Lögberg - 18.04.1918, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINJN 18. APRfL 1918
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
ANNAR KAFLI.
Létt högg á herðarnar kom Friðrik til að líta
við. par stóð lafði Jana Chesney. Hann lyfti
upp hattinum sínum, og hún gat ekki varist því
að dáðst að hreinskilninni, sem skein á blóðrauða
andlitinu hans, og hinum djarfa sannleik í stóru,
gráu augunum.
“Hr. Grey, vitið þér að eg hefi heyrt hvert
orð sem þér sögðuð við Carlton ? pér trúið eflaust
ekki þessari ásökun yðar? Hún hlýtur að hafa
lii'nað í ofsa reiðinni?”
“Lafði Jana — eg bið forláts — mér þykir
leitt að þér heyrðuð þetta — eg vona að þér álítið
mig ekki færan um að koma með slíka ásökun án
þess að eg trúi henni. Eg trúi henni; eg hefi alt
af trúað henni síðan þetta kveld. Eg hefi engar
ástæður, eða það sem menn kalla orsök til að trúa
þessu”, bætti hann við fljótlega. “pað er að eins
innra hugboð. Eg er viss um, að hr. Carlton veit
meira um þetta, en hann vill segja. Eg held að
hann hafi látið manninn múta sér”.
“Munið þér að — þó að okkur komi illa sam-
an, og mér geti ekki geðjast að honum — hann er
mágur minn”.
“Já, mér þykir mjög leitt að þér skulið hafa
heyrt það, sem fram hefir farið”, endurtók hann.
“pér viljið máske vera svo góðar, lafði Jana, að
láta það vera eins og þér hafið ekki heyrt það ?”
“pað vil eg”, sagði lafði Jana, “og leyfið mér
sem endurgjald að mæla með því, að þér látið ekki
slíkar tilfinningar oftar í ljósi. Mín skoðun er,
að þér hafið algerlega ranga ímyndun, og að
hleypidómur gegn hr. Carlton hafi leitt yður út
á þessa villu. pað er ómögulegt að hugsa sér ann-
að. Sumir menn — eg veit ékki hvort Carlton er
einn af þeim — mundu kalla yður fyrir réttvísina
til að sanna orð yðar, eða hegna yður, ef þér getið
það ekki. Verið þér varkárari á ókomna tím-
anum”.
“Eg þakka yður”, svaraði hann, um leið og
góðmannlegt bros lék um varir hans aftur, “þetta
er þá ákveðið, lafði Jana. Eg var voðalega reiður,
því get eg ekki neitað, og eg sagði meira heldur
en eg hefði átt að gera. Eg þakka yður”.
Og um leið og hann lét á pig hattinn sinn, því
hann hafði staðið berhöfðaðiir meðan þau töluðu
saman, þaut Friðrik Grey af stað og fleygði brotna
prikinu frá sér þegar hann tók sprettinn. Lafði
Jana stóð kyr og horfði á eftir honum.
“Göfugt eðlisfar, það er eg viss um”, tautaði
hún, “þrátt fyrir hin ósanngjörnu orð hans. Mér
þætti gaman að vita hvort Carlton muni láta hegna
honum fyrir þau. Eg skyldi gera það, ef jafn
ranglát ásökun væri borin á mig. Drengir eru þó
drengir, hvað sem maður gerir við þá”.
XIV. KAPÍTULI.
Gamall óvinur kemur aftur.
t
Stephen Grey gat ekki barist við forlögin,
sem virtust vinna á móti honum, hann yfirgaf því
heimili sitt, sem hann hafði átt um mörg ár og
fór til London. John Grey fann hentugan félags-
bróðir í hr. Charles Lycett, bróður aðstoðarprests-
ins við St. Marcus kirkjuna, sem líka var að leita
sér að atvinnu. Friðrik Grey var kyr hjá móður-
bróður sínum í South Wennock, til að halda áfram
með að nema læknisfræði. ■« #
Ráðleggingar John Greys til bróður síns voru:
Komdu þér vel fyrir, hvar sem þú sezt að, hvort
sem það verður í London eða annarstaðar. Brúk-
aðu peninga til þess, og sennilegt er að þú fáir þá
aftur með vöxtum, en ef þú byrjar með ofmikilli
sparsemi á ol^rara hátt, hefir þú tíu sinnum minni
ástæðu til þess að komast áfram. Stephen fór að
ráðum hans, og kringumstæðurnar voru hagfeldar.
Um sama leyti og hann flutti til Lóndon, dó skyndi-
lega læknir í Savile Row. Stephen tók að sér stöðu
hans, fékk húsið leigt fyrir sanngjarnt verð, og
atvinnan streymdi til hans fyrirhafnarlaust fyrir
hann. Svo tók hann doktorsnafnbót, og fáum
mánuðum eftir að hann yfirgaf South Wennock,
hafði hann miklu meiri tekjur en hann og bróðir
hans höfðu haft að samanlögðu áður.
Næstum því ár var liðið síðan lafði Jana kom
aftur til South Wennock, og septembermánuður
var byrjaður. Liðna árið höfðu ekki margir við-
burðir átt sér stað. Lafði Laura hafði alið barn,
sem dó litlu eftir fæðinguna, og hún var aftur far-
in að taka þátt í skemtunum íélagslífsins.
Atvinna Carltons var mikil; því alt af komu
nýar fjölskyldur og settust að í nýju húsunum,
sem bygð vorú í South Wennock, og hann varð
neyddur til að fá sér aðstoðarlæknir. Milli hans
Friðriks Grey höfðu engin illindi átt sér stað.
Hann hafði af klókindum sínum ekkert tillit tekið
til hinna hættulegu ásakana drengsins, jafn sví-
virðilegar og þær voru, og eftir þetta höfðu þeir
gengið hvor fram hjá öðrum á götunum án þess
að tala saman. óvild Friðriks til Carltons, var
spaugað að á heimili Johns. Enginn á heimilinu —
nema móðir hans, og hún var nú farin — vissi
neitt um uppruna hennar, og fólkið í South
Wennock áleit þessa óvild eiga rót sína að rekja
til undirferlis Carltons gegn Stephen Grey.
Pannig leið næstum ár.
í stóra skrautlega herberginu, sem Jana Ches-
ney hafði valið handa föður sínum, þegar seinna
húsið, Sjpm þau leigðu í Portland Place var búið út
að húsmunum, lá Elisa, greifainna af Oakbum;
vagga með litlu barni stóð við hlið þess. pað er
gamalt máltæki, sem segir: “Á eftir giftingu
fylgir greftrun”; en hitt á sér oftar stað, að á eftir
brúðkaupi fylgir barnsfæðing. Samt sem áður
fylgir greftrun all oft á eftir, og það átti ekki að
ða langur tími nú, þangað til jarðarför átti fram
að fara frá þessu heimiil.
pað höfðu verið jafnfáir viðburðir til að ein-
kenna árið á heimili jarlsins af Oakburn, ei'ns og
South Wennock. Lafði Oakburn hafði verið hon-
um góð kona; hún hafði borið jafn mikla um-
hyggju fyrir þægindum hans, eins og Jana hefði
getað gert. Hún stjórnaði heimilinu ágætlega, og
var skynsöm og góð stjúpa fyrir Lucy, sem hafði
lært að elska hana.
En öll hennar nákvæmna umhyggja hafði
ekki getað verndað hann fyrir hinum gamla óvin
hans — gigtinni. Hann lá í einu herberginu uppi
mjög þjáður, og var í nokkurri hættu.
Að eins tvo daga hafði litli maðurinn í vögg-
unni, við hliðina á rúmi greifainnunnar, séð ljós
sólarinnar; hann var hinn ungi erfingi að Oak-
burn. Lucy Chesney sat rétt hjá þeim og talaði
við stjúpu sína, um leið og hún við og við snerti
á litla rauða andlitinu.
“pað er mjög vingjarnlegt af þér, mamma,
að leyfa mér að koma inn. Hvað á hann að heita?”
pær voru að tala um barns skímina, eins og les-
andinn skilur.
“Auðvitað Francis, Lucy”.
“En eg hefi heyrt pabba segja, að erfinginn
til Oakbum skyldi heita John. pað hafa verið
— ó, í marga mannsaldra, John, jarl af Oak-
burn”.
“Pabbi skal ákveða um það, góða mín”.
“Við getum ekki spurt hann um það í dag;
hann er svo miklu lakari. Hann —”
“Miklu lakari?” endurtók greifainnan með
hræðslulegum róm, en gæzlukonan, sem sat í sama
herberginu lyfti fingrinum með aðvarandi hreyf-
ingu.
Lucy roðnaði af iðrun; hún vissi að hún hafði
sagt meira, en hún átti að gera.
“Gæzlukona, þér sögðuð mér að jarlinn væri
betri þenna morgun”.
Konan stóð upp. “Lafði, það var ekki mikill
munur; en hafi nokkur munur verið, þá var hann
til bata”, svaraði hún, um leið og hún reyndi að
tala eðlilega. “Lávarðurinn líður af stingverkj-
um, og það er máské af því að Lucy kallar hann
lakari, en gigtinni fylga ávalt stingverkir”.
“Lucy segðu mér sannleikann. Eg veit að
hann er lakari, og að eg er leynd því. Er hann
lakari ?”
Lucy stóð niðurlút og vissi ekki til hvers hún
átti að grípa, ásakandi sjálfa sig fyrir óvarkámi
sína. Augu hræðslunnar sjá vel, og lafði Oakbum
sá vandræði hennar. /
“Barn”, sagði hún gripin af geðshræringu,
“manstu eftir deginum fyrir þrem mánuðum síð-
an, þegar hesturinn fleygð föður þínum af baki
sínu í lystigarðinum, og menn sendu ógreinilega
fregn hingað, svo að við vissum ekki hvort hann
hafði meiðst eða ekki, hvort hann var lifandi eða
dauður? Manstu eftir þeirri stundu? peirri
voðalegu æsing? að við báðar þráðum að fá að
vita hið versta, heldur en að vera duldar þess ?”
“Ó, mamma”, greip Lucy fram í og hélt hönd-
unum fyrir augun, eins og hún væri að byrgja
fyrir einhverja óvelkomna sýn, “talaðu ekki um
þetta. Eg þoli ekki að hugsa um það; ó, hefði
pabbi ekki komið heim að eins lítið meiddur. pað
var æsing!”
“Lucy, góða bam, þú heldur mér í sömu æs-
ingunni nú”, sagði greifainnan. “Eg þoli hana
ekki; eg get þolað að heyra sannleikann, en æsing-
in finst mér óþolandi”. •
Lucy hélt sig skilja rétt hvað hentugast væri;
alt annað var betra en æsingin nú, þegar hræðsla
var vakin.
“Eg skal segja þér alt sem eg veit, mamma.
Pabbi er lakari; en eg held að hann sé ekki svo
miklu lakari að það þurfi að vekja kvíða. Eg veit
að hann hefir oft þjáðst eins mikið og núna, áður
— áður” — Lucy vissi ekki hvernig hún átti að
enda setninguna — “áður en þú komst hingað”.
“Lucy, ef föður þínum skyldi versna, og hætta
yrði á ferðum, þá lætur þú mig vita það. Gættu
þess, að eg treysti þér. Nei” — því Lucy vildi
losa hendi sína úr hennar — “þú mátt ekki fara
fyr en þú hefir lofað mér þessu”.
“Eg lofa því, mamma”, sagði Lucy hreinskiln-
isiega. Og lafðin varð rólegri.
Nú varð gæzlukonan að áforma eitthvað og
finna upp einhver ráð til að koma í veg fyrir þetta
loforð, hún fór að finna ungfrú Snow. pví ungfrú
Snow var enn íTiúsinu sem kennari Lucy. Lávarð-
ur Oakburn hafði ekki leyft konu sinni að taka að
sér alla byrðina með uppeldi Lucy, og þess vegna
var ungfrú Snow kyr, en greifainnan hafði aðal-
umsjónina.
“Lafði Lucy má ekki fá að vita að jarlinn sé
í nokkurri hættu, ungfrú”, tautaði gæzlukonan.
“Hún kemur og segir stjúpu sinni frá öllu, og það
má ekki. Já, það væri ekki hyggilegt að kvelja
hana núna”, sagði hún greinilega.
“Er jarlinn í hættu?” spurði ungfrú Snow
fljótlega.
“Hann kvelst voðalega, ef það er hætta”,
svaraði hún. Eg er ekki gömul hjúkrunarkona\
hefi að eins verið það einn mánuð; en hafi eg
nokkru sinni þekt gigt í maganum, þá hefir hann
hana”.
“Hvað þá, af því leiðir áreiðanlega dauðánn”,
sagði ungfrú Snow óttaslegin.
“ó, nei, það gerir það nú ekki, ekki alt af. Hið
versta merki er, segja menn, að bráðlyndi hans er
horfið”.
“Hver segir það?”
“pjónamir. Svarti þjónninn gerir ekki ann-
að en gráta og snökta. Hann óskar þess af alhuga
að húsbóndi sinn fari að sneypa sig eins og hann
var vanur. En gerir máské svo vel að halda þessu
leyndu fyrir lafði Lucy. Eg skal tala við vinnu-
fólkið”.
Ungfrú Snow kinkaði kolli samþykkjandi, og
hjúkrunar stúlkan aðvaraði hitt fólkið í húsinu,
og fór svo aftur til herbergis lafði Oakburns.
Dagurinn var liðinn, kvöldið nálgaðist, og á-
sigkomulag jarlsins var mjög efasamt. Voðalegar
kvalir píndu hann alla nóttina, og án þykku veggj'-
anna og þykka loftsins hefði lafði Oakburn hlotið
að heyra stunur hans.
Undir morguninn varð hann rólegri og kvala-
minni; samt sem áður gengu þrír læknar inn til
hans. peir tveir, sem litið höfðu eftir honum áð-
ur, höfðu gert boð eftir hinum þriðja.
“Skipið sekkur”, sagði jarlinn við þá. “Engin
viðgerð við botnplankana dugar; þeir eru f únir og
þola hana ekki”.
Jarlinn sagði satt, og læknamir vissu það; en
þeir vildu ekki viðurkenna með orðum, að hann
lægi fyrir dauðanum. Jarlinn sagði þeim á sinn
ruddalega hátt — ruddalegur enn þá —hve lævís-
ir þeir væru.
“pað er ykkar starf að ganga um og táldraga
fólk”, sagði hann, “og segja því, að það geti stund-
að sjómensku enn þá, þótt þið vitið ofur vel, að
áður en klukkan slær átta í næsta skifti, verður
það farið niður á við og heim. pað er máské rétta
aðferðin til að stýra fram hjá sumum sjúklingum,
ístöðulausum konum og bömum; en það er ekki
sú rétta aðferð við mig, og þið reiknið rangt, vitið
þið það”.
Rödd jarlsins varð veikluleg. peir gáfu hon-
um hressandi dropa í glasi og þurkuðu enni hans.
“Eg er gamall sjómaður, herrar mínir”, sagði
hann, “og eg hefi hvað eftir annað háttað í rúmið
mitt á beztu stundum æfi minnar, vitandi vel að
það var að eins einn planki á milli mín og eilífðar-
innar. Haldið þið þá að eg hafi ekki lært að horfa
í augu dauðans, fyrst þið eruð hræddir við að til-
kynna mér hann núna, þegar hann nálgast? Ef
eg hefði ekki lokið við reikning minn við skapara
minn fyrri, þá yrði lítill tími til þess núna. Eg
hefi verið æsingagjarn og ekki haldið taum á
tungu minni. En hinn mikli kaptein-lautena^it
veit, að þessi vesalings skipverji hefir vanist því
við hið harða sjómannalíf. Hann lítur á hugsan-
irnar, og hann er miskunsamur og umburðarlynd-
urmeð eitt eða tvö óvarkár orð, Pompey”.
pjónninn kom og fleygði sér niður við hliðina
á rúminu; öll framkoma hans benti á ást og bitra
sorg.
“Pompey, segðu þeim, þó eg hafði stundum
komið þér til að skjálfa með rödd minni, hvort eg
hafi verið slæmur húsbóndi. Hvers konar hús-
bóndi hefi eg verið?” t
Vesalings Pompey; grátekkinn ætlaði nærri
því að kæfa hann, meðan h&nn knéféll og þakti
hendi jarlsins með tárum og kossum.
“Enginn betri húsbóndi! Enginn betrijhús-
bóndi til! Pompey vill feginn deyja með honum”.
“pið viljið halda því leyndu fyrir mér, herrar
mínir, að ferð mín er að enda. Við sjómennimir
höfum frelsara alveg eins og þið. Hann valdi
fiskana handa vinum sínum; haldið þið þá, að
hann vilji senda vesalings sjómann til baka, sem
kemur til hans með hattinn í hendinni og leggur
syndir sínar fyrir fætur hans? Nei! Hann vill
stýra bátnum okkar á milli síðustu skerjanna og
standa á landi til að taka á móti okkur, eins og
hann einu sinni tók á móti sínum eigin fiskimönn-
um, hann hafði kolaeld tilbúinn handa þeim ásamt
fiski og brauði. Og það var eftir að hann hafði
þjáðst. Verið aldrei hér eftir tregir til að segja
þreyttum sjómanni, að hann sé að nálgast höfn-
ina. Á eg að lifa þenna dag allan?”
Lengur en það héldu þeir.
“Einhver ykkar gerir svo vel að símrita dótt-
um minni; kona mín getur að líkindum ekki kom-
ið til mín”.
Læknirinn, sem annaðist um lafði Oakbum,
var í herberginu, og sagði að það væri ómögulegt.
Hún mætti heldur ekki fá að vita neitt um
%
hættuna, bætti hann við; fyrstu dagana yrði að
halda henni leyndri fyrir henni, annars gæti hann
ekki ábyrgst afleiðingarnar. Ekki mætti heldur
lafði Lucy fá að vita um hana, því þá mundi hún
færa greifainnunni fregnina.
Jarlinn hlustaði á þetta og kinkaði kolli.
“pað er gott”, sagði hann. Og svo sagði hann fyr-
ir hvað símrita skyldi Jönu.
pegar læknarnir gengu út, mættu þeir Lucy.
Hún sat á loftskörinni og beið þeirra mjög kvíð-
andi. Að þriðji læknirinn hafði verið kallaður,
kom mikilli geðshræringu af sþað í húsinu, og
Lucy vissi ekki hverju hún átti að trúa. Hún
gekk til þess læknis, sem stundaði líka lafði Oak-
burn, og sem hún þekti bezt, og spurði hann. En
James læknir gætti sín vel; hann sagði Lucy að
verkimir hefðu yfirgefið föður hennar, og að hún
mætti fara inn til hans og vera hjá honum dálitla
stund. ,
Lucy varð mjög glöð og gekk inn. Jarlinn
klappaði höfði hennar og kysti hana; um leið og
hann sagði henni að hún skyldi færa mömmu og
litla sjómannsefninu koss og segja, að ferð sín
væri að nálgast gæfuríkan enda, en mundi þá um
leið hvað læknamir hefðu sagt, að það yrði að
dylja ásigkomulag sitt fyrir konu sinni, annars
kynni líf hennar að verða í hættu statt, og hann
varð hræddur um að hann hefði sagt of mikið.
Hann lét Lucy fara um leið og hann sagði henni,
að hún mætti vera róleg allan daginn. Lucy þaut
ti! herbergis greifainnunnar og mætti reiðu hjúkr-
unarstúlkunni í dyrunum, sem leit út fyrir að hún
væri tilbúin í bardaga.
“pað er ómögulegt að þér getið komið inn,
lafði”.
Lucy sagði frá erindi sínu, og þegar hjúkmn-
arstúlkan varð þess vör, að hún kom að eins með
góðar fregnir, og til að tala um litla sjómanns-
efnið; lét hún hana fara inn.
pegar James læknir kom til að vita greifa-
innunnar fyrri hluta dags, eins og hann var vanur,
voru svör hans við spumingum hennar full af
huggandi orðum, í því skyni eingöngu að eyða
kvíða hennar og gera hana glaðari. pau gáfu ekk-
ert í skyn um það, að jarlinn væri við dyr dauðans;
lafði Oakbum skildi þau þvert á móti á þá leið, að
maður mætti vænta að honum batnaði.
XV. KAPfTULI.
Eg fer burt með straumnum.
Lafði Jana Chesney sat við morgunverðar-
borðið í húsi sínu í South Wennock, þegar ríðandi
maður í einkennisbúningi símritunarþjónanna í
Great Wennock, nálgaðist girðingarhliðið. Jana
sá hann skila símritinu og hjarta hennar fór að
slá afarhart. Hugsanir hennar þutu hingað og
þangað og staðnæmdust loks hjá Clarice. pegar
Judith kom inn, sá hún að varir hennar voru
náfölar.
—------------------- 1
Areiðanlegustu Eldspíturnar í heimi
og um leið þaer ódýrustu eru
EDDY’S “SILENT 506”
AREIÐANLEGAR af því að þær eru svo búnar til að
eldspítan slokknar strax og slökt er á henni.
ÓDÝRA'íTAR af því þœr eru betri og fullkomnari en
aðrar eldspítur á markaðinum.
Stríðstíma sparnaður og eigin samvizka
þín mælir með því að þú kaupir EDDYS
ELDSPÍTUR
lOÐSKINN Biendiir, Veíðimennn og Verslunarmenn IjOÐSKINN
A. & E. PIERCE & CO.
(Mest-j sklnnaltaupmenn í Canada)
213 PACIFIC AVENCE...................WINNIPEG, MAN.
Hsesta verð borgað fyrlr Gærur Hnðir, Seneca rætur.
SENOII) OSS SKINNAVÖRC VÐAR.
LÁTID OSS SUTA
SKINNIN YDAR
Skinnin eru vandlega sútuð og verkuð
VÉR erum þaulvanir sfltarar.
ÁHöED vor skara fram úr allra annara.
VERK vort er unnið af æfðum mönnum.
VÉR höfum einn hinn bezta sútara 1 Canada.
VÉR sútum húSir og skinn, með hári og án hárs, gerum þau mjflk,
slétt og lyktarlaus, og búum til úr þeim hvað sem menn vilja.
VÉR spörum ySur peninga.
VÉR sútum eigi leCur I aktýgi.
VÉR borgum hæsta verC fyrir húCir, gærur, ull og mör.
SKRIFIÐ OSS BEINA LiEIÐ EFTIR VERÐSKRÁ.
W. BOURKE & CO.
nomTnTon Rank 505 Pacific Ave., Brandon
Nýjar bœkur.
pulur, eftir Theodóru Thor-
oddsen.
Að blaðsiðu tali er bók þessi
ekki stór; en ýmsum stærri bók-
unum tekur hún þó fram.
Ofvaxið er það mér og sjálf-
sagt fleirum, að gera nokkrar á-
ætlanir um það, hve mörg
skammdegiskveldin íslenzkar
þulur hafa stytt, fólki á öllum
aldri, á hinum einmanalegu heiða
og afdalabýlum þjóðar vorrar,
en víst er um það, að mörg hafa
þau verið. —
pað sem skýrast og bezt hefir
einkennt íslenzkan þulukveðskap
er hið undur-fagra form, lotning-
arblærinn og tón-klökkvin í rím-
inu.
pulurnar hafa ávalt snortið
viðkvæman streng í lundarfari
fslendingsins — opnað dular-
heima þjóðtrúarinnar, og leitt
fram á sjónarsviðið fríða, karl-
mannlega huldusveina og blá-
klædd, töfrandi, álfafljóð.
pulu kveðskapurinn hefir að
mestu legið í þagnargildi um all-
langt tímabil; en nú eru skáld-
konur vorar — huldukonurnar,
Hulda hin þingeyzka og frú
Theodora Thóroddsen, að vekja
hann af dvala.
Frú Thoroddsen er framúr-
skarandi listnæm kona, með sí-
opin augu fyrir því, sem fagurt
er í litum, ljóði og söng; á ljóða-
gerð er hún frábærlega smekk-
vís, enda er hún ekkert barn í
lögum á því sviði, — hún er
skáld, það bera þulumar hennar
með sér.
Er hann ekki laglegur, kafl-
inn sá arna?
“Gekk eg upp í Álfahvamm
um aftan skeið,
huldusveinninn ungi
eftir mér beið.
pið skuluð ekki sjá hann,
því síður fá hánn.
Eg á hann ein,
ég á ein minn álfasvein.
Hann á brynju og bitra skálm,
bláan skjöld og gyltan hjálm,
hann er knár og karlmannlegur,
kvikur á fæti,
minn sveinninn mæti,
herðabreiður og hermannlegur,
höndin hvít og smá,
augun djörf og himinblá
dökkri undir brá.
Allar fríðar álfameyjar í hann
vildu ná.
En þótt þær heilli og hjúfri
hann þær aldrei fá,
því hann vill bara menska mey,
mér því skýrði hann frá,
þegar eg fann hann fyrsta sinn
hjá fossinum háa
og berginu bláa”.
petta nægir til þess að sýna
að vel er kveðið; en þó er hann
eigi lakari þátturinn sá, er hér
fer á eftir:
“Nú er runninn röðulinn
rökkvar milli hlíða.
“Svanurinn syngur víða”.
Viðsjált er í Álfahvammi um
aftanskeið að bíða.
Heit og mjúk er höndin þín
hjartakollan mín.
Við skulum stíga dansinn þar til
dagur skín.
Glatt var með álfum,
gekk ég með honum sjálfum,
margt ber til um miðja nótt hjá
mánanum hálfum.
Hamarinn stóð í hálfa gátt,
huldumeyjar léku dátt,
heyrði eg fagran hörpuslátt,
höllin lék á þræði,
heilla huldu kvæði.
pegar lítið lifði af nátt
labbaði eg mig heim
en “eg get ekki sofið fyrir
söngvunum þeim”.
Herra Guðmundur Thorsteins
son listamálari, systursonur frú
Thoroddsen hefir aukið á fegurð
bókarinnar með myndum, og er
framsíða kápunnar, sérlega
falleg.
Bókin kostar 70 cent, og fæst
hjá Friðrik Kristjánssyni, 589
Alverstone St., Winnipeg.
Herra Halldór Hermannsson,
bókavörður við Comell háskól-
ann, hefir fyrir skömmu sent oss
bók eina, mjög fallega úr garði
gerða, sem heitir Catalogue of
Runic Literature. — Bók þessi
er vönduð skrá yfir allar rúna-
fræðilegar bókmentir, er mynda
sérstaika deild í Willard Fiske-
bókasafninu, sem Halldór veitir
forstöðu.
í formála bókarinnar, næsta
fróðlegqm, lýsir höf. all skil-
merkilega uppruna og sögu rún-
anna, og hvernig þær voru not-
aðar í fyrstu svo sem til áritun-
ar á vopn og ýmsa aðra kjörgripi
Snemma á öldum var það al-
siða í Noregi, að.höggva rúnir á
steina, er reistir voru til minning
ar um látna menn, og síðar út-
breiddist sú venja um Svíþjóð,
og var einnig þó nokkuð almenn
á meðal Engil-saxneska þjóð-
flokksins. Hinar elztu rúnateg-
undir gefa ótvírætt til kynna, að
á þeirra tímum, hafi sama tunga
töluð verið um öll Norðurlönd.
Bókin er sérlega vönduð að
öllum frágangi, eins og við má
búast af slíkum vísindamanni,
sem Halldór Hermannsson er.
Og kunnum vér honum alúðar-
þakkir fyrir sendinguna.
Wm. H. McPherson,
Uppboðshaldari Og
Virðingamaður . .
Selur vlC uppboC I.andbúnaSar&höld,
allskonar verzlunarvörur, húsbúnaC
og fleira.
264 Smith St. - Tals. M. 1781.