Lögberg - 10.04.1913, Síða 6

e
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 10. APRÍL 1913
MIUÓNIR BREWSTERS.
e f t i r
GEORGE BARR McCUTCHEON.
—11-'■-l--L,LL-L.... ■' .....
“Hann er óreiðumaður”, sagði hann.
“Vertu ekki a8 taka þaö nærri þér, þú hefir ekki
verið dæmdur til aS giftast honum”, svaraSi Margrét
hlægjandi.
“En eg tek þaS nærri mér, Magga”, sagSi Monty
alvarlega. Eg*er býsna illa staddur og nú þarf eg
á þinni hjálp aS halda. Þaö er alt af gott aö eiga
systur til aS ráSa sér heilt þegar svona er ástatt.”
Hún horfSi stundarkorn í augu hans, sem voru
óvenjulega sljó, og gat ekki þegar í staS áttaS sig á
þessari alvarlegu játningu.
“Áttu bágt, Monty?” og var á henni aS heyra,
aS hún ætti bágt með að trúa honum.
"Já, eg á bágt, Magga”, svaraSi hann og horfði
fast framundan .sér. Hún gat ekki áttaö sig á þeim
kynlega kala, sem virtist leggja um allan salinn x
þessu. Undarleg og ósegjanleg einveru-tilfinning
virtist læsa sig um hana alla. Kökkurinn sem kom í
h^lsinn á henni vildi ekki hverfa burt þaSan aftur,
og jafn-ómögulegt átti hún meS aS svifta af sér því
fargi, sem henni fanst alt í einu hafa lagst á sig.
Hann sá gerla hvaS augnaráS hennar var einkenni-
legt, og uppgerðarbrosiö á vörum hennar, en hann
imyndaöi sér þaS vera sprottiö af því, hvaö henni
kæmu þessar fréttir óvænt, og hvaS hún ætti bágt
með aS trúa þeim. Hvernig sem á því stóö var hann
nú eftir öll þau ár, sem þau höfðu þekst, orSinn
breyttur í augum hennar; henni fanst hún hafa fyrir
augunum nýjan mann. Hann var ekki framar
Montgomery, bróðir hennar, en fyrir því gat hún
ekki gert sér grein, hvernig breytingfn haföi orSið.
Hvernig stóö á þessu? “Mér er það mikið fagnaðar-
efni ef þetta veröur þér til heilla, Monty”, sa^Si hún
rólega, og nú spratt nýr roði fram í varirnar, sem
áður höföu verið blejkgular. “Veit hún það?”
“Eg hefi ekki sagt neitt við hana beinlínis,
Magga, ennþá, en eg er að hugsa um aS gera þaS í
kveld", svaraði hann þreytulega.
“í kveld?”
. “Já, eg get ekki dregiS þaö”, svaraði hann og
stóS á fætur til að fara. “Mér þykir vænt um aS
þú ert ánægS með þetta, Magga; eg þarf á hamingju-
óskum að halda. Og heyrðu, Magga”, bætti hann viö
með barnalegum bráSleiks-ákafa, “heldurðu ekki að
hún taki mér? Þ(essi Englendingur hefir veriS mér
Þrándur í götu.”
Þessu var auövitað ekki auövelt að svara, en
hún sagði^: “Það lízt öllum stúlkúm á þig, Monty;
láttu til skarar skríða, og gáttu sigri-hrósandi af
hólminum.”
Hún sat viS gluggann og horföi á eftir honum,
þar sem liann gekk eftir götunni. Hún var aö hugsa
um hvort hann mundi snúa við og veifa hendinni til
hennar, eins og hann hefði veriö vanur að gera í
mörg undanfarin ár. En breiða bakiS á honum snéri
alt af að henni, og engin líkindi til að hann liti viS.
Hann gekk hratt og sté langt til og hvarf því fljótt
sjónum, En húrt sat æöi lengi kyr, áður en hún leit
af nxanna hópnum, sem hann hafði horfiö inn í, og
þegar hún hvarflaði augum þaðan, hafði móða færst
yfir þau, því aS henni fanst herbergið vera öskulitt,
og einhver vonleysis vandræöablær kominn á alla
skapaða hluti. ,
Þegar Montgomery kom heim, fann hann sím-
skeyti frá Tones. [>að var á þessa leiö:
Montgomery Brewster.
New York borg.
J faltu áfram verki þínu, flónskjammi.
S. Jones.
IX. KAPITULI.
Ast og hncfleikar.
ÞaS verSur líklegast réttast aS sleppa ummælum
Brewsters utn Jones, eftir að hann hafði lesið áður
greint simskeyti. En honum létti mikið eftir aS
hann hafði hreytt þeim úr sér. Eftir þaS fór hann
að lesa fregnir unx hnefleika sem áttu aS fara fram
í San Francisco þetta sama kveld. Hann las frá-
sögnina ýtarlega og lýsing á hinum ýmsu áhlaupa-
brögöum hnefaleikaranna, og duldist honum ekki, aö
þessi sýning mundi verða býsna einhliSa. Viövan-
ingur í borginni átti að þreyta við nafnkunnan hnef-
leikara. Þarna þóttist Brewster sjá gott færi að
eyða peninguni, svo að hann kallaði til sin Harrison,
treystandi því að Swearengen Jtones mundi ekki fá
sér til þetta tiltæki, og skipaði “Nobber” aS leggja
fé undir um úrslit hnefleika þessara. Brewster hélt
meS viðvaningnum, og kvaðst hafa fengiö vitneskju
um. aS hann mundi bera sigur úr býtum. Harrison ]
veðjaði því fyrir Brewsters hönd, þrjxx þúsund doll-
urum á þenna mann. Hinn ,ungi fjármálamaöur
þóttist svo viss um úrslit þessa veðmáls að hann reit
tekna megin í sina einkennilegu sjóösbók, upphæö þá|
sem hann hafði veðjaS, jafnskjótt og hann vissi aS |
Harrison hafði lagt fram þetta fé.
AS því búnu fónaöi hann Miss Drew. Henni
var ekki óljúft að heyra hann spyrja um það, hvort
hún mundi veröa heima þá um kveldiö. Hún hafði
orSið þess vör upp á síðkastiö, aS hann var bæði í
órólegur og jafnvel angurmæddur og önuglyndur.!
Hvaöa stúlka sem er, og færi hefir á því aS íhuga
skapferli ungra nxanna, kannast við þessi einkenni
og veit hvaS við þau á. Barbara haföi kynst mörg-
um mönnurn sem sanxskonar sjúkdómseinkenni höfðu
haft, og eftirvæntingarkvíðinn sem í hana kom, við
þaS að heyra hann óska ákaft eftir aði fá að finna
hana, stiltist skjótt sakir langrar reynslu. Þessi
kvíði hafði og í sér fagnaðarefni, því að henni þótti
nægilega vænt um Montgomery Brewster, til þess aS
hafa haft áhyggjur af því, hversu hug hans til henn-
ar væri háttaö. Henni þótti jafnvel vænna urn hann
heldur en hún kæröi sig um aS láta í ljós við fyrstu
tilraun af hans hendi.
Klukkan var eitthvað hálf sex þegar hann kom,
og þó aS Miss Drew væri rólyné aS náttúrufari var
henni farinn aö virSast sá dráttur fulllangur. Svo
viss þóttist hún um hvað lægi á bak viS komu hans,
aS henni þótti þetta seinlæti hans nærri móögandi.
Hann beiddist mjög einlæglega afsökunar á því hvaS
seint hann kænxi, og hepnaðist aö sefa gremju henn-
ar. ÞaS var vitanlega samt sem áður ógemingur
fyrir hann að segja henni öll sin leyndarmál, og þess-
vegna þagði hann yfir því við hana, að Grant og
Ripley höfðu kallað hann til fundar viS sig, til aS
skýra honum frá simskeyti, er þeir höföu fengið frá
Jones, þar sem sá herramaöur hefði getiS þess með
mjög alvarlegum orðum aS,hann gæti mettaS alla í
Montana-ríki fyrir minna en sex þúsund dollara.
Engin frekari skýring fylgdi þessum ummælum.
Brewster hafði liraöað sér yfir á skrifstofu lögmann-
anna og var býsna æstur í skapi. Þeir brostu þegar
hann ruddist inn.
“Drottinn minn sæll og góSur!” hrópaði hann,
“skyldi karlgarmurinn ætlast til að eg eySi heilli
miljón dollara í aö kaupa dagblöð, vindlinga og
bostonska völsku-hunda ? Eg hélt aS hann mundi
sýna mér ofurlitla sanngirni?”
“Hann hefir líklega séð lýsinguna i blöðunum á
miðdegisveizlum yöar, og á þetta aS vera sköðun
hans á þeirn”, sagði Ripley.
“AnnaShvort er þetta viðvörun eða hrósyrði
hans eru býsna tvíræS”, sagði Brewster ólundarelga.
“Eg get varla imyndað mér, að hann sé óánægð-
ur, Mr. Brewster. En hann er alþektur vestra fyrir
fyndni sína, þessi gamli maður.”
“Fyndni sína? Þá ætti hann að kunna aS meta
svar frá mér. HafiS þér símskeyta-eyöublaö, Mr.
Grant ?'”
Eftir drykklanga stund beið svo hljóðandi sím-
skeyti til Swearengen Jones, eftir senclisveini, og
Brewster fullvissaöi lögmennina um, aö honum stæði
rétt á sama hvernig gamli maðurinn tæki símskeytinu,
sem var þannig:
New York 23. Okt.
Swearengen Jones,
Butte, !Montana.
Eg trúi því vel, að þér gætuð gert ]>etta fyrir
1 minna fé en sex þúsund. Montana er talið bezta
beitiland í heimi, en við etunx ekki þesskyns fóS-
ur í New York. Þessvegna kostar lífsviðurhald
nxanna hér meira.
Montgomery Brewster.
Rétt áður en hann fór út úr skrifstofunni, áleiö-
is til að finna Miss Drew, barst honum svolátandi
símskeyti frá Montana:
Butte Montana 23. Okt. 1—
Montgomery Brewster, New York.
Við hér eigurn heima á að gizka átta þúsund
fetum yfir sjávarmál. Eg býst við aS það sé
þeim hæðarmun aS þakka aö það kostar okkur
minna “að lifa hátt”.
S. Johcs.
“Eg var farin aS örvænta, Monty”, sagöi Miss
Drew í álasandi rómi, þegar hann var farinn að
jafna sig eftir skapbrigðin, sem hann hafði komist i.
Glampinn í attgum hans, hleypti blóöinu fram í
kinnar henni, án þess þó að mikiö á bæri; og kvíSinn,
sem í henni haföi verið var nú horfinn og köld ró-
semi komin í staðinn. Svo þögnuðu þau bæði. Monty
litaðist um i herberginu og var óráðinn i hvaS segja
skyldi. Málaflutningur hans var ekki eins auSveldur
eins og hann hafði hugsað sér.
“Þér geröuð vel i því aS lofa mér aö heimsækja
yöur”, sagði hann loksins. Eg rnátti til að finna
yður í kvöld og tala viS yður. Mér var ómögulegt
að draga þaS lengur. Barbara, þetta sem eg ætla að
segja yður, hefir haldiö vöku fyrir mér í þrjár eSa
fjórar undanfarnar nætur. Haldiö þér að þaö veröi
ýöur aS hugarangri í kveld, ef eg segði yöur, hvað
mér býr í brjösti? HaldiS þér að það fái yöur mjög
mikils?” spurði hann i bænarrómi.
“Við hvað eigið þér, Monty?” spurði hún með
furðulegum skilningsskorti, pn með frábæru valdi
yfir tilfinningunx sínum.
“Eg elska þig, Barbara”, sagði hann og bar ótt
á. “Eg þóttist vera viss um að þér væri þetta vel
ljóst og þaS fyrir löngu, annars hefði eg verið búinn
að segja þér þetta rniklu fyr. Þessvegna hefi eg
þagað þangaS til nú. Kvíðinn út af því, aS þú hirtir
ekkert um mig, hefir nærri því gert mig sturlaSan.
Eg get ekki beðiS lengur. Eg verS að vita vissu mína
nú strax í kveld.”
Augu hans tindruðu og úr þeim skein svo mikil
einlægni, að hún átti afar-bágt meS aS halda hugar-
jafnvægi eSa leyna því að það raskaSist. Hitinn í
orSum hans, sem hann til hálfs hvíslaði aS henni,
læsti sig inn í hennar eigin sál. Hún hafSi búist við
tilfinningarsemi alt annars háttar, svo hún stóð nú
varnarlaus gegn hinni einarðlegu ástajátning hans.
Bak við bænarorð hans hlý og heillandi fólst fullvissa
um einlægni og traust sem ekki varð móti mælt.
Hún varð ekki heilluð af orðunum sjálfum, heldur j
því, hvernig hann sagði þau. Ösegjanlegur fögnuðurj
rann um allar hennar taugar eins og rafmagns- j
straumur. MeSan á þessu samtali stóð. hafði
sú fyrirætlun hennar að leika sér meö tiífinn-
ingum hans og taka lítið af öllu, hér um bil oröið að
engu. Hann hélt utan um báðar hennar hendur er
hann flutti bónorðið, en nú fór hún smátt og smátt
að ná sétr aftur og fá fult vald yfir sjálfri sér, og
honum var ókunnugt um, aö viS hvert skref sem hann
steig nú fram, var hann aö tapa valdi slnu yfir henni.
Barbara Drew unni Brewster hugástum, en hún ætl-
aði aö láta honum verða dýrkeypta þá stund, sem
hann haföi sigraS hana meS sínu áhrifavaldi. Þegar
hún tók aftur til máls var hún aftur orðin Miss
Drew, kæn og veraldarvön, og alls ólik ungri stúlku
sem er ástfangin.
“Mér þykir býsna vænt um þig Monty”, sagði
hún, “en eg er ekki viss um, að mér þyki nógu vænt
um ]xig—til—til þess aS eg geti gifst þér.”
“ViS höfum ekki þekst nxjög lengi, Barbara”,
sagöi liann blíSlega, “en eg hélt. að við þektumst
nógu mikið til þess að þurfa ekki að vera í slikum
vafa.”
“ÞaS er nú rétt eftir þér, að vilja öllu ráða”,
sagði hún þóttalega. “Geturðu ekki gefiö mér tima
til aS sannfærast um, hvort eg elska þig eins mikiS
og eg vildi, og svo mikiS sem eg hlýt aö elska mann,
sem eg vonast til aS verSa ánægð meS, og vildi því
giftast?”
“Eg gleynxdi mér”, svaraði hann auSmjúkur.
“Já, þú gleymdir þér”, svaraði hún, og þótti
vænt um aS sjá hann vera farinn aö missa móöinn.
“Mér þykir vænt um þig, Monty, en eg veit aö þú
hefir gert þér þaS ljóst, að þaö eru engir smámunir,
sem þú ert aS biöja mig um. Eg verð aö vera viss-
alveg—hárviss—áður en—áSur en eg—”.
“Vertu ókviöin”, sagði hann í bænarróm. “Þ;ú
munt elska nxig, eg er viss um þaö; þer þykir strax
orSlð vænt um mig. ÞaS er mér mikils virSi, en þér
þó ineir. Þú ert kona og þaðl ríður metr á aS þú
sért eða getir orðið ánægð. Eg get aðeins lifað í
voninni um aS þegar eg hreyfi þessu sama máli við
þig næst, þá getir þú ókvíðin trúaö mér fyrir þér.
“Þú átt skiliö að verða ánægður, og aö þér líöi
vel, Monty", sagði hún með alvörugefni; erfitt átti
hún meS að horfast í augu við hann, er hann leit
frainan i hana.
“Viltu þá Jofá mér að kgnna þér aö elska mig?”
spuröi liann með ákefö.
“Eg held að það sé kannske ekki þess vert fyrir
þig, að vera aS reyna þaS.”
“Eg ætla samt aS eiga undir því”, svaraSi hann.
Hún varð einhverra vonbrigSa vör, eftir aS hann
var farinn. Hann haföi ekki sótt eftir henni meS
svo miklum ákafa, senx hún hafði vænst eftir og
viljað, og hún átti ekki liægt með alt kveldiS, að
bægja burt úr huga sér gremju senx þar> hafði sest
að, þó að hún stríddi á móti.
Brewster gekk rakleiðis til klubbs sins og var í
góðu skapi yfir því aS hafa þó byrjaS á bónoröinu.
Nú var hann ekki í vafa um hvað gera ætti. Hann
varS að vinna Barböru í hindrunarlausum bardaga
við meðbiðlana. *
í leikhúsinu þar um kveldiS hitti hann Harrison,
.‘.em var næsta glaöur.
“Hvernig fórstu aS fá vitneskju um ]>etta?”
spurði liann.
“Vitneskju um hvað?”
“Um það hvernig hnefleikarnir mundu fara?”
Gleöisvipurinn hvarf af andliti Brewsters og
vonbrigðahrollur fór um hann.
“HvaS — hvernig fór það?” spurSi hann.
“Hefurðu ekki heyid það? Maðurinn sem þú
veðjaðir á, yfirbugaSi mótstöðumann sinn í fimtu
atrennu — og furðaSi alla á því.”
I
(
X. KAPITULI.
, Fjármálagarpurinn.
Næstu tvo mánuöina var Brewster í miklum
önnum. Miss Drew sá hann engu sjaldnar en áöur
en hann baS hennar, en framkoma hans var henni
hreinasta ráðgáta.-
“Hann er orðinn eitthvaö breyttur”, hugsaSi hún
með sjálfri sér, en svo mintist hún þess spakmælis,
að maður sem nær ástum stúlku, er margir keppa um,
er líkur þeim sem hleypur á eftir strætisvagni, en sest
síöan niSur til að lesa dagblöS i ró og.næöi.
Sannleikurinn var sá, að fyrstu dagana á eftir
virtist Monty alveg hafa gleymt keppinautum sínum,
og var nú hinn rólegasti, því aS honum fanst aS hann
vera búinn aS búa svo vel í haginn fyrir sig, aö hann
þyrfti engu aö kvíða. Á hverjum degi sendi hann
henni blóm, og fanst að með því geröi hann fullkom-
lega skyldu sina. Ilann varði býsna miklu af tekj-
um sínum til blómakaupa, en þó var honum ekki
jafnrík í huga aðdáunin að Barböru, eins og fjármála-
braskið sem hann Hafði tekist á hendur.
Þetta var ekki því að kenna, aö ást hans hefði
kólnað, heldur hið órómantíska starf, sem hann hafði
meS hön’dum. Honum fanst, hvernig svo sem hann
lagði sig til, þá væri honum ómögulegt aö finna ný
ráS til þess að eyða $16,000 á dag. Hann var aS
vísu vel á veg kominn það sem af var, en nú fór aS
verSa býsna fyrirsjáanlegur skortur á tækifærum til
nýrrar fjáreyöslu.
Hann hafði nú þegar haídiS tíu stórfengilegar
miðdegisveizlur, og þar aS auki nokkrar minniháttar
kveldveizlur, og sá að nú þurfti að. taka til nýrra
VEGGJAPLASTUR
“Empire” tegundin
Sú sem vér búum til er sú sem
þ é r ættuð að kaupa. Er meira
keypt heldur en nokkur önnur
með því að hún er kostameiri
en aðrar.
Skrifið eftir áætlana bœklingi
WOOD FIBRE, CEMENT WALL
FINISH PLASTER
Manitoba Gypsum Co., Ltd.
Winnipeg, Man.
úrslitameiri úrræða. Hann gat ekki haldiö áfram
þessum stööugu miödegisveizlum. Fólk var þegar
fariö aö hafa orS á því, aö honum væri fariö aö
volgna á þessum kostnaöarsömu veizluhöldlum, og
hann langaöi ekkert til aö veröa til athlægis öllum
borgarbúum. Honum sveiö að heyra ertnisfullar
glósur kvenna um fjármálahyggindi hans; hann vissi
sem var, aö það voru karlmennirnir sem höfðu vakiö
athygli kvenfólksins á þessu. HáðyrSi Miss Drew,
senx að vísu virtust græskulaus, og einarðlegar ákúr-
ur Mrs. Dan sýndu honum ljóslega, hvaö aö fór;
en þó féll honum þyngst hógværlegar spurningar
Margrétar þessu viðvíkjandi. ÞaS Ieyndi sér ekki
hvaS innilega henni var ant um hag hans, og hvaS
þær mæSgur tóku sér eyöslusemi hans nærri. Hann
blygSaðist sín meir fyrir þeim en nokkrum öðrum.
Loks eftir að Monty hafSi heyrt bankastjóra nokk-
urn, segja viS annan mann, án þess þó aö hann vissi
aS Brewster heyrSi til, aS “Edwin P. Brewster mundi
snúa sé<r í gröf sinni yfir athæfi sonarsonar sins”,
þá sinnaöist hinum unga manni svo aS hann fastréð'
að sýna fólkinu frani á, að hann væri hafSur fyrir
rangi'i sök, og aS hann hefði vit á fleiru en eyða fé
sínu í hégóma einberan.
Eftir þetta ásetti hann sér að koma hreyfingu af
stað í. Wall stræti. Um nokkra daga íhugaöi hann
markaðsskýrslurnar og var sí og æ aS spyrja kunn-
ingja sína um vöruverS. ViS nána athugun og iðu-
legan lestur skýrslanna, komast hann að raun um aS
áhættulaust nxundi aS kaupa hluti í trjáviði
og kolum. Hann skeytti ekkert um álit Swearengen
Jones, en fastréð aS freista hamingjunnar einu sinni
á víxlara-verzlun fyrir 23. September. Hann íhugaöi
vandjega þessa ráðagerð sína. Gardner varS heldur
en ekki súr á svipinn þegar Brewster fór þess á leit
við hann aS kaupa hlutabréf trjáviöar og kola og vera
ekki smátækur.
“Herra trúr! þér getur ekki veriB alvara að gera
þetta Monty”, svaraði hann. ÞaS eru engin líkindi
til aS þeir hlutir hækki nokkra vitund. Hafðu mín
ráS, eigðu ekkert við þá. ÞaS var byrjaB aö selja
þá á iiiog sölunni sleit þegar þeir voru komnir
ofan i 109. Þú getur ekki verið meS öllum mjalla
maSur, ef þú ferð að kaupa í öðru eins útliti.”
“Eg veit hvað eg er aS fara, Gardner”, sagði
Brewster rólega, og honum rann til rifja þegar hann
sá hrygöarsvipinn, sem kom á vin lians, þegar hann
heyröi þessi orS. Gardner tók sér þetta nærri.
“En eg veit vel hvaS hér er í húfi, Monty. Þú
ættir að minsta kosti aS lofa mér að útlista ofurlítiS
hvernig þessum hlutabréfum er háttaS”, sagSi vinur
hans þrátt fyrir móSgunina, sem hann haföi oröiö
fyrir.
“Kg hefi hugsaö vandlega um þetta Gardy, og
þá hefir maöur aldrei verið viss um hagnaö, ef eg
er þaS ekki nú”, svaraði Monty einlæglega, og lét
engan bilbug á sér finna.
“Þér er óhætt að trúa mér til þess, aS trjávíður
getur ekki hækkaS úr því sem nú er. Líttu á hvern-
ig ástatt er; trjáviðarsalarnir í noröur og vesturland-
inu háfa meiri birgðir en þeir hafa viö að gera, og
l'iggur við borö að verkfall verði. Þegar þaS er
skollið á, þá veröa hlutirnir seldir fyrir sarna sem
ekkert. ÞaS er líklegast aö verðhrunið byrji í dag.”
“Eg er búinn að ráða þetta við mig”, sagöi hann
meö áherzlu, og Gardner var i vandræSum. “Ætl-
arðu, eða ætlaröu ekki að leggja fram beiöni mína
viðvikjandi kaupunum þegar salan bvrjar í fyrra
máliS? Eg ætla að byrja meS aS kaupa tíu þúsund
hluti. HvaS mundi það kosta mig?”
“Að minsta kosti hundraS þúsund, fyrir utan
sölulaun, sem yrðu i2l/2 á hundrað hlutum”. Þrátt
fyrir mótspyrnu Gardners þá réðst Brewster í þetta,
og lét festa kaupin morguninn eftir. Gardner sá
aö það var aö eins einn möguleiki til þess að Brew-
ster græddi, og það var meS því móti aS kaupa hlut-
ina í einu lagi í stað þess að skifta þeim milli margra
víxlara. Að því hafði Monty ekki gáS.
Lögbergs-sögur
fást gefins með því að
gerast kaupandi blaðsins
Dr.R. L. HURST,
Member of Royal Coll. of Surgeons,
Eng., útskrifaður af Royal College of
Physicians, London. SérfræSingur i
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (a móti Eaton’sj. Tals. M. 814.
Tími til viStals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenzkir lógfrægingar,
Skrifstofa:— Room 811 McArthur
Building, Portage Avenue
Aritun: P. O. Box 1050.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
ÓLAFUR LÁRUSSON
..og . ♦
BJORN PALSSON ♦
YFIRDÓMSLÖGMENN ♦
Annast IögÍTœðisstörf á Islandi fyrir L
Vestur-Islendinga. Otvega jarðir og +
nús. Spyrjið Lögberg um okkur.
Reykjavik, - lceland >
P. O. Box A 41 X
Dr. B. J.BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
TEI.KPHONK GARRYSaO
Office-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: 620 McDermot Ave.
TKLEPHONE GARRY 381
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJORN&ON
Office: Cor. Sherbrooke & William
iKLEPHONEl GARRY J32<»
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: 81 O Alverstone St
TELEPHONEi garry T63
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka áherzlu á að
selja meðöl eftir forskriptum lækna.
Hin beztu meðöl, sem hægt er aS fá,
eru notuð eingöngu. pegar þér komiS
með forskriptina til vor, megið þér
vera viss um aS fá rétt þaS sem lækn-
irinn tekur til.
COLCIiEUGH & CO.
Notre Dame Ave. og Slierbrooke St.
Phone. Garry 2690 og 2691.
Giftingaleyfisbréf seid.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J íargent Ave.
Telephone Vherbr. 940.
( 10-12 f. m.
Office tfmar < 3-6 e. m.
( 2-9 e. m.
— Hbimili 467 Toronto Street _
WINNIPEG
telephonb Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
TAtiNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
L JMljA*.
I Dr, Raymond Brown,
4( SérfræBingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
^ 326 Somerset Bldg.
I Talsími 7262
'j| Cor. Donald & Portage Ave.
” Heima kl. io—t og 3—6,
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
selnr líkkistur og annast
am útiarir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarBa og legsteina
Tals Gt arpy 2152
S. A. 8IQUED8ON Xals sherbr, 2786
S. A. S1GURÐSS0N & C0.
BYCCIflCAN|EJfN og F/\STEICN/\SAi.AB
Skrifstofa:
208 Carlton Blk.
Talsími M 4463
Winnipeg
J. J. BILDFELL
FA8TEIG-ASALI
Room 520 Union Hank - TEL. 2685 !
Selur hús og lóðir og annast
alt þar aSlútaíidi. Peningalán
Gísli Goodman
TINSMIÐUR
VERKSTŒÐJ:
Elomi Toronto og Notre Dame
Phone : Meimilís
Garry 2988 Garry 899