Lögberg - 19.06.1913, Síða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
19. Júní 1913.
MILJÓNIR BREWSTERS.
e f t i r
GBORGE BARR McCUTCHEON.
XXIII. KAPÍTULI.
1
Bónorðið.
ÞaS er varla hægt aö segja aö sumarið sé hent-
ugur tími til að fara skemtiferö til Egyptalands, en
bæði Monty og gesti hans langaði til að sjá ofurlítið
af norðurströnd Afríku. Þessvegna var fastráSið, að
eftir að' farið hafði verið til Aþenuborgar, þá skyldi
“Flitter” fara suður til Afríkustrandar. Skemti-
snekkjan hafði mætt fólkinu í Neapel þegar það kom
úr bifreiða ferðalaginu. Um miðjan Júlímánuð var
hópurinn í þann veg að fara burt af Egyptalandi, því
að hitarnir voru þar ákaflega miklir; þá var ekki nema
mánaðarferð til New York og Brewster þótti helzt til
‘mikið fé i sjóði hjá sér enn. Því nær sem dró Sept-
embermánuði, þeim mun meir gleymdi Monty aðvör-
unum Jones, svo að um síðir var of seint fyrir hann
að ætla að snúa aftur frá þeirri stefnu, er hann hafði
tekið. Nú var komið að “f jörbrotahríðinni”, eins og
Monty komst að orði, og hann var hræddur um að
fjörbrot miljónarinnar yrðu hörð og löng. En fagrír
voru dagamir og dýrðleg kveldin í Egyptalandi þeim
sem þeirra hefðu getað notið með rólegum og óskift-
um huga. En nú var ferðahugur kominn í alla föru-
nauta hans, og biðu þeir með óþreyju þess að “Flitt-
er” tæki að kljúfa öldur Atlanzhafsins. í Alexandríu
bauð Rrewster nokkurum Englendingum, i samsæti og
voru þau svo vegleg og svo mikið í þau borið, að
fyllilega samhæfðu dýrðlegustu veizlum að Austur-
landa sið.
I eina veizlu sína bauð Monty meðal annara ara-
biskum höfðingja. Sá var feitur og sællegur og auð-
sjáanlega mikill nautna maður; hann átti stórt og
mikið kvennabúr og hafði honum, mest verið boðið í
samsætið út á “Flitter” eins og í skemtunar skyni
föruneyti Montys. Þegar hann kom út á skipið var
það síður en svo að Brewster sæi eftir boðinu. Hann
hét Múhamed ArabaJiöfðinginn, og var einka til-
komumikill maður; gerði kvenfólkið þar svo marg-
talað við hann, að varla var að furða þó að hann yrði
upp með sér af þvi dálæti. Kom svo að hann varð
afarástfanginn af Margrétu Gray, og nær því jafn-
skjótt, sem hann sá hana. Næsta dag fann hann því
Brewster að máli, og beiddi hann, með því drjúgiæti
sem einvaldsherrum er eiginlegt, er aldrei nokkurn
tíma hefir verið neitað, að senda sér stúlkuna, svo að
hann gæti gengiNað eiga hana strax. Monty rann í skap
slík óbilgirni, en hann stilti sig, því, að honum duldist
ekki, að það var hyggilegt að fara varlega í þetta mál.
Hann reyndi að gera höfðingjanum það skiljanlegt,
að Margrét gæti ekki tekið við þeim heiðri sem hann
vildi sýna henni, en Múhameð var því óvanur að
honum væri neitað, einkanlega af kvenfólki. Hann
kvaðst því ætla sjálfur að koma út í skipið að kveldi
þess dags og tala sjálfur við Margrétu.
Brewster virti hann fyrir sér þennan svartgula
herra með reglulegum viðbjóði. Hann gat ekki var-
ist hryllingi við þá tilhugsun að þessi dólgur ætti að
fá að snerta hönd Margrétar, hvað þá að verða mað-
urinn hennar, en þó fanst hnoum eitthvað hlægilegt
blandað inn í þenna skrípaleik. Hann gat ekki að sér
gert að brosa er hann gerði sér í hugarlund, hversu
Margrét yrði ásýndum, er hún hlýddi á bónorð þessa
náunga. Arabinn misskildi látbragð Brewsters. Hann
leit svo á að bros Montys væri tákn vináttu og hvatn-
ingar. Hann bauð að gefa Btewster hring í vináttu-,
skyni, en Monty neitaði því og sömuleiðis að færa
Margrétu gimsteinapoka, sem höfðinginn bauð að
senda henni.
“Eg ætla að lofa honum að koma út í skipið,
gamla manninum, og fá þar hryggbrot hjá Margrétu'
sagði Monty vi’ð' sjálfan sig. “Þó að ekki sé það
skemtilegt, þá er það vegsauki fátækri stúlku að ein-
valdshöfðingi hafi beðið hennar. Það eru fáar stúlk
ur sem geta hrósað sér af slíku. Ef hann fer að verða
óþægur þessi úlfaldasali þá fleygjum við honum
sjóinn.”
Hann bauð þá Arabanum með allrí kurteisi að
koma út í skipið og flytja mál sitt við Margrétu.
Múhameð var samt hálfhissa á því að hann skyldi
verða að fa’ra bónarveg að því að fá nokkuð sem hann
girntist. Brewster sagði þeim “Rip” Van Winkle
og Subway Smith, sem farið höfðu með honum i land,
frá þessum tíðindúm, og þeim kom öllum saman um,
að það mundi verða langskemtilegast að láta Mar-
grétu koma á óvart bónorðið. Van Vinkle fór strax
út í snekkjuna, en félagar hans voru um hríð i landi
að kaupa sitt hvað. Þegar þeir komu út í skipið
urðu þeir varir einhvers óvanalegs uppþots þar.
Múhameð hafði ekki verið aðgerðalaus eftir að
þeir skyldu við hann. Hann kvaddi til sín þjóna sína,
valdi nokkra kjörgripi, sem hann hafði fengið endur-
senda úr kvennabúri sinu, hafði með sér og lagði
þegar af stað á bátum út í Flitter.
Skipstjóranum brá i brún er hann sá þann skraut-
lega bátaflota er nálgaðist ög kallaði á stýrimann til
sin. Horfðu þeir hissa á komumenn. Fyrstir komu
tveir kallarar, er tilkyntu komu hins mikla höfðingja.
Perry skipstjóri gekk fram til að heilsa Arabanum í
þvi að hann kom að skipshliðinni, en honum var
hrundið frá af fylgdarliði Múhameðs. Nú klifruðu
eitthvað fimtiu svartir þrælar upp á skipið og þv næst
höfðiuginn, klæddur í íburðarmikinn skrautbúning og
afarvaldalegur.
“Hvar er hún ?” spurði hann á tungu þjóðar sinn-
ar. Nú höfðu farþegar fengið að vita um komumenn
og þustu til af mikilli forvitni.
“Hvern fjandann viljið þér hingað?” spurði
skipstjóri öskuvondur, og hratt frá sér einum tveirn-
ur fylgdarmönnum Múhameðs og staðnæmdist frammi
fyrir biðlinum. Nú kom túlkur til skjalanna og var
skipstjóra í flýti gert kunnugt hvert aðalerindi Araba-
höfðingjans væri. Hann rak upp hlátur og kallaði til
stýrimanns og bauð honum að kalla á nokkra háseta
til að reka þennan flökkulýð af höndum sér. “Rip”
Van Winkle skarst þá í málið og varð þá friði á
komið. Rip hafði orðið miklu ánægðari og lífsglaðari
maður eftir að hann komst út á “Flitter”, svo að
ekki var að undra þó að hann hefði gert Maríu Valen-
tine að trúnaðarmanni sínum. Hann hafði því sagt
henni alla söguna um hið væntanlega bónorð Araba1
höfðingjans strax og hann kom á skipið, en María
óðara gert Margrétu kunnugt um það.
Brewster hitti svo á þegar hann kom, að höfðing-
inn sat í lyftingu á skipi hans, og beið óþolinmóður
eftir ástmey sinni. Hann vissi ekki hvað hún hét, en
hann hafði skipað “Rip” með ákefð að koma með
allar konurnar á skipinu fram fyrir sig, svo að hann
gæti valið úr þá, sem náð hafði fundið fyrir laugum
hans. Þeir Winkle og Bragdon voru í þann veginn
að leiða alt kvenfólkið fram fyrir Arabann þegar
Monty skarst í málið.
“Hefir hann hitt Margrétu ” spurði hann Van
Winkle.
“Nei, ekki enn. Hún er að búa sig undir sam-
talið.”
“Nú, við skulum sjá hvernig honum bregður við
þegar hann fær hryggbrotið”, sagði Monty hlæjandi.
Rétt í þessu kom Monty auga á Margrétu, sem
fögur og tígurleg færðist nær í kvennahópnum. Henni
til mikillar undrunar þustu tveir þrælar fram, námu
staðar frammi fyrir henni og lutu henni, svo að enni
þeirra námu vjð þilfarið. Síðan stóðu þeir á fætur
og réttu henni tvö skrautleg hálsmen. Hún var við
bónorðinu búin, en þetta atvik kom henni á óvart;
hún stundi við og stóð svo alveg ráðalaus. Kunningja-
fólkið brosti og höfðinginn greip sínum feitu höndum
um hjartastaðinn.
“Lotharió kennir til”, hvislaði “Rip” Von Winkle
með uppgerðar-hluttekningu, og Brewster fór að
brosa. Margrét hikaði nú ekki lengur er hún heyrði
hláturinn. Hún gekk rakleitt til höfðingjans. Hún
var rjóð í kinnum og augun tindruðu ískyggilega.
Þrælarnir fylgdu henni þrákelknislega með dýrgrip-
ina, en hún sinti því engu. Þó að hún væri hugprúð
að eðlisfari gat hún ekki að því gert að hrollur fór
um hana er húr sá þá dýrslegu ákefð, sem skein úr
úr Arabanum.
Þarna stóð hún tíguleg há og grönn frammi fyrir
Múhameð feitum og lúralegum, en áfergi hans rénaði
ekki þó að margt majma væri viðstatt. Hann varpaði
sér drynjandi á kné, riðaði ofurlítið til eins og i því
skyni að komast í skáldlega hrífningu; því næst tók
hann að þvaðra á frönsku, ensku og arabisku með
miklum handaburði svo áfergislegum að nærri því
viðurstygð var að horfa á. Og er hann tók til máls,
var það fremur í þeim rómi, er 'hann mundi hafa við-
haft er hann skipaði hersveitum sínum, heldur en
biðlar tíðka er þeir ávarpa ástmeyjar sínar::
“Ó, þú gleði hinnar upprennandi sólar, ó, þú
augasteinn minn, hlýddu á bæn Múhameðs: Eg er
komin til þin, drotning sjávarins, jarðarinnar og him-
insins. Bátar mínir liggja hér, og á ströndinni standa
úlfaldar núnir, og Múhameð lofar þegar dýrðlegri
höll á sóllituðum hæðunum, ef þú leyfir honum að
baða sig alla tíma i þínu yndislega og dásamlega
brosi.” Alt þetta þvaðraði hann á ógurlegu hrogna-
máli. Förunautar hans hneigðu sig með mikilli lotn-
ingu og tveir eða þrír Bandaríkjamannanna svöruðu
með dynjandi lófaklappi, eins og þeir væru að horfa
á ágæta sýningu á leikhúsi. Hásetarnir héngu á öldu-
stokknum og umhverfis lyftinguna.
“Brostu herramanninum til heiðurs”, svaraði
Brewster kankvíslega. “Hann ætlar ekki að baða sig
lengi aðeins ofuríitla stund.”
“Þú ert dónalegur Mr. Brewster,” sagði Margrét,
snéri sér við og leit kuldalega til hans. Síðan veik
hún sér að höfðingjanum og spurði: “Hvað á öll
þessi mælgi að þýða?”
Múhameð varð eins og hálf forviða í bili, snéri
sér því næst að túlki er tilkynti honum, hvað Margrét
hefði sagt. Næstu mínútumar dundu við hrópin
“Gimsteinn Afríku”, “Stjarna”, “Sólgeisli” “Drotn-
ing”, “Fögnuður himinsins”, “Perla eyðimerkurinnar”
og önnur þvílík vegsemdarnöfn borin fram á lélegri
ensku, verri frönsku og hreinni arabisku. Hann hét
nú ýmsu og sumu svo stórfengilegu að hann hefði
enginn maður orðið' til að efna, þó að hann hefði
lifað í mörg þúsund ár. Loks teygði 'hinn vöxtulegi
höfðingi úr sér, brosti íbyggilega og bar nú fram síð-
asta úrslita orð sitt í bónorðinu:
“Þú ert dásamleg eins og gyðja”, sagði hann.
Nú kváðu við há hróp frá hásetunum umhverfis,
en höfðinginn, sem hélt að slikt væri einn óhjákvæmi-
legur þáttur í athöfninni, spratt á fætur og gekk hratt
til báts síns, og benti henni kuldalega að fylgja sér.
Það var auðséð, að að hann þóttist hafa gert vísu
sína. En nú kallaði Margrét til hans, og gerði honum
vísbendingu um að bíða; hún var auðsjáanlega í æstu
skapi og hafði ákafan.hjartslátt.
“Eg met að verðugu þenna heiður sem þór hafið
sýnt mér”, sagði hún, “en eg hefi ósk fram að bera.’
Múhameð nam staðar og var önuglegur á svip.
og
og
XXIV. KAPÍTULI.
Herkœnska Araba-höfðingjans.
Margrét horfði brosandi á höfðingjann, skotraði
augum til Valentinu, sem kinkaði kolli til hennar
samþykkjandi.
“Viljið þér ekki gefa mér tóm til að fara niður
°g ganga frá munum mínum, svo að hægt sé að senda
þá í land?” spurði hún með hægð.
“Þvættingur!” stundi Monty. “Það er ekkert
lag á svona hrvggbroti.”
“Við hvað áttu Monty Brewster ?” spurði hún
og hvesti á hann augun.
“Eg sé ekki betur en að þú sért að gefa karl-
garminum undir fótinn með þessu ráðlagi,” svaraði
hann ólundarlega.
“En þó svo væri, er eg ekki algerlega frjáls að
því? Eg held að mér skjátlist ekki, þó að eg líti svo
á, seim hann hafi verið að biðja mín. Hefi eg ekki
fulla heimild til að taka honum, ef mér sýnist svo?”
Það var skrítinn svipur sem nú kom á Brewster.
Honum var ómögulegt aði trúa því, að henni væri al-
vara, en það var eins og því væri hvíslað að honum,
að flú væri til hans sjálfs leikur ger, og honum féll
það illa. Alt hitt fólkið starði undrandi á Margrétu,
rjóða í framan, og beið með óþreyju þess er næst
gerðist.
“Eg mundi í þínurn sporum ekkert eiga við þenn-
an náunga, Margrét”, sagði Monty og færði sig nær
henni. “Blessuð vertu ekki að ýta undir hann; það
getur skeð að hann verði ósvífinn, ef þú dregur dár
að honum.”
“Þú veður algerlega reyk, Monty”, svaraði hún.
“Mér dettur ekki í hug, að draga dár að honum.”
“Nú, því segirðu honum þá ekki að fara,
hætta öllum fíflaskap hér?”
X"ú sýndi höfðinginn á sér óþreyjumerki,
muldraði eitthvað, sem Rip þýddi þannig;
“Son spámannsins langar til þess að þér flýtið
yður, Miss Gray, drotning heimsins. Hann er orðinn
þreyttur af að bíða, og skipar yður að fylgja sér
strax.”
Margrét hvesti augun á hinn skuggalega Araba-
höfðingja, en svo skifti hún fljótlega skapi og svip
aftur, brosti vingjarnlega og snéri að stiganum,
sem lá í káetuna.
“Herra trúr! Hvert ertu að fara Margrét?”
spurði Lotless.
“Eg ætla að fara að’ taka saman dót mitt”, svar-
aði hún glaðlega. “Viltu koma með mér Maria?”
“Margrét!” hrópaði Brewster reiðulega. “Þetta
þykir mér oflangt gengið.”
“Þú hefðir átt að láta hug þinn fyr í ljósi,
Monty”, svaraði hún rólega.
“Hvað ætlið þér að gera, Margrét?” spurði Mrs.
Dan, undrandi.
“Eg ætla að ganga að eiga son spámannsins,”
svaraði hún með svo mikilli á'herzlu að öllum hnykti
við. Rétt á eftir þusti að Margrétu allur kvennahóp-
urinn og fleiri, en Perry skipstjóri hrópa'ð'i á háseta
sína að vera vð hendina, ef á þyrfti að halda.
Brewster hratt hinu fólkinu frá og ruddist fram
til Margrétar; hann var náfölur í framan.
“Þetta er ekkert spaug, Margrét,” 'hrópaði hann.
“Far þú niður í káetu, en eg skal koma Araba-
höfðingjanum burtu.
En nú var Algeríu-kappanum nóg boðið. Hon-
um hugnaði alls ekki hvernig “hvítu hundarnir” hegð-
uðu sér gagnvart ástmey hans. Rauk hann því fram
ásamt með tveimur skipsmönnunum, óð að Brewster
og hrópaði ireiðulega:
“Viktu úr vegi, bjálfinn þinn, eða eg skelli af
þér hausinn.”
Nú fyrst sá Margrét það, a'ð gamanleikurinn,
sem þær María og hún höfðu komið sér saman um
að leika, Brewster til refsingar, gat hatt býsna al-
varlegar afleiðingar. Nú varð hún hún alt í einu
gripin af miklum ótta; hún náfölnaði og greip
dauðahaldi um handlegg Brewsters.
“Eg var bara að gera að gamni minu — þetta
er spaug og ekkert annað, Monty”, hrópaði hún. ‘UE,
hvað hefi eg gert?”
“Það er mér að kenna”, hrópaði 'hann; “en eg
skal vernda þig, svo að þú þarft ekkert að óttast.”
“Viktu úr vegi!” öskraði Arabahöfðinginn.
Horfurnar voru nú orðnar nokkuð' ískyggilegar.
Kvenfólkið var svo skelkað, að það gat hvergi flúið,
en stóð sem steini lostið. Hásetarnir ruddust hart
fram á þilfarið.
“Komist þið strax burtu og ofan í báta ykkar”,
sagði Monty rólega við túlkrnn, “annars steypum við
ykkur í sjóinn öllum upp til hópa.”
“Rólegir! rólegir!” æpti Subway Smith og gekk
fram í milli þeirra Brewsters og Araba-höfðingjans,
og það atvik eitt varð til þess, að. afstýra því að al-
varlegar afleiðingar yrðu. Smith tók nú að þvaðra
við höfðingjann, en á rneðan hraðaði Mrs. De Mille
sér með Margrétu niður í káetu þar sem hún var ó-
hult, og fylgdi allur kvennaskarinn á eftir þeim
skjálfandi af hræðslu. Aumingja Margrét flóði öll
í tárum, og augnaráðið, sem hún sendi Brewster þeg-
ar hann gekk fram í milli hennar og Araba-höfðingj-
ans, er hann veitti henni eftirför, gladdi Monty svo
innilega að hann var fús til að fórna lífi sínu fyrir
hana.
Það var hér um bil klukkustundar verk að sann-
færa Araba-höfðingjann um það, a‘ð Margrét hefði
misskilið hann, og að það væri ekki venja að biðja
amerískra kvenna á Afríku-vísu. Loks lagði hann
af stað burtu með alt föruneyti sitt, en var í afarillu
skapi og fullur heiftarreiði. Fyrst hótaði hann að
taka Margrétu með valdi; síðan féllst hann á að rétt
væri að gefa henni að rninsta kosti einn dag enn þá
til umhugsunar, ef ske mætti að hún vildi ganga með
honum af fúsum vilja, og kvað einn fugl i hendi
betri en tíu á þaki.
Um Bólu-Hjálmar,
Deilu keppinn, ávalt ör
orða tundur dundu;
fremri greppum fram í kör
flestum heppin veitti svör.
Lék um Hjálmar lyga hríð
lundin undir stundi.
Marga sálma og napurt níð
neyddist jálma seyrðum lýð.
Frá niflheims stóli i allri átt
ofar sólum hæða
Hjálmar Bólu af móð og mátt
magnaði skólann kvæða.
Mærðar veginn margsannað
mönnum fann hinn sanna
líkt og Egill áðuir kvað,
öðrum spegill verði það.
Gjallar Ýmir elda mók
af andans sendi landi
alla tíma Sköfnung skók
Skalla-Grími fram hann tók.
“Empire” tegundir
Það hefir alla tíð verið á-
stundan vor að láta „Em-
pire“ tegundirnar af
WALL PLASTER, WOOD FIBRE,
CEMENT WALLog FINISH
vera b é z t a r allra og
a f b r a g ð allra annarra.
Og ágæti þeirra er sann-
að og sýnt án alls vafa.
Skrifið eftir áætlana bœklingi
Manitoba Gypsum Go., Ltd.
Winnipeg, IVIan.
Bragar engdi álm í keng
örðum flengdi mengi,
hróðrar lengi stáls því streng
stiltari engi fengi.
Þió hans ljóra lífsins hregg
lamaði stórum slysum
Hjálmar fór með eld og egg
eins og Þór að risum.
Ýfði kaunin kroppnum á
kvalin sál og andi,
skáldið launin furðu fá
fékk, sú raunin varð þar á.
Jafnan snauður, hlekk í hlekk
'hungur, strit og skortur,
heims þvi auðinn ekki fékk
oft í nauða brekkum gekk.
Þótt nú sofi hróðrar hreinn
hörpu þinnar strengur
í vizku hofi varstu einn,
— verði þér lof og bautasteinn!
7. G. G.
Um Sigurð Breiðfjörð,
Svanir á heiðunum sælandsins kvaka
silfruðum rómi, þeir ármorguns vaka
og- andá í sálina indælum hreim.
En söngfuglinn kveður þó sætast og bezt
þá sólroðinn hinsti á tindinum lézt
og dró oss í dulkendan heim.
Margt var skáldið fyr á Isa-foldu
fræddi menn og dró úr myrkra kynni
ljósan óð og lýsti þjóð til fræða
landi sómi stóð af þeirra rómi,
Breiðfjöhð's snildin ber af flestra skálda
blíða, 'hlýja tóna sló á gígju,
gladdi hjörtu gleðimaðurinn snyrti
gljúpum anda blés af munar landi.
Roðin gulli harpan hans in snjalla
hvellum rómi söng í öllu tómi.
Ljúf og þýð hans ljóðin gerð með prýði
lifa í minni þó að aldir rynnu.
Trautt mun nokkur tök á gígju þekkja
er tefji snilli hans né fyrir spilli.
ísa-foldar skarpsýn allra skálda
skrifað betur gat ei bragar letur.
Sinnar tíðar sómi skáldið góða
sorgum falinn gistir dauðra-valinn.
Lifa minning mun um aldir þrennar
mista fenginn ísland harmi lengi.,
Lömuð harpan, lúðir strengir orpnir
liggja dofnir fyrir tíma sofnir.
Enn er ei mál við segjum skáld við skilið
skör þó dauða mærings sjáum auða.
Nú legg eg með virðingu lárviðar sveig
á laufvaxna kumblið þitt forna
auðnist þér gleðinnar eilífa veig
í alsælu þá fer að morgna.
7. G. G.
Búðin sem alla gerir ánægða
Komið hingað
og kaupið skó
sem yðurlíkar
Quebec Shoe Store
639 Main St.
3. dyr fyrir norðan Logan Ave.
Lögberijs-sögur
fást gefins með því að
gerast kaupandi blaðsins
Dr.R. L. HUR3T,
Member of Royal Coll. of Surgeons
Eng., útskrifaður af Royal College oi'
Physicians, London. Sérfræðingur í
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (á móti Eaton’sý Tals. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
íslenzkir lógfræCingar,
Skrifstofa:— Room 811 McArthur
Building, Portage Avenue
áritun: P. O. Box 1656.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
ÓLAFUR LÁRUSSON
og +
björn PÁLSSON t
YFIRDÖMSLÖGMENN +
Annast Iögfræðisstörf á Islandi fyrir f
Vestur-Islendinga. Otvega jarðir og +
nÚ8. Spyrjið Lögberg um okkur. +
Reykjavik, - lceland +
^ P. O. Box A 41 4.
♦ ♦♦♦♦♦♦♦ » ♦ ♦ ♦ »44
Dr. B. J.BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
TELEPHONE GARRY3SO
Office-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: 620 McDermot Ave.
Tei.ephone garry 381
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJ0RN80N
Office: Cor, Sherbrooke & William
tRLEPHONEi GARRY 3S(4
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: 81 O Alverstone St
Telephonei garry T63
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka áherzlu á að
selja meðöl eftir forskriptum lækna.
Hin beztu me’ÍSöl, sem hægt er a8 fá,
eru notuS eingöngu. pégar þér komiS
með forskríptina til vor, megið þér
vera viss um að fá rétt það sem lækn-
irinn tekur til.
COLCTEUGH & CO.
Notre Dame Ave. og Sherbrooke St.
Phone. Garry 2690 og 2691.
Giftingaleyfisbréf seld.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J ó’argent Ave.
Telephone ó'herbr. 940.
( 10-12 f. m.
Office tfmar •< 3-6 e. m.
( 7-8 e. m.
— Heimili 467 Toronto Street -
WINNIPEG
telephone Sherbr. 432.
| Dr» Raymond Brown,
*
*
*
4
4
Sérfræðingur í augna-eyra-nef-
háls-sjúkdómum.
°g
326 Somerset Bldg.
Talsími 7262
Cor. Donald & PortageAve.
. Heima kl. 10—I2og3—5
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
selnr líkkistur og annast
nm útfarir. Allur útbún-
aöur sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarBa og legsteina
Tals Gt 2152
8. A. 8IQURDSON Tais. sherbr, 2786
S. A. SIGURÐSSON & CO.
BYCCIftCAMEflN og F/\STEICNi\SAtAR
Skrifstofa:
208 Carlton Blk.
Talsími M 4463
Winnipeg
J. J. BILDFELL
FA8TEIGN asali
Room 520 Union Bank - TEL. 2685
Selur hús og lóSir og annast
alt þar aðlútandi. Peningalán