Lögberg - 09.11.1916, Side 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 9. NOVEMBER 1916
„Af mundi nú höfuðið
ef Erpur lifði”.
Erindi flutt á skemtisamkomu
Goodtemplara að Hayland Hall
13. okt. 1916.
Eftir Jón Jónsson frá Sleðbrjót.
HeiöraSa samkoma!
Þaö er gleöisamkoma æskulýðs -
ins hér í kveld. A slíkum samkom-
um ætti æslkuiýðurinn sjálfur að
skemta. Við gömlu mennimir töl-
um helzt um gamlar endurminn-
ingar, eða gamla lífsreynslu, sem
við viljum leggja hinum yngri á
hjarta. Við erum orðnir gamal-
dags, álitnir af æskulýðnum, að
vera “á eftir tímanum”, náum því
ekki tökum á hugum æskulýðsir.s
þó við gjarna vildum.
Svo býst eg við að verði um mig
í kveld. Eg ætla að segja ykkur
ofurlitla smásögu, eldgamla. Hún
er úr Snorra Eddu og hún er líka
úr Völsungasögu. Þá sögu hafið
þið sem eldri eruð sjálfsagt flest
lesið, og sumt af ykkur hinum
yngri, því Lestrarfélagið héma á
hana. Hún er ein sú átakanlegasta
harmsaga sem rituð hefir verið.
Eg ætla ekki að rifja upp nema ör-
lítinn kafla úr henni um Guðrúnu
Gjúkadóttur og böm hennar. Guð-
rún var fyrst gift Sigurði Fabnis-
bana, með honum átti hún tvö böm
Sigmund og Svanhildi. Síðar gift-
ist hún Atía konungi Buðlasyni, en
hún réði bana beeði honum og
bömum þeim er þau eignuðust.
Siðast giftist hún konungi er
Jonakur hét, og átti með honum 3
sonu er hétu Sörli, Hamdir og
Erpur; var Erpur þeirra yngstur
og unni móðir hans honum mest.
Dóttir hennar Svanhiidur giftist
Jörmundreki konungi, sem bæði var
ríkur konungur og grimmur.
Hjónaband þeirra endaði þannig,
að hann lét hermenn sína troða
Svanhildi til dauðs, undir hesta-
fótum og vann þar sjálfur að með
þeim. Guðrún reiddist ákaflega
morði dóttur sinnar og eggjaði
sonu sína til hefnda. Þeir voru
víst hugdeigir að fara, og segir
sagan að hún hafi “leitt þá út með
heiptyrðum” En vopn fékk hún
þeim góð og herklæði, sem engin
jám bitu, og lagði þau ráð til, er
þeir kæmu til Jörmunreks, skyldi
Sörli og Hamdir höggva af Ijonum
hendur og fætur, en Erpur hofuðið.
Þeir fóm í þungum liug til móður
sinnar Sörli og Hamdir, og þegar
á leiðina kom veittust þeir að Erpi,
af því þeir vissu hún unni honum
mest, og spurðu hann hver liðsemd
þeim mundi að honum er þeir hittu
Jörmunrek. Erpur svaraði: “Eg
mun veita ykkur þvílíkt sem hönd
fæti”. “Þeir segja það var alls
fekki að fótur styddi ihönd”. Siðan
réðust þeir að honum og drápu
hann, því þeir voru reiðir móður
sinni og vissu henni þótti það verst.
— “Litlu síðar er Sörli gekk
skriðnaði hann öðrum fæti, studdi
sig með hendinni” þá mælti hann:
“Veitti nú höndin fætinum, betur
væri nú að Erpur lifði”. Þeir
komu til Jörmunreks um nótt,
hjuggu af honum hendur og fætur.
er hann svaf. En Jörmunrekur
vaknaði og kallaði á liðsmenn sina,
þá mælti Hamdir: “Af mundi nú
höfuðið ef Erpur lifði”. Lét þá
Jörmunrekur hirðmenn sína berja
þá grjóti í hel, og var þá dauð öll
sú ætt og afkvæmi Gjúka.”
Það hefir oft verið sagt um hin-
ar fomu goðasögur Norðurlanda, er
íslendingar hafa í letur fært, að í
þeim væri falin djúp lífsspeki, sem
ætti við alla tíma. Mér finst þessi
smásaga, er eg hefi sagt ykkur,
vera ein af þessum sögum, sem feli
í sé*r djúpa hugsun, siem við er nú
lifum höfum gott af að athuga.
Þessi saga er svo átakanlegt dæmi
þess hvemig sundurlyndi, samúð-
arleysi, stífni og heiftarverk, geta
sundrað kröftunum, sem beita þarf
til að koma góðum málum í fram-
kvæmd. Þið vitið það öll að það
er skoðun min að vér íslendingar
höfum marga og mikla þjóðkosti.
En við höfum líka ókosti, eins og
allar aðrar þjóðir hafa, þó kosta-
þjóðir séu. En enginn ókostur
hefir liklega loðað við íslenzku
þjóðina, Sem hefir haft verri af-
leiðingar fyrir hana, alt frá Sturl-
ungaöld, og fram til þessa dags,
heldur en sundurlyndið, stífnin og
heiftarverkin. Þó siðmenning
heimsins sé ekki lengra komin en
það, að stórþjóðimar sjái ei önn-
ur ráð en beita vopnum og blóðsút-
hellingum, til að vemda rétt sinn
hver gagnvart annari, og reka rétt-
ar lítilmagnans, þá er sem betur
fer vígaferli og blóðhefndir ein-
staklinganna úr lögum og venju
numið í þjóðfélögunum. Við ein-
staklingamir þurfum því ekki
hversdagslega að leggja af stað til
að framkvæma blóðhefndir eftir
bræður vora og systur. En við
þurfum svo oft að sameina oss til að
berjast á móti þeim óvinum, Sem
hamlað hafa frelsi voru og þroska.
Sumir þessir óvinir búa í okkur
sjálfum, eins og t. d. fáfræðin og
samúðarleysið, aðrir koma utan að,
eins og t. d. auðvald og öfugt fyrir-
komulag í þjóðfélagsmálum og
viðskiftalífi. Við íslendingar höf-
um sem aðrar þjóðir reynt að
stofna félög til að berjast á móti
þessum óvinum alls frelsis og
þroska. En það, er víst fátt sem
við eigum lengra í land með, en
það að læra að sameina krafta vora
í góðum félagsskap, svo er það í
þessari bygð, og svo er það því
miður, viðast hvar sem íslendingar
búa þó til séu, sem betur fer heið-
arlegar undantekningar. Oss ls-
lendingum er svo hætt við þvi, þó
við byrjum einhvem félagsskap,
með töluverðum áhuga, að sundrast
og láta alt lenda annaðhvort í
dauðamóki eða deilum. Einstak-
lingunum í félögunum er svo hætt
við að halda með stífni fram skoð-
unum sinum, og stökkva úr félag-
inu ef þær ná ekki fram að ganga.
Stjórnum félagsins er oft hætt við
að taka illa upp einstaklingsskoð-
anir sem andstæðar eru skoðun
þeirra, og litilsvirða bæði skoðan-
ina og þann er hana flytur, og svo
smáliðast fjöldinn sundur. Félags-
menn týna tölunni, og þegar á að
fara að veita banatilræði þeim óvini
sem atlagan var gjör, þá er aflið
orðið of lítið, félagið orðið of veikt.
Ef bezt gengur er hægt að höggva
af óvininum hendur og fætur, eins
og Sörli og Hamdir gerðu. En það
vantar Erp til þess að höggva af
höfuðið og óvinurinn, harðstjórinn,
getur svo rutt málaliði sínu á fé-
lagsskapinn, og látið grýta hann í
hel. Og þetta ólag er alt því að
kenna, að okkur vantar svo tilfinn-
anlega samheldi, og samúð, og
bróðuranda. Við drepum að vísu
ekki hver annan líkamlega, en hver
sá er fyrir stífni sína, eða harð-
stjórn annara hrekkur burt úr fé-
laginu, hann er dauSur úr þeim
félagsskap. Ef við beittum ekki
stífninni, reyndum með ró og sann-
girni að meta hver annars andstæðu
skoðanir um félagsmálin, og taka
oss ekki leins nærri, þó vor eigin
skoðun komist ekki fram í bráð, þá
færi alt betur. Og vér sjáum það
oft á eftir, þegar félögin þrýtur
afl til að vinna ætlunarverk sitt, að
vér höfum oft með óheppilegri
stífni og oflítilli samúð, sundrað
félagskröftunum. Það vaknar þá
í oss sama ásökunin og hjá Sörla
og Hamdi. “Af mundi nú höfuðið
ef Erpur lifði”. “Nú hefði félagið
getað unnið ætlunarverk sitt hefði
samúð, og samheldi ráðið gerðum
þess, hefðum við allir verið sam-
huga um að missa aldrei sjónar á
takmarki félagsins, ef við hefðum
allir reynt áð stefna að því, í stað
þess að rífast um einstök smáatriði,
þá hefði betur farið.” Sama brenr.-
ur við, þegar fleiri félög eru í ein-
hverri bygð, félög sem öll hafa það
sameiginlega takmark, að gera
bygðarlýðinn þroskaðri og göfugri,
bygðinni arðmeiri og eftirsóknar-
verðari, þeim hættir oft við að am-
ast hVert við öðru, jafnvel sparka
hvert í annað. Þetta er alt af því
sprottið að okkur vantar glöggan
skilning á félagsmálunum, samheldi
og samúð, og félagslegan þroska.
Þétta var það sem mig langaði
að segja ykkur í kveld, ekki sízt
æskulýðnum, því á honum hvíla nú
framkvæmdir framtíðarmanna okk-
ar, og eg vildi leggja ykkur það á
hjarta, að ef þið viljið stofna og
halda við góðum og nýtum félags-
skap, þá er það hreinskilnin, sam-
heldið, og bróðurandinn, sem bygg-
ir upp og viðheldur afli ykkar fe-
lagslega, og ef þið gætið þess að
efla þessa kosti i félagsskapnum,
þá verðið þið sannari og göfugri
menn og konur og bygðin ykkar
arðmeiri og eftirsóknarverðari
bygð. —
Mig langar að bæta dálitlu við
áður en eg sest niður. Mér er oft
borið það að eg sé ofstoltur með
íslenzku þjóðina. Eg viðurkenni
nú ekki að svo sé, enginn á ofmik-
ið af þjóðmetnaði, éf hann er
sannur og lítur til göfugra hugs-
ana, og dáðmeiri framkvæmda. En
eg ætla að skriftast fyrir ykkur
hérna í kveld. Eg ætía að segja
ykkur hvenær eg hefi verið stolt-
astur fyrir íslenzku þjóðina síðan
eg kom hér vestur yfir hafið. Það
vay þegar hann Magnús Brynjólfs-
Til B. L. Baldvinssonar!
á 60 ára afmæli hans, 26. október 1916.
Ungur gegn um brim og boða,
Baldvin, þessa komstu leið,
til að læra, leita, skoða,
löndin nema frjó og breið,
vígt af morgun vonar roða
við þér brosti fagurt skeið.
J?ú varst snemma snar að verki
snjall með dug og heilnæm ráð,
djarfur lyftir lýðs þíns merki
lands við hjarta fanstu dáð,
víkings-ættar viljinn sterki
vann í sókn af kappi háð.
Fram í broddi frónskra líða
fylgi þú oss veittir traust,
mark þitt var að starfa, stríða,
stefna djarft og kvíðalaust.
Enn þá brennur æsku tíða
eldur, þó að komi haust.
Lengi fórstu landa milli
lýstir þjóð um höfin víð,
ýmsra fékstu hrós og hylli,
hinna bitur orð og stríð,
örva hríðin hörð þó skilli
hélstu velli alla tíð.
Sex við tugi-ára ýtur
enn þú prýðir landnáms reit
hetja, lífs á hólmi nýtur
hjör þinn glæstur jafnan beit,
þökk og virðing því nú hlýtur
þú frá vorri bræðra sveit.
pó að dómur lífsins laga
leggi hold í grafar skaut,
skír þín verður skrifuð saga
skærar rúnir merkja braut,
þar sem leið vor liðna daga
lá í gegnum strit og þraut.
M. Markússon.
son dó. Þiö þekkib hann flest aS
orðspori. “Varstu stoltur af þvi
að Magnús dó?” spyrjiö þið ef til
vill. Nei! Eg harmaði þaS að hann
féll fyrir örlög fram. En það var
einn af mentamönnum Bandarikj-
anna sem ritaði eftirmæli hans í eitt
stórblað Bandaríkjanna, og mintist
íslendinga með fögrum lofsorðum,
og taldi Magnús einn með merkustu
mönnum Bandaríkjanna, og álykt-
arorð hans voru þessi: “Heimurinn
er betri af því Magnús Brynjólfs-
son lifði í honum I” Það voru þessi
orð sem eg fann til metnaðar af
fyrir , íslenzku þjóðina. Og eg
vildi óska þess að hvar sem íslenzkt
blóð i'eimur í æðum, hvar sem ís-
lenzkar hendur starfa, þar mætti
kvikna í hverju íslenzku hjarta sú
hugsun, að verða svo hreinlyndur,
göfugur og dáðmikill maður, að um
hann mætti segja: “Heimurinn
VarH Þetri Þyí hann lifði í hon-
u™"' Gver mundi sá er ekki vildi
kjósa sér þau eftirmæli ? Og meg-
inþættimir í skapferli Magnúsar
Brynjólfssonar voru, að samróma
sögn allra er þéktu hann: dreng-
skapur, trúlyndi, bróðurkærleikur
og samhugur með öllu góðu og
göfugu.
Óskum þess öll að þessir eigin-
leikar vaxi og blómgist hjá ís-
lenzku þjóðinni! Og störfum öll
að því!
Aths.: Erindi þetta var flutt
blaðalaust, og er því ekki nema að
sumu leyti orðrétt. En efni þess
er óbreytt frá því sem það var flutt.
Höf.
STYRJÖLDIN.
Hver vill mála hörmungar,
hatursbál sem veldur;
banaskálar byrlar þar
blý og stál og eldur.
Spói í Heimilisblaðinu.
Póstur með neðansjávarskipum.
Bemstoff greifj/ sendiherra
Þjóðverja í Bandaríkjunum, hefir
ÞAÐ BORGAR SIG EKKI
að kaupa lélegar vörur til heimanotkunar, hversu lítil-
fjörlegur sem hluturinn er.
Það er með eldspýtur eins og með alt annað að
það borgar sig að kaupa það bezta.
EDDY’S
“SILENT PARLOR”
spara þér tíma og óþægindi, því auðveldlega kviknar
á þeim, þær eru hættulausar, áreiðanlegar og hljóð-
Iausar. Biðjið altaf um “EDDY’S“
> —------------------------- ■■■. /
DAVID BOWMAN C0AL Í,SLY co'
Við seljum eftirfylgjandi
kclategundir
SCRANTON harð kol, Y0UGH10GHENY fyrir gufuvélar,
P0C0H0NTAS reyklaus, VIRGINIA og LILY járnsmiðju kol
Kol frá Canada fyrir gufuhitun:
GREEN HILL, reykjarlaus kol tekin úr námum nálægt
Crow’s Nest Pass.
Til brúkunar í heimahúsum:
Lethbridge Imperial Lump Kol
Pembina Peerless Kol og)
Maple Leaf Souris Kol
Aðalskrifstofa: Yards:
Confederation Life Bldg. 667 Henry Ave,
461 Main 8t. Tals. Main 3326 Tals. Garry 2486
boðið stjórninni þar að póstur sé
fluttur á neðansjávarskipum milli
Þýzkalands og Vesturheims; og
hefir stjórnin tekið því boði. Verð-
ur því póstur í fyrsta skifti sendur
þannig á skipinu Deutschland með
annari ferð þess.
Aðeins skuggi af sjálfum sér.
Margir þjást af gigt og
taugaþrautum þannig að
þeir eru ekki nema svipur
hjá sjón, í samanburði við
það sem þeir áttu að sér.
Samt sem áður er hjálpin
við hendina — að nota Trin-
ers áburð er að hljóta heils-
una aftur. Einnig ágætt
meðal við tognun, bólgu,
mari og kali. Verð 70
cents. Sent með pósti. Fyr-
ir sömu upphæð getur þú
fengið Triners hóstameðal,
sem er ágætt meðal við
hósta og kvefi, hálssæri og
andarteppu. Jos. Triner,
Mfg Chemist, 1333—1339
S. Ashland Ave., Chicago,
111.
8 ö Ij S K I N
8 ö Ii S K I X
3
hugfanginn á náttúruna. pa<5 er skuggsýnt, alt
kyrt og hljótt, og sálarhrifni hins tilfinninga-
næma manns fyrir öllu fögru, eru aðaldrættirnir
í þessu kvæði.
Hver veit, nema þú finnir, ef þú leitar vel í
bókaskápnum hans pabba þíns, Steingríms-ljóð-
mæli? — og mundu mig þá um það, findu kvæðið
Haustkvöld!
Eg sagði ykkur í bréfinu í vor að sumarið væri
undirbúningstími undir veturinn. — En eg sagði
ykkur ekkert frekar um það. — Eg sagði ykkur
ekki hvað væri falið í þeim undirbúningi. Á eg
að segja ykkur það? — En eg skal verða svo stutt-
orður sem mér er unt.
Til sveita — úti um landið — er stundaður
landbúnaður, sem jafnaðarlega er falinn í kvik-
fjárrækt.
]7að kvikfé sem haft er, er venjulega kindur.
hross og kýr.
Að líkindum hafið þið öll séð þessar skepnur
þar vestra; en þær munu vera nokkuð frábrugðn-
ar þeim íslenzku, þótt söm séu nöfnin. — Kind-
umar eru smáar, og hafa oftast tvö horn út úr
höfðinu. Hrossin eru smá, þið gætuð hugsað að
þau væru folöld til móts við hrossin vestra. En
þau eru fótviss og sterk, mjög þörf, enda er hest-
urinn kallaður þarfasti þjónninn. öllum þykir
vænt um hestinn sinn; margar fegurstu vísur sem
til eru á íslenzku eru um hesta. Kýmar em koll-
óttar oftast og fremur smáar. Fé þetta gengur
sjálfala á sumrum upp um fjöll og heiðar, kýmar
og vinnuhrossin í heimahögum. — En þegar vetr-
ar, þegar snjórinn hylur fjöllin, heiðamar og hag-
ana og hvergi sést á stingandi strá, hvar er þeim
þá athvarf með munn og maga?
En þessar sk^pnur eru á valdi mannsins og í
eigu hans, hann á því að sjá þeim fyrir björg
þegar bjargarlaust er í heimahögum. — Ef hann
gerir það ekki deyja skepnur hans úr hor og
hungri. — En þegar veturinn er kominn og snjór-
inn hylur foldina, getur hann ekki tekið þaðan
grasið til að bera þeim. pað verður því að grípa
gæs meðan gefst — eins og málshátturinn segir.
— það verður að taka fóðrið handa þeim þegar
það næst, en það er á sumrin.
— J?ið vitið að heyið—grasið—er fæða þess-
ara skepna. J?að er tekið af jörðinni á sumrin. —
Til þess eru höfð verkfæri er heita orf. Orfið
sjálft er úr tré, en neðan í því er Ijár: = Beittur
hnífur, sem sker grasið af jörðinni. Eftir að
heyið er orðið laust er farið að þurka það. J?að
gengur oft illa ef ringingasamt er. Aðferðir og
vinna við heyþurkunina er margvísleg, — fer bæði
eftir tíðarfari og landslagi —, og eg veit að þið
hafið ekkert gaman af að heyra um það, því held
eg að eg sleppi því.
pegar heyið er orðið þurt er það bundið í bagga
og reitt á hestum eða tekið á stórum heygrindum
að stórum heyhúsum, sem nefnd eru (hey)hlöður.
par er heyið látið inn. — par bíður það vetrarins.
— þá er það gefið fénu.-----
í þessu er undirbúningstíminn undir veturinn
falinn.
Ef þið væruð komin hingað til mín núna skildi
eg á augabragði koma með ykkur upp á fjallið,
upp í berjamóinn, upp í hlíðina, þar sem fjólan
angar og Ijómar eins og stjama himins og birki-
trén lágu, lykja kring um smáu, fögru fjallablóm-
in. — Við mundum setjast í runna, og horfa út
yfir “landið fríða þar sem skínandi ár líða um
grænar grundir” til hins bláa sævar. — Við mund-
um líta yfir “bygðir og búin”, “horfa á slegin
heimatún” og yfir slegna ”velli (vötn) og engi”
— því það er komið haust og búið að slá grasið
af jöröinni. Við mundum líta til “veiðivatna þar.
heiða og bala” og, “hnjúkafjallanna bláu”; á bak
við þau gægjast tígullegar jökulkrónur — sem eru
svo fagrar og tignarlegar í haustskininu að enginn
penni fær lýst því með svörtu bleki. — Málarinn
kemst næst því rétta. — Hvað finst fegurra í
þessari veröld? hvar fæst betri sýning fyrir jafn-
lítið verð? — Hér er gestrisnin nóg, eins og kveðið
hefir verið um berjabrekkuna. Hún lætur í té hin
indælu ber hverjum sem er, fyrir ekki neitt. —
Berin eru smá vexti: Krækiber (svört), bláber,
hrútaber (rauð), jarðarber, — þau þykja ljúf-
fengust; bláberin eru og mjög góð.------
Eg er viss um að við gleymdum hvað tíman-
um líði. Fyr en okkur varði væri komið kveld,
sem skáldinu góða finst svo mikið til um. — Gull •
roðin aftanskýin þeysa yzt í vestri — áttinni til
hins víðáttumikla Vesturheims — þar sem þið
búið. — Alt er sveipað indælum kveldroða. —
pið munduð falla í stafi af undrun fyrir þessari
fegurð.
“— Hér vil eg una alla mína daga
alla sem guð mér sendir . ... ”
mundi eitthvert ykkar segja. — Og einhver mundi
snúa við í nánd við skipsfjöl á leið burtu aftur ef
honum yrði litið við, og segja eins og Gunnar:
“Fögur er hlíðin, í /o að mér hefir hún aldrei jafn-
fögur sýnst. Mun eg snúa heim aftur og fara
hvergi!” --------------
Annars er eg ef t:l vill að gera það sem eg ekki
má: — vekja heimþrá í hjörtum ykkar.------------
Eg þakka af hjarta fyrir kvæðið: “Til vinanna
heima”, sem birtist í Sólskininu ykkar fyrir
nokkru. — Eg verð víst að myndast við að launa
ykkur þær fögru vísur, og bið ykkur því fyrir-
gefningar á þessum ófullkomnu endurgreiðslu-
stefjum.
Til Sólskinsbarna.
Að bylgjan, sú hin bláa
þess biður h^itt mín önd/
flytji kæra, kæra
kveðju að vesturströnd
og óskir hinum ungu
íslendingum þar,
til happa og láns á lífsins
leiðum alstaðar.
Og gleymið aldrei, aldrei,
að út við Norðurpól
þið eigið heimahúsin
og hásett feðra ból.
Eg enda nú bréfið að þessu sinni. — pakka
ykkur kærlega fyrir þolinmælina — að hlusta
á mig.
Fyrir jólin mun eg senda ykkur sögu, ef við
lifum öll.
— Eg ætla að reyna að efna það.
— pið verðið að bregða ykkur í huganum
stöku sinnum heim — til heimahúsanna. — Eg
tel ykkur að eins í útlegð!
Með vinsemd.
H. Guðjónsson frá Laxnesi.
Pálmi Einarsson.
Margar sögur segja frá því að tveir piltar sem
alast upp hver með öðrum eða í nágrenni hver
við annan hafi orðið svo miklir vinir að þeir máttu
hvorugur af öðrum sjá.
pegar þeir hafa orðið að skilja hefir það oft
tekið þá svo sárt að þeir hafa skrifað um það
sögur eða ort um það kvæði.
Sum þess konar kvæði eru undur fögur.
Af því Sólskin er ekki einungis ætlað ungum
bömum, heldur einnig stálpuðum unglingum, á
vel við að það flytji kvæði sem ort var við eitt
þess konar tækifæri; og þó það sé ef til vill of
þungskilið fyrir ung böm, þá er það uppbyggilegt
og lærdómsríkt fyrir unglinga. Sérstaklega ætti
að vera skemtilegt fyrir pilta á æskuskeiði að lesa
þetta kvæði.
Á því stendur þannig að tveir drengir voru
aldir upp í nágrenni hver við annan á íslandi.
Annar þeirra hét Pálmi Einarsson en hinn Jón
Jónsson. Pálmi var fæddur 1890 en Jón 1885.
Báðir piltarnir fluttu hingað vestur og drukn-
aði Jón í Manitobavatni 1911; en Pálmi orti eftir
hann það fallega kvæði sem hér birtist. Pálmi
var hálf-bróðir þeirra Aðalsteins og Friðriks
Kristjánssona hér í bæ. Stundaði hann nám á
Wesley skólanum um tíma en varð að hætta því
sökum fátæktar. Hann er nú einnig látinn, dó
fyrir tveim árum.
Allmikið er til af kvæðum eftir þennan efni-
lega unga mann, þótt hann félli frá svona snemma,
og eru mörg þeirra undur falleg.
Hér kemur kvæðið:
JÓN JóNSSON
frá Ásgerðarstöðum í Hörgárdal.
Druknaði í Manitoba-vatni veturinn 1911.
Blómium vors og vinar yl,
sem vermiljósin græða.
mig hefir lengi langað til
leiðið þitt að klæða.
pín hefir geymst í muna mér
minning geislum dregin.
Feginn vildi eg finna þér
fegri blóm í sveiginn.
pó hljómbrot þau sem helga’ eg þér
hljóti snilli nauma,
það ósvikinn eimur er
af óði * hjartans strauma.
Og þó mér endist illa traust
á ómsnild þeirra strauma,
örbirgð sú er efalaust
auðlegð minna drauma.
Er við dauðans dimma skaut
daprast vorsins ljómi,
þá er æsku og ástum þraut,
að una slíkum dómi.
J?ó að vildi, vinur minn,
verða fátt um sögur,
Eygði víðsýnn andi þinn
ónumd lönd og fögur.
par sem lífs þíns skrauti skaut,
skýrast litinn málar.
Hvar sem ljós þitt braut sér braut
frá brenniglerjum sálar
Sem úr töfrum geisla geims