæfi þín; þaui eru nú á fljótsbotni, svo að
launin frá þér verða að gjaldast meö góðvild og und-
irgefni.
Hann tautaði eitthvaS um þaö, að eg rnundi ekki
kæra mig Um nein laun fyrir kristilegt góðverk.
“Nei, herra Pereira, hann kærir sig ekki um
neina borgun, hann er ekki þess kyns maður, en þú
munt gjalda honu-m eigi aö síður í illuml aurum, ef *— ----------------—■---------- ’ •"--------111 1 - ------
þú sér þér færi. Eg er nú hingað komin til að segja sagöi að samtök hefðu verið gerö gegn sér, og frænda
þér hvaða álit eg hefi á þér. Þú ert þefdýr; heyr- sínum, og aS eg hefði róið þar undir; eg heföi gert
irðu það? Þú ert skepna sem enginn hundur rnundi dóttur sína ástlangna i andlitinu á mér, sem væri
vilja óhreinka tennur á, ef hann gæti komist hjá því! lítið og ljótt. Hann skammaöist meö svo mik-
r- . ■, - . , •, ,• , , , ílli ákefö og viShafði svo ill orð, að María þoldi ekki
En svo ertu svikari hka. Þu leiddir okkur inn 1 v ,6 ’ a
, ... v . , • „ . , ,, . , aS hlusta a þaö en hljop burtu gratandi. Litlu seinna
þetta Ixilvaöa land, og sagðir aö frændur þimr mundu ; t ,< u. • v .- . , . , . ■ ,
1 > & t, v toku Buarmr lika aö tinast burtu; þeir yptu oxlum
gefa okkur hér bújarSir og auöæfi; en svo, eftir aö j og sogöu svo aö vej mátti heyra, aö Marais væri
hungur og hitasótt hafði heimsótt okkur, ríður þú orðinn geggjaöur, og það hafði mig líka grunaö lengi.
burtu, og skilur okkur eftir i dauðans greipum, til [ En Marais veitti þeim eftirför og' lét dæluna
þess aö bjarga sjálfum þér, óþokkinn. En nú kemur ! San&a< en Pereira rendi sér aftur af áburðar-uxanum
VEGCJA GIPS.
Hið bezta kostar yður ekki
meir en það lélega eða
svikna.
Biöjiö kaupmann yöar um
.,Empire“ merkiö viöar,
Cement veggja og finish
plaster — sem er bezta
veggja gips sem til er.
Eigum vér að segja yö-
ur nokkuö um ,,Empire“
PlasterBoard—sem eldur
vinnur ekki á.

Einungis búiö til hjá
Manitoba Gypsum Co.Ltd.
I/Vmnippg, Manitoba
SKRIFIP KFTIR BÆKLINGI VORUM YÐ-
—UR MÚN ÞYKJA HANN ÞESS VERÐUR.—
'A7«Ý[réVnV4'«!.V(i
Dr. R. L. HURST,
Member of the Royal College ofSurgeoni
Eng., útskrifaður af Royal College of Phys-
icians, London. Sérfræðingur í brjóst-
tauga- og kveu-sjúkómum. Skrifstofa:
305 Kennedy Bldg., Portage Ave. (á móti
Eatons). Tals, M. 814. Tími til viðtals,
10-12, 3-5, 7-9.
f THOS. H. JOHNSON og
| HJÁLMAR A. BERGMAN,
® íslenzkir lógfræðingar,
Skrifstofa:—Room 811 McArtfeur 2!
Building, Portage Avenue
Áritun : P. O. Box 1658.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
Dr. B. J.BRANDSON
Offtce: Cor. Sherbrooke & William
Telgpbore garry aao
OFFicE>-TfXAR: 2—3 og 7—8 e. h.
$ Heimili: 620 McDermot Ave.
M Trlepbonr garry 34Í1
Winnipeg, Man. $
* A**®*'®*'®****/®
- «
¥
§ Dr. O. BJ0RN80N
»
C« Office: Cor, Sherbrooke & William
(« rKLKPHONÍE, GARRY íílí«
* Office tfmar: 2—3 og 7—8 e. h.
•)
% HeImili: 806 Victor Street
4) Telephomei garry T«3
þú þó aftur hingaö til þess aS fá hjúkrun, og hefir
hann bjargað þér, maSurinn senf þú beittir brögð-
um í Gæsagilinu og reyndir aö stela unnustunni frá.
Ó, me'.n Gott! hvernig getur guð almáttuguil látiö
og fór eftir frænda sínum. Við Vrouw Prinsloo
uröum eftir, því aö blökkumennirnir voru farnir,
eins og þeir eru vanir þegar hvítir menn fara aö
deila í návist jæirra.
“Svona. Allan, minn,” nú hefi eg hitt á meiðsliö
ímyndun. Eg snéri þá inn aftur, og þó aö mér væri
verkið óljúft kraup eg niöur hjá líkamanum lagöi j áburöar-uxanum, og helti yfir Pereira endalausum
slíka menn lifa, þarsem svo margir góöir menn, heiö- á herSakambinum á múlasnanum, og fanst þér ekki,
virðir og saklausir liggja undir sveröi jarðarinnar j,aS e8 lata Hann bæði bíta og slá, þó aö hann reyndar
, 11 , , „ viröist vera allra bezta og gæfasta skepna, flesta daga
vegna þefdyra slikra sem þu ert. , . , , b ’ b
. . vikunnar einkum nu—upp a siðkastið.
Þanmg helt hun afram, stikand'i viö hliöina a
hendina á hjartasíaðinn og hélt henni þar stundar-
orðastraumsrokum, þangaS til hann stakk þumalfingr-
“Jú, þaö geröirðu,” sagði eg gramur, en eg vildi
helzt aö þú værir ekki að róta viö meiðslunum á
Marais, þvi að hefndín ætti aS lenda á þér, þó fæ
eg flest höggin.”
“Hvaö gerir þaö til, Allan?” spurði hún. “Hann
hefir altaf verið óvinur þinn, svo að þér má á sama
standa, þó aö þú sjáir á hófana á honum meöan hann
getur ekki gert þér neinn skaða. Aumingja AJlan,
. „ . eg er hrædd um að þú eigir annars ekki sjö dagana
Eg hljóp fram í hellismunninn. kallaði á Kaífana ja áburðar-uxa, sem ekki er títt að menn haíi til reið- ^ á mjiJj þefdýrsins og múlasnans, þó aS þú hefir
og því næst bárum við hann út i sólskinið. Það | ar’ V10 hllS hans d’&ru konuna ^na ^ rouw margt gott gert fyrir báöa. En það er satt aö María
er trygglynd stúlka. Hún mundi aldrei giftast neinum
öörum en þér, Allan, — og þaö jafnvel ’þó aö þú vær-
ir ekki hingaS kominn til aS ganga að eiga hana,”
korn. Eg beið þama eitthvaö fimm mínútur, þóttist í «num í eyrun og glápti á hana orðalaus af gremju.
nú fyllilega sannfæröur og var að búa mig í aö fara Þannig komum viö loksins til tjaldstaöarins, þar
út þegar eg heyröi ofurlitla stunu: í annaö sinn. I sem allir Púarnir voru saman safnaðir. Þeir eru
Pereira var ekki dauður, en hann var kominn rétt í ; alhr glaölyndir aö eölisfari, en þó gátu þeir ekki að
andarslitrin!
sér gert aö brosa er þeir sáu Pereira koma ríöandi
voru ósköp að sjá hann; hann var ekkert nema bein- j Prinsloo> sem húöskammaði hann alt hvað af tók.
“TakiS þið þá svona á móti mér villisvínin ykkar,
þi'S Búar, sem ekki eru hæfir til aö hafa umgengni viS
. ,- , , . v..„ bætti hún við eftir dálitla umhugsun.
mann jafnlæröan og 1 slikri stoöu sem eg er? mælti i
hann.
“En þvi í ósköpunum ert þú að hafa umgengni
in og gult skinniö' þanið um þau, ataður óhrein-
indum og storknuðu blóöi, úr meiöslum, sem á hon-
um voru. Eg hafði brennivín meö mér og helti of-
urlitlú ofan í hann; eftir þaö tók hjartaö að berjast
þó að dauft væri. Þvínæst suöum viö súpu, heltum
henni ofan i hann blandaðri brennivíni og viö þaöjviS okkur> Hernan Poreira?” sPuröi Meyer, sem var
lifnaði hann hæðinn mjög og sperti fram álkuna, svo aö skegg-
1 þrjá daga hjúkraöi eg manninum, og þaS er kraginn> sem hann hafði stoS eins °g kamPur a ketti-
sannast aS segja, aö eg imynda mér, að ef eg heföi i”Þegar hungursneyð var hjá okkur, þá langaði þig
02 nokkra stund látiö hlé verða á aöhlynningunni þann ekki tjl aS hafa vis okkur: Þu Hmmaöist
tíma, þá hefði hann bráðdáið, því að hvorki Klaús jburtu meö 011 skotfærin- pn nu Þegar lith Englend-
eöa Kaffarnir höfðu neitt lag á slikrí aShjúkrun. En j hefir fært okkur björg í búiS, þá
i uröu aftur.
kem-
eg gat haldið í honum lífinu þennan tíma og aö j urou ailur' Ef eS ^111 raSa> Þa nluJ,di e8 fa Þér
morgni þriöja dagsins fékk hann rænu. Hann starði byssu °S viku fæSi> °8 reka &g burtu ti! aS síá fyr-
á mig langa stund, því aö eg haföi lagt hann inn í ir þér sjálfum.
hellismunnann, þar sem albjart var, en þó skygöu
Þjetta
framskagandi klettatnir fyrir íólargeislana.
varS honum fyrst aö oröi:
“Allemachte! Þú minnir mig á einhvern ungan
mann. Nú man eg. ÞaS er bölvaði enski strákur-
inn sem sigraði mig þegar viö vorum aS skjóta gæs-
irnar, og kom okkur Retief frænda til aö fara í hár
“Vertu óhræddur Jan Meyer,” öskraöi Pereira
uppi á áburöar-uxanum. “Undir eins og eg er fær
Gamla konan þagöi svo aftur um hríS og horföi
niöur fyrir slg. Siöan leit hún aftur upp og sagði:
“Allan minn góöur, þú fórst ekki aö minum ráö-
um, aö leita Pereira, en finna hann ekki. En nú er
eg aö hugsa um' a'S gefa þér fleiri ráö, sem þú ættir
að hafa, ef þú værir hygginn maður.”
“Hvaöa ráð eru þaö?” spuröi eg efablandinn,
því aö þó að Vrouw Prinsloo væri að ýmsu leyti góö
manneskja, hafði hún einkennilegar skoðanir á ýmsu.
Hún var gjörn á aö láta tdfinningarnar ráöa gerðum
sinum, eins og kvenfólki hefir þótt hætta til, og var
jafnvel reiðubúin til aö laga sínar siöferöisreglur eft-
ir kringumstæöunum, ef líkindi væru til aS kæmu því
til leiSar. sem henni sýndist rétt í sjálfu sér.
“Þetta vildi eg sagt hafa piltur minn. Faröu nú
svo sem tveggja daga ferð inn í skógana meS Maríu.
Mig langar til aS létta mér upp svo aö eg er fús til
(•
(•
i
•
(•
(•
^ Winnipeg, Man. •,
«'«««•
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J .Sargent Ave.
Telephone -Vherbr. 940.
I 10-12 f. m.
Office tfmar ■< 3-5 e. m.
( 7-9 e. m.
— Heimili 467 Toronto Street -
WINNIPEG
Etelephone Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
jtlí JtUjtk Jtk jéél jtk.
4
^ Ðr. Raymond Brown,
í| Sérfraröingur [ augna-eyra-nef- cg
hál»-Bjúkdómum.
í Somerset Bldg.
Í Talsfmi 7262
« Cor. Donald & Rortage Ave.
Heima kl. io—i og 3—6,
wvwwirvww
J. H, CARSON,
Manufacturer of
ARTIFICIAL LIMBS, ORTHO-
FEDIC APPLIANCES.Trusses
Phone 8426
857 NotreDanie WINNIPEu
! um skal eg yfirgefa ykkur og lofa ykkur aö vera : aö koma meö ykkur og gefa ykkur saman í hjóna-
j undir leiðsögn þessa enska kafteins ykkar,” og hann band þegar þangaö er komið; eg hefi með mér hand-
benti á mig — “en fara og láta fólk ykkar vita hvers-
konar lýður þiö eruð.”
“Þetta þykja mér góöar fréttir,” greip Prinsloo
saman; þa» er fíflið sem Maríu þótti svo vænt um. ifram h þrekvaxinn Búi, sem var að totta pipuna sína.
En hver sem þú ert, þá getur þú ekki veriö hann, "Faröu vel Hernan Pereira, því fyr því betra.”
hamingjunni sé lof.” Þegar hér var komið bar Marais að. Eg veit j “Af hverju ertu aö hlæja, Allan. ÞaS getur
”“Þér' skjátlast Pereira,” svaraði eg, “eg er sama j ekki hvaSan hann komi e& imynda mér aS hann hafi hver sem er gift folk; °g ef enginn er viöstaddur
bolvaða enska fíflið, sem sigraöi þig í 'skotsamkepn- le^i5 5 le>’ni’ 1,1 ab 51 á hvaða vi6tökur Pereira fenP- Md víris’
inni, og heiti Allan Qna.ermatn. E„ ef Þú vil, hafa »•«« W "E™ l>e,,a | Tl”
mín ráö, þá ættirðu að lofa hamingjuna fyrir eitthvað
bók og get stautað mig fram úr hjónavigslu-formál-
anum, eftir að hafa farið yfir hann einu sinni e’pa
tvisvar áður.
En nú fanst mér það slík f jarstæöa að við Maria
færum út i eyðimörk til aS láta Vrouw Prinsloo
gifta okkur, að eg rak upp skellihlátur.
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST,
selnr líkkistur og annast
Jm atJarir. Allur ótbún
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarða og legsteina
Tals C=S- 2152
raraði eg. því að mig
, langaði ekki að lenda í þrefi við hana um vafaatriöi
hnfinn ;. _____, ... 1 ,
annaö, svo sem þaö að lífi þinu hefir veriS bjargaö?
“Hver hefir bjargaö því?” spurði hann.
tökurnar sem frændi minn fær, sem nyskeð er mumu Í1T- , , , „ „ ...v ,
. „ , „ , i logum. En nu hefi eg lofað foöur hennar, eins
stað þess aöi þiö hefSuö att , , • . ... . , . , , ■ . , , v
| og þu veist, aö giftast henm ekki fyr en hun er orö-
varS j in myndug, og ef eg sviki það gæti; eg ekki skoöaS
Iúr dauöans kverkum,
j aS þakka guði á hnjánuin
fyrir að honum
bjargað.”
“Ef þig langar til að vita það, þá| hefi eg gert j «Þakka6u honum þá sjá]fur fyrir þatS á hnján- !
það; eg hefi verið aö hjúkra þér síSastliöna þrjá; um> Henri Marais,” sagði Vrouw Prinsloo. “Eg
daga.” þakka fyrir það, aö Allan er kominn aftur heill á j
“Þú, Allan Quatermain! En hvað þetta er und-
arlegt, þvi að vissulega heföi eg ekki farið að bjarga
þínu, lífi,” svo hló hann ofurlítið, snéri sér upp og
sofnaði.
hófi, og hefði eg þó þakkaS honum enn betur, ef
hann hefði ekki komið með þefdýrið með sér. Alle-
machte! Hvernig stendur á því Henri Marais aö
þú skulir gera svona mikið úr þessum Portugalla?
Hefir hann töfraS þig? Eöa er það vegna þess, að
Eftir þetta hrestist hann skjótt, og eftir tvo daga j hann er systursonur þinn, eða af því að þú ætlar að
gátum við haldiö heimleiSis til Marais, og báru hinir
innfæddu Pereira fjórir á milli sín. Þeir gerðu ekki
það verk með góðu, því að hann var þungur en veg-
urinn ósléttur og ef einhver hristingur eða mishnykk-
kom á Pereira bölvaði hann þeim óskaplega. Svo
mikið kvað að ragni mannsins, að einn Zúlúinn, sem
var nokkuö skapbráður, sagði að ef það væri ekki
Tnkosins vegan — ogátti þávið mig. — þá væri hann
fyrir löngu búinn að reka Pereira i gegn með spjóti
sínu og lofa gömmunum að bera hann. Eftir þetta
fór Pereira aö verða stiltari. Þegar burðarmenn-
irnir voru orðnir uppgefnir settum viö hann á áburð-
ar-uxann, sem tveir okkar teymdu, en tveir síuddu
mig heiðviröan mann.
“Heiðvirðan mann!” hrópaði hún mjög fyrirlit-
lega; “heiöviröan mann ! Jæja, eru þeir Marais og
Pereira heiðvirðir rnenn? Hversvegna beitir þú þá
ekki sömu vopnurn eins og þeir beita við þig, Allan
Quatermain ? ??g get sagt þér það, að 'þessi bölvaða
heiSvirði þín kennir þér á kaldan klaka. Þú munt
sannfærast um það seinna,” og því næst stikaöi hún
burtu þóttaleg á svip.
Þegar húrí var farin gekk eg að vagninum mín-
um þar sem Plans beið eftir mér, og sagöi mér vand-
lega frá öllu sem gerst haföi meðan eg var burtu.
Varö eg glaður við að heyra aS alt haföi gengið aö
neyöa Maríul til að giftast honum? Eöa veit hann
kanske um einhver óknytti sem þú hefir drýgt hér
fyrrum, svo aö þú þurfir að hafa hann góöan til þess
aö hann þegi um það
,,, ,, . , v , . , ióskwm, að undanteknu því, aö einn uxí haföi drepist,
Mer er okunnugt um það, hvort Vrouw Prinsloo , , ,x- .„ ., ,„ - . , ,
„ , , ,,,? ’ . , „ - . , , en hann haföi verið veikur aöur. Þegar hann, loks
sagöi þetta ut í blainn eða haföi eitthvaö fyrir ser 11, , , •* • , . , , ,
, ° } . Ihafði lokið sogu smm, þa boröaöi eg mat sem Maria
)vl Mer þvkir þo hið siðara sennilegra. Margir,, , .. ,,,.*
t______ Kf _ , __,________ , , 6 L, , J hafði sent mer og nybuið var aö sjoða. en eg var
hafa gert sig seka um ymislegt í æsku, sem þá lang,
ar ekki til að hreyft verði viö á fullorðins árunum;
og vel gat verirö að Pereira hefði komist að einhverju
slíku um frænda sinn hjá móður sinni.
Hvað sem því líður þá höfðu orö konunnar mik-
il áhrif á Marais. Hann reiddist ákaflega og for-
mælti Vrouw Prinsloo. Hann bölvaði okkur öllum
og sagði aö reiði guðs mundi koma yfir okkur. Hann
svo þreyttur, að eg nenti ekki að tala við Búana þá
um kveldið. Rétt þegar eg var að enda við máltíöina
eg var aö hugsa umi að fara aö leggja mig útaf,
sá eg Maríu’ bregða fyrir inn í yztu rönd' svæðisins,
sem varðeldarnir lýstu upp. Eg spratt upp og hljóp
til hennar, sagði að eg hefði ekki búist viö að sjá
hana þá um kvöldið, og ætlaði mér ekki að koma heim
til hússins.
». A. 8IOUWD8QN Tais. sherbr. 2786
S. A. SIGURÐSS0N & C0.
BYCCINCAMEftN og F/\ST£ICN/\SALAfl
Skrifstofa: Talsírai M 44É3
510 Mclntyre Block. Winnipeg
Njótið heimilis þæginda
Eignist rafmagns vél sem
þvær og vindur þvott. Kost-
aöeins eitt cent um tímann,
meöan hún starfar og gerir
þvottadaginn aö frídegi. Sjá-
iö hvernig húu vinnur.
GAS ST0VE DEPARTMENT
Winnipeg Electric Raílway Co,
322 Main.St. - Fhone Maln 25aa
4. S. BARD4L,
selut
Granitc
Legstcina
alls konar stæröir.
Þeir sem ætla sér aC kat p-
LEGSTEINA geta því fengiö þa
meö mjög rýmilegu veröi og ættu
aö senda pantanir sem fyts^ til
A. S. BARDAL
843 SheFbrooke St.
Bardal Block '
V