Lögberg - 12.03.1914, Blaðsíða 6

LÖÖBERG, miTUDAGINN 12. MARZ 1914.
The Weetminster Company, Ltd. Toronto, ft út^ftfuréttinn.
ÚTLENDINGURINN.
fastákveðnum reglum, sem settar eru í fangelsinu,”
svaraöi læknirinn.
“Fastákveönar reglur”, endurtók Mrs. French
meö beiskju í röddinni, sem henni var þó ekki gjarnt
jtil. “Eg ætla aö fara beint til dómarans.”
“Komiö þér upp í vagninn”, sagöi læknirinn og
| dró að sér aktaumana.
“Hvert ætlið þér? Við skiljum ekki við þetta
j aumingja fólk svona,” svaraði hún með tár i augum
; og grátstaf í kverkum.
------ ---- - ■ --------:------------— “Nei, liklega ekki”, svaraði læknirinn byrstur.
“Viö lendum líklega í annari rimmunni. Eg veit ekki
“Segðu henni”, sagði hún við litlu stúlkuna, “að j hvert þér komið mér að lokum, en það er bezt að þér
eg skuli fara með börnunum, og eg skuli lofa henni jráðið ferðinni. Við ökum þá líklega til fangelsisins.”
þvi, að þeim skuli ekkert mein verða gert. Og eg .\[rs. French hugsaði sig ofurlítið um. Við skul-
skuli koma aftur meö þau, þegar þeim er batnað. um fyrst fara með börnin á spítalann. t>aðan getum
SAGA FRÁ SASKATCHEWAN
. eftir
RALPH CONNOR
Móðir vkkar getur komið sjálf að sjá þau á morgun
— eða í dag. Spítalinn er allra bezta hús. Bömin
fá íalleg leikföng, brúður og nógan góðan mat að
borða. Og við skulum sjá ti! þess, aö þe'm batni.”
Þvínæst tók Mrs. French til að lýsa þeim þæg-
indum og ávinningi, sem af þvi væri að senda bömin
á spítalann. Hún brosti alúðlega og talaði svo hratt,
aö hún stóð nærri þvi á öndinni, en þagnaði að eins
til að gefa litlu stúlkunni tóm til að þýða það sem
hún sagði.
Loks lét móðirin sansast og hörkusvipurinn hvarf
af andliti hennar. Hún fór frá dyrunum og lagði
hnífinn á borðið Það var ekki mælska Mrs. French,
sem þessar verkanir hafði haft, helflur hið vingjam-
lega handtak og hið hlýlega bros á andliti Mrs. French.
við far ð til fangelsisins, og hitt Pálínu þar.”
“Látum svo vera”, sagði læknirinn, “segið þér
þeim það þá. Eg geri eins og þér leggið fyrir.”
“Þér emð: ágætismaður, herra læknir,” og enn
á ný færðist bros yfir andlit hennar.
“Eg trúi þvi að yður finnist það,” svaraði hann.
“Ef vorið væri ofurlítið nær, þá mundi eg komast
allur á loft. Mér þykir gaman að þessu. Eg hefi
ekki skemt mér jafnvel og nú, síðan í seinasta knatt-
leiknum sem eg var i. Eg sé í anda atdrif fanga-
varðarins. Flýtið þér yðar nú.”
Að klukkustund liðinni óku þau Mrs. French og
læknirinn upp að fangelsinu. Þar fundu þau, við1
norðurdyrnar, sem kaldur Marz vindurinn gnauöaði á
í forsælunni, Pálínu og börn hennar. Þau stóðu þar
í hóp skjálfandi af kulda, uppburðarlítil og ófram-
Móðirin sagði þá aftur eitthyað.
“Ætlið þér að fara líka?” spurði litla stúlkan. ! færin, mjög útlendings-leg og einmana í sínum Galizíu-
“Já, auðvitað. Eg fer líka,” svaraði hún. þjóðbúningi.
,t>á lét Mrs. Blazowski undan til fullnustu. Bæði læknirinn og vnkona hans virtust verða
Hún tók tmi hendur Mrs. French, kysti þær hvað | snortin af meðaumkvun við að sjá einstæðingsskap
eftir annað og tók að gráta hástöfum. Mrs. French j þessara aumingja.
vafði handleggjunum utan um konuna sem var að i “Hann hlýtur að vera aumi þorparinn, þessi
gráta. og kysti hana hiklaust á tárvota óhreina kynn- j náungi. sem hér ræður húsum”, sagði læknirinn.
ina. Wr:ght læknir hafði þegjandí horft á með að- j “Honum hefði þó líklega verið óhætt að lofa þeim
dáun. ' að standa í skjóli innan við hurðina. Eg ætla að
“Þér eruð fárra líki”, sagð’i hann. "Þetta gæti finna höfuðpaurann að máli.”
eg ekki leikið eftir yður; en eg er að verða snortinn
af fordæmi yðar. “Vefjið þér nú sjalinu utan um
hitt bamið og svo skulum við reyna að komast af
stað; annars veit eg ekki nema eg lendi í því að fara
að kyssa allan hópinn.”
Han ætlaði að leggja af stað til dyranna á ný,
en móöirin hljóp í veg fyrir hann meö miklu rausi og
handleggja-burði.
“Hvað er nú t;l fyrirstöðú ?” spurði læknirinn og
snéri sér að litlu stúlkunni.
“Hún segist verða að þvo þau, klæða þau!”
“Skelfing er þetta raunalegt,” sagði Mrs. French.
Kæknirinn hringdi bjöllunni viö dyrnar ofe bjóst
til bardaga.
“Eg vil fá að tala við Mr. Cowan.”
Dvravörðurinnn leit á uppburðarlitla hópinn á
bak við læknirinn og sagði: “Hér er ekki heimsókn-
artími um þetta leyti dags.”
“Eg vil fá aö tala við Mr. Cowan,” endurtók
læknirinn og hvesti augun á dyravörðinn. “Er hann
heima ?”
“Komið þér am,” svaraði dyravörður ólundar-
’*Það er nú ekkert áhlaupaverk”, svaraði læknir- lega; hann hlevpti svo lækninum og Mrs. French
inn, en eg verð víst að láta það gott heita.” inn, en skelti hurðinni aftur rétt við andlitið á
Nú tók Mrs. Blazowski að búa börn sín í hinn { Galizíu-fólkinu.
mikilvæga leiðangur út i veröld:na, og gekk ötullega Litlu seinna kom Mr. Cowan fram; hann var
að verki. Þvotturinn var brotalítið starf. Hþn tók hár vexti og þreklegur, og vingjamlegur bæði á svip
mikla rýju. með matarsoðinu í, upp úr bala, sem stóð og i framgöngu. Hann tók alúðlega kveöju læknis-
á eldstónni hálf-fullur af óhreinu vatni, og með
nokkrum diskum i, vatt hana vandlega og tók siðan
að þvo hrúðrum-settar hendur og andlit barna sinna;
henni fórst það fremur höndulega, og dífði rýjunni
öðru hvoru í diska-balann til að bleyta í henni jafn-
óðum og hún þornaði. Aö því búnu þerði hún þá
likamsparta. sem fullþvegnir vom, með skýlukhit sin-
um. Þessu næst nældi hún skýlur á bömin. er þá
vom íerðbúin. fékk þau Mrs. French í hendur, há-
grátandi. eins og hún byggist aldrei við að sjá þau
framar.
“Jæja, við sluppum sæmilega”, sagði læknirinn og
ók hart af stað. “Eg var að velta því fyrir mér,
hvaða tökum eg ætti að taka gömlu konuna, þegar þér
komuð til skjalanna.”
“Aumingja manneskjan!” sagði Mrs. French.
“Því þykir innilega vænt um bömin sin, þéssu Galizíu-
fólki. og það hefir illan bifur og óhug á okkur. Það
hefir ekki átt neinu ööru en illu aö venjast.”
Þegar þau óku fram hjá húsdyrum Pálínu, kom
Irma lítla hlaupandi út.
"Manura þarf endilega að finna yður”, kallaði
hún til Mrs. French.
"Segðu henni að eg skuli koma til hennar í kveld”,
svaraði Mrs. French.
Hún vill finna yður núna,” svaraði Irma með
svo mikilli ákefð að Mrs. French hnykti við. “Stanz-
iö þér augnabhk, læknir. Eg ætla að vita, hvað
gengur að! Þér skuluð ekki þurfa að bíða lengi.”
Hún hljóp inn i húsið og litla stúlkan á eftir
sem
ins og Mrs. French.
“Mig langar til að minnast á það við yður Mr.
Cowan”, mælti Mrs. Frcnch, “að hér úti fyrir bíður
kona og börn mannsins, sem dæmdur var í gærdag.
Dómarinn sagöi þeim í gær, að þau mættu koma og
sjá fangann.”
“Heimsóknartiftiinn er síðari hluta dagsins,”
sagði Mr. Cowan.
“Gætuð þér ekki lofað þeim að koma inn núna?
Konan er búin að biða með bömin við fangelsisdyrn-
ar svo klukkustundum skiftir; henni var þá neitaö og
fór hún alveg yfirbuguð af sorg. Hún skilur ekki
okkar siði, og er óframfærin. Eg vildi óska að þér
gætuð leyft að hún fengi að koma inn núna, meðan
eg er hér stödd.”
Mr. Crown hikaði ofurlítiö. “Elg vildi mjög
gjarnan verða við tilmælum yðar, Mrs. French, það
vitið þér gerla sjálfar. Setjist þér niður, eg skal sjá.
hvað eg get gert. Hleypið konunni og börnunum
inn,” sagði hann við dyravörðinn.
Vörðurinn gekk til dyranna ólundarlega og Mrs.
French á eftir.
“Komið hingað inn,” sagði hann í höstum rómi.
Mrs. French flýtti sér fram hjá honum, tók í
handlegg Pálínu og sagði: “Komið þér inn og setj-
ist niður.” um Ieið og hún leiddi hana að bekknum,
sem hún hafði setið á sjálf. “Alt gengur vel”, hvísl-
aði hún. “Eg er viss um að þér fáið að sjá manninn
yðar. Segið henni það”, sagði hún við lmru.
Innan stundar kom Mr. Cowan aftur.
henni. Herbergið var fult af karlmönnum sem i “Þau geta fengið að sjá hann,” mælti hann. “Það
stóðu þar hljóðir og undrandi, starandi á Pálínu, sem i er reyndar á mÓt’ reg,ÖnUm> en >aS er býsna erfitt
virtist vera yfirkomin af harmi. Hjá henni var ogj standa á móti óskum MrS' French>” hann vis
pilturinn Kalmar. mjög raunamæddur á svip °g sneri sér að lækninum'
“Hvað hefir komið fyrir ” spurði Mrs. French "ÞaS er alveg g^laust", sagði læknirinn, “eg
og gekk rakleitt til Pálínu. “Segið mér það hiklaust.
Irina varð fyrir svörum. Snemma um morgun-
inn höfðu þau öll farið til fangelsisins; þar biðu þau aS
svo klukkustundum skifti, en var loks aiveg neitað
um inngöngu af fangavrði.
Þar var fjarska harður maður, sem rak okkur
burtu,” sagði litla stúlkan. “Hann sagðist ætla að
setja okkur inn lika. Við fáum aldrei að sjá pabba
framar.”
Þegar hún haföi sagt þetta, tók Pálína og bæði
bömin að gráta ákaft.
“En dómarinn leyfði þaö, að
hann”, sagði Mrs. French forviða.
hún við. «
þið mættuð sjá
“Bíðið mín”, bætti
Að svo mæltu hljóp hún út og sagði lækninum
frá málavöxtum, í gremjurómi og fagurratið'ir blettir
voru sýnilegir á fölum vöngum hennar.
“Finst yður þetta ekki mesta háöung?” spuröi
hún að lokum.
“Og eg býst viö. að þetta stafi af einhverjum
hefi komist að því fyrir löngu.”
"Komið þér”, sagði Mrs. French og leiddi Pálínu
lvrum fangaklefans.
Fangavörðurinn snéri lykli, skaut slagbrandi frá.
opnaði hurðina, benti Pálinu að koma og sagði rudda-
lega: "Farið inn !”
Pálina gægðist inn í fangaklefann, óframfærin og
kvíðafull.
“Farið þér inn”, sagði Mrs. French og klappaði
blíðlega á öxlina á henni, “eg skal biða yðar hérna.”
Ilaldandi hvert í annað fóru bömin og konan
inn, og fangaförðurinn skelti hurðinni á eftir þeim
með dynjandi hávaða. Mrs. French settist niður á
bekkinn úti fyrir, og sat þar niðurlút með aftur aug-
un. öðru hvoru heyrðist gegnum járngrindumar
stunur og grátekki, og þá fól Mrs. French andlitið í
höndum sér, en tárin streymdu niöur kinnar henni.
Meðan hún sat þarna var dyrabjöllunni hringt
og tveir Galizíumenn beiddust inngöngu.
“Við erum komnir til að fá að finna Kalmar,”
sagði annar þeirra.
Mrs. French hljóp til dyranna. “/E, lofið þér
þeim aö koma inn. Þeir eru v nir fangans. Eg þekki
þá.”
Maöurinn svaraði engu en skálmaði rakleitt inn
á skrifstofu Mr. Cowan, sem var kominn í fjörugar
samræöur viö læknirinn; að lítilíi stundu kom hann
aftur og hafði fengiö leyfi til að hleypa mönnunum
inn.
“Þið getið sest þarna niður," sagði liann og benti :
þe m á bekk andspænis þeim, sem Mrs. French sat á.
Nú leið skömm stund áður fanginn kom að dyr- :
unum á klefa sínum og kona hans og böm líka.
“Viljið þér gera svo vel og oþna hurðma?” sagði
hann kurteislega við fangavöröinn. ‘Þau vilja kom-
ast burtu.”
Fangavörðurinn opnaði hurðina og Mrs. French .
stóð að baki honum með útrétta arma að taka á móti I
Pálínu, sem var grátandi. Um leið og hurðin var
opnuð komu bömin fram, en á þrekskildinum nam !
Pálína staðar, leit aftur inn í klefann, þaut inn og j
fleygði sér til fóta fangans, grípandi hönd hans og
kyssandi hana hvað eftir annað.
Hauu leyfði henni að halda í hönd sína ofurlitla
stund, svo sagði hann með alvarlegri en ekki óþýðri
röddu: “Farðu nú! Bömin eru i þinni ábyrgð.
Vertu dygg.” ,
Pálína stóð upp ]>egar í stað og gekk aftur til
dyranna, þar sem Mrs. French beið hennar.
í því þær fóru, snéri fangavörðurinn sér að
mönnunum og sagði stuttaralega: “Komið þið.”
En rétt þegar ]>eir voru að fara inn í fanga-
klefann, hljóp drengurinn frá Pálínu til Símonar
Ketzel. greip í handlegginn á honum og sagði: Lof-
aðu mér að koma inn með þér.”
“Farðu”, sagði fangavörðurinn, en drengurinn
slepti ekki takinu.
“Æ, lofið þér honum að fara inn,” sagði Mrs.
French. “Hann gerir engum neitt.” Fangavörður-
inn tautaði eitthvað ólundarlega og leyfði drengnum
að fara.
Aðkomumennirnir fóru inn alvarlegir og jafnvel
með lotningarsv'p, féllu á kné fyrir fangantim og
kystu á hönd hans. Stundin var dýrmæt og margt
þurfti að segja svo að Kalmar tók þegar til máls.
“Eg hefi gert boð eftir ykkur,” mælti hann, “og
það hefi eg gert i fyrsta lagi til þess að tjá ykkur
skýrslu mína, sem þið verð'ið að senda til aðalskrif-
stofu félags okkar.”
Hvað eftir annað hafði hann skýrsluna yfir fyrir
þeim, unz hann var orðinn þess fullvis, að ]teir myndu
hana.
“Þessari skýrslu verðið þið að koma áleiðis þeg-
ar í stað,” sagði hann.
« “Já. hún skal veröa send undir eins,” svaraði
Simon. /
“Innan fárra vikna eða mánaöa vonast eg til að
verða frjáls,” sagð'i hann lágt. Síbería hélt mér ekki,
og getið þið þá ímyndað ykkur, að nokkurt fangelsi
í þessu landi haldi mér? En skýrsluna verðið þið
aö senda strax.”
“Hún skal verða send strax,” svaraði Simon.
“En svo er annað,” svaraði Kalmar alvarlega.
Ekkert hnekkir, framgangi félags okkar jafnmikið eins
og ótrúmenska sendimannanna. 1 þessari borg er
einn slikur svikari. Eg hefi unnið eið að því, að
ráða hann af dögum, eða láta lífið1 að öðrum kosti.
Ef mér mistekst, verð eg að fela það verk öðrum.
Það er þessvegna, að eg hefi gert boð eftir ykkur.
Þið eruð báðir i Bræðrafélaginu. Hverju svarið
þið ?”
Mennirnir þögðu báðir.
“Svarið þið!” sagði Kalmar með lágri og alvar-
legri röddu. “Eruð þið orðnir mállausir?”
Þeir þögðu enn alvarlegir og hryggir, lítandi
hvor til annars.
“Neitið þið að vinna eiðinn? Látið mig heyra,”
mælti Kalmar.
“Herra minn,” sagði Josef Pinkas ólundarlega,
“við erum komnir hingað i nýtt land. Við höfum
sagt skilið við alt þvílikt um leið og við skildum við
ættlandið. Á Rússlandi eiga ofbeldisverk rétt á sér,
en ekki hér i Canada. Hér vinnum við ekki eið að
manndrápum.”
“Svínið þitt!” hvæsti Kalmar út úr sér með ó-
segjanlegri fvrirlitning. “Hversvegna komstu þá
liingað? Rurt með þig!”
Jósef hopaði undan útréttri hönd hans skelfdur.
Kalmar þaut til dyranna og hristi hurðina.
“Þessi maður vill fara,” sagði hann, þegar fanga-
vörðurinn kom. “Hleypið honum út.”
“En hinn?” spurði fangavörðiurinn.
“Lofið þér honum að vera kyrrum augnablik,”
svaraði Kalmar og tókst með miklum erfiðismunum
að tala rólega, eins og hann átti að'sér.
“Nú, nú, Simon Ketzel,” sagði hann og snéri
sér að manninum, sem eftir var, “hverju svarar þú?”
Símon tók í hönd hans og kysti á hana.
“Eg er fús til að leggja fé mitt og líf i sölurnar.
Eg er Rússi i mínu insta eðli,” bætti hann við og
lagði hönd á lijarta, “og eg get ekki gleymt löndum
mínum, sem bera þrældómsokið. Eg vil hjálpa þeim
til frelsis.”
“Hamingjunni sé lof,” sagði Kalmar. “Hlust-
aðu nú á mig. Þessi Rósenblatt hefir svikið okkur;
hann hefir valdið útlegð og dauða margra bræðra
okkar og systra. Hann er enn á lífi. Hann ætti að
deyja. Finst þér <það ekki?”
“Jú, ha'nn ætti að deyja.”
‘Eiöurinn hvilir á mér. Eg æskti þeirra einka-
réttinda, aö fá að framkvæma hefndina; mér voru
\æitt þau réttindi. Eg vona, aö mér takist að efna
heit mitt, en mér gæti mistekist. Ef mér mishepn-
ast,” bætti hann við og laut niður að Símoni Ketzel,
en þá var því likast, sem eldur brynni úr æðaþrútn-
um augum hans, “ef mér mishepnast”, endurtók hann,
“á hann þá samt að fá að halda lífi?”
“Mælist þú til að'eg drep; hann?” spurði Símon
með lágri röddu. “Eg á konu og þrjú böm. Ef eg
drep þennan mann, þá verð eg að skilja við þau.
Hvergi i þessu landi get eg þá átt sama stað. Hér
er engrar undankomu von. Eg yrði að kggja byrði
þessa verks á herðar barna minna, og vita að þau
kæmust aldrei undan henni. Ætlast þú til að eg geri
þetta? Vafalaust lætur guð hefnd sina ganga ýfir
þenna mann. Látum hann eiga sig, og felum guði
hefndina.”
“Láta hann eiga sig?” hvæsti Kalmar út á milli
samanbitinna tannanna. “Hlustaðu á mig og segðu
mér svo að láta hann eiga sig. Fyrir mörgum árum
féll grunur á mig þegar eg var stúdent við háskólann,
og án þess að mál mitt væri prófað1 fyrir rétti, lét hin
grimma landstjórn varpa mér í fangelsi. Þegar eg
var látinn laus aftur, gekk mér tregt að hafa ofan af
fyrir mér. Bölvun stjórnar-grunsemdarinnar hvíldi á
mér. Eg kvæntist göfugri konu, og um hríð lék alt
í lyndi. Siðan gekk eg í leynifélagið. Eg átti einn
vin. Hann hafði biðlað til konu minnar, en hún tók
honum ekki. Einn;g hann var ákafur framsóknar og
frelsis-maður. Hann gerðist meðlimur félags okkar,
og rækti hlutverk sitt þar svo vel, að honum var trú-
að fyrir hinum leynilegustu ráðagerðum vorum.
Hann seldi þær stjórninni í hendur til að steypa mér
i glötun. Félaginu var sundrað, meðlimir þess teknir
höndum, vinur minn eins og aðtir settur í fangelsi og
allir dæmdir í útlegð. En innan skamms var hann
látinn l'aus. Eg slapp úr fangelsinti. Eftir það sett-
ist eg að í f jarlægum bæ við landabærin og hafði fast-
ráðið að flýja þaðan af landi brott, með konu mina
ög tvö börn, sem við áttum, og var annað þeirra
ungabarn. En þá komst hann að því, hvar eg var
niður kominn, þessi vinur minn. Eg grunaði hann
ekki. Eg sagði honum frá fyrirætlunum mínum.
Hann bauðst til að hjálpa mér. Eg fékk honum í
hendur féð1 til að múta með lögreglunni. Þá sveik
hann mig á ný. Þegar við vorum ekin af stað, hróp-
aði hermaður á okkur að nema staðar. Eg drap hann
og við héldum áfram með miklum hraða, og ráktimst
þá á annan hermann. Við hlupum úr sleðanum og
snérum inn á skógarbraut nokkra. Við áttum að e ns
eftir að komast eina mílu. En þar var um rnarga
stíga að’ ræða. Hermennirnir eltu okkur í ófærðinni
og skutu á okkur. Ein kúlan leitaöi sér staðar í
brjósti konunnar m'nnar! Æ, drottinn minn! Eg á
bágt með að ryfja þetta upp. Hún hné riiður í snjó-
inn nt£ð barnið i fanginu. F.g varpaði mér niður við
hlið hennar. Hún leit upp til min og brosti. “Eg
hefi þá loksins fengið frelsi.” sagði hún. “Vertu sæll
elskan mín. Yfirgefðu mig — en komdu bömunum
— þangað sem frelsið rikir.” Eg veitti líenni ná-
bjargimar, huldi líkið i snjómjöllinni, flýði í gegn-
um skóginn og komst þrekaður og kalinn yfir landa-
ntærin og var nú úr allri hættu. Eg skildi börnin
eftir í vina-höndum og snéri aftur til að sækja lík
konu minnar. Eg fann blóðdrefjar í snjónum, og
ekkert nema bein.” Hann fól andlitið í höndum sér,
e:ns og ltann vildi byrgja augu sín fyrJr’ Jxssári
hræðilegu sjón ; því næst sló hann frá sér höndunum,
snéri sér að' Símoni og hvesti á hann augun. “Hvað
segirðu nú? Á eg að láta hann eiga sig?”
“Nei,” sagði Símon, og greip um báðar hendur
hatts. “Nei, það veit guð almáttugur! Nei! Hann
skal deyja!”
Kalmar hnepti frá sér skyrtuna og dró úr barm-
inum litinn kross.
"Viltu vinna eið að þvi frantmi fyrir guði og
öllum helgurn mönnum, aðj>ú skulir taka við hefnd-
inni, ef mér mistekst hún?”
Símon hikaði við. í þessu hljóp drengurinn
fram, greip krossinn af föður sínum, þrýsti honum
að vörum sér og sagði hátt: “Eg sver við guð og
alla helga menn að gera það.”
Faðir .hans hrökk við og horfði um hrið undr-
andi á son sinn: “Hvað segirðu drengur?” mælti
hann því næst. “Þú veist ekki, hverju þú ert að lofa.”.
“Jú, eg veit það pabbi. Það var hún móiðir mín,
sem þú skildir við í mjöllinni. Einhverntima skal eg
drepa hann.”
“Nei, nei, sonur minn," sagði faðir hans og greip
hann i fang sér. “Þú ert sannttr sonur foreldra
þinna. Þú átt ríkar tilfinningar og mikið hugrekki,
en þessi eið'ur skal ekki hvila á þinni sál. Nei, ann-
aðhvort skal ltann deyja fvrir minni hendi, ellegar
vera órefsað.”
Dr.R. L. HURST,
Member of Royal Coll. of Swrgeon*
Eng., útskrifaður af Royal College of
Physicians, London. Sérfræðingur t
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (á móti Eaton’sJ. Tals. M. 814.
Tími til viðtals, xo-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
Islenzkir InglræBingar.
Skrikstofa:— Koom 811 McArthur
Buildinft, Portage Avenue
ÁRitun: P. O. Box 1656.
'lelefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
ÓLAFUR LÁRUSSON
..°g
BJORN PÁLSSON
YFIRDÖMSLÖGMENN
Annast Iögfræðisstörf á Islandi fyrir
Vestur-Islendinga. Útvega jarðir og
hús. Spyrjið Lögberg um okkur.
Rcykjavik, - lccland
P. O. Box A 41
GARLAND & ANDERSON
Árni Anderson E. P. Garland
LÖGFRÆÐINGAR
8oi Electric Railway Chambers
Phone: Main 1561
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Telipronk garrvhso
Ofkicb-Tímar: 2 — 3 og 7—8 e. h.
Heimili: 776 VictorSt.
Tei.ephoke oarrv aai
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJORN&ON j
Office: Cor, Sherbrooke & Willjam
rEI.KIHONE, GARRV .'!U«
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. b
Heimi ■: Ste 1 KENWOOD AP'T’I.
Maryland Street
TELEPHONEi garrv TEMJ
Winnipeg, Man.
Dr. A. Blöndal,
806 Victor St.,
á horni Notre Dame Avenue
Talsími Garry 1156
Heima kl. 2 tii 4 og 7 til 8 e. h.
Vér leggjum sérstaka áherzlu & &8
seija meftöl oftir l'orskripturn iæltna.
Hin beztu meSöl, sem hægt er afi fA,
eru notuB eingöngu. pegar þér koml*
með forskriptina til vor. meglfi þér
vera viss um aö fá rétt þa* sem lækn-
irinn tekur til.
COIjCIiEUGH & co.
x#tre I>ame Ave. og Sherbrooke 8t.
Phone. Garry 2690 og 2691.
Giftingaieyfisbréf seid.
— Skilvrði fyrir því að konur
séu kjörgengar á Kansas þingi, eru
þau að þær séu komnar yfir fer-
tugt og eigi börn. Svo og það að
þær hafi gegnt embættum í sveita-
eða sýslunefnd, eða sinnt öðrum
trúnaðar störfum. Síðan konum
var vB'ittur kosningar réttur í
Kansas í fyrra haust, hafa þær
gefið ^ig við pólitík af kappi.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J .Sargent Ave.
t Telephone Vherbr. 940.
\ ’0-12 f. m.
Office tfmar

3-5
7-9
e. m.
e. m.
— Hkimili 467 Toronto Street
WINNIPEG
tblbphone Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St
Suite 313. Tals. main 5302.
Lögbergs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
Dr. Raymond Brown,
Og
Sérfræfiingur í augna-eyra-nef-
háls-sjúkdómum.
G26 Somerset Bldg.
Talsími 7262
Cor. Donald & PortageAve.
Heima kl. 10— 12 og 3—5
----- " f
www w w m m m
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
selnr líkkistuf og annast
om útiarir. Allur útbúu-
afiur sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarfia og iegsteina
T»'«. Ho mili Oarry 2161
*. A. >IQURD<ON Tals. Sherbr, 27I
S. A. SIGURÐSSON & CO.
BYCCIfiCAfyEflN og F/\STEiCNf\SALAR
Skrifstofa:
208 Carlton Blk.
Talsími M 4463
Winnipeg