Lögberg - 17.06.1915, Blaðsíða 6

LÖGBEEÖ, FIMTUDAGINN 17. JÚNÍ 1915
! «
Á vœngjum morgunroðans.
Eftir
LOUIS TRACY.
“Sahib," tók Indverjinn til máls. “Foringi minn,
Taung S’Ali, kærir sig ekki um aS missa fleiri af
mönnum sínum fyrir eina konu. Ef þú afhendir
honum hana, þá vill hann skilja ‘hér vi& þig í fri&i,
eöa fylgja þér þangaS sem þú getur náS i hvítra
manna skip.”
“Konu!” sag«i Jenks háðslega. “Hvaða heimsku
hjal er þetta? Er nokkur kona hér?”
Indverjinn komst i mestu vandræði viS þessa
spumingu.
Konuna sem foringinn sá fyrir hálfum máfluSi,
sahib.”
“Taung S’Ali hefir heillast. Eg drap menn hans
svo ört, aS hann 'hefir séS ofsjónir.”
Foringinn tók eftir aS nafn hans var nefnt og
tók fram í meS spurningu. Þeir töluSu lengi saman
og foringinn benti á Iris. Af því gat Jenks ráðiS,
aS þeir voru aS tala um hana og hann ið'raSist þess
aS'haía leyft þeim aS koma svona nálægt. Indverj-
inn hafði auSvitað aldrei séð hana áSur og sennilegt
var, aS hann væri að reyna aS telja foringjanum
trú um, að það væru tveir karlmenn er á pallinum
stóðu.
Grunur Jenks reyndist réttur. Indverjinn hneygSi
sig kurteislega og mælti:
“Verndari hinna aumu; eg get ekki rengt þig,
en Taung S’Ali segir aS þaS sé stúlka sem stendur
viS hliSina á þér þótt hún sé í karlmannsfötum og
það sé stúlkan sem hann sá.”
“Hann sér vel, en hann er vankaSur',” sagði sjó-
maðurinn. “Hvers vegna sækist hann eftir konu
sem ekki er af hans þjóðflokki? Hann hefir óbein-
línis orðið mörgum af mönnum sínum aS bana og
slapp meS naumindum sjálfur lífs af og hann veit,
aS ef hann beitir okkur ofbeldi, þá máir, enskt her-
skip þjóðflokk hans úr tölu hinna lifandi, áður en
langt um líSur. SegSu honum aS' fara sem fyrst í
burtu meS skip sin og koma hingaS aldrei framar.
Þá skal eg fyrirgefa honum morðtilraunina er hann
sýndi okkur í nótt.”
Foringinn starði meö þrjóskusvip á Jenks á
meðan Indverjinn talaði:____
“Sahib,” mælti hann. “ÞaS er bezt aS egna hann
ekki til reiSi. Hann segist ætla aS ná í stúlkuna. Hann
sá fegurö hennar og hún hreif hjarta hans. Hún
hefir kostaö hann mörg mannslíf, en hún er þess
verS og þó meira væri. Hann óttast ekki ensk her-
skip; þau ná ekki til borgar hans i fjöllunum. En
eg sver það viS gröf Nizam-ud-din, aS hann gerir
þér ekkert mein, ef þú sleppir henni, en ef þú vilt
ekkit láta aS ósk hans, þá drepur hann ykkur bæSi.
Og ein kona er ekki svo mikils virSi, aS hún ætti
aö' þurfa aS kosta stríS og blóðsúthellingar.”
Sjómanninum var svo kunnugt um lifsskoðanir
Austurlandabúa, að hann furSaSi sig ekkert á þvi
þó maðurinn skildi ekki hvernig á þvi stóS, aS hann
lét sér svo ant um stúlkuna. ÞaS var auðlséö aS
foringinn mundi ekki ganga að neinum skilmálum.
En aS hinu leytinu var honum auSsjáanlega svo ant
um, að gera út um máliS á friSsamlegan hátt, að
Jenks gekk á þaS lagið.
“Þú kemur frá Delhi?” spurði hann.
“VirSuIégi herra; þér er gefinn mikill vísdómur.”
“Enginn nema Delhibúi sver viS gröfina setn er
á leiöinni til Kutub. Þú hefir flúið frá Andaman
eyjum?”
“Sa'hib, eg drap mann til aS bjarga mínu eigin
lifi.”
“Hver sem orsökin kann að hafa verið, þá færðu
aldrei framar aS sjá Indland. Samt sem áSur mund-
ir þú vilja gefa mörg ár æfi þinnar til aS fá að
sitja um þogla næturstund við hliS Lahore borgar.”
Hann varS gulgrár í andliti þótt hörundiS væri
dökkbrúnt.
“Þetta er vel mælt,” sagði hann lágt.
“Hjálpa þú mér og vini mínum til að komast
undan. Neyddu höfSingja þinn til að fara héSan.
BruggaSu honum bölráS ! StútaSu honum! Eg skal
gefa þér frelsi og fé eins mikiö og þú gimist. Ef
þú gerir þetta, þá skal eg svo sannarlega sem guS
er yfir mér, koma þér héöan og gefa þér frelsi.
Faðir stúlkunnar hefir mikil völd. Hann fær vilja
sínum framgengt hjá Sirkar fstjórn Indlands).
Taung S’Ali var bersýnilega órótt er hann sá
með hvé miklum ákafa Jenks talaSi; hann skildi ekki
hvað þeim fór á milli. Indverjinn varð því aS smíSa
sögu til aö friða höfðingjann. Hann leit óttaslegn-
um augum á Jenks.
“Sahib,” sagði hann og reyndi aS hylja geöshrær-
ing sína. Eg er einn á meöal margra. Eitt stygS
Lögbertjs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞV(
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXl
/
aryrSi frá mér mundi verBá nægilegt til þess aS þeir
skæru mig á háls. . Ef eg væri hjá þér á pallinum
þá skyldi eg glaður deyja með þér, því eg var í
Kumaon Rissala ('riddarasveit) þegar tnér vildi
slysiS til. Eg býst við aö þú viljir ekki sleppa stúlk-
unni. Láttu sem þú sért reiöur mér; eg skal hjálpa
þér eftir föngum.”
Hjarta Jenks hoppaði af gleði þegar hann heyrði
þetta óvænta boð. Þaö var auöséS, aS MúhameSs-
trúar manninn langaöi til aS losna úr hinum illa fé-
lagsskap er hann hafði lent í. En foringinn var
órólegur og þótti jafnvel samtal þeirra grunsamlegt.
SjómaSurinn þreif byssu, og hrópaði meS reiði-
svip:
“SegSu Taung S’Ali aS eg veröi búinn aö ganga
á milli bols og höfuös á honum og öllum félögum
hans áöur sól rí‘s næst úr sævi. Hann veit ekki
hve mikiS eg get, þótt honum kunni að þykja ærið
aS gert. Klukkan tólf í nótt mun eg láta band síga
niöur frá pallinum.í Festu viö þaS ílát fult af vatni.
Láttu þaö ekki bregöast. Eg skal ekki gleyma því
sem þú gerir vel. Eg er Anstruther, Sahib, úr
Belgaum Rissala fnafn á herdeildj.”
Indverjinn skýrði fyrir höföingjanum þaö sem
Jeniks hafði sagt en slefti því sem honum var ekki
ætlaö að vita. Foringinn glotti undirferlislega að
Jenks og Iris og tautaði eitthvaS fyrir munni sér.
“ViS höfum þá lokið erindinu. VaraSu þig á
trjánum til hægri handar. Þau geta sent ykkur
þöglan dauðan jafnvel þangað sem þiöi eruð. Eg
skal ekki bregSast þér í nótt; á þaö geturöu reitt
þig,” kallaöi túlkurinn.
“Eg trúi þér. FarSu! En segSu foringja þínum,
að eftir aS þiS einu sinni eruð horfnir á bak við
klettasnösina, tali eg að eins við hann með byssum.”
ÞaS var eins og Taung S’Ali skildi orS Jenks.
Hann veifaSi hendinni eins og hann væri aS ögra
pallbúum og hélt á staö. Indverjinn leit enn á
Jenks, líkt og hann væri að ítreka heit sitt og fylgdi
foringjanum.
Jenks átti i stríSi viö> ákafa freistingu. Iris tók
í handlegginn á honum og hvíslaSi:
“HvaS ætliö þér að gera? Eg þoröi ekki að láta
til mín heyra, eg var svo hrædd um aS hann mundi
þekkja málróminn.”
Veslings stúlkán! Ilún hélt aö foringinn heföi
ekki þekt sig í dularbúningnum, þótt hún aS hinu
leytinu óttaöist, að þeir heföu ekki orðiS á eitt sátt-
ir vegna þess hve stutt var um kveSjur m,eS þeim.
Jenks þagSi. Hann vissi aö ef hann stytti
Taung S’Ali aldur, þá mundu menn hans verSa svo
óttaslegnir, aS þeir mundu 'flýja þegaír skygði af
nótt. Hann átti á hættu að missa svo mikiS — Iris,
auölegS, ást, 'hamingju og jafnvel lífið sjálft. Alt
þetta gat hann trygt sér meS því að rjúfa heit sitt.
En óvinur hans, sem drýgt hafSi flesta glæpi sem
tungan má nefna, hélt vígamannlega í fylgsni sitt;
hann treysti loforði hvíta mannsins.
Jenks fanst þetta þungbærasta stundin sem hann
hafði lifað á eyj.unni. Hann varp öndinni af fögn-
uöi, þegar bófinn silkiklæddi hvarf honum sjónum.
Foringinn lét ekki svo lítiö að líta á þau sem störðu
á hann.
Iris skildi skki hvernig stóð á hugarstríði sjó-
mannsins.
“SegiS mér hvað þér hafiS gert,” sagði hún í
bænarrómi.
“Ilaldið heit min við þennan drambláta dóna.”
“HvaS segiS þér? HafiS þér lofaö honum
nokkru ?”
■ “Því miSur leyfSi eg honum aS koma hingað svo
eg varS aS lofa honum að fara i friði. Hann þekti
yöur óöara' en hann sá yður.”
Hana furSaði stórum á því.
“Eruð þér vissir um það? Eg sá hann benda á
núg, en mér virtist hann vera í svo illu skapi, að eg
hélt aS hann væri aö ávíta yöur fyrir aS hafa slept
fallegri ungri stúlku fyrir illa vaxinn sveinstaula.”
Jenks bældi niður gleöióp. Iris var komin í sitt
forna skap; orS hennar höfðu beiskju blandinn hun-
angskeim.
Jenks sagöi henni nú alt sem honum og foringj-
anum hafði á milli fariS. Iris varö mjög angurvær
er hún heyröi hvar komiö var. Hún hafSi talið þaS
víst, að þegar ræningjarnir komu og vildu semja
friS, þá mundi friður fást meS sæmilegum
kjörum. Henni fanst óttalegt til þess að hugsa, aö
hún skyldi vera skerið sem samningarnir strönduöu
á. Vonin dó í brjósti hennar og sársauki dauðans
nísti sál hennar.
“Illú heilli hafa örlögin varpað mér í veg yöar,”
sagöi hún. “Ef eg væri ekki hér, hefSuS' þér ekki
lent í þessari raun. Mín vegna veröiS þér kannske
til dauða dæmdir. Vegna þess að þér létuS aS orð-
um mínum og skutuö ekki foringjann og menn hans,
sitja þeir nú um líf ySar. Alt er þaS mín skuld.
ÞaS er óbærilegt.
Henni vöknaði um augu. Áreynslan var meiri
en svo, að hún gæti boriö hana. Hún hafSi vonast
eftir aS fá frelsi, en í stað þess sá hún í anda hinar
langvarandi kvalir er umsátin hlaut aS hafa í för
meö sér.
Jenks var alvarlegur og virtist vilja sem minst
I segja.
“ViS verðum að gera okkar bezta,” sagöi hann.
“ViS erum óneytanlega illa stödd, en ekki er öllu bet-
ur korniS fyrir ræningjunum; átján eru þegar særðir
eða fallnir. Þér gleymiö því lxka, aS hamingjan
hefir sent okkur góðan vin, þar sem Indverjinn er.
Ef alt er íhugaö, gætum við verið miklu ver stödd en
j viö erum.”
Aldrei hafði hann áður verið jafn kaldur í svör-
urn, jafnvel ekki þegar hann af ásettu ráði hafði
reynt aS vekja óbeit 'hennar.
Hún gekk til hans og beygöi sig yfir hann meö
I hálfum hug.
“FyrirgefiS mér!” sagði hún í hálfum hljóöum;
“eg bæSi gleymdi gæsku þess sem öllu ræöur og
fórnfýsi ySar. Eg er ekki meira en meöalkona og
mig langar ekki til að deyja. En eg vil ekki lifa
nema yður sé einnig borgiö.”
Hún haföi int aS þessu áöUr um morguninn.
Voru skýflókar aS dragast sarnan í sál hermar?
Setjum svo, aS þau ættu ekki úr öSru að velja en
aS deyja úr þorsta eða gefastupp. Var þeim nokk-
ur önnur leiö' opin? ÞaS fór hrollur um Jenks þótt
pallurinn væri steikjandi heitur. Hann varð aS
reyna aS dreifa þessum döpru hugsunum hennar.
“Sannleikurinn er sá,” sagði hann og gerði sér
upp kæti, “að við erum bæöi svöng og þess vegna í
illu skapi. Hvernig væri aS þér næSuð okkur í mat-
arbita? Okkur líður betur ef viS boröum.”
Stúlkan duldi hugarhræringar sínar og tók aö ná
í rnatinn, þótt henni væri það þvert um geð. Biblían
lá enn opin eins og hún hafSi sk.iliS við hana um
morguninn. Hún hafði ekki tekiö eftir fyrirheitinu
í 91. sálminum:
“Því aS þin vegna býður hann út englum sínum,
til þess aS gæta þín.á öllum vegum þínum.”
Nokkur tár hrundu niSur eftir kinnunum á henni
og skildu eftir rákir á óhreinu andlitinu. Hún
hrestist við grátinn og varð rólegri.
Hún var búin að ná í kex og niöursoöiö ket. Þá
rak sjómaSúrinn upp svo hátt gleSióp, aS hún skildi
matinn eftir og hljóp til hans tómhent.
' Ræningjarnir voni komnir úr fylgsnum sinum.
Þeir hlupu í smáhópum yfir sandinn, til aS komast
þangað er þeir geymdu vistir sínar.
Jenks skaut ekki á þá. Hann var aS bíða eftir
Taung S’Ali. En sá piltur var ekki lamb í ledkjum.
Hann vissi aS1 Jenks mundi sérstaklega veita sér at-
hygli og hann var auðþektur. Þess vegna hafSi
hann faríS úr litklæöum sinum og fengiS fataræfla
aö láni, sem vorú svo Hk fötum hinna, að hann þekt-
ist ekki frá þeim. Indverjinn var í hópnum; hann
leit ekki við en veifaði hendinni.
Þegar hópurinn var aftúr horfinn, sá Jenks
hversu leikiS hafði verið á hann. Hann hló þá svo
hjartanlega, aö Iris, sem hvorki vissi hvers vegna
harm hló né .hvers vegna hann var svo miskun-
samur viS óvinina,, hélt að hann væri orðinn geggj-
aðu'r af sólarhitanum.
Þegar hann hætti aS hlæja, fór hann þaöan sern
hann hafð’i staSiS svo lengi á verði.
“Nú getum viö borðaS í ró og næði,” sagði hann.
“Eg hefi þó fært foringjann úr skrautinu. Menn
hans gætu strítt honum með því, að hann hafi oröið
aS reita af sér skrautfjaörirnar til aS forða lífinu.
Við verðum sjálfsagt látin í friöi þangað til skyggir
svo viö getum búist um og höfum ekki annaö' að ótt-
ast en hitann.”
En hann fór villur vegar. Nú vofði meiri hætta
yfir þeirn en nokkru sinni áður.
Taung S’Ali hafSi einmitt ásett sér, aö ef hann
gæti ekki náð stúlkunni, þá skyldi hann verSa þeim
báðum að bana; og hann hrafSi hræðilegum vopniim
yfii; að ráöa — vopnum sem gátu sent þeirn/ “þöglan
dauSa þangað sem þau stóSu.”
I
XIII. KAPITULI.
Dáð gegn draumum — málsvörn.
íbúar hitabeltisins vita að hitinn er mestur, eða
að minsta kosti, aS erfiðast er aS þola hann frá
klukkan tvö til fjögur á daginn.
Þegar þau voru búin að hvíla sig litla, stund,
stakk Jenks upp á því, aS þau festu seglið þannig,
aS þaS hlíföi þeim fyrir sólarhitanum, en hann
mætti þó hafa auga á óvinunum ef þeir kæmu. Iris
hjálpaði honum til aS festa segliö á stengurnar er
Jenks haföi komið fyrir á pallinum 1 því skyni.
Eftir að þeim tókst aö útiloka sólargeislana, var þol-
anlegt aS dvelja á pallinurn.
Þau drukku þaS sem eftir var ar vatninu, því
Jenks áleit ráðlegast að kveljast ekki af þorsta fyr
en meö þyrfti. Hann dró einnig tappa úr kampa-
vínsflösku og fylti tinbdlla með víni, en það máttu
þau ekki drekka fyr en fokið væri í öll önnur skjól.
Tindrandi vínperlumar og froðan í bollanum voru
svo tælandi, aS Iris mundi hafa tæmt hann til botns,
ef Jenks hefði ekki bannað henni þaS.
Hann sagöi henni, aö þegar vinið væri búiö aS
standa nokkra stund í bollanum og væri farið aS
dofna, þá gætu þau smakkaö á því. En jafúvel þó
þaS dofnaði, var þaS hættulegt og skaölegt á meðan
hitinn var mestur; hann vonaðist þó til, að þaö yrði
þeinl ekki til vej-ulegs meins, ef þau neyttu ekki of
rnákils af því.
Hún barðist viS þorstann og hlýddi honum skil-
yröislaust. þaö var komið upp í vana. AS vísu leið
þeim illa undir seglinu, en þar var' þó himnaríkis
vist í samanburði við það senx þau höfðu áður oröið
aS líða.
Þau sátu heila klukkustund þegjandi og hreyf-
ingarlaus.
SjómaSurinn var aS íhuga ástæSur þeirra. Hon-
um var þaS Ijóst, að mjög mikiö var undir því kom-
íS, hvort Indverjinn efndi loforö sitt eöa ekki. Senni-
legt var aö! hann geröi það. Hann var gamall liðs-
foringi og Jenks vissi hve kært honum var ættland
sitt. Ef til vill lá hann nú á bæn og var aS biðja
spámanninn um að hjálpasér til aS frelsa manninn
og konuna, sem virtist vera svo ant hvort um annaö,
því hin rþáttuga Indlandsstjórn var mjög miskunn-
söm viö afbrotamenn, sem þannig bættu fyrir mis-
gjörSir sínar. m
En hvaS gat hann gert einn á meöal svo margra,
þótt viljinn væri góöur? Hjá ræningjunum var
blandað saman þjóöar og trúarhatur gegn þeim og
auk þess voru þeir auövitaS sárgramir þessum út-
lenda djöfli sem haföi sært og drepiS fimta hluta
liös þeirra. Var ekkert sennilegra en aö> veslings
Indverjinn yrSi aS boi’ga meS sínu eigin lífi fyrir
að íæyna aS færa þeim vatn.
Um miönætti mundi meiri hluti dalsins veröa upp-
ljómaöur af tunglsljósinu. Ef Indverjinn dæi fram
undan hellisdyrunum mundu þjónar Nizams flytja
sál hans inn í annaö líf.
En hvar átti hann að ná í vatn, þótt honum hepn-
aSist aS umflýja félaga sína? Ekkert vatn var á
eynni nema í brunninum. AS líkindum höfSu ræn-
ingjaniir vatnsforða í bátunum, en vinur þeirra hlaut
aS eiga mjög erfitt meS aS ná einum bi'úsa eSa belg
af því.
En hver mundi endirinn veröa þótt alt þetta
gengi aö óskum? Hve lengi mundi Iris þola aS dvelja
á pallinum? Honum svifu miskunnarlausir óvina-
hópar fyrir hugskotssjónum.
Hann tók ekki eftir aS stúlkan staröi á hann og
ypti því öxlum óþreyjulega. Hann reyndi aS út-
rýma hinum Ijótu myndum úr huga sér og spurðx
sjálfan sig hvaS Indverjinn heföi meint, þegar hann
varaði hann viö trjánum til hægri handar og minti
hann á hinn “þögla dáuða”. Hann var í þann, veg-
inn aö skríöa fram á pallbrúnina, þegar Iris tók til
rnáls:
“BiSiS þér viS,” sagSi hún. “Þeir þora ekki aS
láta sjá sig fyr en í nótt. Mér hefir dottiö nokkuð
í hug.”
Jenks hafði aldrei tekið eftir annari eins alvöru
og festu í málrómi hennar og nú var. Oröin læstu sig í
gegnum merg og bein. Það var ills viti. Hann
reisti sig viS og leit á hana, Andlitssvipurinn bar
vott um, aS hún haföi tékiö fasta ákvörðun. En1
ekki þoröi hann fyrir sitt líf að spyrja hana.
”Þessi maður, túlkurinn,” tók hún aftur til máls,
“sagði að ef eg gengi foringjanum á hönd, þá mundi
hvorki hann né félagar hans gera yökir neitt mein.”
BlóSiS hljóp honum til höfuðsins af bræði.
“Tálbeita og ekkert annað,” sagði hann. “AS
mnsta kosti er varla vert aö tala frekar um þaö.”
Og hún svaraði skýrt og hiklaust:
“Eg vil ganga að þeim kostum.”
Hann staröi á hana og mátti ekki mæla af utidr-
un. Þá datt honurn í hug að hún vildi leggja þetta
á sig til aS bjarga honum. Svitinn stóS í dropum
á enninu á hon'um og hann varö aö neyta allrar
orku til að geta talaö.
“Þér hljótiS að vera meS óráöi er yöur getur
dottiö annaS eins i hug,” sagði hann. “Sjáið þér
ekki hvernig þetta mundi fara meS ySur — og mig?
ÞaS er net til aS flækja okkur í. Þeir eru stjórn-
lausir villimenn. Ef þeir ná í yöur, þá mundu þeir
hlæja aS öllum loforðum er þeir hafa mér gefið.”
“Það getur verið aS þér haldiö þá verri en þeir
eru. Þeir hljóta þó ai^ hafa einhvern snefil af sann-
gimi og réttsýni. Þó þeir kunni að ætla sér þetta,
þá gætuj þeir hætt viS þaö. Þeir hafa mist marga
af mönnum sínum. Ef foringinn fær því framgengt
sem honum er mest ant um, þá er ekki víst aö hann
geti fengið þá til aö leggja sig i frekari hættu. Eg
skal setja þeim skilyröi,- aS þeir flytji fyrst til yöaf
mikið af vatni. Þá getiS þér varist í marga daga
hjálparlaust. ViS missum ekkert; en við getum unn-
iS mikiS’ meö að reyna að sefa þá.”
“Iris!” sagöi hann meö öndina í hálsinum, “hvaS
segiö þér?”
ÞaS lá við að henni snérist hugur við hreiminn í
málróm hans er hann nefndi nafn hennar. En eng-
iniii píslarvottur hefir nokkru sinni gengið meö fast-
ari ásetningi aS kvalabekknum en þessi hreinlynda
og hugprúSa kona. Hún hafSi fastráöiS að fórna
sér fyrir rnann þann er hún elskaði. Hann haföi
oftar en einu sinni lagt líf sitt í 'hættu fyrir hana.
Nú' skyldi hún sýna aö hún átti þaS skiliö. Himn-
eskur eldur blossaSi í augum hennar og sakleysis
friður og staSfestublær færSist yfir andlitiS.
“Eg er búin aö hugsa um þetta,” sagði hún í
hálfum hljóðum og starði á hann, en sá hann þó
varla. “Þetta er síöasta úrræöið og þaS er( vert að
reyna þaö. Allir hafa yfirgefið okkur nema sá
Eini, og það virSist ekki vera hans vísdómsfullur
vilji, aö hjálpa okkur úr þessari prísund. Við getum
barist hér þangað til við deyjum. En er þaS rétt,
þegar annað okkar getur lífi haldið?” Hún var svo
einlæg og hreinskilin, aS hún sagöi meira heldur en
hxin hafði ætlaö þér. Hún ætlaði aö fara með ræn-
ingjunutn, þola meðferðina er hún varð að sæta hjá
þeim, jafnvel skjalla þá, þangaS til þeir voru komn-
ir langt burtu frá eynni. Þá — þá ætlaöi hún að
ráða sér bana. Hún hélt aS þegar þannig var ástatt,
þá væri ekki rangt að taka af sér lífiS. Þaö var
fórn til aS frelsa líf annars manns og enginn getur
sýnt meiri kærleika en þann, aS láta líf sitt fyrir aðra.
Jenks sárnaSi svo að heyra til hennar, aS honum
datt fyi'st í hug að neyta sömu ráöa og notuS eru
við þrálynd börn til aS láta af fyrirætlun sinni.
Hann reis upp til hálfs og ætlaSi aS framkvæma
ásetning sinn. Þá varð honum litið á hana, en hún
virtist komin á bak viS móSuvegg svo hann sá hana
óskýrt. Var hann búinn að missa hana? Var alt sem
á undanf var gengiö aS eins draumur og ímyndun?
Voru illir vættir aS verki í hinni göfugu sál? Var
Iris aö hverfa honum?”
Hann rétti fram báöar hendumar, eins og mað-
ur sem þreifar fyrir sér í myrkri, til aS vita hvort
hún væri ennþá hjá honum. Já, hún var kyr, viS-
kvæm og titrandi. Hann dró hana nær sér, þrýsti
henhi að brjósti sér og nú loksins lét hann undan
hinni þögulu þrá hjarta síns og hvíslaöi í eyra
hennar:
“Elsku Iris, haldið þér að eg geti lifaöl ef eg
missi yður? Þér eruö mér lxfið sjálft. Ef við verð-
utn aö deyja, þá skulurn við deyja saman.”
Um leið og hann sagði þetta, vaföi Iris handleggj-
unum um hálsinn á honum. ‘
“Nú líður mér vel,” sagði hún meS and'köfum.
“Eg—-hélt ekki—aö þessi stund—kæmi—svona snögg-.
lega, erx—guði sé lof—hún er komin.”
Örfá augnablik gleymdu þau öllu nema því, aö
tvær skyldar sálir höfðu mæst og tengst órjúfandi
viðjum. OrS voru óþörf. Hin leyndardómsfulla,
magnþrungna ást, varpaöi um þau töfraljóma. Eymd,
hætta og jafnvel hörmulegur dáuödagi beið þeirra;
en þau skeyttu hvorki urn kvalir né dauða; þau
•höfðu bygt sér Paradís á bjargföstu skeri í sollnu
hörmungahafi mannlífsins.
jyjARKKT fJOTEL
Ari8 sölutorgiS og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Vinna fyrir 60 menn
Sextlu manns geta fengiB afigang
að lœra rakaraifin undir eins. Til
þess aS verSa fullnuma þarf aS ein*
8 vikur. Ahöld ókeypis ogr kaup
borgafi mefian verifi er at5 læra. Nem-
endur fá stafii afi endufiu námi fyrlr
$15 tll $20 á viku. Vér höfum hundr-
ufi af stööum þar sem þér getitS byrj-
afi á eigin reikning. Eftli'spum efttr
rökurum er æfinlega mikll. SkriflB
eftir ókeypis lista efia komifi ef þér
eigifi hægt mefi. Til þess afi verfia
gðfiir rakarar verfiiö þér aS skrifasí
út frá Alþjóða rakarafélagt..„.
International Barber College
Alexander Ave. Fyrstu dyr vestan
viS Main St., Winnipeg.
J. C. MacKínnon
ELECTRICAL CONTRACTOR
Sher. 3019 588 Sherbrooke St.
Sumarið—og
P1 53
1» ^Laáer
I merkur- eða pottflöskum, hjá vínsölum eða beint frá E. L. Drewry, Ltd.
Winnipeg
Isabel CleaningSí Pressing
Establishment
J. W. QUINN, eigandi
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
Viðgerðir og breyt-
ingar á fatnaði.
Gappy 1098 83 isabel St.
horni McDermot
Umboðsmenn Lögbergs.
J. A. Vopni, Harlington, Man.
Ólafur Einarsson, Milton, N.D.
K. S. Askdal, Minneota, Minn.
J. S. Wium, Upham, N.D.
G. V. Leifur, Pembina.
J. S. Bergmann, GarSar, N.D.
Jón Pétursson, Gimli, Man.
S. S. Anderson, Kandahar, Sask.
Jón Ólafsson, Leslie, Sask.
A. A. Johnson, Mozart Sask.
S. Loptsson, Churchbridge, Sask.
Jónas Samson, Kristnes, Sask.
Paul Bjarnason, Wynyard, Sask.
J. J. Sveinbjörnsson, Elfros, Sask.
C. Paulson, Tantallon, Sask.
Olg. FriSriksson, Glenboro,
Albert Oliver, Brú P.O., Man.
Joseph Davidson, Baldur, Man.
Ragnar Smith, Brandon, Man.
D. Valdimarsson, Wild Oak, Man.
Jóhann Sigfússon, Selkirk, Man.
S. Einarsson, Lundar, Man.
Kr. Pétursson, Siglunes, Man.
01. Johnson, Winnipegosis, Man.
A. J. Skagfeld, Hove, Man.
Guöbr. Erlendson, Hallson, N.D.
O. SigurSsson, Burnt Lake Alta.
Sig. Mýrdal, Victoria, B. C.
Th. Simonarson, Blaine, Wash.
S. J. Mýrdal, Point Roberts.