Lögberg - 25.09.1913, Blaðsíða 7

LOGBERG, FIMTUDAGINN 25. September 1913.
7
Alþýðuvísur.
Þessa vísu hefir kent oss herra
J. G. Gillies, er segir hana kveðna
í Blöndudalnum:
Nú er áin Blanda blá
bregður þráum vana,
reiöar knáum rakka á
ríða má vel hana.
Þjessa sömuleiöis:
Glymur ströng í gljúfrum þröng
garp þaö öngvan hrellir,
rymur löngum súran söng
svífur að þöngulvelli.
Piltur sagöi upp stúlku meö
þessari visu:
Margur bara maöur leynt
mér þaö var að segja,
því er eg farinn frá þér hreint
funa marar eyja!
Heiöraöi herra!
Eg heföi ánægju af aö sjá eft-
irfylgjandi visur í blaði yöar.
Þessar vísur orkti Hjálmar Jóns-
son frá Bólu:
Nú er aö verða nóttin löng
náðar skerðist hagur,
sálar herðist sóttin ströng
sýnum ferðast ótt um göng.
Ó hvaö hugur allstaðar
æöir um smugur vinda
gegnum bugu glötunar
grípur flug til eilífðar.
Hver mun lýsa í myrkri mér
meö góöfýsi dáða
svartra, hýsi, sorga hér
Satans dísir hreyfa sér.
Enginn geimir aumingjans
andsvör nein umtalin.
sjást ei meinin sorga hans
þó særist fleinum A...............
Mál er að kveöja hættan heim
hann mér geðjast ekki,
eg mun veðja um sælli seim
sinnið gleðja í skiftum þeim.
Bylgjur granda byrðingi
blíðheims andar segja
fyrir handan liafið sé
höfn og land í guðsríki.
•
Fley mitt gnýr við flúð og sker
freisting býr í huga,
kendu að stýra Kristur mér
kólgan spýr og yfir fer.
Síðasta morguninn sem Hjálmar
lifði, er sagt, að hann hafi gengiö
út og mælt fram þetta stef:
Húmar undir hinsta kvöld
horfi eg fram á veginn
gapir við mér gröfin köld
gref eg á minn vonarskjöld
rúnir þær sem ráðast hinumegin.
Hér eru einnig nokkrar lausar
vísur eftir Bólu-Hjálmar, en því er
ver aö eg hef aldrei lært þær allar
og þætti mér þvi vænt um, ef ein-
liver sem kann þær. vildi bæta
þeim við sem vanta:
Af mér legg eg iðju tól
æfi styttir daginn,
lifdaganna sígur sól
senn í dauðans æginn.
Ut í hafið eilifðar
alda rennur straumur,
tilfellin og tíðirnar
týnast eins og draumur.
Frumefnið af guði er geymt
glatast ekki í moldu
þó hrynji úr allra hjörtum
gleymt
heiti mitt á foldu.
Einhverju sinni var Bólu-Hjálm-
ar staddur á Auöúlfstööum í
Iyangadal í Húnavatnssýslu og bjó
þar þá séra Þorlákur Stefánsson,
en prestur hafði ekki verið heima
þegar Hjálma- bar að garði, en
þegar sást til hnns koma kvað
Hjálmar:
Loftið gnúði gnýr órór
gauts um brúðar maga
moldar úða mökkur stór
manni spúði á rauöum jór.
Og þessa þegar prestur kom i
lilaðið:
Hingað ber aö hugljúfur
hökla verinn Þþrlákur,
fákur ber hann blóðrauður
bólstra gerir jóreykur.
Þá er séra Þorlákur flutti burt
úr Langadal, þá orkti Hjálmfríður
Bjarnadóttir, kona Benedikts Ól-
afssonar frá Eiðsstöðum í Blöndu-
dal i Húnavatnssýslu, þessa vísu:
Nægar byrgðir angurs inn
yggjar fangar valur.
Frægan hirðir sálna sinn
syrgir Langi dalur.
Þ|essi vísa er einnig eftir Hjálm-
friði:
Engan bundin vil eg við
verða lundinn sverða
það mér stundum þanka frið
þykir undur skerða.
Björn Ólafsson, móðurbróðir
Skafta Brynjólfssonar og þeirra
bræðra, heyrði vísu Hjálmfríðar
og segir:
Mörg hefir borða mörkin greið
maims er þorði vona
svarað orði á sömu leið
og síðar orðið kona.
Eftirfylgjandi vísur orkti einn-
ig Björn Ólafsson, til stúlku, er
hafði brugðið heiti við hann:
\
Þú ert laus á þmum gæðum
þar til hljótt eg vitni sé,
blóð þitt fraus í astar æðum
alt eins fljótt og hitnaði.
Sannleik ber mér segja, ef þekki
svona met eg þína dygð,
líkast til að lengi ekki
lifað geti hjá þér trygð.
Þ|egar Björn þessi flutti alfar-
inn burt úr Skagafirði, orkti hann
þetta stef:
Nú fer eg burtu brosi þeir sem vilja
og bráðum varla aftur kem eg hér,
þó viður fáa vini þurfi skilja
í vörmum tárum flýtur hvarma
gler.
En hafi eg sáð því haturs verða og
slæma
i hvers manns brjóst er velgjörð
sýndi mér
þá er það von að djarft þeir gjöri
dæma
en dýrri réttur geymíst þeim og
mér.
Eitt sinn'voru fjórir menn á
ferð og voru allir hagmæltir; ekki
hef eg heyrt getið um nöfn þeirra.
Einn byrjaöi með þessari vísu:
Hvað á að segja? Allir þegja núna.
Á að deyja? Eða hvað?
Orð fram teygja má um það.
Þá segir annar;
Ekkert segja, en að þegja;
eymd hver beygja má sem kann.
Frá löstum de)7ja, líf fram teygja
list er að heyja striðstímann.
Sá þriðji:
Beitum gáfum veittum vel
veginn þræðum dygða.
Þreytum skeiðið, hrindir hel
hurð, upp sælu bygða.
Og sá fjórði:
Núll var eg þá upp rann öld
endað nú sem hefir.
Andi verð við annarar kvöld
og elementin fjögur.
Hér ætla eg að setja vísur, sem
tvisvar hafa komið i Lögbergi og
i hvoru tveggja skiftin verið rangt
frá sagt um uppruna þeirra. Fyrri
vísan er orkt af Jóni Jónssyni í
Stóradal i Húnavatnssýslu ogorkti
Jón hana til Benedikts Benedikts-
sonar, sem vann þá við afhending
í búð á Skagaströnd:
Varaðu þig og vertu ei hvinn
því voðaleg er kram búðin.
Axlar-Björn var afi þann
elskulegi Bensi minn.
En Benedikt svaraði:
Finn eg þú ert frændrækinn
fyrst mér leggur heilræðin.
Móður faðir það var þinn
þú sem nefndir afa minn.
Svo sendi eg ekki fleiri vísur að
sinni.
Húnvesk kom.
Því andmælti dr. Jón Þorkelsson,
hinn kvæðafróði maður, og kvað
séra Jón Hjaltalin hafa gert erind-
ið, þá hann var prestur í Hvammi
í Norðurárdal. Nú segir herra
Sv. Simonarson hina þriðju sögu,
og þykir ekki ólíklegt, að hann
fari réttast með. — Ritstj.
Svo set eg formanna vxsur, um
menn, sem aldrei komu á sjó, eftir
Gísla Konráðsson sagnfræðing
fspaugvísurj :
Þjessi vagar viður dag
verki hagar súða
ekki lagar eykur slag
Ólafur Skaga brúða.
Þrátt án tafar ókyrð af
oft þó skafi 9jóinn,
síákafur sést í haf
Selness Davíð róinn.
Fjærri sút með fullan kút
færishnúta viður,
stýrir skútu á æginn út
ær Jón hrúta smiður.
Hreggviður hét maður skáld-
mæltur, átti heinxa á Skagaströnd
Fyrir miðja 19. öld, mun hann
dáið hafa. Þessa sléttubandavisu
kvað hann:
Alda rjúka gerði grá
gölners freyju spanga
kalda búka fluttu frá
frændur eyju Dranga.
Gisli Konráðsson kvað í ljóða-
bréfi þessa eftirfarandi vísu eftir
hann:
Ljóða srniður fundinn frí
fátækt viður sína,
nú Hreggviður einn er í
orpinn kvið Fjörgínar.
Háttvirti ritstjóri!
Eg vona að þú ljáir þessurn lín-
um rúm á alþýðuvisna síðu blaðs
þíns.
Tvent hefir færst úr skorðum i
því sem eg sendi þér siðast; fyrst
þetta: í hugsunarhætti vorra
breisku meðbræðra; fyrir; i hug-
sjóna heimi o. s. frv. Og í þessari
vísu J. Gottskálkssonar: Margt er '
fár í heimi hé r, hartnær fárast
geðsmunir, fyrir; hartnær tárast
geðsmunir.
Nálægt árið 1817. var það eitt
sinn við messu í Hofi á Skaga-
strönd að einn bekkur í kirkjunni
brotnaði, sem konur sátu á. Gísli
nokkur sem var skáldmæltur og
kátur orkti vers um Jxetta tækifæri
er hljóðar svona:
Þégar Halldóra bekkinn braut
bomsa náði í henni,
gyðjan ofan á gólfið hraut
glögt eg þann atburð kenni.
Salvör í Króki sat þar hjá
sú var bereygð i framan,
Halldóra liturn bústin brá
bískældist hún öll saman.
Þþð þótti þegnum gaman.
Húsfreyja Halldóra bað prest
sinn eftir messu að borga þessum
káta náunga fyrir kvefsnis versið
fyrir sig fekki veit eg hvað sá
prestur hétj. Prestur skáldaði
þetta vers;
%
Þegar Gísli guðs boðorð braut
um blessaðar messu stundir
honum i eyra skollinn skaut
að skálda prédikun undir.
í instu fvlgsnum andar hans
andar sjö sátu saman
skömm og foragtan skaparans
skældu hans sál í framan.
Fjandanum fanst þa'ð gaman.
Aths. Erindi þessi, eða öllu
heldur það fyrra, vildi Páll gamli
Melsteð eigna meistara Jóni Vída-
lin, er verið hafði prestur í Görð-
um á Álftanesi þá hann gerði það.
Faðir Gísla Konráðssonar orkti
eftirfarandi eftirmæli eftir stúlku:
Margrét hér hét
Jónsdóttir eg get
rikismanni mörgum skild
það fór eftir minni vild
Skín hún skært eg segi
skín svo minkar trégi
skín á skoðunardegi
skin hvert vill eða- eigi.
Vilji hún ekki skína
skal hún heita gina,
Þá tek eg aftur minninguna
mina.
Prestur nokkur hafði kveðið eft-
irfarandi visu, þegar hann heyrði
versið:
Konráð söng um kirtla spöng
kvæði röng án trega,
varð '\ þröngunx Fjölners föng
fór því böngulega.
Gisli kvað, þegar haiin heyrði
þessa:
Böngulega svarar svín
segðu rök til slinni,
ekki verður þarna þin
þröngin kvæða minni.
Eftirfarandi vers Ttvað eg eftir
að Heimskringla dó, rétt áður en
B. L. Baklwinsson endurlífgaði
hana:
Nú er Heimskringla druslan dauð
disin þvi menta hlær,
sár fátæk var af ancans auð
almennings hylli fjær;
vantrúar frækorn börnurn bauð
blóm hvar af aldrei grær
lastorð um presta saman sauð
sannprófuð fjær og nær. —
Og eftir að eg las ritgerð í Lög-
bergi um nýju guðfræðina, o. fl.,
sem tekin . var úr blaðinu Ingólfi
með G. Sv. neðanundir. datt mér
eftirfarandi stef i hug:
Ingólfur flutti góða grein
guðfræði nýrri lýsti,
þeirra fylgjenda magnast mein
munar að kaunum þrýsti.
Heyrðu menn bæði hróp og vein
hennar i fuglum tísti,
G. Sv. þeytti íterkum stein
stélin og höfuð misti.
! Jæja heiðraði ritstjóri, þetta er
| nú alt, sem eg segi núna.
Hensel 13. Sept. 1913.
Virðingartylst
Sv. Símonarson.
i Miðdölum upp komnar
eymd og kvölum strjálaðar.
I fimtu vetrar viku letra má það,
fárlegt slagið fjalls úr brún
féll á bæinn Hliðartún.
Bæði hjón með börnum sínum
þremur,
sárum börð af sútarbýl
sundur mörðust dauða til.
Nætur gestur nam þar hrestur
vera,
sama tjónið hann því hlaut
heljar gróna þræddi braut.
Þ'.eirra dóttir, það mér dróttir
segja,
ein við neyð og andstreymi
eftir þreyði lifandi.
Frá Heggstöðum fram i tföðum
sjávar,
beið þar hreina bana von
bóndinn Einar Guðmundsson.
Fréttir ekki fleiri þekki’ eg núna
sem frá kann að segja þér,
sunnu hranna ungur ver.
Einhverju sinni var Jón Ólafs-
son frá Einifelli að leggja inn ull.
líklega annaðhvort við Brákarpoll
eða við Seleyri og þótti kaupmanni
ullin ekki nógu þurr og tók yfir-
vigt, en of mikla, að J. Ó. þótti og
kvað Jón þá eftirfarandi erindi og
var sagt að kaupmaður hætti við
við taka yfirvigt hjá Jóni í það
skifti:
Gæzku faktor með gráa hattinn
gæt þú að mínum kvæðaróm,
ef ske rná að þig eignist skrattinn
alfaðir þegar heldur dóm;
æi, láttu þig ekki sjá,
í ullinni stolnu fel þig þá.
Eftirfarandi vísu hefi eg heyrt
að J. Ó. hafi kveðið. eftir að hafa
í fyrsta skifti hitt Steindór Jóns-
son Sighvatssonar. en þá var titt
að menn vofu í víðum úlpum
hversdagslega og voru þær í dag-
legu tali ýmist kallaðar mussur eða
burur:
Mann eg einn á mussu sá,
mina sver viö æru,
' eflaust hylur úlfinn sá
undir sauðar gæru.
Visan sú arna: Skakkir staula í
skinnhöld enn, o. s. frv., er áður
hefir birst í Lögbergi, er áreiðan-
lega eftir J. Ó. frá Einifelli, en sá
sem að vísunni svaraði hélt að J.
Ó. væri norðlendingur. Eftirfar-
andi giftingar visur eru i rímum
að mig minnir;
Gott það er að giftast vel,
gæfu hér eg svoddan tel,
yndi lér urn þanka þel
]>ó að beri mæðu él.
Betra að giftast aldrei er,
enn að sviftast rósemd hér,
finst það skifta miklu mér,
rneiri tiftan engin er.
J^ARKET JJOTEL
Viö sölutorgiö og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Coast Lumber
Yards Ltd.
185 Lombard St. Tals. M. 765
Sérstakir Talsímar
fyrir hvert yard.
LUMBER
YARDS:
1. St. Boniface . . M. 765
eftir sex og á helgidögum
2. McPhilip St. . . M. 766
3. St. James . . . M. 767
Aðalskrifstofa . . . M 768
Fluttur!
Vegna þess að verkstæö-
iö sem eg hef haft aö
undanförnu er oröiö mér
ónóg, hef eg oröiö aö fá
mér stærra og betra pláss
sem er rétt fyrir noröan
William, á Sherbrooke.
Þetta vil eg biðja viö-
skiftamenn mína að at-
huga.
G.L.STEPHENSON
*• The Plunber”
Talsími Garry 2154
885 Sherbrook St., W’peg.
ALLAN LINE
Konungleg Póstgufuskip
VETRAR-FERDIR
Frá St. John og Halifax Frá Portland
til til
Liverpool og Glasgow Glasgow
FARGJOLD
A FYKSTA FARHÝMI...$80.00 og upp
A ÖÐRU FARRÝMI........$47.50
A pRIÐJA FARRÝMI......$31.25
Fargjald frá Islandi
(Emigration rate)
Fyrir 12 ára og eldri..... $56.1®
“ S til 12 ára.......... 28.05
“ 2 til 5 ára........... 18,95
“ 1 til 2 ára........... 13-55
“ börn á 1. ári.......... 2.70
Allar frekari upplýsingar um gufuskipaferðirnar, far
bréf og fargjöld gefur umboðsmaður vor H. S. BARDAL
horni Sherbrooke og Elgin, Winnipeg, sem annast um far-
gjalda sendingar til Islands fyrir þá sem til hans leita.
W. R. ALLAN
364 Main St., Wtnnipeg. Aðaluniboðsmaður Testanlands.
LU MBER
8 A S n , DOORS, nOIJLDING,
C E MC N T oq n A RDW ALL PLA8TER
Alt sem til bygginga útheimtist.
»
National Supply Co.
Horni MePhiIips og Notre Dame Ave.
Talsimar: Garry 3556
“ 3558
WINNIPEG
Mörgurn kemur vel að fá al-
þýðuvísur i Lögbergi til að raula.
Eg sendi því hérrneð lítið eitt, enda
er nú annríkis timi.
Vísu þá hina vel kveðnu, er hér
fer á eftir, lærði eg þegar eg var
um fermingu eða máske yngri og
heyrði eg þá sagt að hún væri eftir
Björn Jónsson, tengdason Stefáns
heitins í Kalmanstungu. Sé það
rétt, vil eg biðja herra J3. J. af
sökunar á að eg birti hana i heim
ildarleysi:
Fálkann lengi fékkst lxann við
flugs í hengi klettum,
hefir enginn fugla frið
fyrir dreng all léttum.
Eftirfarandi visur eru úr ljóða
bréfi. kveðnu af Jórunni Bjarna
dóttur:
Fréttir eru firðum hér til ama,
Eftirfarandi Blésa visur hefi eg
heyrt að séu kveðnar af Jóni Eyj-
ólfssyni fSveinatungu EyjólfsJ.
Það var áliti'ð að Blési þessi, sem
átt er við í visunum, væri Sigurð-
ur er bjó á Haugum, hann var
sköllóttur og þótti að mun við-
mótsþýðari við höfðingja, heldur
en alþýðufólk:
Garnli Blési geðstirður
gengur nú á fjalli,
hann var löngum harðmyntur
hina beit af stalli.
Þjessi taunxa traustur rnár
tamur ferða vési,
þótti mörgum karskur klár,
kallaður Hauga-Blesi.
Þó hann dvtti i þykkan skit
þá var hann upp úr dreginn,
ýgldist krúnan á honuni hvít
ef að hann var sleginn.
Kaupmanna hann kætti lið,
kosti með ótrega,
baldinn smærci bændur við,
brokkaði hranalega.
\
Ef sér kynni aö bregða á brokk,
búðar drotna lýður,
hýrist klársins hófatak
honurn einhver ríður.
I
Býst eg við að karskur klár
korni í haust til skila
og hann verði fóta frár
þó farinn sé að bila.
Lifi Blesi lengi og vel
senx lómur frjáls á heiði,
hanxingjan nxeð hógvært þel
hendur yfir hann breiði.
K
Svo var sagt að einhverju sinni
spurði S. J. hvernig stæði á þessu
Hauga-Blesa nafni, og hafi þá J.
svarað með1 vísu þessari:
Vilji einhver vita hvað
veldur klársins nafni,
hann var sækinn ætíð að
að eta úr mykju safni.
M. í.
kefli og farartálnxi", segja ungu
mennirnir tíðum. "Þjegar þeir eru
komnir á sjötugsaldur, ættu þeir
allir að vera sestir í lielgan stein.”
Reynslatr kennir þó tíðum ann-
að. Margur á enn eftir sitt bezta
og atorkumesta á gamalsaldri. Það
má henda nöfnin tugurn saman.
Þ|eir voru konxnir yfir sjötugt,
Thiers og Gladstone, er þeir dug-
uðu báðir bezt. Galilei og Hum-
boldt eru dæmi úr flokki náttúru-
fræðinganna. Skáldið Goethe og
Kant heimspekingur. Sögumenn
irnir Mommsen og Ranke. Tón-
skáldin Hándel, Verdi og Richard
Wagner. Listamenmrnir Titian.
Murillo og Michelangelo.
En sálin verður að haldast ung.
The Birds Hill s,í“k
Búa til múrstein til prýði utan á hús.
Litaður eftir því sem hver vill hafa.
Skrifstofa og verksmiðja á
horni Arlington og Elgin
WINNIPEG, - - . MANITOBA
D. D. Wood, Manager
Fón Garry 424 og 3842 Hver múrsteinn pressaður
Smælki úr Kirkjublaðinu.
Ung sál undir silfurhœrum.
“Gömlu mennirnir verða fóta-
Blað nxeð þessu á hefir legið
mörg ár ónotað í handritaskrínu
N. Kbl. Þurfti að gripa í fornt
nxxna, er þurkurinn virtist loks
konxa undir Höfuðdaginn, og þetta
þýðingarbrot. einhversstaðar að,
varð í huganum að nnnningarorði
yfir þjóðskáldinu okkar er fékk
svo léttan dauðdaga í hárri. kram-
arlausri elli.
Unt skólapcreatið.
Sigfurður L. Jónasson, er varð
forseti Bókmentafélagsins eftir Jón
Sigurðsson, og er nxörgum hinum
eldri Hafnarmönnum að góðu
kunnur. sagði nxér einu sinni frá
“pereatinu” gegn Sveinbirni rektor
Egilssyni og reit eg saxnstundis i
minnisbók. Sigurður var i skóla
pereatsárið. „
Átta skólasveinar lxöfðu rofið
bindindið eða aldrei gengið í það.
Einn þeirra var Stefán. son Helga
biskups Thordersens. Helgi vildi
hafa son sinn í bindindisfélaginu
og lét það í ljós við Sveinbjörn
rektor. Sveinbjörn skipar bindind-
ismönnum á fund — hann var for-
seti — að taka þessa átta í félagið.
nauðuga viljuga. en bindindismenn
neita. Þá býr Sveinbjörn til ný
lög i tveim greinum og skyldi brot
varða burtrekstri. les hann þetta
yfir piltunum við morgunbænir og
skammar þá og segir, að allir skóla-
sveinar séu undir þessum lögum.
Hann spyr þá svo hvort þeir vilji
eigi hlýða þessu og byrjar að neð-
an. en nálega allir neita. Svein-
björn sagði þá samt vera i félag-
inu. Síðan þustu piltar niður á
Tjörn. og þar var pereatið sam-
|xykt í einu hljóði. Allmargir voru
á þvi að gefa Jens Sigurðssyni lika
pereat. en það var barið niður.
Sveinhjörn konx út í dyrnar. er
hópurinn kom og lxélt ab piltar
vildu biðja sig forláts. Piltar hróp-
uðu pereatið við flestar dyr í bæn-
um. þeir höðu heyrt að það væri
þýzkur stúdentasiður. —
Þetta. að fens kennara. siðan
Ucí* wí
heyi't. Segir kunnugur maður mér eg tæki ... holtið í vor, hafa ...-
það satt \era. Hafi plltar álitið menn gert ag skyldu sinni að fæla
J. S. helzta styrktarmann Sv. Eg. 1 • f - fi taka* hað ov se<TÍa aK
í þessu máli. Var J. S. þá nýkom- 1 g * Þ g gJ ®
inn að skólanum. en snenxma látið 'Það se drau§Vr Þar 1 kofunum, svo
til sin taka. j að eg er orðinn hálf ringlaður út
Ahcitsbrcf scnt biskup Pétri. ' af öllu saman og konan ekki síður;
Nað sé með yöur og friður. hátt- Dg þótti mér það illa gert af þér,
virti lierra biskup.
Eg dirfist í minni fáfræði, en
þó af hjarta ástundandi einfalt og
barnslegt hugarfar. að senda til
yðar hátignar bréf þetta og fé það,
er það inniheldur, 2 krónur, sem
er áheitsgóss frá nxér til Stranda-
kirkju, því eg lxefi heirt, að þér
veittuð slíkum gjöfurn náðarsam-
lega móttöku. Hérnæst hið eg góð-
an guð að styi'kja nxig í trúnaðar-
traustinu á krafti áheitsins, þvi eg
treysti því óhuglandi, að hann
blessi yður'til að koma fyrnefndu
fé vel til vegar. Séuö
friði hér, en síðar meir i hans eilifu
sælu.
ónefndur úr
Séra Magnús Helgason stakk
þessu að N. Kbl. til gamans. Hann
var einhverntíma í bili á skrifstofu
Péturs biskups og hripaði bréfið
nxeð blýant í vasabók sina.
I Draugatrúin.
er síður en ekki aldauða. Hér fer
á eftir bréf ritað af manni sunn-
anlands rétt urn aldamótin. Engu
orði er breytt. Höfundur bréfsins
ritar í fullri alvöru og einlægni,
en gletni hefir það verlð i þeim,
sem voru að hræða hann. Getur
og verið að einhver hafi haft gagn
af því, að jörðin væri áfram í eyði.
Bréfið hljóðar svo, að sleptri yf-
í-ektor. hafi líka af sumum verið s irskrift og undir:
ætlað “pereat”. hefi eg eigi áður “Út af umtali okkar í vetur, að-
að leyna mig þeim vonda galla,
hafir þú vitað það; og í öðru lagi
þykir mér það skammarlegt af
. . .mönnurn, að vera að ljúga þvi
að óþektum rnanni, ef þa'ð væri
lýgi Nú læt eg þig vita að eg af-
sala mér jörðinni beinlínis fyrir
þennan galla, því að við höf-um
hvorugt nokkurt þrek til að fara
þangað, ef það skyldi vera satt.
Nú er eg húsviltur fyrir bragJSið,
og sé ekki annað sýnna, en eg megi
láta hreppstjórann ráðstafa mér,
xér í guðs fyrst
nxér var ekki sagður þessi
galli í fyrstunni.”
Sá sem bréfið hafði í höndum
og stakk að N. Kbl. þekkir ritar-
ann, og segir rann vera talinn með-
almann að vitsmunum, að minsta
kosti engan fáráðling.
Pccddir, fermdir, giftir, dánir 1912.
Fæddir sveinar 1203, meyjar
1107, samtals 2310. Af þeirri
andvana fædd 76. Óskilgetin
sákn.
tölu
börn 288. — Fermdir 889 sveinar
og 931 meyja, samtals 1820, —
Hjónabönd 497. — Dánir alls 1246,
639 karlnxenn 607 kvenmenn.
Voveiflega hafa dáið 115, af þeim
5. konur. Druknað hafa 96, af
þeim 2 konur. Úti urðu 5 karl-
menn. Fjórar konur andast milli
95 100 ára. Ein þriburafæðing.
Fermdir unglingar í utanþjóð-
kirkjusöfnuðum eru ekki i tölunni.