Lögberg - 30.03.1916, Qupperneq 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 30. MARZ 1916
3
RICHARO HATTERAS
Eftir
Guy Boothby
“Nei, þaö meg'6 þér ekki ætla. Ef þér í raunmni
vildu'8 skifta, þá get eg nefnt fólk í tugatali, sem lifaö
hefir eins og eg hefi lýst, er mundi vera mjog fust til
skifta vi6 y6ur. Nei, nei, þér hafiö tækifæri til a
gera ýmsa hluti, sem okkur hefir aldrei dreymt um.
Og geri6 þér þá, og látiö alt anna6 eiga sig. En samt
sem á«ur held eg a6 þér ættu« a8 sjá meira af þeim
heimi, sem eg hefi sagt y«ur frá, á8ur en þer setjist
fyrir i kyrö og ró. Já, eg sagöi þetta sama vi5 fo6ur
y6ar í gær”. . .
“Hann sagöi mér a8 þér heföuö talaö vi8 sig um
þetta. Ö, hvað mig langar til að hann leyfði mér a«
feröast”. .
“Og eg er hér um bil viss um a8 hann gerir þa8 .
Vi8 snérum nú skipinu við og stefndum a5 bryggj-
unni. Mér ge8ja«ist vel a« þessari siglingu, því hún
kynti mig svo vel unga manninum sem sat vi5 hli8
mína. Eg fann a« m:g langaSi til a8 fullkomna þa8
uppeldi, sem fa8irinn haf8i lagt svo gó«a undirstoBu
undir. Þa« var eitthvað svo a8la5andi vi8 þennan
unga mann, hann var svo blátt áfram og hreinskilinn.
Þegar eg var búinn a8 láta hann a land vi5 ba«-
húsin, sigldi eg til minna stöðva h:ns vegar vi5 bryggj-
una. Svo reri eg a8 landi og gekk upp í bæinn. Eg
haf8i gleymt a8 skrifa áríSandi bréf þenna morgun,
og þar e5 þa5 var viðvíkjandi nauSsynlegum viðskift-
um, sem strax var8 a8 gera, þá fór eg til pósthússins
til a« bæta úr þessu.
Eg læt þess geti5 hér, a5 eftir a8 eg mætti hr.
Baxter, kennara markgreifans, hugsaði eg allmikið um
hann og var8 þess æ vísari, a« eg hef5i sé5 hann fyr.
Eg misti alt traust á honum; þa5 er eitt af þessum
tilfellum, a« maður fær ýmigust á manni, sem enginn
skilur. Mér geðjaðist ekki a8 svip hans, og eg fann
á mér a5 hann bar ekki hlýjan hug til min.
•jþegar eg var a8 hugsa um hann, geta menn gizkaö
á undran mina, er eg samstundis mætti honum vi8 póst-
húsdyrnar. Hann virtist ver8a lafhræddur vi« a« sjá
mig, alveg eins og eg hef8i sta8i5 hann a8 glæp, og
gat a6 eins stuniö upp “góöan dag”.
Eg endurgalt kveðju hans, gekk inn í pósthúsi8 og
leit eftir hallboröi þar sem eg gæti skrifaö símrit mitt.
En a6 eins eitt var autt, og blýanturinn, sem hékk í
bandi, dinglaöi fram og aftur, eins og hann hefði ný-
lega veri8 brúkaður. Það var auðvitaö Baxter, sem
seinast hafði nota8 hallbor8i8 og blýantinn. En um
lei« og eg tók eySublöðin til a8 rita símritiö, sá eg a8
Baxter haf8i skrifaö svo fast me5 blýantinum, a5 eg
gat vel lesiS förin á næsta blaði:
“Bréfið fengiS. Þér sleptuð trúboði. Sprengi-
gröfin t'lbúin, en ný hætta vofir yfir”.
Aritanin var: “Nikola, Green Sailor hótel, East
India Dock, London”, og undirritað “Nineveh”.
Símrit þetta var svo einkennilegt a« efni, a« eg
var viss um a8 Baxter hafði sent þa5. Eg tók blek og
penna, skrifaði ofan í blýantsförin, reif bla5i5 úr bók-
inni og stakk því í vasann. Þa8 var a8 minsta kosti
áeriðanlegt, a5 hef8i Baxter sent þetta símrit, þá lá
eitthvert undirferli bak vi8 það. HefSi hann ekki sent
]þa8, þá gerSi þaS engan skaða þó eg geymdi afritiS til
endurminningar um skrítna tilviljun.
“Eg skrifaði símrit mitt, og þegar eg hafði borgað
fyrir þa8, fór eg út. En eg átti ekki aS njóta minna
eigin hugsana lengi. Þegar eg hafSi gengiS fáa faðma,
snerti einhver við handlegg minum og mér til undrun-
ar sá eg Baxter fyrir framan mig. Hann var nú fylli-
lega rólegur og heilsaSi kurteislega.
“Hr. Hatteras, held eg”, sagði hann. “Eg held eg
hafi haft þá ánægju aS sjá yður niður á malarkamb-
inum fyrir fám dögum. Er þetta ekki indælt veður?
Þér ætliö líka að ganga þessa lei8? Þá má eg kann-
öke veita mér þann heiður a8 verða y8ur samferða”.
“Me8 mestu ánægju”, svaraði eg. “Eg er á leiS til
hótels míns, og þykir vænt um að fá samfylgd. Eg
held nú raunar að vi8 höfum mæzt á5ur í póst- og
símrita skrifstofunni”.
“ÞaS var í póstdeildinni, held eg. Eg fór þangað
til að senda meðmælabréf”.
Mér fanst þessi sögn hans nokkuð undarleg. Hvað
kom mér þa5 við að hann sendi bréf.
“Hr. Baxter”, hugsaSi eg, “þú ert ekki sá maður
sem þú læst vera. Eg er nærri viss um að þú ert þessi
dularfulli ‘Nineveh’.”
Litinn spotta gengum við þegjandi. En þá byrjaði
þessi nýi vinur minn a8 tala aftur.
“Þér hafiö vi8a ferðast, hr. Hatteras, er mér sagt”.
“Já, býsna víða, hr. Baxter. Mér hefir líka veriS
sagt aö þér hafiS sé6 miki8 af heiminum”.
“ó, a8 eins lítið”.
^Þér hafið verið í suðurhafseyjunum? Þekki8
þér Papita?”
“Eg hefi verið þar”.
“Þekkiö þér Nýju Guinea?"
“Nei, eg hefi aldrei komið þar í nánd. Eg er kunn-
ari í austurlöndum—Indlandi, Kína, Japan og þar um
kring”.
Alt í einu varð mér á a8 segja, en af hverju veit
eg ekki:
‘Og Andamanere?”
Áhrif þessara or5a voru eins skyndileg og þau voru
ómælileg á félaga minn. Eitt augnablik skjögraði hann
eins og drukkinn maSur; andlitiS var« öskugrátt og
hann rak upp hátt hljóð, eins og hann væri aS kafna,
á8ur en hann gat talaö. Svo sagði hann:
“Nei—nei—y8ur skjátlar alveg, þa5 fullvissa eg
y8ur um, eg hefi aldrei þekt neitt til Andamanere”.
Eins og allir vita, er Andamanere hegningamý-
lenda Indverja, og þegar eg sá þessa einkennilegu
framkomu mannsins, varö eg enn sannfærSari um a8
eitthvaö dularfult var viö hann. En eg átti enn þa
eitt tromp í hendi minni.
“Eg er hræddur um aS þér séu« ekki vel frískur,
hr. Baxter. Máske hitinn sé of mikill fyrir ýður, eða
vi8 höfum gengið of hart? Hér er mitt hótel. Vilji8
þér ekki koma inn me8 mér og drekka eitt glas af vlni,
e«a eitthvað sem hressir yður?”
Hann kinkaði kolli ákafur. Stórir svitadropar voru
á enni hans, og eg sá a8 ,hann gat naumast ráöiS við
sig.
“Eg er ekki heilbrigður—alls ekki heilbrigður”.
Undir eins og við komum inn í reykinga herbergi8,
baö eg um tvö glös af kognaki. Hann drakk úr sinu
undir eins og það kom, og strax á eftir var hann jafn
góöur.
“Eg þakka y8ur fyrir vinahótin, hr. Hatteras. Eg
held að við höfum gengiS of hart. Nú verS eg að fara
aftur til bæjarins, eg man það núna a8 eg hefi gleymt
nokkru”.
Mér datt strax í hug að hann ætlaði a8 senda nýtt
símrit. Og þar eð mig langaði til að sjá áhrifin af
fáeinum kveSjuorðum, sagSi eg:
“Máske þér farið fram hjá símritastöðinni aftur?
Ef þér gerið það, viljið þér þá gera mér þann greiða
að senda simrit fyrir mig? Eg man núna a5 eg hefi
líka gleymt nokkru”.
“Þa5 er mér stór ánægja aS gera”.
Hann sagSi þetta svo ánægjulega, að eg hugsaöi
meS sjálfum mér að gaman yrði að sjá svip hans,
þegar hann læsi símritið er eg ætlaði aö skrifa.
Eg tók autt blaö af borði í nánd vi5 mig, og
skrifaði:
“John Nicholson,
London hótel, London.
Spreng'gröfin er tilbúin. Hún er upp-
götvuö. Ný hætta í nánd.
Hatteras.”
'Þegar eg var búinn að skrifa símritiB, fékk eg
honum þa5 og bað hann að lesa, til þess að geta leiö-
beint símritaranum, ef hann ætti erfitt með a« lesa
skrift mína. A meðan hann las þaö, athugaði eg svip-
breytingar hans nákvæmlega. Aldrei skal eg gleyma
því yfirbragði sem kom á andlit hans. Eg hafði sigr-
að. En mig furðaöi hve fljótt hann náði sér aftur,
hann þrýsti hendi mína og kvaðst skyldu sjá um a«
símritiS yrði sent.
Eg hallaði mér aftur á bak í stólnum og hugsaöi
um þetta ásigkomulag. Afsta5an var einkennileg í
öllu tilliti. Ef maðurinn hafði vond áform, þá hafði
eg a8varaö hann, og ef það væri ekki, hvers vegna
kom hann þá upp um sig jafn opinskátt.
Hálfri stundu síðar fékk eg svar gegn mínu símriti,
og það gerði mér nauðsynlegt að fara strax til London.
Þar eð eg vissi ekki hvort eg mundi koma aftur til
Bournemouth, ásetti eg mér að fara og kveðja mark-
greifann. Eg lét á mig hattinn og gekk á stað þangað.
Megi maður trúa skýrslum Burkes um hinn enska
a8al, þá á hertoginn í Glenbarth hús í helmingnum af
héruðum ríkisins, en eg hefi heyrt að hann kunni bezt
við sig í Boumemouth, því þar er útsýnið svo fagurt.
Eg fann vin minn og föSur hans í laufskála i garð-
inum. Báðir urðu glaðir viS að sjá mig, og báðir virt-
ust hryggir yfir því, að eg var kominn til að kveðja.
Hr. Baxter sá eg hvergi, og eg varð hálfhissa á þvi
þegar þeir sögðu, að hann ætla8i líka að fara til höf-
uðborgarinnar.
“Eg vona að þér heimsækiS okkur þegar þér komi5
til Bournemouth aftur”, sagði hertoginn, þegar eg stóð
upp til aS fara.
“Þökk fyrir”, sagði eg, “og eg vona a5 sonur yðar,
ef hann kemur til Ástralíu, leyfi mér að gera honum
þann grei8a sem eg get”.
“ÞaS er fallega boðið af yður, og eg skal ekki
gleyma því”.
Eg kvaddi þá innilega, báða tvo, og fór svo.
Þegar eg gekk út úr garðinum, sá eg mann koma
út um annaö hlið, hér um bil ioo fet frá mér. Á þann
hátt sem hann kom, var auðséS að hann hafði beöiS
eftir því að eg færi.
Þetta var enginn annar en hr. Baxter. Þegar hann
kom til mín, sagði hann:
“Fagurt kvöld fyrir skemtigöngu, hr. Hatteras”.
“Það er eins og þér segiS, mjög fagurt kvöld”.
“Get eg fengiS að tala við y8ur einslega í fimm
mínútur”.
“MeS ánægju. HvaS viljiS þér aSallega?”
Þa8 hefir enga þýðingu fyrir ySur, en því meiri
fyrir mig. Hr. Hatteras, eg er farinn aS hugsa aö
ySur geSjist ekki að mér”.
“Eg vona aS eg hafi enga ástæSu gefiS ySur til aS
hugsa þannig? HvaS hefir kveikt slíka hugsun hjá
yður?”
Hann horfði fast á mig meö undirförula svipnum
áður en hann svaraSi:
“Eg get ekki sagt hvers vegna þaS er, hr Hatteras,
en þaö er eins og einhver eðilsávísan segi manni frá
því, þegar öSrum geSjast ekki aS manni. AfsakiS að
eg tala þannig, en það er mér áríöandi aö þeir, sem
eru vinir fjölskyldunnar er eg vinn hjá, sé einnig
vinir mínir”.
“Þér eruð þó ekki hræddur um aS eg spilli á milli
hertogans og ySar?”
“Nei, um þaS er eg ekki hræddur. Eg treysti
sómatilfinningu ySar of vel til þess, aS halda aS þér
með vilja ætliS aS svifta mig atvinnu minni. Því þaS
er hún sem mér er mest um vert, svo eg segi eins og er”.
“Þá þurfiS þér ekki aS óttast það, eg kom til aS
kveðja þá, og fer héðan burt á morgun, og þaS er
mjög ólíklegt aS eg sjái þá aftur”.
“Þér farið til Ástralíu?”
Ja, innan skamms, býst eg viS”.
Eg er yður þakklátur fyrir hve vingjamlega þér
hafiS talaS viS mig. Eg skal aldrei gleyma góSsemi
yðar”.
“Ó, minnist þér ekki á þaS. Er þetta alt, sem þér
ætluSuS að segja mér? VeriS þér sæll!”
“VeriS þér sæll, hr. Hatteras!”
Hann fór í gegnum hliSiS inn í garSinn aftur, en
eg fór aS hugsa um samtaliS viS þenna mann. ' Eg
skildi hann ekki. Hvers vegna talaði hann um Ástra-
liu, stóS það í nokkru sambandi við sprengigröfina í
símritinu ?”
En þetta átti eg síSar aS fá aS vita, og þaS greini-
lega líka.
VI. KAPITULI.
Eg hitti Dr. Nicola aftur.
ÞaS er undarlegt meS hverjum hraða maSur berst
á milli viSburSanna í þessu safni af æfiatvikum, sem
menn kalla lif. Fyrstu tvo dagana mína í London átti
eg annríkt viS aS selja perlur og skjaldbökuskeljar.
En þrátt fyrir þetta, var eg á gangi, síSari hluta hins
þriðja dags, á gangstéttinni viö Trafalgar Square, eftir
aS eg var alráöinn í þvi aö fara úr Eng'.andi, og hafði
farbréf til Ástralíu í vasa mínum.
En eg sá naumast steinljósin né Nelsons minnis-
varðann, sem prýöa Trafalgar Square, þar eð hugur
minn var langt í burtu og horföi á gufuskip, sem rann
inn á höfnina í Sidney.
Svo hrifinn var eg af þessum þægilegu draumum,
að eg hrökk við eins og eg hefSi verið skotinn, þegar
þung hendi lagðist á öxl mína, og kjarkmikill rómur
hrópaði inn í eyra mitt: “Dick Hatteras—áreiSanlega!”
Röddin vakti þó hjá mér margar endurminningar.
Þegar eg heyrSi hana síðast, var þaö á gufuskipinu
“Yarraman” í Cairnshöfninni á austurströnd Queens-
lands.
Eg snéri mér við og rétti fram hönd mína.
“Jim Percival!” hrópaSi eg hissa og glaður. “Ert
það þú sjálfur sem ert kominn hingaS?”
“Eg kom hingað fyrir þrem dögum síðan”, svar-
aði ungi, laglegi maðurinn., “SkipiS okkar liggur viS
Vestur-India skipakviamar. Skipstjórinn okkar lét
okkur vinna eins og þræla viS aS afferma, og eg hélt
að við yrðum aldrei búnir. Eg var uppi í skrifstof-
unni í dag, og þegar eg kom þangaS, sá eg þig standa
hér, eins og þú værir að hugsa um hluti sem væru í
tíu þúsund mílna f jarlægö! eg varS nærri utan viS mig
af undrun, en svo hugsaBist mér aö naumast gætu
verið tveir menn meö sama andlitiS og sömu likams-
byggiuguna, og svo barSi eg á öxl þína og varð þess
var aS eg sá rétt, og hér erum við þá báöir. SegSu
mér nú sögu þína. En hinkraðu við, fyrst skulum viS
finna hentugri stað en þenna”.
ViS urðum samferða niður Strand, og vorum svo
hepnir að finna matsölubúö, sem honum geSjaSist að.
Þar sagSi eg honum eins mikið af þvi, sem fyrir mig
hafði komið síðan við skildum síSast, eins og eg hélt
nægja til aS seðja fovritni hans. Samfundur minn við
dularfulla manninn í franska matsöluhúsinu, og efi
minn um Baxter, virtist gleðja hann mest.
“En hvaS þú ert undarlegur”, sagði hann, “hvaða
ástæðu hefir þú til aS ætla að Baxter, hafi nokkur
áform til ills fyrir þenna unga mann, Beckenham, eða
hvaS hann nú heitir”.
“Hvað er þaS, sem kemur þér til að rifa seglin,
þegar þú sérS oitthvaS grunsamlegt á himninum uppi
yfir þér? Er það ekki eðlisávísanin ?”
“Mér finst þaö léleg rökleiSsla”.
“Nú, jæja, tíminn sýnir hvort mig grunar rétt eða
ekki, enda þótt eg haldi aS eg heyri naumast meira
um þetta efni, þar eS eg ætla til Ástralíu meS “Sara-
toga” á föstudaginn kemur”.
“Og hvaS ætlar þú nú aS gera?”
“ÞaS veit eg alls ekki. Eg er búinn aS ljúka við
viðskifti min, og eg flækist aðeins hér þangað til 'á
föstudaginn, þá fer eg niður til Plymouth og út á
skipiS”.
“Jæja, komdu þá með mér niBur aS skipakvínni.
Eg verö að vera þar á mínútunni kl. 5. og þú getur
borðaS meS okkur—auSvitað verður þú aS gera þér
gott af því, sem við höfum aS bjóða. Gamli vinur
þinn Riley er enrrþá fyrsti stýrimaður, eg er annar,
ungi Cleary, sem þú manst eftir frá þeim tíma er hann
var undirhásieti, er þriSji stýrimaöur, og ef mér skjátl-
ast ekki, þá munum við finna gamla Donald Maclean
á skipinu líka, starfandi viö sína gömlu, elskuSu vél.
Eg held ekki aS sá maSur hvíli sig einn dag, né vildi
vera í fjarlægS frá vélinni sinni, þó maSur borgaSi
honum fyrir þaS. ViS skulum ræ8a um gamla daga,
og eg skal sjálfur flytja þig á land, þegar þú vilt yfir-
gefa okkur. Nú, hvaS segir þú um þetta?”
“Eg kem með þér”, sagSi eg, og þakkaöi honum
svo innilega fyrir tilboSiö að eg sá aS hann gladdist.
TilfelliS var að mér þótti vænt um að hafa fundiö
góSan félaga, þar eS London, þrátt fyrir alla sína
skemtigarða og sinar 7 miljónir íbúa, er býsna leiðin-
leg borg að vera aleinn í. Auk þess voru yfirmenn-
imir a Yarraman” og eg, gamlir vinir, og satt aS segja
þráði eg aS sjá skip og tala um liSna daga.
ViS fórum því til Charing Cross, og fórum með
lestinnj, til Vestur-India skipakvíarinnar.
“Yarranman”, sem sýndi greinilega að þaS hafSi
verið úti í misjöfnum veðrum, lá all-langt frá bakk-
anum. ViS fengum mann til aS flytja okkur út á
skipiö, og mér veittist sú ánægja aö endurnýja kunn-
ingjaskapinn við Riley, fyrsta stýrimann, sem stóð
frammi á þilfari. Cleary þriðji stýrimaöur, bauð mig
innilega velkominn, og hinn ágæti starfsmaöur, Mac-
lean, sem hélt á oliukönnu, heilsaöi mér alúölega þar
sem hann stóö í dyrum vélaherbergisins. Skipstjóri
var á landi, en eg settist í stigann uppi á stjómarpalli
og fanst mér eg vera heima.
ÞaS er engin nauSsyn aS tína til alt smálegt í sam-
bandi viS þenna samfund; þaS nægir aS geta þess aS
viS borðuðum í salnum, og aS því búnu gengum viö
inn í káetu Percivals, rétt fyrir framan vélaherbergiö,
og settumst þar aS drykkju og reykingum. SamtaliS
snérist um liöna daga, týnda vini og ótal margt annaö.
°S þeSar víni8 fór aS hrífa, var fariS aö syngja, og
það svo hátt, aS eg hygg aS þaS hafi heyrst í mílu
fjarlægð.
Þegar sungiS haföi verið um langan tíma, leit eg
á úriS mitt og sá aS þaö var orSiS meira en 10. Eg
stóS þá upp, afþakkaöi aS vera þar um nóttina, og
minti Percival á loforS hans um að flytja mig á land,
sem hann og gerBi undir eins. Um leiö og viö fórum,
hrópuðu þeir kveSjuorS til mín.
Við lentum viS Limehouse Pier, og þegar eg hafSi
kvatt vin minn, gekk eg yfir Emmet og Ropemaker
stræti, þangaB til eg kom á East-India Dock Road.
KvöldiS var dimt og allmikiö regn, svo gangstétt-
imar uröu óþrifalegar, en samt var gatan full af fólki
og þaS af lökustu tegund, sem eg hafSi nokkru sinni
séS, og inn í veitingahúsin gekk endalaus fólks-
straumur.
Eg horfSi á þetta fáein augnablik, og tók svo stefnu
til Stepney jámbrautarstöSvanna.
Eg var ekki búinn a8 ganga meira en 300 skref,
þegar þa8 kom fyrir sem flutti meö sér fjölda af
markveröum viSburðum. í því bili sem eg ætlaði yfir
litla hliSargötu, voru dyrnar aö ósjálegu veitingahúsi
opnaðar, og manni var meö miklu afli kastaS út, sem
næstum því lenti í faBmi mínum. Þar eö eg skeytti
ekki um aS hann snerti viö mér, ýtti eg honum frá mér
og leit á dymar um leiS, sem honum var kastaö út um.
Á hurSarrúöunni var mynd af sk'pi, fremur illa gerð,
og undir henni stóð “The Green Sailor”. A sama
augnabliki stóð fyrir innri sjón minni pósthúsiö í
Boumemouth, mynd af Baxter, sem stóð í tröppunni
mjög hræSslulegur, af blýantinum, sem dinglaSi í
bandinu, yfir hallboröinu, þar sem menn skrifuöu sim-
rit sín, og af g.öggu merkjunum á auSa pappírnum eft-
ir dularfulla simritið, sem sent var til “Nicola, Green
Sailor Hotel, East-India Dock Road”. Svo mikil var
undran min, aö eg geröi ekki annaö um stund en
standa og glápa á húsiö eins og heimsk'ngi, en svo
vaknaði forvitni mín, og þegar eg hafði fundiö einka-
innganginn, þá gekk eg þar inn. Gegnum stuttan gang
kom eg þar að litlu, loftslæmu herbergi viö hliS veit-
ingastofunnar, sem var troBfull af fólki; eg var aleinn
í þessu herbergi. Lítiö borS stóö á miöju gólfi og
kringum þaö fjórir stólar, á veggjunum héngu fáein-
ar lélegar myndir. A veggnum til vinstri handar voru
dyr með blæjum fyrir, sem benti á að þar væri annaS
herbergi líkt þessu. Lítill en kraftalegur maður, ásamt
aöstoSarmanni sínum, var aS bera drykki á borS fyrir
gestina, en þegar eg barSi í borðiS, kom hann inn til
aS heyra hvaB eg vildi fá. Eg ba8 um brennivín, og
settist viS borSiö 1 því skyni, aS spyrja veitingamann-
inn nákvæmlega um þennan dularfulla vin, Baxter.
En um leið og eg bar fram fyrstu spuminguna, opn-
uSust dymar bak viö blæuna og eg heyrSi rödd, sem
kom mér til aS standa upp af undrun. Röddin var
nefnilega Baxters.
“Eg fullvissa yður um”, sagSi hann, "aö þetta var
voöalegur viðburöur frá byrjun til enda, og eg hefi
ildrei orSiS jafn feginn á æfi minni, eins og eg varö.
þegar eg varS þess var aS hann kom t l aS kveðja”.
Einhver i þessu herbergi hefir séö a5 dyrnar stóðn
>pnar, þvi hann stóð upp og gekk að þeim. Hrifinn
if forvitni, sem var honum eins skaðleg og hún var
-nér gagnleg, opnaSi hann dymar betur og leit inn
baö var Baxter, og þó eg verði hundraö ára, glevm
eg aldrei svipnum á andliti hans, þegar hann le t á mig
“Hj-. Hatteras”, sagSi hann stynjandi og hallaði
sér að veggnum til a8 detta ekki.
Þar eS eg vildi kynnast kringumstæSunum betur
gekk eg til hans og heilsaöi honum hlýlega. Eg sá
strax að hann var ekki klæddur prestsfötunum. ÞaS
var of seint fyrir hann nú aö látast ekki þekkja mig,
og þar eð eg hafSi sett fótinn viB huröina, gat hann
ekki lokað henni. Þegar hann sá þetta, vissi hann aö
ekki var um annaö aö gera en slaka til, enda brá hann
á sig svo vingjamlegum svip, sem undir kringumstæö-
unum var nokkurum manni mögulegt.
“Hr. Baxter”, sagSi eg, “sízt af öllu hafSi eg búist
viö aS finna ySur hér. Má eg koma inn og s'etjast og
tala við yður?”
Án þess að gefa honum tíma til svars, gekk eg inn
í herbergið til aö sjá hver félagi hans var. Eg taldi
víst aö þaS væri Nikóla. En hver var Nikóla, og hafði
eg nokkm sinni séö hann ?
Forvitni tninni átti aö veröa fullnægt, og þaB á
alveg óvæntan hátt, því viB borSiö sat sami maðurinn
sem eg hafði séð tefla skákina í franska matsöluhús-
inu, maSurinn, sem meS aðstoS bréfspjaldanna í vasa
mínum hafSi sagt mér hvaö eg héti, maBurinn, sem á
dularfullan hátt hafBi gert mér aSvart um burtför
kærastu minnar. Hann var vinur Baxters. Hann var
Nikóla.
Hversu hissa sem eg var, þá var hann þaö alls ekki,
hann stóð upp rólegur, rétti mér hendi ’sína og sagði:
“Gott kvöld, hr. Hatteras. Mér þykir vænt um aS
já ySur aftur, og þó er mér enn meiri ánægja i þ\-
iS heyra að þér og Baxter, gamli vinurinn minn, hafit
'undist fyr. ViljiS þér ekki setjast niöur?”
Eg settist a stol viö enda borösins; Baxter leit á
'kkur á víxl, eins og hann vissi ekki hvort hann ætt
S vera eða fara. En svo virtist hann hafa áformaf
itthvaö, hann gekk til Nikóla og sagSi meS málamynd-
tr avlöru, í þeim tilgangi a8 eyða öllum grun hjá mér
“Eg get þá ekki fengiB yöur, dr. Nikóla, t'l a?
°ma af staS þeim leiöangri, sem við höfum talaö um ?'
“Ef eg hefSi fimm þúsund pund, sem eg mætti eyöa'
varaöi Nikóla, “þá gæti eg hugsaS um þetta, hr
’.axter, en þar eð ekki á þau, getiS þér skiliö aö þa^
r ómögulegt”. Og þegar hann sá aS Baxter vild
'ara, bætti hann við: “VerSiS þér aö fara? Jæja
;óöa nótt þá”.
Baxter tók í hendur okkar innilega, aö því er séS
varS, og fór svo. Nú snéri dr. Nikóla sér aö méT.
“ÞaS hlýtur aö vera eitthvað skemtilegt viö trú-
boöslífiS”, sagöi hann. “Baxter gamli, vinur minn,
hefir góSa stööu hjá hertoganum í Glenbarth, og ef
hann hagar sér vel, getur þaB leitt til einhvers í fram-
tíöinni, sem vert væri aB hafa, en samt sem á«ur er
hann fús til aS hætta viö þaS, og fara aftur aö stunda
trúboSsstörf sín í Nýju Guinea, þar sem starfiö er
erfitt, fæöan léleg og dauSinn vís”.
“Hann hefir þá veriB í Nýju Guinea!”
“I fimm ár—svo hefir hann sagt mér?”
"EraS þér viss um þaö ?”
“Já, alveg”.
“Eg verS þá að segja yöur, aö herra Baxter. þrátt
fyrir persónulegt útlit, talar ekki ávalt sannleikann”.
“Mér þykir leitt aS þér hugsiö þannig. HvaSa
ástæöu hafiB þér til þess?”
“AS í samræBum sem viö áttum saman í Bourne-
mouth, kvaSst hann aldrei hafa veriö í Nýju Guinea”
"Þér hljótiS aB hafa misskiliö hann. En samt sem
áöur snertir þetta okkur ekki. Við skulum tala um
eitthvaö þægilegra”.
Hann hringdi, þegar gestgjafinn kom, baö hann
um vín. Þegar þaö kom inn, kveilcti hann í nýjum
smávindlingi, hallaöi sér aftur á bak í stólnum og
horföi á mig hálflokuBum augum.
Fáið það nú!
Það er eitthvað við þennan
bjór sem gerir hann næring-
argóðan. Hjá öllum vínsölum
eöa hjá
E. L. DREWRY, Ltd.
WINNIPEG
J^/[ARKET J^OTEL
vi8 sölutorgiC og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O'CONNELL.
Furniture
Overland
FULLKOMIN KKNSl.A VEITT
—í—»
B RJFPA 8KBIFTUM
—ojr öftrum—
VEUZLUNAHFKÆfur.KKIXUM
$7.50
A hplmUI yBar ge v*r kent yBnr
og börnum yöar- -etS pöstl:—
At5 skrlfa göt íusines*" bréf.
Almenn lög. '-flglýsingar.
Sta fsetnlng c 'éttritun.
Útlend orBatt ">111
Um ábyrgBir og télög.
Innhelmtu meB pösU.
Analytlcal Study.
Skrift. Ymsar reglur.
Card Indexing. Copy+ng.
Fillng. Invoicing. Pröfarkalestur.
Pessar og fletri námsgrelnar kend-
ar. FylllB Inn nafn yBar t eyBurnar
aB neBan og fáiB meirl upplýalngaj'
KLIPPIÐ í SUNDUR HJER
Metropolltan Buslnesa Inatltuta,
604-7 Avenue Blk., Wtnnlpeg.
Harrar, — SendiB mér upplýalng&r
um fullkomna kenslu meB pösti
nefndum n&msgrelnum. J>a8 er á-
aklllB aB eg sé ekkl skyldur til aB
gera nelna samninga.
Nafn ________________________
Heimili ___________________
StaBa ___________________
BROT
Eftir borstein Björnsson.
Sólin er ástin mín. Hún lítur viö
mér logasjónum, og brosir viS mér
bjarmaskært, kyssir m g geislakoss-
um, og faBmar mig brennandi
faSmi. Á eg aö lúta ástinni minni?
Sannleikurinn er vinur minn. Eg
vil glaöur standa undir merki hans,
berjast við hliö hans, halda í hönd
hans á fjallaför lifsins. En lúta
honum ? Hvenær lúta fóstbræöur
hver öörum?
Eg vildi gjaman taka dísirnar
Dygð og Fegurð mér í dætra staS.
En lúta þeim? Kjördætrum mín!
um?
Loftiö sem hugur minn andar aö
sér, er frelsi. Og sá drykkur sem
mér er kærastur, er fögnuður. Lýt-
ur nokkur því, sem hann andar að
sér eöa neytir?
Heimurinn er geröur handa mér;
og hann á að lúta mér. I sjálfum
mér er lögmálið, ofiö í líf mitt ótal
þráöum, eins og blóö í æöum.
Hverjum á eg þá aö lúta: sjálfum
mér, eöa engum?
Til vinar míns S.B. Fencdiktssonar
“Grátum ekki, munum heldur”,
Sigm. Brestisson.
Hríöar bakkinn er aö eyöast
yfir hárri jökul brún,
ofan hlíöar lækir leiöast
leika sér um engi og tún.
Glögt má sjá á grænum kvisti
glóa knappar ljóss viS önn,
af því sunna áöur kysti
ítur geislum kalda fönn.
Grætur jökull gleSi tárum
gígju strengir ymja dátt,
glitrar foss í geisla bárum
gleðin slcín úr hverri átt.
LífiS sjálft er leyst úr dróma
ljósiö sigrar hverja þraut,
dýrSar sigurs söngvar óma
svása fram um lífsins braut.
fT"
Brosir rööull, voriB væna
vaknaö er af hríSar blund,
Llómin sem um brekku græna
blika frjáls um morgun stund
Lífsins unaö, ást og gleöi
enn þá flytur ljósiö þeim
sem aö stríöa glööu geBi
gegnum þenna vonar heim.
S. J. Björnsson.