Lögberg - 23.10.1913, Side 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. Október 1913-
3
Hjalmar fkkingur.
Höfundur þessarar smáu sögu
er ungur maður af Austurlandi,
bróðursonur SigurSar prófasts
Gunnarssonar er áöur var á VaU
þjófsstaö, en er nú í Stykkishólmi.
Gunnar hefir dvaliS um nokkurt
árabil i Danmörku og hefir ritaS
allmikiS á danska tungu, þar á
meSal skáldsögur tvær, er fengiS
hafa lofsorS þar í landi. Á ís-
lenzku hefir hann ritaS nokkrar
stuttar sögur, er flestar hafa
birst í vikublaSinu Lögréttu. Þessi
ungi maSur virSist vera afkasta-
mikill og á framfara skeiSi. Sú
síSasta smásaga, sem birzt hefir
eftir hann á íslenzku, kemur hér
á eftir. Ritstj.
ÞaS fór ekki sem bezt orS af
Hjálmari. Margir nörtuSu i hann.
En þvi gat enginn neitaS, aS hann
væri framúrskarandi rennari.
AS visu voru ldutir, sem hann
hafSi rent, sjaldgæfir — eins og
alt annaS gott. Orsökin var sum-
part sú, aS hann hafSi hvergi
verkstæSi, heldur flæktist hann
stöSugt bygS úr bygS. En þar eS'
honum — eins og allir vissu — oft
hafSi veriS boSiS verkstæSi meS
smíSatólum upp á ágæt kjör, verS-
ur því ekki neitaS, aS höfuSorsök-
in var ótætis letin í honum og
leiSi hans á reglubundinni vinnu.
fafnvel í sjálfum höfuSstaSnum
liafSi honum staSiS til boSa hús-
næSi.
“ÞaS var hár maSur, meS pípu-
hatt á höfSinu, sem freistaSi mín”,
var liann vanur aS segja. “Hann
sýndi mér verksætSi, í nýju húsi,
sem ilmaSi af fernis og trjáhvoSu;
rennibekk, svo skínandi fagran, aS
mig klæaSi i gómana eftir aS
snerta viS honum, eins og þegar
eg sé unga blómarós, skáp, fullan
af allavega sporjárnum, sem hefSi
mátt renna meS; allan skollann.
Hann vildi ráSa mig samstundis,
og láta mig fara aS vinna — og
gefa mér peninga oian i kaupiS.
Eg tók viS peningurium, krotaSi
eitthvaS á blaS og hélt svo heim
á leiS, þangaS sem eg gisti. En
eg gat ekki sofiS þá nótt; þaS var
nú líka í miSju bjartnættinu, og
eg vissi, aS úti flugu allavega lit
fiSrildi blóm af blómi, og sugu
döggina, sem hafSi drukkiS í sig
finasta ilm blómsins. Þá hugsaSi
eg meS sjálfum mér, aS nú væri
aS duga eSa drepast, og sagSi eins
og Jesús viS freistarann forSum:
Vík frá mér og — já, um morgun
inn var eg allur á burtu”.
Upp frá því gekk Hjálmar í
eilífum ótta fyrir aS maSurinn
meS pípuhattinn, sem hann hafSi
þegiS peningana af, mundi láta
boS út ganga, og hann yrSi tekinn
fastur. Þéss vegna kom hann
aldrei upp frá þeim degi í nánd
viS nokkurn valdsmann, og nálg-
aSist, þó ekki væri nema hrepp-
stjóri þann hæ, sem hann var
staddur á, flýSi hann óSara alt
hvaS af tók.
Hjálmar flakkaSi eirSarlaust,
vetur og sumar, staS úr staS,
hringinn i kring uín landiS alt, og
æfinlega fótgangandi.
DvalarstaSir hans urSú smám
saman þeir sömu, ferS eftir ferS.
En ætíS kom hann aS óvöruim,
Stundum var hann í leiSangri ár-
um saman, áSur hann kom á sama
bæinn aftur; stundum var hann
aftur á móti ekki nema nokkrar
vikur eSa mánuSi í burtu.
Hann var forvitinn á fréttir,
sagSi vel og fúslega frá þeim, sem
hann sjálfur vissi, og var þvi
nokkurskonar fréttablaS, sem fólki
er bjó á útkjálkum, þótti gaman
aS rýna í. En þó var, jafnopin-
skár eins og hann virtist vera,
eitthvaS leyndardómsfult viS hann,
eins og viS þann, er þegir um>
sumt, er 'hann veit. Orsökin var
víst sú, aS menn þóttust vita, — þó
enginn gæti fært á þaS sönnur, —
aS meSal annara hluta i strigapok-
anum sínum bæri hann meira eSai
minna saklausa pistla milli manna
og kvenna, sem væru of leyni-
legir til aS sendast meS póstinum.
Aldrei — eSa aS minsta kosti
mjög ógjarna, — settist hann aS
á sarna staS meira en eina nótt í
senn og þá aSeins í manndrápsbyl,
þvi honum varS aldrei misdægurt.
— AS sofa tvær nætur í einu í
sama rúminu, þoldi flökkublóSiS
i honum meS engu móti.
Þó hann, eins og áSur er sagt,
færi ekki nema til næsta bæjar —
þaS var þó ofurlitil umbreyting.
Og stöSug umbreyting var orSin
lifsskilyrSi fyrir hann.
Verkefni tók hann sér aldrei i
hönd. Nema ef einhver húsmóS-
ir óskaSi eftir aS hann rendi fyrir
hana hlut; eSa hann sæi unga
“blómarós”, eins og hann komst aS
orSi, sem setti hann í bál og brand
— og í ástum var hann valtur á
velli. Þá var hann vís aS gleyma
letinni stundarkorn, rjúka beina
leiS bangaS, sem hann vissi af
rennibekk, renna rokk eSa eitthvaS
annaS í vímunni, flýta sér meS
listasmíSina til baka og gefa þeim,
sem ætlaS var.
Hann var ánægSnr meS hvaS,
sem hann fékk í laun, þökk eSa fé
— já, þó hann fengi hvorugt. Ef
það var ástapantur, sem hann
hafSi rent, þá haföi ástin bl'ossaS
upp í áreynslunni viS verkiS. Og
morguninn eftir var hvorttveggja
gleymt.
Og Hjálmar hélt leiSar sinnar,
meS hvita broddstafinn sinn í
hendinni. Hann var alténd i
grárri, fóöurlausri vaSmálspeysu,
sem náSi niöur aS hnjám. og bar
á baki strigapoka, sem ýmist var
vel troöinn eöa tómur.
Hann var jafnan í góSu skapi.
1»ó honum væri synjaö gistingar
— og þaö koni fyrir — eSa þó
hann hefSi ekkert fengiS aS boröa
svo dægrum skifti, lá þó alténd
bros á gula skegginu, sem var
upplitaö af sól og vindi.
Mörgum var vel til hans —
einkufn hörnum, og unglingum
þeim, sem hann bar bréf á milli.
En margt af fulloröna fólkinu
gat ekki fyrirgefiö honum letina
og flakkiS. Ef til vill þótti heima-
alningum og þeim, sem .uröu aö
púla fyrir lifinu frá degi til dags
og inst inni langaSi í feröalög og
æfintýri — þó lítiö bæri á — hann
sleppa alt of létt og ánægjulega
gegn um lífiö.
AS minsta kosti voru honum
ekki spöruö illmælin, — margir
vildu gera hormm ferSalagiö eins
ánægjusnautt og unt var. Hann
var þvi þjófkendur og borið á
hann, aS hann færi meö róg og
lygi. En þaö voru ósannindi.
Enginn gat hugsast varoröari um
aöra menn heldur en Hjálmar,
enda lá þaö skapferli hans næst.
Og heföi hann af einhverjum ekki
nema ilt eitt aö segja, jragöi hann
heldur.
AS stjörnurnar hafi frá alda
ööli geymt eitthvaö um örlög
Hjálmars, skal eg láta ósagt.
NokkuS var þaö aö hann var
fæddur undir meyjarmerkinu. Eg
er reyndar ekki kunnugur fornum
fræöum né svartaskólaspeki, en eg
veit aftur á móti. aö þaS var of-
urlítil mey, sem réöi örlögum
hann meö sér, staS úr staö.
Og nú varö æfin onnur fyrir
Sólrúnu litlu. Áöur nöföu öll
börn gert sér aS skyldu, aS hnýta
í hana, — nú þótti þeim engin
vera sem hún.
Heföu jafnöldrur nennar mátt
kjósa, livort þær vildu heldur vera
prinsessa eöa Sólrún, mundu þær
ekki hafa hugsaö sig um eitt
augnalik, lieldur kosiö strax aS
vera flækingstelpan. Svo mikiö
þótti þeim til koma um trjáfæt-
urna hennar.
En trjáfæturnir hennar voru
líka sjaldséöir gripir. Á sumum
þeirra sáust furöuleg kynjadýr í
bardaga hvert viö annaS; — þaö
var á vetrar- og rigningar-fótunum
En á sumar- og sólskins-fótunum |
voru blómsveigar og undarleg
landslög. Og enn voru nokkrir
fætur, sem Hjálmur haföi skorið
á atburöi úr fornsögunum, eöa
æfintýri, sem hann sjálfur bjó til.
Sólrún varS aö sýna alla tréfæt-
urna, hvar sem þau komu, og
Hjálmar aö skýra frá, hvaö á
þeim stóö.
Þau uröu brátt svo velkomin
livervetna, aö rómur fór af ferö
þeirra
meö óþreyju, og þeim tekiS mæta-
vel, eins og góðum gestum. Því-
líka skemtun, eins og aö sjá tré-
fætur Sólrúnar og heyra lýsingar
Hjálmars, haföi fólk ekki áSur
þekt. Og stundum buSu menn,
Komizt áfram
meS þv! aÖ ganga á Success Business College á Portege Ave. og Ed-
monton St. eÖa auktiskólana í Regina, Mcose Jaw, Weyburn, Calgary,
Letbridge, 'A etaskiwin, Lccon be og Vancouver. Nálega allir islend-
ingar í Vestur Canada, sem stúdéra upp á verz’unarveginn, ganga á
Success Business College. Oss þykir mikiÖ til þeirra koma. Þeir eru
góðir námsmenn. Sendið strax eftir ókeypis skólaskýrslu til sfólastjóra,
F. G. GARBUTT.
Góðs viti.
A kaupmönnum vestanlands
sannast nú hiS fornkveöna: ‘.Svo
má brína deigt járn aS biti um siS-
ir”, ef þaS er satt, sem sagt er, aS
þeir hafi hætt við aö senda vörur
sínar meö skipum SameinaSa fé-
lagsins og samið um flutning viö
Þéirra var því oft beöiö j Thorefélagiö. ÞaS er jafnvel full-
yrt, aö brytt hafi á 'hinu sama í
V estmannaeyj um.
Nýbreytni þessi er góSs viti.
Hefir þá SameinaSa félaginu seint
og um síöir tekist að “fylla mæli
synda sinna” meS tilstvrk og at-
sem þó gengu á báðum fótum j beina íslenzku stjórnarinnar, sem j
heilum, — hátt verS fyrir tréfót, j niesta eSa alla sökina á á samn- j
sem þeim leist einkar vel á. En ; ingsrofum félagsins og hinni gíf- |
tréfæturnir voru ekki falir. — j Urlegu hækkun farmgjalda og1
Þó kom sú tíö. aS .þeir voru j flutningsgjarda. — Jafnvel stjórn-
in er þá farin aö vinna gagn —
auövitaS óvart og óbeinlínis.
seldir.
Sólrún var J>á tuttugu og eins
árs, og trúlofuö ungum manni,
Almenningur hefir þegar fyrir
sem ekki átti fremur jaröneskt | löngu snúiS haki viö Sameinaða
flækingsins aö lokum.
þann hátt, sem hér
ÞaS skeöi á
segir:
Sjávarþorp nokkurt lá undir
snarbröttu fjalli. Nótt eina aS
vetrarlagi kom snjóflóö og ruddi
þorpinu mestöllu á sjó fram.
Einmitt þá nótt gisti Hjálmar hjá
fátækum sjómanni í útjaðri ]x>rps-
ins. Og hin einustu, sem björguS
ust úr snjóflóSinu, vorti Hjálmar
og dóttir sjómannsins, átta ára
gömul, er Sólrún hét. Fljálmar
komst af heill á húfi, en Sólrún
misti vinstra fótinn um hnéS.
Sameiginlegur Iífsháski tengir
oft undarleg bönd. SnjóflóS þetta
tengdi aö minsta kosti örlög Sól-
rúnar viö örlög Hjálmars — eöa
hans viö hennar — alla æfi.
Þvert ofan i vatia sinn, settist
hann aS í sveitinni, þangaö til sár
Sólrúnar var gróiö, og vék jafn-
vel varla frá rúmi hennar allan
þann tíma.
Og þegar henni var batnaS,
keypti hann sér sleðá fyrir ýmsa
renda hluti; sömuleiðis nokkur
hert og elt sauöskinn meS ullinni
á, og hlý föt handa telpukrakkan
um, setti hafia á sleðann og hélt
leiðar sinnar. Enginn bannaSi
honum að fara meS muanSarleys-
ingjann. Hreppsnefndinni þótti
ekki ónýtt aö losast svo hæglega
viS einn þurfalinginn!
En nú tóku viS undarlegir tim-
ar fyrir Hjálmari.
Ræ frá bæ dró hann sleöann á
eftir sér. Og nú brosti hann ekki,
heldur söng og hló.
En þegar voriö eyddi snjónum,
varS hann aö skilja viS sleðann og
bera Sólrúnu á bakinu.
Hún varö honum brátt þung
byrði, og hann rendi þá tréfót
handa lienni og studdi hana svo
áfram, eins vel og honum var unt.
En nú kom þaö fyrir, aö hvar
sem þau komu, stríddu krakkarnir
Sólrúnu á tréfætinum, og upp-
nefndu hana; og fullorðna fólkiS
hæddi Hjálmar fyrir, aö hann væri
farinn aS “fjölga i húi”, og spuröu
’hann, hvenær hann kæmi meS
“konuna” og alla trossuna. ÞáS
yröi víst félegur hópur! Einkum
ef þau væru öl! hölt eöa vönuö.
Þáð voru þungir dagar fyrir
aumingja umrenningana. Iíjálm-
ar reyndi fyrir sitt leyti aS bera
mótlætiS meS þolinmæöi. En
þegar hann sá Sólrúnu gráta beisk-
um tárum yfir tréfætinum og á
endanum fælast aö mæta nokkru
barni, blæddi honum. aS hann
haföi tekiö hana aS sér.
ÞáS er sagt, að ástin sé blind,
en eins oft er hún víst sjáandi.
AS minsta kosti kemur hún mörgu
kynlegu til leiöar.
Einn góðan veSurdag fann
Hjálmar upp á því, aS skera út
tréfót Sólrúnar." Hann risti ýms-
ar myndir og hluti á fótinn, og
geröi hann á stuttum trma aö ein-
kennilegu listaverki.
Og þegar sá tréfótur, eftir því
sem hún óx, varö of stuttur handa
henni, bjó hann til nýjan, og þann-
ig koll af kolli, miklu oftar en viö
þurfti. En alla tréfæturna bar
góss en hún sjálf.
Þá fann Hjálmar upp á því, að
selja tréfætuma og útvega henni
þannig heiinanmund, svo hún gæti
gifst.
f>aö tók mestan hluta árs, aö
koma þvi fyrir. Hjálmar var nú
maöur viS aldur, og haföi langt,
grátt hár og skegg. Hann og
unga stúlkan léiddust sömu leiö-
ina, sem þau höföu svo oft farið
áöur.
Þegar fólk fékk aS vita, aS
þetta var seinasta feröin þeirra
saman, var þeim tekiö með veizlu-
höldum og ýmsum vinabrög^um.
Þéim var fylgt á leiS frá hverj-
um bæ — allir, sem viðstaddir
voru. þar á meSal lmndar, heima-
lömb og alikálfar, fvlgdu þeini út
fvrir túngai'Sinn. Oft runnu tár
viö kveðjurnar. Mörg hjörtu
viknuðu. Og Hjálmar varö aö
lofa því statt og stöSugt, aS koma
við næst. Því hann mundi þó
varla ætla sér aS setjast í helgan
stein ?
Nei, sú var ekki ætlun hans. Og
hann lofaði aö koma viö næst,
þegar leiö hans lægi þar um slóðir.
ÞáS var aS vetri til, aö Hjálmar
og Sólrún luku ferS sinni, og
konm þar í sveit sem unnusti Sól-
rúnar var vinnumaður og beiS
eftir heitmey sinni. Hjálmar
keypti handa þeim jarSarskika.
Og í annað skifti á æfinni settist
hann um kyrt mánaöartima —
einmitt svo lengi, aö honum auön-
aðist aö sjá uppeldisdóttur sína í
hjónabandi.
Á meöan var hann aS skera út
nýjan tréfót, sem hann lagöi sig
mjög í lima viö. Hann risti á
hann æfintýri. sem hann sjálfur
haföi samiö. Æfintýrið var um
stóran og stirðan eikarbjálka, sem
flæktist fram og aftur um hafiö.
Öldurnar kendu i brjósti um hann,
af því aS hann var svo einmana.
og gáfu honum frækorn, sem hann
sáði í rifu. þar sem hann geymdi
dálítinn moldarköggul. Frækorn-
iS óx, og varS aS stóru fögru
blómi. Og bjálkinn sigldi nú
hreykinn frá ey til eyjar og sýndi
prýði sína. Én svo bar þaS til
einn dag, meðan hann lá og svaf
í heitum sandinum á strönd nokk-
urri, að tingan guö bar þar aS, og
sá hann blómiö. Og guSinn sagöi:
“Þetta er of litil mold handa þér,
blómiS gott, bráöum muntu visna
og deyja. En nú skal eg bjarga
þér”. — Þégar bjálkinn vaknaöi,
var blómið horfiö. Hann leit i
kring um sig, og sá þaö í jurta-
potti innan viS stóran glugga í höll
guSsins. Þá sigldi bjálkinn sína
leiS og þaS sást aldrei neitt til
hans upp frá því.
Hjálmar lauk viö tréfótinn
brúökaupsdegi Sólrúnar, og gaf
henni hann í brúöargjöf og mælti
um leið brosandi:
félaginu og skirst viö aS nota ferö
ir þess, eins og farþegafjöldinn á 1
“Flóru” hefir bezt sýnt. Kaup- i
menn hafa veriS þolinmóöari í
gagnvart einræöi félagslns. En
þeir eru lika aS átta sig.
Flestir ljúka IofsorSi á þessa!
nýbreytni kaupmanna o'g ætla
varla aö trúa, aS satt sé. Þó er j
hér ekki um meira þrekvirki aö j
ræöa en þaö, sem Borgundar1
Ghólmsmenn) hafa unniS fvrir
löngu. Þéir höföu nóga “fööur-
landsást” til aS hætta öllum v:S-*
skiftum viö SameinaSa félavið,
svo aö þaö vandist af komum sín-
um þangaS. Er íslenzkum kaup-
mönnum ofætlun aö gera slikt hiö
sama? ef um þjóSarheiIl er aö
ræöa.
—Ingólfur.
“FarSu nú vel meS hann. og
brúkaöu hann ekki nema viö hátíS-
leg tækifæri. Nú ertu hætt aö
vaxa, og þaS getur oröiS langt
þangaö til eg gef þér næsta tré-
'fótinn.”
Daginn eftir hélt hann leiSar
sinnar. Hann átti yfir fjallveg
aS fara. ÞáS skall á stórhríS
þann dag, og hann hefir líklega
vilst. Því ári seinna var hann
ekki kominn aftur. Og ekkert
hefir til hans spurst síöan hann
lagöi á heiöina daginn eftir brúö-
kaup uppeldisdóttur sinnar.
Þúsundir
manna, sem Oröiö hafa
heilsulitlir, hafa haft stór-
mikiö gagn af hófsamlegri
brúkun á
DREWRYS
Redwood Lager
Hreinasta malt-tonic
Æfinlega eins á bragö
iö og jafn góöur.
REYNIÐ I>AÐ
-áhöld
Þessi mynd sýnir
Milwaukee
steínsteypu
Vjel
Spyrjið eftir verði
THE STUART MACHINERY
COMPANY LIMITED.
764 Main St., - - Winnipc g, Man
ROBINSON &
Co«
Limitcd
Kvenbúningur
Haustkápur ungra stúlkna
$4.50
Yfirhafnir úr'klœði handa
kvenfólki, verð . . . $10.00
Svört nærpils úr moire,
heatherbloom og satin, 36
til 42 þml. á lengd . . $1.25
Hvítar treyjur, fyrirtaks
vel sniðnar og saumaðar,
úr bezta efni....$2.50
Náttklæði úr bezta efni,
vel sniðin og saumuð 85c.
Drengja-buxur af ýmsum
lit og gerð á
29c, 55c og 85c
Silungaklak við Mývatn.
' 4
Þaö er alkunnugt, aS Mývatn
er eitt mesta veiöivatn landsins.
VeiSist þar árlega eitthvaö um
20,000 af silungi, mest bleikju, aS
jafnaöi 1 kg. aö þyngd. VeiSinni
hefir þótt fara mikiS aftur síSarii
árin, hvernig sem nú á því stend-
ur fáriö 1900 var veiöin áætluS
40.000) og hafa því Mývetningar
(“‘Veiöifélag Mývatns”J gert sam-
tök um ýmsar ráöstafanir til þess,
að halda við silungastofninum eSa
jafnvel aS auka hann. Eitt er þaö,
að þeir hafa nú síBustu árin gert
tilraunir til þess aö klekja bleikju-
hrogntim. Mest hefir veriö starf-
aö aS þvi síðustu 2—3 ár, þar sem
klakiS hefir veriS á flestum bæj-
um: viS sunnan- og austanvert
vatniö c: í Vogum, á Geiteyjar-
strönd og Kálfaströnd, í GarSi, á
SkútustöSum og á Geirastöðum og
auk þess á Grænavatni og í Hörgs-
dal. Útbúningurinn er ofur ein-
faldur. Hrognunum komiS fyrir
lokuSum kössum, meö möl í
botni og gataplötum fyrir báöum
endum, og þeir svo látnir niSur i
kaldavermslu-lindir, sem eru svo
víöa viS vatnið á þessum svæöum.
SeiSunum hefir svo að sjálfsögðu
veriS slept í vatnið, þá er kviö-
pokinn hefir veriö tómur, og þau
svo látin eiga sig. Er áætlað, aS
siöasta vetur hafi veriS slept c:
ioo.'X'O seiStim, sem vonandi
veröa mörg aö full vöxnum, fisk-
um. Mývetningar eiea heiöur
skiliö fyrir, aö hafa orðið til þess,
aö gera þessar tilraunir. Má vera,
aö út af þvi geti æxlast meira.
R. Scetn.
—Ægir.
Reykjavík r. Okt.
Sunnudaginn 14. Okt. hé'du
Vatnsdælingar samsæti aö Undir-
R0BINS0N *
Co.
mitcd
Lífið er fallvalt
...líf trébala eða
t r é f ö t u
Sparið tima — skap---------skildinga - -
því að nota áhöld sem aldrei virðast slitna
Búin til úr
Eddy’b trefjavöru
Spyrjid kaupmenn
Alveg eins gott og
Eddy’s eldspítur
KARLMANNA BUXUR
Hentugar á vorin.
Hentugar til daghgs brúks
Hentugar til vinnu
Henlugar til spari.
Hver sem kaupir buxur hér,
verður ánægður með kaupin.
Þær eru þokkalegar og end-
ast vel, seldar sanngjarnlega.
Venjiö yöur á aö koma til
WHITE & MANAHAN
500 Main Street,
ritlbúsverzlun f Kenora
WINNIPEQ
Dominion Hotel
523 Maln St. Winnipeg
Björn B. Halldórsson, eigandi
Bifrcið fyrir gesti
Sími Main 1131. Dagsfæði $1.25
o. fl. Nokkur kveöjuskeyti, ásamt
heillaóskum, voru þeim send: Frá j
syni þeirra landlækni GuSm.
Björnssyni, Svinavatnshreppingum
o. fl. Kristján kennari SigurSs-
son flutti þeim snjalt kvæði. AS
loknu boröhaldi skemtu menn sér
viö söng og dans til kl. 12 um
nóttina. Fimtiu ára húskapur er
því miður sjaldgæfur hér á landi,
en þó mun þaS sjaldgæfara, aS sjá
hjón eftir hálfrar aldar strit viS
búskap halda sér líkt sem þessi
lijón gera. Hann — 79 ára — er
aS sönnu oröinn stiröur og sting-
haltur, en er enn “þéttur á velli
og þéttur í lund”, sem til forna.
Hún — 75 ára — kát og lífsglöö
eins og í gamla daga. Sé litiö yfir
búskaparferil þeirra hjóna, barná-
uppeldi o. fl., virSist sem sú hug-
sjón hafi ráðiS í hvívetna: fyrir
ættjörðina geröum viö þaS, sem viS
gáturn. —
Vatnsdcelingur.
Þaö er sagt i síSasta tbl. aS
frikirkjan i Hafnarfirði eigi aö
kosta 8000 kr. En þetta er ekki
TH0S, JACKS0N & S0N
BYQQINQAErNI
AÐALSKRIFSTOFA og birgðaból 370 COLONY ST
TALS. Sherbr. 62 oe 64 WINNIPEG, MAN.
GEYMSLUPLÁSS:
Vesturbœnum: horni Ellice og Wall St., Fón Sherb. 63
í Elmwood: horni Gordon og Levis, Fón, St. John 498
I Ft. Rouge: Pembina Highway og Scotland,
Vér seljum þessi efni í byggingar:
Múrstein, cement, malað grjót,'
(allar stærð.), eldtraustan múrstein,
og eldleir, Flue Lining, möl, Hard-
wall Plaster, hár, Keene’s Cement,
hvítt og grátt kalk, hydrated kalk,
viðar og málm lath, gyps, Rubble
stone, Sand, ræsapípur, weeping
drain Tile, Wood Fibre Plastur,
Einnig Mortar, rautt, gult, brúnt,
standard og double strengtb black.
Tuttugu menn
óskast strax.
Vér skulum borga
kaup meöan þeir eru
felli þeim heiðurshjónum Birni nema að nokkru leyti rétt. ÞaS er
1 bónda Guðmundssvni og húsfreyju tréverkið eitt, sem- samiö hefir
Þbrbiörgu Helsradóttur frá MarS- veriS um fyrir 8000 kr. Þar fyrir
arnúpi, til minningar um 50 ára
hiúskap heirra. Samsæti þetta
sátu nærfelt sex tugir manna. flest
búendur úr dalnum, sóknarprestur,
liörn og vandamenn þeirra hióna.
Eór þaS vel og skipulega fram.
AS endaðri skálaræöu fyrir minni
heirra hióna, færöu sveitungar
þeirra þeim tvo grioi aö gjöf, hon-
um silfurbúinn staf meö skornmn
rostune'stannhaus. en henni kaffi-
könnu úr silfri, hvorttveggja m°S
álefruðum nöfnum þeirra og ár-
tali: i86-t—191 a. Börn þeirra
gáfu þeim silfurhikar. Mörg
minni voru drukkin, bæöi vanda-
manna þeirra hjóna nær og fjær
utan er svo grunnur og gólf aS
nokkru leyti, þvi þaö á aö vera
steypt í ganginn inn eftir kirkj-
unni. Stæröin á henni er sögS
28x18 álnir. — TalaS er um aö
gera grafreit í hrauninu þar skamt
frá i katakombu-stíl, þ. e. hella,
sem grafimar veröa múraSar i til
beggja hliða.
Til Ameríku fór héöan meö
“Steiling” siöast ungfrú Salöme
Ólafsdóttir saumakona héSan úr
bænum og ungfrú Jóhanna Þ'.
Guðmundsdóttir, starfsstúlka frá
Heilsuhælinu á Vífilstöðum.
—Lögrctta.
þeim gott
í Moler’s
Rakara skóla. Vér kennum rakara
iön til fullnustu á tveim mánuCum
og útvegum lærisveinum beztu
stöður aö afstöönu námi meö $15
til $35 kaupi um viku. GríSarleg
eftirspurn eftir Moler rökurum
sem hafa Moler vottorö. VariS
ykkur á eftirhermum. KomiS og
skoöiö stærsta Rakara Skóla í
heimi og fáiS fagurt kver ókeypis.
GætiS aö nafninu Moler á homi
King og Pacific stræta, Winnipeg
eöa 1709 Broad St. Regina.
J. J. Swanson & Co.
Verzla með fasteignir. Sjá um
leigu á húsum. Annast lán og
eldsábyrgðir o. fl.
1 ALBtfiT(\ BL0CI\. Portage & Carry
Phone Main 2597
F0RT R0UCE
THEATRE
FURNITURE
• n L«t| f'epniali
OVERLAND
»«'« • ÚlUfiDII
Pembina and
Corydon
Hreyfiraynda leikliús
Beztu myndir sýndar
J. JÓNASSON, eigandi.
Eg hefi 320 ekrar af landi nálægt
Yarbo, Sask. (Vt sect.J, sem seljast á
meö góöum skilmálum; eign í eða um-
hverfis Winnipeg tekin f skiftum. A
landinu eru um 90 ekrur plægöar o? af
þeim 50 undir akri nú Alt landið inn-
j girt og á því um þúsund doll. virCi af
j húsum ásamt góðu vatnsbóli.
S. SIGURJÓNSSON,
689 Agnes Stræti, Winnipeg.