Lögberg - 16.12.1915, Page 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. DESEMBER, 1915
Rekald.
('Framh. frá 6. bls.).
haföi veriö skrifaö og talaö um, og
undi nú hag sínum miklu betur en
hann hafCi búist vitS.-----
Valgeröur var komin heim og
dagsverkum og kveldveröi lokiö.
I.jós loguöu í öllum herbergjunum
niöri og þaö brakaöi og small í
glóandi eldibröndum í ofnunum, en
bruninn t eldavélinn dofnaöi óöum.
Vinnumaöurinn haföi dregiö sig
fram í eldhús og var aÖ blaði í
jólanúmeri af stóru tímariti, en
geröi ekki annaö en líta á myndim-
ar. Hinir karlmennirnir sátu og
stóöu inni í baðstofunni. Sigþrúö
ar var aö enda við aö strjúka rykið
af eldavélinni, en Valgeröur var
fyrir nokkru búin aö koma disk-
unum á sinn staö.
“Jaeja, Nonni,” sagöi hún og vatt
sér aö bróöur sínum; “þú sagðist
hafa trúaö Jósep fyrir bókaskápn-
um, eða skápnutn fyrir Jósep, á
meðan þú hjálpaöir bappa og sókt-
ir mig. Hann segist hafa unaö sér
vel hjá skápnum og mömmu í dag.”
“A8 heyra til þín, Vala!” sagði
Sigþrúður.
“En nú kemur til þinna kasta að
skemta honum. Eða ætlarðu aö
liafa af honum alla jólagleðina í
Winnipeg og láta hann kljúfa
skíð út á sléttu á sjálft jólakveld
ið?”
“Eða loka hann inni í bóka-
skáp?” sagöi Þorvaldur.
“Já, eöa það.”
“Við erum sex,” sagði Jónas;
“fjögur geta spilað, en þeir sem
ttfgangs verða geta teflt.”
“Og um hvaö eiga þeir að:
tefla?” sagði Valgeröúr snögglega.
“Þeir um þaö.”
“Hvemig ætlarðu þá aö skifta
liði ” spurði Valgerður og leit á
móöur sina.
“Við köstum um þaö hlutkesti,”
sagöi Jónas. “Pabbi og mamma
kæra sig hvorugt um að tefla; það
veit eg; þau spila bæði.”
“Heldurðu kannske að eg geti
teflt; eg sem varla kann mann-
ganginn.” ,
“Við erum sjálfsagt engir ai-
burða taflmenn.”
“Mér finst nú ekki nerná]
kureeisi aö lofa gestinum að ráöa
livort hann teflir eöa spilar.”
Jósep kvaðst helcfur vilja tefla. ;
“Þá finst mér ekki nema sann-
gjamt aö lofa vinnumanninum að
velja líka,” sagöi Jónas.
Hann vildi fremur spila.
“Þi kemur til okkar kasta,”
sagöi Valgeröur; “vilt þú ekki
heldur tefla?”
“Og vilt þú ekki heldur spila?”
“Mig gildir einu,” sagöi Val-
geröur og nagaöi nöglina á öörum
Iitlafingrinum.
“Látum þá hlutkesti ráöa,” sagði
Jónas.
Hann tók blaðsnepil og skrifaðt
sitt nafn þeirra á hvora hlið.
“Nei, eg mótmæii þessari aö-
ierð,” sagöi Valgerður og þreif
af honum blaðið. “Viö köstum
teningum.”
Hún hljóp inn í setustofuna og
kom aftur meö tening í hendinni.
“Þú kastar fyrst,” sagöi hún og
rétti honum teninginn. “Hvort
okkar sem fær upp hærri tölu
teflir. Ertu ekki ánægöur meö
þaö ?”
Jónas hafði ekkert á möti pvi
Þorvaldur sat viö boröið; hin
störöu á með athygli eins og
merkisatburður væri i vændum.
Jónas kastaði teningnum. Tveir
komu upp.
“Heldur linur,” sagöi Valgerö-
ur meö gletnisbrosi, tók teninginn
og kastaði honum.
Tveir aftur. Allir skellihlógu,
nema Valgerður; hún skotraði
augunum til bróður síns og brosti.
Jónas kastaði aftur: fimm.
Valgerður klemdi neðri vör-
ina á milli tannanna, veifaöi ten-
^’ngnum í holum lófanum og kast-
aði djásninu á boröiö: sex. Hún
var dæmd til að tefla við Jósep.
Valgeröur tók afttir teninginn,
fór með hann inn í setustofuna,
og dró taflboröiö fram á mitt gólfið.
Jósep færði sig í áttina á eftir
henni og stansaði fyrir innan
dyrnar.
Hvað ætlarðu að tefla?” spurði
hann um leið og hmn opnaði tafl
stokkinn.
Hún var í vafa um hvað hún
\ildi helzt tefla.
Jósep taldi upp nokkur algeng
töfl og nefndi seinast refskák.
"Já, refskák,” sagði Valgerður,
"cí eg má hafa lömbin.”
Þau settust að taflinu og tefldu
drjúga stund. Jósep bar jafnan
lægra hlut.
“Refskák er ranglátt tafl og
vitlaust,” sagði Valgerður, þegar
þau voni enn þá einu sinni langt
komin með taflið.
“Að hverju leyti?”
"Ef báðir eru jafn góðir tafl-
menn, vinnur sá sem löbmin hetir.
Tæfan hlýtur að tapa, því málsað-
ilar standa misjafnt aö vígi. Þaö
kalla eg ranglátt tafl og vitlaust.”
“Er þá ekki líka ranglátt og
vitlaust aö láta tilviljun ráöa úr
slitum mála?"
“Þeir sem mest og oftast tala
um tilviljanir og ófyrirsjáanleg at-
vik og lán og ólán, virðast sjaldan
gæta þess, aö á undan og eftir því
sem þeir kalla tilviljun, fer frjálst
val og óháður vilji hefir hönd í
bagga.”
“Og þeir sem mest tala um
frjálsan og óháöan vilja, gæta
þess ekki hve mörgum herrum
viljinn er háöur og aö hann þess
vegna er ekki algerlega frjáls,”
sagði Jósep og brosti gletnislega.
“En þama mistirðu þó eitt af
lömbunum þínum.”
“Já, af ásettu ráöi, meö frjálsum,
óháðum vilja,” sagði Valgerður
sigri hrósandi. “Eg ætla að
brenna tæfuna þína inni.” Hún
færði eitt lambiö. “Séröu, hvert
geturðu nú flúið?”
Jósep hafði tapað enn þá einu
sinni.
“Eigum viö annars ekld heldur
að tefla skák?” sagði Valgeröur.
“En eg kann ekki nema manngang
inn, og varla þaö, svo þér sjálfsagt
leiðist að tefla viö mig.”
Jósep hélt að sér mundi ekki
leiðast það. “Því minna sem þú
kant, því minna þarf eg fyrir að
hafa,” sagði hann.
Þau reistu upp skákfólkið og
tefldu lengi. Nokkrum sinnum
varð jafntefli, en aldrei gat Val-
gerður unnið.
Hún var stundum gröm og reið
viö sjálfa sig og sámaði vankunn-
átta sín. Það kom ekki sjaldan
fyrir, að þegar hún hélt að jafn-
tefli mundi verða, eða hún mundi
jafnvel vinna, þá var eins og tveir
menn yröu úr hverjum einum sem
Jósep hafði og áður en við var lit-
iö, eða hún fengi við nokkuð ráöiö,
var hún orðin “mát”.
“Svo þú álítur réttlátt að láta
tilviljun ráða úrslitum,” sagöi
Jósep eftir að þau höfðu lengi
te’flt.
Valgerður leit hvast á hann; hún
hélt að það mál hefði verið útrætt
fyrir löngu.
“Eg held að tilvilj un ein ráöi
mjög sjaldan úrslitum,” sagöi hmn.
“Er það ekki tilviljun hvaö upp
kemur á teningum, þegar þeim er
kastað?”
“Nei,” sagöi Valgerður og geisl-
um stafaði af augum hennar. “Það
þarf ekki að vera tilviljun ein-
göngu. Sá sem teningum kastar
getnr haft hönd í bagga. Eg er
ekki jafn athugul og skarpskygn
og eg vildi gjarnan vera; eg hefi
hvorki mikilli né margbreyttri
reynslu á að byggja og færi mér
þá reynslu sem eg hefi ekki eins
vel í nyt og æskilegt væri.”
“Þeir eru nú teljandi sem það
gera.”
“En reynslan hefir vakiö hjá
mér löngun til að breyta gömlu
orðtaki.”
“Nú. hvaða orötak er það?”
“Eg held að viljinn flytji fjöll.”
Jósep glápti á hana.
“Auðvitað má ekki skilja það
bókstaflega. En viljinn getur af-
kastað þvi, sem margir mundu
kalla kraftaverk. Lítum á verk
læknanna. Eg nefni þá af því mér
hefir gefist bezt færi á að kynnast
“kraftaverkum” þeirra. Sumir
Jieirra virðast geta það sem þeir
vilja. Og, þaö sem sumir geta
ekki, er oft bersýnilega af vilja-
leysi. Eins er með sjúklingana.
Það er eins og þeir sem vilja lifa
lifi. Hinum verður ekki bjargað,
þrátt fyrir bezta vilja lækna og
annara.”
Hún þagnaði litla hríð og Jósep
staröi á taflið, en hvorugt þeirra
virtist hafa hugann á því.
“Eg held,” mælti Valgerður
Iægri rómi, “eg er sannfærð um,
aö sá tími kemur, að við getum
það sem við viljum. Hver ein-
staklingur stefnir, vitandi eða óaf-
vitandi, að einhverju marki. Sum-
ir vilja það sem rétt er og vinna
aö þvi. Þeim fjölgar stöðugt sem
|H leið halda. Aðrir vilja það sem
rangt er og vinna að því, vitandi
eða óvitandi. Þeir em stiflur eða
hömlur á framkvæmdum þeirra,
sem komið hafa auga á rétta mark-
ið og keppa að þvi. Þiess vegna
geta þeir sem réttu leiðina hafa
valið ekki nærri alt af komiö þvi
fram sem J>eir vilja, hve rétt sem
það kann að vera. En J>egar sú
stund rennur tipp, að allir straum-
ar stefna í sömu áttina, allar ár
leita aö sama hafinu, allir hafa
komiö auga á rétta markið og
keppa að því, þá er sigur auðunn-
inn á öllum erfiðleikum, þá þurf-
um viö ekki að óttast að við get-
um ekki, þá getum við það sem við
viljum og viljum ekki annað en
þaö sem viö getum, því allir vilja
eitt og hið sama. Ef þetta er
nokkuð nema órar, þá má með
sanni segja, að viljinn flytji fjöll.”
Hún hrökk við litið eitt og
þagnaði. “En hvort okkar á leik-
inn?” sagði hún brosandi.
“Hvorugt,” sagði Jónas; hann
stóö í dyrunum og hafði heyrt síö-
ustu orö Valgerðar. “Við erum
hætt að spila; pabbi er oröinn
sifjaður. En auðvitað ljúkið þið
viö taflið.”
Jósep leit á klukkuna; hún var
hátt gengin tólf. “Við getum
gjarnan lokið við það á morgun,
ef frökenin lætur sér það lynda,”
sagði hann og stóö upp. Valgerö-
ur stóð upp líka og Jósep fæiði
taflborðiö til hliöar.
Jónas kveikti á borðlampa og
fylgdi honum upp á loft, til svefn-
herbergis. „ ,
Það var þægilega hlýtt í her-
berginu, svo Jósep fór strx úr
jakkanum þegar Jónas var farinn \
Teppi var á gólfinu og veggirnir i
þaktir myndum, gömlum og nýj- j
um. Rúmið stóö fram viö glugg-
ann í homlinu frá dyrunum. Við
fótagaflinn stóö þvottaborð, en í
hominu andspænis höfðagaflinum
var dragkista með nýju sniði.
Jósep starði stundarkorn á hús-
búnaðinn og myndimar. Sumt
var nýtt, en sumt var bersýnilega
æði gamalt. Hann gekk út að
glugganum og dró tjaldið vandlega
niður. Svo háttaði hann og slökti
ljósið.
Hann heyrði marra og braka i
stiganum, létt fótatak í ganginum,
fyrir utan herbergisdymar, óm
af lágværu samtali og nokkra hurð- j
arskelli; svo varð alt hljótt.
Það var svo hljótt að hann gat:
ekki sofnað fyrir þögðinni. í mörg
ár haföi hann ýmist sofið í jám-
brautarlestum eða hótelum og þau
höfðu oftast verið í allstórum bæj- ;
um eða borgum. En þótt fáir eða
enginn virðist vera á ferli í stór-
borgum, þá er eins og þar sé aldreií
hljótt. En þögnin heledur vöku
fyrir J>eim, sem skarkalanum em
vanir, eins og hávaöinn glepur
hina. Hann bylti sér í rúminu.
Honum fanst óljós ómur fylla
herbergiö. Hann opnaði augun og
hlustaði. Hljóðið skýrðist. Mið-
næturlestin var að fara fram hjá.
Einatt hafði hann farið um þessar
slóðir um miðnæturskeið, stimdum
sofandi. Hljóðið dofnaði smám-
saman og að vönnu spori varð alt
hljótt sem fyr.
Hávaðinn minti Jósep á viö- j
burði dagsins. Nú var hann stadd- j
ur innan þeirra takmarka, sem
Jónas hafði kallað undirstööu
máttarviða mannfélagsins og haföi
brenniglerið yfir höfðinu. Hann
brosti og furðaði á að hann skyldi
muna eftir þessu masi.
En hvað hafði Valgerður verið
að segja þegar hún gleymdi sér
yfir taflinu um kveldið? Hann
varð að hugsa sig um stundarkom.
Jú, hún haföi sagt, að ef vilji allra
færi i rétta átt, þá yrði afl viljans
svo mikið, að vér gætum fram-
kvæmt það sem vér vildum.
Honuni fanst birta i herberginu,
veggimir hverfa og nýtt útsýni
blasa við. Aldrei hafði honum
dottið |>etta í hug sjálfum og liann
mintist ekki að hafa heyrt það
áður, eöa neitt því líkt og allra síst i
af kvenmanns vömm. Hvílík lífs-
skoðun, hvílík trú! Hann dró
djúpt andann og leið á ljósum
bárum lygnra vatna að lágum
ströndum móðurlandsins mikla. —
Hann hrökk viö. Slaghörpu-
hljómur ómaði í herberginu og
hljómurinn sagði: “Getum það
sem við viljum, og viljum dcki
annað en það sem viö getum.”
Gluggatjaldið var dökt og þykt
og var því dimt í herberginu.
Hann liélt að hann hefði ekki geng-
ið til rekkju löngu á undan öðrum.
Hvemig stóð á því að leikið var
á hljóöfæri um miöja nótt? Hann
reis upp við. dogg og hlustaði.
Illjóðfæraslátturinn hætti og nú
heyrði hann hávært samtal og
hlátur. Hann kannaðist viö mál-
róm systkinanna, en gat ekki greint
oröaskil. Hann hallaöi sér aftur
út af. Það gat ekki verið kominn
nýr dagur, jóladagur.
Aftur var tekið í hljóðfæriö.
Tónarnir hoppuöu og hlupu, döns-
uöu, liöu, svifu og léku sér, en
rákust |>ó aldrei á. Dýpra og
dýpra stigu þeir, hærra og hærra
risu þeir, lengra og lengra liðu þeir,
fléttuðust, vöfðust, föðmuðust.
Húsiö hrærðist fyrir hreyfingum
hljómgjafans og sál Jóseps titraöi
af töframagni tónanna. Hann reis
aftur upp til hálfs, hallaðist fram
yfir rúmstokkinn og starði hug-
fanginn út í myrkriö.
Þaö var barið aö dyrum. Jósep
heyrði þaö ekki; þess vegna þagði
hann og hrærðist hvergi. Hurðin
opnaðist og daufa Ijósglætu lagði
inn í herbergið í gegn um glugg-
ann sem var andspænis dyranum.
Jónas stóð í dyrunum með kaffi-
bolla í hendinni.
Jósep hrökk við eins og hann
hefði vaknað af værum draumi
er hann sá Jónas og dagsljósið.
Hann hafði haldið aö enn væri
dimt af nótt.
“Er orðið svona áliðiö dags?”
sagði hann í hálfgerðu fáti.
“Klukkan er hálf ellefu og vel
þaö.”
Jónas færði stól að rúmstokkn-
um og setti niður bollann; því næst
lyfti hann tjaldinu frá glugganum
svo albjart varö í herberginu.
“Veiztu hverju eg tók eftir þeg-
ar eg opnaði hurðina?” spúröi
Jónas.
Jósep gat ekki getið sér þess til.
“Þú sefur hérna fleiri nætur,”
sagði Jónas með gletnisbrosi.
“Sp>ámennimir lifa ekki fyr en
eftir andlátið,” sagði Jósep kæru-
leysislega og sötraði kaffið.
Stríðsfréttir
Bretar og Frakkar hafa ákveöiö
aö halda áfram á Balkanskaganum,
þótt miður hafi gengið rnn tima,
og senda þangað meira liö.
Enska gufuskipinu “Busiris”
var sökt á föstudaginn af þýzkum
neðansjávarbáti en öllum mönnum
bjargað.
Háværar kröfur hafa komið
fram af hálfu jafnaöarmanna í
Þýzkalandi um það ao saminn sé
friður. Ilefir jafnvel legið við
nppþlaupi í sumum stórborgum t.
d. Berlín.
Grikkir hafa dregist á að leysa
upp herdeildir sínar, eins og banda-
menn krefjast, en ekki er þaö þó
beint loforð og eru þeir enn grun-
aðir um að tefla tvennum töflum.
Samkvæmt skýrslu Rrdoslovoffs
forsætisráðherra Bulgariu er sam-1
einaður her Þjóðverja, Austurrík-
ismanna og Bulgara á Balkanskag-
amim i,000,000 manna, og er því
ekki talið eðlilegt að bandamenn
geti verið þar sigursælir aö svo
stöddu. Samt sem áður telja
Frakkar og Englendingar það áríö-
andi að hafa lið í Saloniki og hugsa
til frekari aðgerða síðar meir.
Að undanfömu um tíma hafa
menn boðið sig svo ört fram til
herþjónustu á Englandi að her-
völdin hafa ekki haft viö aö raða
í fylkingar og sjá um æfingar.
Skyrbjúgur allskæöur hefir kom-
ið upp í Galiciu og hafa Þjóðverj-
ar orðið aö yfirgefa bæinn svo
þúsundum skiftir fyrir þá sök.
Wilson Bandaríkjaforseti hefir
sent Austurríki kröfu um aö
stjómin þar lýsi vanþóknun sinni á
því að ítalska skipinu “Ancona”
var sökt.
Ríkisstjorinn í Canada
hefir sent jólakveðju til akkra
canadiskra hermanna.
Bœjarfréttir.
Mrs. B. J. Brandson varö
skjndilega veik skömmu fyrir
helgina og var skorin upp á
hospítalinu. Er hún nú úr hættu
og líður allvel.
Eiríkur Halldórson frá Foam
Lake var á ferö í bænum á þriðju-
daginn. Kvaö hann mjög mikiö af
komi þar í kring óselt enn fyrir
þá sök að því heföi ekki orðið
komið til markaðar vegna jám-
brautarvagnaleysis.
Helga Lilja Johnson, eKkja Jens ,
Johnsons frá Gilsbakka í Húna-
vatnssýslu lézt 31. október, 73 ara
að aldri, hjá Ingólfi Magnússyni
tengdasyn isínum í Vestur Selkirk.
Hún var jarðsungin 2. sóvember
af séra Steingrími Thorlákssyni.
Ólafur Pétursson kom vestan trá
i Vatnabygðum á þriöjudaginn.
Hafði hann verið þar vestra um
: nokkrar vikur að undanförnu aö
líta þar eftir eignum sínum.
l Sigríöur Sveinsdóttir, tengda-
! móðir séra Alberts Kristjánssonar,
| andaðist 24. nóvember 69 ára
' gömul hjá Mr. og Mrs. Gunnlaugi
I Jóhannessyni i Selkirk, þar sem
I hún hafði verið í síðastliðin 5 ár.
I Hún var jörðuð 29. nóvember af
j séra Steingrími Thorlákssyni og
I var séra Albert. þar einnig viö-
I staddur ásamt konu sinni.
Séra Carl J. Olson frá Gimli
kom til bæjarins á mánudaginn og
dvaldi hér J>angað til í dag.
Ingvar Olson, sem veriö hefir
vestur í Vatnabygðum um tíma,
kom hingaö um helgina. Lét hann
ágætlega af liðan manna, en kvaö
það illa farið hversu seint kom-
flutningur gengi sökum vagna-
skorts.
Helga Árnason frá Brandon, sem
kennari hefir verið skamt frá L«nd-
ar, kom til bæjarins fyrir rúmri viku
og dvaldi hér þangað til 4 laugar-
dag. Hún var á leið heim til aín og
dvelur heima um jólim
THE DOMINION
THEATRE
JÓLAVIKUNA
Uncle Toms Cabin
Að kveldi r>e jðliulaa 13* Sta.
Priðjo- or Fimtudoa *-k >3«.
Takið eftir—Peir wm keypt
aðKönftumiða fyrirfram fyrlr e.h,-
leiki um jólin ok nýá.riB. «r« hór meB
beBnir aB taka til (treina, aB þi verB-
ur sama verS sem aB kreló værl leik-
iB. Pess vegna mælist forstöBunefnd-
in til þess aB fá. aB skifta þeim aB-
göngumiBum fyrir a8ra» eero brúka
mú sIBar.
Vikuna milli ióla og nýárs
“ SHERLOCK HOLMES”
Hafið uppsett dýrshöfuð yðar
Fullkomnasti Taxidermist
Vesturlandsins
Elzti og fullkomnasti sérfrseBÍBgur
» (>▼! aÖ setja upp dauft dýr, fugla
og gara sem lifandi verur. Hsesta
verð fyrir húðir og stór d$r*h#l»Ö;
kaupir úlfaskmn, bjarnarhauaa o.fl.
Hefir til sölu áhöld til að setja npp
neð dýr og fugla.
Hreindýrshöfuð með 72 þml, milli
horna Skrifið eftir upplýsingum ríl
E. W. DARBEY, 239 Main St„ Winnipeg
Taxidermist fyrir Manitoba-stjórnina.

yv Vív vy V V v.v.v V V V V v v v y y v;v v;vv vy;V;v,v v,v,v v,vV-V.v v V V V V V V V V V
The Birks
Jewellery Store
Varfærni, áreiðanleg Bkraut-
munabúð, sem opin er árið um
kring, hefir vaxið smátt og smátt
og eðlilega, þangað til hún er nú
orðin meðal allra beztu verzlana
af sinni tegund.
Birk's búð hefir sérstaklega góðar
vörur og allar tegundir, sem óskað er
eftir. Þar eru munir úr hreinu gulli,
með dýrum steinum og allskonar útflúri.
Verðið er mjög sanngjarnt. Þar er alt
svo ódýrt, að öllum er mögulegt að
kaupa og jafnframt svo dýrir munir, að
stórauðugir menn kæra sig ekki um aö
fara hærra.
Þetta er búö handa þeim, sem vilja
fá bezt gildi peninga sinna og vilja
fá gjafir, sem bezt eru þegnar og mest
er J)örf á. Mr. C. Ingjaldsson af-
greiöir íslendinga.
Henry Birks & Sons
LIMITED
JEWELLEKS WINNIPEG
Sendibréf No. 5
Það er ekkert orð til í
neinu tungumáli, sem er
eins yfirgripsmikið og hef-
ir þó að eins sjö stafi, eins
og orðið HEIMILI. —
Ekkert er oss eins kært,
enginn gleymir heimilinu
sínu gamla, því lengra sem
líður, því vænna þykir oss
um það. Hvað segir þú þá
am þitt núverandi heimili,
ert þú ánægður með það?
Hverjar munu þær endur-
minningar verða, er börn
þín geyma frá æskuárun-
um, J>eg>ar þau eldast?
Heimili manna hafa breyzt mikið á hinum síðust*
tuttugu og fimm árum. Heimilin voru oft blátt áfram og
einföld, bæði að utan og innan; þar voru fá herbergi og
þau með mublum sem voru hin minstu sem komast mátti
af með, en síður til prýðis eða ánægju.
Nú eru heimilin bygð sem allra þægilegust og á-
nægjulegust og mikið látið sér ant um útvortis prýði á
þeim, og smíðuð til sem allra mestra þæginda hvað inn-
rétting snertir. Þess vegna brúka menn timbur og
smíða hús sín vönduð, því timbur er svo þægilegt til
húsagerðar, því svo margt og margvíslegt má smíða úr
góðum við, bæði utan á og iunan í húsið. Sérstaklega
má fá mjög fagra áfeið á húsum að innan með því að
olíubera \*iðinn; sýna sig þá víindin og koma betur út í
allri sinni dýrð.
Ekkert annað efni, sem brúkað er til húsasmíða,
jafnast á við timbur í öllum sínum margbreyttu myndum.
Er þá ekki tími til þess kominn fyrir yður, að fara
að hugsa um að bvggja nvtt hús? Hús með ölliun þæg-
indum nútímans. Komið inn til okkar og talið við oss
um nýtt heimili. Vér höfum alt, sem þar að lýtur; alls-
konar uppdrætti af nýtízkuhúsum af öllum mögulegum
stærðum og lögun. Það kostar yður ekkert að tala við
okkur. — Svo höfum við efnið, sem á við til að byggja
húsið úr, þegar þér hafið valið þá stærð og lögun, sem
yður fellur bezt í geð.
North American Lumber&SupplyCo.
Umitcd