Lögberg - 20.09.1917, Qupperneq 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 20. SEPTEMBER 1917
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
Elzta dóttirin, Jane Chasney, sat við borðið.
Hún leit út fyrir að vera hér um bil þrítug, hafði
mjög kyrlátt og kvenlegt útlit, löng augnahár,
blá augu og ljóst hár. Fyrir framan hana lágu
nokkur skjöl er líktust reikningum, og á milli
þeirra lá opin reikningsbók. Svipur hennar var
fereytulegur og kvíðandi, er sýndist bera vitni um
að líf hennar hefði ekki verið án sorga og
mótlætis.
Laura Chesney sat við píanóið og snerti nót-
urnar með æfðri hendi, en mjúklega, eins og hún
vildi lækka tónana; brúnu, fallegu augun hennar
geisluðu, og óvanalega fögru andlitsdrættimir voru
skírir. Hún var á að gizka tuttugu og þriggja ára,
en var unglegri að útliti; hún var af meðal hæð.
grönn, beinvaxin og yndisleg, og Laura var aldrei,
með sitt áhrifamikla, unglega útlit, álitin að hafa
náð þeim aldri sem hún þó í raun og veru hafði náð.
Hún var ein af þeim hégómagjörnustu stúlkum í
heiminum, þó enginn yrði þess var. Ungar stúlk-
ur eru vanalega hégómagjamar, fallegar stúlkur
mjög hégómagjarnar; en það er sjaldgæft að hug-
ur kvenmanns hafi jafn risavaxinn hégóma eins
og bjó í Lauru Chesney. pað hafði verið hin eina
tilhneiging hennar — sú mikla tilhneiging, sem
hafði bælt niður önnur frækom, hvort sem þau
voru góð eða vond; með þessu er ekki sagt að
hégómagirni hafi venð hinn eini galli hennar;
nei, síður en svo, hún hafði aðra minna andhverfa,
hún var óráðþægin, þrjózk og óeirin.
Á seinni tímum hafði önnur tilhneiging náð
valdi yfir henni; fýsn, er virtist breyta öllu eðli
hennar, og sem sigraði sjálfa hégómagirnina —
ást á hr. Carlton. pað eru hennar augu, sem sneru
sér að bjarta sólskininu; það er hugur hennar sem
hvislar að hann muni áreiðanlega koma. Hún var
klædd fallegum, gljáandi silkikjól með opnar erm-
ar, og verðmiklir kniplingar vöfðust um hvítu
handleggina hennar, sem voru skreyttir gullarm-
böndum. Jana var í fjólulitum merinóskjól, sem
var dálítið farin að blikna; með hvítt hálslín og
mjótt, hvítt úlnliðalín á lokuðu ermunum, sem
var hið eina skraut er prýddi hann. önnur þeirra
leit út eins og hún ætti heima í konungshöllu; hin
í skrautlausa fatnaðinum sínum með blíðu fram-
komuna, átti bezt við kyrlátt heimilislíf.
Rétt hjá glugganum stóð á sömu stundu litla
stúlkan Lucy, sem söng undir hljóðfæratónana og
dansaði. Kjóllinn hennar var af sama efni og
Jönu, fjólulitu merínó, en talsvert meira fölnaður;
ræmumar á hvítu brókunum hennar gægðust nið-
ur undan stutta pilsinu. Hún var yndislegt barn,
ellefu ára gömul, mjög f jörug með dökk, geislandi
augu eins og Laura; en þau voru miklu mildari og
blíðari en hennar og það var eins mikil rósemi í
allri framkomu hennar og hegðan, og einkendi
hina elztu systur hennar.
í herberginu uppi yfir þeim var hinn eftir-
launaði sjóliðsforingi óvanalega æstur og tryltur,
eins og alt af var tilfellið, þegar honum fór að
batna eftir fótagigtar kviðumar. Hann var á
þeim tímum miklu hávaðagjamari og óþolinmóð-
ari, heldur en þegar veikin er á hæðsta stigi. Efni
f jölskyldunnar voru mjög lítil. Kapteinninn hafði
ekkert nema eftirlaun sín — og hvað er það til að
lifa af ? pau voru sokkin niður í skuldir, sem hafði
gert þeim lífið mjög beiskt um langan tíma. Og
satt að segja, hvernig gátu þessir vesalings, tak-
mörkuðu, fátæku herrar, sem oft höfðu stóra fjöl-
skyldu, varist skuldum? Chesney kapteinn var,
eins og alment er sagt, sokkinn í skuldir upp fyrir
eyrun. Hann hafði yfirgefið nágrenni Plymouths
af þeirri einu ástæðu, að skuldheimtumenn gengu
svo hart eftir eign sinni, að hann gat ekki þolað
það. f South Wennock vorj sömu kröfurnar að
kreppa að honum; verzlunarmennn’nir voru eftir-
gangssamir.
pað var Jana sem alt af mætti lvröfunum.
Enginn faðir hefir máske verið elskaður jafn inni-
lega og með jafn mikilli trygð og skyldurækni, eins
og Chesney kapteinn var elskaður at Jönu dóttur
sinni. Til þess að frelsa hann frá kvíða, hefði
hún fúslega fómað tilveru sinni ef það hefði verið
að nokkuru gagni; til þess að frelsa hann frá einn-
t ar mínútu kvölum, hefði hún gengið gegnunj eld
— og þetta er ekki sagt um of — Jana var fús til
að fóraa lífinu fyrir föður sinn. Hinar daglegu
píslir og hegningar, sem eru óaðskiljanlegar frá
skuldalífi, höfðu hvorki fallið á hann né hinar syst-
urnar, en að eins á Jönu. Kvíðann, vandræðin og
óþægindin, sem áttu sér stað á hverri stundu dags-
ins, afsakanir við skuldheimtumenn, hugsunin um
það, hvemig hún gæti fengið tfu shillingana þeirra
til að endast þeim eins lengi og tuttugu shillings
hjá öðrum. Kvíðinn fyrir nútímanum, kveljandi
ótti fyrir ókomna tímanum og hvernig alt mundi
enda — alt þetta bar Jana með þolinmæði og um-
burðarlyndi, en það lamaði samt þrek hennar.
Hún sat nú og var að rannsaka reikninga síð-
ustu vikunnar og leggja þá saman, hún studdi
hönd undir kinn, þjökuð af áhyggjum. Jana var
alls ekki fim við reikning; það er kvenfólk sjaldn-
ast; það er ekki vanið við það, og hún varð að
leggja saman oftar en einu sinni. pað var ekki
vinnan, sem þreytti hana og kom svitanum út á
enni hennar; það var hin voðalega sýn af aðal-
upphæðinni og meðvitumin um, að slíkir reikn-
ingar kynnu að verða lagðir fram fyrir margar
vikur og óborgaðir eins og þessir. Hún ýtti þeim
frá sér með blíðri hreyfingu — það var blíða i öll-
um hreyfingum Jönu — hallaði sér aftur á bak á
stólnum og stundi.
“Lucy, mér þætti vænt um að þú vildir hætta
að dansa þannig, bamið mitt. pað truflar mig.”
i-átla stúlkan leit upo halflús°a. “Eg geri
engan hávaða, Jana”.
“En hreyfingamar, þegar þú sveiflar þér í
hring, orsaka að mér versnar í höfðinu”.
“Hefir þú höfuðverk, Jana?”
“Já, að minsta kosti er eg svo rugluð í höfðinú
að það orsakar næstum því verki”.
Laura sneri sér við með blossandi augum.
“pú kvelur og þjáir huga þinn með þessum við-
bjóðslegu reikningum, Jana! Mig furðar að þú
skidir vera að skifta þér af þeim! Væri það eg,
léti eg þá eiga sig sjálfa án þess að skifta mér af
þeim”.
“Láta þá eiga sig”, endurtók Jana í hryggum
róm. “ó, Laura!”
“Hvaða gagn gerir þú með því að brjóta heil-
ann um þá og nöldra yfir þeim? Hvaða gagn er
að því?”
“Einhver verður að hugsa um þá og nöldra
yfir þeim, Laura. Ef eg gerði það ekki, þá yrði
pabbi að gera það”.
“Nú jæja, hann er betur fær um að eiga við
slíkt mótlæti heldur en þú. Og það er hans eigin
óforsjálni sem hefir komið okkur í þennan bobba.
Hefði hann ekki verið jafn eyðslusamur framan
af æfi sinni, þá hefði hann haft meira til að lifa
af nú, en eingöngu eftirlaunin —”
“Peý, þey, Laura!” greip Jana fram í skipandi
andi og hörkulega. “Hvernig getur þér til hugar-
komið að kenna mínum kæra föður um þetta?”
Laura varð nokkuð löng í framan, af því þessi
ávítun gerði hana að hálfu leyti auðmjúka og að
hálfu leyti þrjózka. Af þeim systrum öllum
gramdist Lauru mest hið margvíslega mótlæti sem
fátæktin olli þeim.
“Mér þykir eins vænt um pabba og þér, Jana”,
sagði hún svo í afsakandi róm. “Eg er ekki búir.
til úr bjálka og steini, og eg get ekki varist því að
finna mismuninn á kjörum okkar og annara ungra
stúlkna í sömu lífsstöðu. Hjá okkur er endalaus
spamaður og vandræði; hjá þeim er endalaust
sólskin og blómaskraut”.
“pað er ein beinagrind í hverjum afkima,
Laura; enginn getur dæmt um annara sorgir”,
svaraði Jana rólega. “pað líf, sem okkur virðist
endalaust sólskin og blómaskraut — eins og þú
kemst að orði — getur haft sitt innra myrkur eins
og okkar. Mundu eftir ítalska málshættinum:
‘Non v’e rosa senza spina”. (pað eru engar rósir
til án þyrna).
“pú gengur fram hjá málefninu”, svaraði
Laura. “Hver önnur ung stúlka — þegar eg segi
ung stúlka á eg við ógiftar stúlkur, sem enn eru
verndaðar á heimili föður síns gegn áhyggjum
heimsins — verður að mæta jafn mörgum ónotum
og kvíða eins og þú ?”
“pær eru eflaust margar, sem verða að gera
það”, svaraði Jana; “að því er mér viðvíkur, þá
álít eg það ríkulegt endurgjald, ef eg get forðað
mínum kæra föður frá ónotunum og kvíðanum”.
petta var hreinn sannleikur; alt sem Jana
hugsaði um; það var takmark lífs hennar — var
að forða föður sínum frá öllum óþægindum. pegar
hún lá vakandi hinar löngu nætur, kvíðandi því
hverjar afleiðingar skuldimar gætu haft fyrir
Chesney kaptein, lagði hún hendina á hið heita
enni sitt og óskaði þess, að lögum Englands yrði
breytt þannig, að láta mætti dóttur í fangelsi í
stað föður. Laura fór aftur að tala.
“Og hverjir aðrir verða að lifa eins og við,
lokaðar inni í þessu húsi eins og einsetumenn?
Við þorum engan að heimsækja og engum að veita
móttöku, til þess að hin vikulegu útgjöld vaxi ekki
um tvo shillings. pað er þó regluleg skömm”.
“pey, þey, Laura! Ef við förum að kvarta
þá versnar það enn þá meira. petta er okkar hlut-
skifti, og það verðum við að bera með þolinmæði”.
Laura Chesney virtist ekki upplögð til að bera
það með þolinmæði á þessu augnabliki. Hún sló
fast og með ákafa miklum á nótumar og hélt
áfram að leika þannig á hljóðfærið fáeinar mínút-
ur, eins og hún með því ætlaði ao sefa reiði sína.
Litla stúlkan hallaði sér að glugganum og stóð
þar þegjandi og hlustaði á systur sínar meðan
blíðu brúnu augun hennar litu á þær á víxl. Alt
í einu heyrðist hljómur uppi, eins og þungum staf
væri barið á gólfið.
“Nú, Laura, það er af því að þú leikur svo
hart og hátt á hljóðfærið”, sagði unga stúlkan.
“í dag þegar eg var að æfa mig, gleymdi eg
sjálfri mér og tók fótinn af hljóðhimilnum, og þá
barði pabbi eins fast á gólfið og hann ætlaði að
berja gat í það”.
Laura Chesney stóð upp, lokaði hljóðfærinu
ekki alveg eins hægt og hún hefði getað, og gekk
að glugganum. Meðan hún stóð þar og horfði út,
breiddi hin hnígandi sól gyltan blæ á mjúka, dökka
hárið hennar.
Nú var aftur barið á loftið uppi allhart. Jana
þaut á fætur. “pað er ekki píanóoð; pabba vant-
ar eitthvað”.
pegar hún ætlaði að flýta sér út úr herberg-
inu, heyrði hún kallað í háum og skipandi róm;
“Laura! Laura!”
Jana gekk inn aftur. “pað ert þú, Laura. •
Flýttu þér upp”.
Laura Chesnev flýtti sér að hlýða, og um leið
og hún fór greip hún svartan kvenmöttul, sem lá
þar á stól, og fleygði honum yfir hvítu axlimar
sínar. Hann huldi verðmikla silkiklæðnaðinn og
gullarmböndin, sem gljáðu á úlnliðum hennar.
Lusy Chesney stóð eitt augnablik hugsandi,
þegar systir hennar var farin ut. Viðburðimir
komu henni í vandræði.
“Jana, hvers vegna fer Laura í stóra og svarta
möttulinn áður en hún fer upp til pabba? pað er
líklega til að hylja kjólinn sinn. En fyrst hún
heldur að pabbi reiðist sér yfir því, að hún er í
bezta kjólnum sínum og með gullarmböndin henn-
ar mömmu á hverju kveldi, því er hún þá með
þetta?”
Allerfið spuming að svara — að svara ungum
huga, sem lét hið vonda eða góða hafa áhrif á sig.
“Laura hefir ánægju af að skreyta sig, Lucy.
Hún heldur kanske að pabba geðjist ekki að því”.
“Pabba geðjist ekki að því”, svaraði barnið.
“Eg held að hann skeyti ekkert um það, þó við
yrðum að vera í þessum merínókjólum — alt af
til næsta vetrar”.
Jana stundi. “Nýir kjólar eru dýrir, Lucy
og þú veizt —”
“Já, eg veit það vel, Jana”, sagði litla stúlkan
þegar Jana þagði. “En, Jana, af hverju ætla
Laura klæðist bezta kjólnum sínum. Hún hefir
aldrei verið vön að gera það áður fyr”.
pessi spuming hafði Jönu líka dottið í hug.
Oftar en einu sinni þessa síðustu daga, þegar
Laura hafði skreytt sig á kveldin, furðaði Jana
sig á þessu. Enginn grunur um orsökina — hina
ógæfusömu orsök, sem innan skamms átti að olla
þeim sorgar — var enn þá vaknaður hjá Jönu
Chesney.
“Og svo er nú enn þá eitt, sem mig langaði til
að spyrja þig um, Jana. Við hvað áttir þú með
því, þegar þú sagðir, að það væri ein beinagrind
í hverjum afkima?”
Komdu hingað, Lucy”. Hún rétti hendi sína
í áttina til hennar, og litla stúlkan kom og settist
á skemilinn við fætur Jönu. Jana hélt hendi henn-
ar í sinni og Lucy sat og horfði rólega í blíða and-
litið hennar systur sinnar.
“Ef mamma hefði lifað. Lucy, myndir þú ef
til vill ekki hafa þurft að spyrja um þetta; því
hún hefði leiðbeint þér og kent betur en eg hefi
gert-----”
“Nei, Jana”, greip bamið fram í fyrir henni
og stóru augun fyltust tárum, “þú ert eflaust eins
góð við mig og mamma hc'fði getað verið, og þú
segir mér vel til”.
“Meðan við lifum, kæra Lucy mín, verðum við
ávalt fyrir mótlæti, meiri eða minni sorgum —”
“Verðum við öll fyrir sorgum, Jana, allir sem
í þessum heimi lifa?”
“Já, sorgir hitta okkur öll, góða mín; það er
guðs vilji. Eg held að enginn sé alveg laus við
þær. Við vitum hvaða áhyggjur á okkur hvíla;
en við getum ekki séð hvaða áhyggur aðrir hafa
— við getum ekki séð að þeir hafi neinar, og eg
get naumast trúað því að þeir hafi nokkrar. Við
sjáum að þeir eiga þægileg og velmegandi heimili,
já, jafnvel auð og alls nægtir, og þeir eru, að svo
miklu leyti við vitum eða getum séð, heilbrigðir og
þrekgóðir og ánægðir. Og þó skeður það oft að
þetta fólk, sem við höfum ástæðu til að öfunda
fyrir gæfu þess, hefir eina eða aðra leynda sorg,
og hana svo mikla. að hún leggur það í gröfina
íyrir tímann, og þessi sorg eins og stækkar við það
að henni er haldið leyndri fyrir öðrum. Slíkar
sorgir köllum við beinagrindur í afkymum, af því
þær eru duldar fyrir öðrum, og engan grunar um
þær. Skilur þú þetta nú, Lucy?”
“ó, já, nú skil eg það, Jana. En hversvegna
eiga allir að hafa sorgir?”
“Eg sagði þér rétt núna, að það væri vilji guðs.
Stundum leiðum við þær yfir okkur sjálf, með
okkar eigin hegðun; en eg vil ekki tala um það við
þig núna. pú ert ung með gleði í huga, Lucy, og
þú getur enn ekki skilið hvers vegna sorgin er
nauðsynleg. Ilún kemur til að snúa huga okkar
frá þessum heimi, þar sem við að eins dveljum
stutta stund, í samanburði við eilífðina”.
“ó, Jana, við lifum til að verða gamlir menn
og konur”.
Jana Chesney brosti. Hugarangur og hinir
beisku ávextir þess — beiskir að þola þá, hversu
sætir sem þeir geta orðið að lokum — hafði
snemma orðið hennar hlutskifti og gert hana
hygna.
“peir sem lengst lifa á meðal okkar, lifa að
eins stutta stund, Lucy; því þú veizt að við verð-
um að tala um tímann í líkingum. Sjötíu ár héroa;
mannsæfi eftir mannsæfi, og eftir það uppihalds-
laust. Nú jæja, góða mín, áhyggjur, sorg og von-
brigði koma til þess, að snúa huga vorum frá þess-
um heimi, og kenna okkur að þrá hinn næsta heim
— að þrá að komast þangað og búa okkur undir
hann. Guð leyfir sorginni að heimsækja okkur,
og elfkert kemur frá honum, nema það sem okkur
er til góðs”.
“Hvers vegna dylur fólk sorgir sínar?”
“pað er eðli okkar að dylja stórar sorgir og
ánægjur; báðar tilfinningamar eru of heilagar til
þess, að samvistamenn okkar megi sjá þær og
athuga; þær eru geymdar hjá guði. En kæra,
Lucy mín, þú ert enn þá of ung til að skilja þetta”.
“Nú skal eg alt af reyna að uppgötva beina-
grindina, Jana. pegar eg sé fólk, sem er sorg-
þrungið á svip, þá skal eg hugsa: ó, þú hefir
beinagrind í afkimanum þínum!”
“Sorgin er oft til staðar þar sem ómögulegt
er að sjá hana”, sagði ungfrú Chesney. “Eg man
eftir því að eg hitti eitt sinn konu — það var áður
en við komum til South Wennock — sem sýndist
hafa alt sem útheimtist til þess, að gera lífið gæfu-
ríkt, og hún var glöð og fjömg í framkomu. Einn
daginn, þegar eg var orðin henni vel kunnug, sagði
eg við hana, að væri nokkur manneskja til, sem
væri laus við mótlæti, þá væri það hún. Eg gleymi
aldrei svarinu sem eg fékk, eða sorgþyngslunum
sem hvíldu yfir andliti hennar, þegar hún gaf mér
það. ‘Fáir af þeim sem lifa, hafa mætt eins miklu
mótlæti, kvíða og sorg eins og eg; armæðan hefir
ráðist á mig frá öllum hliðum, og án aðstoðar guðs
hefði eg ekki þolað það. pér megið ekki dæma
eftir útlitinu, ungfrú Chesney’. Svarið eyddi
ímyndan minni, Lucy, og tár komu ósjálfrátt út
í augum mínum af því að sjá tárin, sem alvarar
og endurminningamar framleiddu hjá henni”.
“Hvaða sorgum hafði hún orðið fyrir?”
“pað sagði hún mér ekki, en að orð hennar
og hrygð voru sönn, var eg alveg sannfærð um.
Hún virtist auðug af heimsins gæðum; hún átti
mann og böm, bræður og systur — með fáum orð-
um sagt, alt sem mönnum sýnist að geti gert lífið
ár ægjulegt. Beinagrindin er oft til staðar þar
sem menn grunar sízt, Lucy”.
“Setjum svo, að þetta kæmi einhvem tíma
fyrir mig, Jana. Myndi eg þá ekki deyja?”
“Nei, góða”, sagði Jana Chesney brosandi;
alvara tiltu stúlkunnar var svo einkennileg. “Mót-
læti kemur ekki til að hlaupa burt með manneskj-
urnar á þann hátt; það kemur heldur til að kenna
þeim hvemig þær eigi að lifa. Eg skal nefna einn
málshátt, sem þú verður að geyma og muna:
‘Mótlæti’ — Mótlæti er að eins annað nafn á
áhyggjum og sorgum, hverrar tegundar sem þær
MÁ VERA að þér hafi aklrei komið til hugar að það
að kaupa eldspýtur væri verk sem útheimti varúð og þekk-
ingu í þeim efnum. En svo er nú samt.
pað er áríðandi að þú kaupir engar aðrar eldspýtur en
EDDYS
EFNAFRÆÐISLEGA SJÁLFSLÖKKVANDI
“HLJÓÐLAUSAR 500”
Eddyspýturnar, sem engin glóð er eftir af. Eddy er
sá eini, sem býr þessar eldspýtur til í Canada og hefir
hverri einustu eldspýtu verið difið ofan í efnafræðisblöndu,
sem alveg tryggir það að ekki lifi í viðnum eftir að slökt er.
Gáið að orðunum “Efnafræðislega sjálfslökkvandi,
hljóðlausar 500” á eldspýtnastokknum.
Whaleys blóðbyggjandi
lyf
Vorif er komið; um þaS leyti er
altaf áríðandi að vernda og styrkja
líkamann svo hann geti staðið gegn
sjúkdómum. Það verður bezt gert
með því að byggja upp blóðið.
Whaleys blóðbyggjandi meðal gerir
það.
Whaleys lyfjabúð
Hornl Sarífont A ve. og Agnos S*.
Gernm við Húsbúnað
pólerum, gerum upp að nýju; sláum
utan um hann ef sendur burtu. Gam-
all húsbúnaður keyptur.
J. LALOMDE, 108 Maríon St.
PHone Main 4788 N0RW00D
Meiri þörf fyrir
Hraðrítara og Bókhaldara
pað er alt of lítið af vel
færu skrifstofufólki hér í
Winnipeg. — peir sem hara
útskrifast frá The Success
Business College em ætíð
látnir setja fyrir. — Suc-
cess er sá stærsti og áreið-
anlegasti; hann æfir fleira
námsfólk en allir aðrir skól-
ar af því tagi til samans..
hefir tíu útibú og kennir
yfir 5,000 stúdentum ár-
lega, hefir aðeins vel færa
og kurteisa kennara. Kom-
ið hvenær sem er. Skrifið
eftir upplýsingum-
SUCCESS BUSINESS COLLEGE
■* ILIMITED tfi
WINNIPEG, MAN.
JOSIE & McLEOD
Gera við vatns ogbitavélar
í Kúsum. Fljót afgreiðsla.
353 Notre Dame Tals. G. 4921
TAROLEMA lœknar ECZEMA
Gylliniæð, geitur, útbrot, hring-
orm, kláða ög aðra húðsjúkdóma
Læknar hösuðskóf og varnar hár-
fallii. 50c. hjá öilum lyfsölum.
CLARK CHEMICAL CO.,
309 Somerset Block, Winnípes
Silki-afklippur
til að búa til úr duluteppr. Vér höfum
ágaett úrval af stórum pjötlum meðalls-
konár litum
Stór pakki fyrir 25c
5 pakkar fyrir $1.00
Embroidery silki
af ýmsum tcgundum og ýmsum litum
1 unzu pakki aðeins 25c
Peoples Specialties Co.
P.0. Box 1836 Winnipeg, Man.
Williams & Lee
Reiðhjól og bifhjóla stykki og á-
höld. Allskonar viðgerðir. '
Bifreiðar skoðaðar og endurnýjað-
ar fyrir sanngjarnt verð. Barna-
vagnar og hjólhringar á reiðum
höndum.
764 Sherbrooke St. Horni Natre Dame
Wm. H. McPherson
Bannlögin reynast vel.
. .Vínbann hefir nú verir i gildi i
Toronto í eitt ár; bannlögin hafa
reynst þar ágætlega vel, eftir þvi sem
H. J. Grasset yfirlögreglustjóri segir.
Hér fylgja ummæli hans:
“Búðirnar gera meiri verzlun cg fá
betur borgað en áður; áflog og ósið-
ferði hefir svo að segja horfið i sam-
anburði við það, sem áður var. Menn
sem áður v'oru í höndum lögreglunn-
ar svo að segja vikulega, vinna nú og
stunda störf sín og líður vel, og yfir
höfuð er líðan fólks alment betri.
Eftir því sem erfiðára er fyrir menn
að ná í áfengi, eftir því drekka þeir
minna og starfa meira; éftir því sem
þeir starfa meira líður þeim betur
fjárhagslega; og eftir því sem fjár-
hagur alþýðunnar er betri eftir því
eru færri sekir um lagabrot og glæpi,
því slíkt leiðir oft af fátækt og basli.
Drykkjuspapur hefir minkað um
60%, en þó hefir komið ínn fyrir
sektir $100,000 yfir árið. 215 manns
hafa brotið lögin með sölu, og þar af
hafa 200 borgað sektir. Fyrir
drykkjuskap hafa menn borgað
$43,000 í sektir.
Lögin hafa verið mesta blessun fyr-
ir þenna bæ.”
Konur mótmæla.
Heldri konur hér í bænum, sem að-
Uppboðshaldari og
Virðingamaður . .
Selur viS uppboð Landbúr aðaráböld. a.s-
konar verzlunarvörur, búsbúnað og fleira.
264 Smith St. Ta.ls.M1 781
ATHUGIÐ!
Smáausrlýsingar í blaðlð verða
alls ekki teknar framvegla nema
því aðeins að Irorgitn 1 fyigi. Verð
or 35 eent fyrlr Iivern þumlung
dálkslengdar í hvert sklfti. Kngin
aoglýsing tekln fyrir minna en 25
cents í hvert skifti sem hún birtigt.
llréfum með sniáauglýsingunt, scni
borgun fyigir ekkl verður alls ekkl
sint.
Andlátsfregnir ern birtar án end-
urgjalds undir eins og þaer berast
blaðinn, en æfimlnningar og erfi-
ljóð verða alls ekkl birt ncma borg-
un fylgi með, sem svarar 15 cent-
um fyuir livern þuinlung dálks-
iengdar.
Brown & McNab
Selja í heildsölu og smásölu myndir
myndaramma. Skrifið eftir verði á
stækkuðum myndtfm 14x20
175 Carlton St. Tals. Ntain 1357
allega hafa staðið fyrir þjóðræknis
og hermálum hér í bæ og margar eru
embættiskonur í jafnréttis- og fræðslu-
félagi kvenna, samþyktu fordæming-
aryfirlýsingu á hinum nýju kosninga-
lögum. Þar voru þessar konur, með-
al annara : Mrs. Luther Holling, Mrs.
McDonald, Mrs. Wood, Mrs. Aikins,
Mrs. Harrison, Mrs. Ogilvie, Mrs.
Moorecrofh, Mrs. Munroe og Mrs.
Polley. Þetta sýnir að enska kvenn-
fólkið kann ekki að virða sanngirni
stjórnarinnar!!
Pólversar mótmæla.
Pólverjar í Canada hafa sent mót-
mæli til stjórnarinnar í Ottawa gegn
nýju kosningarólögunum. Segjast
þeir ávalt hafa verið andstæðir prúss-
neskum hervöldum og eindregið vera
með bandamönnum; sé þetta því níð-
ingsverk og gjörræði.
Ný stofnun.
Öll fylkin i Canada hafa myndað
nýjan flokk eða félag sem hefir það
eitt fyrir markmið að koma á algerðu
áfengisbanni í ölln ríkinu. í þessu
félagi eru fylkisritarar allra siðbóta-
félaganna í fylkjunum og aðalstöðvar
þess i Ottawa.
GIGTVEIKI
Hcimalækning veitt af þeim sem
hlaut hana.
Vorið 1893 varð eg veikur af
vöðvapigt og bðlguglgt. Eg kvald-
ist eins og allir, sem þessa veikl
hafa I 2 til 3 ár. Eg reyndi lyf
eftir lyf og lækni eftir lækni, en
batnaði aldrei nema rétt I bráðina.
Loks fékk eg lyf sem læknaði mig
alveg og eg hefi aldrei órðið veikur
aftur. Eg hefi gefið þetta lyf mörg-
um sem kvöldust voðalega: jafnvel
þeim sem ISgu rúmfastir af gigt
og það htefir aldrei brugðist að
lækna.
Eg vil láta alla sem þj&st af
þessari voða veiki — glgtinnt, reyna
þetta ágæta lyf. Sendið ekki eitt
einasta cent; sendið að elns nafn
og áritun og mun eg þá senda lyfið
ðkeypis til reynslu. Eftir að þér
hafið reynt það og það hefir lækn-
að yður af gigtinpi þá getið þér
sent verðið, sem er $1.00 en munið
eftir þvi að eg vil ekki að þér sendið
peningana nema þvt að eins að þér
séuð viljugir að gera það. Er Það
ekki sanngjarnt? Hvað á að þýða
að þjást lengur þegár yður er boðin
llkominn læknlng ðkeypis?
Dragið ekki að skrifa; gerið það
dag.
MARK II. .TACKSON.
No. 458D Gurney Bldg.,
• Syracuse, N. V.
‘