Lögberg - 08.10.1914, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 8. OKTÓBER 1914
LÆKNIRINN.
SAGA FRA KLETTAFJÖLLUM
eftir
RALPH CONNÖR
“Fariö frá! Geriö ekki þröng, svemarr Náiö í
brennivín, einhver ykkar-’, sagöi Dr. Trent. “Eg hef
aldrei séð huglausari hrotta. t>ú ert stétt þinni til
skammar, Bulling.’’
“Op eg þakka. Eg þarf ekki þíns vitnisburðar
viö, Trent.’’ svaraöj Bulling hæðilega.
En Trent lét sem hann heyrði ekki til hans, og
haföi sig allan viö aö sinna Barney, er hann fór að
rakna viö. Samt liðu nokkrar mínútur áöur en hann
gat risið upp. A meðan fór Bulling og félagar hans
og leituöu sér staðar.
“Hérna, Boyle’’, sagöi Trent og hélt glasi aö
vörum hans er hann settist upp,” súptu betur á, þaö
er brandy og vatn.”
Barney horföi í kringum sig eftir aö hann saup
á og gat ekki áttað sig fyrst í stað. Alt í einu fékk
hann fulla rænu og spurði hvatskeytlega: “Hvar er
hann? Hann er ekki farinn furtu?” Hann tók glas-
ið úr hendi Dr. Trents og drakk í botn. “Færið mér
meira” mælti hann. “Er hann farinn ?” spurði hann
aftur og reyndi að standa upp.
“Hugsaðu ekki um þaö, Boyle, hann er farinn.”
“Bíddu þangað til seinna, Barney”, sagöi Dick í
bænarróm. “Láttu svo búiö standa í kveld.”
I þeirri svipan heyröist til Dr. Bullings og strax
á eftir hlá^ursköll til þeirra sem meö honum voru, frá
laugarhúsinu. Barney stóö á fætur þegar í stað, gekk
aö borðinu, helti brennivíni í glas og drakk það tómt,
teygði svo úr handleggjunum örlitla stund.
“Á, þetta bætti um”, sagði hann og fetaði áleiðis
til laugarklefans, en Dick tók í hann og hélt honum.
“Barney, heyröu hvað eg segi”, mælti hann og
var mikið niðri fyrir. “Hann drepur þig. Lof mér
aö fara í hann fyrir þig.”
“Dick„ skiftu þér ekki af þessu”, sagði Barney
“Vertu óhræddur. Hann skal ekki meiða,mig fram-
ar, en hann skal segja þaö, áöur en úti er.” Með það
“Þú hefir þaö’’ kallaöi Dick í ofsakæti. “Hertu
þig Barney. Þetta er almennilegt. Þú leggur hann
á fimm mínútum.”
“Það er bersýnilegt” sagði Dr. Trent rólega.
Það var auðséð að hann var ánægður með leikinn. '
Dr. Rulling heyrði hvað þeim fór á milli. Hann
dökknaði i framan og rauöir blettir komu fram í
kinnarnar á honum. Hann gat varla náð andanum
og svitinn bogaði af enni hans. Hann fann að hann
mundi ekki geta varist miklu lengur. Eina ráðið var
að gera harða atlögu og gera hana sem fyrst. Hann
varð að vinna bug á f jandmanninum samstundis eða
fara halloka. Náttúran var að hefna sín á honum,
fjrrir hin mörgu brot er hann haföi framið gegn henni.
Bamey haföi fengið margar skrámur á andlitið. En
hann var jafn léttur í spori og snar i snúningum fyrir
þvi. Bulling sá það á andliti hins aö bráðum yrði
hann að taka á öllu því sem hann átti til og beið þess
aö færi gæfist. Það var ekki nema úr einu að velja
fyrir Bulling. Hann smáþokaöi mótstöðumanni sín-
um út undir vegginn, hamaðist af öllum mætti og kom
honum þannig út í eitt hornið á salnum. Nú var
honum sigurinn vís. Eitt högg og alt var um götur
gengið.
“Gættu aö þér, Bamey” öskraöi Dick.
Barney dró sig í kuðung, þaut fram eins og kólfi
væri skotiö, teygði fram hendumar og greip um
kverkarnar á mótstööumanni sínum. “Ha-a” hróp-
aði hann meö dýrslegri áfergi og hélt Bulling svo langt
frá sér, að hann gæti engum höggum viö komið.
“Nú, nú, nú”.' Við hvert orð sem hann hreitti út úr
sér, hristi hann veslings manninn, eins og köttur hrist-
ir mús. Bulling braust um af öllum mætti, sparkaði
og klóraði; en það var alt árangurslaust. Andlitið
varö blárautt; tungan hékk máttlaus út úr munnin-
Hún haföi verið fátæk og engan vin átt. Sál hennar
hafði barist um eins og fugl í búri innan veggja
frænku hennar, þar sem alt var svo reglubundiö og
skorðað. Þá kom dagur hins langþráða frelsis, þegar
hún fór að vinna fyrir sér viö kenslustörf. Fr^lsi og
ást höfðu mætt henni samtímis, frelsi og ást og vinátta
á prestssetrinu og í gömlu Myllunni. Þegar hún
mintist gömlu Myllunnar datt henni í hug eitt andlit.
Hún sá það svo skýrt, þetta látlausa, ástriðuríka and-
lit, og þegar henni datt þaö í hug, færöist nýr bja.mi
yfir andlitiö á henni og hjartað barðist óðara tn áö-
ur. Hún rifjaði upp hvert einasta atvik sem viö hafði
borið um kveldið í tunglsljósinu, þegar verið var að
reisa hlöðuna foröum, þar sem hún fyrst hafði séð
hann. Hún sá hlöðugrindina beinaber^t gnæfa við
himinn. Hún sá fólkið læðast umhverfis hann eins
og skugga. Og hun sá unglinginn sitjandi á tunnu
fyrir utan hlööudyrnar og fanst hún enn heyra óm-
ana frá fiðlu hans. Frá þeirri stund fór hún að
njóta lífsins.
Fleiri fornir atburðir ruddust fram í hugann. Hún
mintist þess, þegar söngkennarinn sat í stofunni hjá
henni, meö bros út undir eyru; hún mundi hvernig
hann lék á hljóðfærið með óhreinu fingrunum; hún
mundi hvað hún hafði vandað sig og reynt að syngja
sem bezt. Henni fanst samskonar kynjatilfinning
fara um sig, eins og þegar gamli kennarinn haföi einu
sinni lagt hendurnar á öxlina á henni og hrópaö meö
titrandi röddu: “Unga stúlka, einhvem tíma mun
allur heimurinn sækjast eftir að hlusta á þig.” Þá
haföi áhuginn vaknaö fyrir alvöru í brjósti hennar.
þá hafði hún farið að hlakka til þeirrar stundar, þegar
allur heimurinn vildi hlusta á hana. Þá komu langir,
þreytandi dagar, vikur mánuöir og ár; hún hafði orðið
aö neita ’sér um flest þægindi og stríö^ viö nemendur
um; hann tók andköf og höndurnar hnigu máttvana! sem enga sönghæfileika höfðu; einhvern veginn varð
niður meö hliðunum. hún aö lifa. Oft haföi hún verið þreytt og rauna-
Haltu höndunum svona” sagöi Barney og linaöi mædd þegar vonimar brugðust ár eftir ár. En verst
á tökunum til að lofa honum að ná andanum, “Viltu
gera það? Hreyföu þig ekki.” Hann herti aftur á
tökunum. “Svona” sagði hann og losaði dálítiö um
hálsinn á honum, “ertu nú lygari? Svaraðu strax.”
Bulling kinkaði kolli ofur hægt og helbláar varirnar
af öllu var aö veröa að þola skjall og fagurgala auð-
mannanna. Hvað hún hafði mikla andstygö á þeim
öllum. Dr. Bulling var ásæknastur allra, en viö hann
var henni verst. Og nú þessar síðustu ráðagjörðir
hans, að koma henni fyrir á Philharmonic. Hún
bæröust lítið eitt til frekari staðfestingar. “Segöu mundi ekki að eins vaxa við það í augum borgarbúa,
það aftur. Ertu lygari?” Bulling kinkaði aftur kolli heldur mundi hún einnig geta fengið vinnu í New
og reyndi að hreyfa varirnar. “Já, þú ert lygari og
raggeit” sagöi Barney alvarlega og beit á jaxlinn.
“Eg gæti kyrkt þig í greip mér, þar sem þú stendur.
En eg vil ekki gera þaö, greyið þitt.” Um leið og
sleit hann sig lausan og fór sem hann ætlaði, til af- liann sagöj þetta, herti hann ofurlítið á tökunum,
reiddi til höggs og sló hann með lófanum á kinnina.
“í öllúm hamingjunnar bænum hættu þessu”
sagði Foxmore. “Nú er nóg komið.”
“Já, nú er nóg komið,” sagði Bamey, og fleygði
manninum hálf meðvitundarlausum á gólfið. “Þaö
er nóg handa honum. Foxmore, eg held þú hafir
hlegið þegar hann fór með þessa hauga lýgi’’ sagði
hann mjúkum og því nær sætum rómi. Það var eins
og ís væri lagöur á brjóstið á mönnunum. “Þú
hlógst, þú varst svívirðilegur dóni. Varstu það ekki?
Svaraðu ?”
“Hvað? Eg—Eg—” sagði Foxmore með öndina
í hálsinum og hröklaðist út i hom.
“Segðu það; flýttu þér,” kallaði Barney og færöi
sig nær honum, “segöu þaö, fljótt.” Fingumir kvik-
uðu í ákafa.
hýsisins. Dr. Bulling var að lagfæra hálsbúnaö sinn
frammi fyrir spegli. Þegar Barney kom inn, snéri
hann sér við.
“Eg sé eftir þessu, Boyle”, sagði hann, ‘*en þú
átt sjálfur sök í hvernig fór, einsog þú veizt.”
Barney gekk rakleitt að honum.
“Eg heyrði þig ekki kalla sjálfan þig lygara.”
“Gáðu að^ þér” kvað læknirinn, “ertu ekki búinn
að fá nóg? ‘‘Þakkaðu fyrir að þú varst ekki drepinn.
Farðu burtu og heim! Eg stunda ekki aö slátra
nautum!”
“Viltu segja að þú sért lygari og það blauöur
lygari ?”
Rómur hans var kuldalegur, og stálharður.
“Heyrið þiö, drengir”, sagöi Bulling og snéri sér
að hópnum, “takið þið þetta flón og haldið honum.
Eg kæri mig ekki um aö drepa hann.”
Foxmore og nokkrir menn meö honum færöu sig
nær Barney. »
“Hættu nú, Boyle”, sagði Foxmore. “Þú sérö
sjálfur. að þetta er ekki til neins fyrir þig.” Hann
tók um handlegginn á Barney.
Barney lagði lófa sinn á bringuna á honum, og
var sem hann ýtti lítið eitt viö honum, en Foxmore
kom hvergi við, fyr en hann skall í vegginn, tíu fet
aftar.
“Farið þið frá!” kallaði Bamey og vék sér hvat-
lega undan þeim sem ætluðu að taka hann. Um leið
tók hann um einn fót á litlu boröi, er þar stóö, veif-
aði því kringum sig, braut það á marmaragólfinu,
steig fætinum á brotin og sleit^borðfótinn lausan með
heljar átaki.
“Þiö skuluð vera kyrrir”, sagði hann lágt, “og
látið þefta hlutlaust, hvað sem i gerist.”
Mennirnir hörfuöu frá og voru steinhissa á
þessum aöförum.
“Hamingjan hjálpi mér!” sagöi Bulling og föln-
aði. 'maðurinn er tryltur. Kalliö á lögregluþjón.”
“Drake, lokaðu hurðinni og fáöu mér lykilinn,”
sagöi Barney.
Barney stakk lyklinum i vasa sinn og snéri sér
að Bulling; varö Bulling þá enn fölari en áöur. “Eg
tek ykkur, sem hér emö staddir, til vitnis” sagöi hann
og snéri sér aö áhorfendunum. “Ef hér veröur fram-
iö morö, þá ber eg enga ábyrgö á því. Eg á líf mitt
aö verja. Þið megið reiða ykkur á að eg slæ hann
til dauös.”
“Nei, Dr. Bulling” sagði Barney og rétti Drakel
þareflið, '‘þú færð ekki að slá mig. Hér fer enginn
York. Nú var þessi sigurstund komin. Bréfið sem
hún hélt á í hendinni sannaði þaö. Hún leit á þaö
enn þá einu sinni og las eina og eina setningu hér og
hvar. “Viö höfum loksins borið sigur úr býtum —
Duff Charrington hefir látið undan — þig vantar
að eins tækifæri — hérna er það — þú getur vel tekiö
aö þér þetta hlutverk.” Hún brosti. Já, hún vissi
aö hún gat gert það. “Og láttu nú ekkert og engan
hamla þér frá að heimsækja Mrs. Duff Charrington
á laugardaginn kemur. Skútan er skínandi falleg og
vel bygð og eg er viss um að Mrs. Cbarrington verð-
ur mjög alúðleg og viðfeldin. Haföu gítarinn meö
þér og ef þú bara vilt vera góð stúlka, þá sé eg þó
tvo daga fram undan, sem vert verður aö muna eftir.”
Hún brosti, en beit á vörina um leið.
“Doktorinn getur verið nógu skáldlegur. En
gætum nú að. Á laugardaginn ? Þá verð eg aö vera
í skútunni allan sunnudaginn. Eg vildi að þau hefðu
tiltekið einhvern annan dag. Margréti er ekki um
það gefið og Barney verður á sama máli.”
Hún rifjaði upp fyrir sér sunnuíagana, sem hún
“Já, já, eg var þaö,” sagði Foxmore, og færöi sig hafði dvalið á prestssetrinu. Aður hafði hún aldrei
enn lengra frá honum.
“Já” hrópaði Barney og var orðinn ramur, “þið
hlóguö að því, þegar ræna átti einstæðings stúlku
nafni sínu og heiðri.” Hann æddi um gólfið sem óð-
ur væri og hópurinn stóð sem þrumulostinn og starði
á hann. “Þiðl eigið ekki skilið aö fá aö halda lífi.
Þiö eruð rándýr. Engin heiðvirð stúlka er óhult fyrir
ykkur.” Hann varö því háværari og óþýöari í mál-
rómi, sem hann sagöi meira. Það lá viö aö hann
misti vald á sjálfum sér. Hann var hræðilegur á að
líta. Augun tindruöu í bláu og blóðugu andlitinu.
Hann færöi sig nær hópnum, beit á jaxlinn og gnísti
tönnum þangað til froðan vall út úr munnvikjunum.
Hálendings eðlið braust fram í honum í sinni verstu
mynd; hann var þyrstur í blóð eins og villidýr.
Flokkurinn hopaði á hæli i hvert skifti sem hann
nálgaðist þá. Þeir voru svo óttaslegnir, aö enginn mQti vjjja sínum, ef það er satt sem Dr. Bulling segir,
þorði að mæla orð frá munni.
vitað hvaö sunnudagur var. Þeir voru gagnólíkir
öörum dögum. Tilfinningar fólks virtust breytast
þann dag og annar blær var á öllu. Kyröin cg frið-
urinn og helgiblærinn, sem gagntók hugi fólksins
þann dag, geröu hann líkan langþráöum hvildarstöö-
um, sem fólkið leitaði til úr hafróti lífsins. Henni
hafði alt af fundist síðan hún dvaldi þar, að hún
yröi að breyta til þann dag. Nei, hún var viss um að
Barney mundi ekki fella sig við þetta. En hún ætti
þó aö geta haft hægt urn sig, þó að hún væri úti á
skútunni.
Hún tók upp annaö bréf; það var í stóru umslagi,
sem var því nær jafn langt og það var breitt. Eg býst
við að þetta sé heimboðið frá Duff Charrington”,
sagði hún um leið og hún opnaði bréfiö. “Bréfiö er
þó myndarlegt, þó aö hún kunni aö hafa gert það á
“Barney“ sagöi Dick loksins meö hægð, “komdu
heim.”
Barney nam staðar og reyndi að átta sig. Hann
stóö steinþegjandi og hreyfingarlaus dálitla stund og
staröi niður fyrir fætur sér. Svo leit hann upp og
starði á doktorinn sem studdist upp við vegginn.
Hann snéri sér ,með hægð við og fór þegjandi út.
“Ef djöfullinn er þessu líkur,, þá langar mig
ekki til að sjá hann” sagði Foxmore. Það var eins
og steini væri velt af brjósti hans.
XI. KAPITULI.
Val Iolu.
hnefaleikur fram. Við fljúgumst á þangaö til þú Iola var bersýnilega ánægö. Bros lék á vörum
getur ekki hreyft þig. hennar og af öllu andlitinu lagöi hlýjan bjarma. Hún
var hjírtanlega glöö. Morgunbréfin lágu á borðinu
Dr. Bulling gat varla stilt sig. En Bamey stóð
rólegur eins og ekkert væri um að vera.
hjá henni. Hún sat fáein augnablik með opið bréf í
“Enn þá eru ekki öll sund lokuð fyrir þér” sagði hendinni og stargi dreymandi augum á trjágreinam
hann. “Viltu segja aö þú sért lygari og raggeit?” af fyrir utan giuggann. Hún vildi eljki hreyfa sig,
Dr. RuIIing leit á hópim, sem stóð skelkaöur á tij þe$s ag draumsýnin skyldi ekki hverfa. Hún haföi
bak við hann. Hann hikaði örlitla stund. en sagöi hal]að séf aftur á bak j stóHnn og rifjaSi upp fyrir
síöan með drambi og þótta: “Nei, fari þaö í vjgbur8i H8na tímans Hinir æskudagar,
Komdu ef þu bara þorir! gem hún hafgi eytt suSur j iandi sindist j feikna
Barney var ekki lengi að hugsa sig um. Hann
hljóp á mótstöðumann sinn, hringsnérist meö hann
um þvert og endilangt gólfiö og veitti honum svo
harðar atlögur og tíðar, að hann gat varla náð andan-
fjarlægð. Hún mundi eftir þegar faöir hennar var
borinn út í svartri kistu og hún varö aö yfirgefa stóra
húsiö meö hvítu svölunum og setjast aö langt norö-
ur í landi. Þaö var fyrsta, eöa aö minsta kosti
Líu*f,öjl?-Bullingmundiekki5tandjþyngsta sorgin sem hún mundi eftir. Henni stóöu
ast þennan leik til lengdar.
Hún hallaði sér aftur á bak í stólinn, og horfði
dreymandi augum fram á sigurbraut sína. Vissulega
var heimurinn að nálgast til að hlusta á hana. Alt
sem hún hafði lesiö um hinar miklu söngmeyjar,
Patti, Nilsson, Rasa, Trebell^ Sterling, þyrlaöist upp
í huga hennar. Hún sá auðmenn og stórmenni víörar
veraldar krjúpa þeim aö kné og hún sá þær baöa í
auðlegð og allsnægtum og njóta alls þess bezta sem
heimurinn hefir að bjóöa. Loksins lá leiðin opin
fram undan henni. Hún þurfti ekki annaö aö gera |
en halda áfram. Vinna? Hún vissi gjörla að hún
varð aö leggja hart á sig. En þá lexíu haföi hún lært
á umliðna tímanum. Hún vissi hvaö þaö var að vinna
dag og nótt. Hún vissi hvaö þaö var að neita sjálfri
sér um öll þægindi sem hún þráði, og það sem erfið-
ast var af öllu, aö brosa viö þeim sem hún fyrirleit.
Alt þetta ætlaði hún enn aö bera með þolinmæði.
Þeir dagar voru í nánd að hún gat notið þess sem hún
þráöi og gert það sem henni sýndist.
Hún leit á hin bréfin á borðinu. “Barney” kall-
aði hún upp yfir sig og tók eittj bréfiö. Hún iékk
undarlegan sting í hjartaö. “Barney minn”. Henni
datt eitthvaö í hug, svo aö hún opnaði bréfiö ekki
strax. Hvar hafði Barney veriö á framtíöar mál-
verkinu, sem hún hafði verið að draga upp? Hún
varð alveg hisst•; Barney haföi ekki verið þar.
“Auövitaö verður hann þar” sagö hún; henni var
órótt. Henni fanst hún ekki almennilega geta komið
honum þar fyrir. Sumar söngkonur voru giftar; en
bændumir voru venjulega eins og skuggi á leið þeirra.
boösmenn og dæmi voru til að bændurnir voru æöstu
þjónar þeirra. Iola brosti gletnislega. Bamey mátti
ekki gera neitt af þessum auðviröilegu smástörfum.
Skyldi hann nokkurn tíma verða maðurinn hennar?
Augu hennar glitruðu og roði færðist fram í kinn-
arnar. Maðurinn hennar? Já vissulega, en ekki
strax. Hún varð enn að vera nokkur ár frjáls og
óbundin til að geta lært og — ja-á — þaö var betra
að vera öllum óháð þangað til hún hafði unnið sér
frægð og komist á sina hillu í veröldinni. Þegar hún
gat sest að fyrir fult og alt, þá gat Barney komið til
hennar.
En skyldi nú Barney vilja fallast á ráðagerðir
hennar? Þó að hún vissi að þau unnui hvort ööru
hugástum, þá var hún ekki viss um hvemig hann
mundi taka þessu. Hann var svo hægfara, en þó
stööugur og þungur á bárunni. Síðustu þrjú árin
hafði hún oft reynt þetta. Hún hafði oft reyntj að
draga hann frá vinnunni og koma með sér á skemt-
anir; það var henni fyrir svo miklu, en hann mat þaö
einskis. En hún hafði jafnan borið lægra hlut. Hann
var eins önnum kafinn við vinnu sína og hún við list-
ina, en á ólíkan hátt. Fyrir hann var vinnan næg
verðlaun; fyrir henni var vinnan vegur til umbunar.
Barney lét sér nægja að öðlast dálítið meiri þekkingu,
æfa fingurnar ofurlítið; það var honum nóg. Iola
stundaöi starf sitt og neitaði sér um flest þægindi; en
hún hafði stööugt annað augað á því hvað sagt var
um hann. Hún varö að bíða launanna þangað til hún
hafði dregið allan heiminn að fótum sér til að hlusta
á sig. Barney var allur í vinnunni, hvað sem fram-
undan kunni að vera. Engin slík ástríða ásótti Iolu.
Og þó að henni sárnaði þrályndi hans, þá var hún í
hjarta sínu hrevkin af þessu þreki, sem hún gat hvorki
beygt né brotið. Nei, Bamey var ekki hentugurt til
að hafa í vasa sínum>; það var erfitt fyrir konu að
vefja honum um fingur sér.
Hvar átti hann þá að vera samkvæmt þeim upp-
drætti sem hún hafði gert af framtíðinni? Hún varð
hissa, þegar Hún sá, að uppdrátturinn var fullkominn,
þó að hann væri þar ekki. Fullkominn? Nei, nei.
Ef hún átti að lifa án hans, þá yröi líf hennar eins og
hús, sem einn veginn vantar í. Á þessum- náms og
erfiðisárum, þegar Barney haföi að . eins séð hana
einstöðu sinnum, þá hafði hún fundið betur og betur,
að allar hugsanir hennar og lif snérust um hann.
Þegar aðrir höfðu dáðst að framförum hennar, þá beið
hún eftir því, hvað Barney segði. Og þó að hann kynni
að þykja daufur og klunnalegur hjá þeim sem hún urn-
gekst, þá miðaði hún þó ávalt dóma sina um menn við
hann. Þó að hann væri ófágaöur og svo framúr-
skarandi ófróöur um samkvæmislífið og metti það
einskis, þá var ráðvendni hans og drenglyndi svo mik-
ið, ekki sist þegar kvenfólk átti í hlut, að hún gerði
meira en elska hann; hún bar lotningu fyrir honum.
En um fram alt leitaði hún hjarta sínu hvíldar hjá
honum. Hún vissi aö hún átti ást hans alla og óskifta.
Hann mundi aldrei bregðast henni. Hún gat ekki
þurausið þann brunn. En þá kom aftur spurningin
um það, hvað hún ætti að gera af honum á meðan
heimurinn væri að bera hana upp og fram á braut
sigurs og frægðar. “Flann verður bara að bíða“—
viö veröum að bíða” sagöi hún; henni ofbauð hvað
fyrri setningin var harðýðgisleg. Hún vissi ekki hve
mörg ár þau kynnu að verða að bíða. En inst í hjarta
sínu bar hún þann óbifanlega ásetning, að ekkert
skyld^geta meinað henni aö ná því takmarki, sem hún
hefði sett sér og þráð svo lengi, og liöið svo mikið
fyrir.
Hún opnaði bréfið í hægðum sínum. til þess að
njóta ánægju óvissunnar sem allra lengst.
“Elsku Iola!
Eg hefi alt af sagt þér sannleikann. Eg gat ekki
heimsótt þig i gærkveldi; eg get það ekki heldur í
dag, og ef til vill ekki heldur tvo næstu dagana, af
því að andlitið á mér er svo afskræmt. Eg er svona
vegna þess, að í fyrra kveld laug Dr. Bulling upp á
þig. En neyddi hann til að kyngja lýginni aftur og
við það fékk eg þessar slæmu skrámur; en þaö er
engin hætta á ferðum. Eg býst við aö læknirinn og
vinir hans muni gæta betur aö framvegis, hvaö þeir
segja, að minsta kosti þegar eg er nærstaddur. Hug-
arfar og líferni Dr. Bullings er óhreint. Hann ætti
ekki að fá að vera með siðuðu fólki. Eg hafi bannaö
honum skriflega aö tala viö þig á manna mótum. Þú
veist hvernig þú átt aö taka honum ef hann reynir
það. Eg veit að þú hefir óbeit á þessu. Það er sárt
að verða að kvelja þig; en eg verö að gera það; þetta
mátti engin segja þér annar en eg. Eg vildi að eg
gæti borið það alt fyrir þig, yndið mitt. Eg get ekki
skilið að þaö sé nauðsynlegt fyrir þig aö hafa nokk-
uö saman við Dr. Bulling að sælda, eða hans líka.
Þeir- þurfa ekki aö hlusta á þig, til þess að þér takist
aö komast áfram á listabrautinni; ef þeir þurfa þess,
þá er betra aö gefast upp og falla. Þegar mér batn-
ar svo, að þú getir litið á mig, þá skal eg koma. Vertu
sæl. Það er hart að göngú, að geta ekki heimsótt þig.
Þinn elskandi
Barney.”
Dr.R, L. HUR5T,
Member of Royal Coll. of Snrgeosa ,
Eng., útskrifaður af Royal College
Physicians. London. Sér fraeðingur i
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg. Portaf*
Ave. (i móti Eaton’sj. Tals. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenzkir lógfræSingar,
Skrifstopa:— Room 811 McArthur
Building, Portage Avenue
Áritun: P. O. Box 1650.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
i ÓLAFUR LÁRUSSON
og
BJÖRN PÁLSSON
YFIRDÓMSLÖGMENN
Annast IögjFrœðÍMtörf á Islandi fyrii
Vestur-Islendinga. Otvega jarÖir og
Kús. Spyrjið Lögberg um okkur.
Reykjavik, . lceland
P. O. Box A 41
♦♦♦♦♦♦♦ ♦
GARLAND & ANDERSON
Arni Anderson E. P. Garlaed
LÖGFRÆÐINGAR
801 Electric Railway Chambars
Phone: Main 1561
Joseph T. Thorson
íslenzkur Iögfræðingur
Árttun:
MESSRS. McFADDEN & THORSON
1107 McArthur Bullding
Wlnnipeg, Man. s
Phone: M. 2671.
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
TELEPBONE GARRY3SO
Office-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: 776 Victor St.
Telephoke garry 321
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJ0RN80N
Office: Cor, Sherbrooke & WiUjam
l’ELEPHONEi GARRY BSp>
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h
Heimi i: Ste T KENWOOD AP T'I.
Maryland Street
rni.EPHONEi GARRY T63
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka áherzlu 4
selja meSöl eftir forskriptum lœkna
Hln beztu metiöl, sem hægt er aB tk,
eru notuB eingöngu. pegar þér korsíí
með focskriptina til vor, megið
vera viss um að t& rétt það sem laka-
irinn tekur tll.
COLCI.EUGH & CO.
Notre Dame Ave. og Sherbrooke St
Phone. Garry 2690 og 2891.
Glftingaleyfisbréf seld.
Dr. W. J. MacTAVISH
Offick 724J Áargent Ave.
Telephone Áherbr. 940.
( ,0-12 f- m.
Office tfmar -j 3-6 e. m.
( 7-9 e. m.
— Hbimili 467 Toronto Street —
WINNIPEG
TKLEPHONK Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG
Portage Ave., Cor. Hargrave 8t.
Suite 313. Tals. main 530,
I
I Dr, Raymond Browi
SérfræBingur í augna-eyra-nef- c
háls-sjúkdómum.
jj 326 Somerset Bldg,
» Talsími 7282
Cor. Donald & Portage Ave.
k Heima kl. 10— 12 og 3—5
Hfandi fyrir hugskotssjónum hinir daufu æskudagar. Sumar notuSu Þá s«m fjárhaldsmenn sína eða um-
Lögberqs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVl
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAX!
A. 8. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
selur líkkistur og annast
jm ötíarir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarOa og legsteina
r» ». He'mili Qarry 2161
11 Office „ 300 og 376
H. J. Pálmason
Chartereó
Accountant
807-9 Somerset Bldg. Tals. N|. 273g
♦♦♦»♦♦+♦♦*♦♦♦♦♦