Lögberg - 18.11.1915, Síða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
18. NÓVEMBER 1915
HVAÐA BRAUÐ SEM BÚIÐ ER TIL
ER BEZT BÚIÐ TIL ÚR—

8«
Óskabörnin.
Eftir Arnór Árnason.
Eins og' öllum Islendingum er
'þegar kunnugt, hafa tvö stórmál
veriö á prjónunum meðal þeirra í
full tvö ár, málefni sem hver góö-
ur og hugsandi Vestur-Islendingur
hlýtur að hafa veitt meiri eftir-
tekt en flestu öðru, sem á dagskrá
hefir verið. h>ví þau hljóta bæði
að snerta hina dýpstu og innileg-
ustu strengi í hjörtum Islands
sona og dætra, og mætti þess ut-
an vel nefna þau “sérmál” Vestur-
Islendinga, því þau snerta oss
meira en heimaþjóðina.
Þessi málefni eru stofnanirnar
nýju: Jóns Bjarnasonar skólinn,
og gamalmennaheimilnl “Betel”.
Það hefir oft og rækilega verið
minst á báðar þessar stofnanir í
Lögbergi, og því óþarft að leggja
þar fleiri orð í belg. Allir hljóta
að finna til þess hversu miktð
göfuglyndi og hversu mikil mann
úð og kærleikur ríkir meðal þeirra
manna, er áttu mestan og beztan
þátt í þvi að þær voru stófnaðar
— undir þeim merkjum sem er.
Nafnið: “Jóns Bjamasonar
skóli” hlýtur að láta vel í
eyrum allra Islendinga. Tilhlýði-
legra nafn er ekki hægt aö tiugsa
sér fyrir slíka stofnun. Eg spái
þvi að nafnið eitt fyrir sig, liafi
mikið aðdráttarafl þegar timar
líða fram.
Vér Islendíngar, sem erum að
berjast við að halda í islenzka
tungu og þjóðemi hér vestra, og
erum Islendingar í aðra röndina
—*• getum ekki verið annað þrátt
fyrir öll utanaðkomandi öfl —
þykir eðlilega mjög vænt um
þessa nýju stofnun, Jóns Bjarna-
sonar skólann. Vér'(finnum til
þess og vitum það að skólinn
verður sterkasta aflið til viðhalds
tungu vorrar, og þá um leið hl^-
ur hann einnig að glæða þjóðern-
istilfinningu að miklum mun, og
færa oss nær heimaþjoðinni —
hjálpa til að “brúa hafið”. Að
því er íslenzk ungmenni vestan
hafs snertir, þá er efamál hvort
Vestur-Islendingar hafa ekki' —
með stofnun hins nýja skóla —
reist sér varanlegan og tryggan
minnisvarða. Það spor sem hér
hefir vefið stigið á þjóðþrifa-
brautinni islenzku, er stórt og göf-
ugt og þarfnast því innilegrar hlut-
töku allra sannra föðurlandsvina.
Gæfa og farsæld vor allra er að
miklu leyti undir því komin. að
skólinn geti blómgast og borið
ávöxt. Allir íslendingar i Ame-
ríku ættu að bera hann fyrir
brjósti og sýna það, með þvi að
nriðla honum rikulega.
Jóns Bjarnasonar skólinn á enn
á ný því láni að fagna, að hafa
öðlast vin vor allra fyrir skóla-
stjóra: séra Rúnólf Marteinsson.
Mann sem allir bera fult traust
til. Mann sem er öllum fremri að
mannkostum og þeim hæfileikum
sem sérstaklega þarf að gæta, til
þess að stjórna slikri stofnim
samvizkusamlega, og mann sem er
rammíslenzkur i anda og sann-
leika og ættjarðarvinur mesti.
Ræða séra R. M. við setniing
skólans i. sept. í haust og sem
út kom i Lögbergi, er meistara-
verk, sem hvert einasta manns-
barn ætti að lesa, og sem verð-
skuidar að verða lesin oft og
rækilega. Hún er “lifandi mynd”
af sálarlífi og einkunnum séra
Rúnólfs.
Þegar nú þess er gætt að skól-
anum verður stjórnað af öðrum
eins manni og séra Rúnólfi Mar-
teinssyni, má ganga út frá þvi sem
sjálfsögðu að nemendurnir verðii
allir meira eða minna lyrir ís-
lenzkum_ andans áhrifum, innileg-
um og heilbrigðum straumum,
straumum sem hvetja fram það
bezta og göfugasta sem til er í ís-
lenzku eðli og islenzkuin hugsun-
arhætti. — Vissulega ætti þetta að
verða enn meiri hvöt fyrfr ís-
lenzka foreldra til að senda sem
allra flesta unglinga til skólans.
Æskul’ðuonn okkar íslenzki má
ekki við því að missa af slíkum
tækifærum, ef hann á ekki að týna
tölunni og hverfa inn i hérlent
þjóðlíf — hverfa í sjóinn.
Þá er gamalmennaheimálið
“Betel”. Það heimili er stofnsett
hjá Vestur-íslendingum og hefir
þegar valið sér framtíðarbústaö
að Gimli, sem er eflaust hentug-
asti og heppilegast bletturinn fyr-
ir slíka stofnun. Margir Islend-
ingar líta ef til vill þannlig á. að
jietta hæli sé enn þá nauðsynlegri
stofnun en skólinn, og suma hefi
eg heyrt mæla svo. En hitt munu
samt flestir vera á sama máli um,
að báðar stofnanimar séu í raun
og veru jafnnauðsynlegar og hygg
eg að það sé rétt. Báðar eru þær
mannúðar- og kærleiksstofnanir
og báðar eiga þær eftir að vera
Islendingum til œvarandi blessun-
ar, svo framarlega sem aldrei
skortir hugprýði, þrek, viljakraft
og um fram íslenzka gestrisni og
íslenzka tilfinningu. Það er svo
margt gott í íslenzka eðlinu, að
mér finst það glæpi næst að halda
ekki dauðahaldi í það göfugasta
sem forfeður vorir hafa arfleitt
oss að. Allir viljum vér Islend-
ingar feginsamlega nema alt það
sem er fagurt og gott í hugsunar-
hætti og í eðli enskumælandi þjóð-
flokksins sem vér byggjum þetta
j land með. Og allir eigum vér
j líka að kunna að hafna öllu því
j ljóta og illa í fari hérlendra
j manna. Og það er frá mínu sjón-
j armiði æði margt sem oss þá ber
I að hafna.
Eg fæ ekki betur séð en að is-
lenzki kærleikurinn og einlægnin
komi Ijósast fram á sjónarsviðið
hjá Vestur-íslendingum viö
stofnun hins bráðnauðsynlega
gamalmennaheimilis að Gimli, þar
sem allir íslendingar vestan hafs
eiga jafnan aðgang að. Og eg
hygg að hér sé um eitt hið allra
mesta gæfuspor að ræða, sem
Vestur-lslendingar svo drengölega
hafa stigið. Vestur-lslendingar
hafa hér orðið á undan heimaþjóð-
inni og henni til eftirbreytni.
Þökk og heiður ber þeim fyrir
það.
Báðar eru þessar stotnanir há-
islenzkar kærleiksstofnanir og
hljóta þegar tímar liða fram að
eiga öflugustu ítökin í ílsenzkum
þjóðernisanda í Vesturheimi.
Eg sé á Lögbergi að vinur minn
Jakob Briem er seztur að á
“Betel” og lætur óðru hverju
heyra frá heimilinu. öllum þykir
skemtilegt að lesa alt sem kemur
frá hans penna. Vonandi heldur
hann því áfram að senda Lögbergi
pistla úr sveitinni.
Oft hafa Islendingar í Vestur-
heimi verið fúsir og iljótir til að
rétta hver öðrum hjálparhendi að
undanförnu. Margoft hafa þeir
rétt hlýja bróðurhendi yfir hafið,
til vinanna og ‘ vandamannanna
heima á okkar kæru ættjorðu,
Margur dollarinn er kominn heim
til gamla íslands héðan að vestan.
Allir eru þeir þangað komnir af
ást til lands og þjóðar. Aldrei
munu þó Vestur-íslendingar hafa
sýnt Islandi eins mikinn sóma og
nú síðast með þátttöku sinni i
“Eimskipafélaglinu íslenzka”. —
Alt þetta bendir á innilega þjóð-
rækni og ættjarðarást, sem enn þá
lifir í hjörtum Vestur-Tslendinga,
Ást sem er aðdáanleg.
“Óskabörnin” okkar vestur-ís-
lenzku: Jóns Bjarnasonar skólinn
og “kærleiksheimilið” Betel, mega
aldrei líða undir lok, svo lengri sem
íslenzk tunga er töluð og svo lengi
sem íslenzkt blóð streymir í æðum
vorum, svo lengi sem íslenzkt
hjarta slær.
Hafa íslendingar í Vesturheimi
athugað þetta?
Skólinn og hælið eru nýjar og
fátækar stofnanir, sem þurfa
styrk og stuðning sem flestra Is-
lendinga, svo þær geti þriflist og
blómgast. J
Á hvem hátt er bezt og varan-
legust trygging fengin fyrir því
að báðar þessar stofnanir geti átt
góða framtíð ? Þegar hugur og
hjarta fvlgist að, þá hafa Vestur-
íslendingar æfinlega sýnt það, að
j þeir eru þrautseigir og ráðagóðir
þegar til stórræða kemur. og
þannig munu þeir reynast nú, með
því að leggja vinarhendi á plóg-
inn. Það eru fjárframlög sem
hér þurfa að koma til greina.
Á íslandi og víðar i Norðurálf-
unni voru áheit mjög tíð, og eiga
þau sér víða stað enn þann dag í
dag. Þannig hefir margur heitið
á Strandakirkju og fl. opinberar
stofnanir og heíir það jafnan
mælst vel 'fyrir.
Vilja ekki Vestur-Islendingar
taka upp þennan sið í sambandi
við íslenzku stofnanirnar í Vest-
urheimi? Það myndi verða til að
tryggja betur framtíð skólans og
hælisins, en nokkuð annað. T. d.
ef 50 íslnnzkir bændur — sem er
aðeins lítið brot af bændamanna-
stéttinni vestan hafs — viiclu gera
áheit á aðra hvora stofnunina eða
báðar til 5 ára, þannig að þeir
skuldbindu sig til að greiöa skoI-
anum eða hælinu 25 dollara á ári
hverju í þessi 5 ár. Og ef svo
fleári áheit kæmu fram þó smærri
væru, þá mundi þessi fjárupphæð
vera orðin allvænleg aði 5 árum
liðnum, og um leið er þá fengin
full trygging fyrir því að stofn-
animar geti haldið áfram að
starfa, innan fébanda Hlins evan-
geliska lút. kirkjufélags íslend-
inga í Vesturheimi, sem svo mörgu
góðu hefir til vegar komið, og sem
vér eigum aðallega það að þakka
að vér erum til sem íslenzk þjóð-
arheild i Vesturheimi.
Væri ekki vel til fallið að þeir
íslendingar, sem þannig em efn-
um búnir að þeir megi við því að
láta mörk af hendi rakna, byrjuðu
áheitin á næstu jólum ög nýári?
Haustlöng.
Hundrað og tuttugu hringhendur
eftir GitSmund Friðjónsson.
III. Svanur (lýgur sunnan að.
Grösum feigum dauðadá
dæmir, geigar hvergi
einn á teig með orf og ljá,
á sér veig í bergi.
Þó hann svigni að þæfa jörð (
þráin dignar valla, —
augum lygnir út á fjörð,
ennþá skygn til fjalla.
Undan gig, sem áður kvað
— einni að vigum sneri —
svanur flýgur sunnan að
silfrinstíg úr veri.
Álftin biður eld né högl
engra griða — að vonum,
sumars miðju sár og þögl
situr í friðlöndonum.
Þar sem hverir elda óp
inn við frera-mjallann
sinn hún gerir sælan líóp
suður i ven — allan.
Þegar hallar sumri, að sjá
sækir úr fjalla gjóstii
I hátign mjalla, — hlýðir þá
hljóðu kalli í brjósti.
*
Á þér ljómi ísageims
ekki er gróm né drafna,
eins og ljómur æðra heims
er þinn rómur jafna’.
Meðan fer um ýmsa att
ekki þéruð snilli
muntu bera hálsinn hátt
hvers og frera millii.
Veðuráttin sína sök
sækir þrátt — hin grimma,
þar sem háttar þú í vök
þorra náttu dimma.
Inn með fjöllum, út á sjá
átt í snjöllu þófi',
þegar mjöllu mokar frá
mánahöll, í kófi.
Þér hefir fundist þungt umi blund
þar sem hundar ganga,
flúið undan menskri mund
marga stund og langa.
Jökulandar svani sjá
sitja á tandri fanna,
þeim hefir bandað þoku frá
1 þorri landvættanna.
Meðan fjólu morgunlaug
! metur skólagj’aldið —
meðan sól frá miðju-baug
mælir Njólu tjaldið:
j Teygðu alda söngva són,
sveigðu faldinn ljósa;
sólarvaldur! lind og lón
láttu aldrei frjósa.
Ef úr lendi mátaðs manns
má eg hendi benda,
þá er að veiída þökk til svans.
þýða hending senda. —
Úr bygðum
Islendinga.
Vatnabygðir: Paul Bjarnason í
Wynyard hefir keypt hreyfi-
myndahús W. Johnson. Hefir
hann ráðið Jón Thorsteinsson frá
Winnipeg til þess að stjóma því.
iThorsteinsson flytur þvi þangað í
haust með konu sína og barn, og
setjast þau að í Wynyard.
Því hefir verið fleygt að Einar
Páll Jónsson munri flytja hingað
til Wynyard bráðlega, og gerast
starfsmaður# blaðsins “Advance”.
Er sagt að hann hafi konu sér
festa og muni staðfesta ráð sitt
áður en hann kemur.
Soffia Westdal, sem lengi hefir
verið í Wynyard við verzlun
þeirra Bergmanns og Hallgríms
brá sér suður til Minnesota ný-
lega og giftist þar skömmu síðar.j
J. Sigurðssyni verzlunarmanni; er
hennar saknað úr bænum; því hún
átti þar marga vini.
Narrowsbygðir: Tíðin hefir
verið ágæt þessa vriiku, oftast sól-
skin, og aðeins annað slagið frost
kul um nætur. 26. f. m. kom hér
snjóbylur og kom talsverður
bleytusnjór, öklasnjór jafnfallinn.
SÓLSKIN.
fram og aftur. “Hér líður mér
svo ljómanri vel, af því að nú,
þarf eg ekki að hýrast i ólukkans
skólastofunni.” I nokkrar mínút-
ur hafði Nonni ekkert munað
eftir fiskinum, en nú leit hann
uppá árbakkann.
Þar stóð lítill drengur, á aldur
við hann, og var í fötunum hans
og að öllu miklu fallegri drengur
en Nonni hafði búist við að sjá.
Hann var að blístra og vingsaði
bókunum sínum kringum /íg, þar
sem hann stóð og horfði niður í
ána.
“J£rt þú fiskurinn, sem gerðir
skiftin við mig?” spurði Nonni, og
leit um leið á sjálfan sig. Hand-
leggir og hendur voru horfnar,
og i þeirra stað komnir uggar.
Fótleggir og fætur voru líka burtu,
en spurður kominn í staðinn, og
allur líkami hans var þakinn
hreistri.
Drengurinn á árbakkanum hló.
“Eg vildi ekki verða aftur að
fiski fyrir öll ríki veraldar og
þeirra dýrð,” sagði hann. "Nú
ætla eg að ganga á skóla og læra
mikið, svo að þegar eg verð stór,
þá viti eg dálítið meira en heimsku
fiskarnir héma í ánni.” Og með
það hljóp hann í burtu.
“Komdu til baka með föt’n
mín”, kallaði Nonni. “Við skift-
um ekki fyrir fult og alt.”
En drengurinn hljóp og hljóp
unz hann var kominn 1 hvarf.
Veslings Nonni synti fram og til
baka, og var að brjóta heuann um,
hvort hann myndi þurfa að eyða
allri æfi sinn í vatni, þegar hann
alt í einu sá eitthvað sveitlast á
vatnsfletinum.
Hann synti upp í snatri, og ætl-
aði að gleypa þetta, þegar hann,
sér til mestu skelfingar sá að þetta
var öngull, og að uppi á árbakk-
anum sat maður og hélt á veiði-
stöng.
“Komist eg nokkurntima burtu
héðan”, sagði hann, “þá skal eg
ganga á skóla án þess að kvarta.
Það er voðalega hættulegt að búa
liér, og mega búast við að hver
mínútan verði hin síðasta, og þora
svo ekki að éta neitt, af ótta fyrir
því að það sem gleypt væri, yrði
öngull.”
“Eg skal segja þér hvernig hægt
er að komast burtu,” sagði áll
nokkur, sem var þar að svamla í
kring. “Þú getur ausið burtu
öllu vatninu úr ánni, og þá kom-
umst við allir burtu. Okkur
myndi öllum geðjast vel að því að
búa á landi uppi og vera drengir.”
“En eg hefi ekkert til að ausa
með”, sagði Nonni.
“Eg veit hvar bolli er. Maður,
sem var að veiða, skildi hann eftir
á árbakkanum”, sagði állinn.
“Komdu, eg skal sýna þér hann.”
•Nonni fylgdi honum eftir, en
gat þó ekki náð bollanum. AÍlinn
samt sem áður náði honum og
færði Nonna hann.
“Hann er býsna lítill”, sagði
Nonni; “og eg get ekki skilið að
við komumst nokkumtíma héðan
ef við þurfum fyrst að ausa öllu
vatninu burtu; og í þokkabót hefi
eg hvorki hendur né handleggi.”
“Þú verður að halda á honum
með einum af uggunum,” sagði
állinn honum.
Svo Nonni tók bollann og jós
og jós alt hvað aftók. Hann
vann þangað til hann varð svo
þreyttur, að hann gat ekki lengur
8 ó L S K I N.
haldið á bollanum, og þá fór hann
að gráta. Drengurinn í fötunum
hans kom rétt að í þessum svif-
um. “Fáðu mér aftur fötin mín”,
kallaði Nonni. “Eg vil ekki vera
lengur fiskur. Eg ætla að ganga
á skóla og verða að manni. Fisk-
ar vita ekki neitt. Eg gerði eins
og állinn sagði mér, og reyndi að
ausa burtu vatninu úr ánni, en
það er ómögulegt, að minsta kosti
er það ekki hægt með bolla. Eg
vil verða aftur drengur.”
Drengurinn hló og hljóp af stað,
en í þetta skifti gleymdi Nonni
að hann væri fiskur, og þaut af
stað á eftir honum. Þá alt í einu
breyttist drengurinn í fisk og fór
út í ána. í sömu svifum heyrði
Nonni einhvem kalla nafn sitt.
Hann leit upp og sá þá hvar tveir
drengir, kunningjar hans, komu
hlaupandi ofan hálsinn með veiði-
stangir í höndunum.
“Við höfum verið að leita að
þér”, sögðu þeir. “Skóli byrjar
ekki fyr en á morgun. Kennannn
gat ekki komið fyrri, sökum þess
að eitthvað tafði járnbrautarlest-
ina.
Nonni varð fegnari en frá verði
sk’rt,, yfir því, að þurfa ekki að
segja mömmu sinni frá því að
hann hefði hlaupið í burtu. Og
hann var viss um það, með sjálf-
um sér, að hann myndi aldrei
framar kvarta yfir því að ganga
á skóla. Að vera drengur, var
betra en nokkuð annað í heimin-
um, og lífið brosti á móti honum
bjartara en áður.
Þ. Þ. b.
Já, eg veit um fleira *em er Ijótt.
Það er ljótt að henda snjóbolt-
tim framan í litlu börnin.
Það er ljótt að fara illa með
bækurnar sínar, þegar pabbi og
mamma eru fátæk.
Það er ljótt að eyða peningum
sínum til óþarfa.
Það er Ijótt að hafa yfir Ijótar
visur.
Það er ljótt að tala upphátt í
skólanum.
Það er ljótt að draga upp
skrípamyndir.
Það er ljótt að tala þegar mað-
ur er með fullann munninn af
mat.
Það er ljótt að vaða út í snó-
inn á vorin, ef maður þarf ekki
að vinna.
Það er ljótt að heimta með
sjálfskyldu af pabba og mömmu.
Það er ljótt að fara út að vatni
að baða sig, ef pabbi og mamma
vilja það ekki.
Winnipeg Beach, 3. nóv. 1915.
Kæri ritstjóri Sólskins,— |
Eg svara hér þessum spurning-
um, sem eru í Sólskini;
Ef eg ætti eina ósk, þá mundi
eg óska mér að mér gengi vel í
heiminum, því það er mér nauð-
synlegt.
Mér þykir jafn vænt um mömmu
mína og pabba minn, því að þaú
eru bæði jafn góð við mig.
Mér þykir meira garnan að
ganga á skóla, því eg get leikið
mér líka.
Mér þykir veturinn skemtiregri
heldur en sumarið, því að eg get
gengið á skóla, og svo eru jólin,
Eg hlakka meira til jólanna
heldur en afmælisdagsins míns,
Þrennir tvííugir og fjögur ár
betur
64 ár er langur tími. Vara sem getur haldið
tiltrú fólksins í allri Canada í 64 ár hlýtur að vera
góð og áreiðanleg.
EDDY'S ELDSPÍTUR
hafa verið sömu góðu eldspíturnar síðan 1851. Eins
og trjátauga-vörur tddy’s og þvottaboið Eddy’s eiu
þær af öllum sönnum Canadamönnum taldar iræli-
kvarði góðra eldspítna sem búnar eru til und:r mgrki
heimatilbúinna hluta.
En svo kom aftur þíða, og allur
snjórinn var horfinn eftir 3 daga.
— Það er verið að vinna að vega-
bót á brautinni til Mulvi Hill,
byrjað að hlaða upp brautina og
höggva í gegnum skógarbelti nýja
braut, og segja kunnugir að það
stytti leiðina vestur um 5 til 6
mílur.
Fiskimenn er út í eyjum hafa
verstöð, eru nú flestir farnír
þangað.
Þreskingin hér gekk vel. En
lítil mundi stóru hveitibændunum
þykja uppskeran. En þess verð-
ur að gæta að kornrækt er hér í
byrjun. Uppskeran var öll um
5500 mælar, mest hafrar og
barley. í fyrra var hún aðeins
900' mælar, svo hún hefir nálægt
því sexfaldast á árinu. Jarðepla
rækt varð betri en áhorfðist, og
hafa margir fengið sæmilega upp-
skeru.. J. J.
Siglunes P.O., 6. nóv. 1915.
Nýja Island: Aðalborg Jóns-
dóttir, kona Bjarna Bjömssonar
bónda í Geysibygð andaðist að
heimrili sínu eftir langt sjúkdóms-
stríð 26. okt. rúmra 53 ára að
aldri. Hjartasjúkdómur varð
henni að bana. Lækninga tilraun-
ir frá því fyrsta árangurslausar.
Aðalborg var ættuð frá Beru-
nesi á Berufjarðarströnd í Suður-
Múlasýslu; kom hún vestur um
haf 1873.
Bjarni maður hennar er Hún-
vetningur, hálfbróðir Jósefs
Benjaminssonar úr Miðfirði, sem
nú býr á Hlíðarenda í Gcysisbygð.
Þau Bjarni og Aðalborg giftust
árið 1900 og eignuðust tvö börn,
pilt og stúlku (tvíbura) nú þrett-
án ára gömul. Aðalborg var
myndar kona, prýðisvel verki farin
og þótti fara hússtörf sérlega vel
úr hendi. Er hin mesta eftirsjón
að henni fyrir eiginiyiann hennar,
böm og vini. Jarðarför hennar
fór fram í grafrdit Geysi-safnað-
ar 30. október. Séra Jóhann
Bjarnason jarðsöng. Margir vin-
ir og nágrannar þar úr bygðinni
fylgdu henni til grafar.

CAðAOfl'
FINEST
THEATil
Vikuna frá 11. Nóv. leikur hin mikla
leikkona
—MARGARET ILLINGTON—
i hinum mikla nýja leik Henry
Arthur Jones
“THE LIE."
Mats. á Miðvd. og’ Laug.tl.
Verð aS kveldi $2.00
til 25c. Mats. Sl.50.til 25c.
Betel, Gimli, 26. okt. 1915.
Þ'egar þetta þrent benti mór á,
að eg þyrfti eða hlyti að fara að
skilja við konuna mina og bornin
mín; fátækt, heiilsuleysi og elli,
þá lá um leið fyrir mér spursmál:
•Hvert á eg að fara?” Eh innri
maðurinn leysti óðara úr spum-
ingunni og sagði: “Þér verður
bezt að fara á kærleiksríka heim-
ilið Betel, fyrst þér stendur það til
boða”, og þessu hlýddi eg. Þegar
eg kvaddi konuna og bömin mín,
sá enginn mig tár fella, og ekki
heldur hlæja. En góðum guði sé
lof fyrir það, að ekkert forvitið
auga gat fengið að vita hvernig
hjarta mínu leið, á þessarri skiln-
aðar stund.
Eg kom inn á þetta góða heim-
ili 1. október 1915 og hefir mér
liðið mæta vel síðan, því ekkert er
til sparað að gera gamla tóikmu
sem ánægjulegast lifið í smáu sem
stóru; þetta er eg búinn að sjá og
reyna hér. Miss Elinóra er mík-
ið góðkvendi, og hefir mikið gott
lag á að þóknast gamla fólkinu
með sinni lipru viðmótsbliðu og
stillingu. Sama er að segja um
Mrs. Hinriksson, hún er góS
fyrirmynd hér á heimili og 'leysir
sína stöðu mikið vel af hendi. En
svo má eg nú ekki gleyma Mr.
■Jakob Briem mínum, sem er að
skemta gamla fólkinu, með sinni
alþektu lipurð og skynsemi, og
það kveður svo mikið að því
stundum, að gamla fólkið hlær
dátt a« þvi sem hann er að segja
þvi, í það og það sinni.
Hér er mikið góð og fullkomin
regla og hreinlæti í öllu, bœði
utan húss og innan. Mig skortir
vit til að geta mælt með gamal-
mennaheimilis-stofnuninni, og þess
gerist heldur ekki nein þörf, vegna
þess að Hún (stofnunin) mælir
sjálf með sér og það er það bezta
af öllu.
Allir Gimli búar, ungir og gaml-
ir, sem heimsækja gamla fólkið,
sýna því blýtt og gott viðmót. Er
það fagurt að sýna gam'a fólkrinu
innilega og nákvæma blíðu í vi'ð-
móti, eins og börnum er sýnd,
því tvisvar verður gamall maður
barn, segir gamla máltækið.
Tvær vikur byrjar Mánudag
22. Nóv.
Matinee daglega
Heimsins 8. undur eftir D. W. Griffith
THE BiRTH OF A NATION
5000 sýningar
Ko&taði 500,000
18.000 manns
3000 hestar
Heimsins mesta listaverk sem menn muna
Borfcir bygðar og brenaar. Stærsta atlag-
an í “Civil War'' sýnd.
30 Symphony Orchestra spilarar
Póstpantanir nú pegar
Kveldin $1.30 til 25c Mat. $1.00 til 25c
Salan byrjar Föstud, 19. Nóv.
Mikrið gleður það mig að sjá
hvað bærinn hér á Gimli lítur
þriflega út og er vel hreinsaður,
af því Iandar mínir eru hér svo
margir, sem geta sýnt annara
þjóða mönnum að þeir kimna að
meta hvað hreinlæti hefir mikla
þýðingu.
Með virðingu og óskum beztu
alla tima.
Magnús Sigurðsson.
Eitt gamalmennið á heimilinu
Betel að Gimli.
Vatnabygðir: FimtudlagSnn 4.
nóv. voru þau iSigurjón Sigmar
frá Glenboro, Man. og Lovísa
Guðrún Johnston frá Wynyard,
gefin saman í hjónaband af séra
H. Sigmar í kirkju Immanúels-
safnaðar á Wynyard. Eftir hjóna-
vígsluna var skemtileg veizla á
heimili stjúpföður og móður
brúðarinnar Dr. og Mrs. Jacob-
son. Tóku þátt í henni nokkur
skyldmenni brúðhjónanna. Ungu
hjónin Iögðu af stað samdægurs
til Winnipeg og ætluðu að dvelja
þar vikutíma, en síðan héldu þau
aftur til Glenboro, þar sem heim-
ili þeirra verður framvegis.
■
Miðvikudaginn 27. okt. voru
þau Robert Courtney Milner frá
Kindersley, Sask. og Olga Matt-
hilda Frederickson frá Kandahar,
Sask., gefin saman í hjónaband
af séra H. Sigmar á heimili móð-
ur brúðarinnar við Kandahar.
Víntannsmenn óánœgðir.
McGuire heitir sá er útnefndur
var í British Columbia í vor sem
skrifari vínbannsmanna, fyrir
$3C».oo mánaðarlaun. Hann er
conservative þingmaður og þykir
bindindismönnum hann nú halda
um of taum stjórnarinnar, og
varð út af því svo mikill hiti að
hann var neyddur til þess að
segja af sér. Gruna bindindis-
menn hann um að vera úlfur í
sauðargæru að því er vínbann
snertir; stjómin er, eins og kunn-
ugt er eindregið á móti vínbanni,
en McGuire er flokkstastur 1
meira lagri. Virðist svo sem bind-
indismenn í British Columbia eigi
við samskonar afl að etja nú enns
og þeir hafa átt i Manitoba að-
undanförnu.
DODDS
^KIDNEY
&,P|LLS
SÁ
DODD’S KIDNEY PILLS,
Lækna gist, nýrnaveiki, bakveik og í lla-
aðra nýrna sjúkd4ma.
The Dodds Medicine Co., Lt.d
Toronto, - Canada
1