Lögberg - 16.12.1915, Page 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. DESEMBER, 1915
3
AUGLYSING
AUGLÝSING
AUGLYSING
A U GI, \ SIN G
HVAD VlNSOLUBANN MEINAR
Fyrir Manitoba
Fjárlega hliöin á vínsölubanni er svo sjaldan athuguð af þeim
sem með því eru að það er gaman að athuga hvað það þýddi fyrir
Manitoba ef vínsölubann vœri skyndilega þrengt þar upp á íbúana.
Ef reikna œtti hversu margir töpuðu atvinnu sinni, hversu margir
verzlunarstaðir legðist í eyði, hversu mörg íbúða,hús yrði auð, og
hversu mörg hundruð þúsunda dala tapaðist í kaupi og Iaunum, að
ekki sé minnst á hið óskaplega tap á inntektum í fylkis og ríkissjóð
ef 250 leyfi—hotel og önnur leyfi—yrði afnumin. Tölur þær sem
sýndu fjárhagshlið vínsölubannsins yrðu undraverðar.
An þess samt sem áður að skoða málið frá sjónarmiði hótelanna, heldur aðeins ef
skoðuð eru áhrifin af því að sjö víngerðarhúsin væru lokuð og hinum tveimur maltdrykkja-
húsum, þá yrðu þær tölur er fram kæmu nógu stórar til þess að láta skattgreiðendur falla í
stafi ef engir aðrir gerðu það, því það eru skattgreiðendurnir sem verða að borga fyrir vín-
sölubannið. Minkið á tekjum veiður að bætast upp með aúknum sköttum. Það liggur í
augum uppi, og ef skattgreiðendum finnast álögurnar vera nœgilegar eins og þær eru nú,
hvað mundi þeim þá finnast ef þær hækkuðu um 20 prósent vegna þess að vínsölubann
kæmist á? Þeir mundu sannarlega hugsa svo hátt að heyra mætti, og flytja fram sterk mót-
mæli; en öll mótmæli væru þýðingarlaus eftir að vínsölubann væri þrengt upp a kjósendur.
Afar miklar eignir í veði.
Þa8 eru sjö víngerðarhús í Manitoba og tvö maltdrykkja-
húa, og er aðal verzlun þeirra innan fylkisins. Þessi brenni-
vfnshús eru: E. L. Drewry félagið, McDonagh og Shea félag-
ið, Blackwoods félagið, Edelweiss brennivínsfélagið, Canada
maltdrykkja félagið, Brown brennivíns félagið, Empire brenni-
vínsfélagið, Brandon brennivínsfélagið og Rice maltdrykkja-
félagitJ. öll þessi félög eru í Winnipeg og Brandon í Manito-
ba-fyiki, og í því fylki vænta þau helzt viðskifta. Þessar sjö
stofnanir eiga bvggingar og eignir sem nema $5,000,000.
Getið þér gert yður hugmynd um þessar geysitölur—
$5,000,0001 og getið þér gert yður grein fyrir því, að ef vín-
sölubann kemst á í Manitoba, þá væri alt þetta gersamlega
eyðilagt og eigendurnir eignalausir!
Þess ber að gæta, að víngerðarhús verða ekki notuð til
neius annars en víngerðar. Byggingarnar eru ekki til annars
hæfar og vélarnar eru flestar þannig, að þær verða heldur ekki
til annars notaðar. Eigur þessar hverfa því alveg sem arð-
berandi að öllu leyti, nema landið undir þeim, og landið væri
cinai^ ónýtt nema því að eins að húsin væru flutt burtu.
Stórfé borgað
í sköttum.
AuBvitaö heföi eignatjón ekki
nein bein áhrif á aðra en eigend-
urna. Vínsölubanns maðurinn
kærði sig náttúrlega ekkert um
það. En setjum sem svo að það
vildi til að hann væri skattgreið-
andi og að skattar hækkuðu á
honum vegna þess tekjutiaila sem
fylkis- og sambandsstjórnin yrðu
fyrir þegar vínsöluleyfin yrðu af-
numin. Hvað skeði þá?
Síðan víngerðarhúsin og malt-
drykkjastofnanimar voru settar á
stofn í Manitoba, hafa þau borg-
að stjórninni afarmikið fé; —
hundruð þúsunda dollora. öllu
þessu yrði skattgreiðandinn að
bæta við gjöld sín ef vínsölubann
kæmist á.
Hvaða ráð ætla vínsölubanns-
mennirnir að hafa til þess að bæta
upp öll þessi geysilegu fjárfram-
lög, sem tapast við vínsölubannið ?
Einhversstaðar yrðu tekjumar að
koma frá, allir viðurkenna það, og
á einhvern hátt yrði skattgreiðand-
inn að bera byrðina.
borgað þessu fólki er hér um bil $200,000 á mánuði eða yfir
$2,000,000 á ári. Þetta kaup skiftist hér um bil jafnt milli
karla og kvenna, þar sem hótel hafa í þjónustu sinni margar
konur, sem annast svefnherbergi, bera á borð, hafa yfirumsjón
í eldhúsi, í þvottahúsi, o.sfrv.
Þannig þarf ekki annað en líta á málefnið rétt í svip til
þess að svna, að hótelastofnanir fylkisins eru mjög þýðingar-
miklar.
Eins og allar aðrar stofnanir og meira en flestar þeirra
hafa þær liðið vegna þeirra kringumstæða í fjárhag manna,
sem stríðið hefir skapað. Ferðamannagtraumurinn hefir mik-
ið minkað og leiðir það af því, að sum hótelanna eiga mjög
erfitt uppdráttar og hafa þau sum engan sjóð að grípa til frá
fyrri árum til þess að geta mætt hallanum.
Að taka skyndilega frá þessum liótelum eina helztu fjár-
uppsprettu þeirra, virðist vera bæði frá fjárhagslegu og sið-
ferðislegu sjónarmiði mjög ósanngjarnt; það hefði ekki ein-
ungis alvarleg áhrif á fjárhag og velgengni bæjarins og fylk-
isins í heild sinni, heldur kastaði það þúsundum manna og
kvenna út á klakann.
Hótela stofnanir Manitoba eru með allra mikilsverðustu
stofnunum fylkisins, þar sem um afar mikið fé er að ræða og
yfirgrinsmikla vinnuveitingu, meiri vinnu jafnvel til manna og
kvenna en nokkur önnur verzlunardeild í fylkinu veitir.
Yfir 25,000,000 virði af
hotelby ggingum í Manitoba
Hotel í þessu fylki veita meira en 4500 manns atvinnu og fá
þeir í kaup nálægt $200,000 á mánuði. Bæði menn og
konur hafa þar atvinnu. $1,500,000 þarf til þess að
borga rentur af fé í þessum eignum. Vínsölubann
mundi lækka þá upphæð.
Það er ekkert sknun þótt sagt sé, að enginn bær af sams-
konar stærð á öllu meginlandi Ameríku hafi eins vönduð hótel
og Manitoba. Þrjú vönduðustu hótelin í borginni, Royal Alex-
andra, Fort Garry og Olympia, eru öll til samans milli
$5,000,000 og $7,000,000 virði. Útbúnaður og frágangur þess-
ara hótela er eins fullkominn og í nokkru hóteli í allri Ameríku
og að eins eitt eða tvö hótel í New York, Chicago, Boston og
öðrum stórbæjum Bandaríkjanna jafnast á við þau.
f Manitoba-fylki eru alls um 190 hótel og fé liggur í
þessum hótelum með áhöldum og gögnum, að meðtöldum þeim
þremur, sem fyr voru talin, er nemur milli $25,000,000 og $30,-
000,000. Fjöldi hótela. er í bænum, sem með lóðum, byggingum
og éhöldum kosta frá $100,000 til $20,000 hvert, og áætlun um
verH þeirra allra, sem að ofan er greind, er mjög hæfileg.
Þ»ð er gaman að athuga, að fé það sem stendur í hótelum
í fylkinu, er nálega jafn mikið og það fé, sem lagt hefir verið í
allar rerksmiðjur, og ef til vill meira en alt, sem varið hefir
verið til bankabygginga eða nkkurrar annarar deildar einnar,
sem a?J verzlun eða samgöngum lýtur. Það er eitt meðal allra
stærstu þátta í byggingu og fjárhagssögu fylkisins að undan-
fömu. ,
Með því að ganga út frá hinu lága mati hótelanna í fylk-
inu, sem sé $25’000,000, þarf $1,500,000 árlega til þess að borga
af því 6 prct. vöxtu, með öðrum orðum, hvert eitt af hinum
stóru hótelum þarf að greiða $8,000 á ári til þess að borga rent-
urnar. Ef þessu er deilt með 12 sést það, að hvert liótel verður
að græða $666 að meðaltali á mánuði að eins til þess að geta
brogað rentur af höfuðstóli ]ieim, sem í fyrirtækinu liggur.
Það þarf ekki neinn sérlegan fjárhagsfræðing til þess að
skilja, að alveg væri ómögulegt fvrir 190 hótel að græða $666
á mánuði á matsölu og herbergjaleiípi. Sannleikurinn er sá,
að þau græða einu sinni ekki svo mikið að meðaltali nú sem
stendur, jafnvel þó vínsöludeildin sé með. Það er óhætt að
fullyrða, að allur ágóði hótelanna með vínsöludeildinni borgar
ekki 6 prct. af öllu fé í hótelum þegar kostnaður er frádreginn.
Niðurstaðan hlýtur því að verða sú, að ef vínsöludeildin er brott
numin, yrði meiri hiuti hótelanna að hætta.
Mikið af þessum $25,000,000 eða meira, sem í hótelunum
liggur, er fé, sem menn annarsstaðar eiga og eigendurnir
fengju engar skaðabætur ef vínsölubann kæmist á, þar sem
þau lög, sem hér er um að ræða, ákveða ekki neinar skaða-
bætur.
Það er ekki of hátt farið að segja, að liótelin í Manitoba
veiti vinnu 4,500 til 5,000 manns, og er sú áætlun bygð á meðal-
tali 35 til 40 á hverju hóteli, þar með taldar veitingamevjar,
þjónustustúlkur, bókhaldarar, vinnumenn, o.s.frv. Kaup
ÖL SEM HREIN FÆÐA.
Að því er áfengisgerðarhúsin snertir, þá er það sannar-
lega hróssvert, að þar er búin til hrein vara, sem tryggir heil-
brigði; því verður ekki mótmælt.
Fyrir nokkrum árum lét heilbrigðisráðið í New York
prófa 500 prufur af maltdrvkkjum, og voru þær prófaðar af
efnafræðingi ríkisins.
Ekki fanst neitt óhreint né óheilnæmt í einu einasta af
þessum mörgu prufum. Niðui'staðan var sú, að þar var um
ekkert óheilnæmt að ræða.
McCumber, öldungur í Bandaríkjunum, segir þannig í
þingtíðindunum: '“Eg lield að vér hér í þessu landi búum til
hreinasta öl, sem til er búið í öllum lieimi; og það út af fyrir
sig, að allir í víngerðarfélaginu eru með lögum um hreina
fæðu, sýnir það glögglega að þeir vita, að þeir sjálfir búa til
hreina vöru.”
Áfengisgerðarmennirnir í Manitoba eins og í Bandaríkj-
iinnm eru stoltr af því, að fyrir aðgerðir fulltrúa sinna voru
þeir með þeim fvrstu til þess að halda fram lögum um hreina
fæðu.
Þeir geta einnig sagt það með sanni, að áfengisgerðar-
hús þeirra eru opin og öllum heimil til yfirlits.
Það gleddi þá meira að segja, ef fólk vildi koma inn og
skoða hvernig þeir framleiða vörur sínar. Því þá útbreidd-
ist betur þekkingin á því hversu mikið hreinlæti er viðhaft
við vínfangagerð og hrekti það ýmsa heimskulega hugmynd-
ir vínbannsmanna.
Suða tryggir hreinlœti
Víngjörðarhúsin í Manitoba
hafa stóra flöskugerðar vinnu-
í sambandi við áfengisgerö sína.
ölið er látið i potts eða merkur-
flöskur úr gleri, sem soðnar eru
áður og ölið einnig; er hitað svo
að ekki einungis gerefnið, heldur
einnig gerlar eyðileggjast gersam-
lega. Frá byrjun til enda er þetta
alt gert með hinni mestu ná-
kvæmni. Alt mögulegt er gert til
þess að hafa áfengishúsin hrein i
hverjum krók og kima, til þess að
koma í veg fyrir að ölið geti borið
út sóttkveikjur, sem annars mætti
verða.
í öllum löndum eru aðalefnin i
öli bygg, malt og ýmsir ávextir,
gerefni og vatn. 1 þessu landi sér-
staklega eru sykurávextir hafðir í
áfengið, því þeir eru svo ríkir af
næringu. Petta mætti benda á í
sambandi við það að nákvæm vís-
indaleg aðferð er höfð við ölgerð.
Canada fólkinu geðjast að öli
sem er litlítið, gagnsætt og hreint,
með ljúffengu bragði, en beizkt
þó, er laðandi og svalandi, og
þegar það er drukkið, skilur það
eftir í glasinu froðu sem lík er
rjóma og helzt lengi, sem toiltr
við glasið og myndar froðuhring í
hvert skifti sem á er sopið. önnur
tegund öls er ólík þessari að því
leyti að hún er dökkleit að lit með
maltbragði, heldur sætari og tals-
vert sterkari. í þessu öli er ekki
meira áfengi en í hinu.
Heimaverksn iðji r og ofdrykkja.
Vínsölulögin kæmu ekki í veg fyrir
ofdrykkju en skemdu verzlun ..
Eina siðferðisatriðið sem dregið
er fram þegar talað er með vin-
sölubanni í Manitoba, er það að
það minkaði ofdrykkju; en þó vín-
sölubannslög kæmust i gildi i
Manitoba, þá minkuðu þau ekki
ofdrykkjuna.
Ofdrykkja orsakast af óhóflegri
nautn sterkra drykkja, svo sem
whiskey, brennivin, kornbrennivín
og margra annara drykkja, sem
eru 5—25 ára gamlir. Sætt vin og
öl eru ekki sterkir drykkkr og 1
mörgum bæjum í Suöur Ameríku
og Evrópu eru þau drukkin af öll-
um, jafnvel konum og bömum.
Sérstaklega er það þannig í Suður
Ameríku, þar sem öl er drukkið
Winnipeg sem samkomuborg er
þjóðfræg frá hafi til hafs.
Winnipeg er að fá á sig meira nafn með degi hverjum fyrir það hversu hentug hún sé til þjóð-
legra samkvæma fyrir Canadaríki. Þetta er því að þtakka hvemig bærinn er settur, rétt í hjarta ríkisins,
mitt á milli hafanna. Þangað má komast frá Vancouver að vestan, eða frá Mountreal að austan, hér
um bil á jafnlöngum tima, og er bænum því sérlega vel í sveit komið, og þægilega fyrir alls konar
samkvæmi.
Aðdráttar afl Winnipeg bæjar, eins og allra unnara bæja, er auðvitaö að miklu leyti undir því
komið, hversu gistileg hótel þar eru fyrir ferðamenn. Með þetta fyrir augum hafa þrjú eða fjögur full-
komnustu hotel, sem þetta land a, verið bygö her, og meö það fyrir augum hafa einnig mörg smærri ágæt
hótel verið bygð í bænum. Ef vínsölubannið skyldi hafa þær afleiðingar, að eitthvað af þessum full-
komnu hótelum yrði lokað, annaðhvort þeitn stærri eða smærri. þá' væri það tjóni næst fyrir Winnipeg
og hefði, ef til vill, þær afleiðingar að ferðamenn og samkomur drægjust héðan til Toronto, Port Arthur
og Fort William, sem eru i Ontario fylki. Þessir bceir hefðu ágætt tækifæri til þess að ná hagnaðinum
frá Winnipeg, og það er vafalaust að þeir mundu gera sitt bezta til þess að ná í allan þennan hagnað,
ef vínsölubann kæmist á hér.
Hótel þægindi eru eitt aðal atriðið, sem athuga þarf, þegar verið er að velja bæ til þings eða
samkvæmis; og ef hótelin í Winnipeg yrðu ekki eins aðlaðandi og þau eru nú, þá yrði það til þess að
bærinn stórtapaði, þar sem um samkvæmi væri að ræða. Hin mikla fjárupphæð sem liggur í hinum
ágætu hótelum í Winnipeg, hefir áunnið bænum það nafn að hafa beztu gistihús og hótel á öllu meginlandi
Ameríku, og fyrir þessa ástæðu er það að mestu leyti að bærinn hefir verið nefndtir "Samkvæmastaður
Canada.”
Hin mikla uppskera vesturlandsins verður vafalaust orsök til þess að bæir vesturlandsins
verða valdir til samkvæma 1916. Sömuleiðis verður það til þess að draga hingað stóreignamenn til kaupa
frá Bandaríkjunum og Evrópu. Hugmyndir þær sem þessar samkomur og einstaklingar fá af hótel-
unum og gistihúsunum, hafa mikil áhrif á hugi þeirra i framtiðinni; annaðhvort til þess að kaupa þar
eignir fyrir meira fé, eða til þess að ferðast þar, eða fyrir þing og fundi.
Ef fólkið í Manitoba skyldi greiða atkvæði með því að afnema vínsöhma, þá þýddi það það að
hin ágætu hótel yrðu nudir eins lélegri, með því að óhjákvæmilegt yrði að spara fé, bæði í þjónustu og
öðru. Mörg hótelin mundu hætta algerlega, og þau sem áfram héldu mundu aðeins verða í smáum stíl.
Þau yrðu öll að spara, svo að hið mikla nafn, sem Manitoba hefir hlotið fyrir sín miklu og góðu hóte!,
hyrfi gamstundis. Þetta yrði til þess að eyðileggja það tækifæri, sem Winnipeg hefir unnið sér sem
samkvæmisstaður, og rnundu því hundruð þúsunda dollars árlega lenda i öðrum bæjum, sem nú
lenda hér.
Ekki má heldur gleyma því að þetta hefir einnig áhrif á allar verzlunarstöður 5 bænum, þar
sem samkvæmi mörg hundruð manna eykur kaup alls þess. sem til viðurværis heyrir, bæði í heild-
sölu og smásölu. Það hefir áhrif á matvörusalann. kjötsalann, fatasalann, húsgagnasalann og allar
deildir smásalans.
nálega eingöngu i staðinn tyrir
vatn, bæði af konum, bömum og
lasburða gamalmennum.
Skýrslur sýna að minni of-
drykkja á sér stað i bæjum 1 buður
Ameríku, þar sem afarmikið er
drukkið af öli, en í öðrum lönd-
um, þar sem sterkari drykkir en
öl eru druknir i óhófi.
Víngerðahúsin og maltgerða-
staðirnir i Winnipeg' eru í sam-
bandi við vínsölu, sem alls ekkert
kemur við ofdry'kkju bölinu. 50
ára gömul vín sem valda ofdrykkju
eru ekki búin til í Winnipeg né
neinstaðar i Manitobafylki.
01 hjálpar Lindindi
í þessu landi, eins og í Svíþjóð,
Hollandi, Belgíu og Svisslandi,
hafa praktiskar tilraunir sýnt og
sannað það, að löggjöf á móti
áfengissýki hefir engfn áhrif,
nema því að eins að leyfð sé sala
á veikari drykkjiun, með áfengi —
meira að segja slík löggjöf hefir
oft aukið drykkjuskaparbölið. Og
á þessum tímum sky'nseminnar,
höfum vér veitt því eftirtekt að
sönn bindindisstefna er að græða,
og er þjóð vor mesta bindindis-
þjóð, sem nú er uppi.
Síðan á dögum borgarastriðsins
og samtimis tekjunum af tolli í
Bandarikjunum. hefir framleiðsla
og neyzla öls i því landi verið
undra verð. Til þess að slcýra
þetta betur nægja fáeinar tölur og
eftir því má taka á sama tíma að
framleiðslan 1863 (fyrsta ár
tollsins) var 885,772 tunnur, og
með því að taka aðeins skýrslum-
ar, sést það árið 1900. sem hér segir síðan
ár Tunnur
1900 .. .... 39.330,843
1901 .. • • • • 40,517,072
1902 .. .... 44,478,882
1903 .. .... 46,650,780
1904 .. • • • • 49,459’54°
1900 .. .... 54,651,837
1907 •■ .... 58,546,111
1908 .. .... 59,74,7680
1909 .. .... 56,30^,497
1910 .. ■•• •• 59,485,h6
1911 ..
Víngerðar og maltgerðarmenn kaupa bygg
Manitoha bóndans.
Bygguppskeran í Vesturlandinu var 1915 virt á meira
en $23,000,000
Árið 1910 voru alls í Canada 260 stofnanir, sem buggu til
gosdrykki og hmlsudrykki, sterk vín, maltvín, fín vín og malt.
Þá áttu þessar stofnanir alls $43,237,757, höfðu í vinnu 4,688
manns, borguðu í kaup $2,649,284, og borguðu fyrir efni
$7,774,183 og bjuggu til vömr fyrir $28,936.782. Þá vorn í-
búar Canada 7,000,000.
Árið 1915 var áætluð tala þessara stofnana um 325 og fé,
sem í þær var lagd, tnn $60,000,000, með 7,000 manns í vinnti
og þeim borgað í kanp $3,500,000, fyrir efni borgaðar $10,000,-
000 og vörur búnar til ttpp á $35,000,000.
Nú eru í Manitoba um 6 stórar víngerðarstofnanir og
maltverksmiðjur; þar sem höfuðstóll er að minsta kosti
$5,000,000; þar er borgað um $400,000 á ári í knup og kostnað
og $700,(XX) til $800,000 borgaðir fyrir efni og þar em vömv
búnar til fyrir $4,000,000.
I Winnipeg eru 6 víngerðarhús og maltverksmiðjur og eru
þar vélar svo fullkomnar að hvergi eru betri í Canada eða
Bandaríkjunum.
Það sem framleitt er í víngerðarlmsunum í Winnipeg er
flutt út í yztu hom fylkisins og til Saskatchewan g Algerta og
nokkuð til British Oolumbia, og einuig t norður og vestur-
hluta Ontario.
ÓUNNAR VÖRUR KEYPTAR
Frá sjónarmiði dollara og eenta eru þessar stofnanir til
mests gróða fyrir jarðyrkjumenn í þessu fylki, og öllum
Vesturfylkjunum, sem rækta malt-bygg, og annað kom, sem
liI víngerðar er notað. Víngerðarhúsin og maltverkstæðin í
Winnijieg kaupa alt malt og bygg, er framieitt er í sélttufylkj-
unum og þau geta fengið, og vri tneira keypt, ef meira væri
framleitt. Þessi félög hafa skapað mjög góðan markað fyrir
þessar vörttr þeim til handa, er þærr rækta, og . peningar, sem
þær eyða árlega fyrir malt og bygg, skiftir hundruðutn þús-
unda dollara í vasa komyrk jumanna í Manitoba, Saskatohe-
van og Alberta.
Kornkaupmenn Norðurlandsins hafa áaitlað, að 1915 hafi
verið ræktaðir 39,202,000 mælar af byggi fyrir $23,541,200.
Væri malt eða víngerð hætt, eða hún hindruð í jafnvel smáum
stíl, mundi verð byggs lækka stóum og eftirsóknin eftir þessum
39,000,000 mælum af byggi mundi hverfa.
Það er ekki ómögtilegt, að ef vínsölubann kæmist á í Mani-
toba í sambandi við vínsölubannið í Saskatchewan og Alberta.
Þá steyptist alveg byggmarkuðurinn í vesturfylkjum Canada,
eða breyttist þannig, að tapið vrði bæ.ndum mjög tilfinnanlegt.
Sannleiknrinu er sá, að allir maltgerðarmenn og víngerðar
borga fé af ölln, sem þeir kaupa, svo bóndinu getur alt af
fengið liærra verð frú þeim en þeir fengju ef ]>eir flyttu vör-
una. burtu. Þetta bugbreystir byggræktarmenn og hefir þv'
jverið ræktað miklu meira bygg og á miklu stærra svæði en
í ella, og ekki einungis meira., heldur einnig miklu betra.
Mannúðarhlið málsins
Verkamönnum svo þusundum
skifti yröi kastaö út á klakann og
fjölskyldur þeirra yröu aö líöa
fyrir. Þess vegna er það að ef
stjómin tæki ]>að ráð að gera upp-
tækar miljónir dollara virði af
eignum þeirra manna, sem áfeng-
isgerð stunda, þá hefði það skað-
samleg áhrif á líðan ótölulegs
fjölda manna, kvenna ög bama.
Þeir sem vinna á vingerðarhús-
um kunna venjulega ekki aðra iðn
og hafa þeir engin önnur ráð til
að afla sér brauðs. Ef þeir gætu
ekki unnið fyrir sér og fjölskyldu
sinni í Manitoba við þá einu iðn,
sem þeir kunna, þá liggur beint
við að halda að þeir mundu flytja
brott og leita sér atvinnu annars-
staðar, þar sem þeir gætu fengið
vinnu við það, er þeir hafa lært.
Það er vel til fallið að hafa það
hugfast að hinir sterkustti drykkir
sem ofdrykkju valda eða öðru
drykkjuböli eru allir innfluttir;
semt sem áður líður sú iðn mest við
vinsölubannslögin, sem sízt og
minst er orsök i drykkjuskapnum.
Mr. James Dalrvmple, umboðs-
ntaður járnbrauta frá Glascow
mætti stöðugt því sama þegar
hann kom til Ameríku og hann
hafði mætt í Evrópu. Dmknir
verkamenn sjást sjaldan í Ame-
ríku. Samt sem áður er ekki svo
langt síðan að öðmvísi var högum
háttað í þessu landi. Það er tæp-
lega mannsaldur síöan drykkju
skapur var þjóðlöstur. Breyting-
in virðist hafa komið fyrir meiri
nautn maltdrykkja. Eins og
Washington segir: “öliö rekur
burt sterka drykki”. Hófsemi og
gætni eru að koma í stað of
drykkju.