Lögberg - 21.05.1914, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. MAI 1914
kL.:
TT—tmlnrtnr Oompuy, IAA. Toronto, & ttillvttttBD.
Ctlendingurinn.
SAGA FRA SASKATCHEWAN
eftir
RALPH CONNOR
“Til hvers er hann kominn hingað?”
“Því er nú ver aö eg veit þaÖ ekki. Það fyrsta
sem hann gjöröi var aö leggja blátt bann viö þvi aö
nokkurt barn mætti koma á skólann minn, og hann
lagöi viö kvalir eilifrar fordæmingar. Þess vegna
hefir ekki eitt einasta Galiziubarn komiö.”
“Hvað ætlarðu að gjöra — hætta?”
“Hætta!” svaraði Brown hátt og þaut á fætur.
“Eg bið fyrirgefningar”, sagöi French í ákafa.
“Eg heföi átt að vita betur.”
“Nei, eg ætla ekki aö hætta”, sagöi Brown, og
varö rólegur. “Ef hann vill fá skólann og hugsar sér
að sfjóma honum, þá er það guðvelkomið að eg gefi
honum bæði bygginguna og áhöldin.”
“Er það svo” sagöi French; “en er það ekki
nokkuö flóttalegt?”
“Alls ekki” svaraði Brown með áherzlu. “Eg er
ekki kominn hingað til aö snúa fólki frá trú sinni;
sú kirkja sem eg fylgi, leggur enga áherzlu á það.
Viö störfum af alvöru, og okkar starf er í því fólgið
að gjöra menn að góðum borgurum. Viö reyndum
að fá stjórnina til þess að stofna skóla meöal Galizíu-
fólksins, en hún neitaöi því. Við fórum þá til verks
sjálfir og þess vegna er þessi skóli hérna. Viö
reyndum aö fá grísk-kaþólska presta frá Evrópu til
þess aö lita eftir trúarbrögöum og siöferöi þessa
fólks; en það reyndist algjörlega ómögulegt að fá
nokkurn almennilegan mann til þess að bjóöa sig
fram í því skyni. Taktu eftir aö eg segi almennilegan
mann. Við fengurn nóg af tilboðum; meira en nóg,
en viö gátum ekki fengið einn einasta ærlegan, sið-
ferðisgóðan, óspiltan guðelskandi einlægan mann,
sem virkilega vildi leggja eitthvað i sölurnar til. þess
aö hjálpa þessu fólki. Þaö er því ekki nema sjálísagt
aö veita þessum manni tækifæri til aö gjöra gott; ef
hann reynist vel, þá skal eg hjálpa honum og segja:
,Guð blessi þig og starf þitt'. En hann reynist aldrei
vel”, bætti Brown viö sorgbitinn. “Eftir því aö
dæma hvemig hann byrjar reynist hann aldrei vel.”
French þagði en Brown hélt áfram: “Hann var
fenginn til þess að gifta hjón nýlega; drakk sig útúr
fullan, setti þeim tíu dali, og svo eru þau ekki viss
um hvort þau eru gift eða ekki, eftir alt saman.
Á sunnudaginn var lét hann fólkið skriftast fyrir
sér; þaö var langt síðan það hafði haft tækifæri til
þess og það kom i stórum hópum. Hann setti tvo
dali fyrir manninn, reyndi aö hafa þaö fimm dali, en
þaö tókst ekki; og nú kemur hann til min og byrjar
á því aö loka skólanum. Þaö getur vel veriö, aö
hann breyti eftir beztu sannfæringu, en aöferöir hans
og háttalag hljóta að standa sönnum framförum fyrir
þrifum. Samt sem áður er sjálfsagt aö láta hann 'hafa
alt það tækifæri sem hægt er, eins og eg hefi áður
sagt.”
“Og á meðan verið er að reyna hann” sagöi
French, “hvað ætlar þú að gjöra á meðan?”
“Á meöan ætla eg aö gutla við lækningar. Viö
höfum io sjúkiinga í hospítalinu — svo ætla eg að
sjá um búöina og mylnuna og veita þá hjálp yfir
höfuð, sem mér er mögulegt. . Ef þessi prestur
reynist vel og verður eitthvaö ágengt S rétta átt, þá
máttu vera viss um þaö, að eg skapa honum ekkert
ónæöi.”
“En ef hann reynist ekki vel?” sagði French.
“Ef hann reynist ekki vel; ja, eg veit ekki” svar-
aði Brown og hallaöi höfðinu aftur á bak í stólnum
og brosti vingjarnlega.
“Eins og þú veizt, er eg fremur gefinn fyrir ró
og friö. Eg vildi heldur aö hann færi í burtu en eg:
á meðan Galiziufólkið býr hérna er það miklu þægi-
legra fyrir mig að vera en fara, og þá kæmi eg lika
upp skólanum aftur.”
French leit á hann meö undrun og aðdáun;
Brown haföi klemt saman varirnar.
“Sver m'ér ef eg held ekki að þú hafir á réttu
að standa” sagöi French, “og eg hekl að eg geti séö
í huga mér siðustu daga þessa pólska prests. Viltu
leyfa mér aö hjálpa þér?”
“Eg veit ekki” svaraði Brown. “En Kalman
getur hjálpaö mér; eg þarf að fá hann núna einhvem
daginn, til þess aö þýða nokkuð fyrir mig. Eftir á
að hyggja, hvar er hann núna? Hann hefir ekki
komið með þér?”
French tók svipbreytingum. “Þaö minnir mig á”
sagði hann. “Én eg kem vér varla aö því aö segja
þaö sem mér býr í brjósti. Þú hefir nógu þunga
byröi aö bera, þó eg bæti ekki á þaö minni eigin
byröi.”
“Hikaöu ekki við þaö” sagöi Brown, og varö
enn þiðari í viömóti en fyr. “Byrðar annara manna
hjálpa til þess að halda jafnvægi, þegar maöur hefir
byröi að bera sjálfur. Þú veizt aö eg er aö eðlisfari
langt of sjálfselskur — hugsa langt of mikiö um
sjálfan mig. — Það er vani; slæmur og Ijótur vani.”
“Faröu norður og niöur Brown meö allar þess-
ar déskotans grillur; að tala um aö þú sért latur og
veiklaður, þaö nær engri átt. Þegar eg hugsa um
það hversu mikiö þú vinnur fyrir aöra og færð ekk-
ert nema óþökk i staðinn, þá get eg ekki aö þvi gert
aö eg dauöskammast mín fyrir þaö hvaö eg ei^gágns-
laus og einskis viröi.” &
“Faröu varlega, maöur, talaöu viröulega um
sóknarfólk mitt; þaö er ekki vanþakklátt. Það er
allra bezta fólk ef þaö fær að njóta sín. Þaö er sér-
staklega þakklátt, og vænsta fólk að mörgu leyti.”
“Já, það er þaö, eöa hitt þó heldur; það veröur
vist dauðfegið að hætta, og þó það skilji þig eftir
hálfdauöan þegar það hættir þá hefir það víst enga
samvizku af þvi.”
Brown andvarpaði.
“Við skulum ekki tala um þaö French” sagði
hann, “það er of nýtt til þess aö tala um það — of
viðkvæmt. Hvað er það sem gengur aö þér?”
“Já, þaö er nú svona” svaraði French, “eg veit
varla hvernig eg á að byrja. Þaö er KaTman”. Brown
hrökk viö eins og komið heföi veriö viö hjartað á
honum.
“Er hann veikur?”
“Nei, nei, Kalman veikur; nei, engin hætta á
því ! Hann er hraustur eins og hestur. En sann-
leikurinn er sá að hann þarf breytingu.”
“Hvaö meinarðu?” sagði Brown áhyggjufullur.
“Þaö er svona; hann er aö þroskast og orðinn
stóreflis strákur; bráöum orðinn sextán ára. Hann
er heilmikill maöur að mörgu leyti, og þó hann sé
ágætur strákur og regluleg fyrirmynd aö siðferði, þá
vildi eg samt að hann væri dálítið öðruvísi; hann er
ekki alveg eins og vera ætti.”
“Það er nú svo meö okkur alla” sagði Brown
rólegar.
“Það er satt, að því er mig snertir” svaraði
French. “Eg veit ekki um þig. En það er bezt aö
halda áfram. Pilturinn er vandræðakgur fauti í
geöinu; og hvað lítið sem fyrir kann að koma, er
hann kominn út í dýrslegustu áflog undir eins.”
“Áflog viö hvern?” sagöi Brown, “við þig?”
“Ó, láttu nú ekki svona” sagði French, “þú veizt
betur; nei, hann flýgst ekki á viö mig; hann lendir
í áflogum viö þetta Galizíufólk; og það er ljótur að-
gangur. Til dæmis í vikunni sem leiíS—■-Já—eg—það
var”. French átti bágt meö að koma orðum aö því
sem hann ætlaði að segja.
“Eg frétti þaö” sagði Bro.wn. “Mér var sagt
að pilturinn heföi verið drukkinn, en þú samt langt-
um meira.”
Brown gaf það til kynna í röddinni aö har.n áliti
þetta ljótt.
“Eg veit hvaö þú hugsar, Brown, sagði French;
“og þaö gjörir mér þungt í huga. Pilturinn er aö
komast út á villigötur og mér datt í hug aö þú gætir
ef til vill haft áhrif á hann. Eg er ekki vel til þess
fallinn aö hjálpa honum í þessu efni, en þú getur
þaö.”
French haföi gleymt öllum varnargögnum, sem
hann hafði hugsaö upp áöur.
“Sjáðu nú” sagði 'hann loksins vandræðalega.
“Hérna er bréf sem eg fékk fyrir fáum dögum. Eg
vildi aö þú vildir lesa seinustu siöuna. Þar sérðu
þau vandræði sem eg er í. Þaö er frá tengdasystur
minni, og hún er náttúrlega í vanda stödd; hún getur
ekki getiö því nærri sem til þess þarf aö skilja aö
þetta er eðlilegt. En svo veizt þú aö kvenfólk skilur
ekki karlmenn fullkomlega. Það skilur ekkj. eðli
þeirra og upplag. Þú veizt hvaö eg meina; en lestu
bréfið. Eg býst viö aö þú vitir hver hún er. Þaö
var hún sem sendi Kalman út hingaö til þess aö
bjarga honum frá óreglu, sællar minmngar.”
Brown tók við bréfinu og las það; hann lagði
það frá sér, Ias þaö aftur og sagði svo blátt áfram:
“Þetta er býsna gott! Þessi kona veit hvaö hún
á aö gjöra. Hún deyr ekki ráöalaus. En hvaö er aö?”
“O, það er náttúrlega alt haugavitleysa.”
“Hvaö er haugavitleysa?” spuröi Brown, stuttur
í spuna. “Meö þá ábyrgð sem á þér hvílir, eða hvað?”
“Vertu nú rólegur, Brown” sagöi French. “Mér
er ant um að þú skiljir mig.”
“Jæja, haltu þá áfram, French,” sagði Brown,
og French byrjaði á aðalatriðinu, sem honum þótti
vera. Hann setti upp nokkurs konar tignar- og al-
vörusvip og lögmannsblæ í röddina, og talaði eins og
hann væri aö verjá sakamál.
“En eins og þú skilur, þekkir hún mig ekki;
hefir ekki séð mig í fimtán ár. Og eg er hræddur
um að hún haldi aö eg sé hálfgerður dýrölingur. En
þú veizt þaö nú, Brown, aö eg er það ekki.” Brown
hneigði höfuöiö og deplaði aygunum til samþykkis
og horfði stööugt á French. “Og eg veit þaö ósköp
vel líka, og eg ætla ekki aö hræsna frammi fyrir
nokkrum lifandi manni.”
“Það er alveg rétt” sagði Brown. “Mún biður
þig þess heldur ekki.”
“Það er þvi i þessu efni, sem eg þarf aö biðja
þig hjálpar.”
“Vissulega” svaraði Brown. “Þér er óhætt aö
treysta mér að eg skal gera fyrir þig alt sem eg get.
En þaö kemur ekkert málinu við, eftir því sem mér
getur skilist. Ekki einu sinni óbeinlinis.”
“Hvað áttu viö?”
“Spurningin er ekki nú hvaö eg ætli að gjöra í
þessu máli.”
"Hvað get eg gjört” sagöi French, og lagði niö-
ur allan hátiðissvipinn. Helduröu aö eg ætli virki-
lega að leika einhvern háheilagan siöferöispostula í
augum sveinsins, og gerast bölvaöur hræsnari?”
“Hver er aö biðja þig um þaö?” svaraði Brown
með fyrirlitningarblæ í málrómnum. “Vertu ærlegur
og einlægur í þessu máli.”
“Láttu nú ekki svona, Brown, víð skulum ekki
vera að snúa út úr hvor fyrir öðrum. Skoöaöu máliö
meö skynsemi. Eg kom til þín að leita hjálpar, en
ekki til að —”
“Þú mátt treysta því að eg skal hjálpa þér eins
og eg get” sagöi Brown hiklaust. “En viö skulum
skoöa málið frá þinni hlið.”
“Jæja” sagöi French. “Viö skulum miðla mál-
um í þessu. -Eg skal takast á hendur aö sjá piltinum
fyrir líkamlegum þörfum og veraldlegum, ef þú vilt.
Eg skal kenna honum aö sitja á hesti, skjóta, slást
og vinna það sem fyrir kemur; í fám orðum menta
hann í öllu praktisku, ef þú tekst á hendur að sjá um
siðferðishliðina.”
“Með öðrum oröum þe’gar um siöferði er aö
ræða, þá hugsarðu þér aö skerast úr leik og svíkjast
um skyldu þína.”
French blóöroönaði, en sat þó á sér.
“Fyrirgefðu mér, Brown” sagði liann rólega og
stillilega. “Eg kom til þess að tala um þetta viö þig
eins og vin; en ef þú vilt ekki —”
“Blessaöur vertu; eg bið þig að fyrirgefa hvern-
ig eg tala; en eg sé það i hendi minni að þetta getur
orðiö alvarlegt; eg sé það eins vel í huga mér eins og
eg horfi á þig, hverju eg ætti að svara þér. Þaö er
málefni sem mér hefir búið í skapi í marga mánuði
og ætlað að tala um viö þig, og eg segi þér þaö ekki,
nema því að eins að þú óskir þess.”
Þeir stóðu andspænis hvor öðrum, og horfðu
hvor á annan, rétt eins og þeir ætluöu aö fara að
reyna sig á einhverju og væru aö mæla afl hvor
annars.
“Láttu þaö flakka!” sagöi French loksins, “viö
hvaö ertu hræddur?” 1
Þaö var að heyra á röddinni að honum liöi illa.
“Hræddur” svaraöi Brown með ákafa, “eg er
ekki hræddur viö þig, heldur viö sjálfan mig.” Hann
þagði nokkur augnablik, eins og hann væri að ráögast
um eitthvað við sjálfan sig. Svo hóf hann skyndi-
lega máls aftur stillilega, staðfastlega og alvarlega:
“Vertu fyrst og fremst viss um það” sagöi hann, “aö
eg skal vera reiðubúinn að hjálpa þér meö Kalman,
eins og mínir kraftar frekast leyfa, og sjá um siðferði
hans eöa uppeldi að því leyti, eins og hann væri mitt
eigið barn.
En hvernig er það þá meö þann partinn, sem þú
átt að annast?”
“Hvaö, eg —”
“Eitt augnablik enn; hlustaðu á mál mitt til enda.
Iivort sem það verður til gæfu eöa glötunar, þá hefir
þú lif þessa pilts í hendi þér. Hefuröu nokkurn tima
veitt því eftirtekt, hvernig hann hagar sér þegar hann
er á hestbaki? — Þaö er þín skylda. Hvernig hann
gengur, alveg eins og þú. Hann talar eins og þú, það
er að segja orðatiltæki hans og jafnvel málrómur er
auðsjáanlega frá þér. Og hvernig gæti paö líka veriö
öðruvísi? Hann dáist aö þér; það veizt þú, hann
lagar sjálfan sig eftir þér. Og taktu nú vel eftir hvað
eg segi: Þótt hvorugur ykkar viti þaö, þá gjörir þú
hann aö því sem hann verður; meira að segja þótt
'hvorugur ykkar ætlist til aö það verði. Og þaö eru
forlög þín, French, aö Iáta hann líkjast þér.”
“Bíddu svolítið, French”, sagði Brown; blíðan
var horfin af andlitinu og alvara komin í staöinn.
“Þú biður mig að kenna honum siðgæöi. Sannleik-
urinn er sá að- við erum báðir að kenna honum. Af
hverjum heldurðu annars aö hann læri? Þetta at-
riði er oftast hræðilega misskiliö. Hlustaöu nú á mig
á meðan eg læt sem eg sé aö kenna. Við skulum
hugsa okkur aö það byrji svona: “Kalman, þú átt
ekki að drekka áfengi; þaö er dýrslegt og 1 jótt; það
er siöspillandi!” “Uhm!” svarar hann, "Jach drekk-
ur áfengi og þess vegna gjöri eg það líka.” “Kalman!”
segi eg, “blótaðu ekki!” “Hvaöa vitleysa!” segir
hann “Jack blótar”. “Kalman” segi eg, “vertu
sannur maður, einlægur, sjálfsafneitandi, virðingar-
verður, óeigingjarn”. Hann svarar; já, svarar hverju?
Hann svarar alls ekki; svarar aldrei; hann segir ekki:
“Jack er fyllisvín, blóthundur, eigingjam, óráðsíu-
maöur.” Nei, hann segir þaö ekki, af því honum
þykir vænt um þig, en hann verður eins og þú, hvað
sem eg reyni aö kenna honum, hvernig sem eg reyni
að telja um fyrir honum. Þetta er sú bölvun sem þú
uppskerð fyrir óreglu þá, sem þú sáir. Ábyrgö; guö
hjálpi þér! lestu bréfiö aftur. Þessi kona hefir
skarpa sjón; hún veit hvað hún er aö fara. Þaö er
heilagur sannleikur sem hún segir. Hlustaðu nú.
“Ábyrgðina á því hvaö þú lætúr hann verða, hlýtur
þú aö bera; guð lagði þér þá byrði á heröar, en ekki
eg.” Þú getur neitað þessari ábyrgö; þú getur verið
of ístöðulaus, of einráður, of eigingjain, til þess að
fordæma drykkjufýsn þína sjálfur, en undan ábyrgö-
inni getur þú aldrei losnaö; þú getur aldrei flúiö hana
fremur en þú getur flúið sjálfan þig. Og engin lif-
andi manneskja, hvorki karl né kona, getur leyst þig
undan þessari ábyrgö.”
French stóð steinþegjandi og hreyfingarlaus
nokktir augnablik. “Þakka þér fyrir” sagöi hann,
“þú hefir sýnt mér syndir mínar, og eg ætla ekki aö
leitast viö aö hylja þ«er; eji í nafni hins eilífa verð
eg aldrei annað en eg sjálfur, hvorki frammi fyrir
þér né nokkrum öörum manni.
“Hvaöa sjálfur?” spuröi Brown, “dýriö eöa
maðurinn ?”
“Þaö er ekki atriðið” svaraði French. “Eg leik
engan hræsnara, eins og þú ætlaöist til aö eg gjöröi.”
“Jack French” sagöi Brown, “þú veizt aö þú ert
aö tala lýgi frammi fyrir guði og mönnum.”
French steig fram skyndilega og færöi sig nær
'honum.
“Brown, þú verður að biðja fyrirgefníngar” sagöi
hann í lágum, ákveðnum rómi. “Þú veröur aö biöja
fyrirgefningar undir eins.”
“French, eg skal undir eins biöja fyrirgefningar,
ef þaö er ekki satt, sem eg hefi sagt.”
“Eg get ekki kapprætt þaö viö þig, Brown”, sagði
French, og lýsti röddin óstöðvandi, þungri heift.
“Eg líð þaö ekki aö nokkur maöur kalli mig lygara.
Haltu upp höndunum!”
“Ef þú ert maður, French” sagöi hann stillilega,
“Þú bíddu eitt augnablik. Lestu bréfið þitt aftur.
Biður hún þig aö vera hræsnara. ? Biöur hún þig ekki
einungis aö vera maður? og er þaö ekki einmitt það,
sem eg er líka að biðja ]>ig um? að vera maður, og
breyta eins og maður.”
“Þetta er ekki til neins, Brown, það er of seint
að kappræöa þaö. Þú kallaöir mig lygara.”
“French, eg skal biöja þig fyrirgefningar á því
sem eg sagöi rétt núna” sagöi Brown. “Eg sagöi að
þú vissir að þú værir að fara meö lýgi. Eg tek þaö
aftur og biö fyrirgefningar. Eg get ekki skilið aö
þú hafir vitað þaö. En samt sem áður var það sem
þú sagðir ósatt. Enginn maöur biður þig að vera
hræsnari, og þess ertu ekki beðinn í þessu bréfi
heldur. Þú sagöir að eg heföi beðið þig þess. Það
var ósatt. Ef þú hefir nú tilhneigingu til þess að
gefa mér snoppung, þá er þaö guðvelkomið.”
French stóð sem steini lostinn. Hann hafði tæp-
lega vald á sjálfum sér fyrir reiði, en hann vissi að
þessi maður hafði rétt að mæla.
Fáein augnablik stóöu þeir hvor irammi fyrir
öörum og horföust í augu. Alt í emu var eins og
einhver rödd talaði í innra manni Browns; hann rétti
fram höndina, breytti skyndilega röddinni og sagöi:
“Mér þykir þetta ákaflega leiöinlegt, French, við
skulum gleyma því.”
French lét sem hann sæi ekki höndina, sem
Brown rétti honum; snéri burt steinþegjandi, stökk
á bak hesti sínum og reið af staö.
Brown stóð og horfði á eftir honum þangaö til
hann hvarf úr sýn:
“Guð almáttugu r fyrirgefi mér!” sagöi hann.
“Hvernig gat eg farið svona að ráði minu! eg hefi
tapað honum, og drengnum lika.”
Svo fór hann inn í skóginn; hann kom heim til
konu sinnar og barna seint um kveldið, þreyttur hug-
sjúkur og sorgbitnari en svo að hann gæti neytt
svefns eða matar.
Dr.R. L. HUR5T,
Member of Royal Coll. of SwrgeoM
Eng., útskrifaöur af Royal CoIIege
Physicians, London. Sérfræöingur i
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portagje
Ave. (á móti Eaton’sJ. Tals. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
Islenzkir lógfræBingar,
Skrifstofa:— Room 8n McArthur
Building, Portage Avenue
áritun: P. O. Box 1656.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
ÓLAFUR LÁRUSSON
°g _
BJÖRN PÁLSSON ::
YFIRDÖMSLÖCMENN
Annast IögfTæðisstörf á Islandi fyrir ] J
Vestur-Islendinga. Otvega jarðir og
hús. Spyrjið Lögberg um okkur.
Reykjavik, - lccland
P. O. Box A 41
GARLAND & ANDERSON
Arni Anderson E. P. Garlané
LÖGFRÆÐINGAR
801 Electric Railway Chambera
Phone: Main 1561
XV. KAPÍTULI.
I
%
Stúlkan með briína hárið.
Fréttir um það að menningin væri að færast
vestur á bóginn höföu heyrst upp í landiö við og viö
frá aðalbratitinni, og alla leið til Vegamóta, og höföu
jafnvel komist alla leið upp aö Nátthaukagili; auð-
vitað var það þannig, aö þegar frétt kom um eitthvert
menningarnierki, sem þar ætti aö ske, var næsta
fréttin sú, að því heföi verið frestaö uiu eitt eða
tvö ár.
Joseph T. Thorson
íslenzkur Iögfræðingur
Áritun:
MESSRS. McFADDEN & THORSON
706 McArthur Itullding
Winnipcg, Man.
Phone: M. 2671.
Dr. B. J.BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
TELEPBOFE GARRY380
Office-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Það var Mackenzie sem flutti fréttina um fyrstu
framfarir, sem í virkileika komust i framkvæmd.
/
Heimili: 7 76 V.ctor St.
Telepbone garry 381
Hann sagði frá þvi aö maöur væri meö rifiö
flag hinum megin viö giliö, og anriar með svolítinn
staur eöa eitthvað þvi líkt og tveir eöa þrír menn á
eftir honum. Þetta var um vor, áöur en snjór var
horfinn til fulls.
“Þetta eru gleöifréttir!” sagöi French. “Þetta
hugsaði eg altaf ! Það eru mælingamenn fyrir járn-
brautarfélag; svo þeir eru þá loksins komnir.”
“Og hvað á þaö að þýöa?” spuröi Mackenzie
áhyggjufullur.
“Það eru mennirnir sem mæla það út, hvar bezt
sé aö leggja járnbrautina” svaraði French.
Mackenzie var dapur í bragöi: “Og þeir ætla þá
að byggja jámbraut i gegnum landið okkar?”
“Já, þvert yfir það” svaraði French, “alveg þar
sem þeim sýnist”.
‘Það var nú það. Þeir skyldu svei mér sjá það
ef þetta væri mitt land, hvort þeir legðu járnbraut í
gegn um það. Nei, það yrði ekki af því.”
“Þú gætir ekki bannað þeim það, Mack” sagði
French. “Þeir hafa alla stjórnina að baki sér.”
“Eg skyldi bara setja einhvern tálma á veg þeirra
og skamma þá eins og hunda” sagði Mackenzie.
“Það veröur ekkert svigrúm í landinu lengur, og
ómögulegt aö sofa á nóttinni fyrir skröltinu í bölvuð-
um vélunum.
Mackenzie hafði rétt fyrir sér. Þetta flagg sem
hann sá var mælingamanna flagg, það veifaði gamla
tímanum á brott og birti þeim ný.ja að koma. Gamla
frjálsa lífið, hið eina líf sem Mackenzie þekti, þar
sem vilji hvers manns voru þau einu lög, sem hann
þekti að beygjá sig undir og þar sem lögum var fram-
fylgt með afli hinnar hægri handar. Já, þetta lif
átti að kveðja. Það átti ekki að hafa griðland leng-
ur á sléttunum. Þessar endalausu sléttur, sem al-
frjáls vindur þaut yfir, áttu nú að verða bústaður
ótal bæja og býla. Mackenzie og allur hans heimur
varð nú að hverfa í þeirri mynd sem hingaö til haföi
tíðkast
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJ0RN80N
Office: Cor, Sherbrooke & William rRLEPHONEi GARRY 32»
uince timar: 2—3 og 7—8 e. h.
Hcimi i: Ste 1 KENWOOD AP’T'S. Maryland Street
TKI.EPHOIS-EI GARRY T03
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka áherzlu & M
selja meSöl eftir forskrlptum lækna.
Hin beztu meíöl, sem hægt er aB tK,
eru notuS eingöngu. pegar \>6r konvlS
meS forskrlptlna til vor, megiS
vera viss um aS fá rétt þaB sem lnka-
Irlnn tekur til.
COLCLEUGII & CO.
Notre Dame Ave. og Sherbrooke M.
Phone. Garry 2690 og 2891.
Giftingaleyfisbréf scld.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J Áargent Ave.
Telephone Áherbr. 940.
I 10-12 f. m.
Office tfmar -< 3-6 e m
( T-9 e! m!
— Heimili 467 Toronto Street —
WINNIPEG
telephone Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave 8t.
Suite 313. Tals. main 5302.
Rauöskinninn og buffalodýrið uröu að lúta í
lægra haldi. Þeirra dagar vorti þegar taldir. Hjá
Jack French olli þessi breyting margháttuðum tilfinn-
ingum. Honum hraus hugur við þVí að skilja við
hið óbreytta, einfalda, óhindraða sléttu- og skógalíf
hjarðmannsins. Þetta líf hafði hann kosið sér fyrir
tuttugu árum, þegar hann yfirgaf lifnaöarháttu, sem
honum fundust tilkomulitlir, tilgerðarlegir og úreltir.
Þótt þaö væri talin sömenning. En á hinn bóginn
bauö hann það alt innilega velkomiö í huga sínum,
sem hann hélt aö gæti orðið til gæfu og ánægju og
nýrra tækifæra fyrir Kalman — piltinn sem hann
elskaði sem sitt eigiö lífsafkvæmi.
Lögberqs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
Drt Raymond Brown,
Sérfræöingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
326 Somerset Bldg.
Talsími 7282
Cor. Donald & Portage Ave.
Heima kl. 10— 12 og 3—5
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
sebir Kkkistur og annast
jm útfarir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selar hann allskonar
minnisvaröa og legsteina
Ta a Ho mlli Qarry 21B1
1, Office „ 300 og: 370
H. J. Pálmason
Chartered
Accountant
807-9 Somerset Bldg. Tals. 273g