Lögberg - 12.04.1917, Blaðsíða 3

LOGBERG, FIMTUDAGINN 12. APRIL 1917
3
Pollyanna
Eftir Eleanor H. Porter.
fremur; “en hún elskaði mig ekki. Og að nokkr-
um tíma liðnum gekk hún í hjónaband og fór burt
með—með föður þínum. Og þá fyrst varð eg þess
var, hve heitt eg elskaði hana. pað var eins og
líf og ljós hefði sloknað, eins og öll veröldin væri
orðin myrk, og eg—nú, það skiftir engu — —
Svo liðu öll þessi ár, og eg varð önugur, óviðfeld-
inn og óþolandi gamall maður, sem enginn skeytti
neitt um — jafnvel þó eg sé að eins liðlega fimtug-
ur enn þá, Pollyanna. En svo kom sá dagur, sem
þú dansaðir og hoppaðir inn í tilveru mína, alveg
eins og einn af þessum þrístrendingum, sem þér
þykir svo vænt um, litla, góða stúlkan mín, og
yfir mína einmanalegu tilveru stráðir þú þessum
gyltu og bláu og rauðu litardílum, sem þú ert
sjálf svo hrifin af og álítur svo yndislega. pegar
nokkur tími var liðinn fékk eg að vita hver þú
varst, og þá ásetti eg mér að sjá þig ekki oftar.
Mig langaði ekki til að vera mintur á móður þína.
En—já, þú veizt sjálf hvernig alt hefir gengið.
Eg varð að sjá þig — og fá þig hingað til mín.
Pollyanna — nú viltu líklega koma? Viltu það
ekki?”
“Já, en góði — eg------við verðum að hugsa
um Polly frænku.”
Augu Pollyönnu voru svo full af tárum, að hún
gat ekkert séð, og varirnar skulfu mikið. En
John Pendleton hreyfði sig í meira lagi óþolin-
móður.
“En eg? Hvernig heldur þú að eg geti glaðst
yfir nokkru—án þín ?”
Pollyanna leit á hann hrædd og sorgbitin.
“Já, góða barnið mitt, síðan eg kyntist þér,
hefi eg fyrst farið að hugsa um að lifa. En ei
þú kæmir hingað og yrðir mín eigin litla stúlka,
þá mundi eg verða glaður—yfir öllu. Og eg skyldi
reyna að gera þig svo ánægða, Pollyanna. Sá
hlutur er ekki til, sem eg vildi ekki gera fyrir þig
—engin ósk, sem eg vildi ekki uppfylla. Allir
peningar mínir, hver einastr skildingur, skulu ti'
þess notaðir að gera þig ánægða.”
Pollyanna var alveg utan við sig.
“Nei, en góði, heldur þú að eg vildi láta þig
eyða þeim handa mér — öllum þeim peningum,
sem þú hefir dregið saman handa heiðingjunum.”
Dökkur roði kom fram í kinnar John Pendle-
tons. Hpnn ætlaði að tala, en Pollyanna hélt
áfram:
“Og þess utan, enginn. sem hefir eins mikla
peninga og þú, þarfnast mín til að verá glaður.
pegar maður hefir svo marga peninga, þá gerir
hann aðrar manneskjur svo glaðar með því að
gefa þeim, að þar af leiðir að hann getur ekki ann-
að en verið glaður sjálfur. Góði maður, hugsaðu
um þrístrendingana, sem þú gafst frú Snow og
mér; og gullpeninginn, sem þú gafst Nancy á af-
mælisdaginn hennar, og þegar —”
“Já, auvitað, já; um þetta þurfum við ekki að
tala,” greip Pendleton fram í fyrir henni; hann
var eldrauður í framan nú — og það var engin
furða, því hann var ekki kunnur fyrir gjafmildi
þar í bygðinni öll þessi ár. “ó, þetta er að eins
marklaust rugl, það er ekki þess vert að minnast
á það — hafi eg gefið nokkrum nokkuð, þá er það
fyrir þín tilmæli. pað ert þú, sem hefir gefið
þessa hluti burt, en ekki eg. Jú, það varst þú,”
endúrtók hann, þegar hún hristi höfuðið hræðslu-
leg. “En þetta alt bendir á það, hve mjög eg
þarfnast þín, Pollyanna,” bætti hann við, og rödd-
in var blíð með barnaróm. “pví þú skilur — ef
eg á nokkru sinni að leika “vera-glaður-leikinn”,
þá verður þú að koma og leika hann með mér.”
Litla stúlkan hnyklaði brýrnar allhnuggin, og
var efandi og vandræðaleg.
“Polly frænka hefir verið svo góð við mig,”
byrjaði hún, en hann gr :ip fram í fyrir henni
hörkulega. Gamla óþolinmæðin var sezt að hjá
honum aftur; hann hafði aldrei vanið sig á að
temja hana, svo það var enginn hægðarleikur
svona alt í einu að ráða við hana.
“Já, auðvitað hefir hún verið góð við þig, en
eg er viss um að hún þráir ekki eins ákaft að
hafa þig hjá sér, eins og eg,” sagði hann.
“Já, en hr. Pcndleton, eg veit það að hún er
glöð yfir —”
“Glöð!” hrópaði John Pendleton, sem nú misti
vald yfir sjálfstjórn sinni. “Eg skal veðja að ung-
frú Polly hefir engan grun um, hvað það er að
vera glaður — yfir nokkrum hlut. Hún gerir
skyldu sína, það efast eg ekki um. Hún er mjög
skyldurækin persóna. Eg hefi haft reynslu til
skyldurækni hennar áður á tímum. Eg viðurkenni
að okkur hefir ekki komið mjög vel saman í síð-
ustu fimtán eða tuttugu árin. Eh eg þekki hana.
Allir hérna þekkja hana, Pollyanna — og hún er
sannarlega ekki úr hóp glöðu manneskjanna. Hún
veit einu sinni ekki hvað það er að vera glaður.
Og hvað það snertir að þú komir til mín — þá
spyr þú hana, svo skulum við vita hvort hún lætur
þig ekki koma. Gerðu það, Pollyanna, litla, góða
vina mín, mig langar svo mikið til að fá þig hing-
að, þú veizt það,” sagði hann skjálfraddaður.
Pollyanna stóð upp. Hún stundi hátt.
“Jæja, eg skal spyrja hana,” sagði hún alvar-
leg. “pað er ekki af því, að eg vilji ekki fegin vera
hjá þér, hr. Pendleton, en —”, hún þagnaði, og nú
varð kyrð um stund. Svo bætti hún við: “Já, já,
eg er nú glöð yfir því að eg mintist ekki á neitt
af þessu við hana í gær, því þá hélt eg að þú vildir
fá hana til þín líka.”
John Pendleton brosti.
“Eg held líka að það hafi verið gott að þú
mintist ekki á þetta við hana, Pollyanna; því —”
“Nei, eg nefndi ekki eitt orð um það við hana.
Eg að eins sagði lækninum það, en það gerir ekk-
ert — því honum kemur það ekkert við.”
“Sagðir þú lækninum það?” hrópaði John
Pendleton og kiptist við á stólnum. “Sagðir þú
Chilton lækni það?”
“Já, þegar hann kom til að segja mér að eg
ætti að fara hingað til þín.”
“Nei, nú hefi eg aldrei —!” tautaði John
Pendleton; hann hné aftur á bak í stólnum og sett-
ist svo skjótlega upp aftur. “Og Chilton læknir,
hvað sagði hann?” spurði hann.
Pollyanna hristi höfuðið.
“Nei,” sagði hún, þegar hún hafði hugsað sig
um fáein augnablik, “nei, það man eg ekki. En
það var eflaust fátt, sem hann sagði, held eg. Jú,
það er satt — hann sagðist vel geta skilið, að þú
vildir tala við mig.”
v“Nú, svo hann sagði það?” svaraði John
Pendleton og hló með sjálfum sér.
En Pollyanna gat ekki skilið i ð hverju nú var
vert að hlæja.
( XXI. KAPÍTULI.
Spurning sem var svarað.
það dimdi yfir í loftinu og leit út fyrir þrumu-
skúr, þegar Pollyanna hraðaði sér niður brekkuna
frá húsi John Pendletons. J?egar hún var komin
miðja leið heim, mætti hún Nancy, sem kom með
regnhlíf. En þá leit helzt út fvrir að ekkert yrði
úr rigningu — að minsta kosti höfðu skýin nú
dreift sér.
“Vindurinn færist nær norðri,” sagði Nancy og
leit fróðum augum til himins. “pað hélt eg raun-
ar alt af, en ungfrú Polly vildi nú að eg færi á móti
yður með þetta, ungfrú Pollyanna. Hún var kvíð-
andi um yður.”
“Var hún það?” spurði Pollyanna utan við sig
og leit til himins.
Nancy rykti höfðinu til.
“pað lítur ekki út fyrir að þór hafið tekið eftir
því, sem eg sagði,” mælti hún dálítið móðguð.
“Eg sagði að hún væji kvíðafull um yður.”
“Ó, er hún það?” sagði Pollyanna; henni datt
alt í einu í hug spurningin, sem hún átti að leggja
fyrir frænku sína. “ó, það er leiðinlegt; eg vildi
ekki hræða hana.”
“Já, eg er nú glöð,” svaraði Nancy óvænt og á-
kveðin. “Já, það er eg.”
Pollyanna starði undrandi á hana.
“Glöð ? Ertu glöð yfir y .. að Polly frænka var
hrædd? Nei, en góða Nancy, það er ekki rétta
aðferðin til að leika leikinn með — að gleðjast
yfir nokkru eins og þessu.”
“Eg leik engan leik,” svaraði Nancy. “Mér
kom leikurinn ekki til hugar einu sinni. En það
lítur ekki út fyrir að þér berið neitt skyn á hvað
það þýðir, að ungfrú Polly er hrædd um yður, ung-
frú Pollyanna.”
“Jú, það þýðir það, að hún var hvædd — og það
er slæmt að vera hræddur um nokkurn,” svaraði
Pollyanna. “J?ví hvað gæti það annars þýtt?”
Nancy rykti höfðinu til.
“Hvað það á að þýða? Já. það skal eg segja
yður. J?að þýðir það, að hún loksins er farin að
verða lík öðrum manneskjum í mannkærleika, að
það er ekki aðeins skylda hennar sem hún ávalt
gerir.”
“Nei, en Nancy,” mælti Pollyanna skelkuð.
“Polly frænka gerir ávalt skyldu sína. Hún —
hún er mjög skyldurækin manneskja.” ósjálfrátt
endurtók Pollyanna orð John Pendletons, sem hann
talaði fyrir meira en hálfri stundu síðan.
Nancy hló.
“Já, það segið þér satt, það er hún, og það
hefir hún alt af verið, ímynda eg mér. En hún er
nokkuð annað og meira, síðan þér komuð til
hennar.”
Andlit Pollyönnu varð mjög hugsandi. Hún
hnyklaði brýrnar, svo litla smettið hennar tók á
síg sorgarsvip.
“Já, Nancy — hugsaðu þér, það var einmitt
þetta, sem mig langaði til að spyrja þig um,”
sagði hún. “Heldur þú að Polly frænku þyki vænt
um að hafa mig hjá sér? Heldur þú að henni þætti
Ieitt, ef eg — ef eg yrði ekki lengur hjá henni?”
Nancy leit fljótlega á hugsandi andlit litlu
stúlkunnar. Hún hafði lengi búist við þessari
spurningu og kvioio fyrir að svara henni. Hún
hafði ekki vitað hvernig hún ætti að svara henni
— það er að segja hvemig hún ætti að gefa heið-
arlegt svar, án þess að særa spyrjandann. En
nú, þegar hún stíð gagnvart svo mörgum nýjum
sannreyndum, sem áður höfðu vakið efa hjá henni,
en nú voru orðnar að vissu,, þegar ungfrú Polly
hafði sent hana af stað með regnhlífina — nú bauð
Nancy spurninguna velkomna með opinn faðminn,
því nú var hún viss um að hún gat með góðri sam-
vizku svarað þan :ig, að hin ástþráandi litla stúlka
yrði ánægð.
“pyki vænt um að hafa yður hjá sér? Og
hvort hún mundi sakna yðar, ef þér yrðuð hér
ekki lengur?” hrópaði Nancy næstum gremjulega.
“Og það er einmitt þetta, sem eg ætlaði að segja
yður. Sendi hún mig ekki af stað í dauðans of-
boði með þessa regnhlíf, að eins af J>ví að hún sá
ofur lítið ský á himninum?- Lét hún mig ekki
færa alla muni niður p annað loft, að eins til þess,
að þér gætuð fengið það herbergi, sem þér vilduð
helzt? Jú, guð blessi yður, ungfrú Pollyanna,
þegar eg hugsa um hve óþolandi henni fanst í
lyrjuninni þetta —”
Nú fékk Nancy voða hóstahviðu, sem neyddi
hana til að gleypa enda setningarinnar, einmitt á
réttu augnabliki.
“Og svo margt annað líka, sem ekki er mögu-
legt að benda á,” bætti Nancy við, þegar hún var
búin að jafna sig aftur. “Alls konar srrámuni,
sem sýna hve blíð hún er orðin, hve umbreytt hún
er — kötturinn og hundurinn og margt annað —
ja, að eins það, h^ ernig hún talar til mín núna —
og — ótalmargt annað. Nei, góða ungfrú Polly-
anna, það er ómögulegt að hugsa sér hve mjög hún
mundi sakna yðar ef þér væruð hér ekki lengur,”
stgði Nancy með áhrifamikilli mælsku, sem átti
að byrgja yfir slæmu orðin er henni varð á að
segja fyrir litlu 5foan. En samt sem áður hafði
hún ekki búist v:ð hinni skypdilegu gleði, sem nú
geislaði af andliti Pollyönnu.
“Nancy, Nancv, ó hvað eg\ r glöð! ó, hvað eg
er glöð! Nei, þú getur aldrei vitað hve glöð eg
er, af því Polly f enku þykir vænt um að hafa mig
hjá sér.”
“Og nú — nei, nú yfirgef eg hana ekki!”
hugsaði Pollyanm, þegar hún litlu síðar gekk upp
stigann á leið til herbergis síns. “Eg vissi nú alt
af, að eg vildi helzt vera hjá Polly frænku — en
eg held eg hafi ekki vitað hve mjög eg þráði, að
Polly frænka vildi að eg væri hjá sér.”
Að segja John Pendleton, að húp gæti ekki
orðið við ósk ha'.s yrði enginn hægðarleikur; þaö
vissi Pollyanna, og kveið fyrir að verða að gera
það. Henni var vel við John Pendleton, og hún
var hrygg yfir því, að verða að gera honum von-
brigði. Hún vork ndi honum hve óglaður og stúr-
inn hann var, hve einmanalegu lífi hann varð að
lifa, sem hafði gert hann svo ógæfusaman, og af
því að það var vegna móður hennar að lunum
hafði liðið svo illa í öll þessi ár. Hún hugsaði sér
hvernig verða mundi í stóra, gráa húsinu, þegar
eigandi þess væri orðinn frískur aftur, og rölti
fram og aftur um stóra, þöglu herbergin, þar sem
aldrei kæmi nokkur manneskja og rykið og ruslið
þekti alla hluti, og hen ;i sái-r.aði afarmikið að
hugsa um þessa eirmanp.egu tilveru hans. Hún
óskaði sár að einhver kæmi, einhver fyndist, sem
—. Og það skeði, þega'" hún var komin svona
langt í hugsunum sínum j-ð hún þaut á fætur með
gleðiópi; henni hafði dottíð nokkuð í hug.
Undir eins og hún gat þaut hún af stað til
John Pendleton hússisns, og áður en löng stund
var liðin, stóð hún í stóra, dinima starfsherberg-
inu, þar sem John Pendleton s it í lága jjæginda-
stólnum, með lönru, grönnu hendurnar hvílandi
hreyfingarlausar á stólbríkunum, og litla, trygga
hundinn sinn liggiandi v>"5 fætur sína.
Hann leit til hennar þar sem hún stóð másandi
fyrir framan hann
“Nú Pollyanna ” sagði hann blíður, “á nú að
verða nokkuð af því, að við leilcum “að-vera-glað-
i:r-leikinn” það sem eftir e> æfi minnar?”
“Já-já, já-já!” hrópaði Pollyanna, “eg hefi
fundið upp á því allraglaðasta starfi fyrir þig, sem
þú getur gert, og sem —”
“Já, en ásamt þér líklega?” spurði John Pendle-
ton, með alvarlegum svip.
“Nei-ei —, ekki einmitt ásamt mér, en —”
“Pollyanna, þér hefir líklega ekki hugsast að
segja nei?” greip hann fram í fvrir henni, og rödd
hans var skjálfandi af geðshræringu.
“Jú — það verð eg að gera, hr. Penldeton; eg
verð sannarlega aö gera það. Polly frænka —”
“Hefir hún sagt nei? Vildu hún ekik missa
þig?”
“Eg—eg—eg hefi alls ekki spurt hana,” stam-
aði litla stúlkan niðurlút.
Pollyanna gat ekki litið upp, hún gat ekki mætt
hinu hrygga, vonbrigða augnatilliti vinar síns.
“Svo þú hefir ^ :nu sinni ekki spurt hana?”
“Eg gat það ekki — eg gat það sannarlega
ekki, hr. Pendleto í,” stamaði Pollyanna. “Eg skal
segja þér — eg fékk að vita það án þess að snyrja.
Polly frænka vill að eg verði hjá sér, og eg — eg
vil líka fegin ve a hjá henni.” viðurkendi hún
heiðarlega og djarflega. “pú veizt alls ekki hve
góð hún hefir verið við mig; og — og eg held
sannarlega að hún byrji stundum að verða glöð
— já, oft — bæði yfir einu og öðru, og þú veizt
að hún hefir ekki verið það. pú sagðir það sjálf-
ur fyrir skömmu síðan. ó, góði hr. Pendleton, eg
get ómögulega yfirgefið Polly frænku — hér
eftir.”
Nú varð löng þögn. Ekkert heyrðist nema
brestimir í ofninum, þar sem dálítill eldur logaði.
Loksins sagði John Pendleton:
“Já, Pollyanna, eg skil það. pú getur ekki
yfirgefið hana — hér eftir. Eg skal aldrei oftar
biðja þig um þetta.”
Síðustu orðin talaði hann svo lágt, að þau voru
naumast heyranleg. En Pollyanna heyrði þau
samt.
“ó, en þú veizt ekki um hitt,” sagði hún áköf.
“Og það er það glaðasta, skemtilegasta, sem þú
getur hugsað þér að gera — já, það er það sann-
arlega.”
“pað á víst ekki við mig, Pollyanna.”
“Jú, það á við þig. Pú sagðir það sjálfur. pú
sagðir, að — að eins konu hönd og hjarta eða
nærvera barns, gæti skapað heimili. Og það get
eg útvegað þér — nærveru barns. á eg við —, ekki
rrdna. heldur annars.”
“Já, en eg vil ekki hafa neitt annað barn eg
þig,” svaraði John Pendieton.
“Jú, það vilt þú — þegar þú hefir heyrt hvem-
ig ástatt er. pú, sem ert svo hjálpsamur og góð-
ur. Kæri vinur, hugsaðu bara um alla þrístrend-
ingana, alla gullpeningana og alla peningana, sem
þú hefir safnað saman handa heiðingjunum,
og —”
“Pollyanna,” hrópaði maðurinn ákafur. ‘ ó,
hætt j nú þessu bansetta rugli fyrir fult og alt.
Eg hefi sagt þér það hvað eftir annað, að eg hefi
enga peninga sparað handa heiðingjum. Eg hefi
aldrei sent þeim einn einasta skilding á allri æfi
minni. Svona, hættu nú við þetta.”
Hann lyfti höfðinu og leit til hennar, við því
búinn að mæta hinu sorgbitie* vonlausa augn«-
tilliti hennar, sem hann bjóst við. En honum til
stórrar undrunar sá hann hvorki sorgar né von-
leysis svip á andliti Pollyönnu. pvert á móti, það
geislaði af óvæntri gleði og ánægju.
“ó, ó, hvað eg er glöð,” hrópaði hún og klapp-
aði saman höndunum. “Já, eg meina —” hún
roðnaði af ruglingnum sem á henni var — “eg
meina ekki að eg sé hrygg vegna heiðingjanna;
en einmitt núna get eg ekki annað en verið glöð,
af því þú skeytir ekki um litlu heiðingjadrengina,
því það eru ao eins þeir, sem allir aðrir vilja hafa;
og þess vegna er eg svo glöð yfir því, að þú vilt
áreiðanlega heldur hafa Jimmy Bean. pví nú er
eg viss um að þú tekur hann.”
“Að eg tek—hvern?”
“Jimmy Bean. pað er hann, sem á að vera
“nærvera bams fyrir þig. Og hvað hann verður
glaður yfir þessu. Eg varð að segja honum það
í yikunni sem leið, að kvenmanna styrktarfélagið
mitt þar heima, vildi heldur ekki hafa hann, og
það voru 4?onum svo voðaleg vonbrigði. En nú —
þegar hann heyrir um þetta — ó, hvað hann verð-
ur glaður.”
Efnafrœðislega sjálfslökkvandi
Hvað þýða þessi orð fyrir þig? pau þýða meira
öryggi á heimilinu. — pað er vissulega atriði, sem þú
lætur þig varðá, meira en lítið.
Ef til vill hefir þú tekið eftir þessum orðum og setn-
ingum: “Enginn eldur eftir þegar slíkt hefir verið” á
vorum nýju, hljóðlausu stofu eldspýtnakössum. Hver
einasta spýta í þessum kössum er gegn vætt í efnafræð-
islega samsettum legi, sem breytir þeim í óeldfiman
þegar búið er að kveikja í þeim og slökkva aftur, og hætt-
an á bruna frá logandi eldspýtum gerð ein slítil og mögu-
legt er.
\
öryggi fyrst, og notið ávalt Eddys hljóðlausu 500s
Smátt og stórt.
Haustið var við völd í gær —
Vor í morgun, litklæðótt!
Hver eruð þið sem þutuð upp
púsund-mörg á einni nótt?
pöglum bama-brosum stara
Blóm í reifum. Fuglar svara:
“Smáþjóð, smáþjóð! næm og ný,
Nú er að vaxa upp gullöld í.”
“Flónið! gamli þulur, þú
pekkir ei vor um Norðurlönd,
par sem eina þíða nótt
pjóta upp grös um f jall og strönd,
par sem alt, sem átti ei þrótt
ísgreip vetrar hremdi fljótt-----
Stórþjóð, stórþjóð! hættu að hæla
Hrika-gróðri, er sumrin skræla,
Vermir að, unz vesöldin
Vex yfir sjálfan frjóvgann þinn.”
Stephan G. Stephansson.
28. marz 1917.
Til fiskimanna.
21. marz 1917.
Meðan okkar milliliðir baka
makrátt sig við eld í þessum heim,
sveittir, en þó kaldir úti’ á klaka
krækið þið í fiskinn handa þeim.
Ykkur kunna háir hátt að meta. —
Hvað á málum, nema bóndans ket,
hefðu kaupmenn heimsins til að éta,
herra trúr! ef enginn legði net?
peim sem liði safna sagt við getum
satt, að ekki flýi þið í skjól,
heldur til að bjarga þeim og Bretunf
berjist þið við vetrar hörkutól.—
Hvað þið eruð fjarska fráir stundum,
fráir eins og synir gamla Njáls,—
sumir ykkar hafa á eftir hundum
hlaupið alla leið til Sankti Páls.
Skáldin ykkar kæru öll sín kvæði
kveða’ um ykkar fiskiveiðar nú.
Vegna þess þau höfðu fisk að fæði
fengu þau svo mikil heila bú.
Allir verða miklir menn af fiski,
mestir' þeir sem búa’ í Riverton.
— Miljónerinn Hill og alt hans hyski
hefir fisk frá Balda Anderson.
Lifið fiskimenn þið máttarviðir
mangaranna’, er altaf skifta rétt.
Lifi hinir mörgu milliliðir,
miklist sú hin nauðsynlega stétt!
Duft þið væruð hennar án og aska,
ættuð hvorki lífs né sælu von.
Lifi meyar, lifi dans og flaska,
lifi Capteinn Baldvin Anderson.
Gutt. J. Guttormsson.
REGLUGJÖRÐ
um notkun matvöru cg um sölu á
landsjóðs sykri.
Samkvæmt lögum 1. febrúar 1917,
um heimild fyrir landsstjórnina tii
ýmsra ráðstafana út af Noröurálfu-
ófriönum, eru sett eftirfarandi á-
kvæði.
ari ákvæði ]>vi viðvíkjandi meS sam-
þykki stjórnarráSsins.
SykurseSla þá seni seljendur syk-
ursins taka á móti, er þeim skylt aS
geyma og aflienda, þegar krafist er,
þeim, sem bæjarstjórn setur til þess
aS heimta þá'inn.
Kaupmenn og félög, sem sykurinn
selja almenningi eSa félagsmönnum.
mega ekki binda söluna neinum öSr-
1. gr. Rúgmjöl mega bakarar ekki
nota til brauös nema blanda þaS aö
cinum fjórSa hluta nteS maísmjöli.
Ekki niega heldur aörir gera brauö
úr rúgmjöli til sölu nema þaö sc
blandaS maísmjöli eins og á undan
greinir.
2. gr. Hveiti mega bakarar aöeins
nota til aö baka súrbrauö, fransk-
brauö, v'analegar tvíbökur og algeng-
ar bollur. Ekki mega heldur aörir
nota hveiti til baksturs til sölu, ann-
ars en þess, er aö framan getur.
2. BannaS er aö nota rúg og rúg-
mjöl. hveiti og haframjöl til skepnu-
fóöurs.
4. gr. Bakstur þ'ann, sem bannaö-
ur er í reglugerS þessari en geröur
hefir veriS áSur en hún öSlaöist gildi,
má þó selja eftir aS hún gekk i gildi,
eti ekki hærra verSi en áöur.
5. gr: Sykur þann, sem lands-
sjóöurinn útvegar og selur kaup-
mönnum eSa félögum til útsþlu til
almennings eöa félagsmanpa, mega
þeir eða þau aöeins selja út afur
gegn afhendingu svkurseSla og meS
þvi veröi, sem stjórnarráSiö hefir á-
kveSiö. Bæjarstjórn útbýtir sykur-
seSlum til almennings og setur nán-
um skilyröum en þeim sem á undan
greinir.
9. gr. Brot á móti ákvæöum reglu-
gjörSar þessarar varSa sckttim alt aö
óOO kr. og fer um ntál út af þeim seni
um almenn lögreghtmál.
7. gr. Reglugjörö þessi öölast þeg-
ar gildi fyrir Reykjavikurkaupstaö og
HafnafjarSarkaupstaS. MeS auglýs-
ingtt gettir stj'órnarráSiö látiö reglu-
gjörSina öSlast gildi fyrir aöra kaup-
staöi og önnur sveitafélög, og annast
þa sveitastjórn þatt störf, sem bæjar-
stjórnum ertt ætluö.
betta birtist ölium þeirn til eftir-
breytni, sern hlut eiga aö máli.
t stjórnarráði fslands. 17. fcbr. 1917.
Sigurður Jónsson.
Jón Herntannsson.
Rúsáar afnema dauðadóma.
Eitt af hinutn mikht umbótaverk-
utn nýjtt stjórnarinnar á Rússlandi
er þaS aö hún hefir afnumiS dattSa
dóma. Ilinar þjöðirnar, sem teljast
siömannaöar ættu aö feta í fótspor
þeirra og skafa af bókum sínttn»
þann skrælingjablett.