Lögberg - 20.11.1913, Page 6

L()(} UERG, FIMT Lí I)A GíNN
20. Nóvember 1913.
Fátæki ráðsmaðurinn.
Saga eftir
OCTAVE FEULLET.
viS þaS, sem fagurt er, en ekki við það hverfula!
j Sniddu þér stakk eftir vexti, er þú óskar þér ein-
jhvers! Láttu skyldur þínar ganga fyrir öllu! Þar
næst eiga tilfinningar aö koma til greina! Læröu aö
sleppa tilkalli til þess, er hægt er aS svifta þig!
j LærSu aS afsala þér öllu þvi, sem sæmd þín kref st!
Já, þannig hljóSa þessi JögmálsorS; mér voru
—————————— 1 . ....... ....I þau kunn, en samt tróS eg þau undir fótum. og fyrir
VarS ekki mikið kraftaverk að gerast til þess aS | l>á sök hefir mér komis makle& refsing. Eg hafði
þeim tálmunum vrði á burtu bægt, sem hömluSu okk- varla fyr ta lltan i töfragnúp þessarar ásta., en
ur ag njótast5 aS mer var steypt niSur af þeím tindi, og þaS er öllu
Og þó aS þaS kraftaverk yrSi, var þá víst aS hún ilil skila haldis aS °g sé enn- eftir fimm daga bil-
mundi bjóSa mér hönd sína og hjarta? þvi aS aldrei bninn aS f‘l nægilegt hugrekki til aS skrásetja þau
mundi eg dirfast aS biðja hennar. þó aö eg vildi leggja ;at'isi- er nærri l,v' meRa hlægileg heita, en urSu þó
lif mitt í sölurnar til að eignast hana.. ,il l)éss aS steyPa mér-
Og mundum við verSa hvort ÖSru að skapi? Frn Far<:xlue (,g dóttir hennar höfðu lagt af
Mundum viS verða hamingjusöm í sambúö? stað sneinma morguns í aðra ferS til að heimsækja
Gat eg ekki búist viS að grunsemd mundi þá og ^aint"Cast herforingjafrú, og ætluSu þær að sækja
þegar vakna í þessari órólegu, leitandi sál? jfra ^ub‘T um leiti-
Mundi mér ekki falla ])aS þungt að verða aS FS hitti ungtrú Helouin eina í höllinni, og færöi
þiggja alt af henni? ^ ihenni laun hennar fyrir síöasta ársfjórðung, þvi aS
Gat eg gert mér þaö að góöu, aS njóta þeirrar l)é> eg l'-vrfti ekke,t aS fjalla um einkafjármál, lieim-
ástar, sem mér átti að hlotnast af náð? ilisfólksins, samkvæmt.stöðu minni, þá hefir svo ver-
Hverjum karlmanni ætti að verða þaS virðingar- jis lil ætlast' líklegast af tillitssemi við mig og ung-
og tilfinningar-mál aS vera verndari eiginkonu sinn-|f,n Helotiin, að laun hennar og mín skuli aö eins
ar; en ef þetta snýst í gagnstæða átt, jafnvel þó ekki jganga gegnum mínar liendur.
sé hægt viS aS gera, þá lilýtur það þó aS kasta skugga : Fnga stúlkan var í herbergi því, er liggur út úr
á viröingu eiginmannsins, ef konan á aS vera bæði j dagstofunni. Hún tók á móti mér meS blíðusvip og
bóndinn og húsfreyjan. j var xmSsjáanlega í þönkum, og varS eg hrærður viS
Vitaskuld er það, aS auður er ekki svo mikil aS sÍa hana- °g ÞaS fremur- sem eg var þá vÍS-
hlunnindi, aö ekkert sé til, er á viö hann tnegi jafn- , hvæmari fyrir en venjulega, og náungans kærleiki
ast, og eg lít svo á, að sá maður, er lætur á móti mikl- j vabandi i Itrjósti mínu. Þessvegna fastréö eg aS
um auöæfum koma ættgöfgi, virðulega stöSu og ó- re.vna a® liösinna jæssari stúlku, sem vissulega var
flekkaS mannorS, þurfi ekki að líta svo á, aS hann einstæSingur.
standi í neinni þakklætisskuld viö konu sina, er fjár- 1 l ngfrú góð, sagöi eg, þér hafiS lagt óvild á
munina hefir lagt til. irnig, en eg ber {>ó enn sama vinarþel til yðar og áSur
En um mig er þaö að segja, að eg hefi að eins j’ viljið þér leyfa mér aS færa ySur heirn sanninn
allsleysi aö bjóða, og enga viröingarstöðu, væntan- um aS svo er r
legri konu minni; eg á aS eins eitt af þeim gæSum, Hún játaSi því feimnislega.
er menn leggja virSingu á, og þaö er ættgöfgi; en " Þér en,S að eyöileggja framtið ySar, ungfrú
einmitt henni verð eg aS afsala mér, til þess að ekki SoS-
gærkveld
ún spratt upp alt i einu.
— Þér hafiö séS mig i lystigarðinum
— Já, eg sá yöur þar.
— Drottinn minn !.......
Hún færði sig nær mér og sagði titrandi af ákefö:
— Eg get svariS þaS, herra Maxíme, að eg er
sé hægt að nugga mér því um nasir, að meS henni
hafi eg keypt mér kvonfang.
Eg yrði þá í stuttu máli, aö taka viS öllu, sem
mér yröi látiö í té, án þess að hafa nokkuð að leggja í
fram í móti! Konungar ganga stundum að eiga !
hjarSmeyjar, og er þaS taliö göfugmannlegt og lýsa
miklum mannkostum; er þaS og ekki að ófy.rirsynju heiöarleg stúlka!
lofað, en það mundi ekki þykja eins álitlegur ráða- j — Um þaS efast eg ekki, ungfrú góð, en þó vildi
hagur, ef drotning færi að giftast hjarðmanni. eg benda ySur á, aö þrátt fyrir það, þó að þér hafiö
í alla nótt hefi eg veriö aS hugsa um þetta efni, ekki ætlaö yður neitt óheiöarlegt meS þessari útivist
og hefi þó ekki komist aS neinnri fastri niSurstöðu. j— en hið sama er engan veginn hægt að segja um
ÞaS hefSi kannske veriö. lang-réttast af mér, aS I manninn, sem meö yður var, þá stofnið þér bæði
fara brott af þessu heimili og úr þessu héraSi; sjálf- mannorði yðar og sálarfriöi i háska með slíku fram-
sagt mundi það vera lang-skynsamlegast, því aS ekki feröi. Eg ætla nú af alhug aS biöja ySur. aS athuga
er þess aS vænta, aS heppileg úrslit verði á þessum þetta, um leiö og eg vil fullvissa yöur um, að aldrei
málum. skal neinn fá neitt um þetta að heyra af minum munni.
ÞaS er sem sé dagsanna að margoft komast 1 Eg var í þann veginn aö snúa burtu, þegar hún
menn hjá miklum hörmunugm. meö því að taka rösk- fleygði sér á kné framan viö legubekkinn, tók að
legar ákvarðanir, er hugrekki þarf til að fastráöa! hágráta, og !ét ennið hvíla á hönd minni, er hún hafði
Eiginlega heföi eg átt aö vera fullur örvænting- gripið utan um.
ar, þvi að aldrei hafði eg haft meiri ástæðu til þess, ! Þó að eg litlu áöur, hefði séð miklu fagrari konu
en nú. 1 Samt er eg þaS ekki! flóa i tárum, konu sem meiri samúS átti skiliö, hrærð-
í djúpi minnar sárpindu sálar er ein hugsun, ist eg þó til- meSaumkvunar.
sem tekur yfir ailar aSrar, og engin önnur kemst aS — ÞaS er enn tími til aö taka sinnaskiftum,
fyrir, og fyllir mig fögnuði meir en mannlegum. Mér ungfrú góð, sagði eg.
finst eg sé léttur á mér eins og fleygur fuglinn. l’lessaðar látiS þér ekki hugfallast svona,
Eg er stöðugt að gera mér ferð yfir í kirkju- ungfrú! ÞaS er auðgert aö losa y’our við þessi ó-
garðinn einmanalega. og læt augu hvarfla þaöan yfir þægindi. LátiS þér mig aðeins vita, hvaö eg á aS gera
dökkblátt hafiS og nýt hins dýrölega útsýnis; og eg fyrir yður. Hefir þessi maSur í höndum, bréf frá
sé í arnla hina guöumliku konu standa uppi á stein- yður eSa eitthvaS annnaö, sem þér vilduð aö eg heimt-
fletinum. Þeirri sýn get eg aldrei gleyipt. aði af honum? Þér getið treyst mér eins og eg væri
Eg finn varir minar brenna á hönd hennar ....
eg finn tár hennar standa mér í augum og drjúpa aö
hjartarótum minum! j
"Eg ann henni! Ann henni!
bróðir yðar.
Hún slepti hönd minni með reiöisvip.
— En hvað þér eruð harðbrjósta stundi hún upp
meö ekka. Þér talið um aS bjarga mér .... en það
A morgun ætla eg að ráSa eitthvað af, ef eg jeruö þér sem ætlið aö koma illu upp um mig! Eftir
þarf þess, — .... en þangaS til ætla eg aS njóta
sælupnar!
Það er langt síSan lukkan hefir brosaö viS mér
— . og má vera aS eg verSi aS láta líf mitt sakir
þessarar ástar .... en samt ætla eg að leyfa henni
einn einasta dag aS fylla sál mína ósegjanlegum
fögnuSi.
^ %
XI.
26. Ágúst.
Og eg fékk þá ekki aS njóta þessa eina dags,
sem eg æskti eftir.
Eg varS að líða fyrir eftirlátsemina viS sjálfan
mi&' °5? yfirbót min mun verSa að standa langan tíma.
ÞaS hefði eg átt aö vita!
Hér er um lögmál að ræSa, sem engum manni
leyfist að brjóta hegningarlaust, og enginn getur um-
flúiS tyftandi hönd forsjónarinnar. *
Maöur nokkur þreklítill. en miklum hæfileikum , að halda Þeim t’ífinningmu. sem eg ber í brjósti til
gæddur, hefir skráð undursamleg sannindi, þó aS vSar. innan réttra takmarka.
hann væri hálfbilaður á geSsmunum, er hann lýstÍ , Eff Set ekki séS’ að slikt Þurfi á nokknrn hátt aS
þeim ástríðum, sem gerðu hann aS aumingja, þrátt ivera auSmýkíandi fyrir YSuL en öðru máli væri aS
fyrir hans góðu gáfur. Hann kemst svo aS orSi:
aS þér hafiS komiS mér til aö trúa því, aS yöur þætti
vænt um mig, hafiö þér hrundiö mér frá ySur ....
|>ér hafið látiS mig verða fyrir auðmýkingu og hrund-
ið mér oían í örvæntingar-djúpiö .... ÞaS er yður
einum að kenna, {ætta sem nú hefir komiö fyrir!
— Nú, sýniS þér mikla ósanngimi ungfrú góð!
F.g hefi aldrei gefið ySur þaS í skyn, aB eg elskaSi
ySur; eg hefi gerst vinur yöar, og sú velvild er enn
óhögguS.
Eg skal játa þaö. aS þér hafiö fulla ástæSu til að
ætla, vegna fegurSar yðar og miklu hæfileika, aS karl-
menn felli til yöar ástarhug, sem kynnast ySur ná-
kvæmlega, en staöa mín í lífinu og þær skyldur, sem
eg hefi að rækja gagnvart mínum nánustu, heimilar
mér alls ekki að ala i brjósti tilfinningar gagnvart
íyður, sem eg gæti ekki taliö heiSarlegar.
Eg skal hreinskilnislega játa þaS fyrir yður, aS
j mér finst þér vera yndisleg stúlka, og eg skal líka
j viðurkenna, aS mé'r hefir ekki ávalt veist þaS auSvelt,
Allar ástríður eru góðar, þegar manni hepnast aS
hafa taumhald á þeim. En þær verSa illar þegar
maður verður þræll þeirra. Náttúran bannar oss aS
igegna, ef maður tjáði yður ást sína, en neitaði al-
gerlega aö giftast yöur.
Hún leit til mín illum augum.
— HvaS vitið þér um slíkt?
Það eru ekki allir
láta löngunina leiða oss lengra en þaö, að vér fáum menn svo’ aS Þeir eftir auSæfum etnuml
stjórnað henni. Skynsemin fyrirbýður oss aö girnast j En ef svo er’ aS Þér séuS vond og illa inn-
þaö, sem ekki er hægt að öðlast. Samvizkan bannar 1 rætt manneskja> ungfrú Helouin, sagði eg rólega, þá
oss ekki að falla í freistni, heldur hitt aö láta freist- ;leyfi e& mér aS kveðja ytSur strax.
inguna yfirbuga oss. Oss er það ekki sjálfrátt, hvort Ilerra Maxime! hrópaði hún og stökk í veg
ástríöur gera vart viS sig í brjóstum vorum eöa ekki, fyrir miS-
en það er undir oss sjálfum komiö, hvort vér drotn-
um yfir þeim ástríöum eða ekki. Allar þær tilfinn-
ingar, sem vér getum stjórnað, eru réttmætar, en all-
ar þær tilfinningar, sem vér getum ekki haft vald.
yfir, eru óleyfilegar ......... Festu huga þinn að eins
FyrirgefiS mér! SjáiS aumur á mér .... og
reynið aS láta yöur skiljast, hvað eg er dæmalaust
óhamingjusöm!
GetiS þér ekki rent grun í, hvaða hugsanir liljóta
aö vakna í brjósti þeirrar veslings konu, sem for-
sjónin hefir veriS svo grimmúöug aS gæða, ríkum til-
| finningum, og miklum hæfileikum .... sem öðlast
allar þessar gáfur, til þess aS eins að kveljast þeim
mun meira .... og hata þeim mun ákafara?
Hvernig haldið þér aö æfi min sé, og hvaS getiS
þér ímyndaö yður u-mi framtiö mína?
Æfi mín er sífeld yfirlýsing fátæktar; fulÞvissa
þess vex meö hverri stundu, og að sama skapi vex
gremja mín yfir öllum þeim auðæfum og allsnægtum,
sem eg sé’ um'hverfis mig!
()g um framtíð mína er þaö aS segja, aö hún
geymir mér ekkert annaS en sára eftirsjá og sorgar-
stundir, sakir hinnar aumu þrældómsæfi, sem eg lifi á!
Þér mintust á æsku mína, og hæfileika! Eg
vildi óska að eg hefði ekki haft aöra hæfileika, en
þaö, sem sveitastúlkur alment hafa, þá væri eg miklu
haming.jusamari!
Eg hefi eytt) beztu árum mínum, til aö auðga
anda annarar stúlku; til þess aö hún yrði þeim mun
yndislegri, til þess aS hún gengi þeim mun meir í
,augun á karlmönnunum, og til þess að hún yrSi enn
þá drambsamari.
Og þegar eg er búin að dæla blóðlindir minnar
vizku inn í æðar hennar. þessarar brúðu, þá veröur
þaS hennar hlutskifti aö ánægður eiginmaður leiðir
hana viS hönd sér út í glaum og hátíðafögnuS lífsins,
en þá verð eg öldruö og yfirgefin aö húka í einhverj-
j um afkymanum, og þar naumast kost á aö geta bætt
úr brýnustu nauðsynjum mínum..........
HvaS skyldi eg hafa brotið, úr því að eg verð
að hreppa slíkt hlutskifti?
Hví skyldi mér vera ætluð slík æfi, fremur en
jþeim, Margrétu og móSur hennar? Er eg ekki eins
góð manneskja eins og þær?
Ef eg verð vond og illa innrætt, þá er það ör-
lögum mínum að kenna; óhamingjan hefir þá hrundið
j mér af stað til að gera það, sem ilt var; og rang-
jsleitni lífsins hefir fylt sálu mína bitru hatri.*. ...
Eg var alveg áþekk, þeim tveimur, sem eg nefndi,
jef til vill þeim að ýmsu leyti fremri; eg var fædd t'il
að vera góð, bjartsýn og ástúöleg! ........
Það er svo sem vandalítiö að vera góðsamur,
þegar auSur er nógur, og það er ekki erfitt að sýna
alúS þegar hamingjan brosir við manni!
Ef eg stæði í þeirra sporurn, en þær í mínum,
j þá mundu þær hata mig ------- eins og eg hata þær!
Mönnum þykir sjaldnast vænt um húsmæSur sínar!
. . ?. . YSur finst þetta víst óskaplegt, sem eg hefi,
sagt ? Eg veit það vel, og þeim mun tilfinnanlegra
verSur mér það ....
Eg finn vel, hvað eg er mikiS óhræsi .... eg
blygSast mín fyrir það .... en þó verður engu þar
um breytt!
Eg veit nú aS þér fyrirlítiS mig enn meir en
áöur, herra Ódíot! Þér, sem eg mundi hafa unnaS
j alveg takmarkalaust, ef þér hefðuð viljaö sinna ást
j minni! Þér einn hefðuS getaS veitt mér aftur alt,
sem eg hefi glataS; von, friS, góðsemi og sjálfsvirö-
jing! ....
Æ! ré'tt í svip ímyndaöi eg mér, að eg væri hólpin
.... rétt í svip fann eg í fyrsta sinn geisla hamingju
jog metnaSar leggja inn í djúp sálar minnar! Ó, mig
j auma! ó, mig auma!
Hún greip nú báSar hendur mínar, fól andlit
! sitt í þeim og grét beisklega.
— L’ngfrú góð, sagði eg, þaö er næsta sennilegt,
j að eg geti bezt getið nærri, hve aumleg og raunaleg
j staða yöar er, en þér megið trúa mér til þess, aS yður
jverSur hún tvöfalt þungbœrri, ef Jiér aliö slíkar til-
j finningar í brjósti, sem þér létuö nýlega í Ijós við
mig.
ÞaS er sannarlega ljótt af yður að hugsa þannig,
og ef þér haldiS þvi áfram, þá eru þessi örlög yöur
jmakleg, sem yður virðast þó svo hörð aðgöngu.
Þrátt fyrir fullyrðingar yöar í gagnstæöa átt, er
ySur sýnt sama atlæti hér, eins og þér væruð ein af
fjölskyldunni, og það er ekki ósennilegt, að þér eigiS
eftir að giftast hér og verSa lánsmanneskja.
AS því er sjálfan mig snertir, þá skal eg, svo
lengi sem eg lifi, vera minnugur vináttu yðar, en til
þess, aS enginn misskilningur geti átt sé’r staö okkar
í milli, vil eg taka þaS fram, að eg hefi skyldur aS
rækja gagnvart mínum nánustu, er hljóta aS vera því
til fyrirstööu, að eg geti nokkurn tirna kvongast.
Hún horfði fast framan í mig.
— Og jafnvel ekki ungfrú Margrétu?
— Eg get ekki skiliö i, hversvegna þarf aS fara
að bendla nafn ungfrú Margrétar vi& þetta.
Nú sveiflaSi hún hárinu frá augum sér, með ann-
a,ri hendi, en hina steytti hún framan í mig ógnandi
og sagði meS dimmri röddu:
— Þér elskiS hana, eða réttara sagt, p'eningana
hennar — en þér skuluð aldrei fá að njóta hennar!
— Eg er alveg hissa á yöur, ungfrú Helouin!
— Mér kom ekki til hugar, aS þér væruS það
barn að ímynda yður, að þér gætuS blekt konu, sem
hafði veriö svo skammsýn að veita yður ást sína.
Þér megiö vera vissir um, að eg fer nærri um alt
vélræöi yðar!
Og þar að auki er mér vel kunnugt um hver þér
eruð .... Eg var ekki allf jarri þegar ungfrú de
Porhoét sagði frú Laroque leyndarmálið, sem þér
höfðuð trúað henni fyrir ....
—■ Þér leggiS þaS í vana ySar að standa á hleri,
ungfrú góö?
— Eg læt átölur yðar eins og vind um eyrun
þjóta .... En eg skal hefna mín .... áSur en langt
um líöur. Þér eruð kænn herramaður, de Champ-
cey, um þaS getur enginn tfeitaS ySur ....
Yöur hefir hepnast snildarlega aS leika þaS
hlutverk óeigingirni og lítillætis, sem herra Laupébin
hefir falið yður .... hann gat svo sem getiS yður
nærri .... Honum var líka fullkunnugt um drotnun-
argirnina í þessari hofróöu.
Þykist þér ekki hér um bil vissfr um að hafa
j konuna á yðar valdi ?
Dáfallegur er auðurinn, þá aö sumir segi hann
! ekki »«m bezt fenginn. Hann ætti þó ætíð að vera
fullgóSur til að gylla meö skjaldarmerki og kaupa aftur
góss, sem gengið hefir undan voldugri ætt.......En
j nú skal ekkert af því verða, og þér skuluö heldur ekki
j fá lengur aö ganga með grímuna, sem þér hafið
brugðið yfir yður; þér skuluö ekki fá að bera 'hana
einum degi lengur, því skal eg lofa yður — þessi hönd
skal svifta henni af» ySur!
j ■ — Nú er víst tími til kominn að þessu samtali
I slíti, þvi ]iað er fariö aS fá á sig sorgarleiks blæ.
Eg taldi það sjálfsagt drengskaparbragS að aö-
j vara yður, því aö eg vildi firra ySur illu urntali og
j óþægindum, en ef ySur sýnist svo að færa alt til
j verri vegar, þá er yður það guS vel komtS, og mig
getiö þér svert og rægt eftir yöar geSþótta; eg legg
j drengskap minn viö því að gjalda ySur ekki í sömu;
mynt
Og nú leyfi eg mér að kveSja yöur!
Svo yfirgaf eg hana. þessa ungu og hamingju-
snauðu stúlku, og gat eg ekki annaö, en bæöuvorkent
j og fyrirlitiö hana í senn.
Þó að eg heföi altaf verið hálfhræddur um, aS
ungfrú Helouin mundi lenda í glapstigu, af þvi aS
hún gat ekki neytt sinna góðu hæfileika, vegna þess
jhvað staöa hennar var lítilf jörleg, þá haföi mér aldrei
komið til hugaf, að hún mundi fá magnast ti! þvílíkrar
mannvonsku, sem hún haföi nýskeð látiö í ljós viS
mig.
Þegar vandlega er að gáð, þá eru víst fáar stöS-
ur líklegri til að vekja gremju í huga, heldur en staSa
kertslukvenna. Engin staða gerir atvikin áhrifanæm-
ari, eða reynir meir á skapsmuni, ellegar æsir meir til
afbrýði, né gengur meir i berhögg við hégómagirnd,
heldur en staða kenslukonunnar.
ÞaS mun mála sannast, að þeim einum kenslu-
konum, sem hafa haft nægilegt siSferðisþrek og
viljafestu, eða guSs sérstaka handleiSsla hefir stjórn-
að, hefir tekist að sneiSa hjá þeim sorglegu geSs-
hræringum, sem ungfrú Helouin hafa reynst um
megn. En þó er þessi staöa heiðarleg, og mörgum
verður að leggja hana f-yrir sig, vegna fjárskorts. En
sarnt sem áður er staöan ískyggileg!
Mér hefir stundum flogið það i hug, aS svo
kynni einhverntima til að bera, að systir mín neydd-
ist til, vegna óhappa, sem að ökkur hafa
steöjað, að takast á hendur kenslustörf hjá ríku
fólki; en ég hefi heitiS því með sjálfum mér, aS fyr
skyldi eg láta hana búa meS mér í léiegasta þakher-
bergi, heldur en að láta hana þola þá auðmýking og
þaö kvalræSi, sem oftast verSur hlutskifti fátækra
kenslukvenna.
Eg hafði fastráðið þaö við mig, aS lofa ungfrú
j Helouin að sigla sinn sjó, og gera ekki svo lítiS úr
j mér að reyna að berjast í móti henni, með svo auS-
viröilegum vopnum, sem hún mundi beita; en samt
sem áður var eg hálf-áhyggjufullur yfir afleiöing-
unum, sem verði mundi af því stríði, sem hún hafði
sagt mér á hendur.
Hún hafði gefið í skyn, aö hún mundí reyna að
hitta snöggustu blettina á mér, vega að ást minni og
virðingu.
Ungfrú Helouin var kunnugt um leyndarmál
mitt, og meö kænlegri lævísi og undirferli mundi
jhenni ekki veröa skotaskuld úr, að rugla svo saman
sannleik og ósannindum, að framkoma mín yröi næsta
j tortryggileg; hún mundi ekki skirrast viö aS nota sam-
vizkusami mína, sem vopn gegn mér, og telja trú umi
aS smávægilegustu athafnir mínar væru hrekkjabrögð,
unnin af yfirlögðu ráði.
Mór var öldungis ómögulegt aS vita, á hvern hátt
hún mundi beita ilsku sinni, en um þaS þóttist eg full-
vís, aS hún mundi efna ógnunarorö sín. Engum var
kunnara en henni, hvar eg var veikastur fyrir.
Hún haði það vald yfir ungfrú Margrétu og frú
Laroque, sem yfirdrepsskapur hefir yfir ráSvendni og
hreinskilni, og lævísi og undirferli yfir einlægninni.
Vegna þess að ihún var meS þeim mæSgum dags
daglega, naut hún trausts þeirra og trúnaSar, og eins
og hún sjálf hafði komist að oröi, mundi húsbændum
hennar aldrei detta í hug, aS henni byggi í brjósti
jafn-djöfullegt stærilæti og vanþakklæti, eins og þar
var fyrir.
Það var litlum vafa bundið, aS jafn-slungin
manneskja eins og hún, mundi eiga auðvelt meö að
anda ólyfjan sinni inn í svo viökvæmar sálir, sem þær
voru mæögurnar.
AS vísu gat ungfrú Helouin átt þaS á hættu, aS
ef hún léti hatur sitt gegn mélr hlaupa svo meS sig í
gönur, að ungfrú Margrét samþykti bónorS de Bévall-
ans, og þannig yrSi flýtt fyrir hjónabandi, er kæmi í
bága viS metnaöargirnd ungfrú Helouin sjálfrar; en
mér var líka vel kunnugt, að hatri kvenna getur eng-
inn getiö nærri, og að það er látiö ganga fyrir öllu,
ef svo ber undir.
Eg var því við því búinn aS hefndin mundi skella
á þegar i staS, og þann veg sem sízt væri viS aö bú-
ast; og mér skjátlaöist þar ekki.
Þær stundir er eg hafði áður helgaS unaðsleg-
ustu hugrenningum, urSu mér nú reglulegar harms-
og kvíSa-stundir.
Eg fann til þeirrar þjáningar, sem ósjálfstæSis-
meðvitund hlýtur aö vekja í stórlátri mannssálu; eg
fann þá gerla hvaS sárt það er aS láta gruna sig,
þegar maSur veit sig saklausan, og eg fann hve ó-
skaplegt það mundi verða, að hljóta að þola fyrir-
litningu þeirrar konu, sem hugurinn ann, og hjartaS
aldrei gleyma kann.
] Lögbergs-sögur
FÁST G E F 1 N S- MFÐ ÞVl
AE GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
Dr.R. L. HURST,
Member of Royal Coll. of Surgeons
Eng., útskrifaður af Royal College of
Physicians, London. SérfræSingur í
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (á. móti Eaton’sj. Tals. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenzkir lögfræðine:ar,
Skripstofa:— Koom 8n McArthur
Building, Portage Avenue
Áuitun: P. O. Box 1056.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
í
t ..°« , ♦
X BJORN PALSSON 4
X YFIRDÖMSLÖGMENN
♦ Annast Iögf-asðisstörf á Islandi fyrir X
t j estur-Islendinga. Otvega jarðir og T
+ nús. Spyrjið Lögberg um okkur. ♦
t ReyRjavik, - lceland |
t P. O. BoxA4I X
L>r. B. J BRANDSON
Office: £or. Sherbrooke & William
TELEPHONII GARP.vSaO
Office-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Hkimili: 620 McDbrmot Avb.
Tklephonb garry 381
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJORNSON
Office: Cor, Sherbrooke & William
rKLBFHONBl GARRY 32»
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimi i: Ste 2 KENWOOD AP’T'8.
Maryland Street
Telbphonbi garrv T03
Winnipeg, Man. 1
Vér leggjum sérstaka áherzlu á aB
selja meðöl eftir forskriptum lækna.
Hin beztu meðö), sem hægt er að
eru notuð elngöngu. pegar þér komið
með forskriptina til vor, meglS þér
vera viss um að fá rétt það sem lækn-
írinn tekur tíl.
COLCliEUGH & CO.
Notre Dame Ave. og Sherbrooke St.
Phone. Garry 2690 og 2691.
Giftingaleyfisbréf seld.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J Aargent Ave.
Telephone Aherbr. 940.
, l 10-12 f. m.
Office tfmar ( 3-5 e. m.
( 2-9 e. m.
— Hkimili 467 Toronto Street —
WINNIPEG
tklephone Sherbr. 432.
Dr. R. M. Best
Kverjna og barna læknir
Skrifstofa: Union Bank,
horni Sherbrooke og Sargent
Tímar: 3—5 og 7—8.
Heimili: 605 Sherbrooke Street
Ttls. Garry 4861
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St
Suite 313. Tals. main 5302.
Dr* Raymond Brown,
SérfræOingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
326 Somerset Bldg.
Talsími 7282
Cor. Donald & PortageAve.
Heima kl. io— 12 og 3—5
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
selnr líkkistur og annast
oo úifarir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur bann allskonar
minnisvaröa og legsteina
Ta s Hc mili Garry 2151
n OfTiee „ 300 og 376
8. A. 8IOURD8ON Tals. Sherbr, 2786
S. A, SIGURÐSSON & CO.
BYCCIfiC/'HjEfiN og F/\STEICN/\SALAR
Skrifstofa: Talsími M 4463
208 Carlton Blk. Winnipeg
J. J. BILDFELL
FASTEICn A8ALI
Roon\520 Union Bcmk - TEL. 2685
Selur hús og lóBir og annast
alt þar aSlútandi. Peningalán