Lögberg - 14.12.1916, Blaðsíða 4

12
LÖGBERÖ, FIMTUDAGINN 7. DESEMBER 1916.
Um notkun lífsins.
Eftir Avebury lávarS.
Niðurl.
HvaS er svo aS segja um sjálft
mentunarástandiS meCal þjóðanna?
Fyrir svo sem tveim kynslóSum
var ekki svo mjög um þaö hugsaS
aö kenna mönnum skrift og lestur.
Og enn má heyra menn finna aS
því, aS of mikiS se í bömin troSiS.
Getur Jitetta veriS aS því leyti rétt,
aS baS sé of margvíslegt og standi
ekki í nógu nánu sambandi viS líf-
iS. Til eru lika þeir menn, sem
barma sér yfir því, aS þaS sé of
dýrt aS nema; en þeir athuga ekki,
aS í lífinu verSur mentunarskort-
urinn manni miklu dýrkeyptari en
mentunin. En þó öll böm vor fái
nú nokkurn veginn sömu mentun
og sama uppeldi, getur leikiS mjög
mikill vafi á því, hvort mentuninni
sé hagaS eins og skyidi. Eg ætla
eíkki aS fara lengra út í þá sálma
hér, en aS eins taka þaS fram, aS
alt of lítil áherzla virSist lögS í
skólanum á hið siSferSisIega upp-
eldi barna og ungknga, og einn á-
rangurinn af því er sú siSferSisiega
hræsni, sem á sér staS í þjóSféiag-
inu, meSal annars þaS, aS ef menn
ekki brjóta bág viS siSaboSin opin-
berlega, er maSurinn talinn góður
og gillur, þangaS til alt kemst npp,
ef þaS þá kemst nokkru sinni upp.
Menn geta lagst í óhóf og alls kon-
ar lesti, ávirnd, sviksemi og taum-
laust s-jálfræði, alla þessa svo-
nefrHu “þægilegu" lesti, sem virS-
ast stvSja aS veHíSan og velgengni
mannsins siálfs, en hafa altaf
meiri eSa minni bölvun i för með
sér fyrir aSra. Og alment er litið
svo á sem vegur dygðarinnar sé
örSugur, kosti manninn mikla
sjálfsafneitun og geri eiginlega alt
lífiS aS einni sjálfsíóm. En þetta
er þver öfugt við þaS, sem rett er,
ÞaS er svo langt frá þvi, aS löstur-
inn veiti manninum óskoraS sjálf-
ræSi, að hinn siSferSisIega vondi
maður er ánauðugur þræll hinnar
Verstu harSstjórnar, sinna eig’n
ástríSna. — Þá hugsa sumir ungir
menn á þá leið, aS þaS sé eitthvaS
“karlmannlegt’’ viS löstinn. En
þaS er svo langt frá þvi, að sérhver
ístöSi’laus asninn getur verið löst-
um hlaðinn. En til þess aS verai
dygSugur, verSur þú aS vera mað-
sínu á þessa leiS, eftir aS hann hef-
ir gefið honum ýmiss konar heil-
ræSi: “Þetta eru laun dygSarinn-
ar og svo eru menn þeir, sem þú
ættir aS iíkja eftir, ef þú vildir
verSa mikill og góður maSur/ en
það er eina ráSið til aS verSa ham-
ingjusamur”.
Lilly, hirðskáid Elísabetar drotn-
ingar, segir í Evfús sínum, er menn
eitt sinn höfSu svo mikið dálæti á:
“FarSu í rúmiS meS iömbunum og
á fætur með gauknum; vertu kát-
ur, en ekki ærslafenginn; reglu-
samur og þó ekki leiðiniegur; hug-
prúður og þó enginn afglapi;
gaktu vel til fara; snæddu vel, en
ofét þig ekki; skemtu þer, en þó á
meinlausan hátt; vantreystu engum
manni aS óreyndu, en vertu heldur
ekki alt of trúgjam; hlauptu ekki
eftir því, sem hver maSur segir,
en vertu heldur ekld of fastheldinn
viS þínar eigin skoSanir; þjónaSu
guSi, óttast guS og elska guS, og
guS mun blessa þig, annaðhvort
eins og hiarta þitt gimist eða vinir
þínir æskja”.
Er á lífsins öldum,
andstreymiS er mest;
og vér einmitt höldum
aS sé tapaS flest, —
hugsum um vora hepni og lán
og happið hvert og eitt
og oss mun alveg furSa
hvaS oss hefir Drottinn veitt.
að þymar bera blóm og meira aS
segja fegurstu blómin. Sorgir þsef,
sem eru samfara hinum óhjákvimi-
lega ástvina-missi, eru ekki einu
sorgimar, sem eru okkur áreiðan-
lega visar, heldur svo ótal margar
aSrar, sem leiSir af ófullkomnun
og_ fallvelti lífs vors. En þar sem
skáldiS fullyrSir að “sorgarbraut-
in” sé eini vegurinn til lífsins landa,
þá er þaS algerlega rangt. Og enn
meiri firra er að halda hinu fram,
aS hamingjusamt líf hljóti að hafa
óhamingju í för meS sér hinum
megin grafar. Þessi hugsun hefir
sligaS marga ístöSulausa manns-
sálina og breytt mörgum björtum
og glaðlyndum sálum í dimmar.sál-
ir og skuggalegar, af því aS þær
hafa kvalist af hamingju sinni óg
giftu, í stað þess að þakka guði fyr-
ir og gleðjast yfir því, að þaS gefi
manni tæki til þess að lýsa og létta
brautina fyrir öðrum, sem eiga viS
sorg og andstreymi að búa og ekki
hafa sömu uppsprettu ljóss og
glaSlyndis i sinum sálum. Cowper
var vissulega enginn meinlætis-
maSur; en var hann þó ekki eitt-
hvaS í ætt yiS þá, sem telja alla
gieði syndsamlega, ekki af því aS
hún kunni aS hafa ilt í för meS sér
fyrir aðra, heldur sökum þess, aS
hún gleðji huga vom og sál?
leitnu baráttu fyrír eigin hags-
munum gera bæSi sjálfa sig og
aSra óhamingjusama. ViS verS-
um aS kannast viS, aS margur góS-
ur maSurinn og mörg góS bókin
sem ef til vill er rituS í bezta til-
gangi, hafa gert sig sek um þaS
sama. Þau hafa t. d. lýst óheil
brigSu og illu lífemi á glaSlegan,
aðlaðandi hátt; eSa lýst dygSinni
eins og einhverri sjálfsfóm eSa
trúnni eins og einhverri meinlæting
Þannig voru trúardómstólamir á
miSöldum hinir grimmustu í öllu
athæfi sinu; mennirnir, sem sátu
þar aB dómi, vom sjálfsagt margir
góSir menn á sína vísu, en þeir
trúSu því nú, aS þaS væri guði
þóknanlegt, aS pynda menn til trú-
ar, og misskildu þannig algerlega
anda kristindómsins. Jafnvel nú á
dögum má enn hitta þá menn fyrir,
sem halda aS öll gleSi sé óguSleg
ur, og sá einn, sem hefir fuílan hiíS e'^nlega eSli trúarinnar sé
herfiil og stjóm á siálfum sér, er í| að vera önugur, súr og svartur í
sannleika frjáls; hinn er þý lasta sinni! aS *•d- sólbjört, skínandi
sinna og ástríSna. HegSunin lítil- náttúran, sem umlvkur oss, sé oss
lækkar uldki manninn, af því að hún ti! freistni og bölvunar, en ekki til
sé skökk, heldur er hún skökk af blessunar, ekki sú guSsejöf, sem
þvi, aS hún HtiUækkar manninn. Tjafarinn allra góSra hluta hafi
Þótt höfS yrSu endaskifti á öllu Sefis oss af nkdómi sinnar náðar.
siSmæti, þanng aS rangt væri taliS Enska skál ’iS Cowper kemst svo
rétt, mundi þaS sannast, aS þaS yrSi | aS orði > tveim fögmm IjóSlínum.
hamingju okkar og sálarrósemi ti! R-rautin ^ sú brautin dn
hins mesta niSurdreps, ef við gerS
um það, sem rangt er.
Eg æda nú ekki aS fara aS til-
færa orS neins guSsmannsins fvrir
þvi, að sorgin sé lagskona s'tmdar-
innar, en vil heldur treysta á vitn
isburS annars eins veraldarmanns kvarta undan því, þótt þymar séu
og Chesterfield lávarSur var, sem á rósunum, heldur ættum viS miklu
i einu bréfi til sonar síns lýkur máli fremur aS vera þakklát fyrir þaS,
Margir kvelja sjálfa sig og pína
út af leyndardómum tilverannar.
Og ekki em þaS einungis þeir,En, iþótt einhver góSur maður og
sem em hugsunarlausir, eigingjarn- spakur sé stundum gramur viS
ir og vondir, sem í hinni ófyrir- veröldina og hryggist yfir henni
r„rír -i«í„ annaS veifiS, þá er þaS áreiðanlega
vísT, aS enginn sá maður, sem hef-
ir gert skyldu sína í heiminum, er
ósáttur viS hann. Heimurinn er í
taun réttri ekki annaS en skuggsjá
sjálfs þin. Ef þú brosir við heim-
inum, brosir hann viS þér.; ef þú
grettir þig viS honum, grettir hann
sig framan i þig. Horfir þú á hann
gegnum rósrautt gler, verður alt
rósrautt í því ljósi; en sé gleriS
blátt, verður alt blátt, kuldalegt og
fjarlægt. Þvi ættu menn lika að
temja sér það aS líta á björtu hliS-
amar, og bleita ekki alof mjög
dökku gleraugunum, er gera alt svo
dimt og dapurt. Til em þeir menn,
sem jafnan breiSa birtu og yl i
kringum sig, þótt þeir geri ekki
annaS en brosa eða mæla orð af
vörum. Og brosiS er, eins og
kunnugt er, sólglit sálarinnar.
Heilsa þvi hverjum manni meS
björtu brosi, bliSlegu viSmóti og
vingjarníegum orðum. ÞaS styttir
veginn milli hjartnanna og opnar
jafnvel sáJimar fyrir þér. ÞaS er
ekki nóg, að viS elskum þá, sem em
okkur næstir og ikærstir, við verð-
um lika aS sýna þaS í verki.
“Ekki er nein sú skvlda til”,
sagSi Seneca, “aS vér verSum elcki
sælli fyrir aS rækja hana, og engin
sú freistni til, að hún leyfi ekki ein-
hvlerja undankomu”. Ákærum því
ekki náttúruna eSa manníSliS, því
eins og Milton segir:
“Hún hefir gjört sína skyldu:
gjör þú þina!” Goethe og fleiri
hafa talið sorg og hrellingar meg-
nþætti kristindómsins. Kristna
trúin væri trú þeirra, sem grétu.
Og er það að sumu leyti satt. En
ber til þess lands, þar ei sorg er nein.
Nú er þaS engum vafa bundiS,
að viS komumst ekki hiá sorg og
söknuSi í lífi okkar. Aldrei er skin
án skugga, og ekki ættum viS að
. r. Í ÉÉ 9 I
Winnipeg mylnur vorar, sfoínaðar 1681
mala 3,000 tunnur aí hveiti cg 5C0 tunnur
af haframéli á dag.
WINNIPEG MILLS
OGILVIE’S
ROYAL H0USEH0LD
HVEITI
VEIST ÞÚ AÐ
Canada’s Bezta Hveiti
er búiö tíl í Winnipeg?
OGILVIE’S ROYAL H0USEH0LD HVEITI
er vanalega viðurkent að vera það
og lika EINA hveitið sem búið er til i Winnipeg
Minnist þess að Kver dalur sem þú kaupir
Ogilvies hveiti fyrir, er hagnaður fyrir dag-
launamanninn, og þar að auki fær hann það
bezta.

Búið til í Winnipeg
síðan 1881
OOItVIE’S

ROVAl H0USEH0LD
•v |V(CiAi
Nit MajCSTV »NC
þaS má nærri geta hvort skaparinn
hefði gert náttúmna aS unaSi aug-
ans og hljómlistina aS imaSi eyrans,
ef tíkki mættum við njóta þessa, og
þaS er næstum óu úlegt, til hve mik-
illar ánægju einn maður getur ver-
ið öðrum, ef þeir aS eins haga sér
réttilega.
Walpole lýsti lífinu svo sem það
væri
sem
gamanleikur fyrir þá,
hugsa um þaS, en harmleikur fyrir
þá, sem kennir til undan því.
Hvorttveggja er til, en venjulega
verður þó lífið aS því, er vér sjálf-
ir viljum. En eitt er leitt, að viS
tökum sjaldnast eftir árum gæfu
ökkar og gengis, en förum strax aS
telja raunir okkar, er eitthvaS bját-
ar a.
ViS getum ekki vænet, aS.okkur
lánist alt. Jafnvel náttúmnni mis-
tekst stundum. En — fylstu ekki
ofmetnaði á dögum meðlætisins, og
örvæntu ekki í andstneyminu, og
þú munt komast fram úr flestum
örSugleikum.
Alkunnur ritningarstaður segir
okkur, aS vítt sé þaS hliS og breiS-
ur .sá vegur, er liggi til glötunar, og
margir fari þá leiSina; en aS þröngt
sé hliS þaS og mjór sá vegur, er til
lífsins liggi, enda fáir, sem rati
hann.
En oft virSist mér sem menn
leggi skakka merkingu í orS þessi.
(Framh. á 13. bls.).
t
(AtilKIN
M18KIN
S
Jólaóskir.
pað voru rétt komin jól. Bömin voru farin
að telja dagana á fingrum sér.
Bjami sagði að það væm ekki nema fimm
dagar til jólanna, nú væri kominn þriðjudagur,
en jólin væm á mánudag; Helgi sagði að það væru
sex dagar.
Og svo reiknuðu þeir og reiknuðu, töldu á
fingrunum og skrifuðu á blað og reyndu alla
vega að finna hvort það væm fimm dagar eða
sex, en þeir fundu það aldrei; Bjarni var altaf viss
um að það væru ekki nema fimm og Helgi hélt
því fast fram að það væm sex.
En þeir deildu um þetta í bróðemi og urðu
ekki reiðir. Auðvitað hafði það stundum komið
fyrir að þeir höfðu reiðst þegar þeir vom ekki
sammála; þeir höfðu meira að segja stundum
flogist á og rifið fötin hvor af öðrum. En nú
voru jólin rétt komin og mamma þeirra hafði sagt
þeim að allir yrðu að vera góðir á jólunum og
lengi á undan þeim.
Hún hafði sagt þeim að ef menn yrðu reiðir
skömmu fyrir jólin, þá kæmi jólagleðin ekki til
þeirra. Og þeir höfðu meira að segja tekið eftir
því sjálfir að þetta var satt. peir mundu eftir
því að einu sinni flugust þeir á tveim vikum fyrir
jól og klóruðu hvor annan svo að blæddi úr báð-
um; en svo vildi það til, á porláksmessu að flekk-
ótti kálfurinn, sem þeim þótti báðum svo ósköp
vænt um, var dauður í fjósinu þegar fólkið kom
ofan. peir sáu svo mikið eftir kálfinum að jóla-
gleðin kom ekki til þeirra í það skifti og þeir voru
vissir um að það var af þvi að þeir höfðu rifist
og flogist á. Mamma þeirra sagði þeim altaf satt;
þeir vissu það, og þess vegna hlaut það líka að
vera satt, þegar hún sagði þeim að jólagleðin
væri svo skrítin að hún kæmi ekki til þeirra, sem
væru reiðir og slæmir þegar jólin nálguðust.
pegar þeir voru að þræta um það hvort dag-
amir voru fimm eða sex til jólanna, komu þær
inn hún Gunna systir þeirra og Anna litla í
Hólakoti með þeim.
“Hvað eigum við nú að gera okkur til skemt-
unar?” sagði Gunna.
“Við skulum leika feluleik”, sagði Bjami.
“Við skulum heldur leika jólaleik”, sagði Helgi.
“Nei, jólín eru bráðum komin, og það fer
betur að geyma jólaleikinn þangað til". sagði
Anna. “Við skulum heldur leika óskaleik.”
“óskaleik? hvemig er óskaleikur?” sagði
Lauga. “pað er sjálfsagt ésköp skemtilegur
leikur.”
Anna sagði þeim þá hvemig óskaleikur væri.
Hann er þannig að öll bömin setjast í hring. Svo
hugsa þau sé^, hvers þau mundu óska á jólunum,
ef þau ættu ema bsk. Eitt þeirra byrjar svo á
því fyrsta og spyr hvers það óski.
“petta er ágætur leikur!” sögðu þau öll, og
svo settust þau í röð, en Bjami var valinn til þess
að spyrja:
“Hvers mundir þú óska þér, Helgi” sagði hann,
“ef þú ættir þér eina ósk á jólunum?”
Helgi spenti greipar, teygði fæturna fram á
vólfið og hugsaði sig um. “Eg veit ekki”, sagði
hann. “Eg held eg mundi óska mér þess að eg
ætti miljón dollara.”
“Hvað ætlaðirðu að gera við alla þá peninga?”
spurðu hin bömin:
“ó, eg mundi byggja fyrir þá hospítal, þar sem
alt veikt fólk gæti verið fyrir ekki'neitt og vel
gæti farið um það.”
“petta er vitleysa”, sagði Bjami, “það er ágætt
hospítal héma þar sem allir geta verið. Pabbi
var þar í fyrra þegar hann fékk botnlangabólguna
og hann sagði að sér hefði liðið ósköp vel.”
“Já, það er satt”, svaraði Helgi, “að honum
leið vel; en eg þekki fólk sem er á sumum hospítöl-
um og líður ekki. vel; og eg þekki fólk sem getur
ekki komist á hospítal. Nonni á Hóli sagði mér
um daginn að pabbi sinn hefði reynt að komast
þangað og það hefði verið svo fult í almenna part-
ínum að hann komst ekki inn, en það kostaði svo
mikið að vera í hinum plássunum, að hann hafði
ekki peninga til þess að borga það. Mér er alveg
sama hvað þið segið, eg er viss um að það væri
gott verk að byggia hospítal, sem fólk gæti fengið
að vera á fyrir ekki neitt, og ef eg ætti miljón
dollara skyldi eg gera það.”
“Hvers mundir þú óska, Gunna, ef þú ættir
eina ósk?” spurði Bjarni.
“Eg mundi óska mér þess að eg gæti kallað
saman ser menn á fund og að eg gæti talað við
þá alla eins og þeir væru bræður mínir og væri
svo góð að tala að eg gæti sannfært þá um að
eg segði satt — og eg sk^ldi ekki segja neitt
nema satt.”
“Hvaða sex menn eru það?” sagði Bjami.
“pað er pýzkalands keisari, Englands kon-
ungur, Rússa keisari, ftalíu konungur, Austurríkis
keisari og forseti Frakklands.”
“Hvað ætlaðirðu að gera við þá?” spurði
BjamL
“Eg ætlaði að sýna þeim hvað það væri ljótt
af þeim að halda áfram stríðinu; eg ætlaði að sýna
þeim hvað það væri langt frá kenningunum sem
jólabamið flutti, að láta þjóðimar drepa hverjar
aðrar; eg ætlaði að benda þeim á öll hungruðu
bömin, sem hafa mist feður sína, og allar grát-
andi konumar, sem hafa mist mennina sína;, og
alla limlestu mennina, sem hafa mist fætur eða
hendur eða aðra limi og verða aumingjar alla æfi;
og eg skyldi biðja guð að vera í hpga þeirra á
meðan eg væri að tala um þetta við þá, og eg
skyldi biðja hann að fylla þá með þeim sama anda
sem er í öllu því sem Kristur sagði, eg skyldi lesa
fyrir þá faðirvorið; eg held þeir hljóti að hafa
gleymt því.”
“Af hverju heldurðu það?” sagði Bjöm.
“peir hljóta annaðhvort að hafa gleymt því,
eða þeir skilja það öðruvísi en hún mamma sagði
að það ætti að skiljast. Hún skýrði einu sinni
fyrir mér alt faðirvorið, og það var svona: “Faðir
vor, þú sem ert á himnum”. Mamma sagði að
þetta þýddi það, að guð í himnin^m væri faðir
okkar allra og allra manna og allra þióða.
“Helgist þitt nafn”, sagði mamma að þýddi að
við vildum gera alt sem líkast því, sem guð vildi
láta okkur gera það. “Til komi þitt ríki”. petta
sagði mamma að þýddi að við bæðum guð að láta
jarðríki verða sem líkast himnaríki. Ef þessir
menn skildu það svoleiðis, eins og hún mamma, þá
létu þeir ekki stríðið vera til; þeir segðu fólkinu
þá að hætta að berjast og vera eins og góðir
bræður. “Verði þinn vilji svo á jörðu sem á
himnum.” J?etta sagði mamma að þýddi það að
við óskuðum að alt væri eins samkvæmt guðs vilja
hérna á jörðinni eins og það er hjá honum á himn-
um; eða að mennirnir elskuðu svo hverir annað
að þeir gerðu hverjir öðrum aldrei neitt ilt. “Gef
oss í dag vort daglegt brauð.” Mamma sagði að
það þýddi að við bæðum guð um að láta alla menn
hafa nóg að gera af ærlegri vinnu svo þeir hefðu
nóg handa sér og sínum, svo börnin þeirra yrðu
ekki svöng og liði ekki illa. “Fyrirgef oss vorar
skuldir, svo sem vér og fyrirgefum vorum skuldu-
nautum.” þetta sagði hún mamma að þýddi að
við bæðum guð föður okkar að fyrirgefa okkur
alt sem við hefðum gert ljótt, og lofuðum því í
staðinn að fyrirgefa hverjir öðrum það sem væri
gert á móti okkur. pessir menn sem láta fólkið
berjast og láta deyða mennina svo börnin verða
munaðarlaus, þeir fyrirgefa ekki það sem gert
er á móti þeim; þeir hljóta að hafa gleymt faðir-
vorinu, eða þeir skilja það ekki. Eg veit að hún
mamma mín hefir sagt mér satt þegar hún skýrði
fyrir mér faöirvorið og eg er viss um að ef þessir
menn hefðu átt eins góðar mömmur og hún
mamma raín er, þá létu þeir fólkið hætta að berj-
ast. Já, ef eg ætti eina ósk, þá væri þetta mín ósk.”
“En hvers mundir þú óska, Anna litla ?” spurði
Bjami.
“Eg mundi óska þess að eg væri engillinn sem
sagt er frá í sögu sem mig minnir að eg hafi
heyrt — eg man samt ekki hvort eg hefi heyrt
það eða mig hefir dreymt það; en sagan er svona.
pað var einu sinni engill ósköp stór og ósköp góð-
ur; hann hafði stúra vængi og gat flogið um alt.
Sagan segir að súlin sé nokkurs konar hnikill
undinn upp úr þr^aði sem heitir geislar, og þegar
geislamir berist út í allar áttir, þá sé að rekjast
ofan af þessum hnykli. Og sagan segir að stóri,
góði engillinn hafi tekið geislahnykilinn og flogið
með hann um alt og látið rekjast ofan af honum
og alstaðar hafi orðið hlýtt og bjart en samt mink-
aði hnykillinn ekki. Eg vildi vera þessi engill og
eg skyldi fljúga með geislahnykilinn yfir öll
heimili í öllum löndum svo alstaðar yrði bjart og
alstaðar hlýtt.”
Nú var Bjami einn eftir að óska sér, eða segja
hvers hann mundi óska ef hann ætti ósk.
“Hvers óskar þú þér, Bjami?” spurðu hin
bömin öll í einu. Og Bjarai var hálf-fullorðinn
maður, þó hann væri að leika sér með bömunum;
hann var 14 ára gamall.
“Eg veit ekki fyrir víst hvers eg mundi
óska”, sagði hann. “J7að er svo margt sem gam-
an væri að geta gert, sem við getum ekki. Og
vio eigum engar óskir, svo það er eiginlega ekki
til neins að tala um það. En við getum eitt. Við
getum lært allar góðar og fallegar kenningar sem
eru í sambandi við jólin og reynt að brtyta eftir
þeim sjálf; ef við munum eftir því að guð er faðir
okkar allra og við því öll bræður og systur. Ef við
læmm og hugsum um alt sem við fömm með, ef
við munum altaf eftir öllum kenningum jóla-
bamsins; ef við reynum að vera altaf í öllu við
aðra menn, eins og við viljum að þeir séu við okk-
ur; ef við skoðum alla sem böm sama föður, hvort
sem það em Englendingar eða pjóðverjar, fslend-
ingar eða ftalir, Frakkar eða Rússar, Kínar eða
Japanar, svertingjar eða Indíánar, frá hvaða landi
sem þeir eru, hverju sem þeir trúa, hvernig sem
þeir eru litir, þá myndast hjá okkur geislahnykill,
alveg eins og sá sem hún Anna talaði um, þó hann
verði ekki eins stór og sólin, og við verðum í viss-
um skilningi englar og fljúgum með hann hvert
sem við förum og geislaþræðir kvíslast út frá
honum eins og hnyklinum í sögunni hennar önnu.
pað munar auðvitað ekki mikið um þó fáein börn
geri þetta eða fáeinar manneskjur, en setjum sem
svo að við reyndum það og gerðum það öll fjögur,
þá tækju önnur böm það eftir okkur og svo aftur
önnur eftir þeim.