Lögberg - 11.09.1913, Blaðsíða 6

fe
LÖGBERG, FTMTUDAGHNN u. Septembér 1913.
Fátæki ráðsmaðurinn.
Saga eftir
OCTAVB FBULLBT.
Ungi maðurinn var eg sjálfur, og eg komst að
því þá, að þessi tegund fæSu, er eg haföi lesið um
í blöðum, að skipbrotsmenn legðu sér til munns, er
næsta kostill. Samt sem áður varð eg ýmislegs vís-
ari, sem eigi var ófróðlegt að vita, þess t. a. m., að
blöð kastaníu-trjáa eru afarbeisk á hragðið, rósvið-
arblöð sæmilega bragðgóð, blöð linditrjánna olíurík
en fullgóð á bragðið, sýrenublöðin krydd-kend — og
sjálfsagt óheilnæm.
Meðan eg var að hugsa um þetta, hélt eg leiðar
minnar til klausturskólans, þar sem Helena var.
Þegar eg kom inn í viðtöku-herbergið, sem fult
var af fólki, fanst mér eg verða enn ruglaðri en áður.
í öllum þeim klið.
Þ(ar kom Helena til mín með! úfið hár, grátbólgin
og fagurrjóð í kinnum og með tindrandi augu. Hún
hélt á stórri brauðsneið í hendinni og bauð mér, eins
og utan við sig, kinnina til að kyssa á.
— Hvað gengur að þér litla skinnið? Þú ert
öll grátbólgin!
Og það er svo sem ekkert, Maxíme.
— Jú» segðu mér hvað gengur að þér?
— Æ, eg er veruleg ólánsmanneskja, Maxíme,
hvíslaði hún ofurlágt.
— Einmitt það! Segðu mér hvernig á því stend-
ur, meðan þú ert að borða brauðið þitt.
— Eg ætla ekkert brauð að borða; eg er of
ólánsöm til að geta það. Þú þekkir víst Lúsíu, hana
Lúsiu Campbell, beztu vinstúlku mina? Við erum
orðnar verstu óvinir!
— Ósköp eru að heyra þetta! . . . . en láttu þetta
ekki á þig bita, góða mín, þið veðrið fljótt góðir
vinir aftur.
— Nei, það getur aldrei orðið, Maxíme, ágrein-
ingurinn er svo alvarlegs efnis. í byrjun var þetta
smáræði, en svo reiðist maður, og getur þá ekki
stjórnað skapi sínu. Við vorum í knattleik, og þá
ruglaðist Lúsía í talningunni; eg var búin að fá sjö
hundruð og fjörutíu, en hún bara sjö hundruð og
fimtán, og þá fór hún að halda því fram, að hún
hefði sjö hundruð og fjörutiu og fimm. Þú hlýtur
nú sjálfur að sjá, að annað eins og þetta er óþolandi.
Eg hélt fast fram minni tölu, og hún sinni. Svo
sagði eg: “Við skulum bera þetta undir aðra og láta
þá skera úr”. “Nei”, svaraði hún, “eg er viss um
að mín talning er rétt, og þú ert verulega ónýt í
hnattleik!” Þá sagði eg að hún væri lygari, og þá
sagði hún: “eg ber svo djúpa fyrirlitningu fyrir þér,
að eg vil ekki framar tala við þig eitt einasta orð”.
Til allrar hamingju bar systurina Sainte-Felix
að í þessum svifum, því að annars held eg, að eg
hefði rekið henni löðrung. En þú ættir að geta séð
það, að það kemur ekki til nokkurra mála, að við
getum orðið góðir vinir aftur eftir þetta. Nei, það
er alls ómögulegt! Það væri raggeitar skapur! En
þú skalt samt ekki trúa þvi, hvað eg tek mér þetta
nærri, og eg get varla ímyndað mér, að nokkurs stað-
ar í veröldinni sé önnur eins ólánsmanneskja og eg
er!
— Þetta getur verið, Helena mín, en ef eg á
að segja þér mina meiningu, þá er þetta að nokkru
leyti þér að kenna, því að það ert þú, sem þyngstu
ásökunarorðin hefir sagt í styrjaldar-ákafanum. Er
Lúsía hér í viðtökuherberginu?
— Já, hún stendur þarna útí horninu.
Hún hnykti til höfðinu og benti mér á litla, ljós-
hærða stúlku, sem fagurrjóð í kinnum og með grát-
þrútnum augum var að segja roskinni konu — sem
athugul hlýddi á — frá þessum leik, er systir Sainte-
Felix, sem betur fór, hafði getað skakkað i tima.
Lúsía talaði af sannfæringarhita og gaf öðru hvoru
Helenu og mér hornauga.
— Heyrðu, Helena, berðu gott traust til min?
— Já, þú veist eg geri það, Maxíme!
— Þá skal eg segja þér, hvað þú skalt nú gera.
Þú skalt laumast, með mestu hægð, aftan að stólnum
sem Lúsía situr á, grípa utan um höfuð hennar báð-
um höndum, kyssa hana heitt og innilega á báðar
kinnar, og vita svo hvernig herini verður við.
Helena hikaði við stundarkorn, en svo þaut hún
af stað eins og snæljós og fleygði sér ofan yfir
Lúsiu, sem tók faðmlögunum feginsamlega. Það var
ánægjulegt að sjá litlu stúlkurnar, sem báðar höfðu
verið sárhryggar, sáttar aftur, og frú Campbell, sem
var kona fríð sýnum, hafði ekki af þeim augun, og
var alt af um leið að bera vasaklútinn sinn upp að
vitunum.
Helena kom innan stundar til min aftur hlæj-
andi út undir eyru.
— Jæja, góða mín, sagði eg við hana, nú vona
eg, að þú getir borðað brauðsneiðina þína?
— Nei, það er mér lífsómögulegt, góði Maxíme;
eg er alt of ánægð til þess; nú er líka kominn nýr
nemandi, sem hefir gætt okkur á brjóstsykri, kökum,
súkktilaði og rjóma, svo að eg er alls ekki svöng.
En nú hefir farið illa fyrir mér, því í öllum
þessum ósköpum hefi eg gleymt að láta brauðsneið-
ina mina ofan í körfuna, eins og okkur hefir verið
skipað að gera, þegar við höfum ekki lyst á að borða;
nú er eg hrædd um að eg fái ofanigjöf. Eg ætla
því að reyna að fleygja brauðsneiðinni inn um kjall-
aragluggann, án þess nokkur verði var við, þegar eg
fer gegnum garðinn.
— En heyrðu, systir mín, ætlarðu að fleygja
burtu svona stórri brauðsneið? spurði eg og roðn-
aði við.
— Eg veit reyndar að það er ekki rétt gert af
mér, Maxíme, af því að nóg er til af fátæklingum,
sem fegnir yrðu að fá hana.
— ÞJað segirðu satt, Helena.
— En hvernig á eg að fara að því? Engir fá-
tæklingar koma hingað inn.
— Nú skal eg leggja Jér gott ráð, systir góð.
Þú skalt fá mér brauðsneiðina, og eg gef hana svo
.fyrsta fátæklingnum, sem fyrir mér verður. Finst
þér það ekki snjallræði?
— Jú, það er ágætt!
f þessu var hringt á nemendurna til næstu
námstundar.
Eg braut brauðsneiðina i tvent, og stakk henni
hálf-skömmóttulega ofan í frakkavasa minn.
— Komdu bráðum aftur, Maxíme, sagði systir
min. ÞJá geturðu sagt mér, hvort þú fanst nokkurn
fátækling, hvort þú gafst honum brauðsneiðina og
hvort honum^þótti vænt um?
Ójá, Heletia mín! Eg fann fátækling, sem eg
gaf brauðið þitt; hann fór með það upp á þakher-
bergið sitt einmanalega, og þótti vænt um. En þessi
fátæklingur var fjarska kjarklítill, þvi hann táraðist
á meðan hann var að neyta ölmusugjafarinnar úr
þínum kæru höndum.
Það ætla eg að segja þér, Helena, því að vitneskja
um slikt er þér til góðs, og hér í heimi eru þungbær-
ari og meiri sorgir til, en það andstreymi sem þú
verður fyrir á barnsaldrinum — en hitt ætla eg ekki
að segja þér, hver fátæklingurinn var.
IV .
Þriðjudaginn 28. Apríl.
f morgun kl. 9 hringdi eg dyrabjöllunni hjá
Laubépin með þeirri hégómlegu von, að hann hefði
kannske komið heim fyr en við var búist, en fólkið
vonaðist þá ekki eftir honum fyr en á morgun.
Mér flaug strax í hug að finna frú Laubépin og
segja henni frá því, hve afarilla eg væri staddur. En
á meðan eg var að ráða það við mig, hvort eg ætti
1 að nreta meir, blygðunarsemistilfinninguna eða matar-
ílöngunina, varð roskna vinnukonan auðsjáanlega
skelkuð við starandi augnaráð mitt, og sultarsvipinn
á mér, svo hún skelti hurðinni aftur rétt við nefið
á mér.
Eg átti því ekki annars úrkosta en að svelta til
næsta dags. Eg huggaði mig við það, að menn dæu
ekki af eins dags föstu, og vegna þess, að eg vildi
ekki, fyrir metnaðar sakir, leita annara úrræða, varð
eg að þola þessi óþægindi.
Eg hélt því leiðar minnar til Sorbonne; þar sett-
ist eg niður og hlýddi á fyrirlestra; leitaðist eg þann-
| ig við að fylla það tóma rými með andlegum forða.
er skorti hinn likamlega. En svo kom að þvi, að
I fyrirlestrunum lauk, og andlegt fóður er næsta kost-
ilt til líkamlegs viðurhalds. Þíað kom yfir mig ógur-
j legt taugaslekjuflog, sem eg reyndi að losa af mér
með göngu.
Veður var kalt og þoka. Þegar eg gekk yfir
ieina af brúnum mörgu er liggja yfir Signufljót, nam
eg eins og ósjálfrátt staðar.
Eg hallaði mér yfir grindurnar og horfði á hvern-
ig gruggugt vatnið byltist áfrarri undir brúarbogana.
Eg skil ekkert í því, hvað sorglegar hugsanir
| hreyfðu sér þá í mínum þreytta heila!
Mynd ókomna tímans rann upp fyrir hugskots-
sjónum mínum, dregin sem allra dekstum litum. Eg
sá hið stöðuga stríð, ósjálfstæði og auðmýking, sem
| eg átti í vændum. Eg kendi ósegjanlegs lífsleiða, og
mér fanst nærri ómögulegt að halda áfram slíkri ver-
aldar-æfi.
Jafnhliða varð sál min öll gagntekin af áköfum
og óviðráðanlegum harmi; mér sortnaði fyrir augum:
eg hallaði mér enn lengra út fyrir grindurnar og sá
allan árflötinn blika eins og þúsundir stjarna......
Eg ætla ekki að skoða það svo, eins og margir
aðrir mundu hafa gert, að það hafi ekki verið guðs
vilji. Eg er tregur til að misbeita nafni hans. Eg
vil heldur segja, að eg hafi ekki viljað! Guð hefir
gefið oss frjálsræðið, og ef eg hefi áður dregið í efa
að svo væri, þá hefir brottnumist sá efi fyrir fult
og alt, á því augnabliki, þegar sál og líkami, hug-
prýði og hugleysi, hið góða og hið vonda, háði svo
harða baráttu í hugskotsleynum mínum.
Þegar eg var aftur búinn að> ná fullu valdi yfir
sjálfum mér, vaknaði löngun hjá mér til að slökkva
þorsta minn með vatni úr Signufljóti. En þá mundi
eg eftir þvi, að inni í herbergi mínu var vatn bæði
hreinna og betra heldur en Signu-vatnið; hraðaði eg
mér þangað og í huganum gladdist eg við þá nautn,
sem. eg mundi hafa af vatnsdrykknum, er eg átti i
vændum.
Mig nærri furðaði á því að mér skyldi ekki hafa
hugkvæmst þetta fyrri.
Á götunni hljóp eg þá beint í fangið á Gaston
de Vaux, einum minna gömlu kunningja, sem eg ekki
haföi séð síðastliðin tvö ár. Hann nam staðar, eftir
að hafa þó hikað sig við það, og rétti mér vingjarn
lega hönd sína, sagði eitthvað notalegt við mig við-
víkjandi ferðalagi mínu og skálmaði svo burtu. En
hann var þó ekki kominn nema skamt undan þegar
hann snéri við, kallaði til mín og sagði:
— Eg held eg ætti annars að gera þig aðnjót-
andi happs, sem mér hefir nýlega hlotnast. Eg hefi
náð í nokkra vindla, sem kostuðu mig tvo franka
hver, en eru þó þrefalt meira virði. Hérna er einn,
reyktu hann og láttu mig vita, hvernig þér geðjast
að honum. Vertu svo blessaður, vinur minn!
Eg staulaðist með erfiðismunum upp á sjötta
loft, og eg var ekki fyr kominn inn fyrir dyrnar,
en eg greip vatnsflöskuna mina og drakk það, sem í
henni var hægt og hægt. Þjvi næst kveikti eg í
vindlinum, sem kunningi minn hafði gefið mér og
kinkaði kankvíslega kolli til myndarinnar af mér í
speglinum.
Litlu síðar fór eg út aftur, því að eg hélt að
hreyfing og skemtunin, sem götu-vistin lét í té, mundi
verka vel á mig.
í því að eg opnaði hurðina rakst eg á hirðinga-
konuna í húsinu, hún stóð þar í mjóum ganginum og
lét sem hún yrði hissa við að sjá mig þarna. Mér
kom þetta á óvart og féll það illa. Kona þessi hafði
fyrmeir verið vinnukona hjá móður minni; móður
minni hafði verið vel við hana, og þessvegna útveg-
að henni þá arðvænlegu stöðu, þegar hún giftist, sem
hún gegndi nú.
Mér fanst eins og hún mundi hafa verið að gefa
mér nánar gætur nokkra daga undanfarið, og með
því að eg sama sem stóð hana að verki í þetta skifti.
ávarpaði eg hana reiðulega, og spurði:
— Hvað viljið þér?
— Ekki neitt, herra Maxímé, alls ekkert, svar-
aði hún; eg ætlaði bara að lita eftir, hvort gasið væri
í lagi.
Eg ypti öxlum og fór út.
Nú var komið myrkur, og eg gat gengið um
fjölförnustu götur án þess að þurfa að vera hrædd-
ur um að þurfa að hitta gamla kunningja mina.
Vindlinum varð eg að fleygja frá mér, því að eg fékk
ógleði af að reykja hann.
Eg var á gangi i tvær eða þrjár klukkustundir;
það var óskapatími!
Það er átakanlega sárt að verða að þola nagandi
hungur, sem að eins þeir allra snauðustu þekkja, og
það inni i miðri lífólgu' menningarstraumsins. Það
er eitthvað óheiibrigt. Það er þvi likast sem tígris-
dýr stykki á mann á miðju borgarstræti.
Þetta varð mér nýtt hugleiðingarefni. Hungur
var sannarlega annað og meir en orðin tóm!
Hungur er sjúkdómur, og það er vafalaust að
mannlegar verur þjást af þessum sjúkdómi, nærri
því dags daglega, en eg hefi ekki fundið til hans
nema einn einasta dag á æfinni. Og hversu margir
hafa ekki orðið að þola þjáningar af þessum sjúk-
dómi, sem mér hefir verið hlíft við.
Guði sé lof að ein manneskja er til í veröldinni.
sem mér þykir vænt um, að henni er þyrmt svo að
hún þarf ekki að þola þær þjáningar, sem eg verð
nú fyrir. Eg sé í anda andlit hennar, fagurt og glað-
legt, brosandi og blómlegt.
En það eru til menn sem ekki þjást af þessum
sjúkdómi einum; það eru til menn, sem heyra há-
róma hróp hungursins endurtekið af munnum sem
þeim eru kærir; það eru til menn, sem vita að heima
í köldu herberginu bíður þeirra fölleit kona og lítil
börn, sem ekki geta brosað .... Aumingjarnir þeir!
.... Aumingjarnir þeir! ....
Þessar hugsanir gerðu mig rólegri í skapi, og
veittu mér þrek til að standast reynsluna. Eg gat svo
sem auðvitað stytt minn föstutíma. Skamt i burtu
héðan eru tvö matsöluhús, sem eg er kunnugur í.
Meðan eg var ríkur hafði það oft viljað til, þegar
eg gekk þangað inn til snæðings, að eg hafði gleymt
pyngju minni heima, en í þá daga gerði eg mér enga
rellu út af því. Nú gat þetta ekki komið til mála.
Ekki hefði það heldur verið erfitt fyrir mig, að
lána fimm franka pening í Parisarborg, en eg hafði
ímugust á slikum úrræðum, sem gengu nærri fjár-
glæfrabralli. Þjvílík úrræði eru líka mjög viðsjárverð
fátæklingum, og út á‘ þann áhættustig vildi eg ekki
leggja. Eg held að eg vildi heldur missa alls heldur
en sómatilfinningar minnar, því án hennar getur eng-
inn verið.
Eg hefi svo margsinnis veitt því athygli, hvernig
sómatilfinning sumra gáfaðra og velmentaðra manna
hefir smátt og smátt farið þverrandi, unz hún hefir
horfið gersamlega, og hefir þetta ekki að eins borið
við, þegar ógæfan vofir yfir, heldur einnig þá, er
að eins var um fjárþröng að ræða. Þessvegna vil
eg gjalda varhuga við að þagga niður rödd samvizk-
unnar; menn mega ekki venja sál sína á að horfa af
réttri leið á tímum mótlætisins; hún er því miður
helzt til hneigð til þess.
Þegar klukkan var nærri níu hvarf eg heim sakir
kulda og þreytu.
Dyrnar sem vissu út að götunni stóðu opnar.
Máttarvana drógst eg upp riðið, og þegar þangað var
komið barst mér til eyma rifrildi, sem fram fór inni
í íbúð hirðingarkonunnar, og virtist snerta mig, því
að hirðingarmaðurinn nefndi nafn mitt einmitt í
þeim svifum í mjög fyrirlitlegum rómi.
— Gerðu það fyrir mig, sagði hann við konu
sína, að hætta öllu stagli við mig um þenna Maxíme
þinn. Er það eg sem hefi gert hann gjaldþrota?
Nú hvað á þá alt þetta þvaður að þýða? Ef hann
skyldi fyrirfara sér, þá verður honum liklega komið
í jörðina.
— En eg get sagt þér það, Vauberger, að þér
hefði þótt það sárt, ef þú hefðir séð hann drekka alt
vatnið úr vatnsflöskunni .... Og ef þú heldur að
eg trúi þvi, að þér sé alvara, sem reigir þig eins og
leikari og þeysir kæruleysislega út úr þér öðru eins
og þessu: “Eí hann skyldi fyrirfara sér, þá verður
honum liklega komið í jörðina” — þá . . . . En það
er langt frá að þú talir eins og þér býr í brjósti, því
að í raun og veru ertu sóma-karl, sem að eins er
illa við allar nýjungar, sem þú ert óvaunr .... En
settu þér það fyrir hugskotssjónir Vauberger, að
vera alveg matarlaus og hafa ekki heldur nokkum
eldneista í hitunarofninn! Og þetta verður einmitt
sá maður að reyna, sem er alinn upp í “vellystingum
praktuglega” og við hverskyns eftirlæti! Þáð er
bæði synd og skömm að vita til annars eins, og dá-
lagleg stjórn er það, sem ekki hleypur undir bagga
þegar í þvílíka nauð rekur!
— Þetta kemur stjórninni alls ekkert við, svar-
aði hirðingarmaðurinn og skynsamlegu viti sínu ....
Þar að auki skjátlast þér .... hann er ekki svo illa
staddur .... hann sveltur ekki.....ÞJað kemur ekki
til nokkurra mála! •
— Nú skal eg segja þér eitt, Vauberger; eg hefi
haft nákvæmar gætur á honum, og eg hefi látið
Edvard veita honum eftirför; og eg er því alveg viss
um, að hann hefir engan meðdegisverð fengið í gær, og
ekki heldur neinn morgunverð í dag. Þar að auki
hefi eg leitað í öllum skúffum, og í vösum á hverju
hans fati, og hvergi hefir nokkurn skilding verið að
finna. Þú mátt því vera viss um, að hann hefir ekki
neytt neins miðdegisverðar i dag heldur, því að hann
lítur of stórt á sig, til þess að biðja nokkurn mann
beininga ....
— Þ^etta er honum sjálfum verst! Það situr ekki
á fátæklingum að vera stórir upp á sig, svaraði hirð-
ingarmaðurinn, er ekki virtist hafa mikla samúð með
meðbræðrum sinum.
Eg hafði nú heyrt nóg, og flýtti mér að gera
enda á samtalinu, með þvi að opna hurðina að hirð-
ingamanns-íbúðinni, og biðja Vauberger um ljós.
Þó að eg hefði heimtað höfuð hans, hefði hon-
um ekki orðið meira hverft við.
Þó að eg reyndi eftir mætti að láta enga veilu
á mér finna, fékk eg þó steypur yfir höfuðið svo að
eg hrasaði hvað eftir annað i stiganum.
Þegar eg kom inn í herbergi mitt, sem vant var
að vera jökulkalt í, kom mér notalega á óvart að
finna að þar var hlýtt itini og snarkandi eldur í arn-
inum. Eg gat ekki fengið af mér að slökkva hann,
i 0g eg blessaði i huga minum þær hjartagóðu mann-
leskjur, sem þrátt fyrir alt eru til i veröldinni!
Eg setti mig niður og hagræddi mér i gömlum
| hægindastól flöjelsklæddan, sem fyrir óhöpp örlag-
J anná hafði hlotið sama hlutskifti eins og eg: að
flytjast af neðsta lofti upp í þakherbergi. Eg reyndi
' svo að sofna þar.
Þama hafði eg setið nærfelt hálfa klukkustund
j í einhverju deyfðarmóki, og fyrir hugskotssjómr mer
j svifið matborð hlaðið dýrindisréttum, er aö sátu glað-
ir gestir, þegar eg hrökk upp við það að drepið’ var
á dyr. Eg hélt að draummókið héldi áfrara, er eg
sá hirðingarkonuna koma inn með stóran bakka á
höndum, er af lagði á móti mér ilm tveggja rétta.
Hún var búin að setja bakkann frá sér og farin
að breiða dúk á borðið, áður en eg gat gert mér fulla
grein fyrir því, sem var að gerast. Eg spratt þá
hvatlega upp af stólnum.
“Hvað á þetta að þýða? spurði eg. HvaSa erindi
eigið þér hingað?
Hirðingarkonan lét sem hún yrði mjög forviða.
— Hafið þér ekki pantað kveldverð?
— Nei, það hefi eg ekki gert.
— Edvard sagði þó, áreiðanlega að þér hefðuð
pantað...........
— Þá hefir Edvard skjátlast, og leigjandinn
hérna i næsta herbergi hefir líklega gert það.
— Þjað er enginn annar leigjandi en þér á þessu
| lofti .... Eg skil alls ekki hvernig.......
— Samt sem áður hefi eg engan mat pantað . . . .
Hvernig stendur á því að þér látið svona? Þér
gerið mér gramt í geði. Farið þér burt með þenna
mat!
Aumingja konan fór að brjóta dúkinn saman
með miklum raunasvip, og leit til mín með auðmjúk-
um augum, eins Og rakki, sem hefir verið lúbarinn-
Loks spurði hún með kvíðafullum rómi.
— Jæja, þá eruð þér vist búinn að borða kveld-
verð ?
— Það er mjög sennilegt..
— Mér þykir það leiðinlegt, því að nú er eg
búin að búa þenna mat til, og hann verður ónýtur,
en Edvard fær snuprur fyrir hjá föður sinum. Ef
svo skyldu nú vera aö þér hefðuð engan kveldmat
i borðað, þá gerðuð þér mér mikinn greiða ....
Eg stappaði fætinum í gólfið og hrópaði:
— En i því að hún var að fara, gekk eg til henn-
ar og sagði:
— Eg skil yður til fullnustu, Lousion, og er
yður þakklátur fyrir góðsemina; en eg er ekki vel
frískur í kveld og ekkert svangur.
— Ef þér vissuð, herra Maxíme, hve mikið þér
hryggið mig mið þessu! sagði hún grátandi. Ef yður
er það svo ákaflega mikið áhugamál þá getið þér
altaf borgað mér þessa máltíð, þegar þér hafið fé
aflögu.......þér ráðið hvort þér trúið mér eða trú-
ið mér ekki, en það segi eg yður satt, að þó að þér
gæfuð mér hundrað þúsund franka yrði eg ekki eins
glöð við það eins og ef þér þæjuð nú, þessa lítilfjör-
legu máltíð, sem eg hefi búið til handa yður. Þ.að
eruð þér sem gerðuð mér greiða með þvi 1 Þér eruð
svo skynsamur, herra Maxíme, að þér hljótið að geta
skilið þetta!
— Já, já, jæja þá, Lousion mín góð, eg get alls
ekki gefið yður hundrað þúsund' franka . . . . en kveld-
verðinn frá yður skal eg borða . . . . Þér gerið Víst
svo vel og lofa mér að gena það í einrúmi?
— Já, sjálfsagt, herra Maxime, og þúsundfaldar
þakkir. Þ|ér eruð góðhjartaður. Ástar þakkir!
— Lofið þér mér að taka í hönd yðar Lousion 1
Eg ætla ekki að fara að borga yður, þér megið vera
óhrædd um það. Verið þér sælar og þakka yður
fyrir Lousion.
Grátandi gekk svo þessi ráðvanda kona í burtu.
Lögbercjs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
Dr.R. L. HUR5T,
Member of Royal Coll. of Snrgeons.
Eng., útskrifaður af Royal College of
Physicians, London. Sérfræðingur í
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (k móti Eaton’sJ. Tals. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenzkir lógfrægingar,
Skrifstofa:— Room 8n McArthur
Building, Portage Avenue
Áritun: P.^O. Box 1656.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
OLAFUR LÁRUSSON
..og
BJORN PALSSON
YFIRDÖMSLÖGMENN
Annast Iögfiæðisstörf á íslandi fyrir
Vestur-Islendinga. Utvega jarðir og
hús. Spyrjið Lögberg um okkur.
Reykjavik, - lceland
P. O. Box A 41
T
!
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Telephome garp.ySIío
Office-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: 620 McDermot Avb.
Telephone garry 321
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJ0RN80N
Office: Cor, Sherbrooke & William
Telephonei garry 32»
Office-tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Hbimili: 81 O Alverstone St
TELEPHONEi garry T63
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka áherzlu & aC
selja megöl cftir forskriptum lækna.
Hin beztu me'Ööl, sem hægt ej- að fá,
eru notuS eingöngu. pegar þér komiC
með forskriptina til vor, megið þér
vera viss um aC fá rétt það sem lækn-
irinn tekur til.
COLCLEUGH & CO.
Xotre Dame Ave. og Sherbrooke St.
Phone. Garry 26 90 og 2691.
Giftingaleyfisbréf seld.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J ó'argent Ave.
Telephone ó'herbr. 940.
I 10-12 f. m.
Office tfmar ■< 3-6 e. m.
( 7-9 e. m.
— Heimili 467 Teronto Street _
WINNIPEG
TELEPHONE Sherbr. 432.
Dr. R. M. Best
Kvenna og bama læknir
Skrifstofa: Union Bank,
horni Sherbrooke og Sargent
Tímar: 3—5 og 7—8.
Heimili: 603 Sherbrooke Street
Tals. Garry 4861
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St
Suite 313. Tals. main 5302.
^ Or, Raymond Brown,
í SérfræCingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
\ 326 Somerset Bldg.
* Talsími 7262
já Cor. Donald & Portage Ave.
'Í Heima kl. io— 12 og 3—5
WwwiMirwwirwmiri
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST,
selnr líkkistur og annast
om útfarir. Allur útbún-
aðnr sá bezti. Ennfrem-
nr selur hann allskonar
minnisvarOa og legsteina
Tals. Garrjr 2152
8. A. SIQURPSOW Tals. Sherbr, 2786
S. A. SIGURÐSSON & C0.
BYCCIfiCAIV|E|1N og F/\STEICN/\SALAB
Skrifstofa: Talsími M 4463
208 Carlton Blk. Winnipeg
J. J. BILDFELL
FASTEIOnASALI
Room S20 Union Bank - TCL. 2685 ■
Selur hús og lóOir og annast
alt þar aölútandi. Peningalán