Lögberg - 15.10.1914, Side 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. OKTÓBER 1914
7
í Winnipeg—
Qott Kaffi
í síðustu tvo mánuði hefir verið
mjög erfitt að fá hreint og gott kaffi
í borginni.
En nú getum vér látið yður í té
betra kaffi en áður hefir verið á boð-
stólum, fyrir sama verð og áður.
Elckert styrjaldar verð hjá oss.
35c pundið eða 3 pund
fyrir $1.00
40c pundið, eða 3 pund
fyrir $1.15
Ábyrgst, að öllum líki það, eða pen-
ingum skilað aftur.
Vér flytjum einnig inn góð-
ar tegundir af Te og Cocoa.
Vér böfum til
tilbúinn “Pudding”
(með hvaða keim sem er.)
Hreinasta ‘Extraút’
(allar keim tegundir.)
Og einnig hið víðfræga Kanadizka
“Maple Syrup”
Spyrjið kaupmann yðar eftir vörum
vorum. Þær eru ágætar og verðið er
lágt.
! hjartaS berst í ákafa. En sólin skin
■ mild og blíö og fuglarnir svífa í stór-
! um hópum áleiöis að kóginum; þar
'i viröist ríkja friður og engin hætta
vera á feröum.
Búm, búm og aftur búm. Fall-
byssurnar eru teknar til starfa. Eru
þaö okkar fallbyssur eða óvinanna?
Enginn veit þaö. Svo heyrum viö
sama hljóöiö aftur. Þá komumstviö
loksins aö raun um, aö það er okkar
eigiö stórskotolið.
Þá sjáum viö lítið, hvitt ský líða
út frá skógarbrúninni, annað til, enn
þá eitt og svo hvert af öðru. Kúl—
urnar þjóta eins og högl í loftinu og
springa með braki og brestum.
Foringinn, sem stendur við hliðina á
mér, horfir í sjónauka. Því næst
réttir hann mér hann. Þega eg lít í
hann sé eg að alt er á iði og kviki við
skógarbrúnina og eins langt og aug-
að eygir um akra og engi.
Það gellur og gnestur og brakar
og brestur og aur og sandur rjúka upp
í loftið. Klapp, piff, paff dynur frá
byssum okkar og helliregn af blý-
kúlum steypist yfir óvinina; við sjá-
um þá að eins einstöku sinnum, einn
og einn mann. Að öðru leyti skjót-
um við í blindni. Það hvín og þýtur
og suðar og kúlurnar detta eins og
dynjandi regn.
Hermennirnir segja eitt og eitt orð
á stangli, reka upp smá óp, iða, blóta.
Að öðru leyti erum við eins og peð
á skákborði.
Winnipeg Mnnufacturing Company
659 Wellington Ave.
Winnipeg, Man.
GamalmennahæliÖ.
Því er miður að mannkynið er
enn svo skamt á veg komið, aö
fjöldi fólks verður að njóta fjár
hagslegrar aðstoðar annara þegar
það eldist. Mörgum tekst svo illa
^tð koma ár sinni fyrir borð í líf-
inu, að þegar æfisólin tekur aö
lækka á lofti, þá eiga þeir hvergi
höfði sínu aö að halla, því að fáir
-eru svo hraustir,- að þeir þurfi ekki
séfstakrar aðhlynningar með, þeg-
ar árin færast yfir þá.
Eflaust Iþefir sní tilfit^ning
snemma vaknað í brjóstum karla og
kvenna.að þau væri 'sfðferðislega
skyldug að skjóta skjólshúsi yíir
foreldra sína í ellinni og styrkja
j>au fjárhagslega, ef þau þyrftu
þess með. Þessi skyldutilfinning
hefir verið og er enn svo rík í
brjósti sumra, aö þeir annast fjar-
skyld ættmenni sín
En þrátt fyrir þessa skyldutil-
finning, sem þó virðist mjög rík í
brjósti flestra, þá hefir sú aðstoð,
sem ættmenni geta látið hvert öðru
í té, ekki reynst nægilega víðtæk til
þess að æfikvöld þeirra sem gam-
als aldri ná, verði svo bjart sem
æskilegt væri. Sumir hafa borist
svo langt frá börnum sínum í
hringþðu lífsins, að þau vita varla
hvert af öðru. Eg minnist þess,
að kona sem heima á vestur við
haf, hefir nýlega auglýst eftir
móður sinni og eg hefi það fyrir
lniij^niiiiiiiiiiill
WINDSOR
DAIRY
SALTt
er drýgra til notk-
unar heldur en nokk-
urt annað salt. Þáð
fcemur af því að Windsor
smjörsalt er hreint salt
ekkert nema salt. Wind-
sor smjörsalt setur ekki
aðeins afbragðs keimá
smjörið, heldur líka
hjálpar til að varð-
veita það óskemt.
/29
satt, að hún sé góðum efnum búin;
samt veit hún ekki einu sinni hvort
móðir hennar er lífs eða liðin.
Hitt er þó miklu algegnara, að
bömin eru þess ekki umkomin, að
veita foreldrunum það lið, sem
þau þurfa í ellinni. Þá eru enn
aðrir, sem engin böm eiga eða ná-
in ættmenni, sem geti rétt þeim
hjálparhönd. Þetta á við um mjög
marga, sem fluzt hafa eöa flækst
hingað vestur um haf. Ekki dett-
ur mér í hug með þessu, að gera
lítið úr velmegun landa vorra í
þessari álfu. En hitt er engu síð-
ur satt, að margur hefir borið
skarðan hlut frá borði, og margan
hefir dagað uppi áður en hann
náði markinu.
Vegna þess að sú aðstoð sem
börn og náin ættmenni geta veitt
fátæklingum, sem ná gamals aldri,
hefir reynst ónóg,. þá er í ölltim
siðuðum löndum unnið að því af
talsverðu kappi, að létta þeim byrði
síðustu lífsstundanna. Með vax-
andi menningu hafa þjóðirnar tal-
ið þetta skyldu sína. Að þessu er
unnið á mismunandi hátt í hinum
ýmsu löndum. Margir munu
kannast við aukaútsvarið á ís-
landi. Nokkur hluti þess gekk
einmitt i þessa átt. Hér í landi
er mest unnið að þessu með frjáls-
um samskotum og annast hin ýmsu
kirkjufélög um tilhögun alla. Virð-
ist su aðferð vel við eigandi og
eðlileg í alla staði.
tslendingar hér í álfu hafa sfn-
ar eigin kirkjur víðast hvar. þar
sem þeir eru svo fjölmennir, að
þvi verði við komið. Flestar munu
þær vinna að því, að hjálpa fátæk-
um gamalmennum eftir mætti. En
mönnum er það fyrir löngfu ljóst,
að sú hjálp fer í molum, og betur
má ef duga skal. Það er erfitt
fyrir fámenna og fátæka söfnuði
að vinna að þessu hver í sínu lagi.
Mundi miklu meira ávinnast, jafn-
vel þó tillögin hækkuðu ekki, ef
þau rynnu öll í sameiginlegan sjóð
og aliir sem hjálpar þyrftu, nytu
styrks úr honum.
Þetta var það sem knúði fram
hugmyndina um gamalmennahælið.
Og því má ekki gleyma, að meö
þessu móti mundi gamalmennun-
um líða miklu betur, þó að engu
meira fé væri eytt eftir en áður.
“Sameinaðir stöndum vér, 'en
sundraðir föllum vér”. ,
Þörfin er brýn; um það er eng-
um blöðum að fletta. Mörgum,
sem hafa látið leiðast af katli
“framtíðar” landsins og landi
“tækifæranna”, hefir ekki hepnast
að finna eða grípa tækifærin, svo
að framtíð þeirra hefir jafnan ver-
ið óviss. Þeir eru ótaldir, sem
komið hafa til þessá lánds í blóma
lifsins, með þeim einbeitta ásetn-
ingi, að ryðja sér braut og verða
aldrei upp á neinn kominn. Þeir
hafa slitið kröftum sínunj og eytt
beztu árum æfi sinnar Otækifæra
leitinni, en aldrei fundið þau. Þeir
hafa verið trúir og dyggir borgar-
ar og góðir félagsmenn. En þeim
hefir ekki tekist að höndla hnossið,
og þegar heilsa og kraftar þrotna,
standa þeir einmana og óstuddir á
hjami lífsins. Þessum niönnum og
konum þarf að hjálpa. Hver óspilt
manneskja hlýtur aö finna það.
Það má segja oss til hróss, að
um þetta virðast allir hafa verið á
eitt sáttir; allir kannast við þörf-
ina. Eg veit ekki til, að neinn
hafi mælt á móti því, að þetta hæli
yrði stofnað. En hitt dylst mér
ekki, að tilfinningin hfcfir ekki
verið nógu ríkj áhuginn ekki nógu
lifandi. Ef menn hefðu horft
nógu fast á aðalatriðið, þá mundi
þetta mál þegar vera komið í
framkvæmd. Það er ekki von að
oss verði mikið ágengt á meðan
vér höfum ekki lag á og vilja til
að brúa smálæki, sem verða á leið
vorri. Kærleikurinn er sannarlega
ekki ríkur í brjóstum Vomm á
meðan svo stendur. Ef hann skip-
aði æsta sætið í hjörtum vomm,
þá mundum vér geta tengst hönd-
um yfir hafið, borað bergið frá
báðum hliðum og mæst á miðri
leið.
Leikmafiur.
Bardaginn byrjar.
Hermennirnir á vígvellinum vita
venjulega ekkert hvað fram fer
umhverfis þá. Þeir hlýða að eins
því, sem þeim er skipað.
Einn hermaður úr liði Breta, sem
barist hefir á Frakklandi, segir svo
frá:
“Við vorum nýkomnir í lítinn bæ.
Ferðalagið hafði verið erfitt og við
vorum þreyttir. Enginn okkar vissi
hvar við vontm. Næsta morgun
lögðum við á stað klukkan fintm. Sá
orðsveimur gekk á milli liðsmann-
ai’i'a, að bráðum yrði gert áhlaup
a óvinina. Landslagið var ljómandi
fallegt og morguninn yndislega fag-
ur. Við vorum samt niðurdregnir
og daufir í bragði. Fáir brostu og
færri hlógu. Hugurinn var bundinn
við alvarleg efni. Hvað bar dagur-
inn í skauti sínu: líf eða dauða?
Þegar minst varði, heyrðunt við
dyn yfir höfðinu á okkur. Voru kúl-
ur fjandmannanna á ferðinni? Nei.
Það var flugvél; hún þaut nteð
feiftur hraða frant hjá okkur og
hvarf á svipstundu. í vestri sáurn
við að rykmóða lá yfir landinu. Ein-
stöku sinnum sáunt við blika á vopn
og heyrðum vopnaglam; okkur grun-
aði. að þarna væri riddarasveit á
ferðinni. Maður kom -á fleygiferð á
mótorhjóli og rétt á eftir þrjár stór-
ar bifreiða hlaðnar liðsforingjum.
Afram, áfrant, stöðugt höldunt við
áfram. Hver skipunin rekur aðra.
Við hlustum og skimum og
Smádygðir.
Hússtörf.
Stúlkur, bæði hér t álfu og viðar
um heim, vilja fremur vinna í verk-
smiðjum, skrifstofum og búðum, en
inna hússtörf af bendi . Af þessu
leiðir það, að í flestum stærri bæj-
um hér í álfu, vinna útlendar stúlk-
ur mestöll húsverk. Innlendu stúlk-
unum er það svo ríkt í skapi, að vera
frjálsar og öllum óháðar. Þær vilja
fyrir allla muni fá að ráða yfir
kaupi, sínu, eða að minsta kosti
nokkrum hluta þess, sem að vísu er
ekki nema sanngjarnt. En þær
sækjast svo mjög eftir því, einkum
vegna þess, að þær verða að tolla í
tízkunni í klæðaburði, hvað sem* það
kostar. Þessar stúlkur líta niður á
þær systur sínar, sem annast mat-
reiðslu í heimahúsum, sópa gólf og
þvo eða vinna önnur nauðsynleg hús-
störf. Þær hata öll þesskonar störf,
forðast þau eins og heitan eldinn og
gefa þeim allskonar ljót nöfn. Af
þessu lciðir það, að fjölmargar
stúlkur læra aldrei að vinna þau
störf, sem vinna þarf á heimilinu.
Þegar þær svo giftast, þá þekkja þær
ekki allra einföldustu og nauðsyn-
legustu húsmóðurskyldur, kunna ekk-
ert til verka og vita í stuttu máli
ekki sitt rjúkandi ráð. Það er því
engin furða, þó að mörg hjónabönd
hér í álfu séu bláþráðótt og gúlótt
og gangi skrykkjótt.
Það er eftirtektavert, að þessi
störf, sem mjög margar hinna fá-
tækari stúlkna forðast, eftir þeim
sækjast þær stúlkur, sem auðugrl eru
og þess vegna þurftu síður að vinna
þau. Það hefir verið siður í meiri-
háttar kvenskóla einum í Massachus-
etts síðan 1837 að nemendurnir
þvæðu diska, sópuðu gólf, matreiddu
og ynnu önnur nauðsynleg og al-
geng hússtörf; þeir vinna að þeim
eina stund á dag. Nýlega var það
borið undir nemendurna, og gengið
til atkvæða um, hvort þessi siður
skyldi lagður niður eða ekki.
Átta hundruð stúlkur greiddu at-
kvæði. Af þeim greiddu 748 at-
kvæði með því að siðurinn héldist,
en einar 52 voru því mótfallnar.
Það er ekki sjaldgæft að finna
dætni þessu lík. — Maude Adams er
auðug kona. Hún býr í einu af dýr-
ustu og fegurstu “prívat”-húsunum í
New York. Svefnherbergi hennar er
svo látlaust og skrautlaust, a6 þvi er
líkast sem þar svæfi nunna, én ekki
auðug kona. Hún breiðir sjálf yfir
rúmið sitt oð sópar gólfið og þvær
það.
Bankari einn í Wall stræti hreins-
ar skóna sína sjálfur, burstar fötin
sín og breiðir yfir rúmið. Hann varð
að gera þetta þegar hann stundaði
nám við háskóla á Þýzkalandi; síð-
an hefir hann haldið þessum sið.
Hann segir, að þetta hafi vekið hjá
sér reglusemi og hirðusemi, og það
hafi sjálfsagt átt drjúgan þátt i því,
hve vel honum hefir tekist að koma
ár sinni fvrir borð í heiminum.
Alt þetta bendi á það, að vér
mundum eiga betri heimili og vér
mundum verða meiri og betri þjóð,
ef vér legðum meiri rækt við smá-
dygðirnar.
hverjum degi, og var búið til gott
smjer úr henni, því að mjólkin var
ekki tekin nema hún væri fersk og ó-
súr, hún var skilin með afarstórum
skilvindum, og varð rjóminn því
þykkri sem vélin var betri, og því
ininna fór forgörðum af smjerfitu.
Þegar handsnúna skilvindan kom
til sögunnar, kom mikil breyting á
þetta. Allir góðir búendur halda
nú undanrenningunni heima og flytja
að eins rjómann til búsins. Rjómi
súmar ekki eins fljótt og mjólk, þvi
þarf ekki að flyta hann eins oft til
búsins eins og mjólkina, og er að því
mikið hagræði og sparnaður. Síðan
hafa rjómabúin aftekið skilvjndu-
stöðvar hjá sér, og gerist meira að
því með ári hverju. Til dæmis að
taka, voru 260 skilvindustöðvar í
Wisconsin árið 1905, en fimm árum
síðar að eins 88 og síðan hefir þeim
farið fækkandi.
Eftir því sem fólkinu fjölgar,
hækkar land í verði. Á dýrum bú-
jörðum borgar sig ekki til lengdar
að hafa eingöngu kornrækt, né brúka
þær sem beitilönd i stórum stíl, því
að við það verður jarðvegurinn æ
fátækari af frjóefnum eða plöntu-
fæðu—hver uppskera gerir frjómold-
ina rýrari. Þetta er ott kallaður
“jarðníðslu búskapur” (destructive
agriculture), en hitt, að hafa mjólk-
urkýr og fóðurgripi, er alment kallað
“jarðbóta búskapur.”
Stefnan í sveitabúskap er nú sú,
að. fjölga mjólkurkúm og auka fram-
lciðslu mjólkur, og er hún nú alment
skilin heima á heimilunum, eins og
þegar var tekið fram. Kepni meðal
þeirra, sem rjóma kaupa, hefir verið
mikil, og lítið hirt um gæði rjómans;
í stað þess að ganga eftir því hjá
bændum, að rjóminn væri sem bezt-
ur, hafa stóru félögin að eins hugsað
um að fá sem mest og reynt að bæta
sér það hvað rjóminn var slæfnur,
með því að blanda ýmsu saman við
hann.
Nú er tími til kominn, segir þessi
rjóma spekingur, að hætta við að
reyna að búa til gott smjer úr slæm-
um rjóma, og snúa sér að þvi, að
láta meðhöndla rjómann sem bezt á
bændabýlunum; fyrsta sporið er, að
ganga eftir því, að rjóminji sé þykk-
ur, með miklu af smjerfitu. Úr þykk-
um rjóma verður betra smjer af
fjórum ástæðum: (1) Hann súrnar
ekki eins fljótt og þunnur rjómi;
(2) Það fer minna fyrir þykkum
rjóma en þunnum og er því líklegri
til að kælast betur og fá betri með-
höndlun; (3) Undanremtingin missir
minni smjerfitu, ef rjóminn er þykk-
ur, sein “pasteurisaður” er á rjóma-
búinu, og (4) Við þykkan rjóma má
nota meir af %óðum “starter”.
Auk þess sem búa má til betra
ismjer og þar með fá hærri prís,
fylgja þessu aðrir kostir, svo sem
það, að meiri skilvindumjólk helzt á
heimilunum til fóðurnota, flutnings
kostnaður er minni, og er bændum
sjálfum hagur að þessu. Sá bóndi,
sem færir góðan rjóma til búsins,
ætti að fá meira fyrir hvet smjer-
fitupund, sem frá honum kemur,
heldur en sá, sem færir þangað ó-
skilda mjólk, því að altaf verður
eftir nokkur smjerfita í skilvindu-
mjólkinni, sem vitanlega aldrei kemst
í strokkinn. Af hverjum 103 pund-
um smjerfitu, sem rjómabúi eru
færð í óskildri mjólk, komast að eins
100 pund í strokkinn, en af rjórnan-
um, sem að er fluttur, fer hvert pund
í strokk. Tapið getur alt af munað
nokkru en 3% er yfirleitt nærri lagi.
Með nákvæmum tölum sýnir svo
prófessorinn hversu mikið tap bónd-
inn hefir af því að skilja þennan
rjóma, svo og þann hag, sem rjóma-
búinu stafar af því að búa til smjer
úr þykkum rjómat Því þykkari
rjómi sem skilinn er, því meiri hagn-
að sýnir hann, að allir hafi, svo og
hve miklu betur það rjómabú stend-
ur að vígi, sem býr til smjer úr
þykkum rjóma, heldur en hitt, sem
vinnur það úr mjólk eða þunnum
rjóma. Hann dregur saman ástæður
sínar fyrir því, að bændur hafi hag
af að skilja þykkan rjóma, á þessa
leið: Þeir fá hærra verð fyrir hvert
pund af smjerfitu. hafa meira af
hollri skilvindumjólk til fóðurnota
og sparar flutningskostnað
rjóma.
Rjómabúinu er hagur að því, að
vinna úr þykkum rjóma, vegna þess
minna tapast af smjerfitu; það má
búa til betra smjer úr þykkum rjóma
en þunnum, þar sem rjóminn er
“pasteuriseraður” missist minna
af smjerfitu við strokkun, rjómabú-
inu sparast vinna og kostnaður við
framleiðsla smjersins verður yfir-
leitt minni.
Um rjóma.
Undir því, hve þykkur rjóminn
er hafður, kemur það oft og tíðum,
hvort rjómabú stendur sig eða velt-
ur um koll, segir próf. Jarvis, sem
jerðast hefir víða um land fyrir De
Laval skilvindufélagið og skoðað
rjómabú viðsvegar í 'þessari hálfu
heims. Þunnur rjómi segir hann
að sé aðál orsök í göllum á smjeri
svo og því, að mikið af fitu í
mjólkinni. fer forgörðum. Til til
tölulega skamms tíma var óskilin
mjólk flutt til allra rjómabúa á
STOFNSETT 1882
LÖGGILT 1914
D. D. WOOD & SONS,
---------LIMITED---------
verzla með beztu tegund ,af
= K O L U M =
Antracite og Bituminous.
Flutt heim til yðar hvar sem er í bænum.
Vér æskjum verzlunar yðar,
SKRIFSTOFA:
904 Ross Avenue
horni Arlington
TALSlMI:
Garry 2620
Private Exchange
i»; Þ. ."..•.'.'.'íá'
m
Urt*TEI)_______
Lófalestur
KARO
Hinn nýi lófalesari
ÉftirmatSur Crescentia og læri_
sveinn hins fræga Cheiro, frá
Regent St., London.
8 Stobart Block
290 Portage. F. Main 1921
ViSlátinn: 2 til 6 og 7 t'il 9
Gjald: $1.00 og $2.00
*
Arlegar Jóla-
Feröir
Fimm
mánaða
farbréf
NIÐURSETT FARGJ0LD
TIL
AUSTUR HAFNA
i sambandi við farmiða til
Gamla landsins
DAGLEGA—Nov. 7. til Des. 31.
Nálcvacmar upplýsingar gefnar
þeim aem æskja besa af öllum Can-
adian Northern agentum eða
R. Ci{EELItANi Csn. Psssenger Agent
WINNIPEC
Jóhanna Bjarnadóttir Josephs
Dáin 29. Júlí 1914, 71 árs gömul.
Kæra systir! komin heim til þín;
kveldið liðið, sól í öldur hnigin;
Nóttin breiðir bláu klæðin sín
blikstirnd yfir þinnar æfi stiginn;
þar sem gekstu hrímga’ og heiða
daga,
hermir ekki frá þeim sporum Saga.
Margt er hulið húmsins dökku rún. |
Hjarta þögult geymir sína dóma. 1
Æfisaga undir reynslu brún
oft er skrifuð milli þyma’ og
blóma.
Sárt og blítt oss blær á vanga
kyssir,
bezt sá veit, er á, en líka missir.
Þú varst aldrei hávær heims í *
glaum,
hjarta þeim mun trúrra vel þú
geymdir.
Fleygðir ekki út á tryldan straum
ást og trygð—sem vinum aldrei
gleymdir.
Hljóðlátt starf, en helgað drottins
vilja.
Heimi sem nú, gengur illa, að
skilja.
Drottnn blessi okkur þína ást,
umhyggjuna, dygfS og starfið trúa,
ættræknina, aldrei sem að brást,
einlægnina í því sem mætti hlúa
arni vorrar ættar fram til þrifa,
alt, sem bezt er, hjá oss megi lifa.
Eg hef bæn að bera upp við þig:
Berðu kveðju mina yfir höfin
honum, sem að vorspá vakti mig.—
varð þó síðar endir hennar—
gröfin—
þar sem Jeið eg þyngsta skapadóm-
inn,
þar á eg nú lífseigustu blómin.
Kveð eg þig svo, kæra systir mín!
Hve nær að við sjáumst næst veit
enginn.
Upp til ljóssins liggja sporin þín
—leiðin þín er hér til enda gengin;
fækkar mínum, mold þau yfir jafni.
Mildin lifir enn í Jesú nafni.
Systir þín: Sólveig Bjarnadóttir.
q.j.-höf.j
Til Símonar Dalaskálds.
Herra ritstjóri, viltu lofa Lög-
bergi að flytja þessar stökur til
gamla skáldsins? Það er ekki oft,
sern honum berast geislar úr nokk-
urri átt, eða andað sé hlýtt til hans;
hann hefir þó stytt marga stund með
skrafi sínu og ljóðum. Ég hefi löng-
un til að senda vermandi geisla til
þeirra, sem engir sinna eða virða.—
Vísurnar bera engan háðblæ, enda
eru þær af einlægni ortar og ekkert
ofsagt. Eg bið þig fyrir þær.
Með vinsemd og virðingu:
R. J. D.
Það hressir máske muna þinn
og minningamar kæru vekur,
ef gægist lítill geisli inn
um gluggann þegar rökkva tekur.
Þú situr enn við Sjafnar eld—
þín Sónar gnoð er enn í förum;
ekkert skáld á—að eg held------
eins mörg bros á kvenna vörum.
Okkar vermdi æsku blóö
TALS. M. 4021 328 SMITH ST.
Maple Leaf Wine Co. Ltd.
Alskonar áfengir
drykkir og bjór.
SÉRSTAKT:
Portvín $1.35 gallonið.
“ 40c. potturinn
Brennivín $1.00 flaskan.
Dominion Hotel
524 Maln St.
Wlnnipeg;
Björn B. Halldórsson,
eigandi.
Bifreið fyrir gesti
Slmi Main 1131. - Dagsfseði $1.25
FURNITURE
OVERL.'.ND
einlæg rödd frá hörpu þinni;
við geymum öll þín gæíuljóð
og gleðibros í fersku minni.
Þú dróst margt tár af drósar kinn,
Nú dagurinn er nærri þrotinn.
Kærar þakkir, þulur minn,
þín fyrir skæru geislabrotin.
Þig faðmi sérhver hugnæm Htild
og hjartasárin öll þín græði.
Nú þér hef eg gamla goldið skuld
—það gjald eg vildi' að til þin
næði.
Ragnheiðttr J. Dannðsson. •
Úr hugarins borg.
Eg man þig, lind og læktrr,
lífs míns skólabækur,
fjöll og hamrar, foss og gil,
grös og grænar hlíðir,
sem gladdi bernsku tíðir;
mér finst að æðra fátt sé til.
Ó geym mig, æskan unga!
—eg óttast lífsins þungu
hyl mig inst við hjarta þér!
Fel mig friðar sælu,
sem firrir vetrar kælu,
þá glamur heimsins gleymist mér.
Mér færir frið i hjarta
alföður myndin bjarta,
sveipuð háum helgidóm.
Alt sem anda hrærist.
alt, sem lifir, baerist,
þér syngur lof í svana róm.
Yndo.