Lögberg - 13.05.1915, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13 MAl 1915.
k vœngjum morgunroðans.
Eftir
LOLIS TKACY.
Nú máttu þau engan tíma missa. Hann hljóp
inn til stúlkunnar og þreif hana, ásamt rúmfataræfl-
unum i fang sér. Á leiSinni út sagöi hann henni,
aS hún yrSi a& hanga á herðum sér og ekki sleppa
tökum; 'hann ætlaöi aS klifra upp stöngina og reipiS,
er hann haföi fest þar daginn áSur, meS hana á
bakinu. Ef minna hefSi viS legiS, mundi hann ekki
hafa látiS sér til hugar koma aS reyna þetta. En nú
var enginn tími til umhugsunar. Hann brá reipinu
undir il sér og tók annari hendi um tvöfalt reipiS.
Hinni hendinni tók hann um stöngina og í hvert sinn
er hann skifti um tak meS þeirri hendi, stytti hann
stigreipiS meö hinni hendinni.
Hann fór í svo miklum flýti aftur niSur til aS
ná í bvssur, aS hún kom engum mótmælum viS. Hann
festi þær viS reipiS, klifraSi ^ins og köttur upp tréð
og dró byssurnar gætilgea upp á pallinn.
Þótt þau hefðu haft hraSan á borSi, tók Jenks
eftir þvi, aS Iris hafði lagaS á sét fötin furSu vel.
“Nú getum viö tekiö á móti þeim,” sagöi hann
rólega um leiS og hann lagöist niður og réndi hauk-
snörum augum í allar áttir; hann bjóst við árás á
hverri rnínútu.
Þannig biöu þau í fullar tvær stundir. Þá var
sól komin hátt á loft og laugaöi land og sæ glóandi
geislabaði. Þá var Jenks orðinn leiður á biBinni og
lagði á staS aS leita ræningjanna þrátt fyrir grát-
beiðni og fortölur stúlkunnar.
Hér er hægt að fara fljótt yfir sögu. Smáapar
sem á eyjunni voru höfðu snert strengina; því höfðu
skotin hlaupiö af byssunum. Iris var jafn nærri
skapi aS hlæja og hljóöa, þegar Jenks hjálpaöi henni
ofan af pallinum. En síst gátu þau skiliö í því,
hvemig Jenks hafði komiS henni upp um morguninn
meS svo slæmum útbúnaSi er þau höfSu.
Þegar niSur kom, settust þau aö morgunveröi
þótt seint væri. Fann Jenks þá, að hann hafði verk
í handleggjumi, baki og fótum. Það hafði kostað
meira en hann grunaði, að koma stúlkunni upp á
pallinn. Iris kannaðist einnig viS það smámsaman.
En endurminningarnar um þaS, hve illa 'hún haföi
veriS klædd, voru enn svo ríkar í huga hennar, að
hún gat ekki réttilega metiS viðburSi morgunsins.
IX.
• Leyndardómur hellisins.
Sjómaöurinn hataði apana fyrir aS þeir höfðu
leikið hann svo grátt. Fram að þessum tima höfðu
þau Iris dvalið í friði hjá íbúum eyjarinnar og ekki
gert þeim mein. En hann varð aö kenna hverjum
apa, að snerta ekki strengi sem festir voru við tré
í skóginum. Hann vissi aö það mundi ekki takast.
Eina ráðið var því aS drepa alla apa sem á eyjunni
voru. En þaS var hvorttveggja, að óvíst var aö
honum hepnaSist þaö og að hinu leytinu hraus hon-
um hugur viö aS drepa “skógarmenn”,
Öörum brögöum varö því að beita. Hann fylti
brauðkassa með smásteinum, festi í hann stöng, setti
sjóhatt á efri endann. hengdi á hann jakka og brá
um hann belti. Þegar aparnir komu auga á þetta,
er þeir héldu vera mann, hlupu þeir í burtu meS ópi
og óhljóSum. Þegar Jenks sá að hræðan kom að til-
Hann gætti þess vandlega, hvort engin hreyfing
sæist á hafinu milli Regnboga eyjar og eyjanna sem
blánaði fyrir i fjarska. Ef til vill var sú varúðar-
regla óþörf. Sennilegast var, aö áhlaupiS yrði gert
að næturlagi. Óþarft var aö vinda upp segl fyr en
skyggja tók. Ef vindur var hagstæSur gat flotinn
náS til eyjarinnar á fjórum klukkustundum.
Hann vissi ekki hvort þeir áttu heima á næstu
eyjum. Sjóræningjar fara hundruSum saman um
Kínverska hafið og vel gat- hugsast, aS flokkurinn
sem hann var kominn í ónáS við, væri jafn illa þokk-
aöur hjá fiskimönnum er lifa vildu friðsömu lífi á
eyjunum er næst lágu. Oft hafði hann hugsaö um
aS reyna aS smíSa bát eða fleka og flýja á honum.
En það var hættuspil. Þegar hann fann Arnarhreiðr-
iö, eins og þau kölluðu klettasilluna, vaknaði hjá hon-
um ný von. Þaðan gat hann varist langa hríð og
einhvern tíma hlaut hjálpin að koma. Hann hætti
því við að smíöa fai'kost, en gaf sig allan við því,
að treysta hamravígið.
Um kveldiö luku þau viö kaBalstigann og hættu
ekki fyr en hann var kominn á sinn staö. Jenks
kærði sig ekki um aS bera Iris upp á pallinn í annað
ið bar hærra hlut. Hann skammaðist sín fyrir fljót-
færnina og ofsann.
Hvers vegna lét hann svona? Þó hann hefði
vagnhlass af gulli þá gat hann ekki með því keypt
sér eða Iris stundarfrið. Hann gat ekki talað viö
ræningjana og )þó hann hefði getað það, þá mundu
þeir narra hann til að segja sér livar fjársjóSir eyj-
arinnar væru fólgnir og myrSa hann svo á eftir svo
útlendingur skyldi ekki hafa gott af auSlegðinni,
En Iris! Aldrei hafSi hún horfið jafn lengi úr
huga hans og nú, síöan henni skolaöi á land í faðmi
hans. Átti hann aS skýra henni frá fundinum? Þau
höfðu jafnan rétt til alls sefn á eyjunni fanst. Hvers
vegna skyldi hann halda þessu leyndu fyrir henni
Hann langaði til að halda þvi leyndu vegna ást-
arinnar sem hann bar i brjósti til hennar. Fyrir
nokkrum árum hafði kona, sem hann þekti, látið
ginnast af auði og brugðist þeim er unni henni heitar
en sinu eigin lífi. Eftir þaS hafði hann lengi veriö
kvenhatari. En þegar öldurótið lækkaði i sál hans
hafði hann! ásett sér að giftast ekki annari konu en
þeirri er giftist honuin, en hvorki auði hans né stöðu.
Sköntmu eftir að’ hann misti stöðu sína mætti hann
sinn. Hún var og jafn mikiS klædd á nótt sem degi Iris. Hann vissi ekki hvernig hún kynni aS snúast,
upp frá þessu, því hún vildi vera við hinu versta þegar þau losnuðu af eyjuuni. Hún mundi brátt
búin. , gleyma honum í hégóma og glysi sítmkvæmislífsins
Jenks datt í hug, hvort ekki mætti takast að rifa^og líta á hann sem lítilsvirtan liBsforingja er mist
niður klettabeltið andspænis hellinum, því iþaðan mitti ■ liefSi stöðu sína í hernum með smán og svíviröing
vinna þeim rnein, er á pallinum dvöldu, meö skotum. og nú yrði að vinna fyrir sér sem 'háseti eða mat-
En þegar hann hugsaði nánar um þetta, sá hann, að
til þess aS framkvæma það, hefði þurft meira
sprengiefni en til var á eynni.
Hann vissi líka, aS á meðan dagur var á lofti gat
hann treyst byssum sínum. En þegar nóttin kom var
erfiðara aö verja óvinunum að komast upp á kletta-
beltiö. Hann réði nokkra bót á þessu á þann hátt
aö klappa skorur á brúnina á pallinum. Þegar byss-
ur voru lagöar í þessar skorur og skotum 'hleypt af,
gat engin lifandi vera haldist viS á klettaÞeltmu.
En hann var ekki ángæSur meS' þetta. Hann
langaði til aS’ geta hleypt af mörgum skotum í senm
með því að kippa í kaSal, en hann gat ekki komiS
því við án þess að láta kaöalinn sjást. Nú grunaði
hann aS ræningjarnir kynnu aS hverfa í burtu, ef
svo liti út sem Iris væri farin af eynni. Ef þeir
sæju kaSla hanga á berginu mundi þaS vekja grun
þeirra, eða aS minsta kosti forvitni, svo hann hætti
viS þetta.
Þegar honum datt í hug, að bezta ráöiS fyrir þau
Iris væri að fela sig, varS honum þaS einnig ljóst, aS
hann varð að fela alla þá smásteina er hann haföi
rifið úr berginu og pallinum og hann þandi ekki: út
segliS á pallinum, er hann ætlaöi aS hlifa þeim meS.
Þaú Iris gátu leynst þar í marga daga án( þess þau
fyndust. En þá varS hann einnig aS fela matvæli
þau cg skotvopn, er ekki rúmuSust á pallinum. Eng-
inn staSur var hentugri til þess en hellirinn.
Jenks tók því aftur að grafa í helltmim í grend
við sprunguna, er hann hafði áöur fundið. Þetta
varð tilefni til annars merkisatburðar í lífi hans eftir
að hann kom til eyjarinnar.
Á eyjunni hafði hann fengið þaö sem allir menn
óska sér öllu öðru fremur — hann hafði fengiö 'heita
og innilega ást á konu sem var jafn hreinhjörtuð og
reiðslumaður og ætti ekki annaS betra skiliS.
Var ekki tvöfaldur sigur i því fólginn, aS vinna
ást hennar fyrst og segja henni síðan frá auSæfum
eyjarinnar er hann hafði fundiö? Vel gat viljaS til
aS honum mistækist það. En þptt hann eignaðist
hálfan heiminn, féll ‘nann í áliti fyrir iþaS, að hafa
mist stöðu sína í hemum. FaSirhennar mundii aS vísu
eflaust veröa þakklátur honum fyrir aS hafa bjargað
dóttur hans, en ást — nei, hann mátti ekki elska
hana. Ef svo færi, þá ætlaði hann aö sýna dreng-
lyndi. 'afhenda henni helming fjár þess er finnast
kynni og leyfa henni að hagnýta það eftir eigin vild.
ÞaS vaf, sennilegt að svona mundi fara. En ef
hann skyldi verða fyrir slysi, en hún komast af heilu
og höldnu, varS hann aS segja henni skriflega frá
hinum hulda fjársjóSi, trúa henni fyrir bréfinu og
treysta henni til aö opna þaS ekki fyr en eftir aS
hann væri genginn veg allrar veraldar, eöa sex mán-
uðumi eftir að þau kæmust til mannabygSa.
Hönum var þetta svo ríkt í skapi, að hann varS
aS ljúka við það samstundis. Hann þreif eina af
vasabókum þeim er hann hafði fundið á einum af
hásetunum á Sirdar og skrifaði bréfiS sem hér fer
á eftir:
“Kæra Miss Deane!
Hvort sem eg verð lífs eSa liöinn þegar þér les-
iS þessar línur, þá veriö þess fullvissar, að eg elska
yður. Þó eg gæti endurtekið þessa játningu á mil-
jón mismunandi vegu, þá gæti eg ekki fundiS nein
orð, sem betur lýsa þeim sæludraumum, er fylt hafa
huga minn síöan mér féll sú ógleymanlega hamingja
í skaut, að hrífa ySur úr kverkum dauðans. Því
nota eg gömlu, einföldu orðin: “Eg elska ySur.” Eg
elska yöur alt til dauðans, og sú er heitasta von mín
og þrá, að á bak við dauSans dulartjöld megi eg
því
nær
á segldúk og dregið út í skóg. í fyrsta 'hlassinu tók
forSabúr, hitti hann á málmæS, er haföi
hreint gull aS geyma.
Til þess aS eiga hægara með aS leyna jarðraskinu,
ætluöum notum, reisti' hann sina viö hverja byssu og J haföi! hann látiS hverja steinvölu og hvert sandkorn
nokkrar i grend viS snúrurnar með litlu millibili.
HljóSin, sem aparnir, er auga komu á hræðurnar
ráku upp, nægðu til að hræða félaga þeirra svo þeir
flýðu sem fætur toguðu inn í skógarbeltiS.
Jenks liafði dottiS í hug aS reisa slíkar hræður í
mannsmynd meS ströndum fram. til þess að villa
ræningjum sjónir og ginna þá til að skjóta á þær,'
og láta þá á þann hátt sjálfa tilkynna komu sína. en
það hafði farist fyrir. Þegar hann nú tók að klæSa
hræöurngr, tók hann nánar eftir fötum ræningjanna,
er hann 'hirti, en hann hafði áöur gert. Eitt belti
var bersýnilega úr mannshári og sumir skúfamir
hlutu að vera úr hári af ljóshæröu NorSurálfubarni.
Þetta færði honum enn betur heim sanninn,1 um það,
aö ekki þurfti hann að búast viS aS geta samið viS
þá á friðsamlegan hátt. Beltið meS bams'hárinu, þó
ekki hefði annaS veriö, færði honum enn 4 ný heim
sanninn um það, aS þeir hvorki vægSu þeim sem
minni máttar voru né sýndu þeim gestrisni sem á
leiö þeirra uröu, þótt það væru marghraktir skips-
brotsmenn. Hnefarétturinn varö að skera úr leik.
hún var fögur á aS líta. Og nú fékk hann auðæfi svo syngja yður ástaróö um alla eilífð.
mikil. að hugsunin um þau hefði jafnvel getaS komið | £f til vill fæ eg ekki að njóta ástar yöar; viljaS
hjarta gullkonunga heimsins til að ókyrrast. Þegar | <,etur til, að eg deyi áður en þér komist úr eynni.
bann. var að grafa holuna, er notast skyldi, sem pví verð eg aö skýra ySur frá þvi, að í hellinum~er
auöuig gullnáma. GrafiS eitt fet niður i helUsgólfiö,
þrjátíu og tveim fetum fyrir innan hellismunnann,
þar er málmurinn. Holan hinumegin við hæðina
fyltist af eitruðu gasi; þess vegna urðu Kinverjarnir
aS hætta þar vinnu; en bersýnilega hafa þeir vitað
Jenks haföi ekki haft tíma til aö ganga upp á
Sjónarhól fyr en eftir morgunverð. Tveir stólpamir
í sjómerkinu er hann hafði reist þar, höfðu losnaS í
■ stormviSrinu. En þaö var ekki langrar stundar verk
aS festa þá. ' i
hann eftir málmlit á steinunum, sem minti hann á I af málminum. Eg býst ekki viS, aS sérfræSingar þeir
antimonyblendinginn, er hann hafði áður fundið. [ er Sir Arthur Deane, tekur i þjónustu sína, þurfi
Þegar næsta hlass kom út í dagsbirtuna, virtist auð- meiri upplýsinga með. ,
sætt, að jætta var hvorki Antimony né kopar, heldurí }Tf við lifum bæði þá eigum viS námuna auSvitaö
glóandi gull. . í félagi. En ef eg dey, þá langar mig til aS biSja
Alútur og efablandinn hélt hann aftur inn í 'hell-jySur að. gefa frænda mínum William Anstruther,
inn. En fáum mínútum seinna gekk hann úr skugga Crossthwaite Manor, Northallerton, Yorkshire, einn
um, aö hann var ekki á tálar dreginn. I sjötta hlut í námunni; það er litill þakklætisvottur af
Iris hafði gengið til baðtjarnar og mundi verða, minni 'hendi fyrir góðsemi hans við mig á uppvaxt-
góöa stund í burtu. Jenks settist á trjábút. Hann arárum mínum. Hitt gengur óskift til yðar.
hélt á málmblendingi í hendinni, sem var kannske Robert Anstruther."
tuttugu punda virði. Molinn var honum eins»ogj Hann las bréfið tvisvar sinnum -til að vera viss
opin bók. . ium aö þar stæöi ekkert annaS en það sem honum bjó
Þessi malmur hafði orðið Englendingnum, er lá L . .. . „ , t. „ ...,. . . ,
, í bnosti. Hann brosti að gjofinm er hann. hafði
ut í kjarrinu, að fjorlesti. Hópurinn sem látiS hafSi . , „ , . . ,-v. , ,.
r 1 anafnað frænda sinum, sem liafSi svift hann arfi.
Svo reif hann tvö blöö úr bókinni og var aS hugsa
um hvernig hann ætti aS búa um jnau, svo Iris 'heföi
ekki of auðveldan 'aðgang að j>eim.
, 1 sama! bili varS honum litið við og sá hvar hún
kom neöan frá ströndinni. RoSablæ sló á andlit
I hennar eftir baðið og hún sveif létt og liBlega eins og
I tötrum klædd andleg vera. Þegar hún sá aö hann
I horföi á hana veifaði hún hendinni og hraðaöi sér
ósjálfrátt. Henni var ekki um það gefiS að vera til
lengdar viSskiIa við hann.
ÞaS var eins og skýla félli frá aúgunum á honum.
Lögbergs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXl
lifiS í námunni, hafSi einnig fórnaS þvi fyrir þenn-
an dýra málm. Vegna hans höfðu einnig verkfæri
Kínverja og hvítra ínanna veriS flutt út í eyna.
Kínverjar vissu bersýnilega um 'auðæfi eyjarinn-
ar og þeir höföu ætlað sér aS ná j>eim þat sem nú
var námuopiö. En fáfræðin hafSi orðið þeimi að
bana. Þeir ,þektu ekki eSli og verkanir gassins og
höfSu.ekki vit á aS veita því í burtu, svo það deyddil
}>á hópum saman. Þeir sem af kormist höföu enginl
ráö getaö fundiö til að .afátýra hættunni og látiö þar 1
viö sitja er komiS var.
Sá sem boriö hafSi beinin á götuslóðanum hafði!
getað veitt gasinu á burtu, En hann hafSi bersýni-1 1 ortr>^a Iris! Hvilik heimska! Honum gramd-
lega lítið skynbragð boriö á námagröft. Hann hafSi ist sárlega viS sÍálfan siS fvrir aö hafa látiö ser t;i
I }>ví hugsaS sér aö grafa í gegnum hæðina. En málm-1 hu£ar koma’ aS auötlr eSa fatækt> góöur orörómur
urinn mætti honum á miðri leið. Þá réöust ræningj-
ar á fylgsni lians og skildu hann eftir höfuðlausan
j þar sem Jenks hafði fundið hann.
i Biðu sömu örlög þeirra er síðast komu? Jenks
[ reis rösklega á fætur. Hann stóö ávalt uppréttur
þegar honum svall móður í brjósti.
“Nei, svo sannarlega sem guö lifir,” hrópaöi hann.
I "Eg} er ekki sendur hingað til að Ieita gulls, heldur
til aö frelsa konu líf og þó að allir djöflar í Kína og
á Malaja sverji að ráöa mér bana, þá skal eg sigrast
á þeim!”
Hann hrökk við er hann heyrSi rödd sína. Hann1
“Hvað gengur aö yður? HorfiS ekki á mig með
þessu augnaráði. HaldiS þér að eg sé afturganga?”
hrópaöi Iris, þegar hún kom svo nærri aS hún sá
glögt framan í hann.
“Mundi yður mislíka ef eg hugsaöi ura ySur sem
vitrun?” spurði hann og leit undan til þess að augun
skyldu ekki segja meira en tungan.
“Ekki1 ef þér meintuö gott með þvi. En eg held
aö bezt ætti viö aS kalla mig draug.”
Hún leit niður eftir kjólnum og hann var illa
útlítandi. Hann var svo bættur og stagaSur og
svo rifinn, aS eldabuskur mundu hafa hugsaS sig
tvisvar um áður en þær hefðu fariö í hann, þól þær
hefSu ekki átt annað aS gera en bera út ösku.
“Eru þetta beztu föjin yðar?” sagði hann.
“Já; þetta er blái ullarkjóllinn minn. Sá brúni
þoldi ekki saltvatniö. Hann greiddist í sundur eins
og ullarkemba eftir tvo eða }>rjá daga. Hinir eru
allir hver öðrum verri.”
“Við höfum nóg af karlmannsfötum.”
“Því miður er engin eyja í grendinni,” sagSi hún
alvarlega.
“X'ei. En eg hélt við gætum haft einhyer ráð til
að sauma þauj upp svo A>ið mætti una.”
“En eg hefi ekkert saumgarn. Það er varla nál-
þráöur eftir.”
“Fyrst svo er, ]>á verðum við aS nota hamp.”
“Þaö er betra en ekkert,” sagöi hún. “YSur
verður sjaldan ráðafátt.”
“Þetta er neyöarúrræöi,” sagSi hann. “En þér
getið bætt þaö uyp með því að kaupa glæsileg föt
hjá Doucet eöa Worth.”
Hún hló glaölega. “Pabbi verður kannske svo
feginn að sjá mig: aS hann sleppir af mér henÖinni i
Paris á heimleiSinni. En þaS stendur ekki lengi.
ViS erum allvel efnuö, en eg get ekki eytt tíu þús-
undum árlega í fatnaS.”
“Ef nokkur kona getur }>aS. þá getið þér þaS ekki
síBur.”
Iris leit á hann undrunar augum. “EruS þér
mieð þessu að segja mér. að fagrar umbúðir geri inni-
haldið frítt ” spuröi hún.
“Nei. Eg tala ekki í líkingum. Þér eruö mjög
auSugar, Miss Deane — ákaflega auðugar.”
“Þér vitiS auSvitað, að þér eruð að i fara meS
fleipur. Pabbi sagSi fyrir fáum dögum, aö —”
“Fyrirgefið. HvaS kosta sæmilega góð götuföt í
Paris?” f
“Þrjátíu pund.”
“En samkvæmisföt?”
“Fimttíu pund, eöa meira.”
Hann tók upp nokkrar steinvölur, sem láu á
segldúkspjötlunni.
“Hérna eru götuföt handa j’Sur sagði hann og
rétti henni mola sem var hér um bil pund að þyngd.
Fyrir afganginn getiö þér gert bezt klæddu konuna í
Englandi forvið^.”
“Á hvern hátt?” spurði hún.
“Með því aö bera dýrari föt.”
Hann var svo ákafur að hún varS að taka eftir
því sem hann sagði. Iris tók við sýnishorninu og
leit á þaS.” j
“ÍJr hellinum, býzt' eg viS? Mig minnir að þérj
segðuð að antimony væri ekki mikils virði.”
“Þetta er ekki antimonv. ÞaS er gull. Eg hitti
á gullæS af tilviljun. Hún er að minsta kosti mörg
hundruS þúsund punda viröi. Við erum stórauðug.
Miss Deane.”
Iris starði á hann enn stærri undrunaraugum en
áSur og dró andann djúft. En fyrstu oröin sem hún
sagði, báru vott um réttlætistilfinning þá, er henni
var meSfæíld.
“ViS! AuSug!”, sagöi hún loksins. “Það gleður
mig yðar vegna; en viljið þér gera svo vel, Mr. Jenks,
aö segja mér hvað það kemur mér við?”
“YSur! Erum við ekki jafnréttháir félagar á
þessari eyju? ÞaS að við erum einsömul á þessari
eýju, gefur okkur rétt, ef ekki er betri rétti til að
dreifa, til að slá eign okkar á alt sem fyrir finst,
málma, skóga, dýr og jafnvel gamla lampa og kerti
og annað e» við kunnum að finna.”
“Eg sé þaS ekki. Þér finnið gullnámu og komiS
til min og segið mér, að eg eigi hana hálfa vegna
þess að ]>ér dróguS mig á land hálfdauða, fædduS
mig, hýstuS mig, björguSuð mér úr neningjaklóm, í
stuttu máli hjúkruðuS mér og önnuðust mig, eins og
móðir verndar barn sitt. Eg skal segja yður, Mr.
Jenks —”
“Eg skal segja yöur VIiss Deane, að þér móðgiS
mig mikillega, ef þér talið svona. Eg hlusta ekki á
meira af þessu tagi.”
Hún vissi ekki hvaö hann haföi veriS að hugsa
um áður en hún kom og hún hefði ekki sagt þetta ef
hana hefði grunað, aS þaS særði hann.
Þau stóSu þegjandi dálitla stund og sjómaðurinn
ásakaði sig fyrir hve haröorður hann hafði verið.
Ef til vill hafði hann sært hana. Hann var hranaleg-
ur glópur- Hún var að vissu leyti barn og hann
hefSi átt að skýra þetta fyrir lienni með lipurð. En
Iris var fremur hlátur en harmur í hug. Hún þekti
hann svo vel, að þó liann hefði hótaS aö ganga næst
ltfi hennar, þá hefði lnm bara hlegið aS því.
“Viljið þér gera svo vel aö ná í lampann?” sagði
hann blíölega, og varð hissa er hann sá gáskasvipinn
á andliti hennar.
“FyrirgeJiS, má eg tala?” spuröi hún. “Mig
langar ekki til að móðga yöur, en mig dauðlangar til
að tala.”
Hann hafSi gleymt reiðilestri sinum.
“ViS skulum fyrst skoöa námuna okkar,” sagði
|\JARKET JJOTEL
Viö sölutorgiC og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Vinna fyrir 60 menn
Sextlu manns geta fengtS aðgan*
að læra rakaraiðn undir eins. Tli
þess a8 ver8a fullnuma þarf a8 ein»
8 vikur. Ahöld ökeypis og kaup
borga8 metan veri8 er a8 læra. Nem-
endur fá sta8i a8 enduSu n&ml fyrlr
$16 til $20 á viku. Vér höfum hundr-
u8 af stö8um þar sem þér getlð byrj-
a8 & eigin reikning. Eftlrgpurn ettír
rökurum er æfinlega inikil. SkrlfiB
eftir OKeypis llsta e8a komiS ef þér
eigið hægt me8. Til þess a8 ver8»
gó8ir rakarar ver8i8 þér aS skrifaat
öt frá Alþjóða rakarafélagt„„.
International Barber CoUege
Aiexander Ave. Fyrstu dyr vestan
viB Maln St., Winnipeg.
r ; I j r*
fc.jf'Kfj • ' ‘ L
I U i » i \ 1 i V.’ ' i L,
CÍVTRý'" ■; d
J. C. MacKinnon
ELECTRICAL CONTRACTOR
Sher. 3019
388 Sherbrooke St.
DREWRY’S AMERICAN STYLE
Rice Beer
S3.00 kassi með 24 merkurflöskum
$1.00 skilað aftur þegar kaSsa og
--------flöskum er skilað.
$2.00 kostar því bjór kassinn.
$1.00 tylftin af merkurflöskum.
Hví skylduð þér borga $1.75 til
$2.25fyrir tylftina af öðrum bjór?
Pantið hjá kaupmanni yðar
eða beint frá
E. L. Drewry,-Ltd.
Winnipeg
Issbef CleaningS Pressing
Estabfishment
J W. QUINN, eigandi
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
Viðgerðir og breyt-
ingar á fatnaði.
Garry 1098 88 isabel St.
horn1 McDermot
eSa yiur, heföu minstu áhrif á hið hreina'hjarta henn-
ar, er var yljaö þeim heilaga ástareldi, sernt fyr eSajliann. “Ef þér komið meS lampann, þá sjánm viS
síðar kviknar í hjarta hverrar einustu óspiltrar konu. betur til.”
Umboðsmenn Lögbergs.
J. A. Vopni, Harlington, Man.
Ólafur Einarsson, Milton, N.D.
K. S. Askdal, Mínneota, Minn.
J. S. Wiuni, Upham, N.D.
G. V. Leifur, Pembina.
J. S. Bergmann, GarSar, N.D.
Jón Pétursson, Gimli, Man.
S. S. Anderson, Kandahar, Sask..
Jón Ólafsson, I.eslie, Sask. .
A. A. Johnson, Mozart Sask.
_ S. Loptsson, Churchbridge, Sask.
Jónas Samson, Kristnes, Sask.
Paul Bjarnason, Wynyard, Sask.
J. J. Sveinbjörnsson, Elfros, Sask.,
C. Paulson, Tantallon, Sask.
Olg. Friöriksson, Glenboro.
Albert Oliver, Brú P.O., Man.
Joseph Davidson, Baldur, Man.
Ragnar Smith, Brandon, Man.
D. Valdimarsson, Wild Oak, Man..
Jóhann Sigfússon, Selkirk, Man.
S. Einarsson, Lundar, Man.
Kr. Pétursson, Siglunes, Man.
OI. Johnson, Winnipegosis, Man..
A. J. Skagfeld, Hove, Man.
GuSbr. Erlendson, Hallson, N.D.
O. Sigurösson, Burnt Lake Alta.
Sig. Mýrdal, Victoria, B. C.
Th. Simonarson, Blaine, Wash.
S. J. Mýrdal, Point Roberts.
Hann mátti skammast sín! Einhver illur andi hafði
blásið honum þessum misskilningi í brjóst. Sakleysi
og einlægni hennar speglaðist í augunum og hvert um'. Hútí h&t á ljósinu en hann losaöi meira úr
bergmu. Eftir }>vi sem ínnar dro og neðar virtist
orð var af sama toga spunniö.
Jenks hló að fljótfærni sinni og reif bréfið í
smábúta. Ef til vill hefSi það veriö skynsamilegra,
að kasta blöðunum á eldinn, en hugsunin um þaS,
að hann hefði ekki áður þekt Iris betur en hann hafði
gert, bar hann svo ofurliSi, að hann ósjálfrátt raul-
vissi ekki fvr hve æstur 'hann var. En brezka rólynd- aði eina af uppáhalds vísum sínum úr “Maud”
Þau sannfæröust strax um aö harin hafði ekki
gert of mikið úr auöæfunum er fólgin voru í hellin-
málmlagið þykna. Hann klauf enn nokkrar flýsar
úr sprungunni. Þegar minst varöi tók ljósiö aS
blakta. ÞaS voru göng á milli hellisins og ídettasyll-
unnar.
“Eg vildi aS eg hefði nýlega lesiS einhverja af
skáldsögum Bret Hartes,” sagði Jenks, “þá skyldi eg
tala við ySur á gullnema máli. En viS erum á sléttri
götu, bara aö við villumst nú ekki.”