Lögberg - 14.12.1916, Blaðsíða 5

Lögberg - 14.12.1916, Blaðsíða 5
LÖGBERG, FIMTUDAGLNN 14. DESEMBER 1916 13 KAUPIÐ HEIMATILBUNAR VÖRUR EL ROI-TAN VINDLAR Búnir til í 18 stærðum 0 “HINN FULLKOMNI VINDILL” 0 BÚNIR TIL f VESTURLANDINU FYRIR ÍBÚA VESTURLANDSINS. The El Roi-Tan, Ltd. Charlotte & Notre Dame Ave. Telephone Garry 4180 WINNIPEG er sá maöurinn óhamingjusamur, sem viröist hafa öll hin ytri skil- yrSi til þess aö vera hamingju- samur. Forsjónin getur gefiö oss mikiö, en sjálfmn verSur vorum innra manni aS þykja þaS nóg: Því hugur minn er heimur sá, þar hamingja mín býr. “ÞaS er ekki á hvers manns valdi aS vera ríkur, virtur eöa mikils metinn, en eg held hverjum manni sé þaö kleift aS vera góSur, göfugur og spakur”, segir franski spekingurinn Vouenargues. HiS sanna ríkidæmi er ekki í því fólgiS, hvaS viS eigum, heldur í hinu hvaS viS erum, en hlunnindi þau sem viS eigum viS aS búa, gera þaS aS verk- um, aS meira má af okkur heimta. “Líf vort”, sagSi hinn heilagi Chrysostomos, “er tómur sjónleik- ur og skylda hvers manns er aS leika sitt hlutverk eins vel og kost- ur er á; ríkidæmi og fátækt, upp- hefS og niöurlæging og alt því líkt eru aS eins hlutverk i leikritinu. En þegar lífstiöin er á fenda, þá mun leikhúsinu lokaS og menn afklæSa sig gervum sínum. Og þá á aS prófa sérhvem eftir verkum hans, ekki eftir auölegS hans, embætti, upphefS eSa völdum, heldur aS eins eftir verkum hans”. Látum oss vona, aS verk vor standist þá raun- ina. En ‘eftir hverju er fariS í dómin- um ? Ekki svo mjög eftir því, hvaö viS höfum fengiö afrekaS, eins og eftir hinu, hvaS viS höfum viljaS og hversu góöa viöleitni viS höfum sýnt. Ekki eftir því, hvort viS höfum veriö hepnir í lifinu, heldur eftir því, hvort viS höfum verö skuldaS aS vera þaS. Og þannig er því í sannleika far iö, aS siögæSiS, göfgiS og spekin munu gera oss hamingjusama, en syndin er hin eiginlega sjálfs-fóm. Son minn, sagöi Salomon, haltu lögmaliS og geym þú boöorS mín í hjarta þér; þá munt þú veröa far- sæll og langiifur í landinu. —ISunn. Um nolknB lífsins. (PYamh. frá 12. bls.) Hér er ekki drepiö einu oröi á aö “mjói vegurinn” sé öröugri eöa ó- jafnari, aö eins aö hann sé mjór og aS öömgt sé aö finna hann. Og aS sjálfsögöu er aö eins til ein rétt leiö aö hverju marki meö ótal króka- leiöum og villigötum út frá sér. Fram undan skipinu á sjónum er aS eins ein stefnan rétt; allar aör- ar stiefnur m)mdu leiSa þaS meira eöa minna út úr leiS til þeirrar hafnar, sem þaö stefnir aS. En af þessu leiöir ekki þaö aS hin rétta stefna sé öröugri eöa stormasamari en hinar leiSimar. Ekki veröur heldur hinu neitaö, aS þaö, sem er skakt og vont, getur veriö geöfelt og meira aS segja ginnandi í svipinn. Því ef svo væri ekki, væri ekki heldur nein freisting til. En þaS sem eg vilái leiöa athygli aö er þetta, aö meö því aö láta tælast af þessu, þá kaupum viS okkur aS eins stundar ánægju fyrir framtíSar böl; en þetta er aö kaupa augnabliksyndi of dým veröi; þaö er aS selja frum- buröarrétt sinn, líkt og Esau, fyrir einn baunarétt því eins og skáldiö segir: “Margur er ungdómsins augnabliks- hlátur sem æfin þungt fram í dauSa tregar”. Vissasti vegurinn til þess aö verSa hamingjusamur, og hér á eg , aSeins viS þetta líf, er aS vera góöur, og menn afla sér oft meiri hamingju meö sjálfsafneitun en in'eö sjálfseftirlæti. Vertu eftir- látur viS aöra, en ekki við sjálfan þig- Lífsgengi og hamingja fylgjast engan veginn altaf aö, og margur il Glaðar stundir I AS kveldi þess 2. þ. m. safnaðist saman hópur manna aS heimili þeirra hjóna Þorsteins Borgfjörös og konu hans. Haföi þangaö veriS boöiö nýgiftu hjónunum Arngrími Johnson og Sigrúnu Johnson. Þau eiga marga vini í bænum og gðkst taflfélagið fvrir því aö þeim yröi heilsaS og óskaö til heilla. Amgrímur er taflmaö- ur ágætur og einn af helztu mönn- um taflfélagsins. Þótti þaö því vel viö eiga aö þetta félag byði hon- um heim, þegar hann haföi nývalið sér lífsfélaga til þess aS tefla viö framvegis. B. L. Baldwinson stjómaði sam- komunni meS sínu venjulega og ótæmandi fjöri og fvndni. Kvaö hann fundinn til þess vera kal’aö- an og gestum til þess boSiö aö reyna aö hugga Arngrím eftir þær ófar- ir sem hann heföi fariö, þar sem fiann heföi oröiS drotningarmát. Baldvvin mintist þess aö Arn- grímur hefði verið mikiö viS fé- lagsskap íslendinga riSinn fyr og síöar og altaf til góðs. Þá mælti sé*a Rögnvaldur Pét- ursson nokkur orö til nýgiftu hjón- anna; aSallega til brúögumans. KvaSst hann lítiö |>ekkja brúöur- ina; en eina sönnun kvaSst hann hafa þess aS eitthvað væri i hana spuniö, og það væri þaS aö Am- grimur hefSi valið sér hana. Hann hefði ávalt lcunnaS á því góS skil hverjir Jæss væm viröi og hverjir ekki aS gera 'þá sér aS vinum og mundi hann ekki sizt hafa fylgt þeirri gullnu reglu þegar um þaS hefði veriö að ræSa aö velja þann vinmn sem mestu varSaöi. KvaSst hann geta fært það máli sinu til sönnunar um hyggilegt vinaval Arngrims aö henn heföi veriS einn þeirra er stofnaöi Menningarfélag- ið í gamla daga og mundi þaö hafa veriö fyrsta féiag er hann skipaSi hér i álfu, enda heföi þar veriö afburöa mannval bæSi aS dreng- lyndi og framsóknar þrá. Jón Júlíus flutti alllanga ræöu og sagöi ýmisfegt fyndiS og hlægi- legt frá fvrri dögum. Hann er gamall félagsbróSir Arngrims og var hin bezta skemtun aö srnáatrið- um sem hann sagSi úr samkvæmis- og fundalifi hinna islenzku frum- hvggja. Flestir Landar munu hafa hevrt hinn svo kallaða “Mjólkur- mannabrag” eftir N. n; en færri munu vita hvemig hann er til kom- inn. Sögu bess sagði Jón, og var bragurinn siöan lesinn upp. Þá talaði ritstjóri Lögbergs nokkur orð. LagSi hann aðal- áherzluna á tvent: fyrst þaS að biart væri yfir brúögumanum 5 allri framkoinu; hversu það ein- kendi hann aS taka aöall'ega þátt i alvöru- og siöbótamálum, en fara jafnan þannig meS þau að sólskin sannrar mannúöar og sterkra vona stafaöi frá öllum orötim hans og athöfnum til þeirra er í nánd væru. Hitt atriöið var það hversu mikla mannkosti brúöurin heföi sýnt i þvi hvemig henni heföi farist við hrvfma og aHurhnigna móður sína. Minti hann á hiS fomkveöna aö sá eöa sú yröi ávalt góötir maki sem foreldrum reyndist vel. Kristján Johnson bróðir brúö- gumans talaöi nokkur orö skemtileg og fjörug, eins og honum er lagiö. KvaSst hann telja sér nokkum hluta þeirrar ánægju sem fólkiS yrði aönjótandi á þessari glöSu sttind : fanst honum aS brúöurin ætti aö vera sér þakklát, því Am- grimur heföi liklega dáið á leiSinni vestur hingað ef hann hefði ekki notiö sinnar aðstoöar. “Grimsi bróðir var alveg að deyja úr sjó- sótt”, sagði hann, “en eg var hraustur eins og selur.” Carolina Dalmann mælti fyrir minni brúSarinnar iðallega og mimist á þaö hversu mikinn og ó- sémlæginn þátt hún heföi tekið í bindindis baráttunni vor á meSal um langa tima. KvaSst hún sam- fagna henni meö þaS hlutskifti er hún heföi valiö sér pg kvaö þaö sýna hyggni hennar aS hún heföi tekiö þaö ráöna og roskna fram yfir galsa og gárungaskap. Ingibjörg Goodman mælti einnig tiokkur orð. Fanst henni þaS fara illa að einungis væru karlmenn til þess kvaddir að ávarpa gesti á glöð- um stundum. Þetta væri öld jafn- aöar og sanngimi og því færi ve! á þvi ef mann befSu þaö í hyggju framvegis að skifta í því efni jafn- ara á milli héreftir en hingaS til SkoraSi hún á fleiri konur að taka til máls, og varS Mrs. Carson viö áskorun hennar. Hún ávarpaöi brúöhjónin, óskaSi þeim til heilla og hamingju og þaikkaði húsbænd- um fyrir höföingskap og gestrisni. Sumarliöi Sveinsson formaBur taflfélagsins afhenti Amgrími vandað tafl og konu hans stunda- klukku. Flutti hann einikar laglega ræðu og skýrði þýSingu taflsins frá ýmsum hliSum. Hann tók þaö réttilega fram aS sú skemtun væri ekki aSeins til þess aö eyöa tíma. heldur æfSi hún hugsunina, síkerpti reikningsgáfuna og vitkaöi mann- inn. Hann kom meS ýms einkennileg dæmi úr fomum sögum er sönn- uSu þaö hversu margir allra mestu stjómeridur heimsins höfSu veriö taflmenn. Þar á meðal var Karl mikli, sem svo var taflelskur aö sagt er aS hann hafi haldiö áfram aS tefla eftir aS fariS var aö berj- ast úti fyrir og kúlur komu í gegn um gluggann, er feldu fyrir honum menn á taflboröinu. KvaSst Sveinsson vænta þess aS Amgr. ætti fyrir sér marga glaða stund viö þetta tafl, sem honum væri af góöum huga gefið með heil- um óskum; en kluikkuna afhenti hann brúöurinni, meS.þeim ummæl- um aö hún ætti að gæta þess aö líta sem sjaldnast á hana þegar Am- grímur væri á taflfundum. Amgrímur talaði sjálfur aS síð- ustu; þakkaði fyrir sig og konu sína og flutti mjög fagra ræðu og snjalla. TalaSi hann allítarlega um töfl — töfl lífsins. KvaSst hann ekki viSurkenna" þá staðhæfingu Baldwins aS Iiann hefSi orSið mat. Hann kvaöst oft hafa oröiS mát í tafli lífsins, en ekki í þetta skifti. Þeir væm taldir mát sem ekki heföu fjárgróða hæfileika, þá kvaöst hann aldrei hafa haft. En sambúö manns og konu ætti aS vera þannig að altaf væri jafntefli. Þá — og aSeins þá gæti farið vel— ÞaS væri venjulega þegar hjónin fæm aS keppa í “taflinu” og hvort um sig að reyna aö máta hitt, sem alt færi út um þúfur. "Þess kvaSst hann vænta og þvá IkvaSst hann treysta aS í þeim skilningi vrði hann hvorki mát né heldur vildi hann gera andteflanda sinn eöa sam- teflanda mát Ágætur söngur var á milli þess sem talaS var. Þau Mrs. og Mr. Alex Johnson, Mrs. P. Dalman og Gísli jónsson sungu, en Jónas Páls son lek á hljóöfæri. V V V V V V V V V V V V V V V V V V V V V V v V V V V v vvv V V vv vv V V V V Vt V V V VV V Fimm góðar ástœður fyrir að hagfræði er í því að kaupa Birks gimsteina 1. Enginn millimanna ágóði. milli vorra evrópeisku kaupmanna og vorra mörgu canadisku stofnana, er alls enginn á- góöi af gimsteinum vorum. 2. Sérkennileiki Birks gimsteina gullstáss hefir á sér sérkenni- leika og fínleika, hvort sem þaS er eitthvaS sem kostar $25 eSa $1000. Þessi sérkennileiki á vör- um vprum gefur þeini nafn er allir viöurkenna. 3. Ábyrgst gæði. Birks ábyrgö fylgir hverjum einasta gimsteini, sem vér seljum, án tillits til stæröar eSa verös. 4. Ábyrgst að gefa verðgildi. Innan árstíma hvenær sem er eftir aS eitthvaS er keypt, er upphaflegu verði gimsteinsins skil- aö aftur í peningum til kaupanaa aö frádregn- um 10%. 5. Skift .ábyrgð. Hvenær sem er má skifta Birks gimsteinum fyrir fult verS upp í annaS, sem keypt er og stærra er eöa dýrara. HENRY BIRKS & SONS Þú, sem Atkvœði Greiðir! f ljósi framkomu minnar ' í liðinni tíð og stefnuskrár minnar nú, bið eg um at- kvæði þitt nú. EG J?EKKI VEL pARFIR J?ÍNAR. J7ú trúðir mér fyrir fylgi þínu á liðnu ári og vona eg að eiga það skilið aftur. CONTROLLER ASTLEY FYRIR “D” SÆTI 8 jóla-vindlana og hin síSasta bók uppáhaldshöfundar þíns. Maríu minni sendi eg ekkert, en eg vona aS þú munir hagnýta þér hinn litla seSil, serri þú munt finna í einni valhnotunni, fyrir hitt og þetta. Eg var aS hugsa um einhverja fallega grávöru, en þú getur víst brúkaö seðilinn til einhvers, sem þú helzt vilt—” Frú Bang spratt upp. “Bréfpeningur í einni af valhnotunum! Við verðum undir eins aö grenslast eftir þvi.” Hinar ájta valhnotur voru nú rannsakaöar. í sjö af þeim var kjarninn, en hin áttunda Var tóm. “Eg hugsa að mamma hafi á síðasta augnabliki ályktaö, aö ekki væri ráðlegt, að senda peninga upp á þann máta. Valhnotan var þó límd aftur, svo ekk- ert gat slæðts úr henni. Peningarnir koma auðvitað einhvem daginn.” Sólin skein inn í hina litlu en snotru borðstofu morguninn eftir, út viö gluggann sat skrifstofufull- trúinn og naut ánægjunnar af nýju bókinni sinni, meöan Agúst litli var að reisa upp dátana sína á litla borSinu sínu. Húsfrú Bang var frammi í eldhúsinu; hún ætlaöi bara að veita kaffi einu sinni enn, og skera jólakökuna í bita, og svo gátu þau haft morg- unverð. Klukkunni viö eldhúsdymar var hcingt — þar stóð konan, sem kom daginn áSur, en nú var drengurinn ekki með henni. Húsfrú Bang varö dá- lítið gröm; það var þó æöi heimtufrekjulegt, fanst íienni, að koma svo fljótt aftur. Nú ætluðu þau rétt| að fara að borða jóla-árbít sinn. “Eg hefi því miöur ekki—” byrjaSi hún og ætl- aöi aö láta aftur hurðina; en hin aökomna kona tók fram í fyrir henni: “Eg kem ekki til aS biðja um nokkuö; eg ætlaöi að eins aS færa frúnni þetta.” Hún tók úr barmi sín- um gamla slitna peningabuddu og opnaöi hana. “I gærkveldi, þegar eg afklæddi litla drenginn minn, datt þessi seöill úr vasanum á buxunum, sem þú gafst honum." Hún rétti frú Bang marg samanbrotinn hundraö króna seðil. Svo sagði hún enn fremur: “Þaö var of seint að fara hingað í gærkveldi, og í fyrstunni hélt eg líka, aS peningurin nværi til rhín-— og eg sjálf—já, eg get ekki lýst því,—en svo skildi eg það, aS hér hlyti aö eiga sér staS einhver misskiln- ingur.” Frú Bang stóö sem þrumu lostin; hún gat <'- mögulega skiliö þetta. V “Komdu og settu jþig niöur. Þú getur vona eg sopið einn bolla áf kaffi og borðað ofurlítfrin bita af jólakökunni minni meö.” Og svo flýtti hún sér inn til mannsins síns. “Karl, hérna eru peningarnir, jóla- gjöfin hennar ömmu—þeir voru í vasa hans Ágústs litla!” 'T vasa Ágústs!” “Já, eg gaf ofurlitlum fátækum dreng buxumar hans,—Ágúst, komdu hingaö.” Svo var Ágúst litli yfirheyröur—og hann fékk snoppung, — þó ekki fastan, því þaö var jóladagur, og hann lofaSi að gera þetta aldrei framar og fór svo aftur til dátanna sinna. Móöir hans stóS hugsandi og braut ósjálfrátt saman seSilinn í hin sömu brot; en maður hennar horföi á hana brosandi. “Jæja, litla vina. Ertu nú ekki glöö?” Hún horfSi á hann meö feimnislegu en þó bænar- ríku útliti í hinurri smáu augum s'mum. Mig langar svo gjaman til—ef þú hefir ekkert á móti því aS gefa þessari aumingja konu pening- ana—, heldurðu að mamma þín mundi veröa sár út af því ?” Hr. Bang hló hátt. “Mamma sár út af því! Ilenni mundi sannarlega finnast það hreinasta ágæti af þér. Og þú áttir aS brúka peningana, til þess sem þú h'elzt vildir.” Svo gekk frú Bang fram í eldhúsiö og fékk kon- una til að segja æfisögu sina. Hún hafSi mist mann sinn og eftir þaS haft ofan af fyrir sér og drengnum meö saumum, en var nú orðin allslaus, vegna þess að hún haföi veriö svo lengi veik, en var nú orðin frísk aftur, og ef hún gæt nú að eins leyst út aftur sautnavé'.ina sína og fengiS aftur vinnu, þá mundi alt lagast. Og svo sagöi frúin henni söguna um bankaseðilinn og hún sagði, aö nú skyl !i hann brúk- ast fyrir húsaleigu, eldiviS og saumavélina hennar; og eftir jólin skyldi hún koma og sækja eitthvert efni og sauma fyrir sig sterkar buxur handa Ágúst litla. Hún hefSi þegar málið handa honum—bætti hún við brosandi. Ög hin fátæka kona byrgði andlitiS í hönd- um sér og grét af gleöi. "ivg hefi aldrei farið út fyr aö biðja aö gefa mér,” sagöi hún grátandi “en eg hafði ekkert til í hús- inu, og svo varð eg að gera þaS vegna litla drengs- ins mms”-!—meira gat húri ekki sagt, heldur hraSaöi sér á burtu. i Svo setti litla frúin kaffiö sitt á glóöarkeriS aft- ur, j>ví þaS var oröið næstiun því kalt; og svo gekk hún ánægö og glöö inn aö morgunmatar-borSinu, meö rjúkandi kaffikönnu í hendinni. J. P. Isdal, þýddi. Sóla og Fjóla. Eftir Tennyson. Sóla og Fjóla, þær sváfu í skel. Sofið, litlu stúlkur! pær sváfu vel. • Bleik var skelin innan; að utan silfur lit. Kringum hana sjóhljóðið sönglaði með þyt. Sofið, litlu stúlkur, svefn á dýrðarheim. Bergmál eftir bergmál berst út í geim. Glampandi tvístjörnur gægðust skelina’ í: “Hvað er þær að dreyma ? Hver svarar því ?” Árvakur þrösturinn þýtur hreiðri frá. Vaknið, litlu systur; sól er himni á. X SÓLSKIN Barnablað Lögbergs. II. ÁR. WINNIPEG, MAN. 14. DESEMBER 1916 - NR. 11 Ir1 ■ --==n bRIH Á RIMI IM HR^TI n= .1 ■ —‘I rlvJO LiliNUlVI niLiJ 1 1. ‘I ♦ Flýttu þér nú Faxi minn. — Finst þér grýttur vegurinn ? — Sterklegur og stór ert þú, stikar langt með okkur þrjú. Bognar ekki bakið þitt, blessað gamla hrossið mitt, þó þú berir okkur öll út á skóla, heim á völl. pú mátt hlaupa hraðar enn, hringir skólaklukkan senn: pú skalt fara þarna beint — það er ljótt að koma seint. Bráðum öll með enga bið inn í skóla hlaupum við, — meðan fótinn þreytta þinn þú mátt hvíla, Faxi minn. pú skalt fá í ferðagiöld fullan stall af heyi í kvöld, þér í kassa kom eg ber, kannske líka brauð og smér. Pú berð okkur þrjú í lest, þekkir enginn betri hest, aldrei hræðist mamma mín meoan bömin njóta þín. Flýttu þér nú, Faxi minn, fer að styttast vegurinn; nú er gatan greið og slétt; gefðu okkur snarpan sprett. Sig. Júl. Jóhannesson.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.